Verder afdwalen

[Gast]

Vrienden, mag ik jullie in dit verband, een "juweel" van een boek aanbevelen? Is nog niet lang "op de markt", en zo verschijnt er maar ééntje om de tien jaar.
Het boek heet: Ons Nederlands, een parel van een taal 384 blz.
Het is geschreven door Guido Thijs en uitgegeven bij Egmont.
Wie er meer over wil vernemen, voert de naam "guido thijs" maar eens in op "Google"...

[Gast]

Zoals het roer een schip kan besturen omdat het nu eenmaal belangrijk is om een goede koers te kunnen varen, zo heeft bijvoorbeeld een paard deugd aan een degelijk bit. Hiermee kan je het paard in bedwang houden, het brengt je waar je maar wil. Zo ook is het met taal. Het is geen kunst om te spreken of te schrijven, het is alleen maar kunst hoe je het uitspreekt en hoe je het schrijft. Men kan kwetsende woorden gebruiken zodat zich een ander aangesproken voelt, men kan opbouwende en lovende woorden schenken. Het ene is kritiek leveren het andere is een hart onder de riem schuiven. Het kan ook zijn dat je je eigen door je kritiek die je geeft op anderen, jezelf in een verkeerd daglicht gaat plaatsen. Beter is het iemand te belonen om datgene wat hij gepresteerd heeft. Iemand kan rad van tong zijn of uit een goede tongriem gesneden zijn. Het kan zo ver gaan dat al je woorden de mensen om je heen beïnvloeden en aan je lippen hangen. Maar schrijftaal en spreektaal zijn twee totaal andere manieren van communicatie. Ja kan je te pletter dichten en met icoontjes je teksten opvullen, het zegt iets van de persoon die het neerschrijft. Of het op waarheid berust, dat laten we in het midden. Spreektaal kan je meer het hart doen verliezen, je hoort je immers in real life. De intonatie van je stem, je kan ze gebruiken om je emoties kwijt te raken net zoals met dichten. De stem is hier een heel belangrijk onderdeel van de mens, ze kan je doen rillen en je verstoten. Kies je de woorden zo danig dat je iemand zijn eigen leugens kan doen geloven dan ben je toch een fijne fantast. Maar je kan ook tussen de regeltjes lezen en denken, hier ontbreekt iets in deze tekst of hier hoort dàt niet op zijn plaats. Boze tongen en heilige tongen, nog maar te zwijgen van vurige tongen of tongzoenen. In welke context iemand zijn of haar tong wil gebruiken, laat ik hier aan ieder zelf over. In ieder geval, laat je tong niet dienen om iemand te bespotten maar wel om iemand aan te moedigen. De tong kan zo scherp uit de bocht komen dat ze met een klein vonkje genoeg heeft om hiermee een volledig bos in brand te steken. Veel schade kan hier aangericht worden en een klein euvel kan een berg kwaad worden of razernij en dan spreek ik niet over hondsdolheid. Paroles, je kan ze scherp of hard doen klinken. Ze kunnen je misselijk of vrolijk doen wezen. Men kan ze incalculeren op liefdesvlak of snauwerig laten overkomen wanneer men iemand in zijn of haar kuiten wil bijten. Zo zie je maar dat woorden verschillende karakters kunnen hebben en dan hebben we nog maar 26 letters van het alfabet die hiertoe dienen. Als je dus eigenaar bent van een scherpe tong, en ben je een dirigent of een meester in het aandrijven van woorden, kan je beter zwijgen of je woorden loslaten of sturen in een andere richting. Maar zeg nu zelf: wie heeft de volledige controle over zijn tong, je kan ze ook verloren hebben en dan duurt het zoeken lang. Komt er tegelijkertijd proper en vuil water uit éénzelfde bron? Dikwijls komt het ook raar over met dezelfde tong tegenstrijdige zinnen te zeggen want deze tong behoort toch aan dezelfde eigenaar, de bewaker van zijn woorden? Laat dan je tong temmen door zuivere woorden weer te geven, laat schoon water stromen over je lippen en misbruik de taal niet om te kwetsen maar om lovend te zijn. Laat de wijsheid primairen! Het is gelijk het wijze schoolhoofd eens tegen mijn broer zei: ik sla u zo hard tegen uw firmament totdat de spijs eruit vliegt! Oei, heb ik me nu bezondigd met een woordenpreek of zondig ik tegen alle geboden?

[telloorlekker]

Vrienden, mag ik jullie in dit verband, een "juweel" van een boek aanbevelen? Is nog niet lang "op de markt", en zo verschijnt er maar ééntje om de tien jaar.
Het boek heet: Ons Nederlands, een parel van een taal 384 blz.
Het is geschreven door Guido Thijs en uitgegeven bij Egmont.
Wie er meer over wil vernemen, voert de naam "guido thijs" maar eens in op "Google"...

Al je goede intenties ten spijt Zorro, ik lees geen boeken; sporadisch doorploeg ik wel technische stof maar dat is dan weer niet doorspekt met prozaisch gefrezel. De schrijver van dat boek zal ook wel goede bedoelingen hebben met z'n inhoud, daar twijfel ik niet aan, maar de titel alleen doet me toch even de wenkbrouwen fronsen "Ons Nederlands..." Wie zijn dan wel "ons" stel ik me voor. Een ons is bij onze Noorderburen, die wij Nederlanders noemen, van een heel andere betekenis dan bij ons, die zij Vlamingen noemen.
Ik heb zo al een hekel aan taal-Van Dale(n) dat ik al wat meeloperij betreft een beetje verafschuw...

[Mathieu]

Lezen doe ik ook de laatste tijd bitter weinig. Wel is de tijd weer daar van te fietsen langs Maas en Kanaal. Niet die vele km gelijk zo vele, maar wel een dertig tot max 50 km op een hele dag. Zalig is dat en ja dat de terrascafeetjes of de fietscafe's maar heel lang open blijven, zeker bij schoon weer. Een zaligheid om even te verposen ( méér dan een keer per dag is heel leuk) en uit te rusten alvorens de volgende 15 à 20 km aan te vangen.

