Verder afdwalen

[zandmannetje]

Ik mag vooral niet depressief worden, anders moet ik misschien naar het ziekenhuis.
Al zou ik soms wel eens graag in het ziekenhuis liggen, als het maar niet voor te lange tijd is.
Om eens goed uit te rusten, en in bed gewassen worden door zo’n verpleegstertje met een engelengezichtje en hemelsblauwe ogen, een kraaknet wit uniform aan, wie zou dat nu niet willen?
En het eten is er ook zo slecht niet meer als vroeger, dat heb ik wel gemorken de laatste keer toen mijn eega opgenomen was. Telkens een (bescheiden weliswaar) driegangenmenu elke middag, en ik thuis voor mezelf maar een pizza opwarmen, of patatten met worst…
In koken ben ik een kluns. Al zijn doorgaans alle grote chefs mannen, het is aan mij niet besteed…
Trouwens een echt mannelijk beroep vind ik het niet, een echte man staat een hele dag met een voorhamer te zwaaien, zodat het zweet in beken van zijn naakt gebruind torso stroomt…
Of ben ik nu een dwangarbeider aan het beschrijven? Het zou kunnen.
Hoewel ik niet van alle dingen hou in het ziekenhuis. Ze moeten bvb. niet proberen om mij een lavement te zetten! Daar heb ik een gruwelijke hekel aan, al ben je dan hierna natuurlijk heel rein vanbinnen.
Ik vermoed zelfs, wanneer je dan een scheet laat, dat die helemaal geen methaangas bevat.
Maar om daar helemaal zeker van te zijn, zal ik bij een eventueel volgende maal zorgen om een doosje lucifers bij de hand te hebben. Ik heb eens op film gezien dat wanneer je er een vlammetje bijhoudt, bij zo’n scheet, dat dit dan een steekvlam veroorzaakt. Maar dan moet er wel methaangas inzitten. En na een lavement heb ik daar dus gerede twijfels over…
Dat is waarschijnlijk ook de reden dat er nooit bruine bonen op het ziekenhuismenu staan. De lucht zou niet meer in te ademen zijn, tenzij met een gasmasker op. En dan zou je het verschil niet meer zien tussen zo’n mooi lief verpleegstertje of een oude tang van een non, zoals die in Rome toendertijd .
(zie kolder deel 1).
Plus dat het voor hen heel wat moeilijker werken is, hoe kan je nu zien of iemand proper gewassen is als de glazen in het gasmasker aangeslagen zijn door de warmte?
Verkeerdelijk het achterwerk aanzien voor het gelaat, met alle gevolgen vandien.
Nee, ik vind het een heel verstandige beslissing om bruine bonen te weren uit het menu. Alsook knoflook, nog zoiets dat ongewenste geuren verspreidt! Al komt de geur dan wel uit een andere lichaamsopening en is het uitermate geschikt om vampieren op afstand te houden.
Tenminste als er een greintje waarheid schuilt in de horrorfilms. Knoflook en een kruisteken zijn de aangewezen attributen om weerwolven en vampieren op afstand te houden. Als je dus geen knoflook hebt gegeten, maar je hebt wel een klein zilveren of gouden kruisje om de nek hangen, en desalniettemin deinst het lieve blonde verpleegstertje achteruit van jou alsof ze door een wesp gestoken is, twijfel dan geen seconde, het is een bruid van Satan!
Ofwel ben je zelf zo’n lelijkaard, dat is natuurlijk ook een mogelijkheid. Maar die nemen we niet in overweging, want alle senioren van dit net zijn mooie mensen, en allemaal een edele inborst, en eerlijk en recht voor de vuist, en wat weet ik nog allemaal…
Tenminste als ik hier sommige topics mag geloven.
En wie ben ik om daaraan te twijfelen?

[telloorlekker]

In de laatste alinea kreeg ik last van dislectie. Het gebeurt mij meermaals dat ik twee- tot veelmaals eenzelfde woord moet herlezen om te kijken wat er staat. "Lelijkaard"... ikzelf vergelijk me, voor de spiegel 's morgens, en zie ook iets dergelijks me aanstaren. Maar niet dat aanschouwen was de oorzaak; ik dacht "Lelieaard". We zijn eigenlijk nog maar pas terug van een viertal dagen Brugse Metten... en de aardrijkse geschiedenis daaromtrent. En we hebben wat "metten" gezien, zelfs met bloemenkraampjes. Maar op die metdag, met is voor ons iets als "markt", herinner ik me toch geen lelies gezien te hebben ? En toch moet ik Zandmannetje tegenspreken, 't zijn niet allen mooie mensen op Seniorennet. O.k., van inborst allicht wel, maar verder ? Mijn spiegel kan het bevestigen, ik behoor niet tot die soort Adonissen die aangegaapt worden als de ster van Bethlehem, zelfs niet als ster van het veld zoals een tennister... Ik slag geen racket, ik schiet ze af ! Maar ik kén er wel, die mooi zijn, zeer mooi en lieftallig dan nog wel; zou dat aan de goede grond van de Maaskant een oorzaak hebben ? Mijn Kempisch hard labeur is er misschien de oorzaak van, ik mag me een lelijkaard noemen en daar ik, van nature, geen Frans spreek zal ik dus geen Lelieaard zijn...
Nu ik hier, in pijama, men zegje gedaan heb besef ik plots dat dit toch allemaal maar larie en kolder is... Ik zal me eens gaan scheren, misschien zie ik er dan iets menselijker uit...

