Fietsperikelen

Gast · 27 nov 2006, 19:43

Afhankelijk van de strengheid van de winter trek je winterkledij aan en deze week neemt het weer een loopje met ons. Het is nog niet koud genoeg geweest om je als een eskimo op de fiets te kleden. Ondertussen had ik al tot twee maal toe de koersfiets onder het laken gezet en wat blijkt nu? De fiets roept op me en zegt maar telkens weer: “laat die MTB staan en gebruik mij nog een tijdje. Zie je dan niet dat het nog niet vriest?” Inderdaad, ik moest mijn fietske gelijk geven, het was nog geen goed ogenblik geweest om hem aan de haak te hangen. Je weet niet meer wat je nog moet aandoen en doe je toch iets dikkers aan heb je deze week voor het verkeerde gekozen. Dapper ging ik op weg om mijn vooropgestelde kilometers af te malen en ik koos voor mijn wintermuts in plaats van de helm. De lange vingerhandschoenen gleden aan de vingers en de overtrekken over de schoenen. Geen vuile schoenen dit jaar. Nog geen tien kilometer verder wist ik het al. Toch nog de verkeerde kledij aan gedaan maar je moet verder of wel terugdraaien en dat zag ik niet zo zitten. Als je terugkeert naar huis, raak je niet meer op de fiets, dus doorzweten dan maar. Onderweg langs het kanaal loopt het tempo fiks op tot 37 want met een 52 kan je aardig wat snelheid ontwikkelen. Dit houd je niet lang vol als je begint te zweten onder je shirt. De handschoenen werden uitgedaan en in de achterzak geborgen en het ging verder. Oei nog te warm en ik moest hevig bijdrinken want de zweet parelde op mijn voorhoofd langs mijn neus. Overschoenen uitgetrokken en op geborgen bij de handschoenen en verder getrappeld. Jakkes nog altijd te warm en mijn hartslag ging een stuk de hoogte in. Wintermuts afgezet en nog een lege zak gezocht waar ik die muts kon duwen. Drinken en nog eens drinken ging het door me heen en op tijd schaften onderweg na 30 km. Hoe is het nu toch mogelijk dat ik voor te dikke kledij koos? Als de kleding alleen maar winddicht is, kun je warmte die je produceert niet kwijt geraken en raakt de kleding binnen de kortste keren kletsnat. Tijdens zweten, verdampt vocht op de huid. Dit verdampte gas moet door de kleding weg kunnen, ademen genoemd. Als de kleding daarvoor ongeschikt is, condenseert het gas en raakt de kleding dus kletsnet. Dat was even terzijde, maar dat wisten al velen onder ons? Katoen is hier minder geschikt alhoewel ze me eerst katoen verkocht hebben. Dubbele uitgaven denk ik dan. Mijn voorkant draagt een zwart winddichte shirt, een dubbele shirt met plastiek kan je je hierbij voorstellen met lange mouwen. Over dit winddichte shirt komt mijn overjasje. Nog niet het superdikke winterjasje, daar is het nu nog te warm voor, terwijl ik dat verleden jaar rond deze tijd al bijna versleten had. Lange broekspijpen met een hoog rugstuk en bretellen die mooi onder mijn jasje blijven zitten. Ze plakken tegen mijn benen, geen millimeter kan er nog tussen. Ergens moet men een keuze maken. Wil ik vandaag nat worden van de regen of fiets ik me in zweet en word ik daar liever nat van? Hoe warmer het in je lichaam is, hoe meer de keuze komt voor een goed ademend jack, als je het tenminste aandoet en niet thuis laat hangen in de kast. Het welbekende damp en geen-water principe werkt alleen goed met onderkleding die weinig vocht opneemt, zoals thermische tricootjes van polyester. In het vervolg steek ik eerst twee vingers in de lucht om te voelen wat ik moet aantrekken. Voorlopig geen wintermuts voor mij, geen overschoenen en geen lange vingers aan.

