Moderne Sprookjes

[zandmannetje]

Roodkapje, epiloog

Wanneer oma eindelijk haar vork neerlegt, slaakt ze een diepe zucht van voldaanheid.
“Ikke nog nooit zo’ne lekkere couscous geëten, isse nog lekkerder dan bij Achmed in Casablanca.”
Een gelukzalige glimlach speelt rond haar mondhoeken, de cocaïne mist zijn uitwerking niet. Ze vertoeft in hogere sferen, m.a.w.ze is zo “stoned” als een aap en begint op haar stoel heen en weer te wiegen.
Waarom dat nu precies een aap moet zijn is mij zelf niet helemaal duidelijk, het zijn zo van die uitdrukkingen die een mens eenmaal hoort en vervolgens klakkeloos overneemt, zoals b.v.b.”schijten als een reiger”
Hoewel ik de uitwerpselen van dergelijke vogel nog niet aan een diepgaand onderzoek heb onderworpen, lijkt het mij toch dat andere diersoorten hier evengoed voor in aanmerking komen. Wat mankeert er aan een hond, om zomaar iets te zeggen, of aan een olifant?
In haar roes bevindt ze zich terug in het verleden, toen zij als jonge en begeerlijke 18-jarige meid met haar Bedoeïenouders rondzwierf door de Sahara. Op haar kameel gezeten, met haar boerka als een vlag achter haar aan wapperend, was zij een echte Toeareg, die voor geen enkele mannelijke ruiter moest onderdoen.
De stofwolken door de hoeven van haar rijdier opgeworpen, stegen zo hoog in de lucht dat ze het zonlicht verduisterden, en het geluid van de hoeven klonk als de rollende donder tijdens een zeldzaam onweer.
Eens afgestegen ging ze overigens met plezier aan die mannelijke ruiter ten onder, hoe meer hoe liever stond hoog in haar devies. Zij was even heet als het woestijnzand...
Op luttele jaartjes had zij zich een ijzersterke reputatie opgebouwd van onverzadigbare mannenverslindster, haar naam was gekend van Casablanca tot Ifri, van Agadir tot Marrakech.
De Imam Benali, een goed heilig man die blindelings leefde naar de regels van de koran, probeerde haar voor deze feiten verschillende malen aan de schandpaal te nagelen tijdens zijn dagelijkse preek, maar de mannelijke mattenknielers hadden de vervelende gewoonte massaal de moskee te verlaten als hij begon te preken over de zonde in het algemeen, meer specifiek over zondigen met Mosima in het bijzonder.

Een beetje ongerust houd Fatima haar oma Mosima in de gaten, maar vermits de gelukzalige uitdrukking niet wijkt van haar gezicht, besluit ze de zaken af te wachten die komen gaan.
Overigens een gezonde levensfilosofie...
Op dit ogenblik wordt er aangebeld. Terwijl Fatima zich naar de parlofoon begeeft, snelt oma reeds naar de voordeur, zo verrassend snel dat het lijkt of ze nog steeds op haar virtuele kameel gezeten is.
Mustafa die in de veronderstelling verkeert dat Roodkapje de deur zal openen, heeft met een brede grijnslach op het aangezicht zijn lange regenmantel opengeworpen, want behalve kinderverkrachter is hij ook een exhibitionist bij gelegenheid.
Maar tot zijn ontzetting is het een oudere versie van Roodkapje die opdoemt.
Wanneer Mosima, nog diep in de roes van de cocaïne, de deur opent en plotseling de heerlijkheid aanschouwt van iets dat ze al heel lang niet meer aanschouwt heeft, denkt ze het paradijs te zien.
Mustafa krijgt niet de tijd om teleurgesteld te zijn, omdat het niet Roodkapje is die voor hem verschijnt.
Een onvermoede, alles overweldigende geile kracht maakt zich meester van oma, en zij sleurt Mustafa binnen, gebruik makende van dezelfde handgreep die in een vorig hoofdstuk agente Gaby reeds bezigde.

