Fietsperikelen

[zandmannetje]

Nu moeten we toch stilaan gaan geloven dat Kwezel steeds de waarheid, en niets dan de waarheid heeft verkondigd wanneer zij het had over het Maasland!
Want wat lezen we vandaag in het Nieuwsblad?

De mooiste Vlaamse streken: Maasland.

Met in de kijker het museum van het mijnwerkershuis te Maasmechelen.
Het marktplein in Maaseik, het domein van de Maasvallei te Dilsen-Stokkem en tenslotte Oud-rekem, waar de nieuwe god is moeten opkrassen ten gunste van De Oude God...
http://www.uitinoudrekem.be

[telloorlekker]

ZMtje, laat je toch niet in de luren leggen door een reporter die, misschien ook toevallig, z'n eigen omgeving wil bevoordelen en dan nog in een blad dat, volgens haar naam, "nieuws" zou moeten brengen. Voor de Maaslanders zélf is dat oud nieuws of liever gezegd 'archief', Bokrijk evenwaardig...
Mocht het inderdaad zo zijn, dan vraag ik me toch af waarom die Maaslanders, als het op fietsen aankomt, het toch meermaals elders gaan zoeken ?
Wij weten echter wel beter hé... Nu onze plaatselijke correspondent van GVA met verlof is, moet er altijd wel iemand de eerste zijn om hem voorbij te snoeven. Wacht maar tot die terug is uit den vreemde, het Kempisch landschap zal dat van de Maaslanders gauw overtroeven...
Trouwens, dié Oude God... ligt die niet korter bij jou in de buurt ?

[Gast]

Ach TLL, laat het je niet aan je hartje komen.

De mensen die van de Maaskant afkomstig zijn en er zijn er meerderen hier op het forum, die weten hoe zalig het is in eigen streek te vertoeven.

Wanneer te veel mensen die stille plekjes gaan bezichtigen, is het niet meer een stille plek om op adem te komen maar een attractie geworden.

Denk je dat Kallo niet de moeite was om door te fietsen? Of Brecht, Mechelen, Postel, Mol enz. ..?
Ook daar in die omgeving hebben we mooie plaatsen gezien die aan ons oog voorbij vlogen.

Trouwens in Oud-Rekem, worden regelmatig eilandmeetings gehouden in plaats van de Gooffingsruimte.
Zo zie je maar waar een oud psychiatriegebouw goed voor kan zijn.
Enne TLL en ZM, de koffie smaakt er heerlijk onder de lindenbomen met blik op de museumkerk.

[Fikske]

Hallo Kwezel. Nog altijd in vorm? Ik lees je perikelen nog altijd maar ben soms wat laat en moet dan een stukje 'bijbenen'.
Ik ga erop vooruit. Op dit moment heb ik zelfs twee fietsen. Een MB en een stadsfiets die ik heb laten opknappen maar toch heb ik liever mijn MB want dat oud scharminkel 'loopt' niet meer zo goed.
Veel fietsplezier nog verder.
Tot later
En vergeet niet te melden waar je gaat fietsen hé.
Rasmussen deed het niet en zie wat er van komt...
Maar ik ben gerust wat jou betreft, puur natuur, geen doping!

[Gast]

