Waar zijn ze, waar zijn ze?
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Dat Maria het warm water zou hebben uitgevonden,is al twijfelachtig. Dat ze een onverklaard licht uitstraalt, zou wel eens reclame kunnen zijn van een provider zoals bv. Electrabel of een andere electorale windmolen die een paar slagen heeft uitgedeeld. Hoe is het in de naam van hare gepluimde broer van god de vader toch mogelijk. Nu staan ze daar bij honderden te wachten tot ze het licht gezien hebben. Manneken Pis van den Bruxelles heeft gedaan met zeveren. Nu zie ik dat Mariabeeld nu niet direct een streepje gaan pissen. Dàt zou geen zicht zijn. Maar licht geven, dat kan die kleine zwarte niet. Tiens, nu ik dat hier schrijf vraag ik mij af, waarom dat Brussels ketje geen bleekscheet is. Hij valt daar niet meer op tussen al dat ander volk. Nostradamus zal nog gelijk krijgen wanneer hij schreef “ boerka, het Atlantis van Roka” Pas op! Je moet dat begrijpen,hé! Nostradamus zijn kwatrijnen stonden vol fouten en hij sprak zoals een wetstraattees. In feite was Boerka, Broekzele en Roka Europa. Met Atlantis dacht hij waarschijnlijk: “ als die kleine zo blijft pissen, gaan ze daar vroeg of laat verzuipen” Ik zie al die Chinezen en Japanners al drijven, met hun té groot GSM’etje in hun pollekens.
Luik zit in slechte financiële papieren en heeft geld nodig. Wie weet, zit het stadsbestuur daar voor iets tussen en trachten ze een hoop Vlamingen naar hun stad te trekken. Kwestie om zo een beetje te profiteren van die Chinese beren die daar nu ook al de in de Walen zijn. Wel, het wordt tijd dat ook Di Ripo zijn opwachting gaat geven bij Maria. Wanneer die gaat, komt de paus ook. Kwestie om het wonder te herkennen en alle Walen zalig te verklaren. “Zalig zijn de armen van geest, want ze zullen God zien” En dat allemaal zonder een bril van een of andere Hollandse opticien in afslag, Er is daar in de Walen geen ballen te zien. Toch niet bij Maria. Maar toegegeven: het is goed gevonden van die Waal. Ene die zijn handen beter moet wassen, na het plassen. Want in onze plas zit Fosfor. In onze patatten ook!
Luik zit in slechte financiële papieren en heeft geld nodig. Wie weet, zit het stadsbestuur daar voor iets tussen en trachten ze een hoop Vlamingen naar hun stad te trekken. Kwestie om zo een beetje te profiteren van die Chinese beren die daar nu ook al de in de Walen zijn. Wel, het wordt tijd dat ook Di Ripo zijn opwachting gaat geven bij Maria. Wanneer die gaat, komt de paus ook. Kwestie om het wonder te herkennen en alle Walen zalig te verklaren. “Zalig zijn de armen van geest, want ze zullen God zien” En dat allemaal zonder een bril van een of andere Hollandse opticien in afslag, Er is daar in de Walen geen ballen te zien. Toch niet bij Maria. Maar toegegeven: het is goed gevonden van die Waal. Ene die zijn handen beter moet wassen, na het plassen. Want in onze plas zit Fosfor. In onze patatten ook!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Van het ene uiteinde in het andere, van de Sahara naar het water. Wekelijks zien we hier of daar wel een kabbelende rivier of brede stroom aan ons fietsparcours voorbijglijden. De Maas is er zo eentje die men eenmaal erlangs gefietst heeft, niet meer kan vergeten. Niet alleen vele romantische plekjes kan je er overal waarnemen, maar ook vuiligheid zie je in de uiterwaarden liggen. Veel mensen die in het voorjaar komen genieten van het landschap, schrikken zich een hoedje bij het zien van die troep die allemaal aanspoelde en je kan het zo gek niet bedenken of je ziet het in de stroomversnelling mee drijven met de grote stroom.
In deze eigenzinnige rivier ligt heel veel geschiedenis ten toon gespreid. Ze bepaalt al jaren het beeld in het Maasland en ze geeft af en toe ook vreugde en verdriet mee aan de omringende gebieden. Tegen natuurgeweld kan je weinig iets inbrengen maar tegen de verloedering waarbij de mens zelf de schuldige is, daar kan iedereen zelf wat aan doen. Het lijkt wel alsof de Maas je twee gezichten van het water wil laten zien. Haar ene gezicht zegt dat het goed is langs de waterkant te kuieren, het andere toont de keerzijde van het kuieren. Hopen plastiek die wapperen in de wind en flessen die niet recycleren vanzelf, je komt het bijna overal tegen.
Wanneer het regenwater uit Noord-Frankrijk en uit de Ardennen gelijk een gek komt aangeraasd, vullen zich de kleine beken, die verder uitmonden in de zijarmen om daarna terecht te komen in de Maas. Ze sleuren stoelen, fietswrakken, autobanden, piepschuim, duizenden flessen en zelfs bumpers, olievaten met zich mee. De natuurlijke eilandjes verzamelen deze rotzooi in de struiken en bomen met het gevolg dat het wat minder aangenaam voor het oog wordt. Die wapperende plastiek moest maar eens los komen en tussen je wiel of je derailleur terecht komen.
Wie langs de Maas woont, leeft in euforie. Er is niks mooiers dan langs het water te dromen op een zomeravond met het geluid op de achtergrond van een meanderige rivier die af en toe haar golven tegen de dijken beukt. Ook de Maasarmen die de littekens vormen van een ver verleden kunnen boeiend zijn. Lang vóórdat er sprake was van de Zuid-Willemsvaart voelden zelfs de Franken zich hier thuis met hun alomgekende Heirbaan die eeuwen tevoren door de Romeinen werd aangelegd. De bonte mengeling van wilde natuur en landbouwgebied probeert men zo goed mogelijk terug in ere te herstellen. Dit lijkt wel een project van lange adem maar omdat de Maasvallei veel verscheidene potenties heeft begon men al met de uitbaggering van de dijken. Naast die dijken zie je op een gegeven moment een kudde paarden grazen en een beetje verder runderen. Het Konikpaard en het Galloway-rund vullen zich prima aan. De hoornloze runderen en bovendien zachtmoedig, die op de oerbuffels lijken, grazen eerst het gras tot op een bepaalde lengte af, daarna komt het Poolse Tarpanpaard aan de beurt.
Trots op mijn roads langs de meanderende Maas is mijn lijf doordrenkt van het avontuurlijk reizen langs deze oevers. Aan twee zijden van deze rivier kan je beurtelings over Nederlands-en Belgisch grondgebied fietsen, wandelen, vissen, genieten. Hier in dit gebied voel ik me thuis en dààr ben ik trots op! Maar als de Maas zich gulzig voldrinkt bij hevige regenval, sta ik niet graag met mijn wandel- of koersschoenen in het water. Je kan het zo beschouwen als de rivier zelf, dat je er op doortocht bent, dat je er honkvast zijt met alle voor- en nadelen erbij. Maaslanders hebben respect voor deze gouden waarden van natuur en recreatie, anderen niet? Wanneer ik ’s avonds nog een laatste keer mijn oren te luister leg, mijn armen hoog naar de wolken hef, dan voel ik de zachte wind tegen mijn gezicht die mij een wiegelied influistert.
Hier is het goed vertoeven, hier is het aangenaam, hier wil ik blijven, hier wil ik zijn.
In deze eigenzinnige rivier ligt heel veel geschiedenis ten toon gespreid. Ze bepaalt al jaren het beeld in het Maasland en ze geeft af en toe ook vreugde en verdriet mee aan de omringende gebieden. Tegen natuurgeweld kan je weinig iets inbrengen maar tegen de verloedering waarbij de mens zelf de schuldige is, daar kan iedereen zelf wat aan doen. Het lijkt wel alsof de Maas je twee gezichten van het water wil laten zien. Haar ene gezicht zegt dat het goed is langs de waterkant te kuieren, het andere toont de keerzijde van het kuieren. Hopen plastiek die wapperen in de wind en flessen die niet recycleren vanzelf, je komt het bijna overal tegen.
Wanneer het regenwater uit Noord-Frankrijk en uit de Ardennen gelijk een gek komt aangeraasd, vullen zich de kleine beken, die verder uitmonden in de zijarmen om daarna terecht te komen in de Maas. Ze sleuren stoelen, fietswrakken, autobanden, piepschuim, duizenden flessen en zelfs bumpers, olievaten met zich mee. De natuurlijke eilandjes verzamelen deze rotzooi in de struiken en bomen met het gevolg dat het wat minder aangenaam voor het oog wordt. Die wapperende plastiek moest maar eens los komen en tussen je wiel of je derailleur terecht komen.
Wie langs de Maas woont, leeft in euforie. Er is niks mooiers dan langs het water te dromen op een zomeravond met het geluid op de achtergrond van een meanderige rivier die af en toe haar golven tegen de dijken beukt. Ook de Maasarmen die de littekens vormen van een ver verleden kunnen boeiend zijn. Lang vóórdat er sprake was van de Zuid-Willemsvaart voelden zelfs de Franken zich hier thuis met hun alomgekende Heirbaan die eeuwen tevoren door de Romeinen werd aangelegd. De bonte mengeling van wilde natuur en landbouwgebied probeert men zo goed mogelijk terug in ere te herstellen. Dit lijkt wel een project van lange adem maar omdat de Maasvallei veel verscheidene potenties heeft begon men al met de uitbaggering van de dijken. Naast die dijken zie je op een gegeven moment een kudde paarden grazen en een beetje verder runderen. Het Konikpaard en het Galloway-rund vullen zich prima aan. De hoornloze runderen en bovendien zachtmoedig, die op de oerbuffels lijken, grazen eerst het gras tot op een bepaalde lengte af, daarna komt het Poolse Tarpanpaard aan de beurt.
