Verder afdwalen
-
Gast
Hij kwam één keer per maand voorbij. Iedereen zag er naar uit en de vrouwen stonden hem buiten al een half uur op voorhand op te wachten.
Ze wisten dat hij onderweg was omdat er naast ons een ruïne van een windmolen stond van waarop we (de plaatselijke jeugd) hem van heel ver konden zien komen.
Toen hij aan de boerderij van boer Marcel de hoek omdraaide konden we hem ook horen.
Zilveren belletjes gedragen door een warme luchtstroom.
Even later zagen we de rode flikkering van zijn wagen. Vuurrood, met veel blinkend koper, en glanzend als een spiegel.
Dan mengde het geklepper van de hoeven zich in het concert.
Dat geklepper kwam van 2 git-zwarte Friese hengsten.
Prachtig waren ze. Glanzende zwarte pels, lange gevlochten manen en staart. Hun sterke schouders uitgedost met het mooiste hoofdstel dat ik ooit gezien heb. Zilveren en koperen ornamenten met bovenop als het ware een tiara vol met zilveren belletjes.
Vlak voor onze deur stopte de petroleumwagen.
Zoals iedere keer kregen de Friezen hun suikerklontjes,schouderklopjes en een hoop lovende woorden, dat ze toch zo schoon waren.
Mijn besluit als 8-jarige stond rotsvast. Ik wilde later paard worden!
Ze wisten dat hij onderweg was omdat er naast ons een ruïne van een windmolen stond van waarop we (de plaatselijke jeugd) hem van heel ver konden zien komen.
Toen hij aan de boerderij van boer Marcel de hoek omdraaide konden we hem ook horen.
Zilveren belletjes gedragen door een warme luchtstroom.
Even later zagen we de rode flikkering van zijn wagen. Vuurrood, met veel blinkend koper, en glanzend als een spiegel.
Dan mengde het geklepper van de hoeven zich in het concert.
Dat geklepper kwam van 2 git-zwarte Friese hengsten.
Prachtig waren ze. Glanzende zwarte pels, lange gevlochten manen en staart. Hun sterke schouders uitgedost met het mooiste hoofdstel dat ik ooit gezien heb. Zilveren en koperen ornamenten met bovenop als het ware een tiara vol met zilveren belletjes.
Vlak voor onze deur stopte de petroleumwagen.
Zoals iedere keer kregen de Friezen hun suikerklontjes,schouderklopjes en een hoop lovende woorden, dat ze toch zo schoon waren.
Mijn besluit als 8-jarige stond rotsvast. Ik wilde later paard worden!
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Smilie... en wat gedacht van onze overname " shit "... over kleur, reuk of uitspraak en betekenis gaan we niet redetwisten hé... of je zou vertaler/tolk moeten zijn bij "één" (la seule, numero Uno of the one and only...) -
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Paard worden ?
Nu, op latere leeftijd en met de nodige jaren ervaring, ben je misschien toch tot het besluit gekomen dat "een ouwe knol" veel meer is dan het "jong veulen" van toen...
Nu, op latere leeftijd en met de nodige jaren ervaring, ben je misschien toch tot het besluit gekomen dat "een ouwe knol" veel meer is dan het "jong veulen" van toen...
-
Gast
In alle bescheidenheid moet ik, als ik diep over de situatie nadenk, dat ik in feite niet verder gekomen ben dan een slecht versierde ezel.telloorlekker schreef:Paard worden ?
Nu, op latere leeftijd en met de nodige jaren ervaring, ben je misschien toch tot het besluit gekomen dat "een ouwe knol" veel meer is dan het "jong veulen" van toen...
En die krijgen geen klontjes suiker.
-
Gast
Zoiets van de beterwetende Hollander ,die dacht dat hij prima Engels sprak, op bezoek in Amerika en die aan de kamenierster zegde toen hij vaststelde dat hij geen lakens had: "I have no shit on my bed"?telloorlekker schreef:
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Om goed Engels te praten, moet je je tong tussen je tanden steken... om die 'th" exact uit te spreken (volgens Toon Hermans zaliger)...
Ik waag me niet aan dat Shakespears, want mijn tong lijkt nu al op een hanekam...
Ik waag me niet aan dat Shakespears, want mijn tong lijkt nu al op een hanekam...
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Ik krijg ook een wortel; geraspt, in schijfjes, gestoofd of natuur met een dipsausje... ik hoop alleen maar dat die niet gaat schieten...
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Mijn eega is niet tevreden. Dat is het minste wat ik kan zeggen, want eigenlijk is ze ziedend.
En waarom? Onbegrijpelijk en onredelijk natuurlijk, zoals vrouwen soms kunnen zijn.