Laten we nu niet te snel oordelen over omaatje als zijnde maniakaal manziek, want het is al vele jaren dat haar Abdullah zijn ziel terug heeft binnengeleverd bij Allah. Hij is bezweken aan oma’s niet in te tomen hartstocht.
Aan die tomeloze hartstocht en tevens aan die 40-ton vrachtwagen, die hem verpletterde tegen een betonnen muur.
Abdullah was, (dit in tegenstelling tot vele van zijn soortgenoten) namelijk tewerkgesteld op een expeditiebedrijf. Hoewel hij zo dikwijls als enigszins mogelijk gebruik maakte van de voorzieningen van de ziekenkas, was hij die noodlottige dag op post. Toen de bewuste camion volledig geladen was met 40 ton varkensvlees dat in Marokko na een speciale behandeling als schapenvlees op de markt moest komen, dacht de chauffeur verkeerdelijk dat hij in de eerste versnelling schakelde, maar het was in de achteruit.
Abdullah was nog slechts enkele millimeters dik, toen de chauffeur terug vooruit reed. Maar hij was wel heeeeeel groot geworden. De eerste aanblik was of er hing een vasttapijt tegen de muur genageld, een Perzisch tapijt in bonte kleuren. De bedrijfsleider had eerst geopteerd om hem daar te laten plakken als reclamebord, maar daar was van de organisatie “De rechten van de mens, ook van de doden” bezwaar tegen ingediend.
En zijn moslimbroeders wilden graag dat hij in zijn thuisland begraven werd. Dus werd hij zorgvuldig opgerold, zoals een rol tapis-plain.
Maar Sabena weigerde het transport op deze manier te verrichten.
Er bestond een clausule dat lijken in een gesloten kist moesten vervoerd worden, beweerde de woordvoerder.
Tenslotte was de oplossing Abdullah in plakjes te snijden, zoals spekreepjes, om hem zodoende in de kist te krijgen...
Maar laten we het verleden rusten en verder gaan met ons verhaal.

Wanneer Mustafa ruggelings op het bed gesmeten wordt, en er als het ware een wervelwind op hem nederdaalt, weet hij de eerste momenten niet wat hem overkomt, hij is compleet onthutst.
Maar dra veranderd die onthutsing in een hemels gevoel, iets wat hij voordien nog nooit ervaren heeft.
Oma berijdt Mustafa aan dezelfde snelheid zoals ze vroeger haar kameel bereed, keer na keer opnieuw, en Mustafa vreet van pure gelukzaligheid de lakens op.
“Nooit, nooit nog kinderen meer voor mij” neemt hij zichzelf voor “dit is wat anders zeg, dat wil ik voor de rest van mijn leven”
Na enkele uren, wanneer eindelijk oma’s passie enigszins geweken is en zij stilaan geheel bevredigd terug op de aarde is nedergedaald, en de cocaïneroes volledig uitgewerkt is, vraagt Mustafa dadelijk oma Mosima ten huwelijk. Aanzoek waarop oma na een lange aarzeling van precies 2 seconden volgaarne ingaat.

Inmiddels had Roodkapje het huis van oma verlaten, behoorlijk geschokt en in de war.
Op school kreeg ze sinds verleden jaar seksuele voorlichting en zij had dus een ijzersterk vermoeden van wat er gaande was in de slaapkamer, een vermoeden dat alleen maar bevestigd werd toen ze even aan de deur ging piepen en daar een tafereel aanschouwde dat ze tot het einde van haar dagen niet zou vergeten.
Ze besloot op school zogauw mogelijk de juffrouw te interpelleren over wat zij verkeerdelijk de kinderen had uitgelegd, want hier gebeurde het juist andersom, of beter ondersteboven!
Telkens en telkens weer zou Fatima proberen dat tafereel na te bootsen in haar latere leven. Tevergeefs echter, een Toeareg amazone is niet te imiteren. Vele jaren kameel berijden ligt hieraan ten grondslag...

Zal ik nog verder berichten over het huwelijksfeest, en over de rellen waarop het tenslotte uitmondde?
Over het half dozijn geparkeerde auto’s dat in de fik werd gestoken, bij gebrek aan Bengaals vuurwerk?
Neen, het is welletjes geweest, laat me volstaan te vermelden dat Fatima het bruidsboeket opving dat oma de lucht insmeet...

[zandmannetje]

Is het eigenlijk nog nodig dat ik het sprookje van Assepoester herschrijf, nadat je dit krantenartikel hebt gelezen?

09/11 Bron GVA
Moeder gebruikte dochter als huisslavin

De Hasseltse correctionele rechtbank veroordeelde een Marokkaans echtpaar voor de mishandeling van hun acht kinderen.
De feiten deden zich voor tussen 1999 en 2004. Het meisje - het tweede kind van het echtpaar en de oudste dochter - was nog schoolplichtig. Toch gebeurde het geregeld dat ze niet kwam opdagen in de school, vooral ‘s woensdags, omdat haar moeder (39) haar inschakelde voor het poetsen van de woning.