Gast · 30 nov 2006, 18:27

Iedereen begrijpt dat stil zitten en daarbovenop nog binnenzitten, niks voor mij is. Ik voel me pas in mijn sas als ik de buitenlucht kan opsnuiven. Anderen zullen wel kunnen genieten wanneer ze knus op de bank in de leefkamer zitten met een kopje koffie voor zich op het salontafeltje. Dat gun ik iedereen van harte. Voor mij zou dat betekenen binnenzitten, zeuren en nog eens zeuren en ik wil geen zeurpiet zijn voor mijn huisgenoten. Vele kilometers heb ik deze week nog afgehaspeld met mijn koersfietske, tot het begon te piepen van het zweten. We zijn ondertussen een onafscheidelijk duo geworden, mijn bordoke en ik. Het wielerke kent mijn bevelen al zo goed als mijn hond. Af en toe steigert het wel eens maar dat vind ik niet meer dan normaal. Ook mijn fiets wil na een zware en lange inspanning eens tot rust komen. Tot rust komen mag mijn bike,… als het gepoetst moet worden. Terug de kniebroek aangetrokken om niet in zweet te geraken of in een sportcoma waaruit je moeilijk kan ontsnappen. Onderlijfjes met lange mouwen terug in de kast gestopt en de korte aangedaan. Je raakt er waarschijnlijk het noorden en blijkbaar ook nog het oosten bij kwijt. Als je eenmaal op de fiets zit, trek je je in feite niks meer aan van koude of warmte, je trekt aan je pedalen tot het een lust is. Kijk je rondom je, zie je dat je niet alleen op de weg bent. Er zijn een heleboel fanaten die nog met dezelfde intenties de tweewieler hanteren. Wel is het goed opletten waar de boorden van de fietspaden zich kruisen met het wegdek. Bladeren en nog eens losse natte bladeren die aan de macadam en aan je banden blijven kleven. Oeps, neem ik die bocht toch te klein en zit ik in een richel. Vlug bijtrappelen om niet onderste boven te tuimelen en ja hoor ik zit weer op de goede baan. Oei, waarom kijkt die wat voor me rijdt niet uit zijn doppen. Maakt die onverwachts een manoeuvre naar links terwijl er niks geroepen is dat we links zouden afslaan. Een hevige scherpe gil van me en hij trekt aan zijn stuur naar rechts. Heel even voelde ik het stuur tegen mijn zijde komen en ik schrok en hoopte niet te vallen nog vasthangend aan mijn klickers. Goddank, het ging allemaal goed en het euvel werd naar mijn achterhoofd verbannen. Maar er zijn ook leuke kanten aan het racen. Het brengt je in korte tijd ergens waar je met de auto niet mag of kan komen. Wie niet weet waar hij moet fietsen, kan gerust het fietspad in Houthalen eens gebruiken. Het brengt je langs Hengelhoef, Kelchterhoef en Bokrijk. Niet alleen kom je daar onbekenden tegen maar ook bekenden die net gestart zijn met een wandeling. Massa mensen die in groep die gezellige plaatsen opzoeken om tot rust te komen. Langzaam reed ik achter de groep wandelaren en luisterde even mee naar hun woorden. Je gelooft het of niet, ik hoorde duidelijk dit ‘Net’ vermelden. Ik riep ‘hallo’ naar de mensen en vroeg of ik er langs mocht met mijn fiets. Ze lachten allemaal vriendelijk en ik wuifde en riep, groeten van Kwezelke. Een ’t is-toch-niet-waar’ reactie volgde en ik vervolgde met binnenpretjes mijn weg door de smalle wegeltjes.