Allemaal omdat zij op het matje moet slapen, nu die nieuwe fiets naast mij ligt in bed.
Maar het is natuurlijk heel voornaam, dat de juiste temperatuur behouden blijft, dat ’s morgens het gel-zadel niet te koud aanvoelt als ik er mijn achterwerk op neervlij, wanneer ik mijn morgendrit ga maken…
Dat heeft de garagist-fietsspecialist mij ook aangeraden, toen ik hem ging ophalen na het eerste groot nazicht.
“Zie dat ge te grote temperatuursverschillen zoveel mogelijk probeert te vermijden” zei hij “dat is niet goed voor het frame, dat kan gaan scheeftrekken anders”
Waarom kan mijn echtgenote dat nu niet begrijpen, vraag ik mij af, dat is toch heel logisch, als je erover begint na te denken. Ik vermoed dat het een beetje moedwil is, dat ze er gewoon niet wilt over nadenken…
Als ze nu nog te reclameren had omdat ze werd achteruitgesteld, maar dat is helemaal niet het geval!
Het vervolg staat op de spiksplinternieuwe blog
http://blog.seniorennet.be/zandman/
dan moet ik zo direct mijn hersens niet gaan pijnigen om de eerste berichtjes daar op te krijgen!
En waarom? Onbegrijpelijk en onredelijk natuurlijk, zoals vrouwen soms kunnen zijn.
Allemaal omdat zij op het matje moet slapen, nu die nieuwe fiets naast mij ligt in bed.
Maar het is natuurlijk heel voornaam, dat de juiste temperatuur behouden blijft, dat ’s morgens het gel-zadel niet te koud aanvoelt als ik er mijn achterwerk op neervlij, wanneer ik mijn morgendrit ga maken…
Dat heeft de garagist-fietsspecialist mij ook aangeraden, toen ik hem ging ophalen na het eerste groot nazicht.
“Zie dat ge te grote temperatuursverschillen zoveel mogelijk probeert te vermijden” zei hij “dat is niet goed voor het frame, dat kan gaan scheeftrekken anders”
Waarom kan mijn echtgenote dat nu niet begrijpen, vraag ik mij af, dat is toch heel logisch, als je erover begint na te denken. Ik vermoed dat het een beetje moedwil is, dat ze er gewoon niet wilt over nadenken…
Als ze nu nog te reclameren had omdat ze werd achteruitgesteld, maar dat is helemaal niet het geval!
Het vervolg staat op de spiksplinternieuwe blog
http://blog.seniorennet.be/zandman/
dan moet ik zo direct mijn hersens niet gaan pijnigen om de eerste berichtjes daar op te krijgen!
Laatst gewijzigd door zandmannetje op 15 sep 2005, 23:33, 1 keer totaal gewijzigd.
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
't Is eraan te zien, Zandmannetje is alleen mannetjesputter als ie z'n kado in de watten kan leggen. Van een kettingzaag (niet zijn ega) is geweten dat bij een speling van 1 mm je ofwel moet aanspannen ofwel een veiligheishelm en -bril moet opzetten. Dat hij een piepschuimen pot met psychedelic kleurtjes en scheurtjes op z'n hersepan zal staan hebben, zou ik niet betwijfelen, maar kniebeschermers, scheenlappen of een spijkerbroek, wél. Stel die ketting vliegt van die tandplaten af, weet je wel wat voor ravage dat kan verrichten op je onderste ledematen ?
Zelf zou ik geen voorstander zijn om mijn nageslacht daarmee op te zadelen; een verhakkeld stropke gaat nog, maar het overige ?
Ik vrees echter, dat het leggen van een ketting in mazout of keukensmeersel, de levensduur van dat raderwerk niet zal verlengen. Scheepskettingen dompelt men in zout water, maar niet in olie of andere smeermiddelen. Heeft onze Antwerpenaar de kaaimuren nog niet voldoende afgedweild ? Daar moet hij toch het onderhoud van die voorwerpen aan den lijve kunnen betasten. Zijn die al gerokken door het meermaals ratelen door hun mangat ? Niet dus. Toegegeven, ik heb gedurende mijn onderwaterhobby, wel kettingen op de zeebodem zien liggen, maar dan meermaals met een deel van het vaartuig erbij. Ik kan me dan ook goed voorstellen, dat bij het wegvliegen van een deel van zijn fietsketting ook nog de tandwielen en zijn achterwiel het framewerk zouden verlaten. Mocht dat het geval zijn, zou hij misschien richting servicedienst van Aldi of Chimano een doodsprentje kunnen sturen; het terziele gaan zijn stalen ros zou zijn bedgenoot misschien wel verheugen. Hoeft ze niet meer te zieden... is trouwens voor olie niet aan te raden, daarin frietjes te bakken....
