Welk voorval uit jouw jeugd vergeet je nooit?
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Welke gebeurtenis uit jouw jeugdjaren staat onuitwisbaar in je geheugen geprent, zodat je slechts de ogen hoeft te sluiten om de film opnieuw te zien afdraaien, op het scherm van jouw herinnering?
Bij mij is dit alleszins het geval, al is het geen opwekkend verhaal, het is een verschrikkelijk drama.
Het gebeurde luttele jaren na WO II, en het speelde zich af in de wijk Luchtbal, ten Noorden van Antwerpen, waar ondergetekende zijn jeugdjaren gesleten heeft.
We waren woonachtig in de Canadablok, een wooncomplex van een sociale huisvestingsmaatschappij.
Tijdens de oorlog was het blok ingenomen door de Duitse bezetters, die er een kazerne hadden van gemaakt.
Nadat de wapens waren neergelegd werd het complex stormenderhand terug ingenomen door de Belgen.
(Deze Belgen zijn er nu, op enkele uitzonderingen na, allemaal verdwenen ten gunste van inwijkelingen.)
Om ons naar de stad te begeven maakten we gebruik van de boerentram. Dat was indertijd zowat het enige vervoermiddel, onze fiets te buiten gelaten. Deze tram reed aan de overkant van de Noorderlaan.
Die Noorderlaan, de grote verbindingsweg tussen de stad en de haven, is nu 8 rijstroken breed en de tram is vervangen door autobussen, maar in die tijd was het gewoon een kasseien tweevaks rijweg, die we telkens moesten oversteken om de tramhalte te bereiken.
En op die onheuglijke dag stapte een jonge moeder met haar zoontje, een knul van zeven, van de tram en op de terugweg naar huis steekt ze de rijweg over en stapt op het fietspad.
Het jongetje had van zijn mama in de stad een zeilbootje gekregen, zo’n ding van een 30cm. lengte, dat hij in zijn handje geklemd hield. Wat zijn mama echter niet gezien had, op zo’n anderhalve meter voor ze het fietspad bereikten, had hij zijn bootje laten vallen. Dus rukt hij zich los van mama's hand en loopt terug om het ding op te rapen.
Nu reden er in die tijd nog niet veel vrachtwagens. Maar toen naderde er juist wel een. De chauffeur ziet het kereltje juist voor zijn camion de straat oplopen, doet al het mogelijke om hem te ontwijken want remmen was er niet meer mee gemoeid. Hij slaagt daar ei zo na in en rijd rakelings naast de jongen.
De wielen waren aan de as bevestigd met van die grote bouten die een heel eind uitstaken. Die bouten grijpen in de kleren van ons knulletje en draaien hem rond. Slaan met zo’n ontzettende kracht zijn hoofdje tegen de kasseien, dat er van zijn hoofdje niets meer overblijft. De stukken vliegen meters ver in het rond.
Ik hoef dus alleen maar mijn ogen te sluiten als ik daaraan terugdenk, om die film in slowmotion terug te zien, het is zo ongeveer de eerste herinnering die mij altijd is bijgebleven.
Een hysterisch krijsende mama, de chauffeur die uit zijn cabine komt geklauterd en meteen door de knieën zakt, rechtgeholpen word door toegesnelde mensen en op de grasberm gelegd, waar hij krijtwit en als levenloos blijft liggen, mensen die komen toegelopen en ook mijn eigen moeder die me bij de hand wegtrekt van het hele gebeuren.
Maar niet dan nadat ik nog gezien had dat ook de papa van het kereltje op de plek was toegekomen, en met een versteend gezicht het bootje opraapte waaraan niets mankeerde…
Amper een maand later zijn de ouders verhuisd naar een ons onbekende bestemming.
Hopelijk lees ik hier wat prettigere herinneringen van de senioren!
Bij mij is dit alleszins het geval, al is het geen opwekkend verhaal, het is een verschrikkelijk drama.
Het gebeurde luttele jaren na WO II, en het speelde zich af in de wijk Luchtbal, ten Noorden van Antwerpen, waar ondergetekende zijn jeugdjaren gesleten heeft.
We waren woonachtig in de Canadablok, een wooncomplex van een sociale huisvestingsmaatschappij.
Tijdens de oorlog was het blok ingenomen door de Duitse bezetters, die er een kazerne hadden van gemaakt.
Nadat de wapens waren neergelegd werd het complex stormenderhand terug ingenomen door de Belgen.
(Deze Belgen zijn er nu, op enkele uitzonderingen na, allemaal verdwenen ten gunste van inwijkelingen.)
