Fietsperikelen

[Gast]

Wat doet een mens zo verlangen naar een tweewieler? Zijn het de vele voorbeelden op tv en krant met hun strakke blauwe pakjes aan? Heeft de kwieke quickstep er iets mee te maken? Men kan niet zeggen dat men van truitjes wisselen spreekt in een rit, wie zou trouwens zo’n bezwete rode- of mintkleurige damestrui willen aanhebben? Je moet het maar eens zelf proberen als je na bijna 100 km moe aangereden komt en alles plakt aan je vast. Heel je genitaliën staan gebeeldhouwd in je strakke natte kledij. Een kunstenaar zou het niet beter kunnen doen om het tot zijn recht te laten komen, natuurtalenten alom. Zelfs je mond plakt dicht, je hebt alles onderweg al verteld tegen de collega’s fietsfanaten. Met een bende op elkaars tenen staande, neem je een gezamelijke douche. Waterfestijn voor grote mensen, net kleine kinderen als ze met de sproeier elkaar beginnen te beschieten. Geurende zepen en shampooflacons vliegen in het rond. Glijpartijen alsof we op glad ijs staan voor de eerste keer komen hier tot hun hoogtepunt. Onderweg bij het zwoegen om toch maar niet achter te blijven want anders rij je alleen in de wind, denk je ondertussen aan eten. De keuken van moeder die je zo graag zo bijhebben en de vele dikke boterhammekes met bergen hagelslag of kilo’s choco. Waar een hongerig mens al niet aan denk om de laatste kilometers af te malen.
Wat je de kinderen vroeger verbood zou je nu direct willen opeten maar sleur maar eens met boterhammen in je zakken. Krentenbrood met een schelleke kaas of hesp hoor ik al eens vernoemen. Ze doen je watertanden en ik hoop dat er warme verse soep te krijgen is bij de aankomst. Wat zou moeder nu doen thuis in haar keuken gaat het dan door mijn gedachten. Zou ze achter haar fornuis staan en in de pruttelende gelei draaien. Pruimengelei om van te snoepen en haar pannenkoeken rijk gevuld met bosbessen, mmmm maar het zijn maar dromen, dagdromen op de fiets tegen een snelheid van 28. Ik wilde dat ik een bomenergie van moeder had meegenomen voor de laatste heuvel die we nog moeten nemen. Heel belangrijk is het voor wielrenners dat ze veel koolhydraten tot zich nemen. Maar de koolhydraten die je niet verbruikt onder het fietsen, die zetten zich om in vet en vet kan ik op het ogenblik missen als twee dagen kiespijn. Met dit alles in je achterhoofd heb je energie genoeg en voldoende om de laatste steile hellingen nog eens flink diep in je reserve te gaan. Alhoewel je voelt dat je benen ineens zwaarder en logger worden, dat je gelijk in een corset komt te zitten, geef je niet op. Opgeven staat voorlopig nog niet in mijn woordenschat, no way. De blijheid wat je had in het begin van bij de start komt op een lager pitje te staan. Je hoort het bonken van je hart onder je helm en hier en daar suizen al lichtflitsen voor je ogen. Tijd om suiker in te nemen of je krijgt zomaar een suikerval op de fiets. Voordat je aan verstandsverbijstering gaat doen en aan het randje van bewusteloosheid komt, scharrel je naar je achterzak op zoek naar eten. De chocolade van moeder zit er niet in en evenmin de pruimengelei tussen krentenbollen. Met een laatste krachtinspanning voel je in je strakke lijf dichtgedaan door een rits, iets zitten wat gelijkt op eten. De kleur herken je allang niet meer, het lijkt op iets roods of was het eerder groen? Scharrelen is denk ik nog maar peuteren wat je doet en je tovert waarachtig nog een nepreep te voorschijn. Hetzelfde wat het is, honingkoek op kersenkoek, je krijgt er het water van in de mond en je duwt met dat restje wat je nog bezit in je handen, de voorraad naar binnen. De kilometers minderen en het klimmen gaat opnieuw vlotter. Ook van het dalen dat heel snel kan gaan kan je waarachtig nog van genieten. Worden we hier gekneed op die Sibbeberg of Slingerberg? Worden we nu het fietsen niet een beetje beu? Neen want we zijn nog altijd zo een beetje een kunstenaar op de weg. Trappelen, afzien, vallen en weer doorgaan. Kilometersvreters die zich kneden tot een volwaardige ren(ner)ster.