Trots op mijn roads langs de meanderende Maas is mijn lijf doordrenkt van het avontuurlijk reizen langs deze oevers. Aan twee zijden van deze rivier kan je beurtelings over Nederlands-en Belgisch grondgebied fietsen, wandelen, vissen, genieten. Hier in dit gebied voel ik me thuis en dààr ben ik trots op! Maar als de Maas zich gulzig voldrinkt bij hevige regenval, sta ik niet graag met mijn wandel- of koersschoenen in het water. Je kan het zo beschouwen als de rivier zelf, dat je er op doortocht bent, dat je er honkvast zijt met alle voor- en nadelen erbij. Maaslanders hebben respect voor deze gouden waarden van natuur en recreatie, anderen niet? Wanneer ik ’s avonds nog een laatste keer mijn oren te luister leg, mijn armen hoog naar de wolken hef, dan voel ik de zachte wind tegen mijn gezicht die mij een wiegelied influistert.
Hier is het goed vertoeven, hier is het aangenaam, hier wil ik blijven, hier wil ik zijn.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Ja waar blijven ze?
Eerst roepen ze hulp en brand en dan zijn ze ribbedebie.
We willen allemaal, of toch velen van ons, iets van de wereld zien. Meestal geraken we niet verder dan onze portemonnee dik is. Wie veel poen heeft kan wel lange reizen maken en of we nu reizen om te leren of om ons te amuseren, op verre reizen gaan we niet alleen monumenten zien, maar ook mensen-kijken. Vreemde volkeren althans, dus hebben we ze het liefst zo exotisch mogelijk. Kortom, het bekijken waard. Veel foto-saffari-toeristen beseffen niet dat ze daardoor de medemensen tot toeristische attractie degraderen en dat inboorlingen soms gedwongen worden om maar eens de primitief zonder kleren te spelen of om den brode verplicht zijn hun heilige rituelen te desacraliseren tot culturele dansen. Wanneer je geluk hebt, dan kan je een lijkverbranding meemaken in Nepal of India. De toerist heeft zijn couleur locale nodig voor zijn overbelichte camera’s, zijn slecht gecodeerde videootje en zijn stoeferige verhalen aan familie en vrienden op te dringen.
Op safari hoeven we allang niet meer te gaan om rituelen tegen te komen. Als ik naar buiten kijk zie ik kerken, torens, moskees en minaretten. In vele van deze gebouwen vind je alleen nog lege stoelen en versleten tapijten, die je aan vroegere oertijden doen denken toen de notabelen van het dorp nog een stoel hadden met rood fluweel bekleed en hun naam in gouden letters erop gedrukt.
Jaren hebben ze collectes gehouden voor de armen en de missie in verre landen waar Belgische missionarissen de boodschap gingen uitdragen. Tegenwoordig lopen de kerken leeg en worden de toestanden omgekeerd. Uitheemse missionarissen nemen weldra hier hun intrek in onze steden om de bevolking respect terug bij te brengen.
Hoe komt het toch dat we aan God of gebod ons nog storen? Het ene schandaal is nog niet vergeten of het andere schandaal komt opdagen!
Wél, de mensen hebben geen nood meer aan die traditionele kerken of moskeeën. Ook heeft niemand meer zin in elektrische gitaren als achterkoor, drumstellen op de voorgrond, geen koortjes meer met mooie meisjes die denken dat ze een auditie doen bij idool en vooral geen kinderontering
Tegenwoordig zoeken de mensen zich op buiten de kerk in een vereniging waar de warmte je toestraalt. Verbondenheid en vriendschap kan evengoed beleefd worden in een café, tijdens een concert, een filmbezoek of een feest.
Eigenlijk heeft men geen kerk nodig om je geloof te belijden. De oudere generatie moest in hun jeugdjaren op de knieën zitten met de handen onder het kanten witte doek op een houten communiebank. De jeugd van tegenwoordig weet niet meer wat een kansel is of weet te vertellen dat er voor in de kerk iemand stond die leek op een non, de hosties uitdeelde. Ze smaakten raar hoorde ik hier iemand zeggen en een glimlach kwam op mijn gelaat.
Herinner je de conventies, de opvoedingsnormen, de kleinburgerlijkheid de kanselpredikers die de waarheid in pacht hadden?
Regeltjes die mensen moesten naleven of ze kwamen in de hel. Veel mensen weten wat een hel is in deze dure tijd.
Misschien heeft iedereen wel gelijk als ze atheïstisch, agnostisch of helemaal niks zijn geworden nadat Benedictus de liturgie teruggedraaid heeft naar vervlogen nostalgische dagen.
Ach, het is een trend die niet meer te stoppen valt. Een gedeeltelijke volle kerk zie je nog alleen bij een doop, een huwelijk of begrafenis met een gehuurde priester. Een fenomeen dat niet verdwijnen zal
Cultuur en rituelen gaan hand in hand als laatste reddingsmiddel voor een opkomende crisis.
En crisissen hebben we gevoeld en zullen het nog beleven want wie koud heeft, heeft ook honger en wie honger heeft en koud, die slaapt meestal buiten in een kartonnen doos.
Eerst roepen ze hulp en brand en dan zijn ze ribbedebie.
We willen allemaal, of toch velen van ons, iets van de wereld zien. Meestal geraken we niet verder dan onze portemonnee dik is. Wie veel poen heeft kan wel lange reizen maken en of we nu reizen om te leren of om ons te amuseren, op verre reizen gaan we niet alleen monumenten zien, maar ook mensen-kijken. Vreemde volkeren althans, dus hebben we ze het liefst zo exotisch mogelijk. Kortom, het bekijken waard. Veel foto-saffari-toeristen beseffen niet dat ze daardoor de medemensen tot toeristische attractie degraderen en dat inboorlingen soms gedwongen worden om maar eens de primitief zonder kleren te spelen of om den brode verplicht zijn hun heilige rituelen te desacraliseren tot culturele dansen. Wanneer je geluk hebt, dan kan je een lijkverbranding meemaken in Nepal of India. De toerist heeft zijn couleur locale nodig voor zijn overbelichte camera’s, zijn slecht gecodeerde videootje en zijn stoeferige verhalen aan familie en vrienden op te dringen.
Op safari hoeven we allang niet meer te gaan om rituelen tegen te komen. Als ik naar buiten kijk zie ik kerken, torens, moskees en minaretten. In vele van deze gebouwen vind je alleen nog lege stoelen en versleten tapijten, die je aan vroegere oertijden doen denken toen de notabelen van het dorp nog een stoel hadden met rood fluweel bekleed en hun naam in gouden letters erop gedrukt.
Jaren hebben ze collectes gehouden voor de armen en de missie in verre landen waar Belgische missionarissen de boodschap gingen uitdragen. Tegenwoordig lopen de kerken leeg en worden de toestanden omgekeerd. Uitheemse missionarissen nemen weldra hier hun intrek in onze steden om de bevolking respect terug bij te brengen.
Hoe komt het toch dat we aan God of gebod ons nog storen? Het ene schandaal is nog niet vergeten of het andere schandaal komt opdagen!
Wél, de mensen hebben geen nood meer aan die traditionele kerken of moskeeën. Ook heeft niemand meer zin in elektrische gitaren als achterkoor, drumstellen op de voorgrond, geen koortjes meer met mooie meisjes die denken dat ze een auditie doen bij idool en vooral geen kinderontering
Tegenwoordig zoeken de mensen zich op buiten de kerk in een vereniging waar de warmte je toestraalt. Verbondenheid en vriendschap kan evengoed beleefd worden in een café, tijdens een concert, een filmbezoek of een feest.
Eigenlijk heeft men geen kerk nodig om je geloof te belijden. De oudere generatie moest in hun jeugdjaren op de knieën zitten met de handen onder het kanten witte doek op een houten communiebank. De jeugd van tegenwoordig weet niet meer wat een kansel is of weet te vertellen dat er voor in de kerk iemand stond die leek op een non, de hosties uitdeelde. Ze smaakten raar hoorde ik hier iemand zeggen en een glimlach kwam op mijn gelaat.
Herinner je de conventies, de opvoedingsnormen, de kleinburgerlijkheid de kanselpredikers die de waarheid in pacht hadden?
Regeltjes die mensen moesten naleven of ze kwamen in de hel. Veel mensen weten wat een hel is in deze dure tijd.
Misschien heeft iedereen wel gelijk als ze atheïstisch, agnostisch of helemaal niks zijn geworden nadat Benedictus de liturgie teruggedraaid heeft naar vervlogen nostalgische dagen.
Ach, het is een trend die niet meer te stoppen valt. Een gedeeltelijke volle kerk zie je nog alleen bij een doop, een huwelijk of begrafenis met een gehuurde priester. Een fenomeen dat niet verdwijnen zal
Cultuur en rituelen gaan hand in hand als laatste reddingsmiddel voor een opkomende crisis.
En crisissen hebben we gevoeld en zullen het nog beleven want wie koud heeft, heeft ook honger en wie honger heeft en koud, die slaapt meestal buiten in een kartonnen doos.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Anderen helpen en vriendelijk zijn kost je niets, maar het geluksgevoel dat je krijgt als je de blijdschap van een ander ziet, werkt verslavend.
De Grieken en de Romeinen gebruikten al warm water om klachten te verlichten. In water zit een oerkracht die we onuitputtelijk kunnen gebruiken voor alles en nog wat. Ook koud water kan heerlijk een aangenaam zijn om te gebruiken en zeker voor je voeten. Hadden Hadrianus en Vercingetorix het vroeger geweten dat ze koude voetbaden moesten nemen tijdens hun lange veldtochten, gegarandeerd dat ze meerdere veldslagen gewonnen hadden. Minder pijn aan hun voeten gehad en waarschijnlijk langer geleefd zouden hebben zonder zorgen over hun eigen-zijn.
