Waar zijn ze, waar zijn ze?
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
In een Limburgs dorp ergens achter de kerk ligt een kerkhof. Sinds mensenheugenis werden op deze bijzondere plek in de dorpskern mensen begraven. Stille herinneringen komen weer boven op deze akker die ligt in de zoelte van de kerktoren. Ze noemen het niet voor niets de stille plek van het dorp want de adem van het verleden is er voelbaar. Af en toe wordt de stilte onderbroken door de zucht van de wind die over de grafmonumenten waait. Als één grote familie liggen bekende en onbekende mensen begraven met strakke grafzuilen boven een verwerend beton al dan niet met natuursteen. Hier en daar zie je een bloem die een kruis versierd, een Christusdoorn of een monogram, enkele en dubbele grafzerken met liefdevolle woorden zoals: wij gedenken, of een dankbare herinnering. Je leest de naam en de geboortedatum van de afgestorvenen, soms ook een gebed dat de doden levend houdt onder ons. Niet alleen is het de laatste rustplaats en een ingetogen plek maar ook ontmoet je er mensen die even het graf komen verzorgen of groeten. Het lijkt er soms drukker dan in de supermarkt. Bijna alle mensen hebben een kleinood bij al is het maar een kaars of een plantje, een tuiltje bloemen, een gebed. Enkelen kunnen hun emotie niet meer de baas en ziet men in stilte huilen en vragen zich nog altijd af: waarom jij? Praten met je overledenen, het kan allemaal en wellicht helpt het ook veel mensen door deze nare tijden weer te komen als het dichter op Allerheiligen aangaat. Welke taal je ook spreekt, het is de taal van het verleden die voelbaar is en toch weeral uitdooft in de verte. Je spreekt hier de taal van de leegte, de troost, de herinnering, de voorbije jaren. Dichtbij in gedachten hoor je de stem van je familielid, een zachte stem van je opa of oma, een kind, een moeder, je houdt ze vast en wil ze niet loslaten. Doodstil wordt het om je heen, je beseft dat je alleen staat en je moeders stem hoort in je hart. Hier heerst de eeuwigheid, je put moed uit een bron van mystiek. In deze rustieke omgeving verbleken menselijke maten en voelt de mens zich heel nietig in het licht van het verleden naar de toekomst. Of je het nu wil of niet maar hier is iedereen die onder de zoden ligt verdraagzaam ten opzichte van zijn buur. Kerkhoven geven allen hun geheimen prijs aan degenen die men kent van vroeger, aan de nog levenden. Sommigen herinner ik me van kindsbeen al maar anderen heb ik weten leven als ik reeds volwassen was. Bijna heel het dorp ligt aan mijn voeten en bij ieder graf kan ik wel een verhaal vertellen. Ook verbaas ik me dat sommige graven ineens niet meer vindbaar zijn. De eeuwige rust lijkt hier niet zo eeuwig, ze zijn opgeruimd, zoals het vuil weggedaan. Waar naar toe?
Ik las tussen de gouden zonnestralen die op de grafmonumenten weerkaatsten, namen. Sofietje mocht hier maar kort verblijven, ze had nu zilveren vleugeltjes gekregen, gelijk een engeltje. Nelis die altijd zijn hart op de juiste plaats droeg, kreeg tijdens een wandeling een hartstilstand. Anna had altijd graag tezamen willen vertoeven met Nelis, het zwartgallige mens ligt nu vlak naast hem begraven. Daar zie ik Gerard liggen, iemand die niet kon sterven volgens hem maar toch hier zijn eeuwige dagen doorbrengt. Een oude zure tante Trees die liever bij de bakker in en uit ging dan bij haar familie, de vrolijke Frans die op zijn sterfbed zei dat Jezeke hem vergeten was. Een oude schooldirecteur die piano speelde tijdens de speeltijd en onder de lessen zijn karwats hanteerde. Johannes met een lijkbleek gezicht op zijn bruine fiets maar die straalde op zijn sterfbed. Willem en Harry, twee broers die vroeger tezamen in één bed sliepen, te gierig om twee bedden te kopen, hier slapen ze broederlijk boven elkander. Oei, tante nonneke die de kruisbeelden van de muur bad, zit in een urne verder te bidden, van devoot gesproken. Plots begonnen de kerkklokken te luiden, de doodgraver kwam met zijn spade tussen de rijen door, schoof wat kransen opzij en markeerde een plek. ‘Hier zou iemand morgen komen te liggen,’ zei hij. Klompenmaker of bankdirecteur, pastoor of dokter, kunstenaar of arbeider, rijk of arm, ze liggen als in een schilderij kleurrijk langs elkaar, ieder krijgt zijn deel of je het nu wil of niet.
Dat zij rusten in vrede en plots ging de zon zich achter een wolk verschuilen.
Ik las tussen de gouden zonnestralen die op de grafmonumenten weerkaatsten, namen. Sofietje mocht hier maar kort verblijven, ze had nu zilveren vleugeltjes gekregen, gelijk een engeltje. Nelis die altijd zijn hart op de juiste plaats droeg, kreeg tijdens een wandeling een hartstilstand. Anna had altijd graag tezamen willen vertoeven met Nelis, het zwartgallige mens ligt nu vlak naast hem begraven. Daar zie ik Gerard liggen, iemand die niet kon sterven volgens hem maar toch hier zijn eeuwige dagen doorbrengt. Een oude zure tante Trees die liever bij de bakker in en uit ging dan bij haar familie, de vrolijke Frans die op zijn sterfbed zei dat Jezeke hem vergeten was. Een oude schooldirecteur die piano speelde tijdens de speeltijd en onder de lessen zijn karwats hanteerde. Johannes met een lijkbleek gezicht op zijn bruine fiets maar die straalde op zijn sterfbed. Willem en Harry, twee broers die vroeger tezamen in één bed sliepen, te gierig om twee bedden te kopen, hier slapen ze broederlijk boven elkander. Oei, tante nonneke die de kruisbeelden van de muur bad, zit in een urne verder te bidden, van devoot gesproken. Plots begonnen de kerkklokken te luiden, de doodgraver kwam met zijn spade tussen de rijen door, schoof wat kransen opzij en markeerde een plek. ‘Hier zou iemand morgen komen te liggen,’ zei hij. Klompenmaker of bankdirecteur, pastoor of dokter, kunstenaar of arbeider, rijk of arm, ze liggen als in een schilderij kleurrijk langs elkaar, ieder krijgt zijn deel of je het nu wil of niet.
Dat zij rusten in vrede en plots ging de zon zich achter een wolk verschuilen.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Wanneer het slechte weer haar grillen blijft aanhouden zoals het nu bezig is, raakt iedereen door zijn goed humeur heen. Limburg daarentegen zorgt echter voor het goede weertype, hier regent het niet zo veel als in de Westhoek volgens mij. Alleen, in Heuvelland loopt het water naar beneden, hier in Limburg blijft het staan op de straten en weiden. Als je rothumeur de bovenhand dreigt te krijgen in je streek ,kan je rekenen op een slecht-weer-garantie-bon. Wat moet je nu doen met zo’n bonnetje? Waar kan je hier naartoe in deze natte regio om je bonnetjes met goed humeur op te souperen? Je zou bijna denken dat ze het vrijwillig doen, je nog meer op stang jagen, je naar buiten lokken met allerlei beloften van hier is het te doen, hier moet je wezen tijdens hevige regenbuien. Je mag naar de bioscoop, door een museum lanterfanten, op een springkasteel zonder schoenen huppelen. Nog iets anders voor je bon zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat je in indoor-speeltuinen kan gaan ravotten..Zie je je al als volwassene naar Plopsa gaan zonder je kleinkinderen? Je zou voor minder je een smurf voelen. Kortom gezegd, je weet niet meer wat je met je rothumeur moet aanvangen en hoopt dat het allemaal vlug voorbij zal waaien. Het ligt misschien aan de ene of andere orkaan die over de Oceaan raasde en haar laatste windstoten hier op ons landje dumpte.
