Nostalgische verhalen …hier graag!

[Bomi]

Zandmannetje ik geloof in jou ook al word ik er volgende maand 72. Een mens blijft altijd een beetje kind binnenin, soms kon ik wel wat zand in mijn ogen gebruiken. Dit keer een waar gebeurd verhaal.


Letterkes en pieringskes



Het was altijd een gezellige boel bij ons op de woensdag namiddagen. Ons drietal was nog klein, ze moesten in ’t begin afgehaald worden aan het kinderdagverblijf, later verplaatste zich dat naar de lagere school. De tafel stond gedekt elk zijn eigen kleurtje van borden, kommen en bekers. Alleen het bestek was universeel.
Oorlog in ’t klein als er ééntje het aandurfde de kleur van ’n ander nog maar te bekijken.

Samen met de lagere school kwam het leren lezen en schrijven. Wat ook zijn intrede deed waren de lettertjes in de soep. Geen soep zonder lettertjes! Iedereen kent dat wel die pakjes waar het ganse alfabet, door elkaar geklutst, in verpakt zit.
Wat een feest wat een blijdschap aan tafel, alledrie met de lepel, soms ook al eens een vingertje in die lepel, vissend naar een letter van hun naam. Er werd in de kommen geroerd en gezocht zolang tot ze, ze allemaal gevonden hadden. Triomf op het einde tevreden met het resultaat!

‘Kijk eens bomi die heb ik zelfs drie maal.’ Ik dan ‘ja eet nu maar verder je soep wordt (was) al koud. Er werd zelfs geruild wat het nodige geklieder met zich meebracht.
Tja die fabrikanten controleren niet of in elk pakje het ganse alfabet zit..
Leg dat aan dat kleine volkje maar uit. Je bent op zoek naar ’n Jéétje en vindt alleen maar Béétjes of Eétjes. Voor kinderen onbegrijpelijk, waarom hij of zij wel en ik niet?

Samen met het opgroeien van de kinderen veranderde ook hun alfabetisch gedrag, in rechte lijntjes. De lettertjes werden sprietjes, de vermicelli, bij ons alleen gekend onder de naam pieringskes. Niet dat er nu pieren in de soep zaten, neen alleen hadden ze de naam geleend. Eerst het vloeibare gedeelte van de soep wegdrinken, met een kom mocht dat, om daarna met de lepel zoveel mogelijk pieren met grote hoeveelheden naar binnen te werken.

Bij de pieren waren nu ook de balletjes in trek, neen geen vleesballetjes. De backerbsen zijn van origine Duits of Oostenrijks, ik weet het niet. Nu nog altijd zijn de balletjes in trek het is een trend die niet verdwijnt. Ze kunnen zo lekker zwellen in je soep, wat soms bij hen meer op pap begint te lijken dan op soep.

Eigenlijk kwam dat pieren en lettergedoe gisteren weer bij me naar boven. Zondagnamiddag koffietijd, ik had zaterdag namiddag pannenkoeken gebakken. Vijf minuten vóór vier uur twee met de fiets en eentje met de auto maken hun entréé. “ Ha! Lekker! Beginnen we er aan bomi? we zijn er klaar voor! Ze moeten zelf de tafel dekken terwijl ik ondertussen met opwarmen aan de slag ben. De twee jongens verwerken elk 5 stuks, het meisje iets bescheidener maar 3. Bompa en ik krijgen dan ook de tijd om er ook een paar te eten.
Pannenkoeken naar binnen, vliegen ze naar de living naar de PC. kijken wie er op MSN zit.
‘handen wassen’ roep ik van uit de keuken “ is al gebeurd! “ krijg ik als antwoord.

Daardoor kwam bij mij de bedenking boven ‘waar is de tijd dat ik dat kleinste met veel geduld en heel kleine hapjes met moeite één pannenkoek naar binnen kreeg? gevolgd door de gedachte aan de soep met lettertjes en pieringskes.
Waar is de tijd? Puur heimwee?