Wat is er heerlijker tijdens een hele warme zomerdag dan door koud water op je blote voeten te waden door bos en beemd? Je voelt het zachte mos, zand, kiezels en houtsnippers onder je voetzolen knisperen. Meestal dragen we goede schoenen om een flinke wandeling te maken maar wie een blotevoetenpad in de buurt heeft doet de schoenen uit. Tussen de Limburgse heuvels grenzend aan de Lage Kempen ligt zulk voetenpad. Bij aankomst gaan de schoenen meteen in een kastje. Onmiddellijk worden je neuspapillen gestreeld door de geur van dennen en allerlei groene struiken. Eerst zet je wat onwennig je stappen op het zwartgrijze rulle zand maar het went vlug. Als je loopt alsof je de aarde kust met je voeten, doe je bij elke stap een bloem bloeien. Ook word je vanaf het begin al begeleid door een bordje dat iedere wandelaar uitnodigt om bewust te lopen. De ene keer glibber je door een modderpoeltje, dan weer balanceer je op een omgewaaide boomstam. Je vraagt je steeds af of je je voeten wel goed zet? Je stelt vast, dat je meer je voetkussentjes gebruikt en je zelfzekerder wordt.
Het pad begint zachtjes en het goudgele zand voelt lekker aan je tenen. Daarna volgt er een keienpad, grote grove keien die je tenen martelen maar je kan dit vermijden door het ontsnappingspad te gebruiken. Hier ontwikkel je nieuwe zintuigen en terwijl je voorzichtig voortschrijdt over de omgevallen boomstammen, de trappen die je hoger brengen en de paaltjes die op heuphoogte staan voorzichtig op en af klautert, ruik je het bos. Plots zie je een eend ergens opvliegen uit een nabije poel die lisdodden boven het water heeft groeien. In het voorjaar word je hier verblijd met een kikkerconcert en in de zomer ontwaar je een zee van die gele bloemen. Niet voor niets vierden de Kelten om de zes weken een seizoensverandering. Oei, nu moeten de broekspijpen van iedereen omhoog maar de dames waren slimmer, ze hadden al een hele korte modieuze short aan. De smalle beekjes worden dieper en dieper en het koude water reikt nu tot boven de knieën. Na een tijdje voel je je verbonden met de aarde, je waardeert nu meer alles wat om je heen is, ook de kleinste vervelende mug. De tocht gaat verder over zacht glibberige leem waar je geen houvast vindt en bij iedere tred die je doet probeer je een gil in te houden en een steun voor je voeten te vinden. Hier voel je de geestelijke vrijheid die ruimte in je hoofd schept.
Iedere wandelaar vindt hier wel iets wat hem het hoogste genot geeft. Het achtvormige pad dat het leven symboliseert en je een reis op de weg van vertrouwen laat zien, mondt uit in een labyrint dat op haar beurt je een levensles meegeeft dat het levenspad van ieder niet altijd rechtstreeks naar het doel gaat. De houtsnippers brengen een paar minuten verkwikking aan je gekwelde voeten en laten je even de scherpe keien vergeten. Daarna helpt een triade van bomen je lichaam en geest en ziel in balans terug te brengen. En waarom zou je rennend door het leven gaan als het wandelend ook kan? Nog even de trappen van de uitkijktoren oplopen die je een geweldige machtige blik tot ver in de Mijnstreken geeft. Dan is het voorbij met het voetenpad. Terug een beetje steil naar boven eindigt het waar het begon een paar uur geleden. Hier kan je je voeten even onder een voetendouche houden maar eigenlijk hoeft dit niet, het voelt lekker en zalig aan. Zelfs de houten afwaskwasten kan je rustig links laten liggen. Twee dagen kan je genieten van voetjes die als nieuw zijn, ze tintelen en voelen warm aan. Reuma kan je hier niet van krijgen maar wel een gevoel van gelukzaligheid. Achteraf kan je nog de vlindertuin bewonderen en een goede koude frisdrank tot je nemen.
De Grieken en de Romeinen gebruikten al warm water om klachten te verlichten. In water zit een oerkracht die we onuitputtelijk kunnen gebruiken voor alles en nog wat. Ook koud water kan heerlijk een aangenaam zijn om te gebruiken en zeker voor je voeten. Hadden Hadrianus en Vercingetorix het vroeger geweten dat ze koude voetbaden moesten nemen tijdens hun lange veldtochten, gegarandeerd dat ze meerdere veldslagen gewonnen hadden. Minder pijn aan hun voeten gehad en waarschijnlijk langer geleefd zouden hebben zonder zorgen over hun eigen-zijn.
Wat is er heerlijker tijdens een hele warme zomerdag dan door koud water op je blote voeten te waden door bos en beemd? Je voelt het zachte mos, zand, kiezels en houtsnippers onder je voetzolen knisperen. Meestal dragen we goede schoenen om een flinke wandeling te maken maar wie een blotevoetenpad in de buurt heeft doet de schoenen uit. Tussen de Limburgse heuvels grenzend aan de Lage Kempen ligt zulk voetenpad. Bij aankomst gaan de schoenen meteen in een kastje. Onmiddellijk worden je neuspapillen gestreeld door de geur van dennen en allerlei groene struiken. Eerst zet je wat onwennig je stappen op het zwartgrijze rulle zand maar het went vlug. Als je loopt alsof je de aarde kust met je voeten, doe je bij elke stap een bloem bloeien. Ook word je vanaf het begin al begeleid door een bordje dat iedere wandelaar uitnodigt om bewust te lopen. De ene keer glibber je door een modderpoeltje, dan weer balanceer je op een omgewaaide boomstam. Je vraagt je steeds af of je je voeten wel goed zet? Je stelt vast, dat je meer je voetkussentjes gebruikt en je zelfzekerder wordt.
Het pad begint zachtjes en het goudgele zand voelt lekker aan je tenen. Daarna volgt er een keienpad, grote grove keien die je tenen martelen maar je kan dit vermijden door het ontsnappingspad te gebruiken. Hier ontwikkel je nieuwe zintuigen en terwijl je voorzichtig voortschrijdt over de omgevallen boomstammen, de trappen die je hoger brengen en de paaltjes die op heuphoogte staan voorzichtig op en af klautert, ruik je het bos. Plots zie je een eend ergens opvliegen uit een nabije poel die lisdodden boven het water heeft groeien. In het voorjaar word je hier verblijd met een kikkerconcert en in de zomer ontwaar je een zee van die gele bloemen. Niet voor niets vierden de Kelten om de zes weken een seizoensverandering. Oei, nu moeten de broekspijpen van iedereen omhoog maar de dames waren slimmer, ze hadden al een hele korte modieuze short aan. De smalle beekjes worden dieper en dieper en het koude water reikt nu tot boven de knieën. Na een tijdje voel je je verbonden met de aarde, je waardeert nu meer alles wat om je heen is, ook de kleinste vervelende mug. De tocht gaat verder over zacht glibberige leem waar je geen houvast vindt en bij iedere tred die je doet probeer je een gil in te houden en een steun voor je voeten te vinden. Hier voel je de geestelijke vrijheid die ruimte in je hoofd schept.
Iedere wandelaar vindt hier wel iets wat hem het hoogste genot geeft. Het achtvormige pad dat het leven symboliseert en je een reis op de weg van vertrouwen laat zien, mondt uit in een labyrint dat op haar beurt je een levensles meegeeft dat het levenspad van ieder niet altijd rechtstreeks naar het doel gaat. De houtsnippers brengen een paar minuten verkwikking aan je gekwelde voeten en laten je even de scherpe keien vergeten. Daarna helpt een triade van bomen je lichaam en geest en ziel in balans terug te brengen. En waarom zou je rennend door het leven gaan als het wandelend ook kan? Nog even de trappen van de uitkijktoren oplopen die je een geweldige machtige blik tot ver in de Mijnstreken geeft. Dan is het voorbij met het voetenpad. Terug een beetje steil naar boven eindigt het waar het begon een paar uur geleden. Hier kan je je voeten even onder een voetendouche houden maar eigenlijk hoeft dit niet, het voelt lekker en zalig aan. Zelfs de houten afwaskwasten kan je rustig links laten liggen. Twee dagen kan je genieten van voetjes die als nieuw zijn, ze tintelen en voelen warm aan. Reuma kan je hier niet van krijgen maar wel een gevoel van gelukzaligheid. Achteraf kan je nog de vlindertuin bewonderen en een goede koude frisdrank tot je nemen.
niks is eeuwig!
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
" Waar zijn ze, waar zijn ze? schreef zandmannetje in den beginne van dit onderwerp.
Uiteraard kan ik niet op die vraag in het meervoud antwoorden. Alleen kan ik over mezelf praten.
Enige tijd geleden werd me uit verschillende betrouwbare bronnen vermeld dat mijn PC een beetje verouderd was en weldra niet meer zou ondersteund worden. Die informatie is niet aan mijn aandacht ontsnapt en ik geef toe dat mijn PC niet meer van de jongste was. Hij werkte nog op steenkool en die dingen zijn tegenwoordig nog moeilijk verkrijgbaar. Ook een overschakeling naar mazout bleek niet voldoende want het ging namelijk over XP-dingen. Vandaar dat ik een nieuw ding heb aangeschaft dat deze onvolkomenheden moet overbruggen zodanig dat ik opnieuw kan toetreden tot mijn geliefd seniorenNet.
Natuurlijk vraagt zo een overschakeling wat tijd en dat heeft heel wat inspanningen gevraagd maar zoals de zaken er nu voor staan lijkt het me mogelijk om over afzienbare tijd mijn diep-filosofische beschouwingen over actuele onderwerpen hier de wereld ten kond te maken.
Graag zou ik natuurlijk mijn groeten en appreciatie willen overmaken aan alle vrienden en kennissen op dit forum maar ik vertik het om hierbij namen te vernoemen uit vrees om a) iemand te vergeten en b) om iemand te kwetsen die liever niet tot die vrienden- of kennissenkring wenst gerekend te worden. Toch een welgemeende groet aan Zandmannetje op wiens forum item ik hier net parasiteer.
Uiteraard kan ik niet op die vraag in het meervoud antwoorden. Alleen kan ik over mezelf praten.