[Gast]

Hij, hij voelde zich al een tijdje niet zo goed in zijn vel. Zijn hoofd leek een tol dat vele rondjes op een paardenmolen had gedraaid of nog beter, het voelde aan als een looping in een vakantiepark die wel 10 keer achter elkaar was genomen. Men raadde hem aan om een arts of een psycholoog op te zoeken. Mensen met kennis die hun vak verstaan, vakmensen in vaktaal, zij zouden hem een oplossing kunnen bieden. Heel bedremmeld stapte hij het kabinet binnen in de hoop dat die nare man die achter zo’n donkere desk zat hem verder kon helpen.
“Wat is uw probleem mijn brave man?” zo begon de man in het wit, “leg mij eens uit wat u al die tijd bedrukt.”
De iet wat oudere man staarde een beetje in de niets, zijn ogen leken afwezig en zijn stem bracht in het begin alleen maar wat piepende tonen uit.
“Ik zit wel degelijk met een dik probleem,” antwoordde het kleine manneke. “Gedurende een paar weken voelt mijn hoofd draaierig, mijn lippen zijn als verlamd en mijn handen veranderen van temperatuur. Ze zijn zweterig en af en toe bibberig. Mensen rondom mij zeggen dat mijn gezicht begint te blozen bij het minste wat ze tegen me zeggen. Het lijkt alsof ik betoverd ben in hart en nieren, ik weet er geen verklaring voor te geven.”
“Nochtans,” zo zegt de neuroman, “u ziet er stralend uit, alsof er een lichtje van binnenuit naar buiten schijnt.” Die tomaatrode verkleuring die u vertoont op uw wangen, dat kan een andere klassieker zijn! Loopt u ook wel eens te fluiten en te nuriën en is uw humeur normaal gesproken er op vooruit gegaan? Deze symptomen komen nog al eens voor bij mensen die de lotto gewonnen hebben maar aangezien u bij mij op consultatie bent, hou ik dit niet voor mogelijk of toch?”
“Neen heer psycho, ik heb jammer genoeg niet de lotto gewonnen, het is veel erger met mij gesteld. Mijn gedachten zijn niet meer van mij, ik dwaal voortdurend af. Steeds wil ik maar praten en praten en praten en steeds wil ik met haar in contact komen maar helaas tot nu toe is me dat niet gelukt. Ik wil al maar iemand uitnodigen om met mij een etentje te doen, een rendez-vous versieren maar het wil niet lukken. Trouwens ik weet zelfs nog niet eens of dat wezen wel degelijk bestaat. Telkens als ik een magazine opensla zie ik haar voor ogen maar iedereen zegt maar tegen me, dat ik hallucineer.”
“Ach meneertje, blijkbaar bent u op de romantische toer verzeild geraakt, dat gebeurt wel vaker bij mensen die een dagje ouder worden. Dit is gezond voor lijf en leden maar laat het geen obsessie wezen, blijf met uw voeten op de grond. Trouwens hoe ziet dat hemels wezen eruit in uw gedachten?”
“Om u de waarheid te zeggen meneer de neuro, ik weet het zelf niet. Het zijn de vlinders in mijn buik die zo kriebelen alsof ze eruit willen springen ieder moment en daardoor komt het dat ik denk dat ik verliefd ben op een wezen dat eigenlijk niet bestaat.”
”Vlinders in uw buik die kriebelen? Dit bestaat volgens mij niet, er kunnen geen vlinders in iemands onderlijf spartelen. Het gebeurt allemaal in uw hersenen die een bepaalde stof afscheiden. Hier is dat bekend als adrenaline. Deze stof zorgt ervoor dat uw hart sneller gaat slaan nog sneller dan een stoomtrein met vleugels. Uw bloed raast als een Ferrari door uw aderen en uw hoofd slaat er inderdaad van op hol. Maar het kan ook zijn dat u enorm bang bent en dan pompt ook die adrenaline door uw bloed.”
“Bang ben ik voor de duivel nog niet en drinken en roken is niet mijn ding maar als u mij niet verder hiermee kan helpen of denkt dat ik aan het zwanzen ben, dan moet ik mij begeven naar een ander arts voor een second opinie.”
“Meneer De Dromer, heeft dat wezen dat in uw hersens zoveel ravage heeft aangericht ook een naam?”
“Tja, ziet u, dat is het hem juist, ik ken haar alleen als Kwezel en als ik aan die naam denk, dan gaat mijn hart bonzen en springt mijn neus in de houding. Het wezen draagt een koersbroek en heeft zo wat de benen van een volleerde renner. Het draaft door de bossen en maakt ook de straten onveilig met haar veloke.”
“Oei,” gniffelt de psycholoog, “en bent u wel zeker ervan, dat dit niet de goede fee is? Een bezemvliegend object met zo’n naam dat kan alleen maar een hemels wezen zijn. …en het kan ook fietsen met latex…en u denkt en hoopt dat het ergens in de bossen leeft? Kan u mij het telefoonnummer van dat onzichtbaar wezen eens doorspelen? Gaat u maar vlug terug naar huis, meneer, u mankeert niks maar kom nog rapper terug naar onze volgende afspraak om mij het vervolg te vertellen.”

[Gast]