Wie zei ooit eens dat Limburg een fietsparadijs was of is? Overal waar je ook maar één lengte doet, kom je de toeristen al tegen van her en der. Zouden zij ook een slecht-weer-garantie-bon gekregen hebben? Het lijkt me vrij logisch dat je niet door natte straten kan fietsen of tussen twee onweersbuien vlug nog een sprintje doet. Iedereen houdt het bonnetje bij tot de zon erdoor komt piepen. De fietsbedding die over een oud treinspoor loopt biedt de meeste fantasie voor de routinefietser. De bedding nodigt je uit om je benen te strekken, om een e-bike aan te schaffen, om ergens een fietscafé te bezoeken. Je zou er emotioneel van worden als je ergens nog een achtergrondmuziekje hoort zoals op de voetbrug in Lanklaar. Mooie brug trouwens maar dient tot nu toe bijna voor niks. De Brugfeesten waren er gestationeerd, midden op de brug. De fanfare stond in alle glorie je een serenade te geven, nog nooit meegemaakt! Tafels en stoelen stonden zomaar op de brug uitgespreid die als doel had om te wandelen van de ene zijde van het kanaal naar de andere zijde. Van Lanklaar naar Eisden. Je kon zowaar aan een tafeltje plaats nemen en je laten bedienen door een ober die voor die dag zijn beste smoking uit de kast had gehaald. Als je met een e-bike naar boven zou willen moet je al een harde sterke tante zijn om met zo’n zwaar geval tot boven te komen maar het orkest had blijkbaar ergens een lift gevonden. Het slechte humeur verdwijnt ogenblikkelijk hierdoor. Van op de brug kan je in de verte bijna Maaseik zien liggen. De schachtbokken van Eisden zijn ei zo nabij. Je kan ze op een haar na aanraken, terwijl je langs de andere kant van het kanaal het kerkhof kan zien. Of je hierdoor goede luimen krijgt en zou willen rondhuppelen als een vrolijk lachend kind? Aan één kant zie je vergane glorie en aan de andere kant merk je dat die vergane glorie niet ver van je weg is, namelijk het kerkhof ligt er vol van.
Mijn grootje zou zich omdraaien in haar graf wanneer ze de toeristische omgeving kon voelen en bekijken. Voor haar leek het dan op een grappige film waar je uren mee kon schaterlachen. Waar was de weg gebleven die je over het kanaal door een grintweg bracht tot op de Pauwengraaf? Om de minuut nu wegspringen voor een e-bike of een skater, ze zou zich dood schrikken. Ze kon er absoluut niet mee lachen als ze de nieuwe Panoramabrug van dichtbij ontwaarde. Eerder gaf ze me dan de goede raad om samen de Talud af te dwalen met onze bolderkar getrokken door onze Blacky, op zoek naar verloren kolen die van de mijnkarretjes afvielen. Waar is de tijd naartoe? Als lachen de beste medicijn is om chagrijnigheid uit de wereld te helpen, geef mij dan deze week maar Charlie. Een stomme film die je al honderd keren tot vervelens toe gezien hebt. Het niet-goed-geld terug-bonnetje is dan toch nog ergens goed voor.
Wie zei ooit eens dat Limburg een fietsparadijs was of is? Overal waar je ook maar één lengte doet, kom je de toeristen al tegen van her en der. Zouden zij ook een slecht-weer-garantie-bon gekregen hebben? Het lijkt me vrij logisch dat je niet door natte straten kan fietsen of tussen twee onweersbuien vlug nog een sprintje doet. Iedereen houdt het bonnetje bij tot de zon erdoor komt piepen. De fietsbedding die over een oud treinspoor loopt biedt de meeste fantasie voor de routinefietser. De bedding nodigt je uit om je benen te strekken, om een e-bike aan te schaffen, om ergens een fietscafé te bezoeken. Je zou er emotioneel van worden als je ergens nog een achtergrondmuziekje hoort zoals op de voetbrug in Lanklaar. Mooie brug trouwens maar dient tot nu toe bijna voor niks. De Brugfeesten waren er gestationeerd, midden op de brug. De fanfare stond in alle glorie je een serenade te geven, nog nooit meegemaakt! Tafels en stoelen stonden zomaar op de brug uitgespreid die als doel had om te wandelen van de ene zijde van het kanaal naar de andere zijde. Van Lanklaar naar Eisden. Je kon zowaar aan een tafeltje plaats nemen en je laten bedienen door een ober die voor die dag zijn beste smoking uit de kast had gehaald. Als je met een e-bike naar boven zou willen moet je al een harde sterke tante zijn om met zo’n zwaar geval tot boven te komen maar het orkest had blijkbaar ergens een lift gevonden. Het slechte humeur verdwijnt ogenblikkelijk hierdoor. Van op de brug kan je in de verte bijna Maaseik zien liggen. De schachtbokken van Eisden zijn ei zo nabij. Je kan ze op een haar na aanraken, terwijl je langs de andere kant van het kanaal het kerkhof kan zien. Of je hierdoor goede luimen krijgt en zou willen rondhuppelen als een vrolijk lachend kind? Aan één kant zie je vergane glorie en aan de andere kant merk je dat die vergane glorie niet ver van je weg is, namelijk het kerkhof ligt er vol van.
Mijn grootje zou zich omdraaien in haar graf wanneer ze de toeristische omgeving kon voelen en bekijken. Voor haar leek het dan op een grappige film waar je uren mee kon schaterlachen. Waar was de weg gebleven die je over het kanaal door een grintweg bracht tot op de Pauwengraaf? Om de minuut nu wegspringen voor een e-bike of een skater, ze zou zich dood schrikken. Ze kon er absoluut niet mee lachen als ze de nieuwe Panoramabrug van dichtbij ontwaarde. Eerder gaf ze me dan de goede raad om samen de Talud af te dwalen met onze bolderkar getrokken door onze Blacky, op zoek naar verloren kolen die van de mijnkarretjes afvielen. Waar is de tijd naartoe? Als lachen de beste medicijn is om chagrijnigheid uit de wereld te helpen, geef mij dan deze week maar Charlie. Een stomme film die je al honderd keren tot vervelens toe gezien hebt. Het niet-goed-geld terug-bonnetje is dan toch nog ergens goed voor.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Moederdag nadert met rasse schreden. Verleden zondag werden vele moeders plichtsgetrouw in de bloemetjes gezet. Wat zou een vrouw zich nog meer kunnen wensen dat haar hartje nog niet heeft begeerd? Rondom mij vroegen ze met valkuilen wat ik nog kon gebruiken die dag. Een etentje zag ik niet zitten, kleren hangen in pakken bijeen in de kleerkast en fietsen heb ik ook genoeg. Eentje duwde me een folder onder mijn neus in de hoop dat ik hem las.
Hele drommen reclameblaadjes prijzen alle moeders hun producten aan. De een wil dat je gaat tuinieren op grootvaders wijze en een ander zweert erbij dat gepast kattenvoer bij je past. Kookboeken bekijk ik niet maar die ene folder die me wilde verleiden met een haarkleuring die hield ik bij.
Hét geschenk voor moeder, stuur haar naar de kapster stond er op! Zeg nu zelf, welke vrouw wil niet eens verwend worden om een paar uurkes bij de kapster door te brengen?
Onder vrouwen zalig zitten kletsen over haartooi, vakantie en hobby’s, kan niet anders dan inspirerend en ontspannend werken voor iedereen. Je krijgt er nog een versnapering bij tijdens het spoelen en de beltonen van alle vrouwen hun gsm verwittigen je wel dat je nog niet naar huis kan. Heerlijk chillen tot dat je er keelpijn van krijgt.
“En wat had mevrouw dan graag gehad voor kleuring of mag het ook mèches zijn, vroeg het meisje heel beleefd?”
Naast me zat een dame die zo rood kleurde als een pioen op haar hoofd. Ze glimlachte naar me en stelde me gerust dat we in goede handen waren.
Zelf raadde de kapster me een donkerblond kapsel met lichte mèches aan. Ze vertelde me een lange litanie over balayage en decapage en de gevolgen ervan. Oei dacht ik nog: ben ik wel op de juiste plaats en niet in de garage om de auto te laten nazien? Je merkte duidelijk dat het vrouwke ervoor gestudeerd had en niet het ene of andere kruidvatproduct wilde gebruiken.
Op haar vraag over zulke kleuring die huis aan huis gebeuren moest ik negatief op antwoorden. Heel voorzichtig wilde ze me uitleggen dat die chemische behandelingen ook ervoor zouden kunnen zorgen dat de haren donkerder en donkerder worden. Haren mochten niet teveel pigment opnemen zodat het resultaat van je kleuring optimaal zou blijven.
Tegen wil en dank beweerde ze dat zij hiervoor de aangewezen persoon was om een serieuze balayge te zetten en dat het te wreed was om ineens alles te laten decaperen.”
“Goede kwaliteitsharen zouden niet in oranje of koper verkleuren na een behandeling en als je nummers onder elkaar mengt trekt het ook op niks. Een nummer 8 doet je haren naar de donkere kant leunen, je krijgt een halve tint waar dan een gouden effect uitkomt.”