Enige tijd geleden werd me uit verschillende betrouwbare bronnen vermeld dat mijn PC een beetje verouderd was en weldra niet meer zou ondersteund worden. Die informatie is niet aan mijn aandacht ontsnapt en ik geef toe dat mijn PC niet meer van de jongste was. Hij werkte nog op steenkool en die dingen zijn tegenwoordig nog moeilijk verkrijgbaar. Ook een overschakeling naar mazout bleek niet voldoende want het ging namelijk over XP-dingen. Vandaar dat ik een nieuw ding heb aangeschaft dat deze onvolkomenheden moet overbruggen zodanig dat ik opnieuw kan toetreden tot mijn geliefd seniorenNet.
Natuurlijk vraagt zo een overschakeling wat tijd en dat heeft heel wat inspanningen gevraagd maar zoals de zaken er nu voor staan lijkt het me mogelijk om over afzienbare tijd mijn diep-filosofische beschouwingen over actuele onderwerpen hier de wereld ten kond te maken.
Graag zou ik natuurlijk mijn groeten en appreciatie willen overmaken aan alle vrienden en kennissen op dit forum maar ik vertik het om hierbij namen te vernoemen uit vrees om a) iemand te vergeten en b) om iemand te kwetsen die liever niet tot die vrienden- of kennissenkring wenst gerekend te worden. Toch een welgemeende groet aan Zandmannetje op wiens forum item ik hier net parasiteer.
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
De drukke dagen zijn dan toch eindelijk in aantocht. Nu wordt voor iedereen het leven jachtig. Het kan niet snel genoeg voorbij gaan. Wat vandaag gebeurt zou gisteren moeten gebeurd zijn. De contacten tussen mensen verlopen vaak ook vluchtig, zakelijk of in ieder geval oppervlakkig. Wie heeft er immers nog tijd om een diepgaand gesprek te voeren in familiekring of met vrienden? Leven we niet in een prestatiemaatschappij? Het is belangrijk de beste te zijn, zelfs ten koste van andere mensen, ja, zelfs ten koste van vrienden, het gezin als het moet. Het is dan niet verwonderlijk dat mensen zich niet echt en open uiten ten aanzien van elkaar. Job en promotie, ze gaan voor.
Als we rondom ons kijken zien we nog weinig mensen die verbondenheid hebben. Vroeger ervaarde men dat anders in de straat. Mensen zaten samen op de blauwe dorpel om te genieten of om een goed gesprek te doen. Er werd samen gelachen, er werd samen geweend. Hele families woonden onder één dak, vier generaties bij elkaar. Moet je nu eens gaan zoeken hoeveel generaties nog samen wonen! Ik denk dat we dit niet meer tegenkomen bij blanke families. Het gezinsleven sterft langzaam uit, een nieuwe generatie komt zijn kop opzetten, living apart together is nu het motto. Oudere mensen die slecht te been zijn worden in bejaardentehuizen ondergebracht. De verantwoordelijkheid wordt afgeschoven op verzorgstrekkenden. Stilaan wordt hier afscheid genomen van een dierbaar familielid omdat de communicatie slecht verloopt. Vlug gaat men op bezoek bij vake of moeke, kijken of alles nog in orde is. Of het zich toelaat om met de feestdagen die naderen nog even ertussenuit te knijpen zonder zich bezorgd te moeten maken om oma of opa die toch zo graag thuis had willen zijn bij de kinderen en kleinkinderen.
Oude van dagen maar wijs en rijk in levenservaring, worden bijna als een probleem aanzien. In het RVT worden ze tenslotte goed opgepast, ze krijgen medische verzorging op maat. Familieleden nemen niet meer de voortdurende zorg op zich, ze beperken hun aanwezigheid vaak tot de bezoekmomenten en zijn aldus minder direct, persoonlijk en emotioneel betrokken bij het familielid dat misschien weldra zal wegvallen. Zelfs kleinkinderen worden vaak onttrokken aan hun grootouders in het home. Ouders willen niet altijd dat hun kinderen hun grootouders zien aftakelen. Is er niet ooit een tijd geweest dat men aan de kinderen vertelden dat de kleine zussen en broers uit de bloemkolen kwamen of met de ooievaar gebracht werden? Maar ze mochten wel aan het sterfbed van bompa staan, het was een familiegebeuren.
Bloemkolensmoesjes bestaan niet meer, immers de kinderen krijgen al heel jong voorlichting op school. Ze weten verdorie nu goed waar de baby’tjes vandaan komen, het ontstaan ervan en op de wereld gezet worden, een nakende geboorte. Maar als grootvader sterft worden ze tegenwoordig op afstand gehouden. Het zou niet goed zijn voor de emoties van kleine kinderen. Grootvader gaat nu slapen tussen de bloemen in een hemelse tuin. Men stelt het zo voor dat het bijna een weldoening is om te sterven en tussen de bloemen te liggen. Toch mag en moet iedereen hoe jong of oud ook, zijn emoties kunnen tonen.
Verdriet is pijn die naar boven komt en niemand heeft graag pijn. Wanneer iemand niet mag rouwen zal hij altijd een schaduwverdriet met zich meedragen. Zo is verdriet. Het gaat mee met mensen doorheen het leven. Vroeger was de buurt erbij betrokken wanneer iemand heen ging. De buren zorgden voor alles, ze brachten zelfs de brieven rond, deden de koffietafel, namen de rouw in huis af, bleven de nachten doorbrengen bij de afgestorvene. Nu wordt alles tot in het puntje geregeld door de begrafenisondernemer die je laat kiezen of je wel of niet nog een dienst in de kerk wil hebben. Of je wel of niet een koffietafel doet voor honderden genodigden in het crematorium of ergens in een lokaal zaaltje achter de kerk laat op dat ogenblik iedereen koud. Als het maar snel voorbij is want dit is en blijft voor iedereen een nare stille tijd. De tijd dat ik langs het sterfbed van mijn grootvader stond is al heel lang verstreken, het mens mocht amper 66 jaar worden. Moe gestreden aan longkanker moest hij uiteindelijk toch nog het bijltje erbij neerleggen. Maar hij mocht thuis sereen heengaan met alle kinderen en kleinkinderen rondom zich.
Als we rondom ons kijken zien we nog weinig mensen die verbondenheid hebben. Vroeger ervaarde men dat anders in de straat. Mensen zaten samen op de blauwe dorpel om te genieten of om een goed gesprek te doen. Er werd samen gelachen, er werd samen geweend. Hele families woonden onder één dak, vier generaties bij elkaar. Moet je nu eens gaan zoeken hoeveel generaties nog samen wonen! Ik denk dat we dit niet meer tegenkomen bij blanke families. Het gezinsleven sterft langzaam uit, een nieuwe generatie komt zijn kop opzetten, living apart together is nu het motto. Oudere mensen die slecht te been zijn worden in bejaardentehuizen ondergebracht. De verantwoordelijkheid wordt afgeschoven op verzorgstrekkenden. Stilaan wordt hier afscheid genomen van een dierbaar familielid omdat de communicatie slecht verloopt. Vlug gaat men op bezoek bij vake of moeke, kijken of alles nog in orde is. Of het zich toelaat om met de feestdagen die naderen nog even ertussenuit te knijpen zonder zich bezorgd te moeten maken om oma of opa die toch zo graag thuis had willen zijn bij de kinderen en kleinkinderen.
Oude van dagen maar wijs en rijk in levenservaring, worden bijna als een probleem aanzien. In het RVT worden ze tenslotte goed opgepast, ze krijgen medische verzorging op maat. Familieleden nemen niet meer de voortdurende zorg op zich, ze beperken hun aanwezigheid vaak tot de bezoekmomenten en zijn aldus minder direct, persoonlijk en emotioneel betrokken bij het familielid dat misschien weldra zal wegvallen. Zelfs kleinkinderen worden vaak onttrokken aan hun grootouders in het home. Ouders willen niet altijd dat hun kinderen hun grootouders zien aftakelen. Is er niet ooit een tijd geweest dat men aan de kinderen vertelden dat de kleine zussen en broers uit de bloemkolen kwamen of met de ooievaar gebracht werden? Maar ze mochten wel aan het sterfbed van bompa staan, het was een familiegebeuren.
Bloemkolensmoesjes bestaan niet meer, immers de kinderen krijgen al heel jong voorlichting op school. Ze weten verdorie nu goed waar de baby’tjes vandaan komen, het ontstaan ervan en op de wereld gezet worden, een nakende geboorte. Maar als grootvader sterft worden ze tegenwoordig op afstand gehouden. Het zou niet goed zijn voor de emoties van kleine kinderen. Grootvader gaat nu slapen tussen de bloemen in een hemelse tuin. Men stelt het zo voor dat het bijna een weldoening is om te sterven en tussen de bloemen te liggen. Toch mag en moet iedereen hoe jong of oud ook, zijn emoties kunnen tonen.
Verdriet is pijn die naar boven komt en niemand heeft graag pijn. Wanneer iemand niet mag rouwen zal hij altijd een schaduwverdriet met zich meedragen. Zo is verdriet. Het gaat mee met mensen doorheen het leven. Vroeger was de buurt erbij betrokken wanneer iemand heen ging. De buren zorgden voor alles, ze brachten zelfs de brieven rond, deden de koffietafel, namen de rouw in huis af, bleven de nachten doorbrengen bij de afgestorvene. Nu wordt alles tot in het puntje geregeld door de begrafenisondernemer die je laat kiezen of je wel of niet nog een dienst in de kerk wil hebben. Of je wel of niet een koffietafel doet voor honderden genodigden in het crematorium of ergens in een lokaal zaaltje achter de kerk laat op dat ogenblik iedereen koud. Als het maar snel voorbij is want dit is en blijft voor iedereen een nare stille tijd. De tijd dat ik langs het sterfbed van mijn grootvader stond is al heel lang verstreken, het mens mocht amper 66 jaar worden. Moe gestreden aan longkanker moest hij uiteindelijk toch nog het bijltje erbij neerleggen. Maar hij mocht thuis sereen heengaan met alle kinderen en kleinkinderen rondom zich.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Hoi Zandmannetje,
Ik hoop dat je ons nu niet met zijn allen van het internet geblazen hebt met je nies- en snotterbuien.