TLL
Zelf zou ik geen voorstander zijn om mijn nageslacht daarmee op te zadelen; een verhakkeld stropke gaat nog, maar het overige ?
Ik vrees echter, dat het leggen van een ketting in mazout of keukensmeersel, de levensduur van dat raderwerk niet zal verlengen. Scheepskettingen dompelt men in zout water, maar niet in olie of andere smeermiddelen. Heeft onze Antwerpenaar de kaaimuren nog niet voldoende afgedweild ? Daar moet hij toch het onderhoud van die voorwerpen aan den lijve kunnen betasten. Zijn die al gerokken door het meermaals ratelen door hun mangat ? Niet dus. Toegegeven, ik heb gedurende mijn onderwaterhobby, wel kettingen op de zeebodem zien liggen, maar dan meermaals met een deel van het vaartuig erbij. Ik kan me dan ook goed voorstellen, dat bij het wegvliegen van een deel van zijn fietsketting ook nog de tandwielen en zijn achterwiel het framewerk zouden verlaten. Mocht dat het geval zijn, zou hij misschien richting servicedienst van Aldi of Chimano een doodsprentje kunnen sturen; het terziele gaan zijn stalen ros zou zijn bedgenoot misschien wel verheugen. Hoeft ze niet meer te zieden... is trouwens voor olie niet aan te raden, daarin frietjes te bakken....
TLL
-
Gast
In feite had ze het kunnen weten. Vrouwen hebben voor veel dingen een zesde zintuig, maar deze heeft het derde oog het duidelijk laten afweten.
Wandelen is haar sterkste kant niet, en de reden waarom mensen fietsen zal mij wel voor altijd een raadsel blijven.
Dus op een gegeven moment kwam het eruit. Dat ze die lopende 3de leeftijder naast haar fiets feitelijk geen zicht vond. Daar stond ik dan.
Het heeft wel enkele weken hersenpijn gekost om de manier te vinden waarop ik haar een alternatief kon voorstellen. Omdat ik van dat geloop altijd toch stiekem last in mijn knieën begon te krijgen had ik feitelijk al een tussenoplossing gevonden, maar hoe ik het moest vertellen zonder die Riot-gun blik te voelen was niet eenvoudig.
Het moment was rijp toen mijn kleindochter met haar skeelers tot bij ons kwam, dacht ik althans.
"Tiens, zoiets zou ik ook nog wel willen doen".
De Riot-gun draaide in mijn richting. "Zijde gij helemaal zot geworden"?
Nee, helemaal zot nog niet, allé toch nu nog niet, maar het zou wel een oplossing kunnen zijn om samen een uitstapje te doen. Gij met de fiets en ik met skeelers. Wat denkt ge ervan?
De vernietigende blik werd getemperd door de tussenkomst van kleindochtertje. "Oh ja, Bomma, dan kunnen we samen ergens naartoegaan en een cremmeke gaan eten onderweg". Ik denk dat "dat cremmeke" de verzachtende factor moet geweest zijn. Bomma begon het al in een ander perspectief te zien.
"Ge gaat u de kop invallen".
"Maar nee, schat" replikeerde ik "ge weet toch dat ik vroeger toen we verkeerden al goed kon rolschaatsen, dat verleerde nie zulle, en dat is bijna hetzelfde".
Ja, dat wist ze gelukkig nog.
Het was wel een fameuse meevaller dat er in ons dorp een goede skeelerclub is waar ik mij voorzichtigheidhalve toch maar laten inschrijven heb. Anders had mijn kop toch nog ingevallen geweest.
Ondertussen zijn we een paar jaar verder en werpt het systeem zijn vruchten af. Diegenen die per fiets in de omtrek van Mechelen een Bomma per fiets en een Bompa op skeelers tegenkomen mogen gerust eens "Hallo Smilie" roepen. Dan drinken we er ene op mijn kosten op het eerstvolgende terras. Moest ik toevallig alleen zijn en ge hoort terwijl ik jullie voorbijsteek:"Hoi de mannen". Probeer dan te volgen, maar dan is den tournee wel op julie kosten.
Wandelen is haar sterkste kant niet, en de reden waarom mensen fietsen zal mij wel voor altijd een raadsel blijven.
Dus op een gegeven moment kwam het eruit. Dat ze die lopende 3de leeftijder naast haar fiets feitelijk geen zicht vond. Daar stond ik dan.
Het heeft wel enkele weken hersenpijn gekost om de manier te vinden waarop ik haar een alternatief kon voorstellen. Omdat ik van dat geloop altijd toch stiekem last in mijn knieën begon te krijgen had ik feitelijk al een tussenoplossing gevonden, maar hoe ik het moest vertellen zonder die Riot-gun blik te voelen was niet eenvoudig.
