Kamers van geluk & verdriet

[Gast]

De kermis van Hasselt is allang weer ingepakt in plastieken dozen om naarstig opgeborgen te worden op een oude zolder. Laat het nu net tussen twee kermisattracties door, dat de U-Hasselt zijn diploma-uitreiking hield. Veel te vroeg en met een brok zenuwen in de maag zochten we naar een onvindbare parkeergelegenheid. Maar voor je kinderen is niets teveel, de wagen zouden we wel droppen ergens in niemandsland. Als je uitgenodigd wordt om zo een plechtige gebeurtenis bij te wonen, kijk je niet op een stap te ver te lopen. Veel te vroeg zoals gewoonlijk namen we plaats in de grote aula, een gelegenheidszaal die voor één dag omgetoverd werd in een unieke gelegenheid. De jongste belde om de vijf minuten of ze al bezig waren met de namen af te roepen. Hij zou een bachelor van de avond zijn tussen een lange rij andere toffe gasten en vrouwelijke medestudenten. Wie ietwat in Diepenbeek gestudeerd heeft mag rekenen op een fijne job al is het dan buiten de provinciegrens. En hij koos voor Antwerpen, de sinjorenstad, kort aan de Groenplaats. Nu weet ik dat die stad ook kwade steegjes herbergt en dat ik iedere dag met een bang hart afwacht of hij nog wel de weg naar huis vindt door die vele opstoppingen en werkzaamheden. De zoon kwam op tijd en zijn stoel stond gereed tussen zijn ouders die ineens een volle meter groter werden van trots. Het moment waarop de namen werden afgeroepen deed voor mij heel emotioneel aan. Plots was ik niet meer zo groot en sterk, ik voelde me nietig langs de ene kant en langs de andere kant voelde ik me een fiere moeder die het mocht meebeleven dat haar jongste geslaagd was voor de volwassen wereld te betreden. Als je je kind dat toch nog altijd een slungel is, zo ziet staan op de voorste rij en dan nog met een grote onderscheiding de handdruk mag ontvangen, dan ben je op dat ogenblik heel klein als moeder maar intens apetrots. Het geeft je een gevoel dat je op dit gebied geslaagd bent, je hebt gezorgd dat je kind het beter ooit zal krijgen dan jezelf hebt gehad. De rest zal hij nu zelf moeten doen en bewijzen, dat hij het waard is zijn diploma met fierheid te torsen. Nadat hij terug tussen ons in kwam zitten, bedankte hij ons dat dit alleen door zijn ouders is kunnen gebeuren, zonder ons was hij niets geweest, en hij gaf zijn ma een dikke driekus op haar wangen. Hier kreeg zelfs Kwezelke het moeilijk, de vloeistof in mijn ogen voelde warm aan en ik liet ze verder kronkelen over mijn blozende appelwangen. Ik schaamde me deze keer niet voor mijn bengelde tranen, ik liet ze eindelijk eens de vrije loop, het luchtte op. Ook deze zoon heeft zijn plaats gevonden onder de grote mensen, net zoals zijn voorganger, zijn grote broer waarnaar hij zo opkeek.
Iedere keer breng ik dan zo een herinnering weer naar boven waarop ik ooit eens op het schavotje mocht plaatsnemen. Het was rond de Kerstperiode en de examens lieten menig kind de bibber op het lijf krijgen. Als je in de eerste lagere zit heb je eigenlijk nog niet zo een tijdsbesef, je weet niet wat er dan gaande is. Je vult alle vragen zorgvuldig in met antwoorden die je denkt dat het dat ultieme antwoord wel is. Juf Madeleine wilde dat jaar iets bijzonders doen voor de klas. Iedereen mocht een punt wegschenken aan een medeleerling. Mijn punt was met een warm hart gegeven aan Anneke. Waarom zij juist? Misschien omdat ze uiterlijk een beetje geleek op mij en dat trof me iedere keer, vandaar dat mijn punt voor haar was, dat uiteraard van het mijne afging. Alhoewel geen enkel kind op mijn naam gestemd had, was ik niet jaloers, misschien had ik wel geen punt van een ander verdiend, en had ik beter mijn best moeten doen om die te verdienen. Daags voor Kerst werd in de jongensschool een trede gereed gezet en de zaal zat vol met afwachtende ouders die fluisterend tegen elkaar zegden hoe goed hun kind wel was. De kinderen van de eerste klas waren aan de beurt. Ze werden netjes op één rij gezet, alsof we in het gelid van het leger stonden. Anneke was niet eerste geraakt, ze zat er midden in. Onze bulletin met bruin papier versierd werd volgens het totaal afgeroepen. Beneden op de laatste rij stonden twee getallen, die vormden de som van een rekening en kwam op 99 te staan. Toen wist ik nog niet wat dat betekende maar ik herinner me wel dat er veel ooooo’s en aaahhhh’s door de zaal gingen. Een kind van 6,5 heeft nog geen flauwe notie van getallen, het was volgens mij maar een spel dat gemakkelijk was. En Anneke, zij verongelukte een paar maanden later, een engel voortaan waaraan ik graag mijn punt geschonken had.