[Fikske]

Bij het lezen van je twee laatste bijdragen spookt er maar één woord door mijn hoofd en dat is: AFZIEN.
Afzien, en niet opgeven! Het is mooi al je het kunt en onwillekeurig denk ik; was ik ook nog maar zo jong en fit, maaaaar … geloof het of niet Kwezeltje ik ben vanmorgen op mijn fiets gesprongen (gesprongen? Eigenlijk meer gekropen) en ben voor mijn eega een boodschap gaan doen!
3 Km ver! Je leest het goed; drie, trois, drei, three KILOMETERS ! En het strafste van al is dat ik bij het oprijden van de Warandeberg niet van mijn fiets ben gestapt!!!! Ik reed wel zo traag dat ik bijna ben omgevallen maar toch dacht ik : Niet opgeven, Kwezel ziet je!
Waar het lezen van al die heroïsche verhalen van fietsfanaten - à la Kwezel - niet goed voor is, hé?
Voilà, nu voel ik me weer een beetje jonger zie en heb me voorgenomen om - nu dat ik mijn banden weer heb opgepompt - niet meer zo lang te wachten om mijn stalen ros van stal te halen.

[Fokke]

Bij het lezen van je twee laatste bijdragen spookt er maar één woord door mijn hoofd en dat is: AFZIEN.
Afzien, en niet opgeven! Het is mooi al je het kunt en onwillekeurig denk ik; was ik ook nog maar zo jong en fit, maaaaar … geloof het of niet Kwezeltje ik ben vanmorgen op mijn fiets gesprongen (gesprongen? Eigenlijk meer gekropen) en ben voor mijn eega een boodschap gaan doen!
3 Km ver! Je leest het goed; drie, trois, drei, three KILOMETERS ! En het strafste van al is dat ik bij het oprijden van de Warandeberg niet van mijn fiets ben gestapt!!!! Ik reed wel zo traag dat ik bijna ben omgevallen maar toch dacht ik : Niet opgeven, Kwezel ziet je!
Waar het lezen van al die heroïsche verhalen van fietsfanaten - à la Kwezel - niet goed voor is, hé?
Voilà, nu voel ik me weer een beetje jonger zie en heb me voorgenomen om - nu dat ik mijn banden weer heb opgepompt - niet meer zo lang te wachten om mijn stalen ros van stal te halen.

Fikske, ik ben 66, heb geen auto meer maar wel een klein scooterke, waar ik jaren lang overal mee naartoe reed. Ik reed er zo een 4000 km per jaar mee. Tot ik vorig jaar in september mijn oude fiets liet oplappen en zoveel mogelijk alles per fiets deed. Dit jaar heb ik al 3000 km gefietst en met mijn scooterke zit ik dit jaar aan slechts ... 400 km! Voor mijn boodschappen heb ik achteraan een curverbak gemonteerd en dat gaat prima. Als ik al wat zwaarder en groter gerief moet meenemen combineer ik dat met het bezoek van mijn kinderen die dan wel een auto hebben.

[telloorlekker]

Het maniakaal gebruik van welk sportattribuut dan ook lijdt tot afsterven van de hersenfuncties. De meeste fietsrobotten zijn dan ook te vergelijken met kiekens zonder kop.
Kan ik maar één voordeel terugvinden in heel de fietsmanie, raad ik je aan het boek "Lichamelijke Oefening" van Midas Dekkers niét te kopen of te lezen !
Voor mij is sport, én fietscross, alleen bedoeld voor de mensen aan de zijlijn; de toeschouwers...