Het moment was rijp toen mijn kleindochter met haar skeelers tot bij ons kwam, dacht ik althans.
"Tiens, zoiets zou ik ook nog wel willen doen".
De Riot-gun draaide in mijn richting. "Zijde gij helemaal zot geworden"?
Nee, helemaal zot nog niet, allé toch nu nog niet, maar het zou wel een oplossing kunnen zijn om samen een uitstapje te doen. Gij met de fiets en ik met skeelers. Wat denkt ge ervan?
De vernietigende blik werd getemperd door de tussenkomst van kleindochtertje. "Oh ja, Bomma, dan kunnen we samen ergens naartoegaan en een cremmeke gaan eten onderweg". Ik denk dat "dat cremmeke" de verzachtende factor moet geweest zijn. Bomma begon het al in een ander perspectief te zien.
"Ge gaat u de kop invallen".
"Maar nee, schat" replikeerde ik "ge weet toch dat ik vroeger toen we verkeerden al goed kon rolschaatsen, dat verleerde nie zulle, en dat is bijna hetzelfde".
Ja, dat wist ze gelukkig nog.
Het was wel een fameuse meevaller dat er in ons dorp een goede skeelerclub is waar ik mij voorzichtigheidhalve toch maar laten inschrijven heb. Anders had mijn kop toch nog ingevallen geweest.
Ondertussen zijn we een paar jaar verder en werpt het systeem zijn vruchten af. Diegenen die per fiets in de omtrek van Mechelen een Bomma per fiets en een Bompa op skeelers tegenkomen mogen gerust eens "Hallo Smilie" roepen. Dan drinken we er ene op mijn kosten op het eerstvolgende terras. Moest ik toevallig alleen zijn en ge hoort terwijl ik jullie voorbijsteek:"Hoi de mannen". Probeer dan te volgen, maar dan is den tournee wel op julie kosten.
-
Gast
Ik bemerk, dat we intussen in waarde gedaald zijn???Een etalon lager maar ja, wie zoekt die vindt!
Zouden we dan toch nog een nazomer krijgen? Ik denk het wel! In ieder geval heeft het er deze week veel weg van dat we een klein beetje kunnen nagenieten. In september kan het klimaat nog zomerse dagen bovenhalen uit haar druilerige zakkalender. Zou het klimaat vrouwelijk zijn, aangezien dezelfde grillen ontspruiten aan een vrouwelijk persoon? Naweeën of beter nog, postdepressies. Maar zoals aan de goede dingen een voorbeeld moet genomen worden, loopt de zomer op haar laatste benen, helaas. Iedereen heeft kunnen genieten van de warme dagen, de een al wat meer dan de ander. De ene heeft een dagje zee meegepikt, de ander hield het bij een fikse dagwandeling door de Ardennen. Afscheid nemen van een geslaagde vakantie doet een beetje zeer, het roept een gevoel van melancholie op, van droombeelden die we langer willen vasthouden en dat mag ook. We nemen in feite geen afscheid maar begroeten op een vrolijke manier de herfst met zijn stevige windvlagen die huilerig als een gewonde hond door de schoorsteenmantel blaast. Voordat het echter zover is, proberen we dat heerlijke zomergevoel zo lang mogelijk vast te houden. Op het einde van deze maand en in het begin van oktober is het beukennotentijd, ook brengen de kastanjes en de hazelnootjes ons een bezoek. Je hoort ze lustig kraken op het autodak wat dan minder plezierig is aan de herfst. De paddenstoelenflora komt tot volle bloei en zeg nu zelf: leven we dan niet tussen de sprookjesfiguren. Wie ziet niet zo meteen kabouter Plop uit het struikgewas naar voren komen om de weg te vragen naar zijn wit gestippeld huisje? Ook zie je nog in de nazomer de machtige bloeiende heidevelden, ze sieren Gods akkers met de mooiste bloemenpracht en lokken de bijen naar hun geurige bloemen om er hun nectar uit te halen. Alhoewel we de grootste piek al gehad hebben, weelt het onkruid in al zijn macht langs de wegen en beemden. Gisteren was er zelfs geen enkele bries te bespeuren tussen de Maas en het Julianakanaal, we trotseerden de zonnesteken en daagden de slingerpaadjes uit tot een duel en vormden samen een triologie. De vele achtertuintjes met divers bladgroen lokken je ogen om je te verleiden even af te stappen. Het is een waar fietsparadijs voor de liefhebber die er dankbaar gebruik van maakt om het afwisselend landschap door de lieftallige natuur te bewonderen en even te koesteren. Nog even herademen en dan is het weeral gedaan voor een tijdje, dan knopen we vernuftig andere routes aan elkaar. Gun ondertussen jezelf een verkwikkend