[telloorlekker]

Waarom dat ook steeds hier moet gebeuren ? Uitgerekend vandaag werd ik er nog eens aan herinnerd. Ook in het najaar, de vallende bladeren, de herfstkleuren en de sombere wolken die voorbij jagen boven de wip, allen de blik op dat hoogste pluimke gericht. Deze periode voor een aantal jaren heeft hij zich uit ons midden gerukt. Ik was toen nog in een ander gezelschap, van hobbybroeders die in andere sferen leefden; ook hoog én wereldomvattend, met vriendschappen van Vuurland tot Mongolie, van Honduras tot Nieuw Zeeland.
Ene uit ons huidig groepke is lijnpiloot bij een niet nader te noemen Italiaanse luchtvaartmaatschappij. En hij had het uitvoerig over die Wilma, die hem af en toe bij z'n staart pakte; hij was van eergisteren met omwegen vanuit Mexico te Milaan geland. Dan sprong het gesprek plots over om die crash van dat Nigeriaans toestel, dat kort na het opstijgen van de radarschermen verdween. Hem was het een raadsel. En we kregen het over radioverbindingen met alles erop en eraan. Aansluitend kwam een andere schutter er zich tussen mengen met de vraag of ik ook die amateur kende die zo goed was in het maken van internationale verbindingen; die ene dit bij ons kort in de buurt woont... die werkzaam was bij het grote energiebedrijf; den "ellentrik".
Ja, die kende ik... Het werd even stil. Verwonderd over mijn stilzwijgen vroeg hij wat eraan scheelde; en ik moest hem bevestigen dat die zich voor een tweetal jaren van het leven heeft benomen door zich te verhangen aan de lijnen die hem, nota bene, wereldwijde roem opleverde door anderen, in verre continenten, uit de nood te helpen...

[Gast]

Kwezel en TLL, 'k ga efkes pauzeren want 'k ben ook maar ne mens...

[Gast]

