Zeg nooit "NOOIT MEER"

[air]

Gelijk heb je, Zandmannetje!
Lig naar het défilé te kijken, er waren mij enkele dingen opgevallen waar ik nog van achterover lig:
1) Fabiola lijkt sterk op die actrice die de grootmoeder speelt van en in de 'Nanny' - bloempotkapsel, idiote grote bril en dito gelaatsuitdrukking (met dat verschil dat de eerste een actrice is)
2) Na de kadetten kwamen een jeep met aanhangwagen, met daarop een rubberboot, was dit onze vloot?

[telloorlekker]

En dan had die commentator het nog over de zeevaartkadetten die onze nieuwe fregatten zouden moeten bemannen; "nieuwe" en dat voor afgedankte Nederlandse marineschepen...
Als die twee voetbalploegen het daarop moeten redden, kan ik er in komen dat ze die bestempelen als "nouveau"...

[zandmannetje]

Niet te geloven, gewoon om door de grond te zinken!

Omdat ik hier al 4 desktopcomputers heb staan, heb ik er eentje helemaal picobello in orde gebracht voor mijn jongste kleinzoon.
Alle internetrommel (zoals daar zijn sex en porno) van de harde schijf gewist, vermits het hoofdzakelijk een spelletjescomputer wordt alle antivirus-en antispyware in de prullenbak gekieperd, nog een tweede harddisk bijgesloten zodat hij zelfs met zijn zwaarste spellen geen plaatsgebrek krijgt, kleinzoon zelve een ganse (regen)dag laten uitproberen en hem wegwijs gemaakt, en eindelijk de ganse santeboetiek naar hem thuisgebracht.
Daar alles mooi geïnstalleerd, aangesloten en in het bijzijn van zijn mama en papa de computer opgestart, en hopla...noppes.
Niets, nada, niente, nothing!
Hoe kan dat nu godverdomme!!! Gisteren heeft die PC de hele dag gedraaid zonder problemen!
Met een onbehaaglijk zweterig gevoel in mijn hals de kast terug onder de arm en huiswaarts.
Daar gaat mijn reputatie van computerspecialist in de familie!
Als hij niet wilt opstarten is het de voeding in 90 gevallen op 100, dus
beginnen we met het demonteren hiervan, en inderdaad, een diode gesmolten in het voedingskastje. Een nieuwe voeding kost geen stukken van mensen, op een uurtje een nieuwe geïnstalleerd en aangesloten, nu moet dat marcheren, zonder enige twijfel.
Startknop ingedrukt, nothing, niente, nada, niets, noppes!
Een aandachtige lezer heeft alreeds bemorken dat deze woordenreeks nu in de omgekeerde volgorde staat, dit is gedaan kwestie van niet in herhaling te vallen.
Nu breekt bij mij pas voor goed het zweet uit, maar er is even verpozing want eega roept dat het eten op tafel staat.
Gebruineerde patatjes, kalfsgebraad met een speciaal sausje (–uit een Knorzakje, gewoon aanlengen met water-) en een groentekrans, voor de geïnteresseerden. Om de keel te spoelen een rood wijntje, Valdepeñas, daar hebben we een voorraad van meegebracht uit Spanje.
Het is wel geen Chateau Lafitte , maar hij laat zich gewillig drinken zonder bijverschijnselen zoals daar zijn schele hoofdpijn en een droge keel naderhand.
Is het die wijn die me inspiratie geeft, maakt dat de grijze celletjes aan een sneller tempo beginnen werken?
Feit is dat ik het plotseling helder voor me zie.
Er gebeurt toch helemaal niks als ik de startknop indruk?
Nog eens goed luisteren, wees eens eventjes stil jongens!
Ik hoor het klikje van de schakelaar niet eens, dus de fout situeert zich nu bij de schakelaar zelf!
En inderdaad, het contactpunt is losgekomen aan de achterzijde van de knop, met hierop te hard te duwen een plastic arrêtje afgebroken en dus geen verbinding meer.
Met één druppeltje superlijm het zaakje aaneengezet en bingo!!!!!!!!!!!!!!!
Welkom verschijnt op het scherm, Windows XP heet u hartelijk welkom.
En de moraal van het verhaal?
Kegel een oude computer meteen het raam uit, heb je er nooit last mee naderhand, tenminste als je eerst uitkijkt of je hem niet op iemands hoofd smijt!