“Moeten er ook lokken getrokken worden? Dat doen we dan onmiddellijk erbij met een 40, niet met een 10 of een 20,” ratelde ze in ene adem verder.
“Hopelijk gebruikt ze niet de verkeerde developper,” babbelde de mevrouw met de rode haren ertussendoor.
Mijn haren werden in de watten gelegd en de op zilverpapier gedrenkte mèches zouden het geheel afwerken. Na een flinke wasbeurt met welriekende shampoo, een knipconcert en een föhntirade leek ik als nieuw, als nooit tevoren hielden de dames me voor. “
Wil je ook een pittig kapsel erbij,” hoorde ik nog navragen?
“Neen hoor”, zei ik vlug, “rechtaf en strak over de schouders vind ik goed en leuk.”
“Ok antwoordde de kapster en vind je het niet stressy met je nieuwe look?”
Met een goed humeur en een hele hoop uitleg over de nieuwe technieken stap ik naar buiten, de buitenlucht in, oef zalig die buitenlucht.
Voor elke mama, moeder, grootmoeder, schoonmama of welke naam er ook aan een moeder gegeven wordt:nog een leuke moederdag.
Hele drommen reclameblaadjes prijzen alle moeders hun producten aan. De een wil dat je gaat tuinieren op grootvaders wijze en een ander zweert erbij dat gepast kattenvoer bij je past. Kookboeken bekijk ik niet maar die ene folder die me wilde verleiden met een haarkleuring die hield ik bij.
Hét geschenk voor moeder, stuur haar naar de kapster stond er op! Zeg nu zelf, welke vrouw wil niet eens verwend worden om een paar uurkes bij de kapster door te brengen?
Onder vrouwen zalig zitten kletsen over haartooi, vakantie en hobby’s, kan niet anders dan inspirerend en ontspannend werken voor iedereen. Je krijgt er nog een versnapering bij tijdens het spoelen en de beltonen van alle vrouwen hun gsm verwittigen je wel dat je nog niet naar huis kan. Heerlijk chillen tot dat je er keelpijn van krijgt.
“En wat had mevrouw dan graag gehad voor kleuring of mag het ook mèches zijn, vroeg het meisje heel beleefd?”
Naast me zat een dame die zo rood kleurde als een pioen op haar hoofd. Ze glimlachte naar me en stelde me gerust dat we in goede handen waren.
Zelf raadde de kapster me een donkerblond kapsel met lichte mèches aan. Ze vertelde me een lange litanie over balayage en decapage en de gevolgen ervan. Oei dacht ik nog: ben ik wel op de juiste plaats en niet in de garage om de auto te laten nazien? Je merkte duidelijk dat het vrouwke ervoor gestudeerd had en niet het ene of andere kruidvatproduct wilde gebruiken.
Op haar vraag over zulke kleuring die huis aan huis gebeuren moest ik negatief op antwoorden. Heel voorzichtig wilde ze me uitleggen dat die chemische behandelingen ook ervoor zouden kunnen zorgen dat de haren donkerder en donkerder worden. Haren mochten niet teveel pigment opnemen zodat het resultaat van je kleuring optimaal zou blijven.
Tegen wil en dank beweerde ze dat zij hiervoor de aangewezen persoon was om een serieuze balayge te zetten en dat het te wreed was om ineens alles te laten decaperen.”
“Goede kwaliteitsharen zouden niet in oranje of koper verkleuren na een behandeling en als je nummers onder elkaar mengt trekt het ook op niks. Een nummer 8 doet je haren naar de donkere kant leunen, je krijgt een halve tint waar dan een gouden effect uitkomt.”
“Moeten er ook lokken getrokken worden? Dat doen we dan onmiddellijk erbij met een 40, niet met een 10 of een 20,” ratelde ze in ene adem verder.
“Hopelijk gebruikt ze niet de verkeerde developper,” babbelde de mevrouw met de rode haren ertussendoor.
Mijn haren werden in de watten gelegd en de op zilverpapier gedrenkte mèches zouden het geheel afwerken. Na een flinke wasbeurt met welriekende shampoo, een knipconcert en een föhntirade leek ik als nieuw, als nooit tevoren hielden de dames me voor. “
Wil je ook een pittig kapsel erbij,” hoorde ik nog navragen?
“Neen hoor”, zei ik vlug, “rechtaf en strak over de schouders vind ik goed en leuk.”
“Ok antwoordde de kapster en vind je het niet stressy met je nieuwe look?”
Met een goed humeur en een hele hoop uitleg over de nieuwe technieken stap ik naar buiten, de buitenlucht in, oef zalig die buitenlucht.
Voor elke mama, moeder, grootmoeder, schoonmama of welke naam er ook aan een moeder gegeven wordt:nog een leuke moederdag.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Vroeger was dat allemaal veel gemakkelijker. Hormonen dat was een woord dat nog niet uitgevonden was. Je trouwde gewoon, je kreeg er een half trouwboekje bij. Dat bleef een hele tijd zo want eeuwig duurde het langst en als je vijftig jaar getrouwd was, vierde de hele buurt feest omdat anders die eeuwigheid een beetje eentonig zou gaan worden. De rest van de jaren bleef je ook maar bij elkaar, de moeite niet meer om nog te veranderen. Trouwens, daar dacht je gewoon niet aan, je relatie was vastgegroeid zoals ze dat nu zouden zeggen. Maar tegenwoordig …heeft men daar hormonen voor, testosteron voor de mannen en voor de vrouwen een leuke stringoutfit.
Al een tijdje ben ik een goedgehumeurd mens. Alhoewel anderen er anders over denken, laat ik het niet aan mijn hartje komen. Het kan zijn dat mijn hormoonhuishouden overhoop ligt maar diezelfde hormonen geven me de gelegenheid om me aangenaam, sportief, hongerig en blij te voelen. Hoe groot is nu die impact van hormonen op iemands leven? In principe ben ik een ochtendmens, ik heb graag een lange dag voor de boeg en dan nog liefst met veel zon erbij. Eigenlijk heb ik geen wekker nodig en nog minder een ontwaaklamp om op te staan. Hoe meer licht in de kamer binnenschijnt hoe meer het slaaphormoon melatonine afneemt. Oeps, nu maakt mijn lichaam cortisol aan tijdens het ontwaken. Dit is ’s morgens het hoogst, het geeft aan hoeveel stress of hoe alert we moeten zijn. Ook zorgt het ervoor dat we niet de hele dag als een zombie rondlopen in huis en op het werk. Het maakt dat we honger voelen, trek in vier dikke boterhammen krijgen. Krijg je een slecht telefoontje onderweg naar je werk, daalt je oxytocine en je kan je dan minder concentreren op de weg. Sommigen kunnen zelfs hierdoor een ongeval veroorzaken: oorzaak onbekend! Ze krijgen hartkloppingen, klamme handen, beginnen te remmen, hun adrenaline komt omhoog. Al hun spieren spannen zich en houden zich gereed om te vluchten of om te vechten. Je ademt diep in en uit en je voelt dat je weer alles onder controle hebt. Je komt tot rust. De wonderbaarlijke redding komt snel opzetten dankzij het stresshormoon. Even een koffietje met een taartje onderweg nuttigen. Hmmm, lekkere slagroomtaartjes, likkebaardend neem ik mijn geliefd aardbeitaartje met een flinke toef slagroom. Hier voel je je een gelukkig mens. In mijn hersenen wordt nu het gelukshormoon aangemaakt, namelijk endorfine. Dit stijgt als je prikkelende dingen eet zoals suikers, vetten, chocolade en zelfs chilipepers. Van de vele suikers krijg je dan ook nog eens een energieboost, je bloedspiegel stijgt ten top en je kan de hele wereld even aan. Plots krijg je dan een onvermijdelijke suikerdip. Je alvleesklier reageert meteen en maakt een hoeveelheid van insuline aan. Je bloedsuikerspiegel probeert terug in balans te komen. Echter hij zakt weer en je wordt zo moe als maar kan. Het gapen houdt niet op, je verlangt naar koffie. De cafeïne helpt je erbovenop. Komt het stresshormoon meer en meer de kop opsteken, verzwakt het je immuunsysteem stilaan. Om ziek te worden door deze dwaze hormonen heb ik geen zin in. Ik wapen me ertegen door er niet aan te denken, ze niet over mijn lichaam te laten heersen. Gelukkig krijg ik regelmatig de bikers-high. Wie op een rustig tempo sport, kan het langer uithouden en geniet van de endorfines. Dit werkt pijnstillend, het geeft je een goed gevoel en euforie. Na het sporten is een verfrissende douche aangewezen.
Plots geeft mijn maagrand ghreline af, het wekt mijn eetlust op en ik verlang naar een bord pasta. De leptine geeft aan dat ik verzadig ben en het zoete ijstoetje achterwege laat. Jammer, ik ben dol op ijs in alle smaken.
Erger is het als ik mijn wedstrijdblad bekijk. Het geeft me een kick, een noradrenaline, een opwekkend gevoel. Samen met het knuffel- en gelukshormoon komt de dopamine en oxytocine naar boven, zalig deze keer. Dopamine geeft een stimulerende werking op het beloningscentrum van de hersenen. Bij verslavingen is dit meestal de oorzaak, té veel van het goede is niet gezond. Oxytomine zorgt ervoor dat mensen graag bij elkaar zijn en willen blijven.
Proficiat voor degenen die het al vijftig jaar met elkaar uithouden. Je kan gewoon niet meer zonder elkaar.
Al een tijdje ben ik een goedgehumeurd mens. Alhoewel anderen er anders over denken, laat ik het niet aan mijn hartje komen. Het kan zijn dat mijn hormoonhuishouden overhoop ligt maar diezelfde hormonen geven me de gelegenheid om me aangenaam, sportief, hongerig en blij te voelen. Hoe groot is nu die impact van hormonen op iemands leven? In principe ben ik een ochtendmens, ik heb graag een lange dag voor de boeg en dan nog liefst met veel zon erbij. Eigenlijk heb ik geen wekker nodig en nog minder een ontwaaklamp om op te staan. Hoe meer licht in de kamer binnenschijnt hoe meer het slaaphormoon melatonine afneemt. Oeps, nu maakt mijn lichaam cortisol aan tijdens het ontwaken. Dit is ’s morgens het hoogst, het geeft aan hoeveel stress of hoe alert we moeten zijn. Ook zorgt het ervoor dat we niet de hele dag als een zombie rondlopen in huis en op het werk. Het maakt dat we honger voelen, trek in vier dikke boterhammen krijgen. Krijg je een slecht telefoontje onderweg naar je werk, daalt je oxytocine en je kan je dan minder concentreren op de weg. Sommigen kunnen zelfs hierdoor een ongeval veroorzaken: oorzaak onbekend! Ze krijgen hartkloppingen, klamme handen, beginnen te remmen, hun adrenaline komt omhoog. Al hun spieren spannen zich en houden zich gereed om te vluchten of om te vechten. Je ademt diep in en uit en je voelt dat je weer alles onder controle hebt. Je komt tot rust. De wonderbaarlijke redding komt snel opzetten dankzij het stresshormoon. Even een koffietje met een taartje onderweg nuttigen. Hmmm, lekkere slagroomtaartjes, likkebaardend neem ik mijn geliefd aardbeitaartje met een flinke toef slagroom. Hier voel je je een gelukkig mens. In mijn hersenen wordt nu het gelukshormoon aangemaakt, namelijk endorfine. Dit stijgt als je prikkelende dingen eet zoals suikers, vetten, chocolade en zelfs chilipepers. Van de vele suikers krijg je dan ook nog eens een energieboost, je bloedspiegel stijgt ten top en je kan de hele wereld even aan. Plots krijg je dan een onvermijdelijke suikerdip. Je alvleesklier reageert meteen en maakt een hoeveelheid van insuline aan. Je bloedsuikerspiegel probeert terug in balans te komen. Echter hij zakt weer en je wordt zo moe als maar kan. Het gapen houdt niet op, je verlangt naar koffie. De cafeïne helpt je erbovenop. Komt het stresshormoon meer en meer de kop opsteken, verzwakt het je immuunsysteem stilaan. Om ziek te worden door deze dwaze hormonen heb ik geen zin in. Ik wapen me ertegen door er niet aan te denken, ze niet over mijn lichaam te laten heersen. Gelukkig krijg ik regelmatig de bikers-high. Wie op een rustig tempo sport, kan het langer uithouden en geniet van de endorfines. Dit werkt pijnstillend, het geeft je een goed gevoel en euforie. Na het sporten is een verfrissende douche aangewezen.
Plots geeft mijn maagrand ghreline af, het wekt mijn eetlust op en ik verlang naar een bord pasta. De leptine geeft aan dat ik verzadig ben en het zoete ijstoetje achterwege laat. Jammer, ik ben dol op ijs in alle smaken.
Erger is het als ik mijn wedstrijdblad bekijk. Het geeft me een kick, een noradrenaline, een opwekkend gevoel. Samen met het knuffel- en gelukshormoon komt de dopamine en oxytocine naar boven, zalig deze keer. Dopamine geeft een stimulerende werking op het beloningscentrum van de hersenen. Bij verslavingen is dit meestal de oorzaak, té veel van het goede is niet gezond. Oxytomine zorgt ervoor dat mensen graag bij elkaar zijn en willen blijven.
Proficiat voor degenen die het al vijftig jaar met elkaar uithouden. Je kan gewoon niet meer zonder elkaar.
Laatst gewijzigd door kwezelein op 20 mei 2014, 06:25, 1 keer totaal gewijzigd.
niks is eeuwig!
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Na de toch wel zeer poëtische interventies van kwezelien wou ik toch nog eens even uit mijn schelp komen met een wedervaren dat mij geruime tijd overkwam.
Mijn toenmalige vrouw, ondertussen lang geleden overleden, had een ongevalletje gehad met de wagen en was aangewezen op mijn hulp om haar van de trein te komen ophalen in Begijnendijk omstreeks vier uur in de namiddag. Zelf werkte ik nog in Zaventem, had om twee uur gedaan en was dan ook, met eigen wagen een klein uurtje te vroeg aan het station.
Ik wou me nestelen in een cafeetje, dichtbij het stationnetje en vond er eentje op loopafstand van het perron. Het zag er me een dorpscafeetje uit en ik stapte binnen en ging zitten aan een tafeltje. In een hoek zaten een viertal bejaarde heren, duivenmelkers veronderstelde ik want het opschrift van het etablissement vermeldde dat het hier een duivenmelkerslokaal betrof.
Het was volop zomer en ik liep er op zijn zomers bij met een miniem tasje onder de arm zoals dat in die tijd ook voor mannen nogal gebruikelijk was. De waardin, een dame van middelbare leeftijd kwam naar mij en sprak :
"U hoeft niet echt iets te drinken hoor mijnheer, u mag meteen naar achter gaan."
Dit zijn natuurlijk dingen die een mens niet verwacht. Ik zat dan ook verveeld met een gepassend antwoord. Een blik achterover gooiend naar de bejaarde heren bemerkte ik dat ze het over mij hadden en dat niet duiven hun onderwerp waren. Ze leken me nogal geamuseerd.
Niettemin antwoordde ik de waardin dat ik toch graag een pilsje had gehad. Ze knikte goedkeurend en voegde er aan toe : "Dat zal ik u brengen, maar echt, het hoeft niet hoor, mijn dochter wacht op u ginder achteraan".
Dan moest ik even slikken. Zelf had ik al gehoord over instellingen waarbij dames van losse zeden heren ontvangen maar nooit had ik gedacht dat camouflage bij dergelijke instellingen zo ver zou gaan om ze te verbergen achter dit soort cafees.
Ik besloot dan ook open kaart te spelen : "Mevrouw", zei ik, "ik kom mijn vrouw halen aan 't station hier rechtover. Ze arriveert over een kwartuurtje. Ik wacht op haar en had graag ondertussen een pilsje gedronken".
"Oh, u bent dus niet de dierenarts ?", antwoordde ze.
Ik ontkende dit.
"Excuseer mijnheer, we dachten dat u de dierenarts waart die we hadden uitgenodigd om de zieke kat van mijn dochter even te onderzoeken. Vandaar."
Toen heb ik mijn pilsje gedronken.
Mijn toenmalige vrouw, ondertussen lang geleden overleden, had een ongevalletje gehad met de wagen en was aangewezen op mijn hulp om haar van de trein te komen ophalen in Begijnendijk omstreeks vier uur in de namiddag. Zelf werkte ik nog in Zaventem, had om twee uur gedaan en was dan ook, met eigen wagen een klein uurtje te vroeg aan het station.
Ik wou me nestelen in een cafeetje, dichtbij het stationnetje en vond er eentje op loopafstand van het perron. Het zag er me een dorpscafeetje uit en ik stapte binnen en ging zitten aan een tafeltje. In een hoek zaten een viertal bejaarde heren, duivenmelkers veronderstelde ik want het opschrift van het etablissement vermeldde dat het hier een duivenmelkerslokaal betrof.