[Gast]

In al de films, wat ik al bekeken heb op televisie, valt het me op dat de mensen zo schoon en proper ogen. Ze lopen netjes gekleed, steeds met de juiste kleurencombinatie van schoenen, terwijl wij al eens met sportschoenen onder een rokje durven te lopen. Niks wijst erop dat ze dagen achter elkaar, van de morgen tot de avond, zich uitsloven met karweitjes zoals grasmaaien of nog erger de afwas doen. Bij de thuiszitters daartegenover, druipt meestal het zweet langs hun wangen over hun rug naar beneden om in de scheiding van de onderrug door de goot te verdwijnen richting kuiten. De vrouwen hun kapsel zit nooit in strengels dooreen als ze wakker worden ’s morgens, terwijl hier mijn haren, deels rechtop staan om dan te constateren dat de rest van het vlas over geheel mijn kussen is verspreid en af en toe onder het kussen bij mijn eega is verdwenen. Wat het meeste mij opvalt is hun opmaak. Ze worden wakker met een lieve glimlach, hun ogen volgens de nieuwe kunsten en laatste trend in de juiste kleur gezet. Mijn ogen en gezicht als ik dat voor het slapengaan, niet met een verfverwijderaar wegdoe, laten dan diepe indrukken na op mijn sloop, die ik dan weer zelf in de wasmachine mag steken. De beddenlakens zijn strak gespannen en alles wijst erop dat er niet gerollebold wordt ’s nachts. De omslag van het laken voorzien van dure motieven ligt gemillimeterd tegen hun schouders, het mijne trekt al eens naar de andere kant zodat mijn knieën uit bed steken. Geregeld valt de donsdeken ook nog eens uit het bed om met slaperige ogen te graaien in een gat in het duister om vervolgens de antislipsiermatjes die voor het bed liggen over me heen te trekken. Alhoewel het tegendeel bewijst bij de meeste acteurs dat het bed goed benut is geworden, laat niks dit vermoeden. De liefdesscènes slaan ons om de oren met blotebillen verhalen en de dure odeurtjes kunnen we bijna tot in de huiskamer ruiken. Nu wil ik niks uit de beddenbiecht klappen, maar wie is er al eens niet wakker geworden met een onderbroek aan die verdorie de verkeerde kant opwijst? Gelukkig hebben vrouwenslipjes en tanga’s een veel dunner retenveter dan die van mannen en ook ligt hier het onderscheid in de kleur, ik zeg niet in de geur en maat. Misschien komt er nog een tijd dat we de acteurs kunnen aanraken, op de billen tikken en zeggen, helaba zo niet hé. Verdorie, alweer dat standje van die missionaris, dat is oude koek, graag iets anders en vlug. Televisie op bevel waar we alles in kunnen laten veranderen naar onze zin, naar onze dagelijkse behoeften.
Als hier iemand is die zich verslapen heeft staat die niet gewoon op, die vliegt uit het bed, trekt in de badkamer vlug zijn dagdagelijkse kleren aan en snelt naar beneden om de boterhammen in hun geheel af te slikken. In de soaps hebben ze daar geen problemen mee, ze worden bediend op bed met een toetje extra erbij. Ze hebben geen last van gerinkel die dat akelige ding veroorzaakt langs hun hoofd, ze hoeven niet de badkamer in te vluchten tegen een speed van 40 per uur en altijd tonen ze een tandpastaglimlach. Een stralende mond met parelende witte tanden, die nooit een hap verkeerd hebben gebeten, nooit ziet men er een plakje rest van nootjes of chocolade opzitten. Bij de meeste mensen is het wel zo dat ze ’s morgens hun eigen niet kunnen ruiken en hun mond stinkt een uur in de wind. De restjes van de dag voordien hangen nog te verkommeren in een hoekje en het gebit staat op sterk water. Wie look heeft gegeten heeft er langer plezier van, appels bij de vleet eten geeft soelaas maar dan krijg je weer die vervelende nevenwerkingen. Het verwondert me dat ik nog niemand in die Thuisperikelensoaps, midden in de nacht iemand naar het toilet heb zien rennen om de inhoud van zijn maag en darmen daar te deponeren, terwijl wij met een flinke indigestie zitten na een late barbecue en het toiletpapier juist het laatste blaadje weergeeft. Het ergste is nog dat er geen valse geluiden geproduceerd worden, alhoewel iedereen bij het wakker worden nogal vol grauwgas zit. Fraai zou het niet zijn, als die adonissen van het witte doek ineens gasaflaten zouden laten weerklinken, dan zou ik pas de knop van de televisie omdraaien om vervolgens weer een andere beddenscheiter te beloeren vanuit mijn luie zetel. Hier voel ik me dan almachtig, ik beslis dan over wel of niet zien van die verbouwde bipskolders. Enne mijn trainingspak met blauwe slippers afgeboord met cookiemonstermotiefjes, dat voelt heerlijk warm aan, laat ze maar lekker verder soapen.

[telloorlekker]