[Fokke]

Het maniakaal gebruik van welk sportattribuut dan ook lijdt tot afsterven van de hersenfuncties. De meeste fietsrobotten zijn dan ook te vergelijken met kiekens zonder kop.
Kan ik maar één voordeel terugvinden in heel de fietsmanie, raad ik je aan het boek "Lichamelijke Oefening" van Midas Dekkers niét te kopen of te lezen !
Voor mij is sport, én fietscross, alleen bedoeld voor de mensen aan de zijlijn; de toeschouwers...

Ik weet niet of je reageert op mijn vorige bijdrage maar ik kan je verzekeren dat ik mijn kilometers alleen doe om naar de winkel te rijden en allerlei gewone dingen. Sedert ik met pensioen ben gegaan huldig ik de leefregel: "Mij niet (laten) opjagen en mij in niets drukmaken!".

[Fikske]

Fokke man ik vind dat heel tof van u dat je zoveel mogelijk met de fiets rijdt! Je levert zo al een bijdrage om de Kyoto-norm te halen en ondertussen blijven je ledematen soepel.

Ik heb onlangs mijn scooter Peugeot 125 cc weg gedaan omdat hij ver versleten was en ook omdat mijn vrouw er niet meer wou achterop zitten ???
Deze scooter was heel tof en we gebruikten hem vooral als vervoermiddel in het buitenland als we met de motorhome op vakantie trokken. Met zo een groot ding als een motorhome kan je niet gaan toeren in de stad hé.
Verleden jaar echter heb ik mijn motorhome verkocht omdat mijn linkerknie vervangen is door een prothese en ik de koppeling van dat zwaar vehikel niet meer kon induwen.
Ik heb nu een heel goede fiets gekocht (mountainbike) en probeer daarmee wat meer te gaan rijden.
Onlangs ( september) moest mijn rechterknie er ook aan geloven (prothese). Ik ben nog steeds in revalidatie en fietsen lukt nog niet zo goed voorlopig, maar het begint stilaan terug te komen.

Ik lees hier graag hoe Kwezel als een raket over de wegen scheert (ze is waarschijnlijk ook veel jonger dan deze 70 jarige opa met twee titanium knieën).
Eigenlijk ben ik een beetje jaloers op haar, maar ach, wij hebben onze goede tijd gehad hé en als we een beetje voorzichtig omspringen met ons lichaam is er misschien nog een mooie toekomst weggelegd voor ons. Wie weet?

[telloorlekker]

Hey Fikske, fikse opa... je zou haar opa ook kunnen zijn hoor...
Maar ik vind, sorry Kwezel, dat ze een beetje overdrijft met haar manie.
Fietsen moet "gezond" blijven; het afjakkeren van het lichaam -dat je tenslotte niet zélf gemaakt hebt- is ondankbaarheid betonen aan je ouders én voorouders; net of men niet tevreden is met hun fabrikaat...

[Gast]