telloorlekker · 30 nov 2006, 20:37

" Fluitende meisjes en brullende koei zijn zelden goei" is een streekgebonden zegswijze. Van de spieringen die ik tegenkom na een tripke van pakweg 80 km zie ik weinig dames, want die enkelen behoren tot de "dikke konten". Die spieringen zijn meestal heren op leeftijd die hun gespierde kuiten eraf gereden hebben; beentjes gehuld in zwarte onderbroeken strak bespannen rond hun bonestaken; dat fietsers ? Ik kan 't me moeilijk voorstellen, maar ze zijn er. Komen ze in mijn stamkroeg dan hoor ik ze meestal ook piepen als een kapotte ventiel. Onder hun supporterstruitjes en sjalen lijkt dan een waterval haar werk gedaan, vanuit okselhoogte of vanuit hun nekwervels zie je de afvoergoot op rug en lenden getekend. Ze fluiten niet, zingen een heel andere liedje dan "Cafe zonder bier" en murmelen doorgaans enkel wartaal voor de omstaanders koeterwaals. De 'dikke konten' echter, die weinigen, schijnt het babbelvieruurtje nog lang niet voldaan. Ik vraag me daarbij soms af of ze nog wel adem op overschot hebben als ze tussen die heren pedalen aan 35 km/h. Ze blijven kwetteren tot hen een overvolle Leffe of Grimbergen voorgeschoteld krijgen. Dan even verstomd hun gesprek. En dan gaat het meestal niet over die tube of sjoupappe, geen frame of carbon komt voor in hun conversatie maar wel van dat "heb je die gezien ? Haar kapsel zus en zo, haar make-up was... etc."
Heeft dat zwakke sterke geslacht onder het fietsen toch nog oog voor iemand anders; bij de heren lijkt dit enkel op asfalt en beton gericht.
Het moet dan toch zo zijn, dat ze op de fiets de tijd hebben om nog even onoplettende voetgangers na te fluiten.... daarom misschien dat ze niet tevreden zijn, na de rit, met fluitjespils of een bolleke; een hele kuip moet erin. Net als bij drommedarisen; die twee bulten moeten gevuld...

Gast · 05 dec 2006, 17:15

Fietsen met dit stormdecemberweer waar zelfs sinterklaas en zwarte Piet van het dak afwaaien, zit er niet in voor ons. Nochtans hunker ik naar mijn bike die mij heel dierbaar is maar je kan maar moeilijk de weerelementen trotseren of uitdagen. Zondag zat er voor ons geen rit in die vertrok met de aangegeven pijlen. We waren zowaar vergeten onze kalender na te kijken, dus hielden we het maar gemakkelijk. Onderweg heb je al gepuft en je blauw geërgerd dat je toch niet op de laatste minuut hebt ingeschreven maar gedane zaken nemen geen keer. We kwamen de mannen van de wedstrijd tegen en ze glunderden allemaal. Ze namen de uitdaging aan om door het Stockermerbos de Litsberg uit de dagen. Beleefd bleef ik ertussen uit maar je kan soms niet anders dan meeweven door het bos. In alle geval om niet te hinderen want die mannen kijken niet op een centimeterke als ze langs je door razen, sloegen we maar een andere weg in. Achter de Salamander mag je normaal gezien niet rondtoeren op vrije fietsvoeten maar we deden het dus toch en met ons nog vele anderen die zondag een eigen toerke maakten. Je kan een tijdje rood volgen om dan op een gegeven moment je weg verder te zetten naar links. In de buurt hoor je duidelijk de auto’s die de autostrade voorbij razen. De Ecotunnel nemen