Ze zullen nu geminderd zijn na de regenval van de voorbije dag.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Vanaf heden kan een mens zich verheugen om 1000 lentes te worden. We worden allemaal zo oud als de straat of als Abraham met zijn Sara. Vooraleer het echter zo ver is moeten we nog heel veel watertjes doorzwemmen. Ons hebben ze geleerd dat we een beroep op God moesten doen in moeilijke tijden. Alles wat niet te verklaren viel werd toegeschreven aan God en zijn heiligen. Ziekten, rampen, veesterfte, oorlogen en elke vraag naar de zin van het leven of over de betekenis van wat voorviel in het leven, onoplosbare vragen, we speelden ze door naar God. Hij was de gedroomde partner, de oplosser van de problemen, kortom een zeer gegeerd mens door de tijden heen voor iedereen. In de moderne tijden waar computer de hoofdrol vervuld, hebben we God technisch werkloos gemaakt, schaakmat gezet. De mens beschikt immers nu over meer doelmatige oplossingen, aangeboden door de wetenschap en de geneeskunde. We geven Hem met de fakkel door naar de ontwikkelingslanden. Uiteindelijk zal ook daar de mens aan de technische vooruitgang sleutelen zodat God of Allah ginder zijn C4 gestuurd krijgt per kerende post.
Iedereen kan tegenwoordig overal waar ook in de wereld, zijn eigen levensontwerp uittekenen. Zou iemand de vrije keuze hebben gehad om in een rijk land geboren te mogen worden, gegarandeerd dat hij die keuze benut had. Jaren geleden moest iedereen de weg nemen die de ouders ons voorgegaan waren, gelukkig hoeft dit niet meer. Er zijn studiekeuzen genoeg en het technisch onderwijs wordt heel hevig aangeprezen. Ben je dan een alledaagse arbeider? Het zal wel altijd zo blijven dat de arbeiders ondergeschikt zijn aan de kapitalisten. Hoeveel kleine huisateliers zijn er nog? Alles wordt met de grote machine gemaakt in de lage loonlanden om het hier voor grof geld aan de man te brengen. Kleine zelfstandigen die hun eigen producten met veel liefde vervaardigen, je kan ze tellen op één hand. Zelfs de grote fabrieken staan dagelijks in het nieuws omdat ze niet meer weten hoe de toekomst voor hun personeel er zal uitzien. Als het zo verder gaat zijn we genoodzaakt om te immigreren naar China en omstreken. Alleen de taal en de aardbevingen houden de meesten nog tegen. En dan te bedenken dat de Eerwaarde Heren ’s zondags op de kansel voorhielden dat de arme mensen, de arbeiders, dit moesten aanvaarden.
Wie zijn ellende en miserie verdroeg zonder te klagen werd na dit leven beloond met het aards paradijs en gouden lepeltjes om hun koemelkpap te nuttigen. Veeleer zouden die Heren misschien de mensen kunnen aanmoedigen om de strijdbijl boven te halen tegen de politiekers, de corruptie op het glazen plafond aan te kaarten, op te komen voor hun rechten. Zolang de mensheid al bestaat verloopt de geschiedenis in sprongen, in conflicten. Zouden de mensen dit dan nog eens gedurende 900 jaar moeten herbeleven? Tot welke totempaal moeten we ons dan wenden, welke klaagmuur bestaat er nog ergens om met onze alledaagse problemen terecht te kunnen. Ze hebben immers de wetenschappers die ons doen leven tot in de eeuwigheid. Lopen we dan hier rond gelijk een robot met twee tentakels op ons hoofd, of krijgen we een onderhuidse chip die ons op ieder ogenblik van de dag instructies geeft, ons in de gaten houdt? Zouden er dan nog emoties bestaan zoals een kunstenaar die dit mooi kan weerspiegelen in zijn werkjes? Zijn de grondstoffen nog voldoende aanwezig zodat de mens in zijn alledaagse leven kan voorzien en worden deze grondstoffen nog met naam genoemd of wordt het een numeriek spel waardoor de nieuw geborenen verplicht zijn universitaire studies te doen? Wat met ziekteverlof? Mensen worden dan minder ziek omdat ze gewoon een ander orgaan krijgen dat ze kunnen updaten.
Misschien is het ook nu al belangrijk om te denken aan een testament voor de eerste vijf generaties die volgen, de rest van de stamboom moet maar zorgen dat ze zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien. De jeugd van de toekomst krijgt de erfenis van hun vele voorouders cadeau al dan niet geboren uit rijke ouders. Hopelijk verliezen we nu al niet te veel haren of worden ze eerder grijs want ze moeten nog vele eeuwen mee. En tóch zou ik graag willen dat ik mijn achterkleinkind in de 20ste graad eens in mijn armen mag houden.
Ik hoop dat je ons nu niet met zijn allen van het internet geblazen hebt met je nies- en snotterbuien.
Ze zullen nu geminderd zijn na de regenval van de voorbije dag.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Vanaf heden kan een mens zich verheugen om 1000 lentes te worden. We worden allemaal zo oud als de straat of als Abraham met zijn Sara. Vooraleer het echter zo ver is moeten we nog heel veel watertjes doorzwemmen. Ons hebben ze geleerd dat we een beroep op God moesten doen in moeilijke tijden. Alles wat niet te verklaren viel werd toegeschreven aan God en zijn heiligen. Ziekten, rampen, veesterfte, oorlogen en elke vraag naar de zin van het leven of over de betekenis van wat voorviel in het leven, onoplosbare vragen, we speelden ze door naar God. Hij was de gedroomde partner, de oplosser van de problemen, kortom een zeer gegeerd mens door de tijden heen voor iedereen. In de moderne tijden waar computer de hoofdrol vervuld, hebben we God technisch werkloos gemaakt, schaakmat gezet. De mens beschikt immers nu over meer doelmatige oplossingen, aangeboden door de wetenschap en de geneeskunde. We geven Hem met de fakkel door naar de ontwikkelingslanden. Uiteindelijk zal ook daar de mens aan de technische vooruitgang sleutelen zodat God of Allah ginder zijn C4 gestuurd krijgt per kerende post.
Iedereen kan tegenwoordig overal waar ook in de wereld, zijn eigen levensontwerp uittekenen. Zou iemand de vrije keuze hebben gehad om in een rijk land geboren te mogen worden, gegarandeerd dat hij die keuze benut had. Jaren geleden moest iedereen de weg nemen die de ouders ons voorgegaan waren, gelukkig hoeft dit niet meer. Er zijn studiekeuzen genoeg en het technisch onderwijs wordt heel hevig aangeprezen. Ben je dan een alledaagse arbeider? Het zal wel altijd zo blijven dat de arbeiders ondergeschikt zijn aan de kapitalisten. Hoeveel kleine huisateliers zijn er nog? Alles wordt met de grote machine gemaakt in de lage loonlanden om het hier voor grof geld aan de man te brengen. Kleine zelfstandigen die hun eigen producten met veel liefde vervaardigen, je kan ze tellen op één hand. Zelfs de grote fabrieken staan dagelijks in het nieuws omdat ze niet meer weten hoe de toekomst voor hun personeel er zal uitzien. Als het zo verder gaat zijn we genoodzaakt om te immigreren naar China en omstreken. Alleen de taal en de aardbevingen houden de meesten nog tegen. En dan te bedenken dat de Eerwaarde Heren ’s zondags op de kansel voorhielden dat de arme mensen, de arbeiders, dit moesten aanvaarden.
Wie zijn ellende en miserie verdroeg zonder te klagen werd na dit leven beloond met het aards paradijs en gouden lepeltjes om hun koemelkpap te nuttigen. Veeleer zouden die Heren misschien de mensen kunnen aanmoedigen om de strijdbijl boven te halen tegen de politiekers, de corruptie op het glazen plafond aan te kaarten, op te komen voor hun rechten. Zolang de mensheid al bestaat verloopt de geschiedenis in sprongen, in conflicten. Zouden de mensen dit dan nog eens gedurende 900 jaar moeten herbeleven? Tot welke totempaal moeten we ons dan wenden, welke klaagmuur bestaat er nog ergens om met onze alledaagse problemen terecht te kunnen. Ze hebben immers de wetenschappers die ons doen leven tot in de eeuwigheid. Lopen we dan hier rond gelijk een robot met twee tentakels op ons hoofd, of krijgen we een onderhuidse chip die ons op ieder ogenblik van de dag instructies geeft, ons in de gaten houdt? Zouden er dan nog emoties bestaan zoals een kunstenaar die dit mooi kan weerspiegelen in zijn werkjes? Zijn de grondstoffen nog voldoende aanwezig zodat de mens in zijn alledaagse leven kan voorzien en worden deze grondstoffen nog met naam genoemd of wordt het een numeriek spel waardoor de nieuw geborenen verplicht zijn universitaire studies te doen? Wat met ziekteverlof? Mensen worden dan minder ziek omdat ze gewoon een ander orgaan krijgen dat ze kunnen updaten.
Misschien is het ook nu al belangrijk om te denken aan een testament voor de eerste vijf generaties die volgen, de rest van de stamboom moet maar zorgen dat ze zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien. De jeugd van de toekomst krijgt de erfenis van hun vele voorouders cadeau al dan niet geboren uit rijke ouders. Hopelijk verliezen we nu al niet te veel haren of worden ze eerder grijs want ze moeten nog vele eeuwen mee. En tóch zou ik graag willen dat ik mijn achterkleinkind in de 20ste graad eens in mijn armen mag houden.
niks is eeuwig!
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Mensen worden dan minder ziek omdat ze gewoon een ander orgaan krijgen dat ze kunnen updaten. Dixit Kwezelein.
Zou een andere (droge) neus aanschaffen ook onder die regel vallen?
En moet dat dan een mensenneus zijn, of mag ook het reukorgaan van een hond, of liever nog van een jachtluipaard wezen?. Ik dacht ooit eens gelezen te hebben dat die tot op een afstand van enkele kilometers kunnen ruiken.
Hoewel dat ook niet altijd een voordeel is, er zijn zoveel mensen die na het consumeren van bruine bonen ongebreideld hun scheten laten ontsnappen! Dat hebben we ooit al eens in een vorige aflevering ten berde gebracht, herinner ik mij. Alhoewel de koeien moeilijk van hun troon te blazen zijn, als vooraanstaande methaanproducenten...
Maar tot daartoe met die verkoudheid. Het gaat nu terug als vanouds, even slecht dus.
Het is verbazingwekkend dat ik jou niet heb ontmoet aan de Belgische kust Kwezelein, met domicilie in Nieuwpoort-Bad heb ik mij dankzij de kusttram begeven in de volgende steden, tijdens de periode van 25/3 tot 3/4:
in De Panne, in Oostende, in Blankenberge en uiteraard in Nieuwpoort-Bad zelve, maar nergens in voormelde steden heb ik een glimp van jou waargenomen.
En na eventjes over huis te zijn geweest om andere kleren bijeen te graaien, zijn wij vertrokken naar de vurige stede,alwaar we het huis van onze zoon moesten bewaken tegen insluipers en terroristen allerhande, terwijl hij ergens op de malledieven op het strand lag...
Maar nu zijn wij terug thuis en back in the game!
Zou een andere (droge) neus aanschaffen ook onder die regel vallen?
En moet dat dan een mensenneus zijn, of mag ook het reukorgaan van een hond, of liever nog van een jachtluipaard wezen?. Ik dacht ooit eens gelezen te hebben dat die tot op een afstand van enkele kilometers kunnen ruiken.
Hoewel dat ook niet altijd een voordeel is, er zijn zoveel mensen die na het consumeren van bruine bonen ongebreideld hun scheten laten ontsnappen! Dat hebben we ooit al eens in een vorige aflevering ten berde gebracht, herinner ik mij. Alhoewel de koeien moeilijk van hun troon te blazen zijn, als vooraanstaande methaanproducenten...
Maar tot daartoe met die verkoudheid. Het gaat nu terug als vanouds, even slecht dus.
Het is verbazingwekkend dat ik jou niet heb ontmoet aan de Belgische kust Kwezelein, met domicilie in Nieuwpoort-Bad heb ik mij dankzij de kusttram begeven in de volgende steden, tijdens de periode van 25/3 tot 3/4:
in De Panne, in Oostende, in Blankenberge en uiteraard in Nieuwpoort-Bad zelve, maar nergens in voormelde steden heb ik een glimp van jou waargenomen.
En na eventjes over huis te zijn geweest om andere kleren bijeen te graaien, zijn wij vertrokken naar de vurige stede,alwaar we het huis van onze zoon moesten bewaken tegen insluipers en terroristen allerhande, terwijl hij ergens op de malledieven op het strand lag...
Maar nu zijn wij terug thuis en back in the game!
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Lap, het is zover. Ze hebben dé pil uitgevonden om ons tweehonderd en vijf jaar te laten worden. Eén pillekje per week en wij worden weer als nieuw. Hart en bloedvaatziekten, nier en leveraandoeningen, worden naar het verleden verwezen. Gebroken benen genezen op vijf dagen. Ons haar wordt weer gitzwart zoals vroeger en de jonge meisjes beginnen achter ons gat te fluiten. Ze kunnen ons compleet repareren met dat ene pilletje. Roken als een Turk en zuipen als een Zwitser zal geen kwaad meer kunnen. Plezant voor diegenen die zo oud willen worden. Lastig voor hen die nu ook nà hun honderd en zoveel jaar, terug een nieuwe paspoort moeten gaan halen.
Ook keivervelend voor hen die geen goesting hebben om Mozes achterna te gaan. Die hebben ze, bij gebrek aan een spuitje, op zijn achthonderste verjaardag, de kop moeten inslaan. En dan heb je die mensen, die allemaal al hebben meegemaakt. Velen die in feite al een beetje zaten te wachten op die lange, diepe,alles oplossende slaap zullen zich nu, tegen hun goesting, moeten vervelen of beter nog ze zullen vervellen. Die pil kan dan wel organen updaten, maar het vel reageert daar,naar verluidt, niet op. Het zal geen zicht zijn zo zonder omhulsel rondlopen.
Pa,Ma, zusters en broeders die het al zijn afgestapt en de hel hebben gezien in Lochristie, zullen nog wat langer moeten wachten op de familiehereniging. Het zal ginder een hel worden in die hemel van hen. Ze zullen hun gouden lepeltjes plooien uit onmacht. Stakingsposten aan de gouden poort zijn ook al niet uitgesloten. En God de Vader, zal bij gebrek aan zangers, zijn juke box moeten opzetten.
Bij nader toezien en gelet op al die miserie die wij nog gaan krijgen op onze aardbol, mogen ze hun pil houden. Ik wil ze niet. Ik wil niet vervellen. Ik wacht liever op die lange,zoete diepe slaap waar iedereen recht op heeft en wil geen tweehonderd jaar worden.
Wat ik wel wil, is die ene pil. Die waarmee men een gewone snotneus kan genezen,de oorlogen kan mee tegenhouden en slechte karakters kan mee veranderen. Ik hoef dus geen tweehonderd en vijf jaar oud te worden. Honderd is genoeg. Maar zoals gewoonlijk zal het weeral eerder vroeg dan laat zijn. Het is niet voor niks, dat ik bijna zesenzestig jaar terug een zevenmaanderke was. In leven gehouden onder de Leuvense stoof en door mijn uitzonderlijk sterk karakter.
’t Leven is mooi, maar men moet er geen elastiek van maken. Daar gaat de rek ook uit,als ge er te veel aan trekt.
Ook keivervelend voor hen die geen goesting hebben om Mozes achterna te gaan. Die hebben ze, bij gebrek aan een spuitje, op zijn achthonderste verjaardag, de kop moeten inslaan. En dan heb je die mensen, die allemaal al hebben meegemaakt. Velen die in feite al een beetje zaten te wachten op die lange, diepe,alles oplossende slaap zullen zich nu, tegen hun goesting, moeten vervelen of beter nog ze zullen vervellen. Die pil kan dan wel organen updaten, maar het vel reageert daar,naar verluidt, niet op. Het zal geen zicht zijn zo zonder omhulsel rondlopen.
Pa,Ma, zusters en broeders die het al zijn afgestapt en de hel hebben gezien in Lochristie, zullen nog wat langer moeten wachten op de familiehereniging. Het zal ginder een hel worden in die hemel van hen. Ze zullen hun gouden lepeltjes plooien uit onmacht. Stakingsposten aan de gouden poort zijn ook al niet uitgesloten. En God de Vader, zal bij gebrek aan zangers, zijn juke box moeten opzetten.
Bij nader toezien en gelet op al die miserie die wij nog gaan krijgen op onze aardbol, mogen ze hun pil houden. Ik wil ze niet. Ik wil niet vervellen. Ik wacht liever op die lange,zoete diepe slaap waar iedereen recht op heeft en wil geen tweehonderd jaar worden.
Wat ik wel wil, is die ene pil. Die waarmee men een gewone snotneus kan genezen,de oorlogen kan mee tegenhouden en slechte karakters kan mee veranderen. Ik hoef dus geen tweehonderd en vijf jaar oud te worden. Honderd is genoeg. Maar zoals gewoonlijk zal het weeral eerder vroeg dan laat zijn. Het is niet voor niks, dat ik bijna zesenzestig jaar terug een zevenmaanderke was. In leven gehouden onder de Leuvense stoof en door mijn uitzonderlijk sterk karakter.
’t Leven is mooi, maar men moet er geen elastiek van maken. Daar gaat de rek ook uit,als ge er te veel aan trekt.
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Nou nou Zandmannetje, te laat!!
Nochtans ben ik in die periode twee dagen in Nieuwpoort-bad geweest en deze week mocht ik hetzelfde beleven daar.
Na vele wandelingen in Lombardsijde en fietsenplezier tot Zonnebeke was de pret ervanaf.
Vanochtend was het er bewolkt, ik hield het er voor bekeken.
Nochtans ben ik in die periode twee dagen in Nieuwpoort-bad geweest en deze week mocht ik hetzelfde beleven daar.
Na vele wandelingen in Lombardsijde en fietsenplezier tot Zonnebeke was de pret ervanaf.
Vanochtend was het er bewolkt, ik hield het er voor bekeken.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Ed jongen, hopelijk heeft het voorbije zonnetje je wél gedaan en ben je vlug weer de oude. 
Afrika is een droog continent. Je begrijpt niet hoe mensen ergens in zulke droge streken kunnen overleven. Kan iemand zich indenken dat hij met zijn gezin in Ethiopië of Somalië zou leven en het zo erg gesteld was ginder dat het moeilijk was om te overleven? Wij zijn luxe gewend. Terwijl het in de Hoorn van Afrika al geruime tijd niet meer heeft geregend worden wij overspoeld door modderstromen. Ginder dreigen mensen hun kuddes te verliezen, hier dreigen veel mensen zonder werk te vallen. Is dit vergelijkbaar? Voedseltekorten heeft als gevolg dat de prijzen voor iedereen de pan uit swingen. Geen voedsel kunnen kopen is heel erg maar hoe erg is het voor onze eigen bevolking als ze merken dat in een mum van tijd onze levensstandaard duurder is geworden? Ondervoeding kunnen we ons niet voorstellen maar wel mensen die de eindjes aan elkaar moeten knopen en afhankelijk zijn van de voedselbanken. Het zet je eerder aan om na te denken dat we hier in ons eigen landje met de billen in de boter zijn gevallen. We kunnen makkelijk aan eten en drinken komen, alhoewel het duurder is geworden dan jaren geleden. Heeft de Euro hier iets mee te maken? Mensen die roken besteden veel geld aan een pakje sigaretten waar ze uiteindelijk heel ziek door kunnen worden. Ginder zouden ze blij zijn als ze geholpen zouden worden door mensen die af en toe eens een pakje minder rookten en wat centjes in het knikkende negertje staken.