Nog geen dagje later komt de vreemde man hijgend terug op afspraak bij zijn vriend de neuro-arts.
“Ik hou het niet meer vol, mijn beste, zeg aub wat ik moet doen om die ruisende rokken uit mijn hersens te krijgen. Het houdt niet op met flitsende bewegingen die almaar meer en meer op de cancan gelijken.”
“Mijn beste”, antwoord de neuroman. Die felle flitsen die u ziet, komen wellicht voort door iets anders. Bent u als kind soms mishandeld geworden of bent u geestelijk verwaarloosd door uw ouders of schoolpersoneel?”
“Helemaal niet mijn goede vriend want ik heb een fijne jeugd gekend, wel met zijn ups en downs maar niettemin voor herhaling vatbaar.”
“Slikt u dan bepaalde medicijnen die hier voor bijwerkingen kunnen zorgen?” Sommige anti-depressieva’s geven nog al eens een hallucinerende indruk. Ook heeft u bepaalde stofdeeltjes die rondzwerven in de lucht die teveel eiwitten bevatten of huisdieren die teveel afscheiding van eiwitten geven. Deze stoffen kunnen allemaal hun deel bijdragen waarvan u nu spreekt.”
“Neen dit is het ook niet. We zijn trouwens niet in het bezit van huisdieren. Sinds de ophokplicht van kracht geworden is, gaan we alleen nog naar de dierentuin in Antwerpen om huisdieren en andere wilde beesten te bezichtigen. Van het vuil in huis zal het ook niet komen want de lente en de voorjaarspoets is juist onder de voeten uit.”
“Vertel eens verder over dat wezen dat in uw kronkels rondspookt. Is het een wezen dat al een gezicht heeft gekregen of zijn de omtrekken nog vaag te onderscheiden en verdwijnen ze in de mistbanken van uw gedachten?”
“Telkens als ik een boek wil lezen, kan ik me niet aan de tekst houden. De woorden dansen vooruit op de volgende regels en bij twintig bladzijden moet ik opnieuw aan de voorste tekst beginnen. Ik kan me niet meer concentreren op de inhoud van het boek. Tussen de regels door zie ik alsmaar iets dat op een engel gelijkt. Het wezen is blond en haar haren die sliertend over haar rug hangen, sieren haar ruggegraat. Mijn God als ik aan die blauwe knikkers denk die af en toe een beeld branden op mijn lenzen word ik duizelig.”
“Weet u zeker dat u de teksten in uw boek niet een beetje te letterlijk leest en dat uw fantasie op hol geslagen is? Mensen met een immense grote fantasie, die kunnen dingen zien die andere niet begrijpen en ze houden hun gedachten voor werkelijkheid. Dat is helemaal iets anders dan het ook werkelijk beleven.”
“U denkt dat ik mijn gedachten laat afdoen als een bovenmaatse fantasie en alles is dus nep wat ik tussen de regels van mijn boek lees? Maar waarom houdt het dan niet op, ik hoor dat ding lachen in mijn hoofd en ik hoor duidelijk wat het zo al doet en waar het ding ook gaat en staat, ik kan het bijna zien van kortbij. Ik kan de gedachten volgen van die engel en in mijn gedachten praat ik tot haar en zij luistert naar me en geeft me antwoord. Mijn hele lichaam verlangt naar haar en ik wil dat dit ophoudt. Het is deze morgen zo ver gekomen dat ik zelfs twee verschillende sokken heb aangetrokken en ik stond daar schoon bij de warme bakker voor schut of spek en bonen.”
“Tja, meneer De Dromer, laat het niet zo ver komen dat we ons verplicht zien om u een collocatie te geven, een verplichte opname voor mensen die aan waanbeelden lijden. Als het zo ver zou moeten komen, is er bijna geen weg meer terug en als uw eega geen permissie meer geeft om u terug naar huis te halen, zou deze opname wel eens van heel lange duur kunnen zijn. Weet u, ga nog een rustig naar huis terug en neem eens een ander boek onder uw handen, iets dat uw gedachten niet doet afdwalen.”
“Er zit niks anders op dokter, dan uw goede raad maar op te volgen, maar toch, …dat figuurtje in die koersbroek laat me geen minuut, geen seconde nog alleen.”

[Gast]

De psychiater begon aan zijn rapport over de man met zijn glad geschoren kin. Hij vond het een bijzonder interessante man want de woorden die hij zei kwamen overeen van een mens die eigenlijk een beetje schizofrenie is. Een dubbele persoonlijkheid bezit en zijn droombeelden voor waar houdt. Zulke mensen mag men niet tegenspreken en men mag ze ook niet gelijk geven. Een gulden middenweg is er echter niet alleen een therapie zou soulaas brengen. Het zou te wijten kunnen zijn aan zijn activiteiten tijdens zijn lange loopbaan als missiehelper in Afrika of wellicht ook aan een tekenbeet. Mensen die een beetje dementerend zijn zien ook dikwijls de kerk in het midden staan maar zolang ze geen gevaar voor hun eigen of hun naaste familieleden zijn is alles ok.
Deze morgen kwam echter de zieke man in allerijl op consultatie en hij weende en smeekte bijna om hulp. Zijn hoofd leek op een kasseiweg die druk bereden werd door amateuristen. Het was een doolhof van verborgen straatjes die éénrichtingsverkeer tolereerde. Hier hielp praten duidelijk niet meer maar waarom zou hij dan geen medicatie slikken. Schizofrenie is tegenwoordig goed te behandelen alleen hij moet het zelf willen om in behandeling te gaan voordat we hem verplicht doen opnemen in de psychiatrie. Een andere verklaring zou kunnen zijn: iemand die met één nier verder leeft of een ander orgaan heeft aangetast, die leeft niet meer gespiegeld. Als de organen niet meer gespiegeld zijn zoals een vrouw die bijvoorbeeld een eileider mist, die kunnen spiritueel worden. Mensen met een druk seksueel verkeer kunnen door bepaalde stoffen die langs de slijmvliezen opgenomen en zo veel vlugger in de bloedbanen komen, worden blootgesteld aan bepaalde symptomen die hun eerst een depressie bezorgen met het gevolg dat ze ook verlies van hun zinnen kunnen krijgen. Alles gebeurt echter allemaal in hun gedachten en het is moeilijk om mensen te overtuigen dat waanbeelden ontspruiten kunnen aan hun eigen fantasie. Ze hebben zo’n danig verlangen naar iets dat onbereikbaar is dat alles wat ze denken werkelijkheid wordt. Het zijn waarschijnlijk ook gelukkige mensen die nog kunnen dagdromen. Wellicht ligt hun innerlijke gespletenheid toch hier aan de basis van hun spirituele ziekte. De ene helft van de persoonlijkheid heeft zich met het geestelijke geïdentificeerd (en laat zich daarop voorstaan), bij buitensluiting van datgene wat daar niet in past. Dit laatste wordt dan ofwel geheim gehouden ofwel is geheel of gedeeltelijk onbewust. Het zijn bij voorkeur die inhouden, die niet overeenkomen met het spirituele zelfbeeld, zoals (diepe) onzekerheid, twijfel, kwetsbaarheid, egoïsme, materialisme, zorgen, minderwaardigheidsgevoelens, angst (voor de leegte), onderdrukte woede, haat en pijn. Als er over onthechting of loslaten wordt gepraat, geldt dit slechts de ene helft der persoonlijkheid. De andere helft gaat vrolijk door met het ophopen en opslaan van materieel gewin en kent geen grenzen. De hersenen kan men dan indelen zoals een pc met een interne harde schijf. Maar niet altijd moeten we daar de oorzaak zoeken. Een zwaar auto-ongeluk kan eveneens de mensen op lange termijn parten spelen en niet onmiddellijk heeft men de gevolgen daarvan. Gevolgen kan men jaren later pas ondervinden en dan wil men niet het verband met dat ongeval onder ogen zien. In alle geval zullen we dat verkalkte spinnenweb eens duchtig onder handen moeten nemen. In eerste instantie zal er een test afgenomen moeten worden met een bloedproef. Zolang deze resultaten nog niet binnen zijn kunnen we niet veel doen aan zulke feiten.