op de bovenste zijde mag niet, die dient om de insecten over te laten steken en de weinige knaagdieren die geen angst te pakken kregen van het lawaai. Wie hier niet oplet, kan zich in een lelijk pakket moffelen. De smalle richel van amper 30 cm is de enige weg om verder te kunnen fietsen. Nu maar hopen dat je een goeie geometrie hebt gekozen aan je fiets, anders kan het zijn dat je holder de bolder in het lagergelegen struikgewas terecht komt. Zeer heimelijke draaikes die je van het ene ogenblik op het ander moet nemen, zwierend van links naar rechts. Geen moment bedenktijd krijg je hier anders hoef je het niet meer na te vertellen. Dan krijg je ook nog plots een afdaling die skiëfanaten zouden willen tegenkomen in Oostenrijk. Volledig onder de gladde bladeren moet je naar beneden en proberen je fiets op het goede spoor te houden. Nu is dat geen kunst voor de geoefenden maar ik wiebelde toch een beetje in mijn benen. Niet bedenken dacht ik nog, gewoon doen en ik deed het. Afdalend over de troep die er lag om beneden een fikse bocht die kort was naar links te doen. Oef geen gesmak tegen de bosweg, gewoon de weg vervolgen dacht ik. In de buurt kom je de mannen van de Trial tegen. Die mannen kennen in mijn ogen geen gevaar. Steile zandwanden beklommen ze met hun motor zomaar zonder te verpinken. En het toetje van alles was, iemand riep: “pas op daar komt de kleine!” De kleine, dat was een kind van amper 10 jaar met een motor die zonder ook maar een rimpel in het zand te bijten, die hoge steile zandwand naar boven nam. En hij kan het ook terug naar beneden riep er iemand naar ons. Dit wilde ik zien van kortbij. Gehurkt en ergens me veilig vasthoudend aan een ranke den, keek ik toe. Inderdaad, de kleine was hierin zo bedreven dat het zelfs een volwassen persoon zou beschamen. Zo hard hij boven was geraakt zonder moeite, zo vlug zwaaide hij met een armslag zijn motor terug de dieperik in. De vader grinnikte hier even naar me en ik verzekerde hem dat hier een nieuwbakken crosser aan het werk was. Hier zou ik met een groot fortuin als ze me dat zouden geven, nog niet vanaf durven kruipen laat staan met een fiets. Dan maar het vervolg van mijn bostocht doen. Slingerend door de boswegeltjes die niet zo modderig waren kwamen we tenslotte op de Ringlaan uit om onze weg verder te zetten naar het station van Eisden. Al de mensen van de wedstrijd kwamen we hier tegen, ze draaiden hier terug naar het startpunt. Ik kreeg heimwee dat ik toch niet ingeschreven had ’s morgensvroeg en ik beschouwde het als een grove nalatigheid van me. Kriskras door de verlaten wegeltjes verder naar huis getrappeld. Maar wie heeft hier nu de bomen omgedaan en waar is nu het treinspoor ineens gebleven? Welke weg was het weer? Moet ik hier nu naar links of mag ik over de wei ginder verder fietsen? Groot dilemma alom. Na een halfuur zoekactie om terug in de bewoonde wereld te geraken hoorden we stemmen in de verte. Als je op het geluid afgaat, kom je dikwijls op de juiste plek uit en zo deden we het. Volgende keer schrijf ik me wel in, dan neem ik de uitgepijlde boswegen en schaf ik met de mountainbikers midden in het natuurpark.