Natuurrampen krijgt elk werelddeel wel eens te verwerken. Vijftig jaar geleden hoorden men niet van tsunami’s, alleen fikse regenbuien en mijninstortingen kregen we te horen op de radio. Tegenwoordig zijn het aardbevingen wat de klok slaat, je zou voor minder nog je huis uit durven komen. Een paar jaar geleden spande het de kroon over heel de wereld. Wie herinnert zich niet Haïti? De ene was nog niet voorbij of er volgde een andere, namelijk Chili. Deze werd dan opgevolgd door bosbranden in Rusland. Mijnrampen die af en toe goed aflopen zoals in Chili, komen zelden voor. Met spanning zat iedereen voor de buis gekluisterd om 33 kompels boven te zien halen. Mensenlevens die bijna verwoest werden om dat hoognodige brood op tafel te krijgen. De schade die opgelopen is zowel aan hun ziel als materieel is niet te vatten. Hoe kan een land dat gebarsten is en waar meer dan 200 000 doden vielen nog verder leven met een gerust hart?
Ver hoeven we niet te zoeken naar natuurrampen, heidebranden en overstromingen. Ook ons landje dat niet groter is dan een peperkoek heeft mogen ondervinden hoe het is met water te veel in de tuin en kelder te kampen.
In 1995 trad de Maas voor de zoveelste keer buiten haar oevers in het Maasland. Het heeft daar zijn naam niet gestolen, water, water, water en nog eens water kregen ze er. De bekendste Vlaming was toen (god hebbe zijn ziel) boer Monnissen. Zijn varkensbedrijf, stond tot aan de nok vol met Maaswater. Ook Herbrigt kreeg haar deel. Je zag niet meer of je met je rechtervoet in Holland stond en met je linker op Belgisch grondgebied. De koeien werden per helikopter geëvacueerd maar waar moesten ze gedropt worden? De Maaslanders keken allang niet meer op van die waterellende. Je went eraan zeiden ze. De vele ramptoeristen zagen dat kinderen met hun minitractor en hun plastieken zakken over hun schoenen door het water plonsten, terwijl de volwassenen met het grote geschut en met man en macht zandzakjes probeerden te leggen.
Ook hier moesten heel veel mensen hun huizen met spoed verlaten en opgevangen worden. Home Fabiola bood zich spontaan aan om te helpen. Honderden mensen mochten met hun schamele kledij en huisdier daar de nacht doorbrengen. Al wie zich geroepen voelde bood hulp. En iedere helpende hand was welkom.
Deze twee gehuchten bestaan nog op kaart maar de huizen zijn op een fietscafé en een boerderij na, afgebroken. De dijken zijn aangepast, de stroom is verbreed in de bochten, zodat het water sneller weg kan.
Bij natuurrampen, droogte en hongersnood is iedereen gelijk onder de zon. Mensen willen overleven en geholpen worden. En honger is voor iedereen hetzelfde, een lege maag!
Afrika is een droog continent. Je begrijpt niet hoe mensen ergens in zulke droge streken kunnen overleven. Kan iemand zich indenken dat hij met zijn gezin in Ethiopië of Somalië zou leven en het zo erg gesteld was ginder dat het moeilijk was om te overleven? Wij zijn luxe gewend. Terwijl het in de Hoorn van Afrika al geruime tijd niet meer heeft geregend worden wij overspoeld door modderstromen. Ginder dreigen mensen hun kuddes te verliezen, hier dreigen veel mensen zonder werk te vallen. Is dit vergelijkbaar? Voedseltekorten heeft als gevolg dat de prijzen voor iedereen de pan uit swingen. Geen voedsel kunnen kopen is heel erg maar hoe erg is het voor onze eigen bevolking als ze merken dat in een mum van tijd onze levensstandaard duurder is geworden? Ondervoeding kunnen we ons niet voorstellen maar wel mensen die de eindjes aan elkaar moeten knopen en afhankelijk zijn van de voedselbanken. Het zet je eerder aan om na te denken dat we hier in ons eigen landje met de billen in de boter zijn gevallen. We kunnen makkelijk aan eten en drinken komen, alhoewel het duurder is geworden dan jaren geleden. Heeft de Euro hier iets mee te maken? Mensen die roken besteden veel geld aan een pakje sigaretten waar ze uiteindelijk heel ziek door kunnen worden. Ginder zouden ze blij zijn als ze geholpen zouden worden door mensen die af en toe eens een pakje minder rookten en wat centjes in het knikkende negertje staken.
Natuurrampen krijgt elk werelddeel wel eens te verwerken. Vijftig jaar geleden hoorden men niet van tsunami’s, alleen fikse regenbuien en mijninstortingen kregen we te horen op de radio. Tegenwoordig zijn het aardbevingen wat de klok slaat, je zou voor minder nog je huis uit durven komen. Een paar jaar geleden spande het de kroon over heel de wereld. Wie herinnert zich niet Haïti? De ene was nog niet voorbij of er volgde een andere, namelijk Chili. Deze werd dan opgevolgd door bosbranden in Rusland. Mijnrampen die af en toe goed aflopen zoals in Chili, komen zelden voor. Met spanning zat iedereen voor de buis gekluisterd om 33 kompels boven te zien halen. Mensenlevens die bijna verwoest werden om dat hoognodige brood op tafel te krijgen. De schade die opgelopen is zowel aan hun ziel als materieel is niet te vatten. Hoe kan een land dat gebarsten is en waar meer dan 200 000 doden vielen nog verder leven met een gerust hart?
Ver hoeven we niet te zoeken naar natuurrampen, heidebranden en overstromingen. Ook ons landje dat niet groter is dan een peperkoek heeft mogen ondervinden hoe het is met water te veel in de tuin en kelder te kampen.
In 1995 trad de Maas voor de zoveelste keer buiten haar oevers in het Maasland. Het heeft daar zijn naam niet gestolen, water, water, water en nog eens water kregen ze er. De bekendste Vlaming was toen (god hebbe zijn ziel) boer Monnissen. Zijn varkensbedrijf, stond tot aan de nok vol met Maaswater. Ook Herbrigt kreeg haar deel. Je zag niet meer of je met je rechtervoet in Holland stond en met je linker op Belgisch grondgebied. De koeien werden per helikopter geëvacueerd maar waar moesten ze gedropt worden? De Maaslanders keken allang niet meer op van die waterellende. Je went eraan zeiden ze. De vele ramptoeristen zagen dat kinderen met hun minitractor en hun plastieken zakken over hun schoenen door het water plonsten, terwijl de volwassenen met het grote geschut en met man en macht zandzakjes probeerden te leggen.
Ook hier moesten heel veel mensen hun huizen met spoed verlaten en opgevangen worden. Home Fabiola bood zich spontaan aan om te helpen. Honderden mensen mochten met hun schamele kledij en huisdier daar de nacht doorbrengen. Al wie zich geroepen voelde bood hulp. En iedere helpende hand was welkom.
Deze twee gehuchten bestaan nog op kaart maar de huizen zijn op een fietscafé en een boerderij na, afgebroken. De dijken zijn aangepast, de stroom is verbreed in de bochten, zodat het water sneller weg kan.
Bij natuurrampen, droogte en hongersnood is iedereen gelijk onder de zon. Mensen willen overleven en geholpen worden. En honger is voor iedereen hetzelfde, een lege maag!
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Aan allen nogmaals een laat prettig en fijn Pasen gewenst.
Pasen zou staan voor het feest van schuld en boetedoening? De Paasweek kennen we als de Stille week maar de inhoud van stilzijn ontgaat me nu eventjes.
Thuis is het dan een drukte van belang om koffers en valiezen in te pakken, huishoudelijke klusjes zo vlug mogelijk weg te werken, nog een laatste telefoontje plegen naar familieleden die haast niet geloven dat iemand onder het Paasverlof op verlof gaat.
Tijden veranderen zegt men en ik geloof dat ook, geen tijden meer van Witte Donderdag waarop we met veel nieuwsgierigheid buiten gingen kijken om te zien of de klokken overvlogen op weg naar Rome. Op Goede Vrijdag hield iedereen klokslag 3 uur in de namiddag een bidprentpauze. Men had eerbied voor de Messias die op dat ogenblik stierf al was het dan al duizenden jaren geleden. Het leek wel gisteren te zijn gebeurd. Stille Zaterdag weet ik nog niet goed wat ze daarmee bedoelen? Moeten we nu stil zijn, niet praten of moeten we niet werken, moeten we of mogen we dan iets anders doen? Het Paaswater word in de nacht van zaterdag op zondag gewijd en menig mens laat zich dopen. Veel mensen zien dan ineens het licht aan zich voorbij komen. Mensen die nooit iets gedaan hebben voor hun medemens doen dan plots aan goede werken, aan boetedoening.
Dan komt de dag waarop ieder kind gewacht heeft met spanning en ongeduld. Het is zondag, Paasdag, de klokken komen terug uit Rome, zwaarbeladen met chocolade eieren. Argwanend kijkt iedereen naar boven of er iets in eigen tuin valt, want in de tuin van de buren iets droppen dàt zou pas afgesproken werk zijn. Immers, iedereen is braaf ten communie getrokken, heeft zich keurig gebiecht, heeft aan goede werken gedaan en dan zouden de eieren bij de buren vallen. Verdriet en verraad, boosheid, onmacht, stilte en opstandigheid zouden dan bij ons boven komen. Mochten we toch ons korfje vol kunnen rapen met gekleurde eikes dan zouden we uitbundig kunnen juichen. We werden dan gek van vrolijkheid en we zagen het licht terug in de duisternis.
Rituelen die we allemaal zouden missen wanneer ze Pasen zouden afschaffen. Erg hé!
Langs de andere kant van de medaille bekeken is Pasen een vreselijk moment geweest voor sommigen. Je zou je niet willen identificeren met sommige personages uit de geschiedenis van zolang geleden. Martelingen, gedood worden, verraden worden door eigen personeel. Ontkennen dat ze hun baas niet kenden, de lafaards. De woedende menigte, kruisende vrouwen, valse leiders, een broekeschijter die moest kiezen tussen gerechtigheid of het volk hun zin geven en een moordenaar in leven houden en vergiffenis schenken. Ruilen willen we met niemand van dezen.