't Is me al opgevallen, dat zij die zich verkneukelen achter (voor) het tv-scherm met Lievenheerssoaps, alles afspiegelen met het dagelijkse leven. Een leven dat trouwens meer comedie is dan ze in de beste film ooit kunnen vertonen. Schoon en proper... maar Kwezel toch; kijk eens naar slapsticks "Stan Laurel en Oliver Hardy" en de oldies van Charly Chaplin... je zal -en gelukkig dat het toen meestal nog zwart-wit was- de tegenstellingen niet zo vlug merken. De enige waarvan ik weet dat zijn face nep was, maar wél hagelwitte tanden had, was John Boulder -die namaak nikker- alleen z'n negro-stem is nog niet geimmiteerd. Dat zijn films waar ik het liefst naar keek, waar de crème-fraiche van het ene vertrek naar het andere vloog, gevolgd door hele zakken bloem... Daarmee kon je toen je eigen ellende weglachen; al was het -in die films- meer realiteit dan fixie. Toegegeven, The Bold and the Beautiful en Are you beeing served vertonen wel trekjes die ik hier thuis nog niet heb meegemaakt; wat ik van "De Witte" echter niet kan zeggen... de soep was hier vroeger ook wel dubbel gezouten.
Mezelf goedpraten hoef ik ook weer niet; die enkele keren dat ik ook figurant mocht zijn in een plaatselijke speelfilm deed er ook heel wat sgarlakenrode doeken om. Als baljuw kon ik nog dienst doen, maar zou me nu écht niet in zo'n outfit over straat zien paraderen. Ze zouden me nogal vlug liggen hebben, met een dagge aan mijn gordel... verboden wapenbezit noemen ze dat tegenwoordig. Hooguit een verborgen "Vitrinox" of een nagelknipper, meer wapen mag je niet bij hebben hé... De dagge van de baljuw diende niet alleen voor de goede sier, er moest ook mee gegeten worden. Toenertijd kende men de fourgette nog niet, of toch... de hooivork; maar zoveel kon ik er toch niet opnemen; het bleef dus bij dat figurantenrolletje.
Maar gelijk heb je... in badscènes valt het mij op dat hun textiel enkele seconden later al droog is. Val ik toevallig nog maar in 't bad, dan duurt het uren vooraleer mijn plunje -zonder droogkast- normale proporties heeft aangenomen. Ooit zag ik een komiek, die met sigaret en biertje in een zwemkom sukkelde en drie tellen later trok hij uit diezelfde stinkstok nog rook ook en schuimde z'n restant biertje nog parelend. Tot je beseft dat dit ook film is én andere comedie...
TLL

[Fikske]

Ach, wie durft er van zijn eigen zeggen dat hij een Adonis is? Ik zeker niet, want net als TLL vind ik mijn spiegelbeeld niet zo aantrekkelijk. Er zijn nochtans mooie mannen, jazeker, maar daar voel ik mij niet zo toe aangetrokken. Nee, geef mij maar liever een mooie vrouw, zo eentje als dat verpleegstertje van Zandmannetje met haar diep blauwe ogen en haar diep uitgesneden decolleté. Of heb ik dat nu verkeerd gelezen van die decolleté. Misschien heb ik het alleen maar gedroomd want dromen dat doe ik de laatste tijd nogal veel en dan snurk ik heel luid zegt mijn vrouw. Ik vraag me eigenlijk af hoe zij, aan het niveau van mijn snurkgeluid, kan weten dat ik aan het dromen ben?
Snurken doet zij niet maar ze houdt wel af en toe haar adem in ’s nachts en dan ben ik een beetje bang dat ze er mee zal ophouden, met ademen. Ik heb eens geprobeerd om haar wakker te maken en te vragen of ze nog leefde, maar dat is me zuur opgebroken want ze schrok zo hevig dat ik dacht dat ze een hartstilstand zou krijgen. Nu laat ik haar maar slapen en luister met een bang hart in het donker tot ze weer normaal doet. Aan de dokter heb ik gevraagd of dat allemaal geen kwaad kan en hij zei dat het waarschijnlijk apneu is (apneé in het Frans zei hij) en dat het bij baby’s kan lijden tot wiegendood. Daar schrok ik toch even van, mijn vrouw is nu wel geen baby meer maar ik ben er niet gerust in. Eigenlijk ben ik de baby in ons huis want behalve luiers verversen doet ze met mij ongeveer alles wat een baby graag heeft, en ik houd haar niet tegen, trouwens voor mij is er geen gevaar ik heb geen apneu.

[Gast]

Ben deze namiddag ,alhoewel het niet van mijn gewoonte is, toch maar een pintje gaan drinken op de grote markt.
't Was stillekes. Ik miste de jonge meisjes met hun wiegende kontjes die ze zo onopvallend opvallend kunnen laten draaien in hun heupjeans.
De jonge snaken met hun haar stijf in puntjes gedraaid om hun viriliteit ten toon te spreiden aan de voorgaanden.
Alleen enkele gedeprimeerde oudjes, dicht in hunne frak verstopt want het was frisjes. Het zijn altijd dezelfden die altijd ook op dezelfde plaats zitten. Misschien hebben ze met hun spaarcentjes een aandeel in het café gekocht en mogen ze die stoel "hun" stoel noemen. Wie weet.
Ik schrok eventjes van die gedachte. Misschien zat ik op iemand "zijn"stoel.
Die gedachte ging echter over toen de kelner tussen de tafeltjes door schaverdijnde.
"U wenst"? vroeg hij beleefd. Ja, wat wenste ik eigenlijk. Ik wenste wel wat, maar dat kon ik toch niet aan die man zijn kapstok hangen, dus wenste ik maar een trappist."Met kaasblokjes graag", voegde ik eraan toe. Noten kruipen tussen de valse eetkamer en die kunt ge er op een terras moeilijk uitpeuteren. Alhoewel? Ik denk wel dat de stoelbezitters daar misschien begrip voor zouden gehad hebben.
Schuin voor mij plantte een dame zich neer die blijkbaar de helft van haar pensioen aan maquillage en, aan haar leeftijd onaangepaste, kledij besteedde. Ze zou niet misstaan hebben op het vlaggeschip van Nelson.
Ik wedde tegen mezelf dat ze ook een trappist ging bestellen.
Fout.
De schaverdijner kwam met een glimlach tot achter zijn oren naar de "dame" gezweefd en vroeg:"Zoals gewoonlijk mevrouw X?
Ze knikte welwillend en blijkbaar in haar nopjes met de vlotte service.
30 Seconden later stond hij daar terug met een volwassen Duvel, en met nootjes. Ik wachtte nog steeds op mijn Trappist met kaas en wenste ondertussen dat al die nootjes tussen haar gebit bleven hangen.
"Ogenblikje, ik kom direkt" zei de man tegen mij omdat hij zag dat mijn geduld niet eindeloos was.
Dat direkt heeft toch nog 5 minuten geduurd, maar ik kon eindelijk mijn opgekropte dorst lessen.
Op dit moment begon de beiaard te spelenen dat maakte veel goed. Frele klanken die met de regendruppels mee naar beneden sijpelden. En dat samen met een trappist. Meer moet dat niet zijn voor mij.
Voor het slagschipornament was dat blijkbaar niet voldoende want tegen de tijd dat ik mijn rekening betaalde had ze haar vierde Duveltje al uitgedreven. Omdat ik zag dat ze bij de schaverdijner in goede handen was ben ik na een "Wel thuis hé" , maar stilletjes weggegaan.

[telloorlekker]

Smilie, je hebt ons, in je verhaal wel iets cruciaals verzwegen. Jij pikeerde eerstens die schaverdijner en nadien die dame, die blijkbaar tegen méér bestand was dan jouw -ook misschien- toevallig bruin paterke.
Nen trapist bestaat er in verschillende gradaties; er zijn er zelfs bijna zo sterk zijn als dat brouwsel uit Stuttgart, Ecu of zoiets. Anderzijds, trappist wordt hier te lande meestal voor een Westmaller gehouden. Hoewel Nederlanders slechts één dergelijke brouwerij hebben -ze weten het meestal zélf niet- brouwen ze daar zelfs quadrupples, daar kan de getrippelde Westmalle een puntje aan zuigen.
Mijn geliefd gerstenat was, voor mijn doctersattest, het Schotse 'Scotch Ale', even sterk zoniet sterker dan een Duvel. En in mijn hoogdagen liet ik het niet bij vier, maar kon er zelfs een tweetal meer naar binnengewerkt krijgen voordat ik de terrastafeltjes dubbel zag.
Nu echter beperk ik mij tot het op een na oudste drankje uit onze contreien. Die dame uit jouw verhaal echter aap ik niet na; ik ben geen terrasvogel. Hoe warm of hoe gezellig het ook op een terras mag zijn, ik verkies de toog. Meestal staat daar minstens één persoon met wie je een babbeltje kan slaan. Op een terras daarentegen zitten de meesten om zich heen te kijken, of enkel om gezien te worden. Dat zie ik zo, hun schuimkraag of koffieresten zijn aan de randen al lang verdroogt, en wensen dan ook niet onmiddellijk een oplettende schaverdijner te zien voorbijschaatsen. Ook meestal, als dat schrijverke op hen afkomt, aanstalten maken om even een toiletje te doen is niet onopvallend. Of jij, met je "wel thuis..." ook niet even moest...
TLL

[Gast]

[Gast]

En we dwalen verder af.

Niet alleen is Limburg het paradijs voor de fietsers geworden, ze stampen ook op iedere hoek van de straat een fietscafé uit de grond. Dit is op zich niet zo erg, lang leve de koude cola onderweg om je krachten op te peppen. Wie langs de Maas het aandurft om de ellenlange fietsroute daar te volgen zal het beamen, het is overheerlijk om met je haren in de wind daar rond te toeren. Je snuift er innerlijke rust in en onderweg denk je niet eenmaal aan dingen zoals: is er morgen brood op de plank of aan het internet: is de verbinding vandaag niet verbroken? De Maas is door de jaren heen altijd een onbetrouwbare rivier voor de scheepvaart geweest. Zij is een regenrivier en daardoor wisselt het peil van de rivier flink, zeker als je het winterpeil met het zomerpeil vergelijkt. Op mooie dagen is er zelfs aan de meest overhitte gasten gedacht: die kunnen en overheerlijke afdaling met een kano doen en wie durft kan nog altijd pootjebaden in het verfrissende water maar opgepast voor de draaikolken. Het zou niet de eerste keer zijn dat een overmoedig iemand gevonden werd na een tijdje, gewoon uit stoerdoenerij. Wie veel water wil zien moet beslist eens langs de Spaanjerd fietsen. Het is meestal een tocht die je langs de jachthaven leidt over rustige, bijna autovrije fietspaden en tot ons allen genoegen, landelijke wegen. Je blik dwaalt over de Maasdijk ver over een open weidelandschap, dat tot ieders plezier bezaaid is met frivole pittoreske dorpjes. Een ongerept natuurgebied dat langs de uiterwaarden van de Maas gelegen is, biedt een machtig panorama, je kan er gewoon niet genoeg van krijgen, het is een streling voor het oog. In de zomer is de waterstand vaak zo laag dat je de maasbedding te voet kan oversteken. Je kan naar Nederland de smokkelwaar zonder probleem over en weer brengen. Daarentegen staat in de winter het water zo hoog dat het regelmatig over de zomerdijken stroomt en de Maas een indrukwekkende rivier wordt maar heel gevaarlijk met haar kolkend water. Tussen Lanaken en Maasbracht wordt deze oude rivier niet bevaren, de Zuid-Willemsvaart biedt hier de oplossing. De Maas verschoof geleidelijk naar het oosten door de eeuwen heen. We zouden geen Oude Belgen zijn moesten we hier niet vlug gebruik van maken. Daar waar vroeger de Maas stroomde, ligt nu een prachtig wandelgebied met bewegwijzerde wandelroutes van verschillende afstanden. Dit uitgebreide wandelgebied maakt deel uit van het wandelwegennetwerk in het Regionaal Landschap Kempen en Maasland. De oude zichtbare bedding van de Maas wordt de Oude Maas genoemd en wordt druk benut door vissers die een dagje uit de sleur willen zijn. Wie nog niet genoeg heeft genoten onderweg kan nog altijd naar De Wissen een kijkje gaan nemen. De mandenvlechterij van vervlogen jaren wordt er regelmatig gedemonstreerd door handige harry’s die er hun hobby van gemaakt hebben.
Voor de onverzadigden die nog een terrasje willen doen, kunnen dat op de comfortabele constructie afgebakend met een zee aan bloemenpracht. De buitenverlichting zorgt voor een hemels sfeertje en uit de boxen klink muziek doorweeft met passionele balladen. Hier wilde ik mijn schoenen uitdoen om mijn voeten te ontlasten na een lange tocht. Dit heb ik dus maar niet gedaan, mijn flipflop tenen ontspanden zich door enkele rek en strek oefeningen. Het ijskoude donkere nat maakte veel goed, de vermoeidheid verdween en we besloten om verder te fietsen. Langs de Maas kan je zo ver als je wil, af en toe maak je een slingerbeweging door een dorp. Je bewondert het kasteel van Villain en trekt verder over de Maaskasseien van Leut die je begeleiden langs een veldkapelleke. De kiezelkuilen die niet meer uitgebaat worden, liggen er verlaten bij. De fraaie weggetjes brengen je dan terug tot aan het kanaal waar je vele kanten uit kan. Kanaalfietsers zijn er bij de vleet, het is uitkijken om elkander niet in het wiel te fietsen, je zou voor minder met je out-fit in het kanaal donderen. De Passerel brengt je terug in de bewoonde wereld maar wie dit nog niet wil, kan rustig zijn gangetje gaan tot Eisden. De Brug van Eisden vormt een overkoepeling naar de drukke winkelketens, maar wie het rustig wil houden, fietst gewoon naar het Oude Stationneke van Eisden. Voor de dorstigen die een gat in de maag hebben, is er dan nog het terras dat je zeker niet mag overslaan. Lang leve de fietscafés van Limburg.

[ED.]

Ik ben hier al een tijdje weg. Heb mij weggestoken achter zotte redenen om geen teksten meer te moeten schrijven bij het gildenschap van de vele regels, punten komma’s en aanhalingstekens. Nu lees ik hier van alles over mooie ronde wiegelende kontjes in Zemst en omstreken. Het is dan ook niet te verbazen, dat mijn belangstelling gewekt is. Ronde kontjes? Ik zou bijna aan Kwezel durven vragen of men dat krijgt van het fietsen? Gisteren zat ik ook op een gezellig terrasje. En toevallig zat ik- net als Smilie- de mensheid te bekijken. In het bijzonder de vrouwelijke kant ervan sprong mij in het oog. Niet in allebei mijn ogen, want ik heb er maar eentje waaruit ik goed kan zien. Dat rechtse balletje in mijn hoofd heeft alleen de verdienste, dat ik er een beetje als een normaal iemand uitzie en niet als een Cycloop met een bril op zijn kop. Wat heeft dat oog nu met ronde kontjes te maken? Veel! Met kleine ronde kontjes heb ik zo geen last van duizeligheid. Maar met die grote kwabben die men tegenwoordig ziet, moet dat ene lensballetje een hele weg afleggen vooraleer alles op een treffelijke manier, via mijn oogzenuw, doorgeseind is naar een van de twee hersenhelften die ik, hopelijk, rijk ben. Het is dan ook niet te verwonderen, dat ik soms raar overkom bij de mensen. Zeker wanneer ik dat éne oog een beetje wil sparen en met mijn hoofd begin te draaien om de beide helften van die zitvlakken in ogenschouw te kunnen nemen. Dat oog heeft mij al veel miserie opgeleverd. Zeker wanneer ik, zoals nu aan het typen ben. Blindtypen heb ik nooit goed geleerd. Dus stel je voor, wanneer ik van de “A” naar de “M” moet springen, en ik heb een redelijk breed toetsenbord, wat er dan met mijn hoofd gebeurd. Mijn vrouw die weet het. Nooit zal ze mij iets vragen wanneer ik aan het typen ben. Gegarandeerd schud ik van neen. Ik verzeker het jullie, hierdoor heb ik in mijn leven al veel kansen gemist, en dat heeft dan ook met ronde kontjes etc. te maken! Tja, die mooie ronde kontjes van smilie lopen hier in het Brabantse de laatste tijd veel rond. Meestal zie je die bijna uitsluitend bij die zwarte fiere madammen. Zouden die ook veel met de fiets hebben gereden?

Dan lees ik hier iets over dyslexie. Ook al iets waar ik steeds een beetje miserie mee heb gehad, maar heb dat lang geleden overwonnen door het gebruik van mijn eigen trukendoos. Dyscalsie –iets wat waarschijnlijk weeral verkeerd geschreven is- heb ik ook. Zeker wanneer ik mijn inkomen moet aangeven bij de belastingen. “Die nul té weinig, mijnheer de hoofdcontroleur, dat is de fout van mijn hersenen” Die vent, ja diegene die in de Grote Van Dale staat, heeft mij nog nooit willen geloven. “Zet er die nul maar bij” zei die man. “Later kunt ge dan in bezwaar gaan en zullen wij U ontlasten” zei hij nog. Ontlasten? Wat heeft die vent nu met mijn ontlasting te maken? Het is verdorie al erg genoeg, dat die kerels elk jaar een aanslag op mij plegen! De terroristen! Je zou er voor minder een dysurie (voor de kenners, een bezwarende druppelpis) van krijgen! Morgen ga ik naar Zemst, de gemeente met die slimme burgemeester die de afgeronde kontjes een beetje Vlaams gaat leren!