Bomi
29-09-03

[Fikske]

Hallo Bomi en Zandmannetje. Blij dat jullie hier de boel nog draaiende houden.
Ik ben nog niet overleden hoor Zandman maar ik was een tijdje met verlof en heb daarna dit forum wat uit het oog verloren.
Beloofd, ik zal mijn best doen om wat meer te komen kijken vanaf nu.

En Bomi, ons zandmannetje heeft gelijk. Alle 'mooie' verhalen horen hier thuis en die van jou zijn héél mooi! Kom maar regelmatig eens piepen en af en toe een verhaaltje (met veel heimwee en nostalgie) plaatsen.
Ik ben ook al bijna 71 en denk nog dikwijls terug aan momenten van vroeger. Dit betekent geenszins dat de dingen van nu niet meer goed zijn, integendeel vind ik. De kleinkinderen worden wel allemaal groot maar gelukkig vergeten ze ons niet en komen nog regelmatig een bezoekje brengen, weliswaar iets minder dan vroeger toen ze naar de 'kleine school' hier in de buurt gingen.

Ja die kleinkinderen hé. Ze zijn zo schattig en kunnen soms raar uit de hoek komen met uitspraken waar je je niet aan verwacht.
Zo herinner ik me iets van toen we met Lucas (toen 10) en Marlies ( 7) aan tafel zaten.
Plots hoorden we een gekwetter van jewelste en zagen door het venster hoe een bende merels onze kersenboom aan het plunderen waren.
'Kijk nu toch eens,' zegt mijn vrouwtje, 'hoe ondankbaar die vogels zijn. In de winter, als het koud is, strooi ik hier op het terras graan en zaden voor hen en nu komen ze al onze kersen afeten.' 'Het zijn ondankbare vogels!'
'Ach moemoe,' zegt Lucas, 'die vogels kunnen daar niks aan doen, dat is toch hun instinkt?'
Marlies fronst haar voorhoofd en heeft duidelijk niet begrepen wat haar broer bedoelt. Plots heeft ze het gesnapt en aapt hem na.
'Ach Lucas, het is niets; laat die vogels maar stinken!'

We lagen krom van het lachen en hebben haar daarna geduldig moeten uitleggen wat een 'instinkt' eigenlijk is...

Tot een dezer dagen
Fikske

[telloorlekker]

Fikske, dat van dat instinkt in je familie, is dat geen instinker ?
Als het onwelriekend mag zijn wil ik ook een duit in het laadje doen hoor; bij mij zit er doorgaans wel ergens een luchtje aan. Men moet niet alles te nauw nemen. Ook niet dat wat jullie, misschien nieuwkomers, van ons allemaal ook moge denken. Niet alles is de waarheid, en niets dan de waarheid zo helpe mij Allah...
Sorry, maar de uitlatingen van enkelen onder ons -en dan nog in verband met de "kolderbrigade"- schiet me wel in het verkeerde keelgat. Zandmannetje weet wel beter; er zijn, voor zover de overlijdensberichten het niet nalaten, nog heel wat meer kolderaars in de de forumlijers. Het gezelschap is niet beperkt tot een selekt clubke. Ik verwacht daarom ook terug een opleving van de gebeurtenissen; ooit krijgen we nog eens een uitschieter als destijds met die luchtballon van 'wie was het ook alweer'...
Ci, hier heb ik het weer; de eeuwige spelbreker 'Alzheimer' heeft me weer te pakken. Kan ik de namen van al die vernuftelingen toch weer niet onthouden zeker ? En de crashes van mijn HD maken dat niet beter, integendeel. Ah ja, ons Kwezelke -waar zit die overigens ?- heeft ons een heel boekwerk mooie belevenissen nagelaten, en zo herinner ik me nog een Hermano, Brombeer en ja ook ez. Tally; deze laatste kon ook aardig uit de hoek komen, hoewel niet iedereen zijn stijl wou smaken...
Voorlopig laat ik mijn klaagzang hierover, er komt nog wel een moment om in de aanval te gaan. Nu moet ik me echter haasten, want over een dik half uurtje moet ik alweer de deur uit; kursusje volgen. Want hoewel senior, moet men toch bij blijven hé... digitale radiotechniek. Het zegt jullie waarschijnlijk niet, of 't laat ergens een belletje rinkelen. In alle geval heb ik weer een hele kluif voorhanden waar ik mijn dagen mee zoet kan houden...
Jongens en meisjes, ik hou het hierbij voor bekeken... tot een volgende lichting. Ciao...