Pasen gaat dan alleen als we er over nadenken, alleen over ellende, dwars door pijnen, onrecht. Liever zou ik luisteren naar de schoonheid van Bach’s Passie. Dit zou pas de kerkelijke rituelen tot zijn glorie doen uitkomen.
In de Paasweek, op woensdag brachten we ooit ons vader, op Witte Donderdag zijn zus, op Goede Vrijdag zijn moeder, naar hun laatste rustplaats. We brachten een laatste groet aan een zeer goede vriend juist voor Pasen een jaartje geleden, weer een grootvader hield het hier voor bekeken en die ons met de neus op de feiten drukte, dat we niet eeuwig zijn hier in dit tranendal.
Wie langs de dood loopt van zijn familieleden, die weet wat Pasen in werkelijkheid inhoudt. Mensen die er doorheen kunnen gaan en hoop ontwaren aan de einder, dát zijn mensen die weten wat Pasen betekent.
Pasen is voor menigeen; de dood in de ogen kijken, de vernietiging willen zien, de zorgen benoemen van elke dag, de wanhoop uitschreeuwen wanneer men de pijn ondergaat, de duisternis binnengaan bij het niet meer zien zitten, de strijd herkennen. Pasen is ook; alle façades opheffen, de valse romantiek weten te ontmaskeren. Pasen is ook aanvaarden gelijk we zijn zoals we zijn! En in die verzoening, in die ontmoeting met het weerbarstige bestaan ontstaat soms een nieuwe kans, een nieuw leven. En dan hebben we een goede reden om Pasen te vieren!
Pasen zou staan voor het feest van schuld en boetedoening? De Paasweek kennen we als de Stille week maar de inhoud van stilzijn ontgaat me nu eventjes.
Thuis is het dan een drukte van belang om koffers en valiezen in te pakken, huishoudelijke klusjes zo vlug mogelijk weg te werken, nog een laatste telefoontje plegen naar familieleden die haast niet geloven dat iemand onder het Paasverlof op verlof gaat.
Tijden veranderen zegt men en ik geloof dat ook, geen tijden meer van Witte Donderdag waarop we met veel nieuwsgierigheid buiten gingen kijken om te zien of de klokken overvlogen op weg naar Rome. Op Goede Vrijdag hield iedereen klokslag 3 uur in de namiddag een bidprentpauze. Men had eerbied voor de Messias die op dat ogenblik stierf al was het dan al duizenden jaren geleden. Het leek wel gisteren te zijn gebeurd. Stille Zaterdag weet ik nog niet goed wat ze daarmee bedoelen? Moeten we nu stil zijn, niet praten of moeten we niet werken, moeten we of mogen we dan iets anders doen? Het Paaswater word in de nacht van zaterdag op zondag gewijd en menig mens laat zich dopen. Veel mensen zien dan ineens het licht aan zich voorbij komen. Mensen die nooit iets gedaan hebben voor hun medemens doen dan plots aan goede werken, aan boetedoening.
Dan komt de dag waarop ieder kind gewacht heeft met spanning en ongeduld. Het is zondag, Paasdag, de klokken komen terug uit Rome, zwaarbeladen met chocolade eieren. Argwanend kijkt iedereen naar boven of er iets in eigen tuin valt, want in de tuin van de buren iets droppen dàt zou pas afgesproken werk zijn. Immers, iedereen is braaf ten communie getrokken, heeft zich keurig gebiecht, heeft aan goede werken gedaan en dan zouden de eieren bij de buren vallen. Verdriet en verraad, boosheid, onmacht, stilte en opstandigheid zouden dan bij ons boven komen. Mochten we toch ons korfje vol kunnen rapen met gekleurde eikes dan zouden we uitbundig kunnen juichen. We werden dan gek van vrolijkheid en we zagen het licht terug in de duisternis.
Rituelen die we allemaal zouden missen wanneer ze Pasen zouden afschaffen. Erg hé!
Langs de andere kant van de medaille bekeken is Pasen een vreselijk moment geweest voor sommigen. Je zou je niet willen identificeren met sommige personages uit de geschiedenis van zolang geleden. Martelingen, gedood worden, verraden worden door eigen personeel. Ontkennen dat ze hun baas niet kenden, de lafaards. De woedende menigte, kruisende vrouwen, valse leiders, een broekeschijter die moest kiezen tussen gerechtigheid of het volk hun zin geven en een moordenaar in leven houden en vergiffenis schenken. Ruilen willen we met niemand van dezen.
Pasen gaat dan alleen als we er over nadenken, alleen over ellende, dwars door pijnen, onrecht. Liever zou ik luisteren naar de schoonheid van Bach’s Passie. Dit zou pas de kerkelijke rituelen tot zijn glorie doen uitkomen.
In de Paasweek, op woensdag brachten we ooit ons vader, op Witte Donderdag zijn zus, op Goede Vrijdag zijn moeder, naar hun laatste rustplaats. We brachten een laatste groet aan een zeer goede vriend juist voor Pasen een jaartje geleden, weer een grootvader hield het hier voor bekeken en die ons met de neus op de feiten drukte, dat we niet eeuwig zijn hier in dit tranendal.
Wie langs de dood loopt van zijn familieleden, die weet wat Pasen in werkelijkheid inhoudt. Mensen die er doorheen kunnen gaan en hoop ontwaren aan de einder, dát zijn mensen die weten wat Pasen betekent.
Pasen is voor menigeen; de dood in de ogen kijken, de vernietiging willen zien, de zorgen benoemen van elke dag, de wanhoop uitschreeuwen wanneer men de pijn ondergaat, de duisternis binnengaan bij het niet meer zien zitten, de strijd herkennen. Pasen is ook; alle façades opheffen, de valse romantiek weten te ontmaskeren. Pasen is ook aanvaarden gelijk we zijn zoals we zijn! En in die verzoening, in die ontmoeting met het weerbarstige bestaan ontstaat soms een nieuwe kans, een nieuw leven. En dan hebben we een goede reden om Pasen te vieren!
Laatst gewijzigd door kwezelein op 23 apr 2014, 07:31, 1 keer totaal gewijzigd.
niks is eeuwig!
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Ook een zalige Paasdinsdag gewenst, Kwezelein.
Pasen, doet mij ook altijd terugdenken aan de eieren, die wij vroeger leegzogen of moesten leegblazen. Een gaatje van boven, eentje van onder, en een strootje van de melkbrigade. Meer hadden wij niet nodig, Vader had twee beroepen. Een waar hij goed zijn boterham mee verdiende en dan dat andere , hobbyachtige, waar hij veel chocolade bij van doen had: Taartenbakker. In gans de gemeente was hij wereldberoemd om zijn "pateekens". De bruine Chocolade werd bij ons thuis gesmolten. De zwarte chocolade, letterlijk en figuurlijk ook! En de leeggezogen eitjes, die werden gebruikt als versiersel op de Paastaarten. Pa, verkocht veel taarten en wij, zijn bende kinderen, hadden veel buikpijn! Niks mocht verloren gaan! Tja, zijn bende kinderen. Wij waren met veel, en Ik zou het voor geen geld van de wereld hebben willen missen. Nu zijn er al enkelen het afgestapt. Wie weet, een later gevolg van de toenmalige chocoladitis! En dan was er nog die molen die, bij manier van spreken, bijna naast mijn slaapkamer stond en er nog staat. Waar ze de lekkerste peperkoek van de wereld maakten. Ik mocht dat ook! Voor ons,de kinderen, was het dus bijna alle dagen peperkoekendag en Pasen. De klokken van Rome, kwamen daar bijna dagelijks bij ons langs. Om hun voorraad op te slaan, dachten we. 's Morgens bij het opstaan vroeg pa ons dikwijls " 't zijn zeker de klokken die vannacht weer gepasseerd zijn?" En wij maar van ja knikken, met een snor van chocolade onder onze neus. Verdorie, wat mis ik die tijd, toen je vader en moeder nog mocht proberen wijsmaken, dat ze bestonden:
Die klokken van Rome.
Pasen, doet mij ook altijd terugdenken aan de eieren, die wij vroeger leegzogen of moesten leegblazen. Een gaatje van boven, eentje van onder, en een strootje van de melkbrigade. Meer hadden wij niet nodig, Vader had twee beroepen. Een waar hij goed zijn boterham mee verdiende en dan dat andere , hobbyachtige, waar hij veel chocolade bij van doen had: Taartenbakker. In gans de gemeente was hij wereldberoemd om zijn "pateekens". De bruine Chocolade werd bij ons thuis gesmolten. De zwarte chocolade, letterlijk en figuurlijk ook! En de leeggezogen eitjes, die werden gebruikt als versiersel op de Paastaarten. Pa, verkocht veel taarten en wij, zijn bende kinderen, hadden veel buikpijn! Niks mocht verloren gaan! Tja, zijn bende kinderen. Wij waren met veel, en Ik zou het voor geen geld van de wereld hebben willen missen. Nu zijn er al enkelen het afgestapt. Wie weet, een later gevolg van de toenmalige chocoladitis! En dan was er nog die molen die, bij manier van spreken, bijna naast mijn slaapkamer stond en er nog staat. Waar ze de lekkerste peperkoek van de wereld maakten. Ik mocht dat ook! Voor ons,de kinderen, was het dus bijna alle dagen peperkoekendag en Pasen. De klokken van Rome, kwamen daar bijna dagelijks bij ons langs. Om hun voorraad op te slaan, dachten we. 's Morgens bij het opstaan vroeg pa ons dikwijls " 't zijn zeker de klokken die vannacht weer gepasseerd zijn?" En wij maar van ja knikken, met een snor van chocolade onder onze neus. Verdorie, wat mis ik die tijd, toen je vader en moeder nog mocht proberen wijsmaken, dat ze bestonden:
Die klokken van Rome.