Na weken niets geschreven te hebben wat ook maar leek op iets, kom ik terug in de running.
St-Amands nodigde ons uit om deel te nemen aan een fietstocht. Je kon over de deelnemers hun koppen lopen en je mocht al blij zijn dat je nog een parkeerplaats vond aan de Amandus. Slechte wegen alom al voor te beginnen maar daar laten we ons echter niet door afschrikken. De heuvels waren niet hoog, eerder aan de lage kant in tegenstelling wat we verleden keer in het Pajottenland kregen voorgeschoteld. Op enkele zachte hellingen na leek het me eerder een zacht eike dan een moeilijk te nemen heuvel. Ook in Affligem deed het me geen pijn om de trappers rond te krijgen. Je doet het eerder op souplesse en hartslag dan op snelheid en dat leer je na jaren ervaring wel vanzelf. Af en toe haalde het mijn fietske van de mannen die zwoegend naar boven klommen maar eenmaal boven mocht ik achter hun gat aan fietsen. Gangmakers waarop je je kan richten, ze doen het werk voor je en het maakt het trappelen licht. Je weet waar de bevoorrading ongeveer staat en de geheime controle heb je weten te vinden. Storckie noem ik mijn fiets voortaan, hij denkt in mijn plaats als een machine die tot robot is omgevormd. Het liefst draait hij de 39 – 17 of 39 – 15 en af en toe wil hij ook eens de 30 – 19 naar voren brengen. Maar zo veel behoefte hij gisteren niet. Alhoewel het logpapier liet uitschemeren dat de 1ste helling, de Europestraat, in Meldert hevig zou bijten, leek het me eerder een brave. De gootberg en Essene wilden ook wel eens blaffen maar ook deze waren makkies. Geen gekreun van mijn Storckie waargenomen, alleen kreeg hij veel dorst op de Sterrelaan. Dilbeek liet ons dan weer vermoeden dat het machtig was maar ook daar en op het Vrijthout kregen ze ons niet klein. Ik denk eerder aan een kuitenbijter wanneer ik het heb over Awirs of Bodegnée. Je duikt daar letterlijk in een diep gat naar beneden recht Amay binnen en zeg nu zelf, daar was het pas amaaai. Horion deed niet onder voor Donceel en Remicourt en als toetje mochten we Pousset en Opheers in ontvangst nemen. Telkens je zo een gat induikt, moet je opletten dat je remmen niet gaan dampen. De snelheid ligt al gauw tegen de 58 en 60 als je met een kattenrug naar beneden vliegt. Je voelt je vrij, gelijk een arend die van op grote hoogte naar zijn prooi duikt. Tot je plots op een strook kasseien belandt en het je weer op de wereld terug doet komen. Als alles goed verlopen is ben je een tevreden mens, blij dat je er weeral bij mocht wezen en je kijkt al uit naar de volgende rit. Zouden we die plat houden? Ja hoor, in Verrebroek is het zo plat als een pannenkoek. Mijn fiets heeft dan nog het ongeluk dat hij altijd naar het water wil afdraaien. Wellicht komt dit doordat ik aan het kanaal geboren ben en het water kruipt waar het niet fietsen kan. Je fietst de pijlen na en ineens zie je vlak voor je stoomschouwen van een schip opduiken. Hier krijg je het gevoel alsof dat immense grote schip zo maar in de voortuin van de buren vaart. Het gevoel alleen al dat je weer in de buurt van water bent geeft je vleugels en je crost de dijk omhoog om te zien of je wel schoorstenen gezien hebt in het vlakke Polderland. Waaaaw gaat het door je hoofd, wat is het hier machtig mooi. De grote Schelde ziet eruit als een oneindige zee die afgeboord is met Maaskasseien. Het fietspad loopt vlak erlangs en mijn fiets maakt al een beweging om dat fietspad te nemen dat je het mooiste vérgezicht geeft wat er maar te zien kan zijn. En dan zeggen dat de fietspaden in Limburg zo gegeerd zijn door de fietsfanaten. Hier op deze plek waar God angstvallig zijn hand uitstrekt om het verborgen te houden, hier langs de Schelde is het mooier en lieflijker dan waar ook voorlopig. Tot je beseft dat je de verkeerde pijl volgt of er heeft iemand de pijlen weggetrokken om je vrijwillig langs de waterkant te sturen. Ik deed een tijdje alsof mijn neus bloedde en volgde de zoom van het grote water maar ik moest op tijd omkeren om niet verloren te fietsen in dat vlakke Aprilland. Niemand meer te bespeuren van de groepen en ik liet me opvissen door de beroemde vader van de nog beroemdere basketbalspeelster van de streek. Kleine Kwezel voelde zich nietig hier tussen die beroemdheden en tot slot mocht ik nog de hand drukken van degene die het hoogst aantal punten tot nog toe verzameld had. Niet alle dagen kom ik iemand tegen die het maximum aan punten bereikt heeft en die zichzelf niet te hoog achtte om mij de hand te drukken. Dank je wel Roger, volgde keer zal ik jou op sleeptouw nemen.

[telloorlekker]

Nu gaat het mooi worden; de wijk die grenst aan onze Noorderburen wordt gekanaliseerd. T.t.z. men gaat de riolering vernieuwen. Op zich niets mis mee, ware het niet dat die parochie bijna het hoogste punt van de gemeente vertegenwoordigt. En daarbij, de brug over het Kanaal Dessel-Schoten zal er zo'n jaar ongebruikt bijliggen, geen verkeer kan er nog over tenzij om valkuilen en loopgraven te doorploegen. De sluipweg voor vele internationale vrachtvoerders wordt afgesloten; 't zal voor de fietsers een verademing zijn dat ze niet van de weg gezoefd worden door die voorbijscheurende mastodonten. De weg tussen Reusel en de kanaalrand wordt daardoor ontlast en kan de fietser doen herademen.
Wil men vanuit Turnhout toch via Reusel, Bladel, Hapert en Eersel Eindhoven bereiken zal het een hele klus worden dat traject of de doorgang ernaar nog te vinden. Benieuwd welke GPS de verdwaalde automobilist langs de Postelse abdij over de 'varkensdijk' durft te loodsen. Ook benieuwd welk voertuig van enige omvang het Reusels Centrum wil ontwijken om via de Postelse dijk Retie en Arendonk wil aandoen, want in Nederland zijn ze wel even allerter dan aan de andere kant van het kanaal; daar moet men het niet wagen met overgewicht en -afmetingen sluipwegen te benutten. Het vrachtverkeer mag een ommetje maken over de op- en afrit te Eersel en zo trachten de verkeerswissels van Retie en Turnhout te halen. Fietsers daarentegen kunnen dan de wijde omtrek verkennen zonder die andere storende elementen langs hun fietspad.
Hoewel ik geen verwoed fietser ben, ga ik die werkzaamheden in het aangrenzend gehucht toch wel eens bekijken met mijn oude toerfiets. De valkuilen en sleuven neem ik er wel op de koop toe bij. Hopelijk sluit ginder de horeca haar deuren niet gedurende het komende jaar want dan zal ik ook daar mijn dorst niet kunnen lessen; het kanaalwater lijkt me nog niet geschikt om die ene deugd te beoefenen "de dorstigen laven"....