[Bomi]

Hallo iedereen, als nieweling heb ik niet veel in de pap te brokken, schrijven is een plezante hobby, dus vallen we maar mer de deur in huis.



Jaren geleden kwam er in het Philips bedrijf waar mijn man werkte een Indiër op bezoek. Het was de bedoeling dat hij zich in Hasselt kwam bekwamen over een bepaald onderdeel van ’n productieproces. De man was gelogeerd in een klein hotel werd daar door één van de medewerkers opgehaald en na het werk op de fabriek weer teruggebracht.


Aan de mensen op de afdeling was gevraagd de Heer Benardji zoveel mogelijk te helpen de avonden op een interessante manier door te brengen. Hij was hier voor 2 maanden, het was een echte cultuurschok voor hem, de koude en de manier van leven. Er was een beurtrol gemaakt zo dat ieder hem ook eens thuis voor ’n maaltijd kon uitnodigen, om zo de manier van leven, van Europa te leren kennen. We hadden een lijst gekregen van dingen die we wel en niet mochten klaarmaken.
Hij was Hindoe, zijn geloof liet niet toe dat je de vorm van het dier dat je opdiende kon zien, bvb. een kip mocht niet gans zijn wel gefileerd, ook geen varkensvlees.


De eerste keer dat hij bij ons kwam was zeer vreemd, hij ontdeed zich in de hall van z’n schoenen en plaatste zich op de canapé in lotushouding. Hij dronk alleen een glaasje wijn of water. Mijn eerste menu was een kippensoep, vidé als tussengerecht en Normandische tongfilet als hoofdgerecht, als nagerecht chocolade mousse. Belgische pralines bij de koffie, hij kende die al van vóór hij hier was. Denkelijk had hij in Calcutta zijn briefing goed geleerd en onthouden. Zijn koffie dronk hij zwart al luisterend naar muziek, mijn man had een LP met klassieke muziek opgezet waar ook de Bolero van Ravel opstond. De man was gewoon in trance hij vond die bolero zo mooi dat mijn man de volgende dag met hem mee naar stad moest om de plaat te gaan kopen.


In de loop van die week zijn ze samen ook naar de audiotheek geweest. Hij zocht muziek van bij hem thuis, kon een paar platen lenen en kwam ze bij ons afspelen. Nu was het aan ons om versteld te staan, muziek zo meeslepend triest of vrolijk. Hun grootste vedette toen was Ali Akbar Khan spelend op een citar begeleid met een soort fluit. Grandioos
Hij vertelde ook over hun kaste systeem, hij was van een vrij hoge kaste vond het normaal dat z’n familie een huwelijk voor hem regelde, natuurlijk binnen de kaste. Onbegrijpelijk voor ons, toen en nu.


Onze volgende afspraak was dat we samen naar een Chinees restaurant zouden gaan, toen nog in Hasselt op de Grote Markt. Het was licht vriesweer, het eten verliep héél gezellig we waren toch vlug 2 à 3 uren binnen geweest. Alles was nieuw voor hem, er viel zoveel te verklaren en uit te leggen voor ons.
Bij het buitengaan zagen we dat er een dun laagje sneeuw lag. Ook het dak van de auto was met een wit tapijt bedekt.
Onze vriend, die normaal vrij stil en bedeesd was, kon zijn geluk niet op! Hij heeft zitten woelen met z’n handen in de sneeuw, had bijna de ganse auto schoongeveegd, bleef rondjes maken rond de auto twijfelend wat hij nu wel het eerst wou doen.Twijfelend bekeken we elkaar langzaam drong het tot ons door dat hij nog nooit sneeuw gezien had, behalve op afbeeldingen. Hij wreef met z’n handen door z’n zwarte haar en z’n gelaat om te zien hoe de sneeuw smolt als ze met lichaamswarmte in aanraking kwam. Hij zwierde naar de kleine vlokjes en probeerde ze op te vangen, een idioot gezicht voor ons maar niet voor iemand die nog nooit sneeuw gezien of gevoeld had. Wij probeerden sneeuwballen te maken wat niet lukte met bevroren sneeuw. Het heeft alles samen wel een half uur geduurd eer we hem de auto inkregen en konden terug brengen naar z’n hotel.