Gast · 05 dec 2006, 21:19

Is het fietsen met een MTB op de duur geen vorm van "acrobatie" ??

telloorlekker · 07 dec 2006, 23:27

Goliard schreef:Is het fietsen met een MTB op de duur geen vorm van "acrobatie" ??

Voor het toestel of voor z'n bestuurder ?

Als toeschouwer ben ik niet zo "gevelgd" om het verschil te zien... ze lijken beiden geautomatiseerd...

Fikske · 08 dec 2006, 16:09

Het wordt toch stilaan te koud om nog veel te kunnen fietsen hé Kwezel? Al mag je niet klagen van een te strenge herfst dit jaar. Het heeft lang geduurd eer alle bladeren van de bomen af waren en daardoor heb je waarschijnlijk nog heel wat glibberige paadjes in het bos. Maar nu begint de nattigheid. Ik ben zeker dat je nog liever door de vrieskoude fietst dan door die druilerige regen.
Ik heb mijn fiets verleden week al op stal gezet en besloot er niet meer op te komen tot volgende lente. Ondertussen oefen ik mijn (kunst) knieën dan maar op mijn hometrainer ...

Gast · 08 dec 2006, 17:59

Ja dat weer van tegenwoordig is het weer niet meer van maanden geleden. In de julimaand
moesten we onze adem sparen om nog na zessen ’s avonds op de fiets te geraken en nu dat het stukken zou moeten vriezen, regent het tegen de klippen van de hel op. Wel fietsen, niet fietsen, wat is dat toch allemaal. Je zou er inderdaad de kluts van kwijt raken. Dan nog die kleren telkens kiezen. Een mens kan niet meer kiezen wat hij moet aantrekken op zijn wieler. Zie je me nu nog met een korte broek fietsen? Dat zou een gek straatbeeld geven. Doe je een lange winterbroek aan, is het te warm. Je spieren beginnen te koken voordat je er erg in hebt. Laat je het windbrekertje uit, voel je de wind in de shirt kriebelen. Heb je gekozen om een collant aan te doen, springt de bovenste rits open die je eraan laat herinneren dat je wel 3 kilo bent aangekomen. De helm is een vervelend ding geworden en de gebreide muts waait van het hoofd af. Wanneer je dan nog een helling afdaalt en je muts is in de tegenovergestelde richting gewaaid moet je terug bergop om je hoofddeksel van de verdrinkingsdood te redden. De laatste week waait het stukken van mensen en de schoonmoeders blijven met hopen uit de lucht vallen. Trainen in de regen, daar word je sterk van, neen, daar word je ziek van. Een snotvalling staat achter de deur op je te wachten en ontelbare zakdoeken liggen al in de kookwas. Als je dan toch nog de fiets opwil, kan je beter eerst naar het wolkendek kijken. Welke kant waaien we vandaag uit? In welke richting mag ik nu fietsen? De zon, als die van de partij zou zijn, wist ik wel in welke richting ik moest vertrekken, met de zon in de rug, heerlijk. Maar zouden we ook de windsnelheden kunnen inschatten? Hoe hard zouden we bollen met de wind in de rug? En de regen, hoe lang zou het blijven regenen en waar zal die regen neervallen zonder je teveel nat te spetteren. In alle geval, het is te riskant om ook maar een haartje op je hoofd te laten denken dat het goed fietsweer is. Die vieze donkere wolken, ik moet er niet aan denken als ze over mijn hoofd zouden scheren. Juist daar waar ik stond goot het dan ook nog zeker? Deze week kan je wel zeggen met zekerheid, vandaag gaan we niet op de fiets, vandaag gooit onze Heren hierboven met man en macht zijn sluisdeuren open. De wind blaast dan ook nog eens zijn adem onder de wolken in onze richting. Laat hem maar blazen, we blijven lekker binnen ons vervelen. Ben je toch zo een fanaat dat regen, weer en wind je niet kan deren, gegarandeerd dat je de sprint inzet om zo vlug mogelijk terug thuis te komen. Stralende hemel en nog meer stralende zon, waar is de tijd van toen, dat ik zei:” ’t is te warm vandaag, ik blijf liever thuis.” Gelukkig zijn er geen bliksemschichten en knallende donderslagen die je doen opschrikken en je hartslag tot ver boven de 180 doet stijgen. Fiets maar eens door een zwarte muur met je regenjasje alleen aan. Algauw merk je dat je een vergiet bent geworden en dat je jasje een opvangreservoir is. Nog maar te zwijgen van die attente chauffeurs die in mijn ogen extra door de grote waterplassen rijden om het water als een fontein om me af te schieten. Dan ben je pas een beekje, hopelijk zwemmen er geen vissen bij, die zouden te glipperig worden onder je koersbloes en in je koersbroek zou je ze ook niet dulden. Dat zeempje heeft al last genoeg om droog te blijven, geen anti-gel erbij. We wonen in België en hier hebben de weergoden andere namen me dunkt. Namen die niet op de kalender weer te vinden zijn. Heiligen die als kwakkels door het leven gaan, wie geeft er ons anders kwakkelweer? Vuile fietsen en nog vuilere schoenen die iedere keer weer om een poetsbeurt vragen. Gelukkig roesten mijn SPT-plaatjes niet en zie je mij al met een beroeste ketting ronddraaien? We moeten nog even op onze tanden bijten en voorlopig houden we het dan maar hier in de living op de rollen. Je moet me hier eens zien hollen op die rollen, niet te doen. Fietsen is plezant, wie zei dat ook weer?

Gast · 08 dec 2006, 18:54

Kwezel,

Tja, wie was het die verklaarde dat ... "fietsen plezant is"?
Wéét jij het misschien?

De ene of ander begijn, zeker?
Want ... kwezels houden zich hoofdzakelijk bezig met "dansen"!!!

telloorlekker · 10 dec 2006, 19:10

Goliard, nooit vermoedt wat een spiraaltje doen kan op een fietszadel ?