Omdat we thuis ook al eens zonder auto zaten in de vroege jaren na mijn geboorte moest ik wel de fiets ontdekken. Mijn eerste herinneringen van mijn fietsperikelen was toen ik nog een snotter van amper vijf was. Over een driewieler aangedreven door middel van mijn voeten over de grond te sleuren gelijk Fred Flinstone, daar zwijg ik van. Geen kleutergedoe hierop! Ik zag mijn oudste broer en zus verder dan onze straat geraken met iets dat wielen bezat. Natuurlijk wilde ik ook eens van de straat geraken en zien wat er aan de andere kant van het dorp zoal te beleven viel. Vader gaf mij het oudste fietske dat in de stal stond en hij zei: “vooruit, zet je op het zadel en dit zijn de pedalen, daar zet je je voeten op.” Hij gaf me een flinke duw en ik vloog als een pijl uit een boog vooruit. Eén ding had hij echter niet vernoemd: wat moest ik doen als ik het einde van de straat tegenkwam? “Remmen,” hoorde ik roepen en nog eens: “verdorie remmen!” Wat bedoelde vader nu met remmen en was dit wel tegen mij of was het tegen iemand anders? Algauw wist ik wat remmen zou betekenen en dat het wel degelijk voor mij bedoeld was. Met een raketscheut vloog ik de haag in van de buren die op het eind van de straat woonde. De doornen zaten in mijn knieën en mijn aangezicht vertoonde de contouren van de haag die in volle bloei was. Geen enkele keer vergat ik nog te remmen en van die tijd af deed ik alles met de fiets. Kilometers als klein kind en scholier deed ik op verplaatsing naar de grote school. Velden werden mijn terrein en de bossen die zouden dra volgen en zo is het gebleven. Nu wil dat niet zeggen dat je niet plots voor verrassingen komt te staan. Niemand weet wanneer hij een hartinfarct gaat krijgen onderweg. Je kan immers ook een ongeval krijgen door gewoon naar buiten te stappen en van je dorpel te struikelen, lig je meteen in het verband voor zes weken. Normaal gezien wanneer iemand weet waaraan hij begint, hij de risico’s ook kent en kan relativeren. Ik zou ook bijna durven zeggen TLL, als je er niks van terecht brengt, doe het dan niet, zoek iets anders en hou je op de rechte paden. Enne, bij schietoefeningen kan je doof worden en bij boogschieten kan je iemand in zijn gat raken. Dan hou ik het toch maar bij mijn fiets, daar kan je alleen maar hard mee vallen. Over nare dingen wat alles met zich meebrengt, zoals dodelijk verongelukken, ja hopelijk komt het niet zo ver.

[Fikske]

Het maniakaal gebruik van welk sportattribuut dan ook lijdt tot afsterven van de hersenfuncties. De meeste fietsrobotten zijn dan ook te vergelijken met kiekens zonder kop.
Kan ik maar één voordeel terugvinden in heel de fietsmanie, raad ik je aan het boek "Lichamelijke Oefening" van Midas Dekkers niét te kopen of te lezen !
Voor mij is sport, én fietscross, alleen bedoeld voor de mensen aan de zijlijn; de toeschouwers...

Ergens moet ik TLL ook een beetje gelijk geven wanneer het gaat over hoe ongezond topsport wel kan zijn.
Inderdaad in het weekblad HUMO van 12 sept. spuwt die Midas Dekkers zijn gal uit over de ‘sporters’.
Met zijn citaten als: ‘Sporten is een ziekte: Iedere atleet is een patiënt’ en ‘ Een ongezonde geest in een ook al niet te fris ruikend lichaam’, trekt hij op kruistocht tegen de sport.
Nu moet ik zeggen dat die Middas er op de foto ook niet zo gezond uitziet hoor!
De gulden middenweg zal ook hier wel weer de beste keuze zijn zeker?

[Gast]