Het weekend dat er op volgde had hij zich een vlucht geboekt naar Oostenrijk hij wou het grote werk van dichtbij gaan bekijken, voelen en meemaken. Vrijdagavond vertrekken en zondagavond terug. Iets speciaal om thuis te kunnen vertellen!
Naar de andere kant van de wereld gaan en dan per toeval sneeuw zien!
Onvoorstelbaar maar waar!



Bomi,

21-12-03

[Fikske]

Mooi verhaal Bomi.
Wat wij hier als normaal beschouwen - de sneeuw, enfin vroeger toch - is voor sommigen een bovennatuurlijk wonder.

Om nog even iets te vertellen over 'de jeugd van tegenwoordig',... de volgende gebeurtenis is al een paar jaar oud.


Zoals elke woensdagmiddag haal ik Lucas (14) en Marlies (11) af bij de school.
Onderweg kletsen we wat in de auto en op de klassieke vraag: “Hoe was het vandaag op school?” antwoorden ze in koor: “Goed, en we hebben (bijna) geen huiswerk vandaag!”
“ Da’s tof, zeg ik, “dan gaan jullie straks zeker buiten kunnen spelen!?”
“Mmm...” Dit betekent meestal dat ze het nog niet goed weten.
“ ‘k heb honger.” Zegt de grote broer. “Wat heeft Moemoe klaargemaakt vandaag?”
“Dat is een geheim,” zeg ik treiterend. “Ik denk iets met vleugels...” voeg ik er smalend aan toe.
“Mmm... lekker! Kip met appelmoes en gebakken aardappeltjes zeker?”
“ ‘k Weet nie...”
“Allé Peter, zeg het.” Zeurt Marlies.
“Ja, juist geraden.”
“Ha.”
Ondertussen zijn we aangekomen en als ze uitstappen komt de geur van gebakken aardappels en kip hen al tegen.
“Honger?” vraagt Moemoe.
Overbodige vraag want ze schuiven dadelijk aan tafel en laten hun boekentassen op de grond liggen. Opruimen dat is iets voor straks.

Na het eten gaan we samen even naar het nieuws kijken op één.
Geen tien minuten en moemoe staat alweer recht en begint aan de afwas.
Mijn stijve knoken sputteren even tegen als ik ook rechtsta.
“Ik ga het gras maar afrijden terwijl het nog droog is want voor morgen geven ze regen”
“Als ik hier gedaan heb zal ik komen helpen om het droge mos bijeen te harken.” Roept mijn vrouwtje vanuit de keuken.
Geen half uur later is ze daar met hark en kruiwagen.
Door het venster zie ik de twee tieners nog languit naar TV liggen kijken.
“Zeg, waarom geef je die hark niet eens aan Lucas, hij heeft niks te doen en kan ons wel een beetje helpen zeker?”
“Ik zal het wel doen... laat ze maar wat genieten van hun vrije namiddag.”
Ondertussen rijd ik door en zwoegt zij verder met de hark.Ik kan het niet langer aanzien.
“Stop nu toch een keer!” Ik leg de motor van de grasmachine stil.
“Lucas!”
“Ja, Peter?” Zijn hoofd verschijnt in de deuropening.
“Wil jij moemoe eens wat helpen om het mos bijeen te harken?
“Laat hem toch, Roger.” Protesteert ze.
“Ik ga mijn schoenen aantrekken!” Hij verdwijnt even.
“Zijt ge niet beschaamd om dat kind te laten werken?” Ze schudt haar hoofd en harkt driftig verder.
Ik wind me een beetje op.
“ Beschaamd? Ze liggen daar de hele namiddag achter den tv, een beetje beweging zal hen goed doen. Toen ik niet meer naar school mocht en moest gaan werken was ik...”
“Ja 't is al lang goed. Dat verhaal heb ik al duizend keer gehoord. ”
De rakker komt aangerend.
“Geef maar aan mij Moemoe.” Lucas neemt de hark uit haar handen.
“Laat eens zien wat ge kunt jongen,” moedig ik hem aan.
“Niet te wild! Rustig, rustig...” Ik moet hem in toom houden en toon hem hoe het moet.
“Seffens doet hij zich nog pijn,” probeert mijn vrouw voorzichtig, maar de jongen is niet te stuiten. Hij heeft het harken vlug onder de knie en in een mum van tijd is de kruiwagen vol.
Tineke wil hem optillen en ermee wegrijden.
“Laat maar aan mij over moemoe en ga wat rusten.”
Hij is al de hoek om, richting composthoop.
“Dat is kinderarbeid weet je!?” Ze is nog steeds niet overtuigd en schudt haar hoofd.
Ik geloof mijn oren niet. Kinderarbeid?
“Weet jij nog wel hou oud ik was toen ik moest gaan werken in Brussel?” Mijn eega is nu eindelijk op een terrasstoel neergeploft.
“Ik weet het, ” zucht ze, “ veertien jaar.”
“Dertien en half!” verbeter ik haar.
Ondertussen is Lucas al terug met zijn kruiwagen.
Marlies komt nu ook buiten en terwijl ze nog bezig is met het aantrekken van haar schoenen roept ze: “Mag ik ook komen helpen Peter?”