[telloorlekker]

Dat hier bepaalde personen occulte wetenschappen beoefenen zal waarschijnlijk aan de aardstralen liggen waarop zij verblijven. Dat zou wel eens streekgebonden kunnen zijn. Limburgers bijvoorbeeld, daar waar de bokkerijders hun oorsprong hadden of waar heksen en spoken -nu nog - in heidelandschappen verdwalen. Uit de hersenspinsels alhier maak ik dat deels uit als ik die inspiratie overlees. Een korte bewoording trof mijn aandacht "bloedproeven". Waarom is dat nu nog nodig, tenzij je vampierinstincten hebt ? Toegegeven, ik proef ook af en toe wel eens bloed, maar dat hangt dan meestal af van een goed of minder gelukte maaltijd. Niet te hard doorbakken varkenslevertjes laten dat vocht nogal eens vloeien maar meestal is het voor andere vleessoorten saus of jus.
Zelf heb ik geen neiging op aan bloedproeven te doen; ik vind dit eerder een onapetijtelijke bezigheid. Maar als het om de kleur moest gaan, wijnproeven doe ik maar al te graag. En dat mag dan wel in een groter recipient dan een vingerhoed.
Nu ben ik medisch niet zo'n expert, maar heb wel eens horen zeggen dat die medici heden meer halen een DNA-staal dan uit al dat levensvocht waarmee de warmbloedigen zijn opgezadeld.
Maar dit zal voor trollen en vampieren een boodschap wezen; zij zijn de inquisitie waarschijnlijk al vergeten of teren op arenaspelletjes uit de tijd van de Romeinen, "bloed en spelen" weet je wel. Gooi ze voor de leeuwen en ze zullen bloed zien...
Of dat veel uithaalt bij ademtesten is ook maar de vraag; heeft iemand iets te diep in het glas gekeken en alzo meer bloed in z'n alcohol heeft, zou dat dan nog wel raadzaam zijn ? En ik ken wel zo'n paar pakkemannen die graag aan bloedproeven doen... maar of dat aan het alcoholpercentage ligt, weet ik niet. Ik zal de bijsluiter toch nog eens grondig moeten bestuderen...

[Gast]

Barcelona, een bruisende stad die evenwaardig is aan Brussel. Deze betoverende Diva is het toppunt van architectuur en nieuwigheden die de navelstreng bleef behouden naar de avant-gardistische kunstenaars. Bijna iedereen trekt éénmaal in zijn leven naar deze stad, het Mekka van de levensgenieters. Denken we vooral aan de OS die er in 1992 hebben plaatsgevonden en waarbij een paar forumgangers met hun deelname de Catalanen verblijden. De hedendaagse gotische stijl is geboren toen de Middeleeuwen de stad omwallingen gaf. Door de wereldtentoonstelling die er gehouden werd ontpopte zich deze provinciehoofdstad tot een ware metropool om zo op de wereldkaart voor eeuwig en altijd zijn roes uit te slapen. Er werd een klemtoon gelegd op cultuur en ontspanning, sport en kunst. Dit laatste is er genoeg te bewonderen, gedenken we hier in het bijzonder Gaudi die zijn naam vereeuwigd ziet in straatnamen en hotels. In de wereld van mode en design valt ons het meest de extravagante stijl op die pleinen en gevels in een nieuw passend kleedje steken.
Wie aan Barcelona denkt, denkt meteen ook aan de Ramblas. De immer bewegende mensenmassa die haast een dansende golf lijkt omdat ze nooit stilstaat. Je kan het vergelijken met een surfer die de ultieme golf afwacht om met zijn plank in de eeuwige rotonde van de golfslag te verdwijnen. Om het kloppende hart van de stad te leren kennen is ongetwijfeld het beste vertrekpunt door het toneel van een zeer bewogen geschiedenis en de hoofdslagader van het levenslustige heden te wandelen. Droom en mythe komen hier tezamen in deze oude stad. Iedereen voelt zich er op slag thuis en dat kan niet overal gezegd worden. Hand in hand door een doolhof van straatjes gaan vreemden en autochtonen. Arm en rijk omarmen zich en kinderen met ouderen zien hier geen generatiekloof. Je ziet er actieve en luiaards tussen brave burgers en oplichters, mooie señorita’s en ook blakende rugzaktoeristen. Het is een magisch theater met bestaande en geïmproviseerde podia waar ontelbare artiesten een rijk gevarieerd programma brengen dat begeleid wordt door een veelheid van vormen en kleuren, geuren en vooral geluiden. Het opvallendste gebouw in Barcelona is nog steeds de onvoltooide basiliek van de Heilige Familie ofte La Sagrada Familia, ontworpen door de in Reus geboren Antoní Gaudí. De bouw hiervan is in 1884 begonnen. De gevels stellen symbolisch de geboorte (westelijk), het leven en de dood (oostelijk) en de verheerlijking van Jesus (zuidelijk) voor. De acht torens symboliseren de apostelen. In de gevel zijn drie toegangen (geloof, hoop en liefde). In de crypte bevindt zich het graf van de in 1926 overleden beroemde architect Gaudi. Jammer dat hij zijn levenswerk niet voltooid mocht aanschouwen en diegene die hem overreden heeft moesten ze naar de galg verbannen. Als architect was hij voornamelijk werkzaam in de gouden stad met zeer individualistische bouwwerken, waarin gotische en Moorse invloed meespeelt. Zijn vaak organisch en grillig van vorm, rijk versierd met polychrome mozaïeken van glas en gebroken tegels en met origineel smeedwerk, zijn de weerslag van experimenten met structuren en licht, geïnspireerd op de groeiwetten die de natuur tarten. Je merkt dadelijk dat dit een frisse zeebries door de ruggengraat van de metropool blaast.
Niet alleen om aparte gevelstenen te bewonderen kan je hier je hartje ophalen maar voetbalsupporters vinden hier hun geliefkoosde sterren terug. Het immense Camp Nou Stadion en de Olympische berg vormen de trots van de hoofdstad en wie even de tijd er voor uittrekt, heeft kans dat hij de superster gekleed in zijn rood-blauwklederdracht Ronaldinho aan het werk ziet. En Kwezel heeft hem gezien, dat fenomeen dat uit Brazilië geïmporteerd is. Om het oog nog verder iets te gunnen verlaat men dit schitterend recreatieoord met zijn weelderige groenzone om zich te strelen in Poble Espanyol. Dit is een ommuurde Spaans dorp waar reproducties van de Spaanse regionale architectuur te zien zijn. Het beroemdste park van de stad en door de Unesco tot Werelderfgoed verklaard, is toch wel Parc Guël. Ook hier heeft Veteraan Gaudi duidelijk zijn sporen achtergelaten. Vooraleer je binnentreedt in een tuin die je betovert en je doet denken aan een neverendedsprookje moet je door een immense dikkemeterstenen poort die opendraait. Het lijkt eerder op een sprookjesbos dat vroeger te bewonderen was tijdens een schoolreis naar de Efteling. Het mooiste is toch de wereldberoemde keramische slangenbankenlint. Speciaal ontworpen voor mannen maar vrouwen mogen er ook op zitten alhoewel sommige dames er pijn van in de rug overhouden.
Het plein wordt ook het plein of de zaal van de 100 zuilen genoemd. Dit is de 'kelder' van het erboven gelegen 'Gran Plaza Circular'. Vanaf hier heb je een schitterend uitzicht over Barcelona en voor de onvermoeibare kreatievelingen is er ook nog een flinke trapwandeling voorzien, die je door kronkelde bochten hoger en hoger brengt maar opgepast, dat je niet door de poort terug naar buiten wandelt want anders is je droom over.

[telloorlekker]

Rond de schutsboom stonden een tiental schutters klaar om de 1-mei-hoofdvogel neer te halen. Die dag van de arbeid zal mij nog lang heugen; het was arbeid; vraag dat maar eens aan de jeugd. Van de negen snaken die meededen waren er al acht vertrokken rond het middaguur, na twee pauzes van 10 beurten.
Via binnenkomende post per gsm wisten we dat ze, in andere schuttersverenigingen hun schutterskoning al binnen hadden; bij de meesten al na een eerste schot of beurt, maar bij ons wou dat maar niet lukken. Nu moet ik toegeven, wij schieten weer of geen weer, maar in tegenstelling tot vorig jaar -toen was het bijna 30° warm- moesten wij het nu stellen met amper 10 graden en een stevige zuidwester. De staande wip bleef maar niet stilstaan, hij zwiepte van hot naar haar; door dat gesalueer kon je moeilijk dat hoogste blokje raken..
Afein, na meer dan driehonderdtwintig pogingen lukte het mij toch dat niemendalletje te verschalken. En zeggen dat ik enkel maar kwam om de hoop te vergroten en even mee te oefenen... kreeg ik de jaarlijkse titel van schutterskoning ook nog toegeworpen. Moet je daar, in deze omstandigheden, voor kunnen schieten ? Puur chance hé of noem het liever pech, want nu ben ik een jaar lang de pineut. Moet ik bij alle andere wipschutters mijn kunde tonen, en ik ben daarbij nog zo'n kluns; ik kan me zelfs niet meten met de besten uit onze schuttersvereniging...
Noem het maar een noodlot, ofwel is er fraude in het spel geweest. Want als er getrakteerd moet worden, staan de daders mijlenver van de tapkast. Achteraf gezien begin ik me daar ook vragen bij te stellen... Gewoonlijk schiet ik in twee uur slechts een handvol vogeltjes af, en nu zou ik ineens de beste van de meute zijn ? Dat kan toch niet (volgens mij). Maar hoe ga ik ze overtuigen van mijn gelijk ? Er bestaan geen videobeelden of films van; hoe kan ik het hen uitleggen het vermoeden te hebben dat ze opzettelijk naast dat éne geplukte schoten ? 't Zal trouwens een hele klus worden de traditie van het koningschieten te doorbreken; men is nogal standvastig in die oude gebruiken... zal ik daar dan maar vanaf zien ?
Of zou ik me voor pias houden, me een briefje laten voorschrijven om een handicap te kunnen vijnzen ? Eén handicap hoeft al niet meer, naar insiders smalend aanhalen moet ik telkens vernemen dat ik ze alle vijf niet meer heb...