Gast · 12 dec 2006, 09:02

telloorlekker schreef:Goliard, nooit vermoedt wat een spiraaltje doen kan op een fietszadel ?

Zitten de spiraalveren niet "onder" het zadel, TLL?

Gast · 15 jan 2007, 16:40

Het leek alsof het slechte weer maar niet van ophouden wilde weten. Wanneer je langer dan drie weken van de fiets blijft moet je conditie van vooraf aan opnieuw opgebouwd worden. Terwijl het barslechte winterweer ons binnenhoudt, doet de hometrainer zijn werk voor de benen los te draaien. Nu is dat wel een surrogaatmiddel of een lapmiddel om niet uit conditie te geraken maar alle laps zijn beter dan geen. Afwisselend en afhankelijk van de weertoestand op de weg nemen we de koersfiets of de MTB. Als je een paar keer met je mountainbike door het bos geslopen hebt, lijkt het wanneer je de koersfiets terug onder je achterste krijgt, dat je vliegt. Je hebt vleugels gekregen en je merkt dat je nog uithoudingsvermogen hebt behouden. Maar mijn favoriete fiets is toch nog altijd mijn racebike. Terwijl er nog geen tuinactiviteiten zijn en de sociale verplichtingen van de laatste voorbije weken zo goed als achter de rug zijn, verlangt alles aan me naar de wegpiraterij. Die enkele keer dat het dan droog blijft snel je naar de kelder, pompt je banden op, zodat zezelf naar lucht moeten happen en weg ben je. Waar naar toe? Er zijn zovele mooie streken waar je naar toe kan en onderweg kan je nog altijd je programma aanpassen. Wanneer plan A niet meevalt, doe je gewoon plan B. Geen standaardbezigheden dus gisteren voor mij, geen fietspauze meer langer doen duren maar gewoon fietsen! Met de winterkledij aan en het voorraadeten in de achterzakken waren we algauw op weg om te genieten. En genoten hebben we. Een ontspannend fietstochtje van ongeveer 70 km vonden we meer dan genoeg en als het dan nog vlak is valt alles nog mee na een lange cooldown. Wel dringt het tot je door dat de trappers al eens zwaar kunnen zijn. Maar ik geef de hevige ijskoude wind de schuld, iemand moet toch de schuldvraag krijgen toebediend. Van omgebouwde fiets in de living terug naar het echte leven op straat, het vergt weer een aanpassing. Je komt gauw terug in je ritme en dan moet je je eigen nog intomen om niet te snel over je capaciteiten te gaan. Als je vertrekt moet je altijd eerst vertrekken in de richting waar de wind vandaan komt, zeggen ze. Dan is het gemakkelijker om terug te komen en hoef je geen al te grote inspanning te leveren met wind in de rug. Je kan de wind ook als een grote broer beschouwen. Hij toomt je in wanneer je te snel wil wezen en hij geeft je een duwtje als het te langzaam gaat. Alleen beschouw ik hem als een grote pestkop wanneer hij teveel en te lang aan mijn jas trekt. Geen geur van verse regen in onze neusgaten en ook nog geen ampetante boerenbuitengeuren. De weiden liggen nog braak en de kleur van groen was nog ver te zoeken. Je let niet altijd op kleine dingen zoals een bladerendek dat je ziet van ver liggen in de weiden. Immers kleuren roepen niet en maken geen geluid. Maar dat dempte de pret niet wanneer je bedacht dat je fiets het uithielt tot het einde. Gespaard gebleven op onze eerste dag van lekke banden, het is bijna een wonder geweest. Nochtans kwamen we enge bochten tegen, die bezaaid lagen met kiezelsteentjes. De boosdoeners voor elke fietser. We draaien ook onze teller terug op nul. Zo kunnen we bijhouden wat we ieder jaar doen. Vorderen we of haspelen we achteruit in kilometers te vreten? Eindelijk komen de vele fietstochten weer in zicht en kunnen we deelnemen aan de georganiseerde tochten. Pijlen zoeken en vinden, hopelijk deze keer in de goede richting. Ik zou bijna durven zeggen en schrijven dat ik met weemoed terug denk aan de dagen dat de vierjaargetijden ons parten speelden. Wind is voor een doorsnee fietser soms een storm in een gigantische hand, de pest van de trappers en je moet ook nog kunnen blijven zitten. Gisteren voelde het aan alsof we in een kolkende oceaan met vlot overstaken. Een ijskoude wereldzee die we in bedwang poogden te houden en het lukte. En met een matig fietsjaar zijn we niet meer tevreden, we willen elk jaar meer. Hopelijk volgen gauw de zonnige dagen waarop we bereid zijn te presteren met de fiets in de aanslag.