[air]

Het enige wat mij bijgebleven is van dit verhaal, behalve dat ik al lang wist dat je tegenwoordig voor weinig geld een spiksplinternieuwe desktop kan kopen is, dat jij lekker hebt gegeten!
Gebruineerde patatjes, kalfsgebraad met een speciaal sausje (–uit een Knorzakje, gewoon aanlengen met water-) en een groentekrans, voor de geïnteresseerden. Om de keel te spoelen een rood wijntje, Valdepeñas, daar hebben we een voorraad van meegebracht uit Spanje.
Jamjam!

[telloorlekker]

Wat je nogal vermag met "metsershanden" hé... De startknop van een pc is geen kogelpin van een tiltbak; dat men om de kogel door het rollement te jagen er een flinke mep opgeeft, zal die jack-pot een zorg wezen; een computer moet je met de nodige zachtheid behandelen.
Dat men om de lieve vrede een ouwe comp naar de schroothoop verwijst zonder eerst de belangrijkste onderdelen te slopen getuigt van niet veel doorzicht.
Mij is altijd geleerd, dat men voor reparatie van electrische en electronische onderdelen steeds omgekeerd te werk moet gaan; tegen de stroom invaren zeg maar... Een radio bij de antenne, een auto bij de benzinetank, een wasmachine bij de uitloop, een compressor bij de luchtdarm etc. Bij beweeglijke en lichamelijke delen right on, van voren; bij plasproblemen zoekt men nodeloos in de aars... Waar grijpt men de vrouw vast bij een communicatiestoornis ? Juist...
Hetgeen het meest gemanipuleerd wordt gaat ook het vlugste stuk en wie aan 't korste eind trekt loopt het risico op kortsluiting hé...
Denk maar, dat Telloorlekker het gezegd heeft...

[air]

Telloorlekker schreef:

Waar grijpt men de vrouw vast bij een communicatiestoornis ? Juist...
Denk maar, dat Telloorlekker het gezegd heeft...

Zeg het nog eens aan mij, Telloorlekker, want ik snap het langs geen kanten!

Dat men om de lieve vrede een ouwe comp naar de schroothoop verwijst zonder eerst de belangrijkste onderdelen te slopen getuigt van niet veel doorzicht.

Die 'belangrijkste' onderdelen, zijn niks meer waard. Bij de meeste moderne apparaten is het goedkoper nieuw te kopen, dan te recycleren. Het 'alles bewaren want het kan later nog van pas komen' is een voor-en vlak na de oorlog-strategie.
Soms helpt een flinke mep op een toestel wel, dat weet ik uit eigen ondervinding!

[telloorlekker]

Air, voor jouw is je geboortprentje misschien niets meer waard; nochthans zijn er verzamelaars die er geld voor over hebben.
In een afgedankte computer zitten méér waardevolle spullen dan je zou kunnen vermoeden... er zijn zelfs gespecialiseerde firma's die er de 'edele metalen' trachten van te recupereren...

Akkoord, als gebruiksvoorwerp is men meestal goedkoper af er een nieuwe aan te schaffen en de ouwe te repareren; maar of dat een reden is om de afvalberg zomaar te vergroten ?

[zandmannetje]