De triestige dagen zijn weer in aantocht. Zoals elk jaar vervullen we trouw onze plicht tegenover onze betreurde geliefden. Zij zijn niet meer maar we voelen ze soms zo nabij. Nog denken we aan hun stem die we zo missen en de woorden die ze ons nog wilden zeggen. Kwezel weet wat pijn is morgen, haar tweede baby’tje dat niet wilde delen in de geneugden van het leven, ze wilde er niet bij zijn, ze koos voor de weg die we nog moeten gaan. Het is alweer zo lang geleden maar de dag van toen, lijkt als de dag van gisteren. Bijna vijf dagen droeg ik een engel in mijn buik, ik voelde het leven niet meer, ze was onder mijn handen uit geglipt. Misschien wilde ze wel bij haar grootvader zijn in de hogere kringen hierboven. Ik mis het kind nog alle dagen van mijn leven maar de aanvaarding is gekomen en de gelatenheid heeft hier de plaats ingenomen. Een keizersnede zou de verlossing brengen, de verlossing van wat? Je kreeg zovele jaren geleden een ongewilde narcose en als je wakker werd, was het gebeurd. Het leek wel alsof iedereen zweeg en niks durfde te zeggen hierover. Het beste was dat ik hierover niet zou praten, geen woorden mocht aan vuil maken. Als in een droom gingen de dagen van pijn voorbij. De geestelijke ontbering van de boreling doet meer afbrekend dan de lichamelijke pijn op dat ogenblik. Maar je moet vooruit kijken, opnieuw beginnen, van voor af aan weer een beetje zwanger worden, opnieuw je kans wagen in de loterij. Dagen weende ik, waarom mij, waarom moest mij dit overkomen. De verpleegster zei, dat ik niet alleen op deze wereld was met mijn ellende met mijn grote immens verdriet. Nochtans zag ik rondom mij niemand die nog meer verdriet en hopeloze pijn had, ik voelde me zo alleen met alles, zo klein en verward. De zondag naderde en dat is de dag dat we de Heer moeten danken voor alles maar danken kon ik niet op dat moment. De vele dikke tranen vloeiden weelderig over mijn wangen, ze bloosden niet meer, ze treurden mee met mijn ogen. Op de lange koude gang liepen de mensen druk voorbij mijn deur die mijn kamertje afsloot van de buitenwereld. Ze babbelden door elkaar en ik hoorde lachen en blije mensen maar blij zijn, dat kon in niet. Het toeval wilde dat die zondag de doopvont open stond voor de borelingen. Wie niet thuis de doop wilde doen, kon het laten uitvoeren in de plaatselijk kapel van het ziekenhuis. Op dat ogenblik dwaalden mijn gedachten naar het lawaai op de gang en ik kroop over mijn knieën naar de deuropening, het lachende volk tegemoet. “Wat gebeurde hier in de gang”, vroeg ik aan de voorbijtrekkende mensen? “Waarom zijn de mensen zo opgetut en zo blij, is de H. mis voor vandaag nog niet gedaan, waarom zijn die baby’tjes daar in die mooie kleertjes gehuld?” Een helpende mond vertelde me dat het doopsel zou plaatsvinden en de peters en meters waren erbij om getuigen te zijn. Op dat ogenblik zonk de grond onder mijn voeten vandaan en ik weende zo hard tot dat ze me thuis konden horen. Mijn wereld verging eventjes van mij weg en men hield mij in slaap voor de rest van de dag. ’s Anderendaags kwam een kersverse mama naar me toe en gaf me een porseleinen engeltje. Dankbaar nam ik het aan en ik gaf haar een dikke knuffel want zij was de enige die me durfde aan te spreken, met haar kind naar me toe kwam. Dat deed me ontzettend deugd en ik maakte beloften dat ik volgend jaar hier terug zou zijn met mijn armen gevuld van kindergeluk. Morgen ga ik het graf van de dochter van mijn jongste zus bezoeken, haar kind leefde één uurtje en daarom mocht zij het kind begraven en ieder jaar weer een bloemetje brengen. Heel even laat ik dan weer het pijnlijke moment aan mijn geest voorbij gaan en ik groet mijn engeltje hierboven in de hoop dat ze naar me neerkijkt en zegt: “van jou zou ik veel gehouden hebben, mam, jij bent de beste!” “Treur niet meer om mij maar zorg voor mijn broers en mijn papa.” Het ga je goed mijn engeltje, weet dat mammie altijd aan je zal blijven denken waar ook ter wereld ik me bevind.

[ED.]

Wat kan men daar op zeggen? Niet veel, denk ik. Alleen die trieste, maar tegelijk mooie tekst, nog eens een keer of drie lezen, misschien? En stil denken aan het moederhart, die de handen hebben geleid om deze woorden neer te schrijven.

Sterkte Kwezel.

[Gast]

Heb het ook gelezen, Ed. Schone ziel, die Kwezel en toch zo broos... 'k Ben er nog niet goed van.
Spijtig toch dat deze reuzin ooit naar misbakken dwergen heeft "moeten" luisteren...
Doe voort, Kwezel. Jij maakt ons rijker.

[zandmannetje]

Kwezel, weet dat ik in gedachten bij jou ben!
Hetzelfde is ons niet éénmaal, maar driemaal overkomen. Tweemaal eentje dood geboren, eentje heeft één dag geleefd, vertoonde verschillende afwijkingen.
Wat er die dag door je heen gaat, had ik reeds lang van mij afgezet, maar met jouw teder epistel komt weer alles boven.
Mijn eega wist echter niet van ophouden, ze moest en ze zou drie kinderen hebben, want zij was thuis altijd alleen geweest en ze vond dat een verschrikking.
En die hebben we dus, drie gezonde en welvarende kinderen, en nu reeds drie kleinkinderen, waarvan de oudsten de laatste dagen druk doende waren pompoenen te bewerken voor Halloween...