Ofwel werd het Assepoestertje opgezadeld met de zorg over de jongere kinderen. Er was nog een andere reden waarom het kind uit de klas wegbleef: ze droeg de littekens van de mishandelingen die ze onderging. Geregeld sloeg de moeder haar, zelfs met stokken.

In september vluchtte het meisje naar een tante die de politie alarmeerde. De moeder heeft altijd geloochend dat ze haar dochter mishandelde. Volgens haar waren de littekens afkomstig van een val van de trap, ruzies op school of het spel met haar broers.

De moeder ontkende ook dat ze haar kind aan de schoolplicht onttrok. Ze beweerde dat het meisje in een andere school Arabisch leerde.

De moeder liep een gevangenisstraf van drie jaar op, waarvan ze slechts zes maanden moet uitzitten. Ze geniet uitstel om haar in de gelegenheid te stellen de jongere kinderen op een fatsoenlijke wijze op te voeden.

Maar er zijn voorwaarden verbonden aan het uitstel: zo moet ze zich laten begeleiden en naast een inburgeringscursus ook een cursus Nederlands volgen. De vader (41) liep een celstraf van één jaar op, volledig met uitstel als hij de opgelegde voorwaarden opvolgt. Het paar moet in totaal 3.400 euro gerechtskosten betalen

[Gast]

Gerechtskosten betalen? Dag Jan! Moet er nog zand zijn? Ze zullen zich haasten. Da volkske is het betalen nie gewoon... Wij zullen er voor opdraaien, zoals overal en altijd.

[Gast]

Het paar moet in totaal 3.400 euro gerechtskosten betalen

Die laatste zin mag je in ieder geval al vervangen door:"Het OCMW zal in totaal 3.400 Euro gerechtskosten betalen" om het risico te vermijden dat de deurwaarder bedreigd wordt en politiehulp moet inroepen, met alle mogelijke kwalijke gevolgen vandien.

[Gast]

Zandmannetje, doordat Assepoester plots te gevoelig ligt is er ook nog Hans en Grietje hoor.

[telloorlekker]

Of Holle Bolle Gijs... die heeft in de Efteling toch dezelfde functie...

[zandmannetje]

DOORNROOSJE

Deel 1

Een hele tijd geleden, in een klein landje temidden van Europa, gebeurde het volgende.
De koning en koningin waren na vele jaren huwelijk nog steeds kinderloos, hun diepe wens ging maar niet in vervulling.
Hoelang de devote koningin ook zat te bidden voor het altaar van de goede god, hierin hartstochtelijk bijgestaan (bijgezeten is beter?) door haar even godvruchtige echtvriend, hoeveel kaarsen ze ook in de fik staken, het mocht niet baten.
Dit stemde haar zo bitter, dat zij verwijten naar ’s konings hoofd begon te slingeren.
“Volgens mij kent gij er niets van, van een kindje maken, ik zou beter een of andere senior van seniorennet laten opdraven, volgens ik gelezen heb op hun website zijn dat allemaal dorpsstieren, of althans dat denken ze toch van zichzelf. Ze mogen dat van mij eens komen bewijzen”
“Neen schatje” sprak de wijze vorst, naar buiten toe heel bedaard, maar inwendig ziedend van woede
“daar kan niets van in huis komen, dan smeren ze naderhand in het lang en breed op hun forum uit hoe goed zij wel waren, en word ik belachelijk gemaakt. En trouwens hoe kan ik jou een kindje maken, je brengt meer tijd door bij de kardinaal in de kerk dan in ons bed. Als je dan toch zo graag een kindje wilt, kunnen we er misschien eentje adopteren, een negertje of een Aziaatje, wat denk je daarvan?”
“Als wij een kind adopteren moet het een blank kind zijn mijn beste, ik ken onze onderdanen een beetje, zij zouden waarschijnlijk niet graag geregeerd worden door een zoeloekaffer. Want ook kleine kaffertjes worden groot, weet je”
De wil van de koningin geschiedde, bij een postorderbedrijf werd een kindje besteld en dit werd netjes door taxipost afgeleverd aan het kasteel. Het was een allerliefst mooi meisje, en het koningspaar besliste een groot feest te geven voor de gehele bevolking, of althans voor een zeker gedeelte daarvan.
“Dan kan ik van de gelegenheid gebruik maken om meteen enkele onderdanen in de adelstand te verheffen. Dat kan er op af, onze dotatie wordt toch met enkele tientallen miljoenen opgetrokken nu we een kind hebben. Er loopt een oude voetbalkeeper rond die graag baron zou worden, wel laten we hem baron maken. Het kost ons niets, en alzo doende houden we onze onderdanen tevreden” sprak de koning.
Ook de leden van de regering werden allemaal uitgenodigd, zelfs die van de oppositie, al waren daar mannen bij die liever het hele koningschap zagen opgedoekt worden en vervangen door een republiek.

