Nostalgische verhalen …hier graag!

[telloorlekker]

Nochthans Bomi; ook met die "nieuwigheden" zou je versteld kunnen staan wat zij hun kroost zouden aanbieden. Veertig jaar, nog niet zo'n eeuwigheid geleden stond ik aan de wieg van de computer. Ik was toen werkzaam als analist-programmeur bij een van 's werelds eerste aanbieders van mainframes. Als ik nu met die nostalgie van toen uitpak, fronsen menige informatica-specialisten nu de wengsbrouwen. Weten zij veel wat nog een ponskaart is, laat staan een winchester. De meesten verwarren dit laatste zelfs met een schietijzer, hoewel die lp's van toen er weinig mee uitstaans hadden.
Ik kan me dus best inbeelden welke verhalen dan van de grond zouden komen. Ik meen zelfs dat ik laatst nog voor 'zeldzaam excemplaar' werd aangestaart toen ik over mijn eerste homecomputer sprak, een pc-ke dat ik trouwens nog altijd bewaar ter nagedachtenis én om mijn beweringen kracht bij te zetten mocht dat nodig zijn. Wat de Sinclair ZX81 méér kon dan de toen allomgeprezen Commodore zal me eerstdaags nog van pas komen. Zelfs deze laptop kan, zonder attributen, niet dat wat dat gesofistikeerd speelding kan; je moet er echter wel in thuis zijn, want anders bak je er niet veel van...
De meesten van de computerbezitters kennen slechts de make-up van die kaskes; mijn liefhebberij gaat meer naar de binnenkant: het hoe en waarom van al die vernuftelingskes.
Maar of ook dat naar de interresse uitgaat van de nu opgefokte informatici durf ik wel te betwijfelen...

[Fikske]

Hé Bomi en TLL. Mooie herinneringen die jullie hier hebben neergeschreven.
Het is al een tijdje geleden dat ik langskwam en daarom wil ik ook een duid in het zakje doen.

Wat smoutbollen en zo betreft, daar hebben we thuis nooit veel van gehad. We waren wel gelukkig als kinderen maar hadden niet veel onder onze neus te steken. Enfin , de oorlog zal er voor veel tussengezeten hebben.
Ik herinner me een verhaal dat ik al ergens eerder verteld heb over die tijd kort na de oorlog.

1945 - Ajuinstoemp

Mijn broer en ik zijn 'sleutelkinderen'. Nooit is er iemand thuis als we van de school komen. Wij trekken onze plan wel en vinden dat normaal.
Ons moeder helpt haar man in zijn atelier te Brussel, waar ze samen zinken buizen en dakvensters maken. Veel tijd om eten te bereiden heeft ma niet en het is ook niet bepaald haar specialiteit. Wij eten echter altijd wat er op tafel komt en vinden het nog lekker ook. Als er overschot is wordt dat niet weggesmeten, nooit! De schaarste tijdens de oorlog zit nog fris in ons geheugen.
Deze middag eten we het teveel van de pellepatten met ajuinsaus die ma de avond voordien tot uienpuree heeft geplet. Mil is eigenlijk de 'kok' en verwarmt de 'ajuinstoemp' in een kookpot op de Leuvense stoof, die ik - dat is mijn taak - heb aangestoken. Ik ben 9 en Mil is 8.
Mijn broer zit recht tegenover mij aan de keukentafel. Dit is onze vaste plaats, ver uiteen, zodat we mekaar niet kunnen ambeteren zegt ons ma.
De bokaal met zure haring staat in het midden van de tafel. Mil leunt zover mogelijk naar voor, neemt er één van de twee vissen uit en schuift de pot nogal roekeloos in mijn richting. Een scheut azijn die over de rand spat vormt een plas op het tafelblad.
'Opkuisen!' zeg ik streng. 'Jij hebt gemorst!'
'Kuis het zelf op,' zegt hij en begint te eten.
De ajuinstoemp smaakt minder goed dan gisteravond. Ik heb niet veel honger en roer lusteloos door de platte puree op mijn bord. Langzaam schep ik wat op de top van mijn vork... Al spelend pak ik ze vast als een katapult, neem een schiethouding aan en mik naar Mil.
'Kuis die azijn op heb ik je gezegd of...'
'Of wat?'
'Of ik schiet.'
'Dat durft ge niet.' Hij trekt een vies gezicht en steekt zijn tong naar me uit.
Vlam! De 'kogel' mist zijn doel.
'Ha, ha, ge hebt me niet hé!' lacht hij.
Het tweede projectiel vliegt rakelings langs zijn oor en spat open tegen het behang op de muur achter hem.
'Weer mis!' gilt mijn broer. Nu heeft ook hij zijn pureewapen in aanslag.
'Hier zie! Pak aan!' De klonter raakt mijn linkerschouder en het klevend goedje blijft aan mijn trui plakken. Patst! Een tweede schot is er naast en komt op de deurstijl terecht. Nu is het hek helemaal van de dam. Binnen de kortste keren wordt de keuken herschapen in een waar slagveld. We bekogelen elkaar tot onze borden helemaal leeg zijn.
Pas als we uitgelachen zijn overzien we de schade die we hebben aangericht. Niet enkel wijzelf maar ook de muren, de deur en de kast hangen vol met aardappelpuree. De bokaal is omgevallen en de rest van de azijn loopt over de tafel en druipt op de grond. Als ik van mijn stoel opsta schuiven mijn voeten uit op de smurrie en val ik languit op mijn rug. Grote hilariteit van kleine Mil. Het lachen vergaat hem snel als ik kreunend blijf liggen.
'Hebt ge u pijn gedaan?' vraagt hij bezorgd.
Wanneer hij zich over me buigt om me recht te helpen pak ik zijn arm vast en trek hem mee op de grond. We schaterlachen en rollenbollen over de vloer. Als hij wil weglopen grijp ik naar zijn benen maar hij is me te vlug af.
Mil is plots niet meer bereid om verder te spelen.
'We moeten dat hier allemaal opkuisen want als ma en pa dat zien zal er een dikke rammeling volgen.' De kleine voegt de daad bij het woord en gaat een emmer en dweil halen in het waskot. Het kost ons ruim een uur eer alles proper is en de sporen zijn uitgewist. We doen zelfs de afwas en zetten de borden en de kookpot weer netjes in de kast.
Moeder is blij verrast als ze geen afwas in de gootsteen ziet staan maar wanneer ze twee dagen later haar huis opruimt en onder de kast nog gedroogde etensresten vindt wil ze weten waar die vandaan komen.
Het kost haar weinig moeite om ons te laten bekennen want we kunnen ons nog steeds niet inhouden van het lachen als we aan het gevecht terugdenken.
'Ha daarom hebben jullie toen de afwas gedaan...' ,zegt ze en gaat dreigend met haar opneemvod naar haar twee bengels, maar we zien aan haar gezicht dat ze zelf moeite heeft om zich serieus te houden en we krijgen de tijd om weg te vluchten...