[telloorlekker]

Die hoogdraverij van onze Noorderburen toch... Lees net het Kwezels'proza over de Maaskant, kan ik het niet laten er de kaart van Nederland bij te halen. Daar ik in midden-Kempen mijn stek heb, en als oeverbezitter van de Wamp, een zijrivier van de Nete de Maas niet voldoende ken heb ik mijn aardrijkskunde een beetje bijgeschaafd.
Groot was echter mijn verwondering, toen ik merkte dat -ondanks wat wij in de school geleerd hadden 'de Maas is een stroom'- die niet eens uitmondt in de Noordzee. Ergens in Nederland gaat die in lucht op ! Van de Rijn weet ik zeker dat die in Duitsland in zee stroomt, maar dat ik uitgerekend weer op die Nederlandse kaart aan de Lek een Oude Rijn ontwaar doet mijn vermoeden bevestigen. Grootheidswaanzin ! Het superieure ras van Hollanders heeft in de geschiedenis al meerdere plaatsen van geslacht doen veranderen dat het niet mooi meer is.
Laatst nog, een documentaire over Zuid-Afrika met Kaap De Goede Hoop... Nou een hoopje hebben ze ervan gemaakt, niet te verwonderen dat daar nadien de apartheid is uitgebroken.
Waarom hebben ze daar van de Maas een Waal gemaakt ? Omdat ze het teveel aan caliumzouten in de Maas aan deze leefgemeenschap zouden kunnen toeschrijven ? De rellen rond de waterverdragen hebben daartoe bijgedragen; wij mogen zoveel rotzooi als we willen in de Maas kieperen, ze hebben toch geen poot om op te staan want hun Waal is onze Maas niet. Uitgerekend nabij hun oudste stad houdt deze laatste op te bestaan.
Stromen... Ook heb ik dat moeten slikken; een stroom is een rivier die in de zee uitmondt; nou moe... waas is de Marck naartoe ? Ook deze is door hen van de kaart geveegd. Nochthans, in tegenstelling tot wat wij, scholieren, altijd hebben aangenomen zou dit geen stroom zijn. En wat Kwezel zo verheerlijkt in haar Maaskant, kunnen wij vanaf Merkplas ook beamen voor de Marck. Daarvoor hoeven we niet eens uit ons Kempisch landschap te verdwijnen.
Een wegen- of fietskaart heeft zo zijn "geheimen"...
TLL

[Gast]

Bij het kopen van mijn nieuwe out-fit kreeg ik hulp aangeboden van een menselijk skelet. Spontaan zoals elke verkoopster is, griste ze een koersbroek uit de rek die op handbereik in de buurt stond, deze zou zeker bij mijn fiets passen. Nu is het niet zo, dat ik alles wat me aangeboden wordt, ook in dankbaarheid aanvaard, helemaal niet. Deskundige hulp op gebied van koerskleren, dat heb ik liever van een jonge man, die bij mijn weten zelf de fiets ter hand heeft genomen. Van pimpelpaarse kleuren krijg ik een chagrijnig gevoel, ik hou het liever op zwart, gemixt met een kleurtje van pastel. “Uw achterste,” zei ze nog, wordt door dit broekje voldoende geaccentueerd en dit was een beetje teveel van het goede. Niet dat ik jammer over mijn achteruitkijktoren, dat niet. Het er nog vingerdik opleggen dat mijn rondingen nog kunnen concurreren met twintigjarigenpoepjes zou ik eerder als een compliment moeten ervaren dan een oprisping van een oudbakken winkelbediende. “Ik hou het dus bij zwart,” antwoordde ik gretig vooraleer ze mij iets aansmeerde aan mijn gat dat ik na twee keren gebruik naar de kringloopwinkel zou dragen. Zwart geeft je het gevoel dat je een beetje dunner lijkt, alhoewel de kilo’s met de jaren stilaan hun intrek nemen in mijn hormoonhuishouden mag ik niet klagen. Niet alle fietsbroeken zitten gemakkelijk en daarom kies ik liever voor vrouwelijke broeken, ze zitten als gegoten om je tweedelige achterkant. De rode ingestikte biesjes die een welgekomen afleiding geven over de dijen ogen mooi, want het oog wil ook wat hé. De bloesjes hangen hier ten toon in alle kleuren, vrouwelijke zaken waarvan ieder vrouw droomt, topjes met franjes en ritsen. Hempjes met achterzakken en wie niet genoeg heeft van kleuren, krijgt er nog een zachtrose met mint bovenop. Belangrijk voor de truitjes is dat er drie achterzakken op aanwezig zijn, de bananen moeten ergens hun plaats opeisen. De bidon hangt dikwijls te zwabberen in het midden en doet de zakken meestal doorzakken maar dat zijn we al gewend, die doorgezakte zakken die van links naar rechts zwabberen. Plots viel mijn oog als een arend op een lichtblauw truitje, dat wilde ik kost wat kost bezitten. Het ritsje onder mijn kin, ging gemakkelijk open om af en toe de zweetdruppeltjes die als parelmoeren glinsters tussen mijn vrouwelijke genitaliën die zich een weg baanden richting middenrif, kans te geven om met verse zuurstof hun weg te onderbreken. Jammer, hoe ik ook wrong en trok, niks gekort, het truitje wilde niet over mijn balkon naar beneden. Hé juffertje blies de verkoopster in mijn nek, ietsje te dik hiervoor? Als mijn ogen haar hadden kunnen doodbliksemen was dit hier nu gebeurt. “Vind u maatje vijf volslank?”, vroeg ik bitsig terug. Niet iedereen wil een anorexse body hebben, wielerfanaten moeten een beetje gewicht in de weegschaal leggen om niet van hun fiets te waaien bij windkracht 6 langs het kanaal. Spijtig van dat moderne topje maar ik wil niet het gevoel krijgen onderweg naar een verre bestemming, dat ik in een opgesloten lichaam zit te kermen. Ooit zei iemand tegen me, dat mijn kont te dik was, ze hing langs weerskanten van mijn zadel. Ja dan moet dat maar zo verder blijven wiebelen. Zin in een afvalrace naar slanke dijen om dan te constateren dat het lelijk is om met kippenbillen rond te lopen, wil ik niet. Mijn groepsuitrusting doet verder zijn werk tot het seizoen voorbij is, dan mag het weer mint en rose zijn, voorlopig draag ik dus diepblauw met kaki aan mijn gat. De bovenkant met de sponsornaam op de achterzijde doet onze firma alle eer aan. Het kaki truitje strak aangespannen doet mijn wellingen misschien beter vrouwelijk uitkomen en menig autobestuurder ziet dat het goed is. Als vrouw krijg ik daarmee ook voordelen, er wordt eerder gestopt om me voorrang te verlenen. Wie te lang staart naar al dat vrouwelijk schoon, krijgt van een groepslid zijn middelvinger cadeau. Maar van mij krijgt hij een bedankje, mijn hand gaat omhoog ten teken van: dank je wel, Kwezel is je dankbaar voor dit mooie gebaar. Nu nog hier en daar de fietspaden herstellen zodat ze niet overkop gaat om vervolgens met haar bananen in het koren terecht te komen. Trouwens die bananenschillen die zwier ik dan nonchalant in het voorwiel van mijn wieltjeszuiger.