[zandmannetje]

DOORNROOSJE

Deel 2

Tijdens het grote galafeest gebeurde het onvoorstelbare...
De aantrekkelijke vrouwelijke minister van arbeid, gewend om steeds veel complimentjes te krijgen omwege haar mooie uiterlijk, -minder omwege haar prestaties op het kabinet-, was razend jaloers dat niemand haar nog een blik waardig keurde. Alle aandacht ging naar dat kleine meisje, dat zo met haar poepje in de boter gevallen was.
En de minister had al zoveel champagne achterover gekieperd, dat ze meer dan een klein beetje beschonken was toen ze voor het prinsesje kwam te staan.
Aan die dronkenschap was het waarschijnlijk te wijten dat ze een vloek uitsprak, aan de dronkenschap en ook een beetje aan het feit dat ze tot een heksenkring behoorde, die bij elke volle maan in het bos bijeenkwamen onder een eeuwenoude eikenboom om rituele dansen uit te voeren, zoals de salsa en de lambada.
Trouwens, op enkele uitzonderingen na maakten alle leden van de regering deel uit van deze duivelse satanistengroep.
Dat hielp ontegensprekelijk om zonder gewetensbezwaar geld af te truggelen van de modale belastingsbetaler.

“Awel hé, ik zal eens iets zeggen sè, dat schoon jonk gaat voordat ze zestien jaar wordt verkracht worden door een smerige oude pedofiel!”
Alle gesprekken in de troonzaal vallen stil. Zelfs een grote blaaskaak, die vroeger nog trainer in gevechtsporten is geweest en altijd het hoogste woord voert, verstomt in zijn uiteenzetting ‘hoe een nieuwe politieke partij op te richten met mijzelf aan het hoofd’.
Maar daar verschijnt een andere vrouw ten tonele.
Zij is insgelijks minister, van justitie nog wel, al is zij voor die job minder geschikt vanwege haar al te goede inborst. Die goedheid ging zo ver, dat ze zelfs zware misdadigers die voor vele jaren vastzaten toeliet om op verlof te gaan. Maar zij behoorde eveneens tot de heksenkring, ook zij had de macht om vervloekingen uit te spreken
Nu zegt zij “Die vloek kan ik niet ongedaan maken, maar ik kan er wel voor zorgen dat het geen oude vieze man zal zijn die Doornroosje verkracht, maar een propere. Eh, ik bedoel een jonge mooie man...”
We mogen haar deze kleine verspreking vooral niet ten kwade duiden, want zij heeft de gewoonte om in het dagelijkse leven Frans te spreken.

Enkele jaren verglijden, de koning komt echter onverwacht het loodje te leggen op een van zijn vele vakantiereizen .
Hij wordt opgevolgd door zijn jongere broer, in de ‘high-society wereld’ een fuifnummer zonder concurrentie, die tussen zijn amoureuze avonturen nog de tijd heeft gevonden bij zijn eigen echtgenote enkele kinderen te verwekken. Vermits het hemdje steeds en altijd nader is dan het rokje, wordt Doornroosje als zijnde een aangenomen kind op een zijspoor geschoven, zij komt niet meer in aanmerking voor troonsopvolging.
De natuurlijke kinderen van de nieuwe koning bestaan uit een prinses die een saai en eentonig leven slijt in een naburig landje, en waarover dus niets te vertellen valt, een varkenshoeder en een houten klaas, wiens voornaamste bezigheden er in bestaan de burger van hun land te vermaken met hun dolle fratsen.
Het zijn allebei echte lolbroeken en hebben weinig moeite om de bevolking te entertainen. De jongste is een dierenvriend en wordt daarom varkenshoeder, maar leert tevens snelle bolides te besturen, en om zijn mannelijkheid te bewijzen gaat hij een liaison aan met een populaire zangeres ten lande, waaruit tenslotte een liefdeskind voortkomt. Tot volle tevredenheid en goedkeuring van de gehele bevolking, die nu overtuigd zijn dat hij een echte man is.
De oudste echter is een echte houten klaas, maar slaagt er toch in de enige straaljager die hun luchtmacht rijk is enkele minuten op volautomatische piloot te besturen. Wat op goedkeuring van de voltallige senaat kan rekenen, maar eigenaardig genoeg niet de minste reactie oplevert bij de bevolking. Veel meer bijval oogst hij dan weer met het debiteren van straffe uitspraken op zijn buitenlandse reizen, die niet zelden de voorpagina van de krant halen. Ook houten klaas slaagt er in, zij het niet zonder moeite, om een resem kinderen te verwekken bij zijn echtgenote. Hij noemt die dan om beurt een mannetje of een vrouwtje.