Voor vele fietsfanaten zit wanneer de herfst zich doorzet alles erop maar stilzitten mag je niet doen. Je moet in beweging blijven anders gaan je spieren die je zorgvuldig gekweekt hebt verloren. Ook kan je bijvoorbeeld alles op een rijtje zetten van wat is nu goed gegaan en wat is nu fout verlopen. Waar zou ik nog aan kunnen werken en wat zou ik nog kunnen verbeteren of stop ik met alle afbeulerij? Je jaarcarrière gaat in een flits aan je voorbij en je bent niet aanspreekbaar wanneer je terugdenkt dat het ergens door een domme fout is misgelopen. Maar de fiets op stal zetten? Als alternatief kan je gaan joggen, zwemmen en noem maar op. Ikzelf doe me moeite om een cinemabezoek af te leggen of een potje bowling te spelen met het gezin. Daar krijg je pas ’s anderendaags stramme schouders van, de bowlingbal weegt stukken meer dan mijn koersfiets. Zelfs de MTB draag ik met gemak over mijn schouders aan de terrils naar boven. Als je ergens gefaald hebt, kan het zijn dat de conditie niet is geweest wat je ervan verwacht had. De warmte van dit jaar kan ook een grote rol gespeeld hebben en dan leg je je kaarten verkeerd op tafel. Wie te weinig kilometers in de benen heeft zitten, moet ook niet beginnen aan een Ronde van Vlaanderen of zich wagen aan een Keuterberg. Tenslotte baart oefening kunst. Veeleer kijken we dan naar het volgende seizoen. We stellen een lijstje samen waar we zeker willen naartoe trekken. Ritten die ons goed bevielen, qua organisatie of gewoon omdat het wegdek zong onder je banden, die willen we nog wel eens graag overdoen. Daar waar we uitgeregend terug over de meet kwamen, die wil ik zo spoedig mogelijk vergeten. Op deze doelstellingen bouwen we dan verder. De intensiviteit, wanneer moet die opgedreven worden of blijven we een paar maanden ter plaatse trappelen? Houden we rekening met ons verlof of calculeren we onze verlofperiode in? Met al deze doelstellingen wordt rekening meegehouden want het is ook zo: in de winterperiode leg je eigenlijk de basis aan je lichamelijke en geestelijke fitheid voor het komende seizoen. Een foundation leggen en dan bedoel ik niet een found-the-teint leggen.
Voorlopig als het weder zich toeleent ervoor blijven we de koersfiets gebruiken. Weliswaar geen te lange afstanden meer, gewoon een paar uurtjes toeren door de afgelegen gebieden. De trainingen blijven rustig, geen te hoge snelheden meer, afbouwen aan alles. Maar je moet je spieren tenslotte blijven gebruiken en wanneer men plots niks meer doet of sporten combineert waarbij je intens andere spieren gaat gebruiken, ja dan krijg je letsels en die willen we ten alle tijden vermijden. Je mag je ook niet laten bevriezen op de fiets, is nergens goed voor. Koude of halfbevrozen ledematen aan je lijf geven je allerlei kwaaltjes die je beter niet kan hebben. En we willen toch er opnieuw bij zijn volgend jaar? Dus wie de gelukkige bezitter is van een mountainbike, weet wat hem of haar nu te doen staat. Hup met de beentjes zou ik zeggen en toi toi in de bossen.

[telloorlekker]

Ergens moet ik TLL ook een beetje gelijk geven wanneer het gaat over hoe ongezond topsport wel kan zijn.
Inderdaad in het weekblad HUMO van 12 sept. spuwt die Midas Dekkers zijn gal uit over de ‘sporters’.
Met zijn citaten als: ‘Sporten is een ziekte: Iedere atleet is een patiënt’ en ‘ Een ongezonde geest in een ook al niet te fris ruikend lichaam’, trekt hij op kruistocht tegen de sport.
Nu moet ik zeggen dat die Middas er op de foto ook niet zo gezond uitziet hoor!
De gulden middenweg zal ook hier wel weer de beste keuze zijn zeker?

Een gulden middenweg bestaat er trouwens alleen in dat de beoefenaar zijn/haar hersens wil gebruiken hé Fikske. Maar daar schort het meestal aan. 't Is niet omdat een kennis of kameraad, de buurman of gelijkgezinde ook in de put springt, dat je dat dan ook moet na-apen.
Maar het uiterlijk is belangrijk, het innerlijke speelt zo weinig rol meer. Men moet plamuur aanbrengen op z'n gezicht, dan ziet men er zo véél jonger uit. Of je de natuur kan bedriegen ? Natuurlijk, hormonaal bewerkt vlees ziét er veel smakelijker uit; maar is het dat wél ?
Tot men er mee onder de lakens duikt, en vaststelt dat wat dat gefitness heeft tweegebracht; de schele hoofdpijn !
Het driftige van het sexen zal je gouw vergaan moest je goesting krijgen.... de idee-fixe van het schone lichaam gaat teloor aan de ondergang van het geestelijke. Eenmaal op ouderdom kan men met plamuur nog een en ander bereiken... tot de vochtophoping onder die opperhuid voor afschuw zorgt....
Men is jong en men wil wat ! Tot het donker wordt misschien ...