telloorlekker · 15 jan 2007, 19:05

Ik snap het niet, écht niet; ieder z'n meug, dat wel maar verder ... die panische schrik je fiets of ander voertuig te zullen missen als er teveel wind mee gepaard gaat ?
De wind van achter hé... wie niet ? Teveel spruitjes of ajuintjes zorgen daar wel voor, niet één die het voor uitlaat ! ja, toch; de muzikant in een blaaskapel, die blaast vooraan. Of nog anderen die je rechttoe rechtaan vooraan blaasjes wijsmaken over hun kunde en uithoudingsvermogen, maar in werkelijkheid daarmee ook de wind van voren krijgen...
Ik zou toch maar naar De Panne gaan wil men de wind van achteren hebben; die zeilkarretjes op het strand houden niet zo van die wind van voren. Die driewielertjes trekken de voren zelf... door het mulle zand, en steeds met de wind van achteren. De bestuurders van die voertuigen zijn ook kleverre jongens, die gaan er tenminste nog bij liggen; dat kun je niet hé... tenzij op een ligfiets. Al liggend schijnt men meer kracht naar de benen te kunnen stuwen; dat heb ik trouwens al gemerkt van menige snelfietsduivel... die gaan met een behoorlijk vaartje de laan uit.
En die zullen niet makkelijk het hoofd stoten; hun fietshelm lijkt me dan ook overbodige balast op dat vreemdsoortig wielbeest.
Mocht het niet zo prijzig zijn, ik zou het me wel veroorloven. Ik vlij me ook graag neer als ik in een verliefde bui ben. In weerwil van de liefhebberij van de zittende fietser wil ik hem of haar dat genot niet ontzeggen, maar het soort "liefde" dat daarbij afstraalt is toch van een heel ander allure dan bij de liggende soortgenoot. Of heb ik het mis ?
Wil je er, in deze periode bij gaan liggen ga dan skie-en. Daar waar het wit tapijt ligt loop je meer risico nu bij zo'n dun laagje. Met een behoorlijk vaartje stoot je op een graspol en voor je het weet lig je erbij...
Toch gezellig dat soort vermakelijkheid, liggend sporten.
Ik ben er stilaan te oud voor geworden, maar die nostalgie van liggen te rijen doet me soms wel eens opveren. Misschien wel met eenzelfde drift als die fietsdames naar hun harde zadel verlangen ?