Maar laten we terugkeren naar ons Doornroosje, die we jammerlijk uit het oog verloren waren. Overigens niet moeilijk om in de hoek gedrumd te worden door de leden van een zo populaire familie...
Op jonge leeftijd wijkt ze reeds uit naar een eiland, alwaar ze de edele kunst van voorwerpen uit papiermaché maken leert beheersen.
Maar de vloek blijft haar achtervolgen. Op de avond voor haar zestiende verjaardag wordt ze helemaal volgens de voorspelling aangerand door een jonge man, die haar vervolgens ten huwelijk vraagt.
Doornroosje doet alsof ze op zijn aanzoek ingaat, maar op haar appartement gekomen geeft zij hem een glas gin te drinken met daarin een sterk vergif. Iets later, om te controleren of hij wel degelijk dood is, ontkleed zij zich volledig en voert vervolgens een professionele paaldans uit, en wanneer enige reactie zijnentwege uitblijft weet ze zeker dat hij naar pierenland is.
De dag daarop prepareert zij hem op dezelfde wijze zoals de oude Egyptenaren vroeger hun mummies klaarmaakten voor het eeuwige leven. Zij verpakt de kerel in papiermaché, en noemt het standbeeld heel toepasselijk ‘De verkrachter’.
Dit werk zal haar tenslotte wereldwijde roem opleveren, zodat het sprookje toch nog goed afloopt...

[zandmannetje]

Een aandachtige, gefrustreerde lezer heeft mij via een mail met mijn neus op het feit gedrukt, dat zandmannetjes versie van Doornroosje evenveel gelijkenis vertoont met het originele sprookje als een pinguin met een arend.
Het verheugde mij als het ware dat er überhaupt toch nog een reactie kwam, want wat mij betreft zijn de meeste senioren reeds aan hun winterslaap begonnen, als is het klimatologisch en meteorologisch gezien nog bijlange geen winter !
Hoewel een zandman wel degelijk in de woestijn thuishoort, is er geen enkele reden hem helemaal alleen in diezelfde woestijn te laten preken. Zoniet bekeer ik mij misschien nog tot de islam, met alle noodlottige gevolgen vandien. Na mijn explodatie zal ik niet veel meer te vertellen hebben, denk ik zo bij mezelve.

Deemoedig moet ik hem echter gelijk geven, er is geen enkele snars gelijkenis te bespeuren.
Waar hij verder zegt dat Roodkapje nog enigszins te pruimen viel, daar was als enige overeenkomst toch nog dat ze allebei een grootmoeder hadden, in Doornroosje is enigerlei gelijkenis helemaal zoek.
Tevergeefs heeft hij gezocht naar spinnewielen en een honderdjarige slaapster.
Weerom maar al te waar, beste kerel!
Tot mijn verdediging kan ik echter aanvoeren dat de meeste senioren geen honderd jaar meer de tijd hebben om op de afloop van een sprookje te wachten.
Tegenwoordig moet het vooruit gaan. Bijna schreef ik voorruit gaan, maar dat is iets helemaal anders uiteraard.
Ten persoonlijke titel ken ik iemand die door zijn voorruit gegaan is, toen de motor van zijn auto plots blokkeerde (in die tijd was er van een veiligheidsgordel niet eens sprake).
De behandelende chirurg heeft die kerel zijn bakkes met een hamer terug ineen moeten kloppen. Toen hij naderhand naar huis mocht en bij aankomst de voordeur opende, belde zijn vrouw de politie.
Zij geloofde hem niet toen hij beweerde haar wettige echtgenoot te zijn. Ook de politie geloofde hem niet, bij vergelijking met de foto op zijn identiteitskaart.
Pas na 3 dagen, toen de uitslag van de DNA-test binnenkwam, hebben zij hem uit de cel gelaten.
Binnen de kortste keren was het koppel gescheiden.
"Als ik wil griezelen ga ik wel naar een horrorfilm" zei zij.
Ik geloof trouwens dat hij daarna filmacteur geworden is, zelfs de hoofdrol heeft gespeeld in 'Het monster van Liechtenstein'