[Gast]

Van wandelen krijgt men sterke spieren in de benen. Dikke kuitspieren die men nodig heeft om heuvels te beklimmen met de glimlach. Nochtans was ik er een beetje bang voor om de fiets terug ter been te nemen na meer dan 42 km gewandeld te hebben in twee dagen tijd. Wellicht zouden mijn kuiten overbelast zijn van die Prümwandelingen maar niks is minder waar. Het wandelprogramma heeft de beentjes deugd gedaan en het fietsen ging gemakkelijker dan ik ooit durfde te dromen in het voorbije weekend. Men hoeft niet ver van zijn huis te gaan om mooie plekjes te zien. Zijn we niet alle dagen op vakantie als men aan de boszoom woont? Hier ook zijn waterlopen waar men nog niet geweest is en zeker de moeite om te ontdekken hoe prachtig het langs zo een kanaal kan zijn. Je vertrekt bijvoorbeeld vanuit Lanaken richting Gellik. Onmiddellijk ruik je het grote water al. Terwijl je de visgeur in ademt in de vroege uurtjes, ontwaar je zelfs al eenzame vissers die hun lijnen langs de waterkant uitspreiden op de verklikkers. Ben je moe vislucht in je neusgaten te ontvangen, neem je een fietspad dat je door de velden heen voert naar Diepenbeek. Daar kan je je fiets richting Demer laten kiezen. De genummerde borden brengen je in een wip langs het LUC. Godsheide verlengt je rit naar het kanaal waar je over de tuikabelbrug verder kan naar Hasselt. Veel mooier is het als je Bokrijk kan aandoen. Het levende museum dat je doet dromen over lang vervlogen tijden wanneer je nog bij je grootouders mocht overnachten en je ziet grootvader zo voor je in de houten klompen staan. Boxbergerheide brengt je tot de werkelijkheid terug en richting Genk centrum, dat men best vermijdt. Even durven we het aan om de ellenlange singels te gebruiken waar het oergevaarlijk is. Je laat de Fordbrug gewoon rechts van je liggen en je neemt de volgende afslag terug naar Gellik. Deze keer blijven we aan stroomafwaartskant. Plots zien we een blauwe reiger zitten die als we aankomen gevlogen, zijn biezen neemt en zijn vlucht over het kanaal waagt naar de overkant. Eerlijk volgen we de wegmarkering tot het einde van de rit. We snijden niet af omdat we hier de weg op ons duimpje kennen gelijk onze broekzak. Stalker wijst ons de weg langs het blote voetenpad richting Zutendaal waar onze rit eindigt in Lanaken. Je bent blij dat je deze keer iets gemakkelijks hebt genomen, iets waarbij je onderweg nog bij kan wegdromen. Andere koek was het de rit erna. Op voorhand weet je al dat het lastig zal worden. En lastig wordt onderweg ondersteund tot zeer zwaar. Vlijtingen stuurt zijn dochters en zonen uit naar de Walen. Vanaf het begin gaat het bergop, hoger en hoger en er wil maar geen einde aan komen om je benen te sparen. Het ene plateau is nog niet bedwongen of je krijgt een ander onder de wielen. Iedereen heeft schrik om die boer van een Hallembaye te nemen die 11 % telt maar als je naar Banneux wil of toch in die richting weet men zeker dat men onderweg 14 % tegenkomt. Wat eerst op klein Venetië leek, wordt een kwelling die met de minuut aanzwelt. Hogerop wordt het Pyreneeën in het klein. Wie niet goed getraind heeft wordt hier neergeslagen, recht naar omlaag. Hier kent men geen genade voor de wielertoeristen, men mag niet van de fiets af want men komt er niet meer op. Je zit vast gekluisterd in je klickers en deze dwingen je zacht om in het zadel te blijven of anders val je onderste boven. Richelle en St-Rémy, ze knepen allebei in de dijen van menig fietsfanaat maar niemand wilde toegeven dat het niet ging. Hoe meer ik bergop ging, hoe beter dat het eigenlijk ging. Met mijn 30-25 gaf ik mijn carbonros flink de sporen. Opgeven of afstappen staat voorlopig nog niet in onze agenda. Hermalle en Dalhem kwam ik zelfs tweemaal tegen onderweg en in Trembleur dacht ik even dat ik een modern slot zag opduiken maar het was de plaats van de bevoorrading. Omleiding stond er, cross. Dit stond niet op mijn roadbook, en aan vlooimarkten deed ik niet aan mee. Oupeye liet je verstaan dat je beter spinazie had gegeten voor het vertrek maar dat groene koeienblad lustte ik niet. Bidden in Banneux werd niet gedaan, volgens mij had ik geen zonden om te belijden die zwaar genoeg doorwogen om een kaars voor te laten branden. We volgen gewoon onze opdracht dat op papier staat en dan kom je weer in Bassenge, Valmeer, Vlijtingen waar ze ons een overheerlijke verse warme tomatensoep serveerden. Ik zou zeggen: eerst flink wandelen ergens met stevige schoenen aan en dan de fiets op gelijk in een duathlonrit. Dan hoeft men niet meer die nare Hallembaye te vrezen. Trouwens op mijn klokje stond bijna 65 toen ik hem naar beneden nam.

[telloorlekker]

Wandelen ? Is dat een nieuw fietsjargon ?
Toch niet zoals die verwoede autoaanhanger die zich steevast in een vertraagde snelheid langs de kalme landbouwwegeltjes voorbeweegt in z'n "een" zeker ? Dan wandelt de auto ook, zij het sleffend en schoorwielend. Of, op sommige momenten, men dat ook moet als men van betrede paden afwijkt zoals ik destijds met mijn "lelijke eendje". Op de gelijke hoogte door ven en heide boxend met die twee cylinders van die twee pk.
Wandelen doet men hoogstens per twee heb ik al gemerkt. Twee paar zware wandelschoenen aan een paar stevige kuiten en hevig met de twee armen zwierend komt men dan fluks vooruit.
Maar mijn twee ogen ontwaren de laatste tijd zo van die uitschieters; ouder dan ons -senioren- lijken ze niet te zijn, ze lopen tegenwoordig ook zo graag op krukken. Misgelopen langlaufers die hun latten vergeten zijn, die aanhang van de Nordic Walking. Gehandicapten die er beslist twee moeten missen van de vijf in hun bovenkamer.
Ik vraag me schielijks ook af hoe lang het nog gaat duren voor men aan de fiets ook twee hulpwieltjes gaat monteren. Misschien kan Kwezel dan die nieuwste rage "Nordic Biking" lanceren...

[Gast]

Fietsen hoeft niet altijd gekoppeld te worden aan wegterrorisme. Het kan ook op een gemoedelijke zachte manier gebeuren. Familietochten zoals de Maaslandse Gordel, de Bokkerijers of Ter Dolen zijn de laatste jaren erg in trek bij mensen die niet houden van snelfietsen. Men schrijft zich in ’s morgensvroeg met een groepje vrienden, neemt de routebeschrijving onder de loep en men maakt er een gezellige dagtocht van. Voor kinderen hebben ze toch ook genoeg in de bovenste lade liggen om sensatie te kweken. Als ik dan bedenk dat die een avontuurparcours in de bomen boven de fiets waarderen, houd ook ik mijn hart even vast. Ook hoeft men niet naar de Ardennen te gaan om wat fraaie plekjes te zien. Wanneer men in eigen streekboezem kijkt vindt men in Kaulille zeker iets om een kleine inspanning te doen. Je fietst er langs vele oude boerderijen die nog kampherinneringen bij je oproepen toen je nog een tiener was op weg naar de volwassenheid. Hier moet men geen kuitenbijters verwachten, alleen ellenlange velden die slingerend door Peer je doen stilstaan in Kleine-Brogel. Het ronken van de zware motoren geven je een duidelijk beeld dat dadelijk zo’n kanjer boven je hoofd scheert. Flikkerende waaklampen wijzen hem de weg en in een mum van tijd zoeft hij over je heen. Geen Combined Air Operations vandaag, jammer maar de Spotters die langs de torenhoge prikkeldraad staan zien dat anders, sensatie alom! Onderweg kom je groepjes tegen die bij het vertrek stonden. Hoe kan dit nu denken we? Hebben die een binnenweg genomen? Mensen uit eigen streek kennen makkelijker de binnenwegen maar dat is niet de bedoeling van familietochten of juist wel? Het plezante eraan is dat je terug samen komt op de stempelcontrolepunten. Na 21 km zie je dan een Terrasje midden in het groen staan. Niemand die ons belet om tussen die mensen een praatje te maken. De groepjes ouderlingen vinden het zelfs fijn dat jongeren willen deelnemen aan hun evenementen. Zij wijzen ons de weg tussen de regels door, dat ze zelf afwijken van de bepijling maar de afpijling geeft hun ook een soort adrenaline om even te wezen gelijk een echte wielertoerist. Fier vertellen ze dat ze al drie dagen achter elkaar deelnamen en iedere keer een ander parcours gezien hebben. “Komen jullie volgende keer weer hierlangs,” vragen ze ons nog? “En waarom niet,” antwoord ik spontaan, “het is me goed bevallen tussen jullie in.” Wij vervolgen onze weg en door het dartel gebabbel fietsen we allemaal de verkeerde richting uit. “Is niet erg zegt er eentje met een zalige bierbuik, volgen maar, ik ken hier de weg op mijn duim over de veldstroken.” Een lus van grint en veldkasseien brengt ons terug op het afgepijlde parcours. Maar nu zitten we niet meer op schema en wordt er de vaart ingeblazen door die veldrijder. “Ziet, nu zit ik op mijn snelheid,” zegt hij nog. Mijn snelheidsmeter wijst hier 32 aan.
“Wil ik er nog bij zeggen dat ik 63 ben en al vele kuitenbijters achter de kiezen heb,” ging hij verder. “Dat wil ik best geloven,” dacht ik nog, moet je die kuiten van die man eens zien? Hij had nog voor het goede doel gefietst naar Compastella en andere bekende bedevaartsoorden om de beden af te smeken voor menig mens. Lachend vroeg ik hem of hij waarschijnlijk daar ook zijn fiets had laten zegenen? “Neen lachte hij hartelijk, “mijn fiets niet maar wel mijn voeten.” Oei, zijn we hier juist niet langs gekomen,” vroeg ik hem nog want nu zie ik die skipiste alweer opduiken maar dan in een andere richting. Draaien we rondjes?” Eindelijk zien we de lichtgroene pijlen op de grond staan die ons in de goede richting terug brengen langs de molen van Kaulille. Terug aan de stal waar we vertrokken zijn enkele uurkes geleden en wie zien we daar staan aan de finish? Een hoop ouderen die met ons en na ons op de fiets gesprongen zijn en niet ene mekkerde dat het niet goed was geweest. Ze hadden er allemaal een hele belevenis aan gehad voor één dag eens een wielertoeriste in hun midden te hebben. “En nu vlug onze prijs halen,” zegt nog een vrouwke met een knipoogje naar me, heeft u ook iets gewonnen meiske? In mijn bruine briefomslag zat een nummerke, goed voor een minigordeltas. “Troost u,” zei het vriendelijke dametje nog, “gisteren had ik sokken voor mijn man gewonnen en vandaag wil ik wel eens iets anders winnen. Ruilen we?”

