Prettige feestdagen voor iedereen
-
STONE. - Lid geworden op: 05 sep 2005, 06:15
- Locatie: Vieux Bois
Tll,
Koop als een echte vader op moe-der-dag een goeie USB-stick ( USB 2.0- 512 MB) en doe die dan zonder moe of moeder te worden uzelf kadeau.
Ingeval er andere zware financiële moederdag kadeau's op uw programma staan, kunt ge de mijne lenen.
Koop als een echte vader op moe-der-dag een goeie USB-stick ( USB 2.0- 512 MB) en doe die dan zonder moe of moeder te worden uzelf kadeau.
Ingeval er andere zware financiële moederdag kadeau's op uw programma staan, kunt ge de mijne lenen.
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII
Pope John XXIII
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Bedankt voor je aanbod Stone, maar je loop hopeloos achter met je stickje... ik heb er zelf al ene van 6 Gb...STONE. schreef:Tll,
Koop als een echte vader op moe-der-dag een goeie USB-stick ( USB 2.0- 512 MB) en doe die dan zonder moe of moeder te worden uzelf kadeau.
Ingeval er andere zware financiële moederdag kadeau's op uw programma staan, kunt ge de mijne lenen.
Maar al het geMOEder helpt geen zier, ondanks alle aanwijzingen en specificaties (waaronder jawel Win98SE) wil dat ding niet op mijn old-timer...
-
socrates - Lid geworden op: 05 nov 2005, 19:32
- Locatie: EUROPA
Moeder. Wat een mooi woord! Als cliché kan dit tellen. Maar toch. Die vrouw waarmee wij 9 maanden lang, uiterst intiem hebben samengeleefd. Dat hypermenselijke wezen. Zij bekleedt een zeer bijzondere plaats in ons zijn. Hoe is het toch te verklaren dat het doffe geluid van een hartslag, of de weldoende omarming van warm water, ons zo een heerlijk rustgevend gevoel kunnen geven ? Twee echo’s uit de baarmoeder. Gewaarwordingen uit de tijd, nu helaas lang vervlogen, toen wij met haar in symbiose groeiden.
Moeder die ons troostte, moeder die de tolerantie zelf was. Moeder die ons altijd begreep. Moeder die ons in bed stopte. Moeder die ons voedde, kleedde, verzorgde. Moeder met die brede ruimten tussen de vingers waar ze zo vaak doorheen kon kijken. Moeder, die helse kat, die moedig en onversaagd haar kinderen door dik en dun verdedigde...
Die moeder zouden wij morgen vieren. Zij is niet meer… al lang niet meer.
Moeder die ons troostte, moeder die de tolerantie zelf was. Moeder die ons altijd begreep. Moeder die ons in bed stopte. Moeder die ons voedde, kleedde, verzorgde. Moeder met die brede ruimten tussen de vingers waar ze zo vaak doorheen kon kijken. Moeder, die helse kat, die moedig en onversaagd haar kinderen door dik en dun verdedigde...
Die moeder zouden wij morgen vieren. Zij is niet meer… al lang niet meer.
Laat het middel nooit het doel vervangen !
-
Gast
Neen, ik heb geen jeansbroek gekregen voor moederdag, noch mannelijke attributen om in de tuin te werken. In de keuken hark ik nog een tijdje verder met dezelfde elementen als twintig jaar geleden. Het gebroken glazen kaktuspotje van verleden jaar dat ik in ontvangst van mijn schoondochter mocht nemen, is inmiddels vervangen door een modern emmertje gevuld met frisse bloemen. Tja, wie van de zonen hier glazenpotjes op het vensterlatei breekt en die dan ook nog dierbaar zijn voor mij, die weet wat hij moet kopen voor moederdag. Nog beter, de heren hebben de short voorgebonden en zijn in een gemotiveerde kok veranderd. Na jaren koken met Pietje gevolgd te hebben was dit een unieke kans om dit in de praktijk om te zetten. Geen afwas vandaag, het witte robotkeukenmachine doet onze handen eventjes rusten en niet te vergeten, onze gelakte vingernagels bleven hun glans behouden. Maar toch dacht ik aan die broek, al was het maar een met olifantenpijpen, gelijk in de schooltijd. Ooit bezat ik een wit exemplaar met allerlei bloemetjes op de zijkant geborduurd. Je kon het een beetje vergelijken met het maatpak van Zorro, heel elegant en fierheid straalde uit het daarbij passende strakke bovenstuk met dezelfde motiefjes op de mouwen. Van assortie gesproken. Mijn spijkerbroek die verslijt niet, hoe meer ze de was ingaat, hoe bleker ze wordt maar dat is nu juist weer opnieuw in opmars. Vroeger zou ons ma die uitgerafelde broeken omboorden of afknippen om er nog een korte hotpants van te maken. Zo had je dan een dessin van twee in één. Dit scheelde ook weer in de kleerkast, je behoefte niet te zoeken, wat er niet meer in lag, was verdwenen of wel kon je het vinden aan het gat van een jonger zusje. Als je jong bent, wil je altijd iets aantrekken van je oudste zus om er even oud uit te zien. Ben je wat op leeftijd zou je veel liever in de kleren van K3 rond lopen of in de sierlijke minitopjes van Britney. Lange laarzen die droegen we jaren geleden alleen in de winter en dan nog als het stikkoud was of sneeuw hoog op gestapeld voor de achterdeur lag. Nu zie ik jonge meisjes die in de zomer sleehakkenlaarzen dragen, van een omwenteling gesproken. Ik zou me er te pleuris in zweten en mijn fietsschoenen zouden zich schamen om daarna aan mijn voeten te moeten zitten. Zoals ze tegenwoordig in de supermarkt twintig merken van dranken kunnen kopen zo hebben ze nu