Maar genoeg hierover, het ging eigenlijk over Doornroosje.
Wel beste man, ik heb er helemaal geen bezwaar tegen als jij de titel vervangt door een ander opschrift. Enkele tips dienaangaande:
'De verstoten prinses' 'De prinses die er geen was' 'Geen was zonder Dreft'...van mij mag het allemaal, zolang mijn royalties maar betaald worden.
Zodat ik kan genieten van een onbezorgde oude dag later, in sprookjesland...

[zandmannetje]

De kleine prins.

Lang geleden,- hoewel bij nadere beschouwing niet zo heel lang-,was er eens een klein koninkrijk dat zowat in het midden van West-Europa gelegen was.
Het was een welvarend land met hardwerkende inwoners, in de noordelijke helft werd wel harder gewerkt dan aan de zuidelijke kant, maar dat was zuiver te wijten aan de klimatologische omstandigheden.
In het vlakke Noorden hadden de boerenpaarden geen of nauwelijks moeite om de vette grond om te ploegen, in het heuvelachtige Zuiden daarentegen hadden ze niet eens boerenpaarden voorhanden.
En als ze die überhaupt zouden gehad hebben, hadden ze het waarschijnlijk vertikt om bergop een ploegschare voort te slepen.
Aan het hoofd van dit kleine paradijsje stond een koningspaar, nogal wiedes want anders zou het geen koninkrijk zijn maar een bananenrepubliek of zo, al ging hier en daar zelfs een stem op van een zeldzaam ontevredene dat dit inderdaad het geval was...
Nu had de koning het in de tijd voor zijn koningsschap, toen hij nog als prins door het leven swingde, het behoorlijk bont gemaakt.
Al is bont gemaakt een wat summiere beschrijving van een feestvarken zonder weerga, bekend en berucht in alle nachtclubs van de Franse Côte d’Azur en de Italiaanse Rivièra. We zouden beter zeggen dat hij het had bruingebakken.
Hoeveel prinselijke nazaten tijdens die stormachtige periode het levenslicht zagen, daar kunnen de geschiedsschijvers slechts naar raden.
Waarschijnlijk waren het er vele tientallen, slechts van één werd het effectief bewezen.
Bij zijn wettige gade werden insgelijks kindjes verwekt, maar dat was slechts om in hogelijke mate zijn dotatie op te vijzelen, dotatie die hem overigens met gulle hand werd toegekend vanwege alle inwoners van zijn landje omdat ze anders met hun vele geld toch geen blijf wisten.
Deze kindjes, drie in totaal, zullen we nu eventjes onder nadere beschouwing nemen.
Er was een meisje, een weinig kleurrijke figuur, die op huwbare leeftijd naar een NOG kleiner buurlandje trok om daar de lakens te gaan uitdelen. Dit deed zij voornamelijk om ze te laten uitwassen, en ze naderhand proper terug te krijgen. Aan het uitdelen van lakens valt nu eenmaal meer plezier te beleven dan aan ze zelf moeten wassen, dat zal niemand betwisten.
Over haar valt verder niets zinnigs te vertellen, dit in flagrante tegenstelling tot haar broers.
De oudste was een vleesgeworden figuur uit een stripverhaal, een Jan Klaassen maar dan eentje zonder trompet.
Hij bezweek bijna onder het verschrikkelijke verantwoordelijkheidsbesef, dat hij ooit koning zou worden, en na een veertigtal jaren nog steeds niet bij machte was om de taal van de meerderheid zijner onderdanen op een fatsoenlijke manier te spreken.
Maar het is ook niet over hem dat dit verhaal gaat, dit is een ander verhaal genaamd "de grote prins", het gaat hier over de jongste zoon, over de kleine prins.
Van bij de geboorte reeds een lolbroek zonder weerga, maar dan alreeds steeds begerig lonkende naar het mooiste en duurste speelgoed. Alsook naar de mooiste en bestgevormde kindermeisjes. Geboren met een gat in zijn hand, zodat hij zich genoodzaakt zag zijn kas op een invertieve manier aan te spekken.
Door de inwoners van het land stevig in het hart en de armen gesloten, wegens zijn zogezegde rebellerende houding tegen zijn familie.
Niet zelden vorderde hij daarvoor zijn oudere broer en zus op om samen de tijd rond Nieuwjaar in lompen gekleed rond te lopen in de straten van de hoofdstad. Om bij de lokale neringdoeners hun afwezige muzikale talenten tentoon te spreiden door het zingen van
"trois rois, donnez moi un nouveau chapeau”
Hoe weinig zullen de winkeliers bevroed hebben dat het echte koningskinderen waren, die hen uitvloekten toen de gift niet het door hen verhoopte grootte opleverde.