Het was volop zomer en ik liep er op zijn zomers bij met een miniem tasje onder de arm zoals dat in die tijd ook voor mannen nogal gebruikelijk was. De waardin, een dame van middelbare leeftijd kwam naar mij en sprak :
"U hoeft niet echt iets te drinken hoor mijnheer, u mag meteen naar achter gaan."
Dit zijn natuurlijk dingen die een mens niet verwacht. Ik zat dan ook verveeld met een gepassend antwoord. Een blik achterover gooiend naar de bejaarde heren bemerkte ik dat ze het over mij hadden en dat niet duiven hun onderwerp waren. Ze leken me nogal geamuseerd.
Niettemin antwoordde ik de waardin dat ik toch graag een pilsje had gehad. Ze knikte goedkeurend en voegde er aan toe : "Dat zal ik u brengen, maar echt, het hoeft niet hoor, mijn dochter wacht op u ginder achteraan".
Dan moest ik even slikken. Zelf had ik al gehoord over instellingen waarbij dames van losse zeden heren ontvangen maar nooit had ik gedacht dat camouflage bij dergelijke instellingen zo ver zou gaan om ze te verbergen achter dit soort cafees.
Ik besloot dan ook open kaart te spelen : "Mevrouw", zei ik, "ik kom mijn vrouw halen aan 't station hier rechtover. Ze arriveert over een kwartuurtje. Ik wacht op haar en had graag ondertussen een pilsje gedronken".
"Oh, u bent dus niet de dierenarts ?", antwoordde ze.
Ik ontkende dit.
"Excuseer mijnheer, we dachten dat u de dierenarts waart die we hadden uitgenodigd om de zieke kat van mijn dochter even te onderzoeken. Vandaar."
Toen heb ik mijn pilsje gedronken.
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Begijnendijk zeg je Figaretto? Dat dorpje ken ik goed, we fietsen er regelmatig. 
Anderen helpen en vriendelijk zijn kost je niets, maar het geluksgevoel dat je krijgt als je de blijdschap van een ander ziet, werkt verslavend.
De Grieken en de Romeinen gebruikten al warm water om klachten te verlichten. In water zit een oerkracht die we onuitputtelijk kunnen gebruiken voor alles en nog wat. Ook koud water kan heerlijk een aangenaam zijn om te gebruiken en zeker voor je voeten. Hadden Hadrianus en Vercingetorix het vroeger geweten dat ze koude voetbaden moesten nemen tijdens hun lange veldtochten, gegarandeerd dat ze meerdere veldslagen gewonnen hadden. Minder pijn aan hun voeten gehad en waarschijnlijk langer geleefd zouden hebben zonder zorgen over hun eigen-zijn.
Wat is er heerlijker tijdens een hele warme zomerdag dan door koud water op je blote voeten te waden door bos en beemd? Je voelt het zachte mos, zand, kiezels en houtsnippers onder je voetzolen knisperen. Meestal dragen we goede schoenen om een flinke wandeling te maken maar wie een blotevoetenpad in de buurt heeft doet de schoenen uit. Tussen de Limburgse heuvels grenzend aan de Lage Kempen ligt zulk voetenpad. Bij aankomst gaan de schoenen meteen in een kastje. Onmiddellijk worden je neuspapillen gestreeld door de geur van dennen en allerlei groene struiken. Eerst zet je wat onwennig je stappen op het zwartgrijze rulle zand maar het went vlug. Als je loopt alsof je de aarde kust met je voeten, doe je bij elke stap een bloem bloeien. Ook word je vanaf het begin al begeleid door een bordje dat iedere wandelaar uitnodigt om bewust te lopen. De ene keer glibber je door een modderpoeltje, dan weer balanceer je op een omgewaaide boomstam. Je vraagt je steeds af of je je voeten wel goed zet? Je stelt vast, dat je meer je voetkussentjes gebruikt en je zelfzekerder wordt.
Het pad begint zachtjes en het goudgele zand voelt lekker aan je tenen. Daarna volgt er een keienpad, grote grove keien die je tenen martelen maar je kan dit vermijden door het ontsnappingspad te gebruiken. Hier ontwikkel je nieuwe zintuigen en terwijl je voorzichtig voortschrijdt over de omgevallen boomstammen, de trappen die je hoger brengen en de paaltjes die op heuphoogte staan voorzichtig op en af klautert, ruik je het bos. Plots zie je een eend ergens opvliegen uit een nabije poel die lisdodden boven het water heeft groeien. In het voorjaar word je hier verblijd met een kikkerconcert en in de zomer ontwaar je een zee van die gele bloemen. Niet voor niets vierden de Kelten om de zes weken een seizoensverandering. Oei, nu moeten de broekspijpen van iedereen omhoog maar de dames waren slimmer, ze hadden al een hele korte modieuze short aan. De smalle beekjes worden dieper en dieper en het koude water reikt nu tot boven de knieën. Na een tijdje voel je je verbonden met de aarde, je waardeert nu meer alles wat om je heen is, ook de kleinste vervelende mug. De tocht gaat verder over zacht glibberige leem waar je geen houvast vindt en bij iedere tred die je doet probeer je een gil in te houden en een steun voor je voeten te vinden. Hier voel je de geestelijke vrijheid die ruimte in je hoofd schept. Iedere wandelaar vindt hier wel iets wat hem het hoogste genot geeft. Het achtvormige pad dat het leven symboliseert en je een reis op de weg van vertrouwen laat zien, mondt uit in een labyrint dat op haar beurt je een levensles meegeeft dat het levenspad van ieder niet altijd rechtstreeks naar het doel gaat. De houtsnippers brengen een paar minuten verkwikking aan je gekwelde voeten en laten je even de scherpe keien vergeten. Daarna helpt een triade van bomen je lichaam en geest en ziel in balans terug te brengen. En waarom zou je rennend door het leven gaan als het wandelend ook kan? Nog even de trappen van de uitkijktoren oplopen die je een geweldige machtige blik tot ver in de Mijnstreken geeft. Dan is het voorbij met het voetenpad. Terug een beetje steil naar boven eindigt het waar het begon een paar uur geleden. Hier kan je je voeten even onder een voetendouche houden maar eigenlijk hoeft dit niet, het voelt lekker en zalig aan. Zelfs de houten afwaskwasten kan je rustig links laten liggen. Twee dagen kan je genieten van voetjes die als nieuw zijn, ze tintelen en voelen warm aan. Reuma kan je hier niet van krijgen maar wel een gevoel van gelukzaligheid. Achteraf kan je nog de vlindertuin bewonderen en een goede koude frisdrank tot je nemen.
Anderen helpen en vriendelijk zijn kost je niets, maar het geluksgevoel dat je krijgt als je de blijdschap van een ander ziet, werkt verslavend.
De Grieken en de Romeinen gebruikten al warm water om klachten te verlichten. In water zit een oerkracht die we onuitputtelijk kunnen gebruiken voor alles en nog wat. Ook koud water kan heerlijk een aangenaam zijn om te gebruiken en zeker voor je voeten. Hadden Hadrianus en Vercingetorix het vroeger geweten dat ze koude voetbaden moesten nemen tijdens hun lange veldtochten, gegarandeerd dat ze meerdere veldslagen gewonnen hadden. Minder pijn aan hun voeten gehad en waarschijnlijk langer geleefd zouden hebben zonder zorgen over hun eigen-zijn.
Wat is er heerlijker tijdens een hele warme zomerdag dan door koud water op je blote voeten te waden door bos en beemd? Je voelt het zachte mos, zand, kiezels en houtsnippers onder je voetzolen knisperen. Meestal dragen we goede schoenen om een flinke wandeling te maken maar wie een blotevoetenpad in de buurt heeft doet de schoenen uit. Tussen de Limburgse heuvels grenzend aan de Lage Kempen ligt zulk voetenpad. Bij aankomst gaan de schoenen meteen in een kastje. Onmiddellijk worden je neuspapillen gestreeld door de geur van dennen en allerlei groene struiken. Eerst zet je wat onwennig je stappen op het zwartgrijze rulle zand maar het went vlug. Als je loopt alsof je de aarde kust met je voeten, doe je bij elke stap een bloem bloeien. Ook word je vanaf het begin al begeleid door een bordje dat iedere wandelaar uitnodigt om bewust te lopen. De ene keer glibber je door een modderpoeltje, dan weer balanceer je op een omgewaaide boomstam. Je vraagt je steeds af of je je voeten wel goed zet? Je stelt vast, dat je meer je voetkussentjes gebruikt en je zelfzekerder wordt.