zeker twintig verschillende modellen van jeans. Heel lelijke varianten tot sierlijke egaal gewassen stonewashed blue. Geprepareerde olifantsbenen met scheuren en kale plekken om de vijf centimeter. Waanzinnig wat ik allemaal tegenkom in zo’n rekken. Ik zocht nog dapper in een op een hoop gegooide uitverkoopdingen. Nergens mijn model van vroeger nog te vinden. Uitverkocht, totaal uit de markt genomen. Stretch zonder ritssluiting, dat is lekker makkelijker, hoef je geen ritsen te dichten want in zevenhaasten vergeet je zoiets al eens dicht te doen. De gepaste kleur vond ik wel na zovele spijkerbroekenwinkels te hebben bezocht. In het pashokje zocht ik naar de rits. Jandorie waar zit dat ding nu vroeg ik me af? Potverdorie had ik toch een mannenbroek in mijn handen maar ja, het zou wel uniseks zijn. Vervelend wel, al die knopen dicht te doen, vooraleer je aan de laatste bent, moet je dringend naar het toilet. Neen, dit is niks voor mij, ik zoek er eentje met een tiret. Een ander zat mij te hoog, mijn navel vond ik niet meer terug en mijn achterwerk stond er in afgebeeld. Prachtig zei mijn man, en ik vlamde met mijn ogen naar zijn hoofd. “Heeft u niks dat op een 501 gelijkt met oranje biezen, iets dat op een diepe blauwe kleur gelijkt?” De verkoopster gaf haar helpende hand ten beste. Zij overhandigde mij een knal van een broek en zij zat gegoten, behalve…ze was volgens mij een maatje te klein. Hangend op mijn heupen, geleek ik eerder een favoriete outfit ensemble van een hardcore orkest te zijn. Het symbool door de jaren heel was veranderd en toch hetzelfde gebleven. Alleen de mensen die in die broek nog willen kruipen zijn veranderd. Vooral die gevangenislook die vind ik maar niks, spijtig de mijne is er niet meer bij. Dan maar verder naar een stretch gezocht en de verkoopster hield me argwanend in het oog alsof ik naar een baleinen korset vroeg uit oma haar tijd. 
Laatst gewijzigd door Gast op 14 mei 2006, 20:57, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
Kwezel schreef:
Bij ons worden cactussen met lange stekers gegeven aan mensen die men niet magHet gebroken glazen kaktuspotje van verleden jaar is inmiddels vervangen door een modern emmertje gevuld met frisse bloemen.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Moederdag
‘Voor mij moeten ze niks kopen, als ze vandaag maar komen goedendag zeggen is dat al genoeg’
Ze meent het.
Al enkele jaren koop ik niks meer voor haar moederdag en zij geeft me voor vaderdag ook geen cadeautjes meer.
Dat hebben we zo afgesproken.
‘Waarom zouden we ons nog suf zoeken om voor mekaar dingen te kopen die we niet nodig hebben?’ zegt ze.
‘Trouwens, elke dag geef je mij een cadeau door lief en attent te zijn, voor mij te zorgen en vooral goed te koken.’
Ze kijkt schalks naar mijn dik buikje. ‘Ik zou beter wat minder lekker eten maken,’ lacht ze, ‘voor je gezondheid.’
‘Waag het niet om mij uit te hongeren.’ Ik geef haar een dikke klapzoen.
‘Ik durf wedden dat Walter als eerste arriveert.’ Zeg ik zelfverzekerd. ‘En Bert de laatste.’
‘Dat kan.Marleen en Dannie komen deze middag een aperitiefje drinken, zei ze me gisteren aan de telefoon.’
‘Laat ze maar komen, ik heb al een fles schuimwijn in de koelkast gezet!’
Een zwarte auto draait bij ons de inrit binnen..
‘Walter!’ ‘Wat heb ik je gezegd?’
‘Hij is alleen…?’
‘Dag mams, prettige moederkensdag!’ Hij geeft haar een dikke zoen en legt een mooi pakje op de tafel.
‘Is dat voor mij?’
‘Ja, Liesje heeft dat voor jou meegegeven. Zij kon niet meekomen want er was een vriendinnetje van Flo bij ons thuis en Vik is naar de muziekles.’
‘Oh, dat is niet erg,’ zegt ze, ‘ik heb ze alle drie deze week al gezien.’
‘Wat wil je drinken?’ ‘Een Whisky?’ 'Het is eigenlijk nog vroeg, maar kom!'
‘Nee, dank je pa, ik heb beloofd dat ik deze middag zal koken.’
‘Koken voor moederdag?’
‘Ja, voor mijn vrouwtje haar moederdag!’ ‘Geef mij maar liever koffie.’
‘En een koekje?’
‘Twee!’
Als hij na een uurtje weggaat heeft hij drie koppen koffie op en een zestal koekjes.
Marleen en Dannie zijn op de afspraak en dochter Lore is er bij.
‘We hebben niks meegebracht, maar ge hebt het nog te goed je weet wel…’
Ik frons de wenkbrauwen en kijk naar mijn schoonzoon die niet begrijpend de schouders optrekt. ‘Dat is iets tussen vrouwen,’ zegt mijn wederhelft vlug, terwijl ze samenzwerend naar onze dochter pinkt ‘je zal dat later wel zien!’
Die speciale band tussen moeder en dochter toch!
‘OK…, schuimwijn?’ ‘’t Is tenslotte toch moederdag, hé?’
Pang!!!
Ik kan nog altijd niet ontkurken zonder ze te laten knallen.
‘Allé, op alle moeders! Santé!’
Als ze weg zijn kijken we naar het tennis op TV.
Justin Henin verliest nipt de finale tegen Nadia Petrova.
Het is ondertussen al zes uur geworden en mijn vrouwtje is al enkele keren zo onopvallend mogelijk bij het raam gaan staan.
‘Bert zal wel komen,’ zeg ik om haar gerust te stellen.
‘Hij heeft de ganse week in Amerika gezeten,’ verontschuldigd ze hem, ‘misschien is hij gisteren laat thuisgekomen? Jetlag?'
‘Dan zal hij morgen wel eens langs komen.’ Ik klink al iets minder overtuigend.
‘Ja, dat zal wel…’ Ze neemt ostentatief een tijdschrift en begint er in te bladeren. Lezen lukt niet.
Als ze haar hoofd voor de vierde keer in de richting van het venster draait roept ze opgewekt: ‘Daar zijn ze!’
‘Sorry, mams dat we zo laat zijn.’ ‘De kinderen hebben een cadeautje voor je meegebracht, hier is het!’
‘Jullie komst is het mooiste cadeau, maar toch heel erg bedankt, ik zal het pakje dadelijk open maken zie.’
Ze draait zich even weg en frommelt aan het cadeaupapier terwijl ze met de rug van haar hand een traantje wegveegt.
‘Vooruit zet jullie neer, we gaan eens goed klinken, op moederdag!’
Pang!!!
‘Voor mij moeten ze niks kopen, als ze vandaag maar komen goedendag zeggen is dat al genoeg’
Ze meent het.
Al enkele jaren koop ik niks meer voor haar moederdag en zij geeft me voor vaderdag ook geen cadeautjes meer.
Dat hebben we zo afgesproken.
‘Waarom zouden we ons nog suf zoeken om voor mekaar dingen te kopen die we niet nodig hebben?’ zegt ze.
‘Trouwens, elke dag geef je mij een cadeau door lief en attent te zijn, voor mij te zorgen en vooral goed te koken.’
Ze kijkt schalks naar mijn dik buikje. ‘Ik zou beter wat minder lekker eten maken,’ lacht ze, ‘voor je gezondheid.’
‘Waag het niet om mij uit te hongeren.’ Ik geef haar een dikke klapzoen.
‘Ik durf wedden dat Walter als eerste arriveert.’ Zeg ik zelfverzekerd. ‘En Bert de laatste.’
‘Dat kan.Marleen en Dannie komen deze middag een aperitiefje drinken, zei ze me gisteren aan de telefoon.’
‘Laat ze maar komen, ik heb al een fles schuimwijn in de koelkast gezet!’
Een zwarte auto draait bij ons de inrit binnen..
‘Walter!’ ‘Wat heb ik je gezegd?’
‘Hij is alleen…?’
‘Dag mams, prettige moederkensdag!’ Hij geeft haar een dikke zoen en legt een mooi pakje op de tafel.
‘Is dat voor mij?’
‘Ja, Liesje heeft dat voor jou meegegeven. Zij kon niet meekomen want er was een vriendinnetje van Flo bij ons thuis en Vik is naar de muziekles.’
‘Oh, dat is niet erg,’ zegt ze, ‘ik heb ze alle drie deze week al gezien.’
‘Wat wil je drinken?’ ‘Een Whisky?’ 'Het is eigenlijk nog vroeg, maar kom!'
‘Nee, dank je pa, ik heb beloofd dat ik deze middag zal koken.’
‘Koken voor moederdag?’
‘Ja, voor mijn vrouwtje haar moederdag!’ ‘Geef mij maar liever koffie.’
‘En een koekje?’
‘Twee!’
Als hij na een uurtje weggaat heeft hij drie koppen koffie op en een zestal koekjes.
Marleen en Dannie zijn op de afspraak en dochter Lore is er bij.
‘We hebben niks meegebracht, maar ge hebt het nog te goed je weet wel…’
Ik frons de wenkbrauwen en kijk naar mijn schoonzoon die niet begrijpend de schouders optrekt. ‘Dat is iets tussen vrouwen,’ zegt mijn wederhelft vlug, terwijl ze samenzwerend naar onze dochter pinkt ‘je zal dat later wel zien!’
Die speciale band tussen moeder en dochter toch!
‘OK…, schuimwijn?’ ‘’t Is tenslotte toch moederdag, hé?’
Pang!!!
Ik kan nog altijd niet ontkurken zonder ze te laten knallen.
‘Allé, op alle moeders! Santé!’
Als ze weg zijn kijken we naar het tennis op TV.
Justin Henin verliest nipt de finale tegen Nadia Petrova.
Het is ondertussen al zes uur geworden en mijn vrouwtje is al enkele keren zo onopvallend mogelijk bij het raam gaan staan.
‘Bert zal wel komen,’ zeg ik om haar gerust te stellen.
‘Hij heeft de ganse week in Amerika gezeten,’ verontschuldigd ze hem, ‘misschien is hij gisteren laat thuisgekomen? Jetlag?'
‘Dan zal hij morgen wel eens langs komen.’ Ik klink al iets minder overtuigend.
‘Ja, dat zal wel…’ Ze neemt ostentatief een tijdschrift en begint er in te bladeren. Lezen lukt niet.
Als ze haar hoofd voor de vierde keer in de richting van het venster draait roept ze opgewekt: ‘Daar zijn ze!’
‘Sorry, mams dat we zo laat zijn.’ ‘De kinderen hebben een cadeautje voor je meegebracht, hier is het!’
‘Jullie komst is het mooiste cadeau, maar toch heel erg bedankt, ik zal het pakje dadelijk open maken zie.’
Ze draait zich even weg en frommelt aan het cadeaupapier terwijl ze met de rug van haar hand een traantje wegveegt.
‘Vooruit zet jullie neer, we gaan eens goed klinken, op moederdag!’
Pang!!!
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Gast
Relaties bestaan er in allerlei geuren en kleuren. Het voornaamste is dat men kan geven en eventueel ook nemen. Maar wie teveel water in de wijn doet blijft met afgekalfde melk over. Om het met elkander op langere terrein te kunnen uithouden is er een degelijke samenvatting nodig van wat nodig is in het gezin. Immers als twee individuen willen samenwonen heb je ook twee karakters waarbij ieder moet rekening houden. Soms is het heel moeilijk om je zo maar aan te passen aan een wildvreemde persoon, want je bent vreemd voor elkander als je de stap waagt. Het wil daarom niet zeggen dat je alles zo maar moet slikken wat de ander je voorschotelt. Je mag je eigen mening zeggen en je mag ook gerust tegen je schoonmoeder protesteren als ze te veel aan inmenging doet. Bemoeizucht op Vlaamse wijze. Alle dagen opnieuw moet men compromissen sluiten en een gulden middenweg is niet altijd voor handen. Men kan het een beetje vergelijken met de weg door de wildernis te zoeken en eenmaal je de coördinaten weet, gaat het vanzelf beter. Voordat men hetzelfde koorlied zingt hebben de neuzen al eens in een andere windrichting gestaan. De wind komt niet altijd uit het oosten er is ook al eens westenwind in ieder gezin, nog maar te zwijgen van scherpe noorderstorm. Hier kan het al eens gebeuren dat er veel peptalk als traject wordt afgelegd, men praat de ander murw, er komt geen duimbreed meer tussenin. Heel ons leven is een agenda geworden, het huwelijk heeft daar een voorbeeld aan genomen. Platte overlegstructuur en eindeloze versluierde gesprekken vormt menig gezin om tot een bedrijf. In een bedrijf of firma worden de machtsverhoudingen verdeeld vanaf je er begint met werken. Daartegenover in een familiaalonderkomen zou het tijdsrovend zijn om de hiërarchie op te eisen. Men mag het werk niet mee naar huis nemen, thuis is om tot rust te komen, men moet zich er kunnen ontspannen en dan heeft men geen nood aan eindeloze discussies. Iemand die machtsgezind is en immer zijn wil moet doordrijven die vangt vandaag of morgen bot. Emotionele chantage hoeft tegenwoordig niet meer voor te vallen. Ieder neemt zijn of haar biezen en is er mee weg, gedaan, so long. Wanneer men het onderscheid niet meer kan maken tussen bedrijf en gezin is het ook beter dat men zijn eigen weg terug gaat. Dit is veel beter op geestelijk vlak voor beide partijen. Het huwelijk is zoals een moeras, men kan er in verzinken men kan ook zijn visjes ergens anders uitgooien en vangen. Voorbeelden van stukgelopen relaties zijn schering en inslag. Vrouwen willen kinderen, hun partner niet. Mannen kiezen liever voor carrière, vrouwen ook. Er zijn mensen die kiezen voor monogamie, anderen weer niet. De ruimte in het huwelijk dat voor velen een plaats is geworden, is te compact geworden, men voelt zich gevangen, opgesloten. Nemen en geven, wie zal het zeggen, wie zal er mee instemmen? Is het ja of neen, is het zwart of wit of kan er nog een uni-kleur zijn? Ben je trouw aan je partner of niet? Ga je de afkickkliniek bezoeken of ga je naar een huwelijksconsulent? Is het definitief gedaan of is eventjes apart wonen in het leven geroepen? Schop je iemand buiten of laat je de deur ’s avonds nog op een kier staan? In alle geval, mensen die bijna de sleutel van hun gouden jubileum in de hand hebben, zullen ons wel kunnen inlichten hoe het verder moet na een nachtelijke braspartij. En voor diegene die de stap nog zou willen wagen, overweeg het goed vooraleer je over de bezem springt. Laat de ander ook eens zijn of haar zegje doen en val niet iedere keer elkander in de rede maar vooral, doe eens iets samen al is het dan maar fietsen of naar de bowling gaan. En vrouwen, laat ook je eega eens winnen, dan blijft zijn imago hoog.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Dat ik in een tuincentrum een kat in een zak kocht was voor vrouwlief toch verwonderlijk. In hun periodiek reklamefoldertje stond een meubel in aanbieding voor slechts 12,95 Euro en 't was net dat meubel wat hier nog ontbrak: een oppottafel.
Nu heb ik al aardig wat latijn vergaard in tuincentra, maar van een oppottafel had ik nog nooit gehoord al kon ik me wel voorstellen waarvoor dat werkpaard dienen moest. Voor die prijs kon ik zelfs de hele serie van Van Dale niet aanschaffen om te achterhalen waartoe zo'n meubel dienen moest. Dus wij tweeën de rekken doorsnuffeld op zoek naar dat spul.
Nu staan tuinstoelen, klimplantenstaketsels en allerhande tafels in 't lang en 't breed uitgestald vlak na de ingang of aan de kassa; dus ik dacht... misgedacht ! De oppottafel stond niet te pronken. Hoe zou ik dat in die rekken vinden ? Zo'n meubel moet minstens 90 hoog zijn, en de rekken in die hangaar hadden hoogstens plaats voor 70 cm. Tot ik op de kop van zo'n rij iets houterigs waarnam omgord in een snelbinder en verpakt in doorschijnend plastic. 't Kon niet missen, dat doe-het-zelf-spul moest nog in mekaar gezet worden ook; voor dié prijs kon dat moeilijk anders...
Ik had nog maar net dat pakketje beet toen de gerant mij kwam toegelopen, om te helpen. " Is 't voor in de tuin meneer ?" kwam ie me ietwat merlwaardog over; we waren tenslotte toch in een tuincentrum en niet in een garage. Met "Nee, 't is voor in mijn bijenkorf" schertste ik terug. Aan dergelijke opmerkingen in zo'n etablissement krijg ik de pleuris; ik ben geen ongeletterde. Goed, ik nam dat pakje uit de rekken -drie hoog- en leurde ermee naar de kassa; de gerant droop af om een andere klant te verschalken. Achteraf bedacht ik me dat ik de zaakvoerder dat wel eens uit die schabben had willen zien nemen, hij was kop en nek kleiner dan ik en had ledematen die me eerder niét voor die lengte volgroeid leken. Vrouwlief kon er niet mee lachen, die snapt mijn galgenhumer niet...
Thuis gekomen vond ik het al vreemd, nadat ik dat plastic te lijf was gegaan, waarom een tafelonderdeel voorzien moest zijn van muggengaas. Tot ik het in de verpakking omgedraaid papiertje onder ogen kreeg ... " barbecuetafel". Nou het leek sterk op dat attribuut waarop de vrouw zo verkikkerd was; maar de kassabon loog ook al niet. 't Kon niet missen, we hadden een kat in een zak gekocht voor 2 Euro méér dan de katalogus aanduidde...
Was de garant daarom zo hulpvaardig ?
Maar 't kwam al bij al nog goed; na een telefoontje van een vriendelijke juffrouw werd me duidelijk dat de "nieuwe" zaakvoerder z'n eerste weekje nog niet goed doorleeft had en dat ie z'n stock opdreef met allerlei bestellingen die niet eens voorkwamen in zijn folderkes...
Men zou ons wel laten weten wanneer dat tuinmeubel, waar wij interresse voor hadden, zou arriveren; en of wij dat abuis samen met de kassabon wilden terugbrengen als we het niet wensten te behouden...
Eerlijke ruilhandel... en wat met onze 2 Euiro ?
Nu heb ik al aardig wat latijn vergaard in tuincentra, maar van een oppottafel had ik nog nooit gehoord al kon ik me wel voorstellen waarvoor dat werkpaard dienen moest. Voor die prijs kon ik zelfs de hele serie van Van Dale niet aanschaffen om te achterhalen waartoe zo'n meubel dienen moest. Dus wij tweeën de rekken doorsnuffeld op zoek naar dat spul.
Nu staan tuinstoelen, klimplantenstaketsels en allerhande tafels in 't lang en 't breed uitgestald vlak na de ingang of aan de kassa; dus ik dacht... misgedacht ! De oppottafel stond niet te pronken. Hoe zou ik dat in die rekken vinden ? Zo'n meubel moet minstens 90 hoog zijn, en de rekken in die hangaar hadden hoogstens plaats voor 70 cm. Tot ik op de kop van zo'n rij iets houterigs waarnam omgord in een snelbinder en verpakt in doorschijnend plastic. 't Kon niet missen, dat doe-het-zelf-spul moest nog in mekaar gezet worden ook; voor dié prijs kon dat moeilijk anders...
Ik had nog maar net dat pakketje beet toen de gerant mij kwam toegelopen, om te helpen. " Is 't voor in de tuin meneer ?" kwam ie me ietwat merlwaardog over; we waren tenslotte toch in een tuincentrum en niet in een garage. Met "Nee, 't is voor in mijn bijenkorf" schertste ik terug. Aan dergelijke opmerkingen in zo'n etablissement krijg ik de pleuris; ik ben geen ongeletterde. Goed, ik nam dat pakje uit de rekken -drie hoog- en leurde ermee naar de kassa; de gerant droop af om een andere klant te verschalken. Achteraf bedacht ik me dat ik de zaakvoerder dat wel eens uit die schabben had willen zien nemen, hij was kop en nek kleiner dan ik en had ledematen die me eerder niét voor die lengte volgroeid leken. Vrouwlief kon er niet mee lachen, die snapt mijn galgenhumer niet...
Thuis gekomen vond ik het al vreemd, nadat ik dat plastic te lijf was gegaan, waarom een tafelonderdeel voorzien moest zijn van muggengaas. Tot ik het in de verpakking omgedraaid papiertje onder ogen kreeg ... " barbecuetafel". Nou het leek sterk op dat attribuut waarop de vrouw zo verkikkerd was; maar de kassabon loog ook al niet. 't Kon niet missen, we hadden een kat in een zak gekocht voor 2 Euro méér dan de katalogus aanduidde...
Was de garant daarom zo hulpvaardig ?
Maar 't kwam al bij al nog goed; na een telefoontje van een vriendelijke juffrouw werd me duidelijk dat de "nieuwe" zaakvoerder z'n eerste weekje nog niet goed doorleeft had en dat ie z'n stock opdreef met allerlei bestellingen die niet eens voorkwamen in zijn folderkes...
Men zou ons wel laten weten wanneer dat tuinmeubel, waar wij interresse voor hadden, zou arriveren; en of wij dat abuis samen met de kassabon wilden terugbrengen als we het niet wensten te behouden...
Eerlijke ruilhandel... en wat met onze 2 Euiro ?
-
Gast
De kolderbrigade dankt iedereen voor zijn of haar gulle felicitaties. 
Jaren geleden keek ik naar de vingers van de mensen om te zien of ze getrouwd waren. Traditioneel droegen mensen bijna allemaal hetzelfde goud aan hun rechterhand. Alleenstaande mensen waren mensen die niet van de grond geraakte zei men of mensen die hun partner in de oorlogsjaren verloren waren. Niet zoveel oude vrijsters gezien als na de oorlogsjaren. Er waren geen jonge mannen meer beschikbaar, de plicht om het land te dienen in ‘s Heren naam offerde veel van deze jonge mensen op. Voor zijn geliefde Vaderland doet men veel, zelfs sterven. Ouders hadden de plicht om samen te wonen onder één dak, nu maakt dat geen verschil meer uit waar je je grondvesten hebt. Tegenwoordig leeft iedereen op getrouwde voet maar toch apart. Kijk maar eens naar de jeugd van heden. Eén week logeren ze bij je thuis, de ander week bij die andere schoonmama. De was echter laten ze vallen om niet te bekijken als ze de deur achter hun gat toedoen. Wanneer heeft men behoefte om samen zijn leven te delen? Is een LAT relatie, al dan niet gehuwd, ook verantwoord of is deze te verkiezen boven het huwelijk. Je kan ook single wonen, hoef je geen verantwoordelijkheid af te leggen ten opzichte van je partner. Happy en alleen, en dat is toch wat we willen, happy zijn en liefst nog zo veel mogelijk doen wat we willen. Wie in onze tijd zwanger werd voor het huwelijk werd lelijk bekeken, met werd beschouwd als Maria-Magdalena, men werd met de vinger nagewezen. Maar ga nu eens na in je bestaan, hoeveel mensen van voor onze tijd zwanger waren voordat ze huwden. Zelfs mijn grootvader had er niet langs geschoten, recht in de roos. Deze mensen werden op een zekere manier gedwongen om samen lief en leed te delen, ze hadden geen andere keuze. Waren de voorbehoedsmiddelen a volenté geweest gelijk nu, had er nog geen kat naar gekraaid. Dan waren waarschijnlijk velen van ons niet geboren of op een eventueel later tijdstip. Samenwonende geregistreerde mensen hebben echter evenveel waarde in de maatschappij als geringde mensen. Hier kan men zich de vraag ook stellen: als ze toch emotioneel op dezelfde linie zitten, waarom doen ze het dan op deze manier? Algauw kom je tot een gevoelig onderwerp en ieder zal wel daar zijn eigen reden voor hebben. Nieuwe samenstellingen van een gezin, allerhande manieren om voor elkander te zorgen of te ontwijken, ze bestaan. In mijn ogen is alles respectabel, zolang als iedereen zich maar aan bepaalde regels houdt. Voor degenen die er reeds drie erop hebben zitten, die krijgen voortaan een kortingskaart bij de notaris. Ze zijn vaste klant en dat verdient een voorkeursbehandeling. In onze tijd mochten we niet bij elkander slapen als we nog maar alleen voor de letter van de wet getrouwd waren,no way. Mijn schoonmoeder zag er streng op toe dat we niet afdwaalden, voor de wet is nog niet voor het bed. Daarbovenop moesten we eerst de toestemming aan de grootmoeder vragen om een keertje op weekend te gaan en we waren al wettelijk geringd. Niet samenhokken kregen we als antwoord, hier moet ik nu even glimlachen als ik daar nog aan terug denkt. Het oude menske wist niet beter en ze zette de traditie verder. Onze jongste heeft zijn halve leven als student nog niks anders gedaan dan op weekend getrokken met zijn lief. Geen haar op mijn Limburgs hoofd zou er aan denken om ze tegen te houden. De vooruitgang is hier in opmars met het voordeel hieraan, eindelijk een weekendje zonder die lummels in huis. Aan ons het gehele huis, aan ons de tv-zapper en de badkamer. Jonge mensen sluiten geen loze beloftes meer af, die men vaak niet kan waarmaken. Zijn ze zich beu gehoord en gezien en wellicht ook geroken, nemen ze hun cd-voorraad mee onder de arm en weg zijn ze ermee. Wie er tussenuit knijpt neemt gewoon alles mee en zeker als het naamloos aangekocht is. Legale handel noemen ze dat in vakterm, een pleister op de wonde voor de liefde die ze ooit gegeven hebben maar onderweg verloren zijn.
Jaren geleden keek ik naar de vingers van de mensen om te zien of ze getrouwd waren. Traditioneel droegen mensen bijna allemaal hetzelfde goud aan hun rechterhand. Alleenstaande mensen waren mensen die niet van de grond geraakte zei men of mensen die hun partner in de oorlogsjaren verloren waren. Niet zoveel oude vrijsters gezien als na de oorlogsjaren. Er waren geen jonge mannen meer beschikbaar, de plicht om het land te dienen in ‘s Heren naam offerde veel van deze jonge mensen op. Voor zijn geliefde Vaderland doet men veel, zelfs sterven. Ouders hadden de plicht om samen te wonen onder één dak, nu maakt dat geen verschil meer uit waar je je grondvesten hebt. Tegenwoordig leeft iedereen op getrouwde voet maar toch apart. Kijk maar eens naar de jeugd van heden. Eén week logeren ze bij je thuis, de ander week bij die andere schoonmama. De was echter laten ze vallen om niet te bekijken als ze de deur achter hun gat toedoen. Wanneer heeft men behoefte om samen zijn leven te delen? Is een LAT relatie, al dan niet gehuwd, ook verantwoord of is deze te verkiezen boven het huwelijk. Je kan ook single wonen, hoef je geen verantwoordelijkheid af te leggen ten opzichte van je partner. Happy en alleen, en dat is toch wat we willen, happy zijn en liefst nog zo veel mogelijk doen wat we willen. Wie in onze tijd zwanger werd voor het huwelijk werd lelijk bekeken, met werd beschouwd als Maria-Magdalena, men werd met de vinger nagewezen. Maar ga nu eens na in je bestaan, hoeveel mensen van voor onze tijd zwanger waren voordat ze huwden. Zelfs mijn grootvader had er niet langs geschoten, recht in de roos. Deze mensen werden op een zekere manier gedwongen om samen lief en leed te delen, ze hadden geen andere keuze. Waren de voorbehoedsmiddelen a volenté geweest gelijk nu, had er nog geen kat naar gekraaid. Dan waren waarschijnlijk velen van ons niet geboren of op een eventueel later tijdstip. Samenwonende geregistreerde mensen hebben echter evenveel waarde in de maatschappij als geringde mensen. Hier kan men zich de vraag ook stellen: als ze toch emotioneel op dezelfde linie zitten, waarom doen ze het dan op deze manier? Algauw kom je tot een gevoelig onderwerp en ieder zal wel daar zijn eigen reden voor hebben. Nieuwe samenstellingen van een gezin, allerhande manieren om voor elkander te zorgen of te ontwijken, ze bestaan. In mijn ogen is alles respectabel, zolang als iedereen zich maar aan bepaalde regels houdt. Voor degenen die er reeds drie erop hebben zitten, die krijgen voortaan een kortingskaart bij de notaris. Ze zijn vaste klant en dat verdient een voorkeursbehandeling. In onze tijd mochten we niet bij elkander slapen als we nog maar alleen voor de letter van de wet getrouwd waren,no way. Mijn schoonmoeder zag er streng op toe dat we niet afdwaalden, voor de wet is nog niet voor het bed. Daarbovenop moesten we eerst de toestemming aan de grootmoeder vragen om een keertje op weekend te gaan en we waren al wettelijk geringd. Niet samenhokken kregen we als antwoord, hier moet ik nu even glimlachen als ik daar nog aan terug denkt. Het oude menske wist niet beter en ze zette de traditie verder. Onze jongste heeft zijn halve leven als student nog niks anders gedaan dan op weekend getrokken met zijn lief. Geen haar op mijn Limburgs hoofd zou er aan denken om ze tegen te houden. De vooruitgang is hier in opmars met het voordeel hieraan, eindelijk een weekendje zonder die lummels in huis. Aan ons het gehele huis, aan ons de tv-zapper en de badkamer. Jonge mensen sluiten geen loze beloftes meer af, die men vaak niet kan waarmaken. Zijn ze zich beu gehoord en gezien en wellicht ook geroken, nemen ze hun cd-voorraad mee onder de arm en weg zijn ze ermee. Wie er tussenuit knijpt neemt gewoon alles mee en zeker als het naamloos aangekocht is. Legale handel noemen ze dat in vakterm, een pleister op de wonde voor de liefde die ze ooit gegeven hebben maar onderweg verloren zijn.
