GEZOCHT: Je wil er zijn voor je volwassen (klein)kind, maar hij/zij duwt je weg

[Elja]

Voor een artikel in een kwaliteitskrant zoek ik (groot)ouders die dit herkennen:

Je volwassen (klein)kind zegt: “Papa, mama (oma, opa), ik wil wat meer afstand.”

Je belt graag wekelijks, maar je (klein)kind vraagt bijvoorbeeld om nog maar één keer per maand te bellen.
Rond een belangrijke gebeurtenis – een huwelijk, een verhuis – mocht je minder meepraten dan je had gehoopt.
Je stuurde enthousiast huizen of jobs door, maar je (klein)kind vroeg je daarmee te stoppen.
Je (klein)kind zegt: “Ik kom dit jaar niet naar elk familiefeest” – jij voelt dat als gemis, je (klein)kind ziet het als zelfzorg.
Misschien kreeg je zelfs de vraag: “Wil je met mij naar therapie om beter te leren praten?”

Jij wil niets liever dan er zijn voor je volwassen (klein)kind, hen steunen en helpen – en toch lijkt je (klein)kind je verder van zich af te duwen. Hoe ga je daarmee om?

Ik behandel jouw verhaal met respect en sereniteit. Alles gebeurt in vertrouwen en je mag alles vooraf nalezen.

Ben jij of ken jij iemand die dit meemaakte of er middenin zit? Mail naar ellen.jansegers@gmail.com. Getuigen kan ook anoniem.