Om ons naar de stad te begeven maakten we gebruik van de boerentram. Dat was indertijd zowat het enige vervoermiddel, onze fiets te buiten gelaten. Deze tram reed aan de overkant van de Noorderlaan.
Die Noorderlaan, de grote verbindingsweg tussen de stad en de haven, is nu 8 rijstroken breed en de tram is vervangen door autobussen, maar in die tijd was het gewoon een kasseien tweevaks rijweg, die we telkens moesten oversteken om de tramhalte te bereiken.
En op die onheuglijke dag stapte een jonge moeder met haar zoontje, een knul van zeven, van de tram en op de terugweg naar huis steekt ze de rijweg over en stapt op het fietspad.
Het jongetje had van zijn mama in de stad een zeilbootje gekregen, zo’n ding van een 30cm. lengte, dat hij in zijn handje geklemd hield. Wat zijn mama echter niet gezien had, op zo’n anderhalve meter voor ze het fietspad bereikten, had hij zijn bootje laten vallen. Dus rukt hij zich los van mama's hand en loopt terug om het ding op te rapen.
Nu reden er in die tijd nog niet veel vrachtwagens. Maar toen naderde er juist wel een. De chauffeur ziet het kereltje juist voor zijn camion de straat oplopen, doet al het mogelijke om hem te ontwijken want remmen was er niet meer mee gemoeid. Hij slaagt daar ei zo na in en rijd rakelings naast de jongen.
De wielen waren aan de as bevestigd met van die grote bouten die een heel eind uitstaken. Die bouten grijpen in de kleren van ons knulletje en draaien hem rond. Slaan met zo’n ontzettende kracht zijn hoofdje tegen de kasseien, dat er van zijn hoofdje niets meer overblijft. De stukken vliegen meters ver in het rond.
Ik hoef dus alleen maar mijn ogen te sluiten als ik daaraan terugdenk, om die film in slowmotion terug te zien, het is zo ongeveer de eerste herinnering die mij altijd is bijgebleven.
Een hysterisch krijsende mama, de chauffeur die uit zijn cabine komt geklauterd en meteen door de knieën zakt, rechtgeholpen word door toegesnelde mensen en op de grasberm gelegd, waar hij krijtwit en als levenloos blijft liggen, mensen die komen toegelopen en ook mijn eigen moeder die me bij de hand wegtrekt van het hele gebeuren.
Maar niet dan nadat ik nog gezien had dat ook de papa van het kereltje op de plek was toegekomen, en met een versteend gezicht het bootje opraapte waaraan niets mankeerde…
Amper een maand later zijn de ouders verhuisd naar een ons onbekende bestemming.
Hopelijk lees ik hier wat prettigere herinneringen van de senioren!
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Aangrijpend verhaal Zandmannetje.
Wij hebben allemaal wel iets dat ons zeer sterk bijblijft en zoals je zelf zegt zijn dat niet altijd de prettige dingen.
Ikzelf heb heel veel herinneringen aan mijn kindertijd en ook van tijdens en na de oorlog en probeer die dan op een meestal prettige manier te vertellen aan mijn kleinkinderen.
Een van de sterkste herinneringen uit die tijd was het geval met dat koffieservies. Ik heb er een verhaaltje over geschreven en in de topic ‘ Nostalgische verhalen…’ op dit forum gezet.
Ik ga dat niet helemaal opnieuw vertellen maar plak gewoon een stukje daarvan hier neer:
Ik ben net groot genoeg om één van de glazen deurtjes open te doen maar kan niet goed zien wat er op de bodem ligt.
Ha! Daar ligt precies iets.
Onder een stapel schoteltjes en kopjes van het porseleinen koffieservies ontwaar ik een dun pakje bankbriefjes!
Om erbij te kunnen ga ik op mijn tenen staan en trek me met één hand aan de rand van de kast omhoog...
Plots kantelt de vitrine lichtjes in mijn richting...
Ik schrik en probeer de kast terug rechtop te krijgen. Dat lukt maar half en als in een vertraagde film schuiven alle kopjes een borden naar mij toe.
Ik kan de kast onmogelijk loslaten anders word ik verpletterd.
De hele inhoud valt nu op mijn hoofd en schouders en stort kletterend neer op de rode stenen keukenvloer…
Wie wil kan het hele verhaaltje hier lezen: (helemaal onderaan)
http://www.seniorennet.be/forum/viewtop ... c&start=15
Prettige Kerst verder aan iedereen.[/i]
Wij hebben allemaal wel iets dat ons zeer sterk bijblijft en zoals je zelf zegt zijn dat niet altijd de prettige dingen.