terrasje en geniet van de vele deugddoende panorama’s onderweg Wie langs de Maas gefietst heeft deze dagen, heeft het wellicht al bemerkt, ze staat bijna of zo goed als droog. Op een paar plaatsen kan je met de broekspijpen omhooggestroopt van België naar Nederland waden. In Kotem kan je het kunstwerk van het verzonken kasteel bewonderen. Niet ieder jaar is het zichtbaar maar dit jaar dus wel. De Maas vormt de grens tussen de twee Lage landen en is de ruggengraat tussen de twee Limburgen. Zou er een ander rivier meer kronkels of meanders hebben dan deze onvoorspelbare moeilijke seniorita? Ondertussen naderen we het overzetvlot in Stokkem maar dat laten we links liggen. We trappen verder langs de smalle paden over de dijk naar Maaseik. De drukdoende snoeiers die de routes onderhouden wuiven we in het voorbijgaan met een vrolijke handwuif toe en zij knikken terug dat het goed is. Als er gesnoeid wordt moeten we des te meer oppassen voor lekke banden, maar daar zijn we gisteren van gespaard gebleven, geen akelige esdoornen tussen de spaken gekregen. Wat me wel opvalt, is dat de vele afgevallen eikels met een knal wegschieten onder mijn banden, hopelijk raken ze geen voorbijgangers die zonder helm de heuvels trotseren. Zo Zandmannetje, smeer je ketting eens extra en maak de streek rond Antwerpen eens onveilig, je zal er van genieten. Volgende keer toeren we waarschijnlijk door Aarschot …als het weer meevalt.
Zouden we dan toch nog een nazomer krijgen? Ik denk het wel! In ieder geval heeft het er deze week veel weg van dat we een klein beetje kunnen nagenieten. In september kan het klimaat nog zomerse dagen bovenhalen uit haar druilerige zakkalender. Zou het klimaat vrouwelijk zijn, aangezien dezelfde grillen ontspruiten aan een vrouwelijk persoon? Naweeën of beter nog, postdepressies. Maar zoals aan de goede dingen een voorbeeld moet genomen worden, loopt de zomer op haar laatste benen, helaas. Iedereen heeft kunnen genieten van de warme dagen, de een al wat meer dan de ander. De ene heeft een dagje zee meegepikt, de ander hield het bij een fikse dagwandeling door de Ardennen. Afscheid nemen van een geslaagde vakantie doet een beetje zeer, het roept een gevoel van melancholie op, van droombeelden die we langer willen vasthouden en dat mag ook. We nemen in feite geen afscheid maar begroeten op een vrolijke manier de herfst met zijn stevige windvlagen die huilerig als een gewonde hond door de schoorsteenmantel blaast. Voordat het echter zover is, proberen we dat heerlijke zomergevoel zo lang mogelijk vast te houden. Op het einde van deze maand en in het begin van oktober is het beukennotentijd, ook brengen de kastanjes en de hazelnootjes ons een bezoek. Je hoort ze lustig kraken op het autodak wat dan minder plezierig is aan de herfst. De paddenstoelenflora komt tot volle bloei en zeg nu zelf: leven we dan niet tussen de sprookjesfiguren. Wie ziet niet zo meteen kabouter Plop uit het struikgewas naar voren komen om de weg te vragen naar zijn wit gestippeld huisje? Ook zie je nog in de nazomer de machtige bloeiende heidevelden, ze sieren Gods akkers met de mooiste bloemenpracht en lokken de bijen naar hun geurige bloemen om er hun nectar uit te halen. Alhoewel we de grootste piek al gehad hebben, weelt het onkruid in al zijn macht langs de wegen en beemden. Gisteren was er zelfs geen enkele bries te bespeuren tussen de Maas en het Julianakanaal, we trotseerden de zonnesteken en daagden de slingerpaadjes uit tot een duel en vormden samen een triologie. De vele achtertuintjes met divers bladgroen lokken je ogen om je te verleiden even af te stappen. Het is een waar fietsparadijs voor de liefhebber die er dankbaar gebruik van maakt om het afwisselend landschap door de lieftallige natuur te bewonderen en even te koesteren. Nog even herademen en dan is het weeral gedaan voor een tijdje, dan knopen we vernuftig andere routes aan elkaar. Gun ondertussen jezelf een verkwikkend terrasje en geniet van de vele deugddoende panorama’s onderweg Wie langs de Maas gefietst heeft deze dagen, heeft het wellicht al bemerkt, ze staat bijna of zo goed als droog. Op een paar plaatsen kan je met de broekspijpen omhooggestroopt van België naar Nederland waden. In Kotem kan je het kunstwerk van het verzonken kasteel bewonderen. Niet ieder jaar is het zichtbaar maar dit jaar dus wel. De Maas vormt de grens tussen de twee Lage landen en is de ruggengraat tussen de twee Limburgen. Zou er een ander rivier meer kronkels of meanders hebben dan deze onvoorspelbare moeilijke seniorita? Ondertussen naderen we het overzetvlot in Stokkem maar dat laten we links liggen. We trappen verder langs de smalle paden over de dijk naar Maaseik. De drukdoende snoeiers die de routes onderhouden wuiven we in het voorbijgaan met een vrolijke handwuif toe en zij knikken terug dat het goed is. Als er gesnoeid wordt moeten we des te meer oppassen voor lekke banden, maar daar zijn we gisteren van gespaard gebleven, geen akelige esdoornen tussen de spaken gekregen. Wat me wel opvalt, is dat de vele afgevallen eikels met een knal wegschieten onder mijn banden, hopelijk raken ze geen voorbijgangers die zonder helm de heuvels trotseren. Zo Zandmannetje, smeer je ketting eens extra en maak de streek rond Antwerpen eens onveilig, je zal er van genieten. Volgende keer toeren we waarschijnlijk door Aarschot …als het weer meevalt.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Een tick, of is het een slechte gewoonte ? Iedere toeschouwer ontwaart wel eens zo'n afwijking bij zijn idool. De sprekers op de kansel die, met de regelmaat van een klok, hun ahums en euhs laten horen, beginnen op den duur te vervelen. Zoiets als op een slecht afgestemde transistorpost, als je zoekt naar het fijnste signaal, maar toch met die vervelende ruis blijft zitten.
Was er destijds niet een Nederlandse cineast die een reportage gemaakt had van wat het publiek deed tijdens een wedstrijd ? Je zag daarop de meest onwaarschijnlijke taferelen. Je ging daarbij de vraag stellen of jezelf ook zo'n gewoontegebaar had.
Maar ik ben geen wereldster, ik kom niet uitgebreid in beeld; mijn euvels zijn weinigen bekend, gelukkig maar...
Stel, ik zou gaan tennissen... tussen twee smashes door even op mijn- ingebeelde gelakte- nagels blazen of aan je elastiekje fruniken want het haar zit niet daar waar het hoort. Je kent ze beslist wel, aan die tick herken je de tegenstander van ons tickje... Die, voorlopig althans, niet naar Monaco wil.
Maar der zijn ook andere ticks; diegene bijvoorbeeld die hun verliefdheid voor één of andere in hun columns verdoezelen. Een mooie beschrijving kunnen geven van hun doen en laten, gedompeld in een kleurenpracht van herftse ticken van de natuur. Of is dit geen tick, maar eerder een "kick"... Een postorgasme na een felle sportieve inspanning ?
Maar ik ga mezelf niet verontschuldigen, ik heb ook een tick of liever een een kick; ik wacht gewoonlijk af tot andere mij de inspiratie bezorgen om ook een kolomn te verzinnen.
Dus zal ik maar, om het met een tick zeggen : bedankt dat je mij die kick hebt gegeven.
TLL
Was er destijds niet een Nederlandse cineast die een reportage gemaakt had van wat het publiek deed tijdens een wedstrijd ? Je zag daarop de meest onwaarschijnlijke taferelen. Je ging daarbij de vraag stellen of jezelf ook zo'n gewoontegebaar had.
Maar ik ben geen wereldster, ik kom niet uitgebreid in beeld; mijn euvels zijn weinigen bekend, gelukkig maar...
Stel, ik zou gaan tennissen... tussen twee smashes door even op mijn- ingebeelde gelakte- nagels blazen of aan je elastiekje fruniken want het haar zit niet daar waar het hoort. Je kent ze beslist wel, aan die tick herken je de tegenstander van ons tickje... Die, voorlopig althans, niet naar Monaco wil.
Maar der zijn ook andere ticks; diegene bijvoorbeeld die hun verliefdheid voor één of andere in hun columns verdoezelen. Een mooie beschrijving kunnen geven van hun doen en laten, gedompeld in een kleurenpracht van herftse ticken van de natuur. Of is dit geen tick, maar eerder een "kick"... Een postorgasme na een felle sportieve inspanning ?
Maar ik ga mezelf niet verontschuldigen, ik heb ook een tick of liever een een kick; ik wacht gewoonlijk af tot andere mij de inspiratie bezorgen om ook een kolomn te verzinnen.
Dus zal ik maar, om het met een tick zeggen : bedankt dat je mij die kick hebt gegeven.
TLL
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Wat is me dat nu?
Rijd ik toch potverdomme wel door een hondenstront zeker, met die mooie nieuwe bandjes die op mijn fietswielen liggen!
Zo een echt verse smeuïge drol, die daar vers ligt te dampen in het midden van het fietspad. Welke halvegare onverlaat laat nu daar zijn hond zijn gevoeg doen?
Als het überhaupt al een hond was, aan de grootte van de ontlasting te zien zou het evengoed een olifant geweest kunnen zijn. Maar daar kan je lelijk verkeerd in zijn. Ik heb eens een juffrouwtje gezien met een hondje, zo’n keffertjessoort bijna zonder haar. Weet ik veel hoe die heten, ik ken maar enkele hondenrassen bij naam.
De sympathiekste hond vind ik een St.Bernard, indien ze zo’n vaatje met alcoholische vloeistof aan de nek hebben hangen dan toch. Anders zijn ze maar een hond zoals alle andere…
Maar het ging over dat keffertje.
In het midden van het voetpad draaide die me daar een stront te voorschijn om U tegen te zeggen. Die was bijna even groot als hijzelf! Nee nee, ik overdrijf echt niet!
Om terug naar mijn onderwerp te keren, waarom heb ik dat nu niet eerder gezien nondedju? Met teveel aandacht te besteden aan die fietscomputer natuurlijk! Hoe hard rij ik, hoeveel kilometers al gedaan...
Ik ben razend, hoe krijg ik nu die stinkende bruine viezigheid van die band af? Bij nader inzien hangt het zelfs aan beide wielen, dat is al helemaal klote.
Zo kan ik niet thuis komen en mijn stalen vriend in de gang zetten, op gevaar af het hele huis te verpesten.
Goede raad is duur, maar wie gaat me die geven?
Hulpbehoevend kijk ik in het rond, maar als je hulp nodig hebt zie je niemand natuurlijk.
Niemand die met een badje zeepsop en een borstel komt aandraven, en zegt “Hier kerel, gebruik dat maar, of weet je wat, zal ik het doen, rust jij terwijl maar eventjes’
Dat is nu eenmaal zo, als je met de gebakken peren zit kan je het altijd alleen oplossen.
Komt er nog bij dat ik niet eens gebakken peren lust, enfin ik denk het toch niet te lusten, want ik heb het nog niet geprobeerd. Peren in ingedikt sap wel, en gebakken appelschijven ook, met goed doorbakken bloedpens of bloedworst, dat zal ik niet gauw versmaden!
Frikadellen (waarom zeggen onze Noorderburen altijd frikandellen of fricandeau, klinkt dat meer chicque misschien?) met kriekjes zal ik ook niet nee tegen zeggen, je ziet dat ik genoegen neem met de eenvoudige dingen des levens.
Voor het vervolg kijk je maar op mijn spiksplinternieuwe blog
http://blog.seniorennet.be/zandman/
als je dat wilt uiteraard!
Rijd ik toch potverdomme wel door een hondenstront zeker, met die mooie nieuwe bandjes die op mijn fietswielen liggen!
Zo een echt verse smeuïge drol, die daar vers ligt te dampen in het midden van het fietspad. Welke halvegare onverlaat laat nu daar zijn hond zijn gevoeg doen?
Als het überhaupt al een hond was, aan de grootte van de ontlasting te zien zou het evengoed een olifant geweest kunnen zijn. Maar daar kan je lelijk verkeerd in zijn. Ik heb eens een juffrouwtje gezien met een hondje, zo’n keffertjessoort bijna zonder haar. Weet ik veel hoe die heten, ik ken maar enkele hondenrassen bij naam.
De sympathiekste hond vind ik een St.Bernard, indien ze zo’n vaatje met alcoholische vloeistof aan de nek hebben hangen dan toch. Anders zijn ze maar een hond zoals alle andere…
Maar het ging over dat keffertje.
In het midden van het voetpad draaide die me daar een stront te voorschijn om U tegen te zeggen. Die was bijna even groot als hijzelf! Nee nee, ik overdrijf echt niet!
Om terug naar mijn onderwerp te keren, waarom heb ik dat nu niet eerder gezien nondedju? Met teveel aandacht te besteden aan die fietscomputer natuurlijk! Hoe hard rij ik, hoeveel kilometers al gedaan...
Ik ben razend, hoe krijg ik nu die stinkende bruine viezigheid van die band af? Bij nader inzien hangt het zelfs aan beide wielen, dat is al helemaal klote.
Zo kan ik niet thuis komen en mijn stalen vriend in de gang zetten, op gevaar af het hele huis te verpesten.