Lees in deel twee hoe het de kleine prins verging op latere leeftijd...

[zandmannetje]

Ook kleine prinsjes worden groot, maar er is een spijtig gegeven bij ons exemplaar, de grijze hersencelletjes evolueren niet evenredig aan de rest van het prinselijke lichaam. Ons prinsje is één der uitverkorenen, die in hun geest altijd kind zullen blijven.
Tot dat inzicht komen insgelijks aldra de leraren van de verschillende colleges, waar wordt getracht hem enige kennis in te pompen.
In zoverre na gemeenschappelijk overleg besloten wordt hem zijn diploma zo maar te overhandigen, zij het dat met 36% op het puntentotaal dit niet de gebruikelijke gang van zaken is.
Maar voor koninklijke afstammelingen kan al eens een uitzondering gemaakt worden , als men dan voorgoed van een ettertje verlost is.
Vooral bij de heer Worstmans, leraar Nederlandse taal, valt het niet in goede aarde dat het prinsje er op school reeds op staat aangesproken te worden met Monseigneur door zijn medeleerlingen, en hijzelf slechts met meester betiteld wordt...
Na zijn schoolperiode valt onze prins in een zwart gat. Zelfs het feit dat hem door de gatlikkers van de huidige regering een dotatie buiten alle proporties wordt toegekend, kan hem maar matig opvrolijken.
Er is weinig dat hem uit zijn apathie kan halen, tot de dag dat hij zijn vader in een sportwagen Mercedes coupé ziet voorbijrazen.
Met een nieuwe hobby en een fanatieke overtuiging begint hij de showrooms van exclusieve sportwagens en motorfietsen af te dweilen, nu pas tot het besef komende dat hij met zijn riante inkomen zich een wagen kan veroorloven zoals slechts de allerrijksten dat kunnen.
Twijfelende tussen een Ferrari en een Maserati, zal deze laatste tenslotte het voorwerp van zijn voorkeur worden. Wagen waarmee hij tal van snelheidsrecords weet te breken, en een verzameling boetes bijeen harkt die slechts zeer weinigen kunnen voorleggen.
Omdat hij toch zo sympathiek en zo clownesk overkomt bij zijn onderdanen, betalen zij met graagte deze boetes voor hem.

Wanneer tenslotte enige tijd nadien zijn mannelijke hormonen beginnen op te spelen, nodigt hij een alom gekende revuezangeres naar zijn villa om ingewijd te worden in de liefdesspelen.
Door de voltallige bevolking wordt ten zeerste geapprecieerd dat hij nu bewezen heeft een echte man te zijn geworden, nadat per ongeluk (?) dit liaisonnetje in de pers uitlekt.
Zijn populariteit kent welhaast geen grenzen meer, voornamelijk om reden dat hij uiterlijk een gewone mens lijkt, waar zijn oudere broer overkomt als een minder gelukte versie van Pinokkio.
Ons prinsje, nu reeds geruime tijd op huwbare leeftijd gekomen, zet de grote stap en laat zich in de echt verbinden met een onderdane.
Maar dra zal blijken dat de hem toegekende dotatie niet voldoende is om de hem insgelijks toegekende villa te onderhouden, dat zelfs de Maserati in de garage moet blijven bij gebrek aan geld voor benzine.
Enige spitsvondigheid is hem echter niet vreemd, wanneer zijn echtgenote bevalt van een tweeling verpatst hij hun foto's voor een som waarvoor een modale burger enkele maanden moet werken...en tevens doet hij beroep op de zeemacht van zijn land om hem uit de problemen te redden, goed beseffende dat geen gewone sterveling aan een prins van koninklijke bloede zal durven raken.
Niets anders dan dikke pech doet dit snuggere plan echter mislukken, en onze held wordt tot zijn grote ergernis zelfs opgeroepen om een getuigenis af te leggen!
Gelukkig maar dat zijn hersens nog steeds geen verdere ontwikkeling hebben doorgemaakt, zodat hij zelfs niet hoeft te liegen wanneer hij onder ede verklaart van niets te weten.
En zijn onmetelijke populariteit bij zijn onderdanen zal pas blijken, wanneer hij bij aankomst en vertrek bij de rechtbank nog steeds bejubeld wordt door met vlaggetjes zwaaiende ...
(vul hier zelf in: landgenoten, idioten, royalisten, halve of hele garen, sympathisanten...)
Het sprookje heeft nog geen einde, maar ontegensprekelijk zal binnenkort prinsjes onschuld blijken...