Ikzelf heb heel veel herinneringen aan mijn kindertijd en ook van tijdens en na de oorlog en probeer die dan op een meestal prettige manier te vertellen aan mijn kleinkinderen.
Een van de sterkste herinneringen uit die tijd was het geval met dat koffieservies. Ik heb er een verhaaltje over geschreven en in de topic ‘ Nostalgische verhalen…’ op dit forum gezet.
Ik ga dat niet helemaal opnieuw vertellen maar plak gewoon een stukje daarvan hier neer:
Ik ben net groot genoeg om één van de glazen deurtjes open te doen maar kan niet goed zien wat er op de bodem ligt.
Ha! Daar ligt precies iets.
Onder een stapel schoteltjes en kopjes van het porseleinen koffieservies ontwaar ik een dun pakje bankbriefjes!
Om erbij te kunnen ga ik op mijn tenen staan en trek me met één hand aan de rand van de kast omhoog...
Plots kantelt de vitrine lichtjes in mijn richting...
Ik schrik en probeer de kast terug rechtop te krijgen. Dat lukt maar half en als in een vertraagde film schuiven alle kopjes een borden naar mij toe.
Ik kan de kast onmogelijk loslaten anders word ik verpletterd.
De hele inhoud valt nu op mijn hoofd en schouders en stort kletterend neer op de rode stenen keukenvloer…
Wie wil kan het hele verhaaltje hier lezen: (helemaal onderaan)
http://www.seniorennet.be/forum/viewtop ... c&start=15
Prettige Kerst verder aan iedereen.[/i]
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
De dag dat ik van vijf meter hoog met ladder en al naar beneden viel...
De brandweer had vroeger, achter de werkplaats achter het huis een uitkijktoren gebouwd, een stakketsel van palen met daartussen een viertal platforms. Die toren werd ook benut om de brandslangen -in volle lengte- te kunnen drogen. Op het hoogste balkon overzag je vrijwel de hele dorpskom en de omliggende huizen tot bijna de ganse rand van de gemeente.
Maar om op het eerste verdiep te komen moest men over een ladder beschikken.
Op een onbewaakt ogenblik had ik me, als dreumes van tien, kreeg ik het voor mekaar die lange uitschuifladder tegen een van die stijgers te monteren om te trachten op geval te geraken. Want, wat wij (van de jeugdbende) weken daarvoor al geprepareerd hadden, was er door de gemeentediensten alweer van verwijderd; wij hadden kepernagels in een van die palen gedreven en konden alzo ook tot boven geraken.
Ik dus met een ladder geprobeerd, maar buiten de waard gerekend. Bovenaan was die ladder heel onstabiel, ze had geen steun aan de zijkanten en wiebelde behoorlijk. Uiteindelijk ben ik wel op het vierde verdiep geraakt tot een veldwachter mij in de gaten kreeg... En ik moest me spoeden om eraf te geraken, voor die pakkeman in de buurt was. In zeven haasten daalde ik de tussenliggend trappen af, maar mispakte me op een van de treden van de ladder waardoor die van de paal schoof. Ik met ladder en al opzij gevallen... Beneden dacht ik een aantal ribben gebroken te hebben, mijn ademhaling piepte in mijn ribbekast en 't deed me overal pijn.
't Was de eerste keer dat ik lucht te kort kwam...
De brandweer had vroeger, achter de werkplaats achter het huis een uitkijktoren gebouwd, een stakketsel van palen met daartussen een viertal platforms. Die toren werd ook benut om de brandslangen -in volle lengte- te kunnen drogen. Op het hoogste balkon overzag je vrijwel de hele dorpskom en de omliggende huizen tot bijna de ganse rand van de gemeente.
Maar om op het eerste verdiep te komen moest men over een ladder beschikken.
Op een onbewaakt ogenblik had ik me, als dreumes van tien, kreeg ik het voor mekaar die lange uitschuifladder tegen een van die stijgers te monteren om te trachten op geval te geraken. Want, wat wij (van de jeugdbende) weken daarvoor al geprepareerd hadden, was er door de gemeentediensten alweer van verwijderd; wij hadden kepernagels in een van die palen gedreven en konden alzo ook tot boven geraken.
Ik dus met een ladder geprobeerd, maar buiten de waard gerekend. Bovenaan was die ladder heel onstabiel, ze had geen steun aan de zijkanten en wiebelde behoorlijk. Uiteindelijk ben ik wel op het vierde verdiep geraakt tot een veldwachter mij in de gaten kreeg... En ik moest me spoeden om eraf te geraken, voor die pakkeman in de buurt was. In zeven haasten daalde ik de tussenliggend trappen af, maar mispakte me op een van de treden van de ladder waardoor die van de paal schoof. Ik met ladder en al opzij gevallen... Beneden dacht ik een aantal ribben gebroken te hebben, mijn ademhaling piepte in mijn ribbekast en 't deed me overal pijn.
't Was de eerste keer dat ik lucht te kort kwam...
)-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Op gevaar af dat je gaat denken dat mijn jeugd voornamelijk uit drama's bestond, er gebeurden ook wel eens prettige dingen, zoals toen na de oorlog mijn vader uit krijgsgevangenschap terugkeerde uit Duitsland...
Maar vooreerst toch nog een dramatisch voorval.
Het gebeurde heel wat jaartjes later dan het eerste, op de ouderdom dat jongens stilaan interesse in de meisjes beginnen krijgen...
Hoewel die ouderdom nu schijnbaar is teruggebracht tot 12 à 13 jaar, was dat in mijn tijd 15 tot 16, en dan nog! Mijn boezemvriend en ik waren alleszins meer met sport bezig, dit in tegenstelling tot Hugo.
Ik noem hem maar Hugo, want zijn echte naam ben ik door de jaren vergeten. Die had een beetje TE intensief doktertje gespeeld met Sonja, en ze zullen allebei 16 geweest zijn toen zij zwanger raakte.
Mits een speciale toelating mochten ze huwen. En ze kregen potdorie nog dadelijk een appartement ter beschikking in de grote woonkazerne die de Canadablok was, waar andere mensen dikwijls jarenlang moesten wachten en niet aan een huurcontract geraakten bij de sociale huisvestingsmaatschappij.
Hun appartement lag op de vierde verdieping, op het hoogste. Daarboven was nog een soortement zolder toen, waar mensen hun wasgoed te drogen konden hangen.
Ze waren enkele maanden gehuwd, en Sonja had reeds een buikje zo rond als een tonnetje, toen zij op een gegeven moment niet meer in hun appartement geraakten. Door de tocht was de voordeur dichtgeslagen, en de sleutel lag binnen.
Hugo moest niet lang nadenken, waar hij beter op zijn gemakje heel wat meer tijd had voor uitgetrokken!
"Ik laat me zakken met een touw vanaf de zolder tot op ons balkon, dat is maar een meter of drie" zei hij tot zijn Sonja.
En de daad bij het woord voegende, snelde hij naar boven en nam een touw dat daar hing om wasgoed te drogen, en liet zich daaraan zakken.
Hij had alleen uit het oog verloren, dat hijzelf wel iets zwaarder woog dan een lading wasgoed, laat het dan nog doornat zijn.
Met als gevolg dat (natuurlijk) het touw brak, en Hugo 15 meter lager op het voetpad smakte, morsdood. Ik zag het wel niet gebeuren, maar hoorde de plof en zag vervolgens het resultaat...
Waarschijnlijk heeft het gebeuren toen op mij meer indruk gemaakt dan op zijn Sonja, want na de noodzakelijke rouwperiode en haar bevalling, is ze opnieuw gehuwd...
Maar vooreerst toch nog een dramatisch voorval.
Het gebeurde heel wat jaartjes later dan het eerste, op de ouderdom dat jongens stilaan interesse in de meisjes beginnen krijgen...
Hoewel die ouderdom nu schijnbaar is teruggebracht tot 12 à 13 jaar, was dat in mijn tijd 15 tot 16, en dan nog! Mijn boezemvriend en ik waren alleszins meer met sport bezig, dit in tegenstelling tot Hugo.
Ik noem hem maar Hugo, want zijn echte naam ben ik door de jaren vergeten. Die had een beetje TE intensief doktertje gespeeld met Sonja, en ze zullen allebei 16 geweest zijn toen zij zwanger raakte.
Mits een speciale toelating mochten ze huwen. En ze kregen potdorie nog dadelijk een appartement ter beschikking in de grote woonkazerne die de Canadablok was, waar andere mensen dikwijls jarenlang moesten wachten en niet aan een huurcontract geraakten bij de sociale huisvestingsmaatschappij.
Hun appartement lag op de vierde verdieping, op het hoogste. Daarboven was nog een soortement zolder toen, waar mensen hun wasgoed te drogen konden hangen.
Ze waren enkele maanden gehuwd, en Sonja had reeds een buikje zo rond als een tonnetje, toen zij op een gegeven moment niet meer in hun appartement geraakten. Door de tocht was de voordeur dichtgeslagen, en de sleutel lag binnen.
Hugo moest niet lang nadenken, waar hij beter op zijn gemakje heel wat meer tijd had voor uitgetrokken!
"Ik laat me zakken met een touw vanaf de zolder tot op ons balkon, dat is maar een meter of drie" zei hij tot zijn Sonja.
En de daad bij het woord voegende, snelde hij naar boven en nam een touw dat daar hing om wasgoed te drogen, en liet zich daaraan zakken.
Hij had alleen uit het oog verloren, dat hijzelf wel iets zwaarder woog dan een lading wasgoed, laat het dan nog doornat zijn.
Met als gevolg dat (natuurlijk) het touw brak, en Hugo 15 meter lager op het voetpad smakte, morsdood. Ik zag het wel niet gebeuren, maar hoorde de plof en zag vervolgens het resultaat...
Waarschijnlijk heeft het gebeuren toen op mij meer indruk gemaakt dan op zijn Sonja, want na de noodzakelijke rouwperiode en haar bevalling, is ze opnieuw gehuwd...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
rapke - Lid geworden op: 10 apr 2005, 09:46
- Locatie: W-Vl
mijn alleroudste herinnering gaat terug tot mijn derde levensjaar, toen mijn vader gestorven was. de persoon die mijn vader was herinner ik me niet meer, noch het feit dat hij ziek werd en stierf. wat ik wel nog steeds voor ogen zie zijn de zwart-fluwelen dekens die voor de voordeur hingen en de donkere voorkamer waar mijn vader lag opgebaard.
-
Gast
Als 7jarig meisje moest ik reeds meehelpen in het huishouden.
Op een namiddag moest ik boven gaan poetsen, de eerste verdieping.
Ik begon met de logeerkamers, die mensen waren werken, twee uren post. Toen de badkamer. Vervolgens de kamer van mijn ouders. Daar stond een commode met wat prularia eigen aan die tijd,
Een flacon gevuld met wat reuk, met daaraan een dikke peer omweven met groene satijnen draad, en op het einde zo’n floche van een paardenmolen. Dit diende om je lichaam te bestuiven. Kam, borstel en spiegel behoorden ook tot dit accessoir en een bakje waarin één of ander koper-of goudwerk stak.
Dit alles mooi afgestoft en op het bed gelegd, bleef mij nog de karwei om het glas, dat op die kast lag, af te vegen. Het had een lengte van zowat 1.20m en 0.50cm dikte. Ik veegde bovenaan eerst met nat, nadien met de zeem zodat het streeploos was, maar nu nog de onderkant. Dat ding was ruim groot voor mijn kinderhandjes.
Ik nam het glas en nog voor het op het bed beland was, stootte ik tegen de bedsponde, oei, het glas brak zowat in twee.
Ik deed gewoon verder, en legde nadien alles mooi terug op zijn plaats. Het glas zo goed mogelijk tegenéén.
Nu was het 4u en mochten we een boterham eten. Opeens kwam mama met de vraag:”Wie heeft dat glas kapot gedaan”. De twee grote jongens lachten, die hielden hen met zulke dingen niet bezig. Toen kwam de jongste broer aan de beurt, ocharme, de wist natuurlijk van niets, alvorens moeders hand omhoog ging wist ze al dat ik de dader was. Het zou er gaan stuiven. Ik moest het gevang is, zo’n kostelijk stuk vernielen.
Ik zette het op een loopje, wat had je gedacht, ik als zevenjarige in de bak, omdat ik moest werken.
Ik had me verscholen in het koren van de buren, maar de twee oudste wisten mij te vinden en brachten mij terug binnen. Aan een stoel werd ik vastgebonden met koorden die aan de koeien hingen. Handen op de rug, en voeten naast elkaar. Ze wikkelden mij helemaal vast met platte knopen, dat hadden ze in de jeugdbeweging geleerd en zo zou ik blijven zitten tot mijn papa kwam.
Dit deed mij nog het meeste verdriet, Mijn pa…hoe zou die reageren, had ik hem weer pijn gedaan? Afwachten.
Toen pa thuiskwam, zijn eerste reactie, hij moest lachen. Hij dacht dat we cowboy aan het spelen waren. Maar toen hij het verhaal hoorde, kreeg ik nog wat slagen bij en ik kon mij niet verweren: ik moest naar de gevangenis, ma moest maar naar de gendarmes telefoneren, wat ze ook deed, tenminste ze deed alsof, maar dat kon ik niet weten. Twee uren had ik op die stoel vastgebonden gezeten, en toen had pa mij bevrijdt, ik moest samen met hem in de hof gaan werken. Geregeld vroeg ik: “pa zijn die gendarmes nu nog niet geweest, wanneer ga ze me nu komen halen?” Pa, kon het niet meer aanhoren en zei:” je hoeft niet mee te gaan, het is een stom accident, en je hebt mij nu goed geholpen, we zullen dat incident maar vergeten.” “Pa, moest ik nu echt niet weg?” Ik vloog hem rond de hals om mijn dankbaarheid te tonen. Hij had net zoveel pijn als ik, maar te trots om iets te tonen.
Ik vergeet het van mijn leven niet.
Op een namiddag moest ik boven gaan poetsen, de eerste verdieping.
Ik begon met de logeerkamers, die mensen waren werken, twee uren post. Toen de badkamer. Vervolgens de kamer van mijn ouders. Daar stond een commode met wat prularia eigen aan die tijd,
Een flacon gevuld met wat reuk, met daaraan een dikke peer omweven met groene satijnen draad, en op het einde zo’n floche van een paardenmolen. Dit diende om je lichaam te bestuiven. Kam, borstel en spiegel behoorden ook tot dit accessoir en een bakje waarin één of ander koper-of goudwerk stak.
Dit alles mooi afgestoft en op het bed gelegd, bleef mij nog de karwei om het glas, dat op die kast lag, af te vegen. Het had een lengte van zowat 1.20m en 0.50cm dikte. Ik veegde bovenaan eerst met nat, nadien met de zeem zodat het streeploos was, maar nu nog de onderkant. Dat ding was ruim groot voor mijn kinderhandjes.
Ik nam het glas en nog voor het op het bed beland was, stootte ik tegen de bedsponde, oei, het glas brak zowat in twee.
Ik deed gewoon verder, en legde nadien alles mooi terug op zijn plaats. Het glas zo goed mogelijk tegenéén.
Nu was het 4u en mochten we een boterham eten. Opeens kwam mama met de vraag:”Wie heeft dat glas kapot gedaan”. De twee grote jongens lachten, die hielden hen met zulke dingen niet bezig. Toen kwam de jongste broer aan de beurt, ocharme, de wist natuurlijk van niets, alvorens moeders hand omhoog ging wist ze al dat ik de dader was. Het zou er gaan stuiven. Ik moest het gevang is, zo’n kostelijk stuk vernielen.
Ik zette het op een loopje, wat had je gedacht, ik als zevenjarige in de bak, omdat ik moest werken.
Ik had me verscholen in het koren van de buren, maar de twee oudste wisten mij te vinden en brachten mij terug binnen. Aan een stoel werd ik vastgebonden met koorden die aan de koeien hingen. Handen op de rug, en voeten naast elkaar. Ze wikkelden mij helemaal vast met platte knopen, dat hadden ze in de jeugdbeweging geleerd en zo zou ik blijven zitten tot mijn papa kwam.
Dit deed mij nog het meeste verdriet, Mijn pa…hoe zou die reageren, had ik hem weer pijn gedaan? Afwachten.
Toen pa thuiskwam, zijn eerste reactie, hij moest lachen. Hij dacht dat we cowboy aan het spelen waren. Maar toen hij het verhaal hoorde, kreeg ik nog wat slagen bij en ik kon mij niet verweren: ik moest naar de gevangenis, ma moest maar naar de gendarmes telefoneren, wat ze ook deed, tenminste ze deed alsof, maar dat kon ik niet weten. Twee uren had ik op die stoel vastgebonden gezeten, en toen had pa mij bevrijdt, ik moest samen met hem in de hof gaan werken. Geregeld vroeg ik: “pa zijn die gendarmes nu nog niet geweest, wanneer ga ze me nu komen halen?” Pa, kon het niet meer aanhoren en zei:” je hoeft niet mee te gaan, het is een stom accident, en je hebt mij nu goed geholpen, we zullen dat incident maar vergeten.” “Pa, moest ik nu echt niet weg?” Ik vloog hem rond de hals om mijn dankbaarheid te tonen. Hij had net zoveel pijn als ik, maar te trots om iets te tonen.
Ik vergeet het van mijn leven niet.
-
Gast
Op zondag na de hoogmis moesten onze zondagskleren uit en was het weer gewoon een dag zoals zovele.
Dan moesten we een ketel heet stoken met papier en blokken hout om het water waarin het wasgoed zat op hoge temperatuur te krijgen.
Eric, de jongste, en ikzelf waren altijd het slachtoffer. Dus we gingen stoken. Zo en nu dan gooiden we aardappels in het vuur om die op te eten. Terwijl wij blokken in het vuur gooiden, vloog er een klomp uit, we konden die niet oprapen want dit was gloeiend en deed al rap het krantenpapier, dat klaar lag om in de gleuf te gooien, branden. Ook het gekleurde wasgoed, de lompen van de mijnwerkers, hun sokken en roodgebolde zakdoeken alsook hun geruite handdoeken stonden in vlam.
Veel konden we niet kon, stampen op het vuur, het kon niet baten.
Dus de benen nemen, we liepen naar het gebeuren om koemelk te halen.
Die waren verwonderd want dat hadden we in de vroege morgen al gekregen, dus die mee naar huis. Het fietskot waar zich de ketel bevond, stond al vlug in lichterlaaie.
Pa goot er water op, er was paniek alom. Maar zo kwamen wij er niet vanaf.
Eric op het tweede verdiep, bed in, deur op slot, en voor mij, op de kamer van de ouders. Ik riep en bonkte op de deur want die andere vaders zouden mij wel bevrijden. Zoals ik dacht gebeurde het ook, mijn deur werd geopend. Ik gaf Jannik een zoen, hij had de tranen in de ogen bij het zien van dat kinderlijk verdriet. Ik de trap omhoog ging naar Eric, hij lag snikkend op het bed, ik ging naast hem liggen, we deden samen ons beklag over hoe goed die andere kinderen het wel hadden en wij…? Dit was trouwens onze kamer, achter de kleerkast was een bibliotheek gemaakt. Je moest wel goed gebukt lopen en een pillamp gebruiken, maar dat schrikte ons niet af. Ik troostte mijn lievelingsbroer en wij kropen de boekenkast in. Om 4u kwam men kijken en men vond ons niet.
Nu hadden wij gewonnen wat ze waren ons kwijt. Dat zal hun leren lachten wij.
Een hele namiddag in boekjes zitten bladeren die eigenlijk nog niet voor ons bestemd waren.
We kregen wel honger en gingen naar beneden.
Waarop mijn pa zijn vraag: “hoe zijn jullie eruit geraakt?” “De deur was open” zei ik verbaast.
Zo verging onze zondag. Ik was al zo weinig thuis en dan nog opgesloten zitten, je zou voor minder verlangen om op kostschool te mogen blijven.
Dan moesten we een ketel heet stoken met papier en blokken hout om het water waarin het wasgoed zat op hoge temperatuur te krijgen.
Eric, de jongste, en ikzelf waren altijd het slachtoffer. Dus we gingen stoken. Zo en nu dan gooiden we aardappels in het vuur om die op te eten. Terwijl wij blokken in het vuur gooiden, vloog er een klomp uit, we konden die niet oprapen want dit was gloeiend en deed al rap het krantenpapier, dat klaar lag om in de gleuf te gooien, branden. Ook het gekleurde wasgoed, de lompen van de mijnwerkers, hun sokken en roodgebolde zakdoeken alsook hun geruite handdoeken stonden in vlam.
Veel konden we niet kon, stampen op het vuur, het kon niet baten.
Dus de benen nemen, we liepen naar het gebeuren om koemelk te halen.
Die waren verwonderd want dat hadden we in de vroege morgen al gekregen, dus die mee naar huis. Het fietskot waar zich de ketel bevond, stond al vlug in lichterlaaie.
Pa goot er water op, er was paniek alom. Maar zo kwamen wij er niet vanaf.
Eric op het tweede verdiep, bed in, deur op slot, en voor mij, op de kamer van de ouders. Ik riep en bonkte op de deur want die andere vaders zouden mij wel bevrijden. Zoals ik dacht gebeurde het ook, mijn deur werd geopend. Ik gaf Jannik een zoen, hij had de tranen in de ogen bij het zien van dat kinderlijk verdriet. Ik de trap omhoog ging naar Eric, hij lag snikkend op het bed, ik ging naast hem liggen, we deden samen ons beklag over hoe goed die andere kinderen het wel hadden en wij…? Dit was trouwens onze kamer, achter de kleerkast was een bibliotheek gemaakt. Je moest wel goed gebukt lopen en een pillamp gebruiken, maar dat schrikte ons niet af. Ik troostte mijn lievelingsbroer en wij kropen de boekenkast in. Om 4u kwam men kijken en men vond ons niet.
Nu hadden wij gewonnen wat ze waren ons kwijt. Dat zal hun leren lachten wij.
Een hele namiddag in boekjes zitten bladeren die eigenlijk nog niet voor ons bestemd waren.
We kregen wel honger en gingen naar beneden.
Waarop mijn pa zijn vraag: “hoe zijn jullie eruit geraakt?” “De deur was open” zei ik verbaast.