[telloorlekker]

Ik zou er nog veel aan kunnen toevoegen, zou weer een heel verhaal kunnen uitspitten, maar de indachtigheid aan wat Kwezel beroert belet mij ons verhaal te schrijven en te herschrijven. Het is de dag van de Allerheiligen, van hén die ons zijn voorgegaan. Die moeten wij vieren; er niet om treuren. Morgen, is het de dag van Allerzielen... Ook van diegenen die er niet bij konden zijn... het blijven herinneringen, droeve herinneringen...

[Gast]

Terwijl ik vandaag door de straten van pijn wandelde, viel het me op hoeveel dure en wondermooie bloemstukken op de graven stonden. Hoe jonger de mensen hoe meer lieve intenties dat erop geschreven waren. Ook viel mijn oog op de leeftijd van sommigen. Het leek wel een ellenlange straat naast elkaar van veel te jonge mensen die hier niet meer onder ons mochten verblijven. De doodsoorzaak was haast van ieder dezelfde, een ongeluk. Men staat er niet bij stil hoeveel menselijk leed hier bij elkaar dag in dag uit naast elkander ligt. Voor de achterblijvers duurt het soms lichtjaren vooraleer ze er overheen zijn. De herinnering aan hun teerbeminden, hen hier te zien zonder dat ze hen kunnen aanraken. Een mens kan het haast niet vatten, een mens van vlees en bloed dat eens een jongeling in wording was, hij of zij is niet meer. Rondom ziet men kinderen volwassen worden en de gedachte dwaalt af naar hun eigen geliefden. Men zadelt zich op met een groot schuldgevoel en men wilde dat men de tijd kon terugzetten, terug alles in de plooi kon laten vallen. Helaas kan men de tijd niet terugdraaien, niet meer verder koesteren en knuffelen wat men heeft verloren met één ondoordachte beweging van de onvolwassen mensenkinderen. Vergeten doet men het nooit, de pijn vermindert en verzacht de wonden een klein beetje. Schuldgevoelens maken plaats voor het waarom en aanvaarding laat jaren op zich wachten maar het komt en het kan. Alleen.. men krijgt van deze jonge mensen die te vroeg van ons heen gingen, alsof ze ergens gingen kamperen om morgen opnieuw voor onze deur te staan, geen kleinkinderen. Deze kleinkinderen die we nooit mochten mee beleven en omarmen, deze kinderen die nooit zullen geleefd hebben, ook deze kleinkinderen hebben hun toekomst verloren. Bij oudere mensen die ongeneeslijk ziek zijn, die hun leven voorbij hebben zien streven, bij deze groep mensen kan men zich voorbereiden. Er bestaat een palliatief, een vooruitzicht bij het achterlaten van familie. Het is ook zeker zo zwaar zo iemand te moeten afgeven, maar deze mensen die een vruchtbaar leven achter laten, die berusten er in. Veeleer troosten ze hun naaste familie en zeggen dat het allemaal niet zo erg is, te sterven. Het is gewoon het lichaam dat overgaat naar de aarde maar de geest zal er altijd blijven. De aanvaarding komt sneller als men zijn grootouder uitgeleide doet, dan dat men onverwachts een kind moet achterlaten om nooit meer in de armen te mogen houden. Gods wegen kunnen hard zijn maar wij zijn maar nietige mensen. Ooit heb ik vaders zien huilen bij hun lieveling. Ze kwamen ’s nachts op het graf van hun kleine of nog onvolwassen kind zitten. De nacht droeg het geluid verder met de wind en de buren lieten deze mannen bij het graf zitten. Ze hoorden voorlezen en vertellen en wisten dat ze troost bij elkaar zochten in de donkere nacht. Er huilden geen wolven door de bloementuinen, de stilte brak door de schemer met alleen eenzame vaders die hun verloren zoon vertelden over de voetbal, hun ploeg die weeral een dikke kater had gelaten. Nacht bij nacht gingen ze trouw naar hun co-piloot, hun wingman die ze niet meer hadden. Tot de dag kwam dat het stil bleef op het serene kerkhof, ook de vaders kunnen verdriet hebben om een verloren toekomst, die plots weggerukt werd in een ommezwaai. Ze konden het leven niet meer aan, de schuld was te groot geworden. Ze stierven een stille dood om verenigd te worden met hun achtergebleven kind. Hun liefde kon niet gescheiden worden, dat wilden ze niet. Zo broos en teer naast elkander, hand in hand voor altijd samen. De wingman en co-piloot zijn terug bijeen want zonder je wingman zit je in de wind, je kan het vliegtuig niet meer zo veilig besturen. Je voelt je veilig met een scherm om je heen, een scherm dat nooit meer stuk zal gaan. Ben je je ouders verloren, heb je je beschermlaag verloren, je hebt geen wingman en wingwomen meer die je alle dagen om raad kan vragen. Verlies je echter een jongere, dan ben je je toekomst kwijt.