[zandmannetje]

Jozef en Maria.
Deel 1

Jozef vloekte hartsgrondig.
Niet éénmaal, maar zelfs driemaal achter mekaar “godverdomme, godverdomme, godverdomme...” en beukte hierna uit pure frustratie met zijn hoofd op het stuurwiel van zijn Landrover.
Dat bekwam hem niet al te best, we mogen zelfs gerust stellen dat deze handeling hem zeer slecht bekwam, want de knagende hoofdpijn waar hij sinds vanmorgen mee opgescheept zat, veranderde op slag in barstende hoofdpijn.
Het stuurwiel van een Landrover is tenslotte niet ontworpen om met het hoofd op te bonken, dat kan iedere ingenieur in dat bedrijf tewerkgesteld jou op een briefje meegeven, inzake hardheid komt het zelfs op de tweede plaats, na een betonnen muur.
Een betonnen muur of eventueel een betonnen paal staat onwrikbaar op de eerste plaats bij de harde voorwerpen.
Al zullen sommige senioren van dit net beweren dat hun paal even hard is, in een bepaalde toestand.
Maar laat ons deze bewering in een alleszins gerede twijfel trekken.
“Ben jij nu helemaal van god verlaten?” kreunde Maria die op de achterbank van de jeep gelegen was.
“Zwijg vrouw” sprak Jozef streng “jij moet mij hoognodig god onder mijn neus komen wrijven, had jij je niet zwanger laten maken zaten we nu nog rustig thuis naar Familie te kijken. En mij dan nog voor een onnozelaar houden, mij bezweren dat je zwanger gemaakt bent door een duif!
Zwanger gemaakt door de drie koningen ja , met Albert op kop”
Waarop Maria er verder verstandig het zwijgen toe deed.
Jozef opende de deur aan de achterzijde en haalde er zijn Amerikaans schupje uit, samen met de rieten matten die reeds tweemaal hulp hadden moeten brengen op deze vermaledijde reis. Hij knielde neer in het warme woestijnzand en begon met de kleine spade het zand voor de wielen weg te trekken. Het begon al routine te worden, de rieten matten nog zover mogelijk onder de banden schuiven en hij nam opnieuw plaats achter het stuur.
Toen de jeep in beweging kwam moest hij de neiging onderdrukken om maar meteen verder te rijden, maar stopte dan maar wijselijk om de matten op te halen.
Als ze nogmaals nodig zouden blijken raakten ze helemaal niet ter bestemming.
Hij rolde dus zijn matten op en deponeerde ze in de koffer.
We mogen gerust aannemen dat hier het gezegde ‘zijn matten oprollen’ als het ware ontstaan is!
Die bestemming was overigens het hotel “De kameel met 5 poten” in Jerusalem, en Jozef dacht mismoedig aan de clausule die bij de boeking vermeld stond
‘Indien u niet voor 19u. ter plaatse gearriveerd bent wordt de reservatie van uw kamer geannuleerd”
Als het zo verder ging mochten ze blij zijn als ze tenslotte voor middernacht hun bestemming zouden bereiken.
Hij had verdorie moeten ingaan op het voorstel van die tweedehands autohandelaar in Dahab, die zijn Landrover wou omruilen voor een Citroën ZX.
“Kijk Sahib, zo goed als nieuw, deze ZX heeft 2x Parijs-Dakar gewonnen, die vliegt over het woestijnzand!”
De jