Verder afdwalen
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
De diepere betekenis van inhoud en woorden trachten te achterhalen is dan pas leuk als de dader, schrijver of insinueerder zich te kennen geeft.
Nee, niet het laatste mailtje of het excuserend telefoontje heeft me aan het denken gezet; wél de doodleuke -en voor insiders heel normale- mededeling van een overleden familielid, van pas verreisde buren of kortstondige aanvallen van epilepsie. Men vindt altijd wel ergens een stok om een hond te slaan hé... Nou, ik sta al vol blauwe plekken ! Dat is dan ook een van de redenen waarom ik geen aankondigingen van culturele aard meer plaats op seniorenNet. De ene rijdt liever door kokende pek of asfalt z'n tubes naar de rubberplantage, de andere verplaatst zich met het openbaar vervoer naar ongekende hoogtes om dan in een fluks tempo net die richting uit te gaan waar nu eens niets cultureels te beleven valt. Ik verzaak aan mijn smeekbedes en aan de mogelijke tractementen achteraf. 'k Heb een geluk bij dat ongeluk; mijn beurs blijft even dik of dun na mijn vermoeienis. Niet om het een of ander, de duvel doen wij niemand aan met ons onversterkt quadrafoniegeluid. Dat is alleszins anders dan die lintzaag van de buren, die zich kromgebogen tussen de gleuf een weg zoekt te banen tot aan de andere kant van zaagbank. Of deze van de buren, waar zijn slijpschijf per vergissing verkeerd etiketeerde voor metaal terwijl hij daar met grote moeite een arduin tracht te klieven... Dat maakt herrie zeg; dat kunnen wij van onze Harry niet zeggen, hoewel hij het als contra-tenor niet onder de markt gehad moet hebben destijds. Voor ie zo hoog kon, moeten zijn genitaliën behoorlijk pijn hebben gedaan... En zo zijn er nog een drietal in de groep. Maar buiten de baritonen, de alten zijn wij met z'n vijven wél de laatsten waarop zal gereklameerd worden; wij doen aan kelderdichting,
de onderste etage, de bassen.
Toegegeven, het is niet altijd polifonie wat er als klank uitkomt, soms kan het ook een behoorlijke kakafonie zijn; zéker als er voordien mosseltjes of frikandel-special ten tonele werd gevoerd, rijkelijk overdressd met ajuin en knoflook of een andere niet onaardig sauske.
Maar moeten de weldoordachten met voorbedachte rade afhaken omdat er niet een andere honden, of katten te geselen heeft in de familie ?
Dat zet me wel aan 't denken, daar moet ik mijn petje voor afdoen. Ik zou het niet moeten wagen dergelijke invitatie af te wimpelen aan onze dirigent; éénmaal gaat nog, maar de blauwe vlekken op mijn zieltje verraden me dat het me reeds meermaals is overkomen.
Zou ik niet een ander deuntje zingen ? SeniorenNet houdt ook niet van het steeds weerkerig monotoon geluid, daar is de Kolderbrigade te gevoelig voor...
En dat we toffe jongens zijn, dat willen wij... etc. etc. etc....
TLL
Nee, niet het laatste mailtje of het excuserend telefoontje heeft me aan het denken gezet; wél de doodleuke -en voor insiders heel normale- mededeling van een overleden familielid, van pas verreisde buren of kortstondige aanvallen van epilepsie. Men vindt altijd wel ergens een stok om een hond te slaan hé... Nou, ik sta al vol blauwe plekken ! Dat is dan ook een van de redenen waarom ik geen aankondigingen van culturele aard meer plaats op seniorenNet. De ene rijdt liever door kokende pek of asfalt z'n tubes naar de rubberplantage, de andere verplaatst zich met het openbaar vervoer naar ongekende hoogtes om dan in een fluks tempo net die richting uit te gaan waar nu eens niets cultureels te beleven valt. Ik verzaak aan mijn smeekbedes en aan de mogelijke tractementen achteraf. 'k Heb een geluk bij dat ongeluk; mijn beurs blijft even dik of dun na mijn vermoeienis. Niet om het een of ander, de duvel doen wij niemand aan met ons onversterkt quadrafoniegeluid. Dat is alleszins anders dan die lintzaag van de buren, die zich kromgebogen tussen de gleuf een weg zoekt te banen tot aan de andere kant van zaagbank. Of deze van de buren, waar zijn slijpschijf per vergissing verkeerd etiketeerde voor metaal terwijl hij daar met grote moeite een arduin tracht te klieven... Dat maakt herrie zeg; dat kunnen wij van onze Harry niet zeggen, hoewel hij het als contra-tenor niet onder de markt gehad moet hebben destijds. Voor ie zo hoog kon, moeten zijn genitaliën behoorlijk pijn hebben gedaan... En zo zijn er nog een drietal in de groep. Maar buiten de baritonen, de alten zijn wij met z'n vijven wél de laatsten waarop zal gereklameerd worden; wij doen aan kelderdichting,
de onderste etage, de bassen.
Toegegeven, het is niet altijd polifonie wat er als klank uitkomt, soms kan het ook een behoorlijke kakafonie zijn; zéker als er voordien mosseltjes of frikandel-special ten tonele werd gevoerd, rijkelijk overdressd met ajuin en knoflook of een andere niet onaardig sauske.
Maar moeten de weldoordachten met voorbedachte rade afhaken omdat er niet een andere honden, of katten te geselen heeft in de familie ?
Dat zet me wel aan 't denken, daar moet ik mijn petje voor afdoen. Ik zou het niet moeten wagen dergelijke invitatie af te wimpelen aan onze dirigent; éénmaal gaat nog, maar de blauwe vlekken op mijn zieltje verraden me dat het me reeds meermaals is overkomen.
Zou ik niet een ander deuntje zingen ? SeniorenNet houdt ook niet van het steeds weerkerig monotoon geluid, daar is de Kolderbrigade te gevoelig voor...
En dat we toffe jongens zijn, dat willen wij... etc. etc. etc....
TLL
-
Gast
Wat zouden we toch zonder het internet aanvangen? Kunnen we er nog zonder, misschien wel, maar ik denk dat we gauw terug overschakelden naar het elektronisch postverkeer. Zouden we e-mailloos zijn dan zou onze correspondentie op de oude weg naar het postkantoor zijn weg vinden. Met het reuze oude notaristypemachine van vroeger waar we zelf de hendel, dat ze de wagen noemden, nog naar rechts moesten schuiven, gingen de armen stijf van spierpijn langs ons lichaam hangen. Na uren gerikketikketik om dan nog maar te zwijgen van die typex, die tussen de dubbels moest geschuifd worden om die vervelende fouten ertussen uit te halen. Had je eindelijk de fouten eruit, zou het nadien blijken dat er een klein wit plekje verscheen op de plaats waar eerst die leugenletter had gestaan. De hamertjes rammelden er lustig op los op de muziek van Bonney-M, om rusteloze oren van te krijgen. Was de brief eindelijk in de plooi gevallen, staken we die netjes in een witte briefomslag, likte het vies plaksel ervan af met een brede smile en tenslotte kleefden we er een postzegel op. Nu spaarden we die postzegels vroeger, ganse kaften vol met afgeknipte tandjes sierden de boekenkast. De brief, die werd weggebracht met de fiets naar het postkantoor om hem daar op zijn bestemming te laten brengen door die handige charels van postmannen. We raakten niet in een sociale coma, helemaal niet want we bleven plakken bij de oude vrienden die we onderweg tegenkwamen. Een sappige babbel met meer dan duizend woorden, zoveel kregen we zelfs niet op papier gezet in korte tijd, zeker weten. De gezellige tijd van vroeger die is nu in een heksenketel veranderd, alles moet zo snel gaan dat ik niet meer kan bijhouden met welk besturingsprogramma ik nog werk. Postzegels spaar ik niet meer, ik krijg geen binnengeworpen in mijn mailbox, nergens nog een aparte zegel te bespeuren die ik nog niet tot mijn collectie mag rekenen. En als je niet oppast, valt er een virus in de bus, dat zich als een worm gedraagt door je opstellen heen. Een blinde worm want hij ziet niet goed meer volgens mij. Telkens vraagt hij toestemming om in mijn mailbox binnen te geraken, iedere keer moet ik hem dan de toegang ontzeggen, geen domme wormen hier op mijn briefpapier. Die zeldzame postzegels spaar ik niet, liever nog die van het seniorennet, die zijn tenminste afgestempeld en nemen zo in waarde toe. Soms kom ik er nog toe om zowaar te werken aan de pc en even surf ik dan doelloos rond in die virtuele wereld. Het handigste ervan is, je behoeft geen parkeerplaats te zoeken. Geen roekeloze manoeuvres om de auto tenslotte achterstevoor in de rij te wringen. Gemakkelijker kan niet, toch? Als je geen tijd hebt om te surfen kom je altijd wel iets tegen dat je juist ontdekte terwijl je gisteren datzelfde maar niet kon vinden. Zo gaat het nu eenmaal in het leven, het is zoals winkelen, heb je geen tijd om rond te slenteren in het warenhuis, ben je gepresseerd, dan kom je die nieuwe bloes tegen die je zou willen hebben. Maak je een dag vrij om je garderobe uit te breiden, vind je niks moois, niks dat betaalbaar is, je vrije dag is naar de knoppen. Surf je rond in die virtuele koopjeshal, parkeer je je auto op dat elektronische dak dat je in grote cirkels door wel zeker vier verdiepingen tellende parkeerpark doet belanden. Geen muntjes vragen ze voor de automaat, geen parkeerboete krijg je, handig toch! Kom je buiten met je loodzware boodschappentas, dan vind je je auto in een mum van tijd terug, probeer maar in Maastricht je auto eens terug te vinden in de ondergrondse, ben je zo een uurtje stil met zoeken. De elektronica heeft het ons gemakkelijk gemaakt, de zon schijnt niet meer in je ogen, geen zonnebril die je verloren legt, geen dure naft meer aan de pomp nemen. Eenmaal binnen in het pc-woonwinkelparadijs neus je eens deftig rond zonder dat die opgezette verkoopster weer op je neus staat te kijken. Je plaatst de bestelling on-line en dan maar hopen dat je de juiste maten hebt opgeven van je nieuwe trendy BH.
Tachtig woonwinkels onder een dak en er is werkelijk geen mens te bekennen, de kleedhokjes zijn niet bezet en haast hebben we ook al niet. En tot toemaatje, dat heerlijke dampende kopje koffie-verkeerd, laten we ons welgevallen. We laten het wolkje melk rustig oplossen en af en toe laten we de zon door het raam breken. Wat moet een mens nog meer hebben in het leven?
Tachtig woonwinkels onder een dak en er is werkelijk geen mens te bekennen, de kleedhokjes zijn niet bezet en haast hebben we ook al niet. En tot toemaatje, dat heerlijke dampende kopje koffie-verkeerd, laten we ons welgevallen. We laten het wolkje melk rustig oplossen en af en toe laten we de zon door het raam breken. Wat moet een mens nog meer hebben in het leven?
-
Gast
Wij (de internen) noemden hem "de kalkoen". Wie hem die naam gegeven heeft zal wel steeds een raadsel blijven, maar toepasselijk was hij zeker. Een 1.80 meter lange zwarte soutane over een gespannen buik die elke gelofte van armoede belachelijk maakte. Onderaan was de soutane afgewerkt met een paar grote lompe zwarte schoenen, gemaakt in de afdeling schoenmakerij van de aanpalende vakschool. Ja, toen was schoenmaker nog een vak.
Bovenaan was de soutane voorzien van een soort ornament, een heel klein vuurrood kopje. Midden in dat kopje trachtten een mopsneusje en twee tuilipjes aan lucht te geraken tussen de twee bolle rode wangetjes.
Opzij waren twee kleine oortjes juist achter die wangetjes verscholen.
Bovenop dit kopje lag een soort nest ,ornitologen hadden er geld voor gegeven denk ik, alhoewel het wat klein uitgevallen was. Het eindigde 3 vinger boven de oortjes. Onder de nest priemden twee, in vet verzonken, zwarte kraaltjes de wereld in. Op het eerste zicht waren die kraaltjes niet zoooo bijzonder, ware het niet dat ze alziende waren. Misschien komt er nog een dag dat onze moderne bewakingscamera's die kraaltjes benaderen. Evenaren is echter uitgesloten. En dat was nu ons probleem, of dat zou ons probleem worden.
Wij, mijn vriend Picasso en ondergetekende, hadden nl. het onzalige idee gekregen om te brossen voor de verplichte vespers en lof met rozenkrans na.
Teneinde dit te bereiken hadden we een snood plan opgesteld. We zouden ons verstoppen in het gebinte van het afdak op de koer, en als de kust veilig was gaan spelen op de schoolboerderij.
Dus, 3 minuten voor de bel ging waren we langs de palen omhooggeklommen en zaten we knusjes ineengedoken bij elkaar op een dwarsligger. De bel ging en de bevolking van de koer trok stilzwijgend richting kapel. Mijn zakspiegeltje maakte dat we een panoramisch beeld kregen van de stand van zaken. Leeg!!!!! Op één persoon na. De kalkoen!!!!!!!!!
Gewapend met een brevier schreed hij statig in onze richting. Bij ons sloeg de paniek toe, had hij ons gezien? Nee, hij had ons niet gezien en alhoewel hij juist onder ons stond kon hij ons zelfs niet horen. Zo stil hadden we nog nooit geademd. Vervelender zag het er echter uit toen de kalkoen na een half uur nog steeds geen aanstalten maakt om moe te worden. Ons hart bonsde als een voorhamer, onze spieren verkrampten en onze handen deden pijn. Eindelijk na meer dan een uur legde de kalkoen het lintje tussen 2 bladzijden,sloot het brevier, en schreed tergend langzaam richting refter. Wij waren gered. Dat dachten we toch. Picasso had nog maar nauwelijks één been rond de paal gelegd of in mijn spiegeltje verscheen opnieuw de kalkoen. Ditmaal niet alleen met een brevier maar met een tweede wapen.
Een stoel!!!!
Wat wij toen voelden overschreed alles wat de plagen van Eypte hadden kunnen teweegbrengen.
De kalkoen zat gemoedelijk onder ons te brevieren en wij verkrampten alsof we één gingen worden met het stalen gebinte.
De redding kwam pas toen de kerkdienst uit was en iedereen terug op de koer mocht om te spelen.
Rustig verdweende kalkoen met stoel en brevier richting refter. Wij zijn niet naar beneden geklommen, maar geslierd. Alle gevoel was totaal uit ons lichaam verdwenen. We voelden op dat moment zelfs niet dat we onze armen en benen flink geschaafd hadden door langs de beton-palen te glijden.
Het brandde zo erg dat we dra om hulp gingen bij broeder Pil van de infirmerie. Waarom broeder Pil in zo'n overdreven hoeveelheid zijn strafste ether gebruikt had konden we alleen maar vermoeden toen we daarna in de refter de twinkeling zagen in de kraaltjes van de kalkoen toen hij ons vroeg: "En smaakt het eten jongens"?
Bovenaan was de soutane voorzien van een soort ornament, een heel klein vuurrood kopje. Midden in dat kopje trachtten een mopsneusje en twee tuilipjes aan lucht te geraken tussen de twee bolle rode wangetjes.
Opzij waren twee kleine oortjes juist achter die wangetjes verscholen.
Bovenop dit kopje lag een soort nest ,ornitologen hadden er geld voor gegeven denk ik, alhoewel het wat klein uitgevallen was. Het eindigde 3 vinger boven de oortjes. Onder de nest priemden twee, in vet verzonken, zwarte kraaltjes de wereld in. Op het eerste zicht waren die kraaltjes niet zoooo bijzonder, ware het niet dat ze alziende waren. Misschien komt er nog een dag dat onze moderne bewakingscamera's die kraaltjes benaderen. Evenaren is echter uitgesloten. En dat was nu ons probleem, of dat zou ons probleem worden.
Wij, mijn vriend Picasso en ondergetekende, hadden nl. het onzalige idee gekregen om te brossen voor de verplichte vespers en lof met rozenkrans na.
Teneinde dit te bereiken hadden we een snood plan opgesteld. We zouden ons verstoppen in het gebinte van het afdak op de koer, en als de kust veilig was gaan spelen op de schoolboerderij.
Dus, 3 minuten voor de bel ging waren we langs de palen omhooggeklommen en zaten we knusjes ineengedoken bij elkaar op een dwarsligger. De bel ging en de bevolking van de koer trok stilzwijgend richting kapel. Mijn zakspiegeltje maakte dat we een panoramisch beeld kregen van de stand van zaken. Leeg!!!!! Op één persoon na. De kalkoen!!!!!!!!!
Gewapend met een brevier schreed hij statig in onze richting. Bij ons sloeg de paniek toe, had hij ons gezien? Nee, hij had ons niet gezien en alhoewel hij juist onder ons stond kon hij ons zelfs niet horen. Zo stil hadden we nog nooit geademd. Vervelender zag het er echter uit toen de kalkoen na een half uur nog steeds geen aanstalten maakt om moe te worden. Ons hart bonsde als een voorhamer, onze spieren verkrampten en onze handen deden pijn. Eindelijk na meer dan een uur legde de kalkoen het lintje tussen 2 bladzijden,sloot het brevier, en schreed tergend langzaam richting refter. Wij waren gered. Dat dachten we toch. Picasso had nog maar nauwelijks één been rond de paal gelegd of in mijn spiegeltje verscheen opnieuw de kalkoen. Ditmaal niet alleen met een brevier maar met een tweede wapen.
Een stoel!!!!
Wat wij toen voelden overschreed alles wat de plagen van Eypte hadden kunnen teweegbrengen.
De kalkoen zat gemoedelijk onder ons te brevieren en wij verkrampten alsof we één gingen worden met het stalen gebinte.
De redding kwam pas toen de kerkdienst uit was en iedereen terug op de koer mocht om te spelen.
Rustig verdweende kalkoen met stoel en brevier richting refter. Wij zijn niet naar beneden geklommen, maar geslierd. Alle gevoel was totaal uit ons lichaam verdwenen. We voelden op dat moment zelfs niet dat we onze armen en benen flink geschaafd hadden door langs de beton-palen te glijden.
Het brandde zo erg dat we dra om hulp gingen bij broeder Pil van de infirmerie. Waarom broeder Pil in zo'n overdreven hoeveelheid zijn strafste ether gebruikt had konden we alleen maar vermoeden toen we daarna in de refter de twinkeling zagen in de kraaltjes van de kalkoen toen hij ons vroeg: "En smaakt het eten jongens"?
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Waar ergens in de geschiedenis van de mensheid is het fout gelopen?
Reeds toen Eva een banaan verkoos inplaats van het appeltje waarmee Adam tevreden was?
Want een mens is toch origineel ontworpen om te leven van groenten en fruit, en noten en bessen en zo…
Op welk moment is hij dan vlees gaan eten, en wat is de eerste vleessoort die op het menu verscheen?
Toch geen mensenvlees zeker, al zag Adam in Eva wel een ribbetje steken dat hem bekend voorkwam.
Vermits hij het vuur nog niet kende, heeft hij het rauw opgevreten, zoals hij het gezien had van de vleesetende roofdieren?
Zijn ze begonnen met levende pieren te verorberen, zoals de negers in de jungle nog steeds doen? Naar het schijnt zitten daar zoveel voedingsstoffen in…
Zie, allemaal vragen waarop ik geen antwoord weet.
Eventjes tussendoor, waarom noemt men een vleeshater een vegetariër, en waarom niet een vegetarist?
En waarom een boer een agrariër, en geen agrarist? Dat woord leunt dichter aan bij het woord gitarist, wat toch veel muzikaler overkomt?
De heere had hen nochtans voorgehouden
“gij zult niet doden!”, maar waarop sloeg dat precies?
Mochten zij die vervelende mug dan niet doodslaan, die hen al zolang ambeteerde?
Na die mug een vlieg die zo hinderlijk zoemde, toen een wesp, om te eindigen met een dinosaurus?
Want er zijn geleerden die onomwonden stellen dat er ten tijde van de saurussen ook al mensen op de aardkloot ronddoolden, dat de mens al vele miljoenen jaren langer op aarde is dan algemeen word aangenomen.
Nu weet je dat ook meteen, zonder er die saaie boeken op na te slaan!
Wat is dat Sen.net, en surtout dat koldergedeelte, toch een onuitputtelijke bron van wetenswaardigheden, hier word je I.Q. met tenminste 20 punten opgevijzeld!
Maar om terug op dat vlees te komen, ieder mens wil toch graag zijn tanden in een lekker sappige malse steak zetten zeker, als hij/zij uiteraard nog tanden heeft, wat bij senioren al niet meer zo vanzelfsprekend is!
Die likken dan maar aan een ijsje, met de warme dagen nu ook niet te versmaden...
Reeds toen Eva een banaan verkoos inplaats van het appeltje waarmee Adam tevreden was?
Want een mens is toch origineel ontworpen om te leven van groenten en fruit, en noten en bessen en zo…
Op welk moment is hij dan vlees gaan eten, en wat is de eerste vleessoort die op het menu verscheen?
Toch geen mensenvlees zeker, al zag Adam in Eva wel een ribbetje steken dat hem bekend voorkwam.
Vermits hij het vuur nog niet kende, heeft hij het rauw opgevreten, zoals hij het gezien had van de vleesetende roofdieren?
Zijn ze begonnen met levende pieren te verorberen, zoals de negers in de jungle nog steeds doen? Naar het schijnt zitten daar zoveel voedingsstoffen in…
Zie, allemaal vragen waarop ik geen antwoord weet.
Eventjes tussendoor, waarom noemt men een vleeshater een vegetariër, en waarom niet een vegetarist?
En waarom een boer een agrariër, en geen agrarist? Dat woord leunt dichter aan bij het woord gitarist, wat toch veel muzikaler overkomt?
De heere had hen nochtans voorgehouden
“gij zult niet doden!”, maar waarop sloeg dat precies?
Mochten zij die vervelende mug dan niet doodslaan, die hen al zolang ambeteerde?
Na die mug een vlieg die zo hinderlijk zoemde, toen een wesp, om te eindigen met een dinosaurus?
Want er zijn geleerden die onomwonden stellen dat er ten tijde van de saurussen ook al mensen op de aardkloot ronddoolden, dat de mens al vele miljoenen jaren langer op aarde is dan algemeen word aangenomen.
Nu weet je dat ook meteen, zonder er die saaie boeken op na te slaan!
Wat is dat Sen.net, en surtout dat koldergedeelte, toch een onuitputtelijke bron van wetenswaardigheden, hier word je I.Q. met tenminste 20 punten opgevijzeld!
Maar om terug op dat vlees te komen, ieder mens wil toch graag zijn tanden in een lekker sappige malse steak zetten zeker, als hij/zij uiteraard nog tanden heeft, wat bij senioren al niet meer zo vanzelfsprekend is!
Die likken dan maar aan een ijsje, met de warme dagen nu ook niet te versmaden...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
De vooraf aankondigingen van -voor mij- beter weer is weeral eens verkeerd uitgedraaid. Het zou deze dinsdag een regendag worden met behaaglijke temperaturen. Ik dacht zo, eindelijk kan ik me de tijd eens nemen om die gemaakte reportage op poten te zetten terwijl de druilregen op mijn dakvenster klettert.
Maar niets van dit alles, ik zit hier met klamme bezwete handen op mijn klaviertje te tokkelen en ondertussen mijn van buikkrampen voordoende onderbuik te bedwingen. De dokter, waar ik vanmorgen op consultatie was, sprak me nog... " In jouw toestand is het in de zon lopen niet bevorderlijk voor een snelle genezing; beter nog, je zou minstens vijf liter water moeten drinken..." Ik bedacht me ogenblikkelijk te zeggen dat ik dat water vanmorgen al verwacht had, geen zon dus... Daar had hij alle begrip voor, zijn wetenschap had van die andere wetenschap ook liever een correct antwoord gekregen. In een verduisterd cabinet is het ook geen lachertje met deze temperaturen, zeker niet als de zuiderzon op die bijna aan het zicht onttrokken melkglas haar stralen probeert door te priemen. En na zijn consultatieuur moet hij ook nog buitendienst; in een zwarte Mercedes is dat, in deze broeihitte, geen sinecure.
Nu weet ik niet welke wetenschap ons de weersvoorspellingen in het verkeerde keelgat propt, als dit al een wetenschap mag genoemd worden. Zullen de weerspreuken van weleer de bovenhand halen op al dat gesofistikeer ballonnekensgeblaas, de schuilhut voor diverse kwikcolommen of de kwartiersgelijke gebeurtenissen van bovenhangende satelieten. Of hebben wij, alweer, het verkeerde dagblad gelezen, het verkeerde tv-programma gezien, of het voor het nieuws geproclameerde weerbericht verkeerd verstaan ?
Belgie is maar een muggescheet groot, en toch durven ze het in hun grijze cellen halen dat hun regen én bewolking en iets killere temperaturen uitgerekend aan onze grenzen halt houden.
Of zou het waterhozen vanuit New Orleans en het vuurwerk in Portugal er voor iets tussen zitten ? Je weet maar nooit...
Mijn kwaaltje begint te stijgeren...
TLL
Maar niets van dit alles, ik zit hier met klamme bezwete handen op mijn klaviertje te tokkelen en ondertussen mijn van buikkrampen voordoende onderbuik te bedwingen. De dokter, waar ik vanmorgen op consultatie was, sprak me nog... " In jouw toestand is het in de zon lopen niet bevorderlijk voor een snelle genezing; beter nog, je zou minstens vijf liter water moeten drinken..." Ik bedacht me ogenblikkelijk te zeggen dat ik dat water vanmorgen al verwacht had, geen zon dus... Daar had hij alle begrip voor, zijn wetenschap had van die andere wetenschap ook liever een correct antwoord gekregen. In een verduisterd cabinet is het ook geen lachertje met deze temperaturen, zeker niet als de zuiderzon op die bijna aan het zicht onttrokken melkglas haar stralen probeert door te priemen. En na zijn consultatieuur moet hij ook nog buitendienst; in een zwarte Mercedes is dat, in deze broeihitte, geen sinecure.
Nu weet ik niet welke wetenschap ons de weersvoorspellingen in het verkeerde keelgat propt, als dit al een wetenschap mag genoemd worden. Zullen de weerspreuken van weleer de bovenhand halen op al dat gesofistikeer ballonnekensgeblaas, de schuilhut voor diverse kwikcolommen of de kwartiersgelijke gebeurtenissen van bovenhangende satelieten. Of hebben wij, alweer, het verkeerde dagblad gelezen, het verkeerde tv-programma gezien, of het voor het nieuws geproclameerde weerbericht verkeerd verstaan ?
Belgie is maar een muggescheet groot, en toch durven ze het in hun grijze cellen halen dat hun regen én bewolking en iets killere temperaturen uitgerekend aan onze grenzen halt houden.
Of zou het waterhozen vanuit New Orleans en het vuurwerk in Portugal er voor iets tussen zitten ? Je weet maar nooit...
Mijn kwaaltje begint te stijgeren...
TLL
-
Gast
Het is ineens veel te warm om hard je best te doen op het werk of in de tuin. Plots worden we opgezadeld met een nakomer van een hittegolf, je gaat ter plekke dood als je niet meteen met de voeten in de koelkast duikt. Eerst wilden we die langdurige vervelende plensbuien naar Portugal sturen per fax om ze nu met de eerste trein terug naar onze eigen tuin te doen ombuigen. Heerlijk die tuindouchen, je kan bij onverwachte momenten van hitteaanvallen een spontane verkwikking krijgen en het water loopt rechtstreeks naar de treurende planten. Overal zie je de mensen in hun boxershort voor hun nikszeggende scherm zitten zweten. Hun muis zou het er nog benauwd van krijgen om altijd door die klampende zweethanden te worden beroerd. Laat de airco maar swingen in de auto bij die kokende temperaturen, de artsen zullen er wel bij varen, niks dan stijve nekken in hun kabinet. Ik zou bijna heimwee krijgen om in mijn bottinnen rond te struinen door het veld. Zelfs mijn hond is gedesoriënteerd, hij vindt zijn vlaggen tegen mijn schoeisel niet zo direct terug. Ook hij mist de plensbuien om er in te rollebollen om daarna met veel kapsones zich uit te schudden tegen de versgepoetste keukentegels. Mijn spijkerbroek die me doet denken aan een bouwvakkerstrend, hangt al een tijdje te wachten op betere tijden. Zij hangt geduldig te wachten, ze heeft er geen last van, van die hitte, in de kleerkast is het eerder een koelkast dan een bakoven. Het zal haar eerder worst wezen, eens zal ze terug uit dat donker hoekje opgevist worden om de ganse winterperiode haar dagen te vullen met beenwarmte te geven. Van heftige liefde gesproken tussen ons beiden, de broek en ik. Het lijkt eerder op een komisch duo dan op iemand die de Bonanza-pas nadoet. ’s Nachts is het al geen haar beter, hier liggen de haren niet in de boter maar wel tekort tegen elkander, we beschermen ons namelijk tegen de warmte die ons een appelflauwte bezorgd. Wat goed voor de kou is, is ook goed tegen de warmte, dus liggen we nog altijd in hetzelfde bed onder dezelfde donsdeken in lepelvormhouding, maar dan met bloemekesmotief, is toch veel leuker in de rozen te slapen dan in een streepjescode. Zwoele nachten, iedereen kent ze ondertussen wel, men kan de slaap niet vatten, als die al te vatten is. De kamers zijn omgebouwde sauna’s, gratis vermageringskuren voor iedereen maar slapen zou een welgekomen aardige afwisseling zijn. Af en toe sprint er een heftige lichtstraal binnen die griezelige tekeningen maakt op het behang. De sensoren buiten worden druk bevolkt door het vliegend insectenvolk. Nachtuilen die met hun oehoeën achter de vleermuizen aanketsen, die weelderig neerploffen tussen het zoemvolkje. Leven en laten leven, ieder diertje heeft hier zijn eigen plezierke. Wat verder dan de dorre tuin hoor ik weer kikkers hun deel bijleveren van het nachtelijk concert, zouden ze op zoek zijn naar krakende krekels? Nog altijd heeft de boer de pauw niet binnengehaald, de pauw spreekt al goed Nederlands, ik hoor ze telkensweer iets roepen in de vorm van eo..Theo… eo… Als vader pauw zijn paraplu opengaat, zou het blijkbaar regenen de dag erna, waarom zou hij anders dat goddelijk ogende regenscherm ten toon spreiden. Imponeren bij de vrouwtjes, maar die willen ook gerust gelaten worden midden in de nacht, ook zij hebben het zwoel in hun verenpracht. In dat opzicht zijn de vrouwen hetzelfde, ze trekken één zeil, praten op dezelfde golflengte: het is te warm schat, draai je maar vlug om! Pisnijdig, grommelend om telkenmale diezelfde argumenten te aanhoren, druipen ze af en zoeken hun heil in dromenland, het land van de fantasie. Dromenland is zo’n natie waar men lustig kan verder breien aan fantoombeelden, de werkelijkheid kan er niet aan tippen. Zouden we daar koelte kunnen vinden om even te verpozen tussen verfrissende dennenbomen, starend in het niets. Weg van nachtelijke soms hinderlijke geluiden, zittend onder een palmboom naast het hemelsblauwe water, genietend van een fris zeebriesje. In de ene hand een overheerlijke cocktail, smakend naar kiwi en in de andere hand een rietje dat gretig aan een tropische ijsberg slurpt? Laat ons maar verder dagdromen, het leven is al hectisch genoeg. Zwoele nachten, warme liefde.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Net of je gaat in jeans slapen, dromen van bouwvakactiviteiten in je tuin ? Verkoeling in het grijs van cement doordrengde botinen, wat zeg ik, plensen met je rubber laarzen aan tot ook de inhoud ervan kwalijke reukjes gaat verspreiden ja.
Als ik al niet, doordrengt van het natte nachtzweet, overeind kruip nog voor de zon door de rolluikspleten tracht te loeren, begint mijn dag niet goed. Eerstens stelt men die donsdekenkwelling zo lang mogelijk uit, ontdoet men zich van overbodig textiel, en kruipt als de sneeuwwitte maan achter de wolkenplukken in iets waar 's anderendaags verkwikkend zou moeten uitkomen. Een geluk heb, ik ben een kortslaper; wat ik aanheb is kort, mijn nachtrust evenzeer. Daar dromen, zegt men, ook maar fracties zijn van de werkelijkheid, en vooral die natte krijgt het resultaat daarvan niet eens de tijd om bij te komen. Iemand die een halve dag kan liggen ronken merkt doorgaans niet eens een natte droom te hebben gehad; zijn lichaamsvocht is dan al lang afgegeven aan de onderliggende matras. Ik daarentegen moet mij rechten om niet te verzuipen. Bij mij zijn dan, als het zich voordoet, meestal kortstondige plensbuien. Maar dan wel zulke met tropische temperaturen...
Er zou een of andere slaapdoktoor eens een "onder-de-lakens-ventilator" moeten uitvinden waardoor ik mijne was voortijdig zou kunnen drogen...
Niet te doen, deze zwempartij... terwijl mijn beddeelgenoot haartentakels sprijdt als de wortels in een mangrovegebied. Een reden te meer om bezweet er vantussenuit te kruipen... Dus 't liefst nog vroeg op... dan kan ik die haan een tik geven die het waagt eerst aan te vangen met zijn concert.
Als hij het dan toch zo graag doet, laat hij mij dan maar wekken op de deuntjes van "Het Zwanenmeer"...
TLL
Als ik al niet, doordrengt van het natte nachtzweet, overeind kruip nog voor de zon door de rolluikspleten tracht te loeren, begint mijn dag niet goed. Eerstens stelt men die donsdekenkwelling zo lang mogelijk uit, ontdoet men zich van overbodig textiel, en kruipt als de sneeuwwitte maan achter de wolkenplukken in iets waar 's anderendaags verkwikkend zou moeten uitkomen. Een geluk heb, ik ben een kortslaper; wat ik aanheb is kort, mijn nachtrust evenzeer. Daar dromen, zegt men, ook maar fracties zijn van de werkelijkheid, en vooral die natte krijgt het resultaat daarvan niet eens de tijd om bij te komen. Iemand die een halve dag kan liggen ronken merkt doorgaans niet eens een natte droom te hebben gehad; zijn lichaamsvocht is dan al lang afgegeven aan de onderliggende matras. Ik daarentegen moet mij rechten om niet te verzuipen. Bij mij zijn dan, als het zich voordoet, meestal kortstondige plensbuien. Maar dan wel zulke met tropische temperaturen...
Er zou een of andere slaapdoktoor eens een "onder-de-lakens-ventilator" moeten uitvinden waardoor ik mijne was voortijdig zou kunnen drogen...
Niet te doen, deze zwempartij... terwijl mijn beddeelgenoot haartentakels sprijdt als de wortels in een mangrovegebied. Een reden te meer om bezweet er vantussenuit te kruipen... Dus 't liefst nog vroeg op... dan kan ik die haan een tik geven die het waagt eerst aan te vangen met zijn concert.
Als hij het dan toch zo graag doet, laat hij mij dan maar wekken op de deuntjes van "Het Zwanenmeer"...
TLL
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Oef, mijn eerste 100Km. zitten erop met de nieuwe fiets. Geen sinecure, als het zolang geleden is!
Kwezel maalt dat gemakkelijk op één dag af, en meer kilometers dan dat ook, maar voorlopig heb ik daar 3 dagen voor nodig...
Maar nu kan ik hem naar de garage brengen voor een eerste nazicht. Olieverversen, klein onderhoud...
Nogal een verschilleke anders, tegen die damesfiets van mijn eega met slechts 3 armzalige versnellingen, waar ik al geruime tijd mee rondbokste, nu heb ik er 21 alstublieft! Ze overlappen mekaar wel 17 keer, maar ik heb toch zeker 4 stuks om tussen te kiezen wanneer ik moe word. Dat was gisteren het geval, in die blakende zon!
Toen die zon onderging gisterenavond was ze ook echt moe van het bakken de hele dag.
Eigenlijk is dat een domme uitspraak hé, dat de zon ondergaat. De zon gaat helemaal niet onder, het plaatsje op de aardbol waar wij toevallig wonen, draait weg van de zon. Eigenlijk zou ik liever ergens anders gewoond hebben, bedenk ik nu zojuist.
Ergens waar meer bergen zijn, zodat ik mijn klimmerscapaciteiten eens zou kunnen testen.
De Sierra Nevada in Andalousië zegt me wel iets, ik schrijf er maar Andalousië bij, anders denk je nog dat ik die andere bedoel, in de States. De States zeggen me niets, zou ook moeilijk kunnen overigens. Hoe kan een land, of een continent, nu spreken? Of het zou met de mond van Bush moeten zijn, en die mag van mij ook maar liever zijn smoelement dichthouden. Daar komt toch nooit iets zinnig uit, dichthouden die bek!
Raar overigens dat de naam van het eerste een bergketen dekt, en in het tweede geval een woestijn!
Het zal me worst wezen.
Er stak me een bromfiets voorbij, toen ik met mijn fiets reed vandaag.
Ik wou hem gangmaker laten spelen, maar ik kwam heel wat te kort. Zeker toen ik begon te overpeinzen wat een gek werkwoord het eigenlijk is, dat gangmaken. Het heeft toch niks te maken met een gang te maken? Of je moet stellen dat gang hier overeen komt met tempo, dan zou tempomaken toch veel meer voor de hand liggen, kwestie van geen misverstanden te veroorzaken?
Maar tempomaken word niet aanvaard door WORD, hij plaatst er dadelijk zo’n rood gekarteld lijntje onder. Ik laat het toch staan Bill Gates, je kan me gestolen worden!
Eigenlijk wou ik zelfs een foto op het net zetten van mijn fiets, zo fier ben ik er op! Maar langs een andere kant denk ik “Dag Jan” die senioren van Pascal Vyncke appreciëren dat toch niet...
Kwezel maalt dat gemakkelijk op één dag af, en meer kilometers dan dat ook, maar voorlopig heb ik daar 3 dagen voor nodig...
Maar nu kan ik hem naar de garage brengen voor een eerste nazicht. Olieverversen, klein onderhoud...
Nogal een verschilleke anders, tegen die damesfiets van mijn eega met slechts 3 armzalige versnellingen, waar ik al geruime tijd mee rondbokste, nu heb ik er 21 alstublieft! Ze overlappen mekaar wel 17 keer, maar ik heb toch zeker 4 stuks om tussen te kiezen wanneer ik moe word. Dat was gisteren het geval, in die blakende zon!
Toen die zon onderging gisterenavond was ze ook echt moe van het bakken de hele dag.
Eigenlijk is dat een domme uitspraak hé, dat de zon ondergaat. De zon gaat helemaal niet onder, het plaatsje op de aardbol waar wij toevallig wonen, draait weg van de zon. Eigenlijk zou ik liever ergens anders gewoond hebben, bedenk ik nu zojuist.
Ergens waar meer bergen zijn, zodat ik mijn klimmerscapaciteiten eens zou kunnen testen.
De Sierra Nevada in Andalousië zegt me wel iets, ik schrijf er maar Andalousië bij, anders denk je nog dat ik die andere bedoel, in de States. De States zeggen me niets, zou ook moeilijk kunnen overigens. Hoe kan een land, of een continent, nu spreken? Of het zou met de mond van Bush moeten zijn, en die mag van mij ook maar liever zijn smoelement dichthouden. Daar komt toch nooit iets zinnig uit, dichthouden die bek!
Raar overigens dat de naam van het eerste een bergketen dekt, en in het tweede geval een woestijn!
Het zal me worst wezen.
Er stak me een bromfiets voorbij, toen ik met mijn fiets reed vandaag.
Ik wou hem gangmaker laten spelen, maar ik kwam heel wat te kort. Zeker toen ik begon te overpeinzen wat een gek werkwoord het eigenlijk is, dat gangmaken. Het heeft toch niks te maken met een gang te maken? Of je moet stellen dat gang hier overeen komt met tempo, dan zou tempomaken toch veel meer voor de hand liggen, kwestie van geen misverstanden te veroorzaken?
Maar tempomaken word niet aanvaard door WORD, hij plaatst er dadelijk zo’n rood gekarteld lijntje onder. Ik laat het toch staan Bill Gates, je kan me gestolen worden!
Eigenlijk wou ik zelfs een foto op het net zetten van mijn fiets, zo fier ben ik er op! Maar langs een andere kant denk ik “Dag Jan” die senioren van Pascal Vyncke appreciëren dat toch niet...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Het moet een rare (zeldzame) fiets zijn die Zandmannetje onder zijn gleuf gestoken heeft, ene waarvan men normaliter geen olie verversen verwacht. Of zou hij bedoelen "oh liever versen" ? Doelend op zijn nieuwe fiets; zou kunnen want met woordspelingen de laatste dagen krijg ik het alsmaar moeilijker er een plausibele verklaring voor te vinden. Zo kreeg ik van een attenderende kijkeraar een mailtje omtrent het gebruik van het woord "contradixie" of is het nou "contradictie", want beiden hebben een verschillende betekenis hoewel het hetzelfde klinkt. Ik heb geen Van Dale om dat uit te pluizen, en aan Billy's woordenschat waag ik me niet. Zeker niet nu ik nog een oude cursus "zendamateur" uit de kast heb gehaald. Woordjes golvend onderlijnen in rood doen me dan weer aan die illustratie herinneren, waar ik kop noch staart aan krijg, de regenworm. Of zou dat in zijn spellingscontrole juist de bedoeling zijn, voelt hij daarmee nattigheid ? Die golfbeweging zet me dan weer aan het fantaseren; om met die technische termen uit te drukken stel ik me de vraag dan "waar die is die staandegolfverhouding dan wel naartoe ?" of afgekort met SWR. Maar ook dit zou weer voor andere verwarring kunnen zorgen; in een ander taalgebied zou men dit als "Sud-West Rundfunk" kunnen bestempelen en dat is het dan ook weer niet... Van deze kopbreeksels zou je "roodvonk" kunnen overhouden, zeker gezien de kleur van het onderlijnend streepke... (maar vraag me echter niet wat dat is...)
TLL
(maar vraag me echter niet wat dat is...)TLL
-
Gast
Zelf ben ik geen fietser. Niet dat ik er niet recht op blijf hoor, nee zooo erg is het nu ook weer niet. Maar écht fietsen, nee. Met écht fietsen bedoel ik dan een truitje van "Café Het Vettig Kieken" aantrekken, het been over het zadel gooien, de buik op de stang leggen, en dan al roepend tegen elkaar met de kop naar het asfalt gericht 120 km. pedalleren.
Nee, dat is niet aan mij besteed, maar ik laat wel ieder zijn pleziertje hoor.
Zelf heb ik feitelijk nooit een fiets gehad. Allé, één keer heb ik er een oude gekregen van een tante toen ik 15 jaar was. De brave ziel had medelijden met mij omdat ik al lopend van het internaat in Kortijk bij haar op bezoek kwam in Gent, en dan nog terug moest.
Zelf heb ik daar nooit zo over gedacht. Ik vond het zelf leuk. De manier van lopen had ik geleerd van Winnetou uit de boeken van Carl May, afwisselend lopen en stappen. Ik vertaalde dat in twee telefoonpalen lopen, één paal stappen. Vermits ik altijd als ik ergens naartoe moest liep, was dat zelfs een tweede natuur geworden.
En toen kreeg ik die ellendige fiets. Het meest afgrijselijke geschenk dat ik ooit gekregen heb.
Tegen de tijd dat ik halfweg tussen Gent en Kortrijk was voelde mijn achterwerk aan alsof ik er een lap schuurpapier onder liggen had. Mijn benen weigerden om nog één pedaal rond te draaien, mijn vingers waren al een half uur daarvoor overleden en mijn nek was zo verkrampt dat hij weigerde mijn hoofd te dragen.
Totaal radeloos en vol miserie ben ik aan de kant van de weg gaan zitten, met mijn rug naar die gehaatte fiets gekeerd.
Na een rustpauze ben ik stilletjes opgestaan en ben beginnen stappen, richting Kortijk, toen lopen, en alsmaar harder lopend, weg van dat verschrikkelijke ding op 2 wielen.
En toch, als ik nog eens die weg gebruik, denk ik terug aan die fiets. Wie zou hem gevonden hebben? Heeft de vinder er plezier of miserie mee gehad? Heeft hij er lang gestaan?
Sedertdien heb ik nooit meer een fiets gehad, maar gebruik nog wel regelmatig de benenwagen.
Nee, dat is niet aan mij besteed, maar ik laat wel ieder zijn pleziertje hoor.
Zelf heb ik feitelijk nooit een fiets gehad. Allé, één keer heb ik er een oude gekregen van een tante toen ik 15 jaar was. De brave ziel had medelijden met mij omdat ik al lopend van het internaat in Kortijk bij haar op bezoek kwam in Gent, en dan nog terug moest.
Zelf heb ik daar nooit zo over gedacht. Ik vond het zelf leuk. De manier van lopen had ik geleerd van Winnetou uit de boeken van Carl May, afwisselend lopen en stappen. Ik vertaalde dat in twee telefoonpalen lopen, één paal stappen. Vermits ik altijd als ik ergens naartoe moest liep, was dat zelfs een tweede natuur geworden.
En toen kreeg ik die ellendige fiets. Het meest afgrijselijke geschenk dat ik ooit gekregen heb.
Tegen de tijd dat ik halfweg tussen Gent en Kortrijk was voelde mijn achterwerk aan alsof ik er een lap schuurpapier onder liggen had. Mijn benen weigerden om nog één pedaal rond te draaien, mijn vingers waren al een half uur daarvoor overleden en mijn nek was zo verkrampt dat hij weigerde mijn hoofd te dragen.
Totaal radeloos en vol miserie ben ik aan de kant van de weg gaan zitten, met mijn rug naar die gehaatte fiets gekeerd.
Na een rustpauze ben ik stilletjes opgestaan en ben beginnen stappen, richting Kortijk, toen lopen, en alsmaar harder lopend, weg van dat verschrikkelijke ding op 2 wielen.
En toch, als ik nog eens die weg gebruik, denk ik terug aan die fiets. Wie zou hem gevonden hebben? Heeft de vinder er plezier of miserie mee gehad? Heeft hij er lang gestaan?
Sedertdien heb ik nooit meer een fiets gehad, maar gebruik nog wel regelmatig de benenwagen.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Men weigert erover te praten, erbij na te denken, en toch denk ik al zolang ik een fiets heb, dat dit de oorzaak is van alle ellende : het zadel !
Van ruiters en hun inkomen zegt men wel eens dat zij goed in het zadel zitten; gehoord "IN het zadel". Hoe het komt, weet ik niet, maar in geen enkel fietszadel kan men zitten. Een zadel van een herenfiets moet altijd zoiets voorstellen als het lemmet van een mes, goed lang zodanig dat zelfs je genitaliën er na veertig kilometer de brui aan geven en alle dienst weigeren.
Vroeger zat ik ook in een zadel, kortstondig dat wel, maar toch... na een maand mocht ik het inruilen. Mijn vader wou tOen niet dat ik met die gemotoriseerde tweewieler mijn leven in de weegschaal legde. Het zadel van die Sarolia, dat was luxe; daarop had ik nog twee kontjes overschot aan weerszijden. Zulke zadels vind je nu enkel nog terug op retro tourbikes van Harley of Honda, hoewel de kont nu ook al gekrompen is; breed nog wel, maar geen overschot meer. Ik moest dus terug overstappen op de fiets. En weer zat dat "mes" in de weg, net alsof het zich voordeed als de wig die de weegschaal in balans houdt; mijn twee helften aan weerszijden raakten niet eens het leder. En waarom moest in godesnaam die pin vooraan dat zadel dienen ? Voor die enkele keren dat je handenloos of stuurloos wou laveren terwijl je krampachtig moeite had met je broeksriem dan wel -pijpen ? Voor cirkusartiesten op een monorail kon ik dat nog aanvaarden, maar toch niet voor die lastfiets die ik had zeker ? Tot ik plotseling op een vreemdsoortige damesfiets een rokzadel zag, de oplossing. Stel ik zou zo'n rokzadel op mijn koersfiets plaatsen, zou ik dan nog wel een fietsslot nodig hebben ? Mannen denken stoer te moeten doen met die punt vooraan, dus die zouden mijn ciclo niet meer jatten als ik dergelijk atribuut erop zou hebben. En laten graveren of kenmerken eraan brengen zou ik ook al niet hoeven te doen, in een fietsenrek zou ik hém zo herkennen tussen die honderden andere...
Vroeg of laat waag ik me eraan... en kunnen we zien wie die nieuwe rage wil volgen; gedaan met die slapende tussenbeenspieren, gedaan met dat onbehaaglijk gevoel, gedaan met die zelfkastijding.... Is er één wielertoerist die mij ongelijk zou durven geven ? Ik rij liever "platzak" dan met een "slaapzak"...
TLL
Van ruiters en hun inkomen zegt men wel eens dat zij goed in het zadel zitten; gehoord "IN het zadel". Hoe het komt, weet ik niet, maar in geen enkel fietszadel kan men zitten. Een zadel van een herenfiets moet altijd zoiets voorstellen als het lemmet van een mes, goed lang zodanig dat zelfs je genitaliën er na veertig kilometer de brui aan geven en alle dienst weigeren.
Vroeger zat ik ook in een zadel, kortstondig dat wel, maar toch... na een maand mocht ik het inruilen. Mijn vader wou tOen niet dat ik met die gemotoriseerde tweewieler mijn leven in de weegschaal legde. Het zadel van die Sarolia, dat was luxe; daarop had ik nog twee kontjes overschot aan weerszijden. Zulke zadels vind je nu enkel nog terug op retro tourbikes van Harley of Honda, hoewel de kont nu ook al gekrompen is; breed nog wel, maar geen overschot meer. Ik moest dus terug overstappen op de fiets. En weer zat dat "mes" in de weg, net alsof het zich voordeed als de wig die de weegschaal in balans houdt; mijn twee helften aan weerszijden raakten niet eens het leder. En waarom moest in godesnaam die pin vooraan dat zadel dienen ? Voor die enkele keren dat je handenloos of stuurloos wou laveren terwijl je krampachtig moeite had met je broeksriem dan wel -pijpen ? Voor cirkusartiesten op een monorail kon ik dat nog aanvaarden, maar toch niet voor die lastfiets die ik had zeker ? Tot ik plotseling op een vreemdsoortige damesfiets een rokzadel zag, de oplossing. Stel ik zou zo'n rokzadel op mijn koersfiets plaatsen, zou ik dan nog wel een fietsslot nodig hebben ? Mannen denken stoer te moeten doen met die punt vooraan, dus die zouden mijn ciclo niet meer jatten als ik dergelijk atribuut erop zou hebben. En laten graveren of kenmerken eraan brengen zou ik ook al niet hoeven te doen, in een fietsenrek zou ik hém zo herkennen tussen die honderden andere...
Vroeg of laat waag ik me eraan... en kunnen we zien wie die nieuwe rage wil volgen; gedaan met die slapende tussenbeenspieren, gedaan met dat onbehaaglijk gevoel, gedaan met die zelfkastijding.... Is er één wielertoerist die mij ongelijk zou durven geven ? Ik rij liever "platzak" dan met een "slaapzak"...
TLL
-
Gast
Voor de indianen is hun paard heel belangrijk, voor mij is dat mijn heilige koe op twee wielen. Niet dat ik niet graag op een schimmel zou draven door de loofbossen van Limburg maar mijn bike kan ik beter optillen om over hindernissen te springen. Een paard daarentegen zou mij wat graag willen optillen om over vervelende hindernissen te dragen maar het paard heeft geen bel. Aangezien het dikwijls heel druk is langs de Vlaamse waterwegen is het toch handig om zo’n ding ter beschikking te hebben. Zeg nu zelf, zou een paard het graag hebben als plots een oververhitte wielertoerist in zijn nek belde tot het een lust was voor het oor? Neen, het schrok zich wellicht een dubbeltje en Kwezel zou een frisse duik in het kanaal kunnen maken. Dat vind ik persoonlijk niet erg, die duik in het kanaal, maar ik heb iets tegen die vieze troep die aan de waterkant op een hoop ligt te wachten op betere tijden. Het gemak van zo’n tweewieler is dat je niet hoeft bij te tanken, de naft raakt niet op, je betaalt je niet blauw aan de staatskas en dat is mooi meegenomen. Een paard kan je ook niet laten vollopen met diesel maar het produceert wel afvalstoffen. Zijn uitlaatgassen en vijgen zijn milieuverontreinigers, terwijl mijn fiets zelfs niet kan sputteren, alleen als er een platte tube in het spel is. Jaren geleden hing er eens zo een apachepaard tussen mijn benen, jongens wat deed mijn achterste pijn in dat leren zadel. Dan kwam er nog bij dat ik figuren leerde maken in de manège, in een achtvorm zei de begeleidster altijd, in een achtvorm door de zandmanège wiegen. De oncharmante brildragende dame hield een heel lang touw in haar handen vast dat ze eerst aan mijn paard zijn mond had bevestigd. Moet je maar eens meemaken als paard, met een bit in je mond rondlopen en altijd maar jaknikken als ze aan te teugel trekken. Mijn tripple heeft hier helemaal geen last van, geen stijgbeugel, geen bit, geen teugels. Met een grote zwier zwaai ik mijn rechterbeen over de schuine stang en klik mijn clikkers vast in de daartoe behorende clickpedaal. De driekwartliterbidon hangt er een beetje zielig bij voor mijn benen. Af en toe durft die nogal eens zijn zoete druppels tegen mijn knieën te spugen, om dit te voorkomen open ik het mondstuk en slurp aan mijn witte bidon. Kleine slokjes, niet teveel in ene keer, zo wordt het beter opgenomen in het bloed. Grote slokken doen je darmen verkrampen ofwel krijg je maagpijn en wie onderhevig is aan een indigestie die kan beter een plaats opzoeken om zijn afvalstoffen te deponeren, hopelijk niet in het kanaal. Ach, het is mij ook al overkomen dat ik na 75 kilometer plots een hevige stekende buikkramp voelde omhoog borrelen. Dan moet je van de nood maar een nieuwe deugd maken en het struikgewas opzoeken, in de hoop dat je niet in een netelbed terecht komt. Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten en dat kan pijnlijk zijn als je nog meer dan 25 kilometer voor de boeg hebt. Zadelpijn begint hier bij mij pas een belangrijke rol te spelen na 100 afgelegde kilometers, eerder niet. Je wordt hierin gehard en het bewijs hiervan is er onvermijdelijk. Af en toe wil de aankomende vermoeiende rug zich eens strekken en de benen willen gerekt worden. Hier is het moment dan gekomen dat ik omhoog ga staan, rechtop als een fiere gieter, mijn zere gat eventjes ontlasten van dat zadel. Om te voorkomen dat je achterste in een speldenkussen veranderd kan men dan best voor een degelijke zadel uitkijken. Een handig goed afgesteld prostaatzadel voor de mannen en een even ooglijke gleuf voor de vrouwen. Dat poepke wordt dan verwend gelijk een Belgische koning, je voelt de druk dan pas na 120 km en dat scheelt intussen al een flink stuk in de benen. Wanneer je die dag met goede benen rondtoert kan je de snelheid ook opdrijven op een vlak stuk en dat is ook lekker meegenomen. Alleen moet je oppassen dat je niet de verkeerde plaat gebruikt, je merkt het verschil onmiddellijk als je op het kleinste blad trappelt, ter plaatse trappelen is dan niet slim maar het kan gebeuren. Denk eraan als je dan nog een zone 30 voorbijrijdt, dat je dan een uitdaging bent voor de flitsers. Nu fiets ik niet rond met een nummerplaat op mijn achterste, mijn fiets is geen Ferrari hé, maar bergaf in de verboden zone haal je dat gemakkelijk en zelfs nog meer, moet ik nu mijn rijbewijs laten intrekken? Behoor ik nu ook tot de gemotoriseerde terroristen? Of doet mijn glimlach wonderen? Zou ik toch maar beter overwegen om een paard te nemen? 
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Dacht ik het niet ? Doe ik net een pleidooi voor het paard, het zadel en de sierlijke rijkunst op het leder, is er altijd wel ene dit dat nu net in twijfel trekt. Het paard, de grootste dienaar onder de mens, is het gewilligste last- en rijdier dat men zich kan voorstellen. Maar 't is de mens die dat vriendje een andere koers doet varen. Van indianen gesproken; ooit één indiaan gezien die zijn paard voorzag van een stijgbeugel, een zadel of een bit ? Vergeet het maar, indianen zijn natuurvolkeren en berijden het paard blanco. Over het gebrek van een bel aan een paard, kan ik Kwezel wel tegenspreken. Een paard geen bel hebben; Kwezel ! Hoe durf je ? Zelfs ezels- honden- of geitegespannen hadden een bel, wat zeg ik een hele reeks ronde rinkelende bellen om het juk. Ga er dan maar eens aan staan, daar kan je fiets niet eens tegenop. Op je fiets moet je steeds je duim of andere kootjesdrager verwringen om dat ronde belscheel een geluid uit te wringen; bij een paard hoeft dat geeneens. Bij elke tred is het tjingelingeling.
En mijn voorstel om op een herenfiets een rokzadel te plaatsen krijgt ook al geen punten op tien. Maar ik weet het, het pleziert vrouwtjes dan pas, als een zadel voorzien is van een punt, of zoals bij een paardenzadel die knobbel vooraan, waar de cowboys hun lasso aan lieten bengelen. Dat voorste deel van het zadel laat dametjes meestal niet onberoerd; dan begint daar iets te kriebelen aan hun onderbuik. 't Een plezier is 't ander waard ja, dat wel... terwijl het vrouwelijk geslacht net daar dat mist, waar mannen op leeftijd wel last van kunnen krijgen. En uitgerekend die prostaat moet het dan ontgelden. Nochthans is het paard, ongezadeld- ook voor dames een handig vervoermiddel; je kan er zelfs dwars op gaan zitten. Moet jij eens proberen op je stalen ros; de amazonezit ...
Het kanaal zal je met open armen ontvangen als je dergelijke heksentoeren daarmee probeert uit te halen. Ik zie je al pedaaltrappelen met de twee benen aan één kant van dat frame...
Nu moet ik er wel bij vermelden, dat ik geen meester ben in het paarden mennen. In vroeger jaren woonde tegenover ons ouderlijk huis een melkboer. Die had een hele kudde paarden, waarvan er enkele dagelijks zijn melkronde mochten doen. De overdekte koets met de losse melkkitten bolde toen door alle straten van het dorp. En tussen de berries draafde dan één of twee paarden, naargelang de last, onbeteugeld. Onze overbuurman was er niet voor om die paarden meer te tuigen dan strikt noodzakelijk. Zijn paarden droegen ook geen oogkleppen, geen belletjesbaan rond de schouders maar enkel een strop om de nek om de berries van de grond te houden. De hele toer kenden ze trouwens als mijn broekzak.
Op een van de tochten na hun dienstronde, mocht ik op zo'n paard als lastdier tot aan zijn weide begeleiden. Los erop, zonder leiband was dit voor mij, als jonge snaak, al geen lachertje... enkel z'n manen binnen handbereik... het beest sturen moest met de knieën. Een druk in z'n lenden was voldoende om links of rechts af te slaan. Maar rechtdoor of stoppen werkte enkel met bevelen. Alleen aan die gracht, waar het paadje rechts afsloeg bleef die knol onder mij plots pal staan; het sturen hielp niet meer want ik kon geen druk uitoefenen gezien het zijn rug gekromd had net voor het die gracht bereikte. Ik had alleen zijn manen nog vast, en het paard keek me zo verwonderd aan toen het mij met zijn gebogen kop in die gracht zag spartelen...
Had ik toen mijn fiets gehad, zou me dat niet overkomen zijn...
TLL
En mijn voorstel om op een herenfiets een rokzadel te plaatsen krijgt ook al geen punten op tien. Maar ik weet het, het pleziert vrouwtjes dan pas, als een zadel voorzien is van een punt, of zoals bij een paardenzadel die knobbel vooraan, waar de cowboys hun lasso aan lieten bengelen. Dat voorste deel van het zadel laat dametjes meestal niet onberoerd; dan begint daar iets te kriebelen aan hun onderbuik. 't Een plezier is 't ander waard ja, dat wel... terwijl het vrouwelijk geslacht net daar dat mist, waar mannen op leeftijd wel last van kunnen krijgen. En uitgerekend die prostaat moet het dan ontgelden. Nochthans is het paard, ongezadeld- ook voor dames een handig vervoermiddel; je kan er zelfs dwars op gaan zitten. Moet jij eens proberen op je stalen ros; de amazonezit ...
Het kanaal zal je met open armen ontvangen als je dergelijke heksentoeren daarmee probeert uit te halen. Ik zie je al pedaaltrappelen met de twee benen aan één kant van dat frame...
Nu moet ik er wel bij vermelden, dat ik geen meester ben in het paarden mennen. In vroeger jaren woonde tegenover ons ouderlijk huis een melkboer. Die had een hele kudde paarden, waarvan er enkele dagelijks zijn melkronde mochten doen. De overdekte koets met de losse melkkitten bolde toen door alle straten van het dorp. En tussen de berries draafde dan één of twee paarden, naargelang de last, onbeteugeld. Onze overbuurman was er niet voor om die paarden meer te tuigen dan strikt noodzakelijk. Zijn paarden droegen ook geen oogkleppen, geen belletjesbaan rond de schouders maar enkel een strop om de nek om de berries van de grond te houden. De hele toer kenden ze trouwens als mijn broekzak.
Op een van de tochten na hun dienstronde, mocht ik op zo'n paard als lastdier tot aan zijn weide begeleiden. Los erop, zonder leiband was dit voor mij, als jonge snaak, al geen lachertje... enkel z'n manen binnen handbereik... het beest sturen moest met de knieën. Een druk in z'n lenden was voldoende om links of rechts af te slaan. Maar rechtdoor of stoppen werkte enkel met bevelen. Alleen aan die gracht, waar het paadje rechts afsloeg bleef die knol onder mij plots pal staan; het sturen hielp niet meer want ik kon geen druk uitoefenen gezien het zijn rug gekromd had net voor het die gracht bereikte. Ik had alleen zijn manen nog vast, en het paard keek me zo verwonderd aan toen het mij met zijn gebogen kop in die gracht zag spartelen...
Had ik toen mijn fiets gehad, zou me dat niet overkomen zijn...
TLL
-
Gast
Wij hebben geen tante in Marokko, helemaal niet, we hebben er eentje in Amerika zitten. Het verschil tussen die twee lidstaten is, in Afrika spreekt men gewoonlijk Afrikaans een brabbeltaaltje dat ik tot op heden niet zou kunnen ontcijferen. In de Verenigde Staten daarentegen spreken ze een wereldtaal, als derde taal in de school kregen we toch Engels waarom dan geen Amerikaans? Onze leraar Engels zou zich een deuk verschrikken als hij het te weten kwam in het hiernamaals dat we zijn mooie aangeleerde Engels verbasterden. Nu kan ik al beter dan vroeger mijn tong in een platte knoop draaien maar zoals onze nichten zal het wellicht nooit lukken. De verwante familieleden hielden het hier voor bekeken in de Mijnstreek, ze waren hier blijkbaar uitgefietst en zochten betere al dan niet warmere oorden op. Het land van Abraham Lincoln met haar Eldorado’s beloften, ze zouden het trotseren en temmen, dachten ze. Eerst bezochten ze het als een klassieke toerist, om later terug te keren met een werkvergunning van drie maanden. Ergens moet men bij het begin starten, zoals een koers, daar moet je ook aan de meet staan op een goede plaats, anders lig je zo in de lengte op straat. Het beviel hun iedere keer beter en beter en ze kregen een vergunning om er vijf loodzware jaren door te brengen. Ondertussen ging het leven hier verder in ons natte landje en ginder ging de zon meermaals onder die hun land verzengde van de hitte. Zoals iedere goede burger mochten ze op bezoek komen bij hun naaste familie, oma en opa die zouden in de wolken zijn met hun verloren gewaande kinderen en kleinkinderen. In het begin spraken ze nog vlot hun moedertaal maar je hoorde dat ze daar ginder in den vreemden al aardig op weg waren om hun thuishaven te doorspekken met afgeschoten Engels. Het leek wel een sprookje waarin ze verkeerden, alles was daar veel bigger dan bij you. Als wij hier spraken over 30 are grond, dan schaterden ze van de binnenpretjes en beweerden dat hun land zo groot was dat het met een paard twee dagen duurden vooraleer ze hun grenspaal naderden. In hun ogen waren we hier maar keuterboeren, zij echter werden met de tijd die verging herenboeren in dat land van belofte. De keer erop als ze met dat gevleugelde insect afkwamen, met de boot zou een beetje langer duren en Amerikanen hebben geen tijd, kwamen ze aangevlogen met een airplane. Ze zullen vast wel in hun knuisten gelachen hebben om hier in dat konijnenhol terug te keren, al is het dan maar op vakantie. Nochtans zijn hier genoeg plekjes die mooi en avontuurlijk zijn maar men moet er zich gewoon de tijd voor nemen om ze te zien. De aircrew bracht ze veilig en wel tot in Zaventem, de rest van het traject is voor een vrijwillig familielid. Iemand die lange tijd is weggeweest die voelt zich een stranger in zijn geboorteland, het verlangen om naar hun home terug te keren steekt dan gauw de kop op. Zij hebben daarginder wel veel Jeffreys rondlopen maar wij hebben toch maar ons oude vertrouwde Woodstock. Als ze na een lange vlucht met hun Starship omhelst worden door de opa en oma die blij zijn hun kinderen terug te zien na jaren van geduldig wachten, is het eerste wat ze te horen krijgen: I am hungry! Naar gewoonte logeren ze eerst bij hun lieve ouders en vervolgens brengen ze iedere dag een bezoek aan een ander familielid. Bij uncle William komen ze nog het liefst van allen over de vloer, hier eten ze white rabbits met doordrenkte pruimensaus. Iets dat ze ginder missen, ze schieten daar namelijk bokken in hun garden. Hun moedertaal laat al veel te wensen over, hoe langer ze in de States verblijven, hoe meer hun taaltje het onze overwoekert. Waar wij hier ‘hé en euuh’ gebruiken, lassen zij kleine woorden in zoals: you know, en oooooh my Goodness. So be it, in alle geval toen de twintoren werd aangevallen, verbleven zij in New-York. Iedereen op het thuisfront was doodongerust en zeker omdat de telefoonlijn was verbroken voor een tijdje. Tot we te horen kregen, dat ze ok waren, no problem en opgelucht ademden we weer de Belgische smog in. Maar dan heb je nog geboekt naar ginder en je kan en mag de reis niet annuleren, het was geen ziekte die uitgebroken was, zeiden de maatschappijen. Dan moet je eens als oudere persoon naar je kinderen in den vreemden gaan met het oog op: zullen we nog terugkeren, worden we niet afgeschoten, worden we niet geënterd door een Luitenant ter Zee, worden we niet verwerkt in een space-cake!
-
Gast
@Kwezel
En toch heb ik de indruk dat Engels "geen" taal is, maar
een "spraakgebrek".
Om dit te staven haal ik een klein voorbeeldje aan:
Ze schrijven : street
Ze zeggen : striet
Ze bedoelen : straat
En toch heb ik de indruk dat Engels "geen" taal is, maar
een "spraakgebrek".
Om dit te staven haal ik een klein voorbeeldje aan:
Ze schrijven : street
Ze zeggen : striet
Ze bedoelen : straat