[telloorlekker]

Ik kan Kwezel alleen maar bijtreden in haar relaas omtrent de kleuren en geuren van de outfit. Zwart is de enigste argumentatie om er onberispelijk bij te lopen. Hoewel de meeste reetveters een andere kleur hebben of krijgen voor en na gebruik blijft "zwart" toch het meest gegeerde onder de kleding. Een pastor met een gele pij, een paus met psychedelic gekleurd habijt of een ceremoniemeester in een narrenpak, wie ziet dat nu echt zitten ?
Ik verkoos ook zwart, terwijl het destijds reeds opgang maakte om een duikeroutfit van alle kleuren te voorzien. Mares, één van de koplopers om dolfijnen en zwaardwalvissen de stuipen op hun lijf te jagen, had bij mij geen respons; ik hield me bij het zwarte van Spirotechnic; deze waarme die van Cousteau ook uitgerust waren. Nu moet je weten dat, eenmaal een diepte van pakweg -7 meter bereikt is, alle kleuren vervagen en je zelfs zonder lamp niet eens het verschil ziet tussen een donkere bruinvis of een eentonige murene of een school kanariegele platvissen... waarom dan een narrenpak ? Eentonig zwart had ook z'n voordelen... Op menige diepte en na een weldoende maaltijd verandert wel eens een pak van kleur, zéker op onheilspellende diepten. Nog een geluk dat je reukorgaan die kleurschakering niet waarneemt, anders werd je al bij voorbaat gewaarschuwd dat bovenmaats een ander wezen zou tevoorschijn komen als wat er voordien in het water was gedompeld.
Het verwondert menige onkundige wel dat koersbroekjes zo strak moeten zitten om die welvingen te accentueren, wat dan van duikerspakken gedacht ? Iets te los boven water, verschrompelt die overschot tot die plekken op het menselijk lichaam tot zelfs de minuscule puntjes strak omlijnd worden. Zo zag ik zelf goed gewelfde corpulente dames (boven water) eronder verschonen tot aanbiddelijke meerminnen. Kwezel mag gerust zijn, haar achterwerk zou menige andere benijd hebben. Maar zij is geen waterrat, althans niet zolang ze het kanaal niet indondert...
Het corset, dat een duikerspak nu eenmaal is, kan in al die kleurvarieteiten van tegenwoordig niet wedijveren met de clownuitrusting van menig door overplakte sponsorreklame geklede fietstoerist. Welke vis zou er graten in zien als bv. Fortis naast KBC onder de waterspiegel het blauw-witte met die salade van andere kleurtjes gemeenschappelijk het blauwe zwerk deelde. Een duiker heeft al ogen te kort, en een vis heeft er daarbij nog twee die constant vol water staan...
Naast de fietscafeetjes zou ik ook, aan de outfit van de dames Limburgfietsersters, een troebel zicht krijgen... Gelukkis is er tenminste nog één in 't zwart...
TLL

[zandmannetje]