Gast · 16 jan 2007, 10:52

Wat me opvalt als we langs het kanaal ergens trappelen tegen een ijltempo is dat er nog hier en daar oude fabriekshallen staan. Overal zie je wel iets op je weg al is het dan maar eenden die af en toe waggelend de straat oversteken. Ik griezel als ik bedenk dat zo een dier ooit in mijn wiel zou waggelen, ik moet er niet aan denken dat mijn platte spaken zouden breken. Dan nog liever die oude industriegebouwen die je nog aan industrie, aan werk, laten terug denken. Afwisselend links en rechts van een vaart staan de getuigen van vervlogen werkgelegenheden. Half in elkaar gezakte beroeste scheepswerven en aftakelende betonopslagplaatsen nemen een flinke hap uit het landschap. Ontwaar ik zowaar nog bunkers in het kanaal? Het groen lint van dikke bomen wordt onderbroken door die opvallende kleuren van beton. Wat zijn het voor bunkers in het kanaal of zijn het duikers stel ik me de vraag. Ik kan me nog herinneren dat we op zo’n hoge betonnen bunker een flinke duik in het kanaal namen. En niet met onze fiets want dat hoop ik niet dat het ooit gebeurd, alhoewel..
Toen laatst ploegmakkers een lange tocht langs het kanaal ergens maakten, gebeurde het waar we allang voor vreesden. De man had een nieuwe fiets en aan nieuw materiaal daar moet je aan wennen en andersom ook. Goedgezind vertrokken ze met hun vieren afwisselend het achterwiel nemen van de vrienden. Tot op een zeker ogenblik een onderwind kwam en dat is het gevaar van de fietser. Een hevige zij- en onderwind gaf hem een duw in de verkeerde richting. Hij raakte nipt het achterwiel van zijn voorganger en toen was het ploef. Vol schrik zagen ze hun makker in het kanaal tuimelen. Het was zo als in het programma: ‘fiets hem erin’. Nu kan men zich wel indenken wat een tumult in een koude decembermaand dat was. Nog een geluk dat de overigen alert bleven en vlug een helpende hand reikten aan de ongelukkige fietser. Met veel geluk slaagden ze erin om hem op het droge te trekken met een afgewaaide tak in de buurt. Dan heb je zo iemand terug op aarde geholpen en ineens zegt die doodgemoederd: “o jeetje, mijn huissleutel zat in mijn achterzak en die ligt nog in het kanaal. Hoe raak ik nu terug in mijn huis zonder dat vrouwlief het merkt?” Je zou voor minder een depressie oplopen maar gelukkig is alles nog goed afgelopen.
Sukkel maar eens in een ijskoud kanaal. Je hebt maar drie minuten de tijd anders ben je zo bij goddevader. Nu weet ik niet wat ik erger zou vinden. Een overmoedige eend tussen de spaken van mijn wielen krijgen of in ijskoud water sukkelen. Dan kies ik wellicht voor donkergroene oevers die contrasteren met de oude loodsen die je nog schaduwplekjes bieden als het stikheet is. En toch is de waterloop terug in opmars. Meer en meer wordt er vervoerd op het water om de autowegen te sparen. Maar de waterwegen sparen wel niet de fietswegen bij een overstroming. Ik hou mijn hart al stevig vast als ik bedenk dat Herbrigt weeral onder water komt te staan. Blank zoals ze het zo beeldig kunnen zeggen. Alles staat blank. Het jaagpad van Herbrigt naar Smeermaas laat al zijn gatenkaas zien. Wat verleden jaar nog in orde leek, is nu omhoog gekomen en weldra barst het uit haar voegen. Al is de toegang verboden tot dit jaagpas, toch maken we er nog dankbaar gebruik van en dan maar hopen dat je niet ineens met macadam, fiets en al de Zuid-Willemsvaart intuimelt. Hopelijk vergezellen ons de reigers langs het water want dieren hebben een neus voor nakend gevaar. Laat dan ook nog maar die opvallende kleurenbunkers nog een tijdje staan met hun historische achtergrond. Misschien hebben we ze ooit nog nodig om in te schuilen.

zandmannetje · 16 jan 2007, 11:29

Een overmoedige eend tussen de spaken van mijn wielen krijgen of in ijskoud water sukkelen

Kwezeltje,
hier zou ik insgelijks over twijfelen, maar toch niet langer dan 1/100ste. van een seconde. Als die eend juist gepast haar kop tussen de spaken steekt, hoef je ze alleen nog te plukken, en voor een paar sinaasappelen te zorgen.
Dat kan je toch niet vergelijken met het risico op een hartinfarct, wanneer je een duik neemt in het ijskoude water van het kanaal. Want door de steile wanden raak je daar zonder hulp niet meer uit, zelfs in de zomermaanden leg je hoogstwaarschijnlijk het loodje.
En verder, na wel heeeel lang nadenken heb ik het antwoord gevonden (denk ik toch) op de vraag waarmee jij deze topic begonnen bent.
De fiets, is het een hij of een zij?
Een herenfiets is een hij en een damesfiets een... potverdikkeme dat klopt ook niet, want bij racefietsen is er geen wezenlijk verschil tussen de twee. Dan zal ik het er maar op houden dat een fiets een onzijdig voorwerp is, zoals een homo...