-
Gast
Bestaat er een verschil tussen vriendschap en liefde? Mogen we hier met twee gewichten wegen of helt de weegschaal over naar de kern van de zaak? Na twee jaar met elkander te vertoeven is gewoonlijk de liefde wat bekoeld. Hier blijft dan vriendschap over dit kan zeer duurzaam blijven. Wie op dezelfde golflengte zit en dezelfde interesse vertoont kan zijn hele leven in het teken van de ander verder doen. Men kan gewoon niet meer zonder elkander. Je eega is je beste vriend(in) geworden en je kan hier al je opgekropte eieren kwijt bij raken. Waarschijnlijk gaat het in de liefde als die er nog is, intenser aan toe. Soms is er weinig verschil tussen het hoofdstuk liefde en vriendschap, alleen de betrekking maakt het spannender. Of men nu een vriendschaps- of een liefdesrelatie erop na houdt, de praktiserenden moeten wederkerige omgangsregels laten gelden. Regels zijn er om nageleefd te worden, wie de teerlingen te hoog gooit en weinig ogen vangt, geeft het recept prijs voor rampzaligheid. Het zou pas goed mislopen als er geen loyaliteit meer is en eerlijkheid is toch de grondvesting van elke verhouding. Sympathie is dat ook liefde? Heerst er een geheimzinnige aantrekkingskracht tussen twee individuen dan is er meer in het spel dan collegialiteit. Er staat nergens geschreven dat je niet mag houden van meerdere personen maar je mag maar met ééntje getrouwd zijn. En we willen toch niet bigamie spelend door het levend gaan? Waarom mag men niet bevriend zijn buiten het huwelijk met iemand anders? Het brengt zo vlug jaloerse buien boven die zwaar kunnen naar beneden donderen. Het wil dus zeggen, eenmaal de ring aan je vinger mag je niet meer verliefd worden op een ander. We moeten onze feromonen in bedwang houden, onder controle, anders degraderen we tot nymfomanen . Zo kan je tegenwoordig eerst op proef bij elkander gaan wonen, intrekken. Hier kan je al je mentale boekhouding testen of je lange termijnperspectief oefenen. Gaat het niet, bots het, weg zijn we. Als je uit noodzaak samen gaat wonen zoals de studenten doen, kan je je misschien meer permitteren om in de schuld te staan, maar bij mensen die de stap naderhand willen wagen, komt dan wel de deurwaarder over de vloer. Bij vriendschap kan de balans worden hersteld en bij de liefde kan het spiegelbeeld gebroken worden om nooit meer in de ogen van je tegenstander te kijken. Je hebt nu eenmaal explosieve mensen in het leven die over nog en van alles wat kunnen doorkankeren totdat je er genoeg van hebt. Plots krijgt het dan één van beiden in zijn hoofd om apart te gaan wonen. Dit is goed voor de relatie, een test om te bewijzen dat de liefde niet uitgeblust is. Maar wie teveel van die vrijheid geproefd heeft, wil gewoonlijk vrij blijven, het was te goed. De ontdekking dat men ook alleen door het leven kan geraken, komt dan hard aan bij de ander, de bliksem sloeg even in. Zo heb je ook ruilpartners, ze doen het op een ander met een ander. Ik heb al geweten dat mensen geruild bleven omdat het gras daar beter kon gemaaid worden. Van duurzame liefde gesproken. Alweer ene die zijn eed verbroken heeft ofwel meineed gepleegd heeft. Staat er geen straf op meineed plegen? Het is iets zoals elkander al op voorhand bedriegen gaan, terwijl men toch voor God zweert: tot de dood ons scheidt. Stel nu, men blijft bij elkander door lief en leed, want de eed is heilig voor sommigen. Dan krijgt men plots telefoon van je kinderen die je mededelen dat het niet meer gaat tussen elkander. Je hebt zelf het goede voorbeeld altijd gegeven door elkander trouw te blijven, elkaar te genieten en dan krijgt je van die kinderen te horen, dat ze het huis verlaten. Waar moeten deze volwassene kinderen dan naar toe? Je kan ze moeilijk buiten op straat in de gure regen laten staan. De verhouding ouder-kind komt hier terug naar boven maar men offert een beetje zijn eigen privacy op voor zijn kinderen. Ze zijn tot de ontdekking gekomen dat ze hun liefde in de ijskast geschoven hebben, ze willen even terug naar de basis waar ze vandaan komen. Maar hier krijg je dan wel volwassen mensen terug in huis en niet je tieners die met een donderslag je huis verlieten.
Ook mensen die bijna vijftig jaar gehuwd zijn verlangen naar rust in hun huis. Eindelijk zijn de kinderen het huis uit, je kan iets ondernemen wat je zo lang wilde en dan moet je plots je divan delen met je terugkomend kind die het niet meer zag zitten. Is dit nu vriendschap, ouderliefde, of is het gewoon iemand van zijn vrijheid beroven? We blijven delen, lief en leed, vrijheid en gezondheid….