[Gast]

[Gast]

Als je deze bijdrage van Kwezel hebt gelezen, heb je Allerheiligen gevierd...
Meer moet dat niet zijn. Ik zou bijna zeggen, meer "kan" dat niet zijn, want het "heilige" in deze dag mag niet gebroken worden door verdriet.
Lezen, begrijpen en even stilzijn. De TV afzetten en gaan slapen. Meer kan ik nu niet doen, Kwezel.
Slaapwel en... bedankt!

[ED.]

Gewoonlijk ga ik tijdens het jaar meermaals mijn verhaaltje doen tegen pa en ma op het kerkhof, ergens rond Dendermonde. Ik doe het liever alleen, zonder al dat publiek erbij. Maar goed, vandaag was ik er ook met mijn twee boeketjes bloemen. Slechts twee boeketjes bloemen, en dat, terwijl bijna mijn ganse familie daar ligt? Tja, pa en ma die zijn toch altijd het nauwst betrokken geweest in je leven. Tantes, nonkels en peters en compagnie, daar denk je ook wel aan, maar een bloemenwinkel, dat kan ik mij niet permitteren.

Op datzelfde kerkhof ligt er ook een broer van mij, eentje die ik eigenlijk nooit gekend heb. Die niet kon blijven leven, bijna 58 jaar geleden. Ik heb als kind altijd zijn grafje versierd met kiezeltjes. Nu is dat grafje al jaren verdwenen. De plaats is nog niet ingenomen. Dus blijf ik er altijd even staan om tegen dat stukje grond te zeggen” broer, spijtig dat ik jou nooit heb gekend.Wie weet, welke goede vrienden wij zouden zijn geweest”.

Iets verder ligt mijn zus. Diegene die een jaar geleden ook al genoeg had van het leven. Die het uit zichzelf is afgestapt, zonder ons te verwittigen. Die mij een beeld heeft achtergelaten dat ik niet vlug zal vergeten. Dat bloemetje voor haar was er nog niet bij. Misschien omdat ik maar twee handen heb. Misschien, omdat ik nog altijd een beetje kwaad ben. Ik zal haar dat bloemetje eens brengen op een winterse dag. Een dag wanneer er eens niemand in de buurt zal zijn. De dag, wanneer ik haar eens goed mijn gedacht zal kunnen zeggen en,misschien, zal toegeven,dat ik haar begrepen heb.

Bij het naar buiten gaan van het kerkhof hoorde ik tromgeroffel. Eén trommelaar liep op kop van een kleine groep mensen. Helemaal achteraan liepen één vrouw en drie oude mannen, fier met hun vlag van de oud-strijders in de hand. Ik ben op mijn stappen teruggekeerd, en ben deze mensen gevolgd naar het ereperk van hun gevallen kameraden.

De mensen zwegen. Het werd ineens nog stiller dan anders op dat kerkhof. Terwijl een jonge gast de last post speelde, waren er zeker en vast nog mensen die, net als ik, dachten, “ jullie hebben gevochten voor ons land. En, zie nu eens, wat er nog van over blijft”. Dit schouwspel heeft iets losgemaakt bij mij. Ik was fier op die vier toch al héél oude mensen. Drie mannen en één vrouw, die ik waarschijnlijk nooit meer zal terugzien. Ik had goesting om te applaudisseren en om die mensen de hand te drukken. Ik heb het toch maar niet gedaan. Maar binnen in mij heb ik “dank U” geroepen naar al die jonge mensen die daar liggen, en naar die oude overlevenden die met bibberende hand hun soldatengroet brachten.