[Gast]

Wie tegenwoordig naar het buitenland trekt om zijn welverdiende vakantie op te souperen komt dikwijls van een kale reis thuis. Men verwacht zoveel van een vakantie en voor velen kan het op een nachtmerrie eindigen en anderen zien er geen flauwe graat in wat ze daar eigenlijk aan het doen zijn. Je hebt mensen die boeken een cultuurreis in de hoop dat cultuur een strandwandeling of een of andere geneugde is aan de drukke boulevard. Wanneer je zulke reis wilt meemaken moet men niet aan de gids gaan vragen waar de zee begint en waar de parasols te huren liggen. Uit ervaring weet ik hoe zwaar een trip kan zijn met een bus. Je komt in je hotel aan op het laatste moment dat je benen al loodzwaar wegen en je hunkert alleen nog naar eten en liefst nog zoveel mogelijk vanille-ijs erbij. Als de kamers zijn ingedeeld zoek je de lounge op om een verkwikkende Sangria achter de kiezen te gieten maar andere locale dranken zijn ook niet te versmaden. De tweede dag moet iedereen vroeg uit de veren want de bus en de gids die staan paraat en o wee degene die niet op tijd is. Te laat, niet mee en dan spreek ik hier ook van ondervinding omdat ook ik eens in de lift stond die te traag naar beneden ging. Begin je te gek aan de eerste dagen dan haal je beslist het einde van de reis niet meer met kwieke benen. Je musculus triceps kunnen de wandelingen niet meer aan en men krijgt pijn aan zijn musculus latissimus dorsi om maar te zwijgen van die vervelende erector spinae die een kwelling wordt. Je hamstrings en je quadriceps dragen je gewicht door de blakende zon verder en wie geen hoofddeksel opgezet heeft komt nog terug met een schorpioenhoofd. Voor degene onder ons die in Barcelona nog vlug een joggingpartij wil meesnoepen is het aangeraden en verstandig om stevige schoenen onder te binden. Deze metropool die meer dan 4 miljoen mensen herbergt bedreigen je op de boulevard met skaters-, fietsers- en zakkenrollersaanvallen. Ook opgepast voor die smekende kinderblikken, ze zijn er zo vandoor met je kleine fortuin dat je bij de hand hebt en waar je zo hard hebt voor moeten werken. De gelegenheid om te joggen of hard te lopen of iets dergelijks kan je benutten op het hardlooppad halverwege Tibidado. Deze berg heeft een autovrije en breed bospad waar je uiteraard dan ook poepveel sporters aantreft. Hier heeft men ook een mooi uitzicht in panoramastijl over de weelderige stad. Dit maakt het iets tot een speciaal hardlopen of ander sportevenement. Het beste aan dit joggingspad is dat je er niet kan verdwalen zoals tussen de straatjes van de Rambla waar je telkens afgeleid wordt door die stilstaande Heilige beelden die uitgebeeld worden door de studenten. Wanneer het dak van de Casa Mila te druk is geworden kan men zijn spieren gerust inspannen om de 4chat op te zoeken. Maar gebruikt dan liever niet de verkeerde suikers, die doen je alleen maar tijdens een inspanning boos kijken. Of is het de bril die sommigen opzetten zodat men de ogen niet ziet van de ander? Heel belangrijke opmerking is dat wanneer er te weinig suikers (uit koolhydraten) in de spier aanwezig zijn, of als er te weinig vetten aangesproken kunnen worden, je spieren overschakelen op de verbranding van eiwitten uit de eigen spiervezels. Dat dit schadelijk is voor het lichaam weet ondertussen wel ieder sportatleet. Dit is dus een noodgeval waarbij de spier zichzelf afbreekt. Wanneer je een ammoniakachtige zweetgeur insnuift is dit duidelijk een signaal dat de verbranding van eiwitten zijn doel bereikt heeft. Bij mensen die extreme diëten volgen kan je deze symptomen ook waarnemen. Wie dus denkt dat hij of zij slanker wordt door te joggen over de blanke stranden van Europa heeft het mis. Op deze wijze verbrand men geen vet maar wel zijn spierweefsel en dat hebben we nodig om stevig op onze kuiten te staan. Hoe minder spierweefsel aanwezig is, hoe langzamer het metabolisme werkt en hoe weiniger je aan calorieën verliest per dag. Zo en nu maar op reis, de ene doet het voor de cultuurervaring, de ander voor zijn vetverbranding.

[telloorlekker]

Met veel binnepretjes en leedvermaak heb ik vorig artikel gelezen; sorry Kwezel dat jij, op je gezegende leeftijd, toch dat nog hebt mogen ervaren.
Ik deel je onderliggende gedachte; maar ik heb me daar al, op voorhand, op ingesteld. Ik ben geen meeloper, ik trap niet in dat busreizenaanbod om, zeg maar, naar één of andere crooner te gaan luisteren, me vol te laten stouwen met allerlei prularia à la washandje en badhanddoek... Je kent dat beslist wel, die goedkauwende aanprijspolitiek. Of het nu een daguitstap ofwel een wereldreis betreft, ik heb daar geen boodschap aan; tenslotte is iedereen vrij mee te lopen met een kudde dan wel solitair de wereld te verkennen. Dit laatste heb ik mij, voor een veertigtal jaren reeds voorgenomen, ga ik op reis mag iedereen mee als hij maar mijn eigenheid gerust laat. Een reisgids kan me wat, wat hij of zij te vertellen heeft ken ik al vrijwel van buiten, géén reisgids of brochure of het staat er al ronduit in beschreven; dus, wat kunnen ze mij nog meer vertellen ?
Wat ik echter meemaak staat nergens gedrukt, tenzij ik het nadien in SeniorenNet kom te vertellen. Wie mij wil geloven, heeft hetzelfde reeds meegemaakt; dus daarmee vertel ik niets nieuws. Ik, wij, reis steeds solitair; wie ons tegemoet komt is welkom maar liefst zonder reisgidsen of buschauffeurs...
Caravan- of tentverblijvers, wandelaars of wereldreizigers te voet... die lust ik wel. En, zij kunnen mij ook nog iets bijbrengen... waar of met wie ik iets extra's kan beleven, dat wat niét in de boekskes staat.
2o heb ik zelfs te Pisa mensen gezien die met een teodoliet of ander meetinstrument de twijfel van de "scheven" stonden na te meten, of die welke met de meetlat de waterspiegel van Venetie in twijfel trokken. Uiteraard toeristen die dergelijke attracties -ook uit de boekskes- in twijfel trokken...
Nog even, en na de eerste marsreis van astronauten, zullen er ook zijn op zoek naaar extraterrestial persons op onze aardkloot...
Dat reizen via laat ik aan andere over, zij die er de nodige moneten voor over hebben.... tot ze ontnuchterend ervan terugkomen...