[telloorlekker]

Kwezel, ik heb meelij met jouw... Jij, zo'n verstandig meiske, dat je je zo laat meeslepen door het jargon van deze tijd. Gelukkiglijk (of misschien net niet) woon je een heel eind uit mijn buurt; en ik weet ondertussen wél dat ik je niet vermurwen kan, maar verbrand je mooie energie a.u.b. niet te vlug. Je bent, zegt men, wel van 't straat; hebt voor nalatenschap gezorgd... maar nu verkwansel je ook nog je "maagdelijkheid" aan dat stalen ros, die hersatz-echtgenoot.
Ik vraag me, eerlijk, af of je gezin daar ook enig heil in ziet ? Moeder, de vrouw, die -op van de zenuwen- tracht haar kroost én echtgenoot bevend van alteratie na de gedane inspanningen van rust en heil te voorzien ?
Maar ci... ik wil de zedepreker niet worden. Ik moet met jouw niet leven; 't is tenslotte jouw lijf... en gelukkiglijk niet 't mijne...

[Fikske]

Je moet nu ook niet overdrijven hé TLL.
Die Middas Dekker heeft blijkbaar nogal wat invloed op je denken gehad ...
Zoals ik al eerder zei; hijzelf ziet er toch ook niet zo super gezond uit, die Hollander.
Is hij een kettingroker of een drankorgel misschien? Wie zal het zeggen?
Als ik hem lees kan ik me toch moeilijk van de indruk ontdoen dat hij een haat heeft ontwikkeld tegen alle lichaamsbeweging. Uit het interview over zijn geschreven boek, lees ik het volgende:
Humo: ‘Uw afkeer van sport en gymnastiek druipt van elke pagina. Het kan niet anders of daar schuilt een groot jeugdtrauma achter?
Middas Dekker: ‘Ik houd inderdaad heel slechte herinneringen over aan mijn schooltijd, toen ik verplicht werd twee of drie uur per week te turnen.’
Als hij niet van sport houdt is dat zijn goed recht maar daarom is het voor anderen toch nog niet ongezond?
Nogmaals alles met mate, eten drinken, sporten ... Zoals een oud premier - beenhouwer vroeger altijd zie: ‘Trop is te veel!’

[telloorlekker]

Inderdaad Fikske, "Trop is teveel"... VdB heeft dan goed verwoord, maar de meesten van zijn toehoorders hadden dat zo niet begrepen. Zij het in een andere kontekst, ook voor sporters is dat het geval.
Midas mag dan wel een iets jongere leeftijdsgenoot zijn, ik kan zijn uitlatingen aangaande sport wel apprecieren. Hij is tenslotte toch de enige bioloog die dat durft aan te halen, waar anderen zich in stilzwijgen hullen.
De heisa die hij hiermee op z'n kop haalt, schuilt 'm waarschijnlijk in de verdoken waarheid. In z'n boek vat hij de koe bij de horens, noemt hij een kat een kat en staaft dit men een hele resem beschreven uitspraken en citaten van andere schrijvers. Wie ben ik dan om daaraan te twijfelen ?
Aangaande sport, en fietsen in het bijzonder, zijn er nog heel wat theorien die onderzocht mogen worden en waarover nog niet een vaststaand feit voor voldongen werd verklaard.
Het énige waar eenieder het er -misschien- over eens is; verspilde energie kun je niet terug halen... of dat gezond is ?

[Gast]

TLL, je kan het wel niet afliegen, dat als je op het hoogste schavotje mag staan om je prijs in ontvangst te nemen, dat je zo fier als een gieter bent. Hetzelfde welk sport ik deed, ik was een winnaarstype en ik maakte altijd dat ik op het verhoog kwam te staan.

Hier hangt en ligt het huis vol met niet tien maar honderden medailles en bekers verzameld door de jaren heen. Terecht mogen we hier fier op zijn en wie niks doet, dat is zijn eigen goed recht.

Wil je hier de teksten dan 'niet' quoten en als je ze liever niet leest, lees ze dan niet. Zo jaag je je ook niet op. Maar ik, ik gief nie oep hé!