Goede raad is duur, maar wie gaat me die geven?
Hulpbehoevend kijk ik in het rond, maar als je hulp nodig hebt zie je niemand natuurlijk.
Niemand die met een badje zeepsop en een borstel komt aandraven, en zegt “Hier kerel, gebruik dat maar, of weet je wat, zal ik het doen, rust jij terwijl maar eventjes’
Dat is nu eenmaal zo, als je met de gebakken peren zit kan je het altijd alleen oplossen.
Komt er nog bij dat ik niet eens gebakken peren lust, enfin ik denk het toch niet te lusten, want ik heb het nog niet geprobeerd. Peren in ingedikt sap wel, en gebakken appelschijven ook, met goed doorbakken bloedpens of bloedworst, dat zal ik niet gauw versmaden!
Frikadellen (waarom zeggen onze Noorderburen altijd frikandellen of fricandeau, klinkt dat meer chicque misschien?) met kriekjes zal ik ook niet nee tegen zeggen, je ziet dat ik genoegen neem met de eenvoudige dingen des levens.
Voor het vervolg kijk je maar op mijn spiksplinternieuwe blog
http://blog.seniorennet.be/zandman/
als je dat wilt uiteraard!
Laatst gewijzigd door zandmannetje op 15 sep 2005, 23:29, 1 keer totaal gewijzigd.
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Gast
Dat het herfst is moeten de weermannen/vrouwen me niet meer vertellen.
Dat weet ik al eenpaar dagen zonder naar de kalender te kijken.
De eersten die de herfst bij ons in de tuin aankondigen zijn de kauwen en de eksters. Onder onze notelaar liggen al sedert enkele dagen lege schelpen met of zonder rond gaatje erin, maar zonder een spoor van enige noot.
Die lege schelpen trekken mijn 2 Fox-Terreurs aan als vliegen. Ze lusten nl. die noten ook maar worden voorlopig op snelheid gepakt door de gevederden. Die kunnen nl.op de takken gaan zitten en dat kunnen mijn Foxen (voorlopig) nog niet. Dus moeten ze nog een paar dagen geduld hebben tot er enkele noten de kans gekregen hebben om de grond te bereiken.
Vorig jaar had ik nochthans besloten om die notelaar om te zagen. Het is nogal en dure aangelegenheid zie je. Niet direkt in onderhoud van de boom, nee, die kost niets, maar de veearts is nogal duur.
Wat die veearts met een notelaar te maken heeft?? Rechtstreeks niets natuurlijk, maar wel met de schelpen van zijn vruchten.
Drie keer ben ik vorig jaar moeten gaan met één van mijn viervoeters om de scherpe stukken schelp uit hun tandvlees of gehemelte te laten verwijderen.
Logisch dat ik dan de rekening maak betreffende de rentabiliteit van mijn notelaar.
Vorig jaar bleek dat een halve broodzak noten mij 86 Euro (ofte3.469 oude BF.)hebben gekost. En dan maar klagen dat alles duur is.
'k Had ze beter gaan kopen, maar ja, ge moet met iets miserie hebben hé.
Dat weet ik al eenpaar dagen zonder naar de kalender te kijken.
De eersten die de herfst bij ons in de tuin aankondigen zijn de kauwen en de eksters. Onder onze notelaar liggen al sedert enkele dagen lege schelpen met of zonder rond gaatje erin, maar zonder een spoor van enige noot.
Die lege schelpen trekken mijn 2 Fox-Terreurs aan als vliegen. Ze lusten nl. die noten ook maar worden voorlopig op snelheid gepakt door de gevederden. Die kunnen nl.op de takken gaan zitten en dat kunnen mijn Foxen (voorlopig) nog niet. Dus moeten ze nog een paar dagen geduld hebben tot er enkele noten de kans gekregen hebben om de grond te bereiken.
Vorig jaar had ik nochthans besloten om die notelaar om te zagen. Het is nogal en dure aangelegenheid zie je. Niet direkt in onderhoud van de boom, nee, die kost niets, maar de veearts is nogal duur.
Wat die veearts met een notelaar te maken heeft?? Rechtstreeks niets natuurlijk, maar wel met de schelpen van zijn vruchten.
Drie keer ben ik vorig jaar moeten gaan met één van mijn viervoeters om de scherpe stukken schelp uit hun tandvlees of gehemelte te laten verwijderen.
Logisch dat ik dan de rekening maak betreffende de rentabiliteit van mijn notelaar.
Vorig jaar bleek dat een halve broodzak noten mij 86 Euro (ofte3.469 oude BF.)hebben gekost. En dan maar klagen dat alles duur is.
'k Had ze beter gaan kopen, maar ja, ge moet met iets miserie hebben hé.