Ook mensen die bijna vijftig jaar gehuwd zijn verlangen naar rust in hun huis. Eindelijk zijn de kinderen het huis uit, je kan iets ondernemen wat je zo lang wilde en dan moet je plots je divan delen met je terugkomend kind die het niet meer zag zitten. Is dit nu vriendschap, ouderliefde, of is het gewoon iemand van zijn vrijheid beroven? We blijven delen, lief en leed, vrijheid en gezondheid….
-
Gast
Ieder jaar weer, keer op keer op 31 december beloof je je eigen en je familie om het beter te doen. Beter dan het voorbije jaar, alhoewel het niet slecht geweest is. Waarom doen we dan niet gewoon iedere dag van het jaar ons best om het goed te doen? Of doen we alles verkeerd en zien we pas op die laatste dag van het jaar de fouten? Alle goede voornemens die we hadden beloofd verleden jaar op die laatste bewuste dag, wat is er dan van gekomen? Hebben we toch niet al die verwachtingen kunnen inlossen? Waren de voorspelde beloften te zwaar of gewoon verzinsels? Als we die beloften niet hebben kunnen waarmaken, dan zijn we toch gewoon in het verleden blijven leven. Volgend jaar, dan komt alles goed, horen we ons nog zeggen maar dit jaar is het zelfde jaar als verleden jaar gebleven. Het lijkt wel alsof Nieuwjaar uitgeroepen wordt als de dag dat er veranderingen gaan plaats nemen. Ik denk dat alleen die dag een nieuwe dag is want hij valt iedere jaar op een andere weekdag. Eigenlijk zijn we blij dat het bewogen bevuilde en uitgeleefde jaar erop zit, er komen immers veranderingen in zicht. We ruilen een oudbakken in voor een fris jaar maar in principe is het de dag erna nog dezelfde zonsopgang en als het jaar ervoor. Alleen het getal veranderd van achter in de rij. De zachte 8 wordt vervangen door een stevige 9. Ogenschijnlijk niks aan de hand en het nutteloze verschil in dagen geeft enkel hoop aan de mensen die de hoop en het geloof in deze wereld verloren zijn. We kunnen immers niet zeggen dat we vervelende dingen zomaar kunnen vergeten, gewoon omdat er een nieuwe dag, een nieuw jaar begint. Het geeft echter een meerwaarde aan je voornemens wanneer je het op 31 december zegt, dat je beloftes maakt, dat je een ander mens wil worden, dat je het beter wil doen. Tegelijkertijd is het vreemd en toch weer aangenaam om op die bewuste dag één moment van bezinning in te lassen. Laat echter de waarde van je beloftes niet verloren gaan, wat die ook mogen zijn.
Loze beloften die je maakt bij een halve fles wijn die je vlug verzint nog even voor twaalven, die houden geen steek. Zo luitjes, zoals iedereen kijk ook ik uit naar een vers jaar waarin we onze grenzen willen verleggen. Al wat we geleerd, gezien, beleefd en gehoord hebben, willen we nog beter toepassen. Deze post is waarschijnlijk niet meer dan een verzameling van dwaalsporen, een post zonder doel maar laat het jullie niet aan je hart komen.
Prettige feestdagen aan ieder die hier lezen komt en merciekes voor de kijkcijfers.
PS: beste politiekers,
Omdat uw regeringsgezondheidjaar er zo belabberd uitzag dit jaar, wensen we U een goede gezondheid toe en probeer eens in het nieuwe jaar uw eigen budget te plunderen?!
Loze beloften die je maakt bij een halve fles wijn die je vlug verzint nog even voor twaalven, die houden geen steek. Zo luitjes, zoals iedereen kijk ook ik uit naar een vers jaar waarin we onze grenzen willen verleggen. Al wat we geleerd, gezien, beleefd en gehoord hebben, willen we nog beter toepassen. Deze post is waarschijnlijk niet meer dan een verzameling van dwaalsporen, een post zonder doel maar laat het jullie niet aan je hart komen.
Prettige feestdagen aan ieder die hier lezen komt en merciekes voor de kijkcijfers.
PS: beste politiekers,
Omdat uw regeringsgezondheidjaar er zo belabberd uitzag dit jaar, wensen we U een goede gezondheid toe en probeer eens in het nieuwe jaar uw eigen budget te plunderen?!
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Waar ik niet meer op gehoopt had valt nu zo pardoes in mijn digibus; een memo van Kwezel. Edoch, de inhoud ervan deed me vermoeden dat elders en véél vroeger ook al eens gelezen te hebben. Op politiek vlak is er voornamelijk weinig verschil te merken met de voorgaande jaren; telkenmale wensen we -in verdoken gedachten- onze vernieuwde politieke welvaart en dit terwijl wij ons volkomen bewust zijn dat de volgende jaren hetzelfde liedje wordt opgevoerd. Meer nog, nu wij weten dat politiekers leuke keerders zijn, die parmantig hun eigen ondergang onder de mat keren door de kiezer nog extra jaren in hun troep te laten rondhangen, verschuift wellicht de eerstvolgende nieuwjaarsboodschap naar 2011 ipv 2009. Of dit nu de allomgeprezen vernieuwe politieke cultuur moet inluiden blijft nog maar de vraag. Genoeg gepolitiseer nu, even die andere kwakkel onder het dachtlicht brengen; daglicht nu heden wel gepolueerd met fijn stof. Voor mij mag echter de klimaatsverandering positief uitdraaien en de aarde wat meer opwarmen, kunnen we eindelijk eens uitpakken met fijn stof ic satijnen of uit zijde gesponnen frivole bedeksels. Want moeten we de toekomst niet zien in onze jeugd ? Die bedekt men toch niet met overblijfsels van het tafelkleed of een ontdrade vloerbekleding. Dit laatste kan evenwel toch in de woestijn tegen uitdroging beschutting vinden, maar dat past niet hier in deze topic. 't Is een oude koe, en dat beest mag eindelijk ook eens rust kennen.
Mag ik iedereen hier het betere toewensen voor het komende jaar en dat we ze nog lang moge mogen...
Mag ik iedereen hier het betere toewensen voor het komende jaar en dat we ze nog lang moge mogen...