Zo verging onze zondag. Ik was al zo weinig thuis en dan nog opgesloten zitten, je zou voor minder verlangen om op kostschool te mogen blijven.
-
Stefan - Lid geworden op: 08 dec 2005, 22:43
- Locatie: Limburg
Zo was ik eens met een kameraad van mij vuurke aan het stoken in een wei die kurk-droog was door de wind en de hete zomer.
Om het vuur te bedwingen hadden we de schup al bij de hand maar om de één of andere reden kregen we het vuur niet meer onder controle en in een mum van tijd stond heel de wei in lichterlaaie.
Met de schup slaan,stampen als een halve gare maar het kwaad was geschied,er was geen blussen meer aan!
Toen maar naar binnen gelopen,de wei bevond zich achter ons huis,om onze pa te verwittigen dat er iets aan de hand was.
Mijn pa,die toen gezellig zat te keuvelen met de familie,antwoorde toen ik hem zei dat we een probleem hadden:seg zagevent,bende weer daar!Je hebt me de hele dag al verveeld,poetszak!
Ik,lijkwit naar het schijnt:jama pa,de wei staat in brand!
Toen was het hek helemaal van de dam.Terwijl ik naar buiten liep en mijn pa achter mij aan kreeg ik natuurlijk een paar petotten tegen mijne kop en een paar schuppen onder mijn achterwerk.
Wij allemaal een paar emmers water en onze pa met een paar keerborstels de wei in om te blussen.De keerborstels was nog het grapigste.Door het vuur stonden de haren van de borstel in brand en op den duur waren de haren helemaal verdwenen.Was wel grappig hoe mijn pa en een paar familieleden met die borstels bezig waren om het vuur te blussen.
Godzijdank hadden we alles uitgekregen,maar we waren op een geven moment aan het denken om de brandweer te bellen.
Om het vuur te bedwingen hadden we de schup al bij de hand maar om de één of andere reden kregen we het vuur niet meer onder controle en in een mum van tijd stond heel de wei in lichterlaaie.
Met de schup slaan,stampen als een halve gare maar het kwaad was geschied,er was geen blussen meer aan!
Toen maar naar binnen gelopen,de wei bevond zich achter ons huis,om onze pa te verwittigen dat er iets aan de hand was.
Mijn pa,die toen gezellig zat te keuvelen met de familie,antwoorde toen ik hem zei dat we een probleem hadden:seg zagevent,bende weer daar!Je hebt me de hele dag al verveeld,poetszak!
Ik,lijkwit naar het schijnt:jama pa,de wei staat in brand!
Toen was het hek helemaal van de dam.Terwijl ik naar buiten liep en mijn pa achter mij aan kreeg ik natuurlijk een paar petotten tegen mijne kop en een paar schuppen onder mijn achterwerk.
Wij allemaal een paar emmers water en onze pa met een paar keerborstels de wei in om te blussen.De keerborstels was nog het grapigste.Door het vuur stonden de haren van de borstel in brand en op den duur waren de haren helemaal verdwenen.Was wel grappig hoe mijn pa en een paar familieleden met die borstels bezig waren om het vuur te blussen.
Godzijdank hadden we alles uitgekregen,maar we waren op een geven moment aan het denken om de brandweer te bellen.
-
benoni - Lid geworden op: 11 jan 2004, 21:46
- Locatie: Zolder
Op een zaterdagnamiddag reden mijn vader zaliger en ik samen naar het sportpaleis in Brussel.Er was een dernywedstrijd waar Rik vanSteenbergen en Peter Post aan deelnamen.Halfweg de baan Leuven Brussel kregen wij een tegenligger waarvan ik gezien had dat er niemand achter het stuur zat!Ik durfde niks te zeggen tegen mijn vader want die kon echt niet lachen met zulke flauweteiten.Ik heb de ganse avond in het sportpaleis zitten piekeren op dit voorval.De volgende morgen aan het ontbijt hoorde ik dat mijn vader aan moeder vertelde dat hij tussen Leuven en Brussel een auto gezien had zonder bestuurder.Ik deed bijna in mijn broek van het verschieten,maar ik durfde nog niks te zeggen.Mijn vraag is nog altijd,zat er iemand achter het stuur ja of neen.Ik zal het NOOIT weten!Ik heb het nooit durven zeggen dat ik het ook gezien had,schrik als ik had om mijn vader belachelijk te maken.Dit is mijn verhaal dat ik NOOIT zal vergeten.
Slim zijn betekent dat je maar de helft gelooft van wat je hoort. Briljant zijn betekent dat je weet welke helft je moet geloven