[telloorlekker]

Doe het met LED's (Light emiting diode's). Deze tekst werd onlangs in mijn brievengleuf geduwd, met onderaan het adres van een bekende fietsenmaker in de buurt.
Nu was, alweer de bedrading (of was het ballonnetje), van des vrouwe's fiets aan mankementen niet verlegen, dus bedacht ik haar van een nieuwe verlichting te voorzien. 't Is toch altijd hetzelfde hé; stalt ze haar fiets in een fietsenrek zijn er altijd wel ergens stuurstangen die bij de buur ergens blijven inhaken. En wie let er nu op, als hij of zij haar tweewieler ter hand neemt waarin dat stuur verwikkeld is geraakt; een ruk volstaat doorgaans om een vrijgeleide te verkrijgen. Gevolg, de bedrading of bekabeling vertoont Alzheimer-gebreken. Voor de averij van de verlichting is dat nefast, want in het donker kun je dat uiteraard niet herstellen en stel dat het dan nog regent ook ben je er tweemaal aan voor de moeite; je wordt nat én de dynamo slipt door: geen licht dus.
De velomaker had verlichtingsornamenten in alle soorten en gewichten. Ik had de keuze te over, maar behielp me met de goedkoopste versie evenwel toch nog 4,75 Euro per ornament voor en achter. Ze moest tenslotte niet zién doch evenwel gezien worden. Het traject dat ze doorgaans aflegt is toch voorzien van openbare verlichting waar men niet altijd staat kan maken op de reflectie van de katogen. 9,5 Euro is nu niet bepaald duur te noemen dus gunde ik me op dat moment het voordeel van de twijfel.
Een week later trof ik een foldertje in de bus van de Hubo met daarin de aankondiging van een eenmalige promotieprijs voor een fietsverlichting voor 2,5 euro. Nu mijn vrouw gesetteld was met haar nieuwe verlichting, kon ik toch ook niet achterblijven (mijn dynamo slipt ook door na nattigheid). Maar dat speelgoed van deze keten leek meer iets voor driewielers van peuters. Stak ik daar twee AA's in, bleken die na een eerste krimpscheur in het beton van het fietspad al onderaan het karkas te bengelen zonder kontakt met die ledjes. Da's het leergeld dat ik betaald heb; maar die daaldereuro liet me niet vangen en was ook niet aan mij gelegen; ik zou zelfs nog goedkoper uitkomen door even langs de Aldi te gaan, want ook daar hadden ze van die led-verlichtingen in aanbieding. Na nog eens 4,99 Euro armer was ik een verlichting rijker om U tegen te zeggen. De schijnwerper die vooraan op de fiets moest prijken leek de zwaargewichten van mijn auto zelfs aan te kunnen; een proefrit 's avond wees al uit dat ik dat fietslicht moest dempen voor mij tegemoetkomende auto's. Maar dat is nog buiten de waard gerekend, want die koplamp heeft daarbij nog een merkwaardige soort van koncerten in zich; het plinkt met onderbrekingen van traag tot snel-knipperend iets waar de mij tegemoetkomende chauffeur blijkbaar niet op gerekend had, hij kwam zowaar slalommend op mij toe gereden. Gelukkig had één druk op het knopke mij in de voor hem ongekende duisternis doen verdwijnen, alleen het knipperend rode achterlicht verraadde mijn positie op de weg...