Wanneer het zomer is en daarenboven mooi weer, wanneer 's morgens het zonnetje zijn stralen tussen de kieren van het rolluik wurmt, heb ik de gewoonte enthousisast het bed uit te springen om mij vervolgens te storten op de dingen die komen gaan.
Nu het seizoen een eind verder gevorderd is en het zonnetje slechts met mondjesmaat zijn stralen strooit, stralen die niet eens de kracht hebben om zich nog ergens tussen te wurmen, is dat enthousiasme reeds flink bekoeld.
In zoverre ik mij telkens afvraag of ik dadelijk zal opstaan of nog eventjes blijven liggen, een dilemma dat doorgaans wel tien minuten in beslag neemt, maar steeds met dezelfde afloop.
Ik klim met de nodige tegenzin het bed uit, van springen is hoegenaamd geen sprake meer.
Na het alle dagen weerkerend ritueel van een bezoek aan het kleinste kamertje, vervolgens wassen, tandjes poetsen en een cappucino met een speculoosje verorberen, is het tijd om de nieuwsberichten te beluisteren op de radio.
Kwestie van op de hoogte te blijven van het aantal gepleegde overvallen en eventuele moorden tijdens de voorbije nacht.
Nu moet de fakteur inmiddels geweest zijn, tijd om de brievenbus te lichten
En meteen is mijn humeur helemaal naar de kloten. In een enveloppe met keurig mijn naam erop vermeld, vind ik een brief met het volgende grote opschrift:

Sterven doen we allemaal, maar wie zal onze begrafenis betalen?

Zie, daar krijg ik nu het vliegend schijt van, van zoiets!
Het leven is al moeilijk genoeg, zonder dat ze mij met de neus in een lijkkist moeten duwen. Tamelijk deprimerend, zo'n gedoe...
Niet alleen hebben zij daar geen zaken mee, wie mijn begrafenis gaat betalen, maar vervolgens stellen zij voor om maandelijks een som aan hen af te dokken.
Want, beweren zij -en wie ben ik om hen tegen te spreken- een begrafenis kost algauw meer dan 3.000€.
Nu mijn humeur toch helemaal in de dieperik zit, kan ik net zogoed verder lezen.
Ik kan kiezen om te sparen tussen de volgende bedragen:
7.500€ , 3.750€ of 2.250€.
Indien ik een ander bedrag zou wensen, word ik verzocht dat zelf in te vullen.
Nu zit ik met een levensgroot probleem, want nergens staat vermeld wat je krijgt, wat er tegenover de respectievelijke bedragen staat!
Is de goedkoopste prijs het benodigd bedrag voor een appelsienkist?
Zo ja, wat kost dan een begrafenis in een piramide?
Ik zou namelijk graag in de piramide van Cheops willen bijgezet worden, alhoewel daar helemaal geen haast bij is. In een speciale lijkkist met het vliegtuig naar Egypte, daar een ceremoniële plechtigheid met de plaatselijke hoogwaardigheidsbekleders, met de nodige slaven die Gregoriaanse liederen zingende mijn kist op de schouders torsen...
Zou ik rondkomen met 7.500€, of toch een iets hoger bedrag invullen?
Godverdekke, wat lees ik hier verder nog?
De uitvaartverzekering is een kwestie van vertrouwen, een eenvoudige gezondheidsverklaring volstaat om de polis te onderschrijven.
Dus ik moet volkomen gezond zijn om met een gerust hart te kunnen sterven?
Dag Jan, vergeet het maar, dan kan ik net zogoed mijn centen aan plezantere dingen besteden, zoals daar zijn regelmatig een reisje maken, een terrasje doen, een etentje naar binnen werken...
Ik zal mijn lichaam wel beschikbaar stellen voor de wetenschap, dan kunnen ze mij in dunne plakjes snijden die vervolgens onder de microscoop bestudeerd worden. Waarna men tot het unanieme besluit zal komen "Wat een genie was hij toch, dat zandmannetje"
Ofwel gebruikt men de plakjes als charcuterie tussen de boterham ...

[air]

Zandmannetje schreef:

Ofwel gebruikt men de plakjes als charcuterie tussen de boterham ...

Zal het niet kraken tussen de tanden, zo met al dat zand?
Je lichaam aan de wetenschap geven is een mooi gebaar, en je spaart meteen een hoop kosten uit.

Telloorlekker, nu pas ontdek ik je posting, in augustus was ik met vakantie, vandaar.
Ik bezit geen geboortekaartje van mezelf, dus dat probleem is van de baan maar de onderdelen van een computer hebben toch niet zoveel waarde dat men meer betaalt voor een herstelling dan een nieuwe te kopen. Men kan de oude pc nog altijd kwijt aan een Derde Wereldland.

[telloorlekker]

Voor jouw "derde wereld" hoef ik, gelukkiglijk, niet ver te lopen. Maar of ze er het dumpen van mijn aftandse pc's op prijs stellen is nog een open vraag. D'r zitten heel wat allochtonen van bedenkelijke herkomst in dat asielcentrum en 't zijn daarbij niet allemaal dommeriken...
En euh... een handeltje opzetten (bv. slopersbedrijf) mogen ze niet; ze mogen zo eigenlijk niets. De ettelijke bloempotten met verwelkte kruidjes waren trouwens de oorzaak van een bezoekje van een blauwgeschelpte botanicus die vond dat "wiet" van net 100 meter verder zelfs niet door de beugel kon.

[zandmannetje]

Als ik er eens goed over nadenk, het is al een tijdje geleden dat wij nog eens uit eten zijn geweest
Want de uitgebreide koffietafel op de begrafenis van tante Marie kan je bezwaarlijk een etentje noemen, vind ik ten persoonlijke titel.
Dat was me nogal een bedoening trouwens, tijdens die pistolets-en koekenvreterij.
Er waren familieleden bij die speciaal voor die gelegenheid gedurende veertien dagen niets meer gegeten hadden, aan de hoeveelheden te zien die ze ongegeneerd naar binnen propten.
Bij nadere beschouwing is dat echter onmogelijk, want twee weken geleden huppelde tante Marie nog vrolijk rond.
In zoverre dat je bij een 94-jarige nog van rondhuppelen kan spreken natuurlijk...
En de juiste benaming is niet rondhuppelen beweert mijn kleinzoon, het is jumpen!
Jumpen is nu aan de orde van de dag in de discotheken, al doet de benaming mij meer aan een bepaald onderdeel van de paardensport denken.
Na de koffie werd de wake verder gezet in de kroeg op de hoek van de straat, zij het met enigszins straffer spul. Toen de stemming stilaan niet meer op een begrafenisplechtigheid, maar meer op een gezellig familiefeest begon te lijken, en ik daarover nonkel Pierre een terloopse opmerking maakte, zei die
“So what, morgen is het misschien mijn beurt, laat ons plezier maken nu wij nog kunnen”
Waarin ik hem dan weer volmondig gelijk moest geven, toen ik hem wat aandachtiger bekeek viel mij op dat nonkel Pierre er niet zo best uitzag.
Allemaal bruine vlekken op zijn gelaat en zijn handen, dat wees duidelijk op huidkanker. Ik gaf hem hooguit nog enkele maanden, en dan zaten we weer bijeen op een familiefeest. Tot hij mij verduidelijkte dat hij zijn tuinchalêt aan 't behandelen was met een anti-rottings houtproduct. Vandaar al die bruine vlekken...
Tante Marie had in elk geval nonkel Frans lang overleefd. Die had al ongeveer 45 jaar geleden dit aardse tranendal verlaten, wegens longkanker.
Zij had hem nochtans dikwijls genoeg daarvoor gewaarschuwd, wanneer hij 's morgens uit zijn bed stapte en als eerste werk een sigaret opstak, nog vooraleer hij zijn tanden ging poetsen
“Als gij zoveel sigaretten blijft smoren zoals gij alle dagen doet, ga je d'er nog aan kapot joengeske”
Zij noemde haar echtgenoot nooit Frans maar altijd joengeske, om redenen die alleen aan haar bekend waren.
Misschien wegens het formaat van een bepaald voorwerp, dat onder meer voor sexdoeleinden dient?
En haar voorspelling was uitgekomen, wat ze trouwens triomfantelijk overal verkondigde naderhand, tijdens één van haar menigvuldige reizen naar Spanje met de andere gelukkige weduwen.
In Lloret -de-Mar wist ze beter de weg dan de plaatselijke inboorlingen, en amper twee jaar geleden , op 92-jarige leeftijd was zij nog naar de joenijted steets gevlogen. Ten bewijze daarvan een foto met de Niagara waterval op de achtergrond, en tante Marie breed glimlachend de hele voorgrond vullende, wat haar trouwens geen moeite kostte met haar corpulent figuur. Wat maakte dat je veel goede wil aan de dag moest leggen om van de Niagara een glimp te bespeuren.
Maar zo later en volkomen objectief beschouwd, had zij eigenlijk een veel vrolijker leven zonder hare Frans dan met hare Frans. Wat ze dan trouwens ook overal verkondigde.
“Nu kan ik gaan en staan waar ik wil, en zo dikwijls op reis gaan als ik zelf wil”
Het was algemeen geweten in de familie dat hare Frans niet graag op reis ging, dat hij liever in zijn hofje bezig was.
Van de gemeente Merksem had hij in de volkstuintjes een lap grond toegewezen gekregen, en daar was Frans bijna altijd te vinden. Hij had er een barak neergetimmerd,met veel posters van blote wijven aan de muur geprikt.
Waarvoor hij regelmatig en uitvoerig uitgekafferd werd door zijn Marie, die liever gezien had dat er foto's van haar aan de muur gespijkerd werden, zodat er een duidelijk hoorbaar gesnuif in de kerk hoorbaar was , toen de pastoor heel devoot verkondigde dat Marie en Frans eindelijk terug verenigd zouden zijn daarboven.
Ik betwijfel zelfs ten stelligste of hij zijn Marie wel graag zag komen, om opnieuw onder haar sloef te liggen tot in de eeuwigheid, amen...

Neemt trouwens niets weg van het feit dat wij schijnbaar geen tijd meer hebben om eens rustig uit eten te gaan tegenwoordig.
Omdat mijn eega meer dan haar eigenlijk lief is op onze kleindochter moet letten. En een bijna 3-jarige actieve kleindochter een hele dag in het oog houden is geen sinecure, dat zullen andere bomma's in hetzelfde geval kunnen beamen.
In mijn tijd volstond één loon nog om rond te komen, nu moeten man en vrouw samen uit werken gaan om de eindjes met een los strikje aan elkaar te kunnen knopen.
Tenzij je in de politiek zit natuurlijk en verkozene bent, en je de goegemeente kunt bezwendelen, dan kan je nog rijkelijk leven.

[zandmannetje]

Wie vorige posting heeft gelezen, heeft alreeds bemorken dat zandmannetje een kleindochter heeft van zo ongeveer twee en een half jaar jong.
(Bijna schreef ik oud, maar dat is meer van toepassing op de generatie van voor de oorlog!)
Haar naam is Cara, wat in de Italiaanse taalrol 'liefste' betekent. Voilà, nu weet je meteen dat 'Cara mia' zoveel wilt zeggen als 'Mijn liefste'.
Tussen haakjes, je kent die song toch nog uit de vorige eeuw?
Gezongen door David Whitfield, maar pas echt bekend geworden door de vertolking van Jay & the americans. Eventjes kom ik in de verleiding om ook de tekst hier neer te poten, maar dat ga ik toch maar achterwege laten...
Maar haar naam dekt volstrekt de lading niet, want in tegenstelling tot haar oudere broer ( als je een tienjarige dan wel oud kan noemen) die een fideel kereltje is, behoort zij meer tot de stam van de vandalen.
Als je op de hoogte wilt zijn van de zeden en gebruiken van die populaire volksstam, tik dan dat woord maar eens in de Google.
Als zij iets in die kleine handjes van haar krijgt, heeft het zijn langste tijd wel gekend. Zij is een vakkundig vernieler, een gediplomeerd afbreker. Het laatste voorwerp dat zij gesloopt heeft was een keukenwekker, je weet wel zo'n ding dat je instelt om een zachtgekookt eitje te bekomen, enkele dagen daarvoor de GSM van mijn schoonzoon, die nu zijn toestel nooit meer onbeheerd laat rondslingeren.
En ze kan een keeltje opzetten wanneer ze haar willetje niet doorgedrukt krijgt, waarbij de alarmsirene van een brandweerwagen maar klein bier is in vergelijking.
Zoals de meesten van de tegenwoordige pagadders kijkt ze graag naar tekenfilms op TV.
En recent was er een film aan bod waarin heksen en feeën voorkwamen, compleet met toverstaf en de hele santaboetiek. Een fee deed door een simpele aanraking met betreffende toverstaf op de lelijke kop van een kikvors hem veranderen in een mooie prins...
En zo'n toverstafje heeft zij ook bij haar speelgoed zitten herinnert Cara zich, zij gaat dat ding onverwijld zoeken.
Nu hebben ze bij mijn dochter in huis wel geen kikker rondspringen, maar wel een jong poesje, Kitty genaamd.
Eerst heel zachtjes raakt zij dat kopje van de slapende poes aan, maar als dit geen effect resulteert slaat zij wat harder.
Tenslotte mept ze zo hard op die kleine kattenkop met haar toverstaf dat Kitty hiervan duidelijk koppijn krijgt.
Dus komen de haren op haar rug recht omhoog te staan, haar rug bolt zich, met de staart recht omhoog beloert ze kleindochter om een gaatje in haar defensie te vinden, waarna zij onverwijld hoopt toe te slaan, iets wat wij ternauwernood kunnen voorkomen.
De toestand tussen Cara en Kitty is momenteel even gespannen als tussen een autochtoon en een allochtoon, hoewel zij allebei tonen zijn...
Maar ze beloofd Kitty voortaan met rust te laten, als wij beloven bij ons volgende bezoek een kikker mee te brengen.

[telloorlekker]

Moet je een kikker, ik weet er wel ene. Even geduld, want hij hult zich in een winterslaap ergens even verderop achter onze tuin. De gracht waar hij huist is verbonden met de openbare waterloop die uitmondt in de Nete en tenslotte via -als ik het goed heb- de Durme verlaat en de Schelde bevuilt. En je moet gene schrik hebben, een Hollander is het niet; want bij mijn weten is ie nog niet over de waterkering getrokken om het vergelijk met dat Nederlandse biotoop, de Dommel, te doorstaan. Hoewel ik hem, die kikker, ervan verdenk toch een Hollander te zijn. In zijn bronstige periode is hij even grootsprakerig én vooral chauvinistisch. Hij eigent zich zijn zangtalent toe tot in de late avond. Dat hem dat altijd niet in dank wordt afgenomen blijkt uit het feit dat die gracht belegen is met 'toverstafjes' zoals die van je kleindochter. Maar hoofdpijn zal ie er nog niet van hebben gekregen, ofwel kweekt hij als de ratten en zijn het zijn nakomelingen die voor in congnito zijn seremonie nabootsen.
Je hebt dus de keuze Zandmannetje; je kan hem hier komen ophalen of je meldt je blijde verwachting. Met alle graagte zullen we hem je toesturen met DHL om van zijn zomers gekwaak verslost te zijn...

[zandmannetje]

Waar zijn zij, waar zijn zij?
Met die prangende vraag ga ik slapen en sta ik 's morgens terug op.
Kwezel, Zorro, Hermano, Molco, Anina, Piepauw, Smilie...
allemaal namen die verdwenen schijnen in de nevelen van een niet zo veraf verleden.
Het is mede dank zij hen dat deze 'Columns & kolder' rubriek tot stand is gekomen, en nu zijn zij van het toneel verdwenen. Dorus is uit eigen beweging opgestapt, dat is de enige waarvan ik het weet.
Hebben zij een andere naam aangenomen, ervoor gekozen om als het ware met een andere identiteit door dit forum te wankelen?
Alleen van mijn vriend Smilie weet ik dat door een administratieve vergissing, tegen zijn eigen wil zijn naam werd omgevormd tot Idefix.
Maar al die anderen?
In elk geval hou ik er aan hen allen prettige aanstaande feesten toe te wensen, en hen een nog beter en nog gelukkiger leven toe te wensen dan hetgene dat ze tot nu toe hadden!

[Wout]

Zandmanneke en al de andere forummers ook mijn beste wensen. Zandman wreed bedankt nog want gij brengt mij nader tot de PC. Dank U!