[Pluk]

Haa fikske,

Wat zie ik, ik kom voor de eerste keer naar columns en kolder kijken, en ook hier staan je prachtige verhalen...Van 'bezige bij' gesproken...

In elk geval deze vertelling kende ik nog niet. Terug goed geschreven, ik kom hier terug...


Pluk

[Bomi]

Fikske op die manier hebben wij onze kleinkinderen ook altijd bezig gehouden. Ze zijn nu 22, 19 en achttien en lopen nog altijd zo snel ze de tijd hebben naar ons. Helaas is bompa een paar maanden geleden gestorven en de bezorgdheid die ik van dat jonge volk krijg is zo hartverwarmend aan mijn oude hart. Vandaag op die trieste dagen vond ik nog een verhaal geschreven kort na het overlijden van mijn vader.



Het foto album.


In gedachten kilometers ver weg, haar handen liggen los op het open geslagen foto boek. Haar blik doelloos, niets ziend, dwalend in een wereld van lang geleden. Het was dié foto waardoor ze zo ontdaan was. Op haar ernstige gelaat stond nog altijd de afkeer te lezen. Met één hand trachtte ze een verloren haarlok weer naar achter te strijken. Nog altijd kon ze niet begrijpen wat er toen die dag was gebeurd.

De foto toonde een sterke man met bril lichtjes kalend, hij had een glimlach om de mond, precies of hij lachte naar haar. Wat had ze van hem gehouden. In gedachten, over de grens van leven en dood heen, nog altijd. Haar vader een grote fiere man, de rug kaarsrecht, ook nog op héél hoge leeftijd. Goed bij de tijd, goed gehumeurd, kortom hij genoot van het leven. Hij woonde zijn twee laatste jaren in een rusthuis waar het hem uitstekend beviel. Rugklachten waren de reden dat hij naar het ziekenhuis moest voor ’n routine onderzoek.
Na tal van testen kwam de dokter vertellen dat een kleine ingreep nodig was. ” Mijnheer leed aan de prostaat.” Dat éne korte zinnetje zou het begin worden van ‘ het einde ‘. Beiden waren ze van slag, ze probeerden mekaar te steunen, te vertellen dat onrust nergens voor nodig was. Toch hing er een zekere spanning in de lucht!

De ingreep zou plaats vinden de volgende dag tegen de middag, ze wou haar vader toch nog even zien voor de ingreep, misschien wat moed inspreken. Al bij het binnenkomen op de kamer zag ze dat er iets fout was, twee dokters met ’n paar verpleegsters waren bezig de man in bed te behandelen. Hij keek met een verwilderde blik om zich heen, kende niemand, werd dan weggevoerd. Wezenloos stond ze voor zich uit te staren als verlamd, de angst kneep haar de keel dicht.
Later op de dag kreeg ze nieuws, herseninfarct. ’n Verdict dat hard aankwam. Haar vader, kerngezond behalve zijn rugklachten, lag nu daar, een schaduw van die vroegere fiere man. Drie weken heeft hij zo gelegen, kende niemand meer, de achteruitgang was spectaculair.
Aan de details van het hele gebeuren wil ze niet terug denken, te afgrijselijk! Ze streelt zachtjes met haar hand over de foto en zucht. Vandaag 25 Augustus zou hij verjaard zijn. Hij zou dan 98 jaar geworden zijn, het had gekund er zijn zovéél honderdjarigen in ons land.