[Gast]

Meer en meer mensen zoeken het platteland op om er hun huis, tuin, boompje en gezin neer te poten. Wie geen buren heeft kan er alsnog verwachten en krijgen doe je ze als is het heel onverwacht en met vertraging. Jaren hebben we maar met een paar gezinnen hier gewoond in onze straat, iedereen respecteerde de ander. Tot op een dag dat we uit bed gebromd werden, of liever geschreven, bijna van ons bed gelicht werden door onbekende storende geluiden. Iemand had het in zijn hoofd gehaald zich te vestigen in onze straat waar iedereen iedereen kent met voornaam. Vooraleer men er mag en kan wonen moeten vele dikke oude eiken geveld worden en daar is immers een kapvergunning voor nodig. Zo te horen hadden ze die verkregen na een lange klaagzang op de stadsdienst. Alle deuntjes kan je er uit maken, van zeurende klavieren tot jankende motorische zagen. Eén boom had het zelfs gepresteerd om op de omheining van een oude buurman te vallen en in mijn ogen was die arme man en niet tevreden mee. Zijn koorzang van buitenlandse slogans aan het adres van die bomenkiller was uren in de wind te horen, tot aan de arena van KRC-Genk en dat wil al iets zeggen als je tot daar gehoord wordt. De eens zo plechtige eik die daar al 145 jaar de straat bewaakte, hij was niet meer, geveld door mensen die er hun huisje wilde neerplanten. Nu wil ik niet de vooruitgang tegen houden, helemaal niet maar hoe minder mensen in de straat, hoe minder straatlawaai en party-time’s. Wie een tijdje uit de kleine kinderen is, die staat een klein beetje stil, totdat de kleinkinderen komen. Ondertussen heb ik de oudbakken programma’s terug leren herwaarderen. Ik was al blij dat ik heelhuids uit de tiktak- en de barbarapapa-periode was gekomen en nu kan ik weer oefenen om mijn geheugen op peil te houden met ons Joske. Stilaan is hij de Pietpiraatgekte voorbij en komt er een ander spelconsolehype in de running. Er is geen tekenfilm of hij maakt er me attent op dat het dit of dat personage is. Hij beweert dat ik een beetje dement aan het worden ben, ik kon namelijk niet goed het verschil inzien tussen Yogi Bear en Daffy Duck. Met zijn wijsvinger die inmiddels al de grootte van een halve lekstok aangenomen heeft, wijst hij mij er op terecht: “oma, je bent verkeerd, het is niks van die, het is Hillbilly Bears.” Als oma van je kleinzoon moeten horen dat je in de verkeerde reeks zit doet even pijn maar ik moest er om lachen want ik beschouwde hem als een natuurtalent met een groot geheugen en met nog een groter interesse op het vlak om mediagebied. Zeg nu zelf, ligt hier niet de toekomst van de jeugd, alles gaat tegenwoordig met moderne technieken en wij al wat op leeftijd gekomen mensen moeten iedere dag bijbenen. Gelukkig bestaan er dan nog huishoudens die hun gat vegen aan de moderne spacegeluiden. Hun doel bestaat er uit zo goed mogelijk buiten actief deel te nemen. Vandaag de dag is het straatbeeld bij velen herschapen in trampolinespringen. Zit je eventjes op je terras te genieten van een koffie-verkeerd met een heerlijke Belgische praline als toemaatje, hoe je giechelende jeugd aan de overkant of aan je flanken. Plots komen de koppen over de omheining gluren en dan zie je ze niet meer. Op en neer als kreunende bomen die onder een harde wind gebukt staan, het plezier kan niet op bij deze tieners. Niet alleen tieners doen hun best om zoveel mogelijk kopjerol te presteren maar ook de volwassen mensen doen hun duit in het zakje. En zeggen dat we vroeger van ons moeder in de turnclub dit alleen mochten onder begeleiding doen. “Je moest er eens vanaf tuimelen en je nek breken hoor ik ons vake nog naroepen, en dan?” In ieder geval zijn deze geluiden nog altijd beter dan jamfoeterende mensen die de bomen wegdoen om grote villa’s neer te poten want wie aan villa’s denkt, denkt ook onmiddellijk aan privé-zwembaden en tennispleinen. Maar al bij al er is ook een voordeel aan die verdwenen bomen, het spaart me een paar uren werk uit. Als de eikels op onze voorgazon hun kroontjes verliezen en de bladeren het gras verzuren dan zijn dit vervlogen tijden en krijgen we tijd om iets anders te doen. Misschien denken we er sterk aan om ook een trampoline in onze achtertuin te plaatsen en de herinneringen van vroeger terug in de praktijd uit te voeren, wie weet. Dan hoeft ons Joske niet meer te beamen dat we niet mee zijn met onze tijd want van salto’s weet ik alles van en van schuimkuilen ook.

[telloorlekker]