[Gast]

Iedere helling die je tegen komt is daarom nog niet gecatalogeerd onder de noemer van een kuitenbijter. Niet altijd kan men vermijden naar omhoog te fietsen maar zonder inspanning zullen we niet verder geraken dan ons huis. Maakt die enkele inspanning geen deel uit van het fietsplezier? Je moet het altijd aan de plezante kant bekijken want meestal als je op de top geraakt, krijg je ook een gratis ritje bergaf. Ook kan je van boven op zo’n hoge hellingstop een fraai panorama van de omliggende streek bewonderen. De vorderingen die je gemaakt heb door tijdens het hele jaar goed je best te doen op de trappers, die vorderingen laten je voelen dat je het beter gedaan hebt dan in het vroege voorjaar. Wat eens een zware klim leek, doe je nu zonder te kuchen. Je staat er van verbaasd dat je dit eens als loodzwaar bestempelde. Deze keer kozen we voor Herk-de-Stad. Alhoewel we hier reeds enkele malen dit jaar onze stempel gehaald hebben, willen we het nog eens doen. De felbegeerde laatste punten worden bij elkaar gesprokkeld zoals het kreupelhout dat nog maar sporadisch te vinden is in het bos. Waren we naar de Wammekes gegaan kregen we het zwaar in de benen dus hielden we het vals plat. Op de grond staan de wegwijzers nog van Alken. Overal waar je kijkt wemelt het van de witte wegmarkeringen. Stilaan beginnen ze op elkander te lijken en dan moet men oppassen dat men door het dichte bos nog de juiste bomen ziet staan. Een aanrader voor de organisatie: neem plakkaatverf, die gaat na drie hevige regenbuien eraf. Je merkt ook in de vroege uurtjes dat moederzomer met de zuiderzon verdwenen is. Frisjes als je het mij vraagt wordt het op het zadel. Nochtans beloofde de zomer hier een record aantal zonnige uren te strooien. Echter de zon ging vreemd, ze wierp haar gouden stralenkrans in de Balkan zonder pardon. Wij mochten het hier doen met matig zonnegeluk. Maar daarom lieten we nog niet verstek gaan, we fietsten het hele seizoen door. Door regen en wind, hagel en velden, niks kon ons deren en zijn dat niet de echte fanaten die alle weertypes trotseren om een deel van het eigen land te verkennen? Al de kleine dorpen die we doorkruisten lieten vermoeden dat het hier ging om agrarische streken. Far from the madding crowd.
Landelijk en groenterijk. Stil opper ik: “de prei die groeit hier in het wild, daar kon ik nogal eens soep van maken.” Gelach alom want iedereen kent de tomatensoep of de preisoep van Kwezel. Door die landschappelijke cocktail kringelen heel wat fietspaden en ieder kan hier naar hartelust zijn eigen fietsmenu vastleggen. De streek van Borgloon is al even beroemd als zijn broertje Rochefort in de Ardennen en dat heb ik het niet over de begeerde hellingen om je te pijnigen maar over de fruitstreek en het trappistenbier. Nog even doorduwen op de trappers om niet altijd als laatste binnen te lopen. Je krijgt zo veel ervaring in je schakelsysteem dat het een automatiek wordt. Op de hellingen die je weet liggen neem je al op voorhand je 30 –23 of je 39 - 21voordat je klimmen gaat. Soms krijg je zelfs niet de kans om terug te schakelen en moet je het doen met hetgene je juist hebt genomen maar dan sta je gewoon even recht op de pedalen. Het stuur swingt van links naar rechts, je benen geven de kracht over aan je klickers en je hoopt maar dat je niet stilvalt op een 11 % klim. Gelukkig was het allemaal vals plat rond Kuttekoven en Rijkel. We beschouwen dit als een flinke oefening voor de twee laatste zware ritten die nog gaan komen volgend weekend. Echter zo zwaar zal het wel niet zijn, het zijn geen Ardennen ginder. Ondertussen neem ik een beetje afscheid van het koersfietsplezier. Ik zie met blije ogen de MTB tegemoet die al onder het laken vandaan is gehaald. Als je met twee fietsen de straat doorkruist of het bospad volgt met je al combineren kunnen. Dat zelfde geldt ook met lopen en zwemmen. Wil men overgaan in de winterperiode op een ander sport moet het al ingecalculeerd worden tijdens de laatste weken van je sport dat je tijdens de zomer doet. Ik zou zeggen: bedankt aan al degene die samen met mij op de trappers geduwd hebben, jullie steun was meer dan welkom! Samen hebben we veel fietsbroekenplezier beleefd en er zullen wellicht nog fijnere dagen volgen met een ander wintersport. Maar van de schaatsen, daar blijf ik vanaf dit jaar. Met geen ezel krijg je er me nog op.