Uit de keuken komt de geur van koffie, haar man weet dat ze het vandaag een beetje moeilijk heeft, heeft daarom koffie gezet. Het album wordt dichtgeklapt, ze legt het weer op de plank, probeert zich weer onder controle te krijgen. Ze stapt de keuken in, bekijkt haar man, hun ogen vinden mekaar. Zonder woorden weten ze beiden wat de ander denkt, ze schenkt de koffie uit, zet er nog een schaaltje met koekjes bij, ze weet dat ze veilig is nu.
Samen met haar grote lief en steun koffie drinken, maakt de dag weer tot een gewone, doordeweekse dag.

Bomi

[Fikske]

Ontroerend mooi geschreven Bomi.
Als ik het goed begrepen heb is je man enkele maanden geleden overleden en heb je heel veel steun aan je kleinkinderen.
Ik wens je dan ook veel sterkte in deze moeilijke dagen en hoop van harte dat je ons nog lang je mooie verhalen komt vertellen en dat je hier regelmatig eens langskomt lezen en schrijven.

Groeten en tot binnenkort

Fikske

[Fikske]

Helaba Pluk,

Ja, zoals je ziet hé, ik zit een beetje overal. Er staan wel dikwijls weer dezelfde verhalen op verschillende plaatsen maar dat zullen ze me toch niet kwalijk nemen hoop ik.
Hoe gaat het met je blog? Is een echte aanrader hoor mensen. Ga maar eens piepen. http://blog.seniorennet.be/andersdangewoon/

Groetjes
Fikske

[Bomi]

Ja Fikske dat is de realiteit op 13 Augustus, prutske heeft toen een rouwregister geplaatst waarop heel veel mensen gereageerd hebben, waarmee ik ontzettend blij ben. Je kan ook niet alles lezen he!

Geloof me het is verdomd zwaar, overdag gaat nog tot je weer iets in je handen pakt wat van hem is geweest en zo zijn er zoveel dingen. Morgen verjaar ik zeg dat niet om felicitaties te krijgen maar je kan je voorstellen dat ik het een rotdag vind en liefs van al in mijn eentje ergens zou gaan zitten treuren. Maar zo zit de wereld niet in elkaar dan ben je fout bezig.Ook mijn schoondochter is verjaard op 29 Okt. we doen het ' feest ' altijd samen. Ze zullen het allemaal moeilijk hebben maar mama of bomi voor de jeugd houdt zich wel sterk.

Dat is het dan ook met of zonder traan wat ik morgen ga doen.


Zal straks nog eens in mijn verhalenmap kijken.

Vriendelijke groeten aan iedereen die dit leest. Bomi

[Tillie]

Bomi, sterkte.
Ik hoop dat je toch wat genoten hebt van het familiefeest. Al zal het tegelijk ook veel pijn hebben gedaan.

[Bomi]

Blij je nog eens te lezen Tilly, bedankt voor de reactie. Ze hebben me net terug gebracht en de enige luxe die ik nog heb is een verwarmingsdekentje dat ik nu nog even kan laten warmen. Op mijn leeftijd mag dat wel he!

Ons samenzijn was gezellig met de ganse bende en liefjes samen. Je voelde dat iedereen zijn best deed maar het belangrijkste punt was de uittocht van het jonge volkje terug naar Leuven. Eer dat iedereen alles had ( vooral wat er nog te eten viel ) studiegerief en sportgerief, Twee kleinzonen komen midweek op en af om te voetballen en de kleindochter voor de volleybal.
En daar zit je dan als oudere tussen, toch doet het deugd aan je hart dat nog te mogen beleven, wetende dat ze hun bompa nooit zullen vergeten.

Liefs van bomi

[Bomi]

Nog een verhaal van zeg maar zes zeven jaar geleden.


Het interview


Een paar weken geleden kondigde mijn jongste kleinzoon van vijftien aan, dat hij van mij een interview zou komen afnemen ,, voor Engels Bomi ,, Ondertussen was de Bomi dat al lang vergeten, hij niet!

We waren gaan shoppen voormiddag, daardoor ook later aan tafel. In die gevallen is een diepvries de ideale oplossing er steekt altijd wel een portie in voor noodgevallen. Kippenfricassee met frietjes smaakt altijd.

Net begonnen met eten vliegt de achterdeur open en daar zijn ze, onze twee slungels met zwarte Turkenmutsjes over hun oren getrokken. Ooooh frietjes !!! Maar we hebben al gegeten hoor! Benjamin, de jongste, zegt dadelijk ,, ik kwam voor dat interview bomi,,
Ik dan “ Hoe kan ik nu zitten praten terwijl ik aan ’t eten ben? ,, O dat lukt wel tussen twee happen door ,, is zijn antwoord. Hij heeft zich al naast mij geïnstalleerd, zijn broer aan de andere zijde langs bompa. Van uit mijn ooghoeken zie ik van beiden de steelse blikken naar de frietjes gaan.

Eerst je geboortedatum bomi, geen probleem dus.
Welke scholen je doorlopen hebt, Lager Onderwijs, Waar? Bij de Blauw Nonnen

“ Droegen jullie uniformen? “ > Ja, in ’t lager alleen zwarte satijnen schorten.

De oudste merkt op, jullie hebben alle twee de oorlog meegemaakt, weet je daar nog wat van? En of we daar nog wat van weten. Alleen kon de jongste niet begrijpen wat ‘ Rantsoenering ‘ was. ,, ha jullie kregen dus zegeltjes, moesten niet betalen in de winkel ,, Neen je kreeg niets gratis, je moest alleen een bepaald aantal zegeltjes hebben, om een bepaalde hoeveelheid van iets te kunnen krijgen. Terwijl ze zitten te overpeinzen gaan twee handen naar twee borden en verdwijnen de frietjes smakelijk naar binnen, smering voor de hersenen denk ik bij mezelf.

> Welk speelgoed had je vroeger? Ik vertel over de lappenpop met een gezichtje van karton gevuld met zaagsel. Ook dat mijn broer het klaar gespeeld had er een gat in te maken zo dat al het zaagsel er uit liep! Weg pop!
“ Die heeft toch wel een pak rammel gekregen? “ Neen ons vader heeft hem wel gestraft! “

> Waren er dan geen winkels in de stad waar je iets anders kon gaan kopen? > Hoe zag de stad er toen uit? Een handvol winkels jongen en de stad die jij nu kent was niet groter dan een tiental straten, met kasseien en armzalige winkeltjes. We praten hier over 60 jaar geleden en méér!

Al pratend heb ik een korfje frieten gebakken, twee borden bijgezet en voor elk er al ’n schep fricassee opgedaan. Op hún vraag, een tijdje voordien, hadden we curieketchup meegebracht bij het boodschappen doen. Dat samen met een kwak mayo maakt voor hen het geheel af.

> Waar ben je nog naar school geweest bomi? “ > In stad bij de Dames Ursulinen ik heb er het regentaat ‘ Snit en Naad ‘ gevolgd. > Waarom zo iets saai?,, Omdat mijn vader vond dat meisjes moesten kunnen naaien dat zou ze van pas komen later in ’t huishouden. Groot protest, “ Dat kan toch niet, dat is niet fair, je kunt toch niemand iets tegen z’n zin laten doen …. Enz.”
“ Mijn vader was een rechtvaardige lieve man, de tijd was toen anders jongen, hij deed gewoon wat hij dacht dat goed voor ons was. “
“ Eigenlijk is dat toch nog goed he bomi, anders kon je nu onze kleren niet naaien als we ergens iets kapot hebben! “ Ik heb maar geknikt.