Het pad begint zachtjes en het goudgele zand voelt lekker aan je tenen. Daarna volgt er een keienpad, grote grove keien die je tenen martelen maar je kan dit vermijden door het ontsnappingspad te gebruiken. Hier ontwikkel je nieuwe zintuigen en terwijl je voorzichtig voortschrijdt over de omgevallen boomstammen, de trappen die je hoger brengen en de paaltjes die op heuphoogte staan voorzichtig op en af klautert, ruik je het bos. Plots zie je een eend ergens opvliegen uit een nabije poel die lisdodden boven het water heeft groeien. In het voorjaar word je hier verblijd met een kikkerconcert en in de zomer ontwaar je een zee van die gele bloemen. Niet voor niets vierden de Kelten om de zes weken een seizoensverandering. Oei, nu moeten de broekspijpen van iedereen omhoog maar de dames waren slimmer, ze hadden al een hele korte modieuze short aan. De smalle beekjes worden dieper en dieper en het koude water reikt nu tot boven de knieën. Na een tijdje voel je je verbonden met de aarde, je waardeert nu meer alles wat om je heen is, ook de kleinste vervelende mug. De tocht gaat verder over zacht glibberige leem waar je geen houvast vindt en bij iedere tred die je doet probeer je een gil in te houden en een steun voor je voeten te vinden. Hier voel je de geestelijke vrijheid die ruimte in je hoofd schept. Iedere wandelaar vindt hier wel iets wat hem het hoogste genot geeft. Het achtvormige pad dat het leven symboliseert en je een reis op de weg van vertrouwen laat zien, mondt uit in een labyrint dat op haar beurt je een levensles meegeeft dat het levenspad van ieder niet altijd rechtstreeks naar het doel gaat. De houtsnippers brengen een paar minuten verkwikking aan je gekwelde voeten en laten je even de scherpe keien vergeten. Daarna helpt een triade van bomen je lichaam en geest en ziel in balans terug te brengen. En waarom zou je rennend door het leven gaan als het wandelend ook kan? Nog even de trappen van de uitkijktoren oplopen die je een geweldige machtige blik tot ver in de Mijnstreken geeft. Dan is het voorbij met het voetenpad. Terug een beetje steil naar boven eindigt het waar het begon een paar uur geleden. Hier kan je je voeten even onder een voetendouche houden maar eigenlijk hoeft dit niet, het voelt lekker en zalig aan. Zelfs de houten afwaskwasten kan je rustig links laten liggen. Twee dagen kan je genieten van voetjes die als nieuw zijn, ze tintelen en voelen warm aan. Reuma kan je hier niet van krijgen maar wel een gevoel van gelukzaligheid. Achteraf kan je nog de vlindertuin bewonderen en een goede koude frisdrank tot je nemen.
niks is eeuwig!
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Tegen uw poëtische ontboezemingen, Kwezelein, heb ik geen verweer. Zelf ben ik nogal prozaïsch ingesteld maar niettemin lees ik uw bijdragen met plezier. Teksten schrijven zoals gij dit doet kan ik niet. Of misschien toch, maar vlug zou ik vervallen in omfloerste ironie. Moge God het mij vergeven...
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Vrienden voor het leven? Je hoort het overal wel eens waar je komt. Je zweert met een bloedcontract dat je er altijd zal zijn voor de ander, door dik en dun. Niet iedereen hanteert de zelfde normen hieromtrent en ook hoef je de deur niet plat te lopen bij je vrienden. Ook kan het soms al eens jaren duren vooraleer men weer met elkaar spreekt. De verloren draad wordt meteen terug opgenomen, gelijk een vlechtbreiwerk in een donkere hoek, dat lag te wachten op afwerking. Vriendschapsbanden zijn dan gewoon kennisrelaties geworden.
Tot de kennissenkring van Julius Caesar behoorde ik gelukkig niet. Hij die ons ooit de dappersten onder de Galliërs noemde, roeide de Eburonen die hier verbleven in Limburg, Antwerpen en Brabant voor drievierde uit. Hij sloeg met één houw onze beschaving in de geschiedenis zo maar een eind achteruit en in diggelen, een gat in onze cultuur. Waar vind je nog Kelten en Germanen die je een telefoontje plegen, of een berichtje sturen om te vragen: hoi, lang niet gezien of gehoord, leef je nog?
Misschien moeten we eens wieden onder de vrienden of kennissen, afstand nemen of gewoon negeren.
Of zijn we verkeerd opgevoed? Welke Hogescholen of Uniefs leren de mensen vriendelijk zijn, gemeen wezen, assertief zijn? Ieder jong mens moest nu sprankelen van levenslust maar de laatste tijd merk je minder en minder frisse gezichten in de straten. Zijn het de drukke programma’s die de jongeren weinig tijd geven om relationeel te zijn of is ieder op zijn hoede dat ze ’s avonds na een druk leven in de uitgaansbuurt van een Unief nog leven?
Alweer lezen we massaal in kranten bombardementen van geweld en agressie. Jonge onschuldige studenten die in de fleur van hun leven zijn, zo maar neergestoken op straat en voor wat? Voor niks, zo maar! Het zal wel zijn dat vele studenten net voor de examens deprie worden en aan zelfmoord denken. Het moet je kleinkind maar wezen?!
Geweld roept geweld op, je leert je zelf te verdedigen.
Geweldfeiten plegen gebeurt meer en meer op jongere leeftijd. Dit jongerengedrag noemen ze dan ook nog eens ‘het experimenteergedrag’, het behoort tot de puberteit. Welke ouder is nu niet ongerust als nieuwe vrienden over de vloer komen. De ene met een oorbel door zijn neus, de ander met voor de helft afgeschoren haren. Misschien vraagt zich ook iemand af of dit de jongeren zijn die een toekomstige delinquent zullen zijn?
Foute vrienden, spijbelaars komen in iedere familie of groep voor.
Je mag niet meer naar iemand kijken, niet meer dit doen of niet meer dat. Je mag niet meer met een bepaald logo in Wallonië fietsen of ze snijden je de pas af. En dan zeggen ze nog dat de vrouwen levenskracht moeten uitstralen!
In alle geval wens ik toekomende zondag alle papa’s en bompa’s en hoe ze zich ook mogen noemen een fijne vaderdag met veel blijdschap en vriendschap samen met hun gezin.
En ik, ik zoek de Tilff op met mijn fietske!
Tot de kennissenkring van Julius Caesar behoorde ik gelukkig niet. Hij die ons ooit de dappersten onder de Galliërs noemde, roeide de Eburonen die hier verbleven in Limburg, Antwerpen en Brabant voor drievierde uit. Hij sloeg met één houw onze beschaving in de geschiedenis zo maar een eind achteruit en in diggelen, een gat in onze cultuur. Waar vind je nog Kelten en Germanen die je een telefoontje plegen, of een berichtje sturen om te vragen: hoi, lang niet gezien of gehoord, leef je nog?
Misschien moeten we eens wieden onder de vrienden of kennissen, afstand nemen of gewoon negeren.
Of zijn we verkeerd opgevoed? Welke Hogescholen of Uniefs leren de mensen vriendelijk zijn, gemeen wezen, assertief zijn? Ieder jong mens moest nu sprankelen van levenslust maar de laatste tijd merk je minder en minder frisse gezichten in de straten. Zijn het de drukke programma’s die de jongeren weinig tijd geven om relationeel te zijn of is ieder op zijn hoede dat ze ’s avonds na een druk leven in de uitgaansbuurt van een Unief nog leven?
Alweer lezen we massaal in kranten bombardementen van geweld en agressie. Jonge onschuldige studenten die in de fleur van hun leven zijn, zo maar neergestoken op straat en voor wat? Voor niks, zo maar! Het zal wel zijn dat vele studenten net voor de examens deprie worden en aan zelfmoord denken. Het moet je kleinkind maar wezen?!
Geweld roept geweld op, je leert je zelf te verdedigen.
Geweldfeiten plegen gebeurt meer en meer op jongere leeftijd. Dit jongerengedrag noemen ze dan ook nog eens ‘het experimenteergedrag’, het behoort tot de puberteit. Welke ouder is nu niet ongerust als nieuwe vrienden over de vloer komen. De ene met een oorbel door zijn neus, de ander met voor de helft afgeschoren haren. Misschien vraagt zich ook iemand af of dit de jongeren zijn die een toekomstige delinquent zullen zijn?
Foute vrienden, spijbelaars komen in iedere familie of groep voor.
Je mag niet meer naar iemand kijken, niet meer dit doen of niet meer dat. Je mag niet meer met een bepaald logo in Wallonië fietsen of ze snijden je de pas af. En dan zeggen ze nog dat de vrouwen levenskracht moeten uitstralen!