[Gast]

Zoals een zuigeling intens kan genieten van de borst van zijn moeder, zo ook geniet ik van mijn fiets. Alleen is mijn frame niet zo zacht en geeft het geen lichaamswarmte af. Maar stralen doet mijn ros wel. Bij dit gulle waterzonneke moet je alle kansen grijpen om kilometers te doen of misschien gewoon genieten van alle kleine dingen rondom je die je op je weg tegenkomt? De herfstvruchten liggen verspreid over het smalle wegdek van de oude treinbedding. Hier is het goed oppassen dat je niet neerkeilt tegen de macadam met een smak. Smalle bandjes zijn nu gevaarlijk aan het worden en zelfs met winterbanden moet je nog flink uit je doppen kijken. De minste aarzeling of rem in een bocht kan je zuur opbreken. Wilde en tamme kastanjes uit hun bolster gebarsten, knallen onder het voorwiel naar de achterliggende fietsers en heimelijk moet ik eens ermee lachen. Liever in het wiel van een ander dan in het mijne moet je maar denken. Her en der liggen rottende bladeren gemengd met dorre dennennaalden. Dit is het gevaarlijkste op de weg. Heel glibberig kan het op zulke plaatsen zijn. Maar langs de andere kant moet je het bekijken als een bladertapijt dat weldra de voorbode is van een winterkleed. Opzij snuif ik de geuren op van leven en dood. Schimmels en paddestoelen rijzen uit de grond op niet berijdbare plekken. Eekhoorntjesbrood, heksenkringen doen je vermoeden dat je ergens in Ierland rondtoert. Plots voel ik iets aan me plakken. Lange dunne slierten herfstdraden die meer lijken op gesponnen engelenhaar eigenhandig door engelen geweven. Een echte herfstsfeer biedt de omgeving met een prachtig kleurenspel van bruin en geel. Hier en daar zie je ook mozaïekjes aan de takken hangen. Het meesterwerk van de spin die voor deze pareltjes zorgt. De laagstaande zon doen die pareltjes blinken gelijk stralende ogen van blijdschap. Steeds verder wijkt de zon voor de nacht en te lang in de namiddag kan je niet blijven. Koersfietsen hebben geen licht en batterijlichten vind ik te zwaar om mee te zeulen. Het kanaal komt in zicht met romantische bankjes waar je even kan verpauzen en mijmeren over dingen die je samen gedaan hebt. Langs het rimpelend kanaalwater voel je goed de koude uit de grond opkomen. Warme kledij doet je de lichte bries even vergeten en je denkt eerder aan zalige plaatsen die je ziet in de luwte van de houtkanten. Grote lege velden die je kan bereiken door telkens een andere brug over te steken. De kanaaldijken verbinden je telkens met een ander klein dorpje. Ook kan je op bepaalde plaatsen info-panelen bekijken die je de geschiedenis van de streek voorkauwen. Jaagpaden dienen dus niet alleen om te jagen tegen 35 maar ook om te keuvelen. Luie eenden liggen hun roes uit te slapen langs de kale waterkanten. Even twijfelen ze nog om over te steken. Gelukkig blijven ze lekker lui liggen in de late najaarszon. We naderen stilaan de Eddy-Merckx-route maar die laten we links liggen. De sprookjestoren van het Merkendorp bieden een ongelofelijke lieve aanblik. Nieuwe steigers en een oversteekbrug staan in de eerste pijlers om de twee kanten van Eisden met elkaar ooit te verbinden. Sportboten komen langs gevlogen en doen het water hoog opspatten. Geen waterskiën voor mij, geef mij mijn heilige koe maar. Braaf beestje zou ik zeggen. Voorzichtig nemen we de grote bocht in Eisden-twee de brug op. Boven op de top kijk je recht naar beneden het kerkhof in. Dag grootje mijmer ik in stilte, nog enkele weken en je bent jarig. Het fietspad brengt me terug op aarde met mijn gedachten. Het is een gevaarlijke plaats om over te steken naar de Pauwengraaf. Even rondkijken of ik geen bekende gezichten zie in de schemering van de vensters. Neen, jammer het grootste terras zit nokvol maar met onbekende gezichten. Slingerend door de Tuinwijk komen we over de Lindestraat richting Eisder-Stationneke. Een grote vrachtwagen verspert de weg en mijn fiets stopt prompt bij nummer 7. In de verte zie ik het houten bankje opduiken dat ooit weggehaald is maar door een boos telefoontje terug geplaatst is. Mannen genieten er van hun dagelijkse sigaar en hun vriendschapsbabbel. Ze wuiven naar me zonder te weten wie het is. Hoeft ook niet, als ze er maar plezier aan beleven. Hier is het weer oppassen geblazen. Het vochtige slingerpad kent hier ook zijn gevaren. Zonder kleerscheuren kom ik aan de Salamander uit. Een flinke slok, een boke met choco en weg zijn we, terug naar huis.

[telloorlekker]

Over mijn vorige bijdrage i.v.m. die LED's wil ik jullie nu een anekdote vertellen van wat me de vorige dagen is overkomen. Het rode achterlicht zorgt voor frustratie bij automobilisten als het op een stand "knipperen" wordt geplaatst. Dat knipperen kan op tweeerlei manieren; het eerste als bv pinklicht en in het tweede geval als looplicht, het veiligste lijkt me nog noch loop- noch knipperlicht maar enkel een vast brandend rode achterlicht.
Ik door een hartstikke donkere straat gefietst met dat niets-vermoedend geknipper onder mijn zadelpen. Ik werd, alvorens linksaf te slaan, toeterend en op geflikker van verstralers onthaalt; een auto die tenslotte op mijn hoogte halt hield en door het portierraam toegeroepen ... " Wat is het nou ? Sla jij links- dan wel rechtsaf !"
Achteraf bekeken kan ik die automobilist eigenlijk geen ongelijk geven. Een fietser behoeft geen pinklichten ! Een automobilist kan toch ook niet weten of zijn achterlichten kaduuk zijn en het slechts z'n pinkerlichten zijn die functioneren. Het feit dat hij, vooraleer het donker werd nog al z'n lichten op brandbaarheid heeft gecontroleerd verandert daar niets aan; in een auto heeft men niet altijd een medepassagier die constant de voor- en achterlichten controleert. Ik heb zo den indruk dat er tegenwoordig meer verkeer rondtoert met een niet-gekeurde installatie; pinkers die te pas en te onpas verkeerde informatie doorgeven aan de achterop komende: links pinken én rechts afslaan bv.
Niet moeilijk dat sommige chauffeurs de wanhoop nabij zijn bij het naderen van pinkende fietser...

[zandmannetje]

En dan heb jij nog veel chance gehad TLL, dat jij niet te maken had met dat viswijf dat Klaartje op haar pad vond ergens in een andere topic, toen zij haar wagen op een veilig plaatsje wilde parkeren.
Jouw welopgevoede 'tegenspeler' informeerde dan nog heel beleefd wat je toekomstplannen waren, het vrouwmens dat Klaartje aan de haak had zou dadelijk uitgestapt zijn en je een samflet op je bakkes verkocht hebben. Zodat je voortaan in alle richtingen tegelijk kon knipperen...
Zodat inzake verkeersagressie het toch misschien maar beter is om zelf het initiatief te nemen? De eerste slag is er twee waard, of citeer ik een totaal verkeerd spreekwoord?

Kwezeltje, het mooie weer heeft niet alleen jou weerom in het zadel gehesen, op doktersvoorschrift heb ik vandaag ook de nodige kilometertjes afgemaald.
Tevens het nodige aan het nuttige gekoppeld (? klopt dat?) om mijn pas geopereerde knietje terug soepel te krijgen, en tevens onze sympathieke moderator Verhaegen een bezoekje te brengen om hem de CD-rom met het Hoyle Game te bezorgen. Zodat die dik in de watten gelegde senioren voortaan moeiteloos dit spel kunnen downloaden.
Maar tot mijn tevredenheid kon ik toch een snelheid van 22Km/u aanhouden tijdens mijn verplaatsing, al valt dit natuurlijk in het niets met de snelheid die jij ontwikkelt op dat carbongeval van jou.
Maar stilaan komt de conditie terug op peil, en als de pijn helemaal verdwenen is voel ik mij weer 10 jaar jonger.
En pas dan maar op!!!!!

[telloorlekker]

Maar stilaan komt de conditie terug op peil, en als de pijn helemaal verdwenen is voel ik mij weer 10 jaar jonger.
En pas dan maar op!!!!!

Hier zie, 't ouw zot komt boven...
Ofwel heeft de opererende chirurg je het verkeerde spuitje gegeven, geen morfine tegen de pijn, maar een of ander oppeppend middel waardoor je gaat halucineren....
Was ik ook maar 10 jaar jonger, dan kon ik misschien nog met je concurreren... Voor Kwezelke dan allezins keuze...
"Beter twee vogels in de... etc."