> Wat gebeurde er in je jeugd, mochten jullie uitgaan? “ Mijn man en ik zijn samen in lachen uitgebarsten, ja wij mochten na ons achttiende uit, bij gelegenheid maar nooit zonder chaperonne en ten laatste om 23u thuis. “ Djezus “ klinkt uit twee monden. “ De consternatie wordt nog groter als bompa zegt dat tot 3 weken voor ons huwelijk mijn ouders nog altijd meegingen naar de film. Ongeloof, bijna verbijstering is het resultaat.

> Hoe heb je dan bompa leren kennen bomi? “ Wel ik moest met mijn broer mee als chaperonne, die had verkering met een zus van bompa. Van zijn kant moest bompa mee om op zijn zus te passen en zo zaten we met elkaar opgescheept ! Hilariteit !!!

Het lijkt wel of ik over het ‘stenen tijdperk’ vertel!

> Ik heb genoeg stof bomi, ik moet dat nu in ’t Engels vertalen en ga je zeker laten weten hoeveel punten ik gehaald heb! Goed manneke, ik ben benieuwd! Aan mij zal het wel niet liggen denk ik in stilte. De borden zijn leeg de kommen ook, ze vliegen recht, een kus is mijn beloning. Ze hebben het ineens erg druk, zijn verdwenen gelijk ze gekomen zijn met veel bravoure.
60 jaren overbruggen in één uur tijd, onmogelijk!


Bomi,

[telloorlekker]

Onmogelijk ? Tja, misschien voor sommigen onder ons wel, maar bij mij lag dat ook anders. Misschien "De Witte" van Ernest Claes nog niet gelezen, anders kan men aan het mijne een boekdeel of twaalf daaraan toevoegen. Maar daar ga ik nu niet mee uitpakken, dan wordt het langdradig.
Smoutebollen, dat was onze lekkernij. Daar kon grootmoe ons mee strikken; dan zaten we met z'n vijven aan de biljarttafel geduldig te wachten tot de smoutspetteraars op 't tafel verschenen. Jaja, biljarttafel... maar dan zonder groen laken, enkel een koud marmeren blad én zonder rand. Menige keer dus dat een oververhitte smoutbal op de zandstenen vloer belandde. Die tafel, die had een heel verhaal voor zich; daar heeft mijn jongste nonkel nog stof mee doen opwaaien. Want alleen hij kon dat; John Massis was er klein bier tegen. Johnny Weismuller kon er amper aan rieken. Weet je hoeveel zo'n tafel weegt ?
De andere nonkeltjes konden ze gevieren amper verzetten maar hij schoof ze zonder verpinken voor de kelderdeur. De kelder was zijn voorraadkamer, daar bewaarde hij z'n eigen recepten én deze van grootmoe en liet anderen niet toe deze -voor eigen consumptie- te nuttigen zonder zijn bijzijn. Want grootmoe kon bakken, niet alleen smoutebollen maar ook taartjes en koekjes en allerlei gesmikkel om de deugnieten te lokken. Al baatte het soms toch niet, want het keldergat was voor menige rat onder ons niet te smal. Wel ben ik er eens niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen, want als grootmoe vermoedde dat er iets ritselde bestormde ze die donkere kamer met een deegroller. En dan moet je wel vlug zijn, terug via het keldergat in de open vrijheid...
Blijf je dan achter die kettinghaak hangen verliest men wel eens een stukje textiel of zelfs méér; zoals mijn broer -niet van de rapsten- die toen in z'n blote bruintje naakt de achtertuin opzocht tot het 'gevaar' geweken was.
Die smoutebollentijd, échte smout dan wel, niet de huidige 'oliebollen' hé ook toen nog niet bestrooid met bloemsuiker nee... maar met suikerbietenpulp, ook eigen brouwsel van ons grootje...
Ik krijg er nu nog trek in...

[Bomi]

Telloorlekker ik krijg er het water van in de mond, smoutebollen heerlijk. Onze eigen kleinkinderen zijn eigenlijk misdeeld op het gebied van herrinneringen. Kan me niet voorstellen dat er iets plezant aan is om aan terug te denken, gsm, hipotten en wat nog allemaal. Snel uitgepraat denk ik.

Bomi