In alle geval wens ik toekomende zondag alle papa’s en bompa’s en hoe ze zich ook mogen noemen een fijne vaderdag met veel blijdschap en vriendschap samen met hun gezin.
En ik, ik zoek de Tilff op met mijn fietske!
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Kranten en tijdschriften puilen tegenwoordig uit van de afkortingen. De makkelijkste is nog altijd MAW, heel toepasselijk: met andere woorden. Zeg het met een kortere versie en je krijgt meer op je papier geschreven. Het steno van vroeger. De moderne chatwoorden of zijn het gewoon code-tekens, waar we geen bal aan kunnen vastknopen, zijn immens populair onder de jonge mensen. Hopelijk zetten ze geen chattaaltje in hun CV.
Dit blijft in je geheugen zitten als een huwelijk dat meer dan vijftig jaar duurde. In onze straat woont een koppel met een LAT-relatie. Eerst dacht ik dat het een apart soort aids was maar toen werd mij duidelijk gemaakt dat het een ander soort liefde was, een speciaal soort huwelijk: Living Apart Together. Samen dus, maar niet fanatiek. Dat had ik destijds eens moeten voorstellen!
Er zijn nu ook BOM-vrouwen! Bewust Ongehuwde Moeders. Vroeger waren dat MDEOGH,ers. Meisjes Die Een Ongelukje Gehad Hadden. De TWVMM,s. De ‘T Was Van Moetes Moeders. Ik wen maar niet aan die letterwoorden maar ze breiden je vocabulaire uit. Je hebt er meestal het raden naar wat ze betekenen. En daar komen altijd nog maar nieuwe woorden bij.
Overal waar ik kom, krijg ik van die woorden te horen en telkens moet ik uitleg vragen want zelfs met de driedelige Van Dale kom je er niet achter wat ze betekenen. Ik vraag me af waar we naartoe gaan. Straks kom ik thuis en mijn eega zegt mij verbolgen: “Nu is het KZA alweer kapot. Als ik die verkoper nog eens ontmoet, dan zal ik hem eens ODWZ.” KZA is dan koffiezetapparaat en ODWZ is ongewassen de waarheid zeggen. Zo eenvoudig is dat. En ‘s avonds zeg je soms tegen je bedgenoot, als je wat laat thuis komt: ‘Ik had nog een HSV!” Dat is dan een Heel Speciale Vergadering. Dat klinkt heel wat beter dan gewoon maar van miserie een bakkie koffie gaan drinken. Je kunt er vele kanten mee uit.
“Hoe gaat het met je SM?” SM is dan schoonmoeder natuurlijk en je kunt dan de wildste dingen vertellen zonder dat je voor liefdeloos versleten wordt. Gemakkelijk is dat wel.
Regelmatig overkomt het me dat ik vreemde smsjes binnen krijg, totaal onleesbaar voor me maar de afzender is bekend. Verloren geschreven berichtjes van zoonlief aan zijn liefje. Van mij de reactie dan: hoi, graag gelezen!!
De huidige maatschappij draait volledig nog op korte woorden, afkortingen, Whats-App, twittergedoe. Wil je natuurlijk geen modderfiguur slaan moet je op zoek naar een lijst die aangrenst aan die afkortingen.
Vervelend vind ik het wanneer ik in een wachtzaal zit en naast me, tegenover me en overal, zieke mensen of wat ze ook mogen zijn, zie met hun GSM in de aanslag.
In de supermarkt hoor ik een jonge vrouw even naar haar vriend bellen of ze dit wel zou kopen wat in de aanbieding ligt? Als je op je gemak in een winkel ronddwaalt, moet je zelf kunnen beslissen of je dit of dat artikel wel of niet koopt, is mijn mening?!
Praten met elkaar zonder zichtbaar te zijn is al lang uit de boze, beeldberichten hebben de markt veroverd, Selfies zijn in opmars.
En op die manier wordt de wereld alsmaar onduidelijker. Wat mij betreft, kan die wereld dan DPO!
Dit blijft in je geheugen zitten als een huwelijk dat meer dan vijftig jaar duurde. In onze straat woont een koppel met een LAT-relatie. Eerst dacht ik dat het een apart soort aids was maar toen werd mij duidelijk gemaakt dat het een ander soort liefde was, een speciaal soort huwelijk: Living Apart Together. Samen dus, maar niet fanatiek. Dat had ik destijds eens moeten voorstellen!
Er zijn nu ook BOM-vrouwen! Bewust Ongehuwde Moeders. Vroeger waren dat MDEOGH,ers. Meisjes Die Een Ongelukje Gehad Hadden. De TWVMM,s. De ‘T Was Van Moetes Moeders. Ik wen maar niet aan die letterwoorden maar ze breiden je vocabulaire uit. Je hebt er meestal het raden naar wat ze betekenen. En daar komen altijd nog maar nieuwe woorden bij.
Overal waar ik kom, krijg ik van die woorden te horen en telkens moet ik uitleg vragen want zelfs met de driedelige Van Dale kom je er niet achter wat ze betekenen. Ik vraag me af waar we naartoe gaan. Straks kom ik thuis en mijn eega zegt mij verbolgen: “Nu is het KZA alweer kapot. Als ik die verkoper nog eens ontmoet, dan zal ik hem eens ODWZ.” KZA is dan koffiezetapparaat en ODWZ is ongewassen de waarheid zeggen. Zo eenvoudig is dat. En ‘s avonds zeg je soms tegen je bedgenoot, als je wat laat thuis komt: ‘Ik had nog een HSV!” Dat is dan een Heel Speciale Vergadering. Dat klinkt heel wat beter dan gewoon maar van miserie een bakkie koffie gaan drinken. Je kunt er vele kanten mee uit.
“Hoe gaat het met je SM?” SM is dan schoonmoeder natuurlijk en je kunt dan de wildste dingen vertellen zonder dat je voor liefdeloos versleten wordt. Gemakkelijk is dat wel.
Regelmatig overkomt het me dat ik vreemde smsjes binnen krijg, totaal onleesbaar voor me maar de afzender is bekend. Verloren geschreven berichtjes van zoonlief aan zijn liefje. Van mij de reactie dan: hoi, graag gelezen!!
De huidige maatschappij draait volledig nog op korte woorden, afkortingen, Whats-App, twittergedoe. Wil je natuurlijk geen modderfiguur slaan moet je op zoek naar een lijst die aangrenst aan die afkortingen.
Vervelend vind ik het wanneer ik in een wachtzaal zit en naast me, tegenover me en overal, zieke mensen of wat ze ook mogen zijn, zie met hun GSM in de aanslag.
In de supermarkt hoor ik een jonge vrouw even naar haar vriend bellen of ze dit wel zou kopen wat in de aanbieding ligt? Als je op je gemak in een winkel ronddwaalt, moet je zelf kunnen beslissen of je dit of dat artikel wel of niet koopt, is mijn mening?!
Praten met elkaar zonder zichtbaar te zijn is al lang uit de boze, beeldberichten hebben de markt veroverd, Selfies zijn in opmars.
En op die manier wordt de wereld alsmaar onduidelijker. Wat mij betreft, kan die wereld dan DPO!
Laatst gewijzigd door kwezelein op 15 jun 2014, 08:39, 1 keer totaal gewijzigd.
niks is eeuwig!
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
mooi stukje kwezelein. Grif geef ik toe dat ik ook over een GSM beschik maar dit ding wordt alleen maar gebruikt voor noodsituaties. Om me duidelijk te maken, slechts dit : ik koop treintickets in eerste klasse voor mijn regelmatige verplaatsingen vanuit Koksijde naar Zaventem Dorp en omgekeerd. Die aankoop kost wat meer dan in tweede klasse maar daar het over een rit van bijna drie uur gaat geef ik graag wat meer uit. De reden hiervoor is simpel : ik reken er op dat ik ongestoord mijn boek of tijdschriften kan lezen door een meerprijs. Ik vind het dan ook uitermate vervelend dat mensen lange tijd en meestal met hoge stem privé-gesprekken aanknopen met de thuisbasis of met andere familieleden over onderwerpen die op een later tijdstip meer tot hun recht zouden komen. Hiermee bedoel ik onderwerpen over waar ze nu zijn, wat ze 's middaags hebben gegeten, wanneer ze in god-weet-welke-plaats ze zullen aankomen en of alles nog in orde is met tante Jeanne of nonkel Louis.
Soms vang ik ook op dat het met tante Jeanne nogal meevalt maar dat nonkel Louis opnieuw naar het AZ moet voor een bijkomend onderzoek. Een spijtige zaak misschien voor hem maar ik word ongewenst getuige van een probleem dat mij helemaal niet aangaat en waarvoor mijn interesse nogal beperkt is. Liever had ik mijn commentaarstuk verder gelezen. Maar dit wordt mij hier vakkundig onthouden.