Het moet zijn, dat er ergens toch nog iets bestaat nà de dood. Ergens binnen in mij zei me een stem: “makker, je moet niet wachten op die winterse dag. Breng dat ene boeketje bloemen maar naar je zus. Kijk naar die oud-strijders. Zij hebben het allang begrepen”

Morgen doe ik het! En bij het passeren van dat ereperk van die oud-strijders, zal ik één bloemetje uit de ruiker plukken en het op hun graf leggen. Om te groeten,…..groet!

[W T]

Klassewerk hier...stuk voor stuk.

[telloorlekker]

Hier heb ik geen woorden voor... ik dacht onwillekeurig aan die oude vynilplaat met dat rode stikkertje, met die ouwe grammofoon met voor de hoorn dat hondje dat zit te luisteren aan die hoorn en zich waarschijnlijk "His masters voice" meende te herkennen.
Wegens de werkzaamheden aan huis en gevel, de braakwerken in enkele straten verderop - verschijnselen om oude glorie definitief te ontdoen - nam ik even de wagen en reed een straatje om. Daarmee passeerde ik het kerkhof...
Ik zag een hondje, alleen en niet gelijnd, met het kopje iets naar benee voor de ingang van het kerkhof treuzelen, alsof het niet wist daar binnen te gaan of verder te lopen.
Even hield ik halt om dat beestje gade te slaan; want ik vermoedde dat dit diertje ook een dierbare had die in die tuin van rustenden was achter gebleven...
Terwijl ik die straton zo zat aan te staren dwaalden mijn gedachten naar die ouwe vynilplaat en hoorde ik -in gedachten- de melodie van "Old Tige", zo eerlijk bezongen door wijlen Jim Reeves.
Het beestje tippelde de kerkhofpoort door en verdween over het wandelpad...

[Gast]

Hij was een goed mens en heeft moedig gestreden om Pasen te halen. Helaas het mocht niet zijn, zijn lijden is voorbij, voor goed gedaan. Het leven waar hij zoveel van hield en waar hij zo mee begaan was op gebied voor de sport, alles ligt achter hem. Dit overlijden sloeg in als een bom, de diepe ontroering voor deze bekende sportman, de Belgische ex-bondscoach, de man die één van onze zonen tot twee maal toe de massacross liet winnen met zijn aanmoedigingen. De man beschikte over een rijk gevulde carrière op sportgebied. Men kende hem als de sportfiguur die als de Fifa-instructor over de hele wereld een diep respect meevoerde. Dankbaar omdat we deze persoon die uit het goede hout gesneden was, van kortbij hebben mogen meemaken, we danken hem nederig voor alle goede dagen die we met hem gekend hebben. Deze grote ambassadeur debuteerde als bondscoach op 14 maart 1992 met een interland tegen Hongarije in Maasmechelen. Na elf seizoenen als bondscoach van de nationale zaalvoetbalploeg (Futsal) te zijn geweest, stopte hij wegens ziekte deze activiteit maar achter de schermen ging hij onverwijld verder. Met een grote verantwoordelijk op zich te nemen voor de verdere verloop van trainersopleiding werd hij ook een fijne raadgever voor de technische commissie. Zijn warme persoonlijkheid zal niet meer schijnen onder de jongeren van intersport. Honderden kinderen die zijn coaching meemaakten zullen deze vriendelijke en geliefde man moeten missen. Niet alleen was hij een geliefd man op gebied van sport, ook zijn leerlingen zullen hem heel erg missen. Een persoon die wist hoe hij met andersvaliden moest omgaan, hoe hij de kinderen die een lichte vorm van ADHD hadden moest opvangen. Door dik en dun steunde hij deze kinderen, die nu volwaardige volwassen mensen zijn geworden. Zijn motto was altijd, eerst moet je de leerlingen hun vertrouwen kunnen winnen, en hun vertrouwen winnen dat kon hij als de beste. Door de interscholensport op een hoger schavotje te zetten, werden zij geen kinderen anders dan een ander maar sportmensen waarnaar menig mens opkeek. Al wie met zijn leerlingen aan de meet stond bibberde als zij de motivatie van ze zag. En hij won met zijn klas, de trofeeën hangen nog dankbaar te prijken in de gangen van zijn geliefde school. Mijn zoon koestert de gouden medailles die hij dank zij deze unieke persoon mee naar huis mocht nemen. We brengen hem naar zijn laatste rustplaats in het weekend voor Palmzondag en betuigen hem onze dank om de goede momenten die we samen doorgebracht hebben in de sporthallen.