Ik kan er geen touw aan vastknopen, hoe ik mijn hersens ook pijnig tijdens haar afwezigheid ik begrijp er de ballen van. "Moet jij zonodig in de T en short in onze straat gaan paraderen met die nieuwe aanwinst ?" Ik had me, in een koopjesbui, een ander hoorattribuut aangeschaft en moest dit op allerlei toestellen uitproberen, zéker nu er "levenslange garantie" op de blisterverpakking gedrukt stond. Nu weet ik, uit ervaring, dat dergelijk levenslang niet voor jeugdige overmoed blijkt te overleven; van een nonkeltje kon ik dat ook verwachten, hij leek die kinderziektes vroeger ook al niet overwonnen te hebben: wat hij in z'n pollen kreeg overleefde meestal de volgende levensdagen niet. Dat ik tot die uitzondering zou behoren wilde ik weerleggen; met die twee schelpen over mijn oorlappen genoot ik uitzonderlijk van de rijke klanken die uit mijn portabletjes spuiden; het resultaat uit de radio, cd-speler of md-player voldeed aan mijn verwachtingen. Maar moest ik nodig die ge-MP3-e klanken het zwijgen opleggen omdat ik in zomerse outfit iets langer van die deuntjes wou genieten ? "Wat is er nu zo vreemd aan mij met een koptelefoon rond te zien zeulen ?" vroeg ik mijn wederhelft "Ik doe dit toch al meer dan twintig jaar en zo kennen ze mij toch ... " Voorheen kreeg ik bij de aanschaf van die spelertjes van die vervelende oorstopjes mee waaruit, als het oorsmeer werd verwijderd, een piepklein geluidje tevoorschijn kwam zonder klankkleur gelijkend op kreisende krielkippen. Draaide je toevallig je hoofd, trokken de draadjes die oordopjes uit hun kanaaltjes en flikkerden die ergens tussen je kledingstukken. Met het geharrewar van de bengelende draadjes veranderde dan het volume of viel heel het hoorbare stil. Moest je zonodig nog je oorschelpen uitrekken om die doofpotjes terug te friemelen, en als dat eenmaal terug gelukt was kon je vooraf aan herbeginnen met de verschillende mogelijkheden om van die muziek te kunnen genieten... Eindelijk was ik daarvan af, maar kreeg nu tegenwind vanuit een andere hoek. "Moet je nu echt die jeugd achterna doen, jij met naar dementie neigend voorkomen ?" Als ze nagels met koppen wil slaan, is ze -bij mij- wel aan het verkeerde adres. Dat weet ze ondertussen al ettelijke jaren; of doet ze het erom ? Wat kan mij de kommentaar en hilariteit van anderen me schelen, laat ze denken wat ze willen, dan hebben ze iets om 't lijf en roddelen ze niet over een ander is mijn devies.
Ze heeft nu eindelijk ook iets om naar mee te luisteren; die oorschelpen beperken het uitkomende geluid niet volkomen zoals met die oordopjes en kan ze mij geen ongelijk geven dat ik de joggende of huppelende jeugd met hun walkmans niet naap... Uit deze registreerapparaten komen geluiden van Debussy, Ravel, Mozart én Moussorgsky... da's nogal wat anders dan het geboenkeboenk van Prince, Zappa of de Kreuners...

[Gast]

De bloemenmarkten komen weer aan de bak in de maand mei. Mei staat immers paraat om de mensen aan te moedigen om hun gevels te bekleden met een zee aan bloemenpracht. Zoals iedere goede Maaslandse doen wij ook hier ons best om ieder jaar onze potten op tijd onder de ramen te hangen al dan niet met allerhande nieuwe kleurentrends. Er bestaat ook zo iets als garageverkoop. Blijkbaar is dit een nieuw gat in de markt en kent het een geëvenaard succes als de bloemenverkoop in Bokrijk. Wat is nu een garageverkoop? Mensen stellen hun garage vrijwillig open om spullen die ze graag kwijt willen om alsnog zo aan de man te brengen. Onze zolder zou wel een flinke opruimbeurt kunnen gebruiken maar ik ben zo gehecht aan die authentieke prullaria. Ze richten dit allemaal in omdat de mensen niet meer weten wat ze nog met hun vrije tijd moeten beginnen. Velen kunnen hun uren dat ze niks te doen hebben niet zelf invullen. Moderne mensen hebben de mazzel om zichzelf te entertainen maar dat is soms zo een grote opgave dat ze dit door anderen laten opknappen. Het valt voor de drommel niet mee om zichzelf te vermaken zonder dat anderen er geen last van ondervinden en wat moet een mens toch beginnen met enorme vrije tijd in het weekend? Zijn we niet op een westerse leest geschoeid en is onze loyaliteit niet levenslang verbonden aan onze werkcultuur? In principe is iedereen die nog een job uitoefent een beetje getrouwd met zijn of haar werk. Men is immers een lange tijd op de werkvloer en het gezin dat is een plaats geworden om tot rust te komen. Werklui die de leeftijd van hun pensioen naderen worden dikwijls angstvallig door hun eega bekeken want hier is het moment dat die echtgenotes in de stress schieten of erger nog in een depressie belanden. Ineens hebben ze er een persoon bij die over de keukenvloer loopt en de vrouw schiet een beetje haar vrije tijd erbij in. Ook lijkt het er verdacht op dat er een vreemd individu is binnengeslopen terwijl men echter al een aantal jaren gehuwd is met elkander. Het is bijna of we dan een vreemde in eigen huis geworden zijn en opnieuw op ontdekking moeten uitgaan. Dat noemen ze dus de welvaart maar we hoeven ons niet in een kastje op te sluiten, neen we willen leven en niet geleefd worden. Als we rondom ons kijken en dan bedoel ik hiermee eens verder dan je neus lang is, zien we humane oplossingen voor ieder wens. De schreeuwende vraag naar kinderopvang is al ingevuld, crèches en naschoolse opvang doen hun opmars in deze tijd en oma en opa zijn nog jonge mensen. Nu komt het tweede leven van ze aan dat ze kunnen relaxen en een hobby uitvoeren waar ze vroeger in hun noeste arbeid niet konden aan deelnemen, noch aan mochten denken. De cabine gooien we met een smak open en we nemen een duik in de tweede of derde leeftijdafdeling. Vele clubs gooien hun registers open en nodigen uit om een initiatieproef mee te doen. Hier ontstaat dan in clubverband meestal de nieuwe hobby van oma en opa om nog te genieten voor de rest van hun dagen dat ze het nog kunnen. Niet alleen jongeren hebben behoefte aan een plek waar je eens kan rondlummelen maar ook ouderen en dan spreek ik niet van oeroude mensen. Tegenwoordig is men niet oud maar gewoon niet meer up to date en een mens die zeventig is vandaag, is nog veel kwieker dan eenzelfde leeftijdsgenoot dertig jaar geleden. Nergens zitten de reservebankjes nog boordenvol met mensen die chagrijnig voor zich uit staren. Ieder beent bij al is het dan maar op de fiets of om een zo lang gegeerde vakantie te ondernemen die telkens naar de onderste schuif werd verschoven. Terrassen staan vol met hangplekken en al die plekjes zijn opgevuld met blije mensen die hun dag goed besteden door aan activiteiten mee te doen. Daarna, als we krom gewassen zijn door onze vele hobby’s kunnen we nog altijd een houten bank reserveren om er chagrijnig en vooral te kankeren en ons aftands te voelen. Ondertussen roepen we blij: laat het gras maar groeien!