Het is juist dat er in de trein bordjes te lezen vallen waarin de GSM-gebruiker vriendelijk verzocht wordt zijn(haar) gesprekken te beperken zowel in lengte als in volume. Maar een vriendelijk verzoek lijkt me niet efficiënt. Een verbod, zoals voor rokers, lijkt me een stuk efficiënter.
Of dit strookt met uw artikel hierboven kwezelein, weet ik niet maar ik ben het ondertussen toch ook maar even kwijt.
Soms vang ik ook op dat het met tante Jeanne nogal meevalt maar dat nonkel Louis opnieuw naar het AZ moet voor een bijkomend onderzoek. Een spijtige zaak misschien voor hem maar ik word ongewenst getuige van een probleem dat mij helemaal niet aangaat en waarvoor mijn interesse nogal beperkt is. Liever had ik mijn commentaarstuk verder gelezen. Maar dit wordt mij hier vakkundig onthouden.
Het is juist dat er in de trein bordjes te lezen vallen waarin de GSM-gebruiker vriendelijk verzocht wordt zijn(haar) gesprekken te beperken zowel in lengte als in volume. Maar een vriendelijk verzoek lijkt me niet efficiënt. Een verbod, zoals voor rokers, lijkt me een stuk efficiënter.
Of dit strookt met uw artikel hierboven kwezelein, weet ik niet maar ik ben het ondertussen toch ook maar even kwijt.
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Mijn televisie is naar de knoppen. Vijf jaar jong en dan krijgt die zijn kuren. Dat scherm kreeg opeens en raar streepje,wat na een paar dagen een streep met bollekens is geworden. Eerst dacht ik, dat een of andere reclameboer iets nieuw had gevonden om onze aandacht te trekken, voor een of ander niet lekkend maandverband. Een geschenkje dat men als cadeau bijkrijgt, als men men naar een of ander Aziatisch land reist. Maar neen. Die Sony heeft het begeven, juist zeven dagen nà het verlopen van dat uitgebreide garantiecontract dat ik bij aankoop heb onderschreven. Een ezel stamp zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Maar goed: ik dan maar naar de desk van Sony gebeld in de hoop dat ze toch een beetje compassie zouden hebben en dat enkele dagen erover toch maar weinig of toevallig zou zijn.
Na de top tien van Brahms te hebben beluisterd, krijg ik een heel vriendelijk Sony meisje aan de lijn:
Zij:"Hallo, met Sony"
Ikke" Dag Sony, ik heb een probleempje met mijn TV"
Zij:" Ja, mijnheer" Azi luistert"
Ikke:" oh, sorry jufrouw, ik dacht dat ik bij Sony was. Verkeerd verboden,zeker?"
"Neen,neen,mijnheer ik ben Azi van Sony"
Het begon al goed. Sony had er de familie al bijgehaald, dacht ik toch. Ik deed mijn verhaal over die streep op mijn scherm. Dat mijn garantiecontract van vijf jaar maar met enkele dagen verstreken was. Dat ik Sony toch niet ging verdenken, dat ze een chip in dat toestel hebben gestoken om na vijf jaar in panne te vallen. Dat ik die lijn heb willen weggommen heb ik maar verzwegen. Je weet nooit of die Azia geen connecties zou kunnen hebben met de witte jassen of een of andere bottines brigade.
Zij: " Mijnheer staat uw toestel aan?"
Ikke: " Ja. Ik kijk juist naar het voetbal en zie die chotters bijna tegen die streep lopen.
Zij: " Mijnheer, U kent toch de nieuwe voetbalregels, zeker? U weet toch dat die arbiter vanaf nu een spuitbus gebruikt om een meet op het gras te spuiten bij een vrijschop? Je zult de eerste niet zijn die zich laat vangen. En die arbiters kunnen zich nog missspuiten. Ze moeten nog leren richten"
Nu begon ik toch te twijfelen zeker! Effekens nog eens goed naar dat scherm gekeken en lap, nu was ik er zeker van. Die streep was er. 't Was juist rust en O-O. En die streep, is een blauwe. Ik kreeg zo een beetje de indruk dat Azia ook met de ballen aan het spelen was.
Zij: "Is het een verticale of een horizontale streep"
Ikke: Horizontale strepen zijn er alleen op SenNet. Tussen twee datingreclames door. Het verschil ken ik intussen wel. Het is een verticale"
Zij: " Maar Edje! Dan kent ge mij. Ik ben nu al twee dagen bezig om je berichtjes te sturen. Ik ben het. Het Aziaatje, die liefde zoekt. Ik geef je zelfs cadeaukens als ge op dat groene streepken klikt naast mijn naam"
Ik wist het,hé. Vroeg of laat zou die Vincke mij wel een toer draaien. Mijn fout. Ik zou beter wat meer naar de televisie kijken in plaats van berichtjes te schrijven op sennNet. Ik zou het willen doen, mocht die streep er niet zijn.
Zij: Hallo, Edje, ben je daar nog"?
Ikke: Ja,ja.Tot straks, Aziaatje, bij politiek of nieuws".
Na de top tien van Brahms te hebben beluisterd, krijg ik een heel vriendelijk Sony meisje aan de lijn:
Zij:"Hallo, met Sony"
Ikke" Dag Sony, ik heb een probleempje met mijn TV"
Zij:" Ja, mijnheer" Azi luistert"
Ikke:" oh, sorry jufrouw, ik dacht dat ik bij Sony was. Verkeerd verboden,zeker?"
"Neen,neen,mijnheer ik ben Azi van Sony"
Het begon al goed. Sony had er de familie al bijgehaald, dacht ik toch. Ik deed mijn verhaal over die streep op mijn scherm. Dat mijn garantiecontract van vijf jaar maar met enkele dagen verstreken was. Dat ik Sony toch niet ging verdenken, dat ze een chip in dat toestel hebben gestoken om na vijf jaar in panne te vallen. Dat ik die lijn heb willen weggommen heb ik maar verzwegen. Je weet nooit of die Azia geen connecties zou kunnen hebben met de witte jassen of een of andere bottines brigade.
Zij: " Mijnheer staat uw toestel aan?"
Ikke: " Ja. Ik kijk juist naar het voetbal en zie die chotters bijna tegen die streep lopen.
Zij: " Mijnheer, U kent toch de nieuwe voetbalregels, zeker? U weet toch dat die arbiter vanaf nu een spuitbus gebruikt om een meet op het gras te spuiten bij een vrijschop? Je zult de eerste niet zijn die zich laat vangen. En die arbiters kunnen zich nog missspuiten. Ze moeten nog leren richten"
Nu begon ik toch te twijfelen zeker! Effekens nog eens goed naar dat scherm gekeken en lap, nu was ik er zeker van. Die streep was er. 't Was juist rust en O-O. En die streep, is een blauwe. Ik kreeg zo een beetje de indruk dat Azia ook met de ballen aan het spelen was.
Zij: "Is het een verticale of een horizontale streep"
Ikke: Horizontale strepen zijn er alleen op SenNet. Tussen twee datingreclames door. Het verschil ken ik intussen wel. Het is een verticale"
Zij: " Maar Edje! Dan kent ge mij. Ik ben nu al twee dagen bezig om je berichtjes te sturen. Ik ben het. Het Aziaatje, die liefde zoekt. Ik geef je zelfs cadeaukens als ge op dat groene streepken klikt naast mijn naam"
Ik wist het,hé. Vroeg of laat zou die Vincke mij wel een toer draaien. Mijn fout. Ik zou beter wat meer naar de televisie kijken in plaats van berichtjes te schrijven op sennNet. Ik zou het willen doen, mocht die streep er niet zijn.
Zij: Hallo, Edje, ben je daar nog"?
Ikke: Ja,ja.Tot straks, Aziaatje, bij politiek of nieuws".
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Bedankt voor de raad,goede vriendin, Kwezelein. Vóór de match van morgenavond ga ik mijn oliepeil en suikerspiegel eens goed controleren. Hoewel, zo een grote voetbalfanaat ben ik ook weer niet. Pakweg 1.70 m en goed natgemaakt 65 kilo. Maatje 42 in mijn schoenen en de rest weet ik zo goed niet meer. Meten in méér dan twee decimalen of in inches, is nooit mijn sterke punt geweest. Ge kunt niet in alles even goed zijn,nietwaar? Wat zei mijn moeder zaliger ook alweer? Aja! stoefen en thuis geen patatten!