Ja dat fietsen, ik veronderstel het vroeger teveel hebben moeten doen, om het nu nog echt plezierig te vinden.
Al zal ik nog eerder dat ijzeren ros bestijgen, liever dan 15 minuten op het openbaar vervoer te staan wachten. Maar dan mag de af te leggen afstand de 15 Km.niet overstijgen, anders heb ik zware bedenkingen…
Vooraleer er bij ons een auto op het bezitterslijstje verscheen, heb ik zowat de hele aardkloot rondgebold op mijn fiets, denk ik zo. Al zou dat heel wat plezieriger zijn geweest indien het een echte wereldreis zou betreffen, en niet telkens dezelfde afstand van 25 Km., heen en weer.
Bij nadere berekening is dat 50Km.p.d., 6 dagen per week, 50 weken per jaar (met slechts 14 dagen congé payé in die tijd) Wat 7.500Km. jaarlijks oplevert, en dit zo plusminus een vijftal jaren volgehouden hebben, maakt een totaal van 37.500Km. Wat zeg ik nu, volgehouden hebben, het was van moeten gedorie!
Héla, en dat was niet tegen een slakkengangetje hoor, neenee, op een uur tijd was ik telkens ter plekke. Met de opkomst van die eerste bromfietsen werd me het leven heel wat makkelijker gemaakt, die speelden voor gangmaker, konden toen nog niet sneller dan 25Km/u.
Om dus de hele aardomtrek afgelegd te hebben zou ik nog eens met de fiets naar het Zuiden van Spanje dienen te hossen, en dat zie ik eigenlijk niet meer zitten nu.
Of ik zou enkele kilotjes EPO moeten meenemen, en dan verdwijnt weer het gezondheidseffect dat doorgaans met fietsen beoogt word…
Hoewel, bij verder nadenken…Maar dan zou Kwezel me moeten vergezellen, me op sleeptouw nemen als het ware. Misschien wel letterlijk dan!
Wat zouden wij wat kunnen aftetteren Kwezel, op zo’n lange reis. En je komt heel veel terrasjes tegen onderweg in die Franse en Spaanse dorpjes, dat weet ik zeer zeker. Om de moede knoken eventjes rust te gunnen, om een fris drankje in het innerlijke te kieperen…De mogelijkheid valt niet uit te sluiten, dat men ons voor enkele jaartjes zou moeten missen hier op dit net! Als we al zouden terugkomen…

[Gast]

Voor veel fietsers en mountainbikers is de vakantieregio Visé een geheime tip. De dalen en heuveltongen vormen samen één der meest markante landschappen van de Voerstreek. De regio wil zich profileren als ‘Bikerpark’ met aantrekkelijke evenementen en een pakket aanbiedingen voor fietsliefhebbers. Er is een uitgebreid net van fietswegen dat zowel gemoedelijke routes voor de hele familie als pittige mountainbiketrajecten te bieden heeft. Eveneens kunnen ook handige wandelaars daar volop uit de voeten mits natuurlijk degelijk schoeisel en een niet te verwaarlozen wandelstok. De nieuwe brug van Kanne is op het ogenblik de attractie bij uitstek, je moet er op zijn geweest, eventjes over de plankenvloer tot in het midden van de brug. Dan kan je de werken onder de brug van dichtbij volgen. Gigantisch megakranen.maken op het moment de toegang onder de brug in orde zodat de paden verbonden worden met elkaar. Maar niet getreurd, we haspelen verder langs Bassenge waar de genummerde bospaden moeten gevolgd worden, die je doen belanden aan de voet van Boir. Hier kan je je benen testen en ook je remblokjes. Klimmen kan wel iedereen maar bovengeraken zonder van je fiets te vallen dat kan soms andere koek zijn. Als je denkt dat je er al bent, komt om de bocht plots weeral zo’n dikke gorilla kijken. Als vrouw laat ik me niet onderdoen door de mannen, ik trappel dapper mee en menig man zie ik blazen terwijl Kwezel er de langzame vaart in houdt. Met een trippel is dit gemakkelijk zeggen er velen maar je moet toch maar in je benen en je kuiten knijpen, je geraakt niet vanzelf boven. Ben je bij de gegadigden die boven geraakt zijn mag je een beloning in ontvangst nemen. De durvers nemen een loopje met hun fiets en tegen een speed van 55 per uur daal je tot beneden aan de volgende brug. Het bochtenwerk is een makkie als je geen platte tube onderweg krijgt, daar hopen we helemaal niet op. Het waterfestijn dat je te zien krijgt als je Wezet binnenfietst is niet te versmaden. De ene brug rijgt de andere aan elkaar en je waant je eventjes in Venetië alleen de gondels ontbreken en de hartenbrekers die een liefdeslied voor ons zouden zingen. Langs het ongenaakbare Voeren in de richting van Maastricht word je heen en weer geslingerd door Eysden om tussen de smalle steegjes terecht te komen in de armen van St-Geertruid. Dit is een sportieve uitdaging van de bovenste plank, hier mag men niet dralen. Het landschap lonkt ons aan maar nu hebben we geen tijd om het te bezichtigen, immers je remmen en je voorganger moet in het oog gehouden worden. Wanneer je achter iemand fietst, neem je die een beetje in vertrouwen, je zwenkt als hij zwenkt en je valt als je voorganger teveel voor je wiel afzwenkt. De obstakels in de weg ziet alleen de eerste die op kop fietst, de rest moet blindelings vertrouwen hebben in zijn voorganger. Als de beklimming het einde nadert, komt er een immense voldoening over je heen, je bent boven geraakt, je hebt niet hoeven af te haken. De vermoeidheid glijdt weg uit de benen die plaats maakt voor nieuwe kracht. De mondvoorraad wordt aangesproken en de bidons met vloeibare koolhydraten doen de rest. Ondertussen zijn we goed opgeschoten, we naderen Heer. Hier maken we een lus rondom de stad, maar algauw zien we dat het beter is om door het centrum te trekken naar Meerssen. Het kerkhof van Margraten laten we deze keer voor wat het is, we moeten in Elsloo uitkomen. Van hieruit gaat het gemoedelijker, het tempo past zich weer aan, de Maasberg doet de rest. Kasseien omhoog, om in de bocht die een beetje onoverzichtelijk is een voetganger tegen te komen die voor ons van zijn fiets is getuimeld. Goddank reden we allemaal nu traag en werd de weg gewoon verder gezet. De rit is bijna op zijn einde, de climax is bereikt. De Belgische grens nadert en loert aan de andere kant van het Julianakanaal. Geloof het of niet, op het thuisfront waren werken in uitvoering en dienden we een ommetje door het veld te maken. Dan maar eventjes onze zoon opgezocht, die een beetje verder te zien was op zijn stelling. Zoon werken en ma op de koersfiets, moet kunnen! Ze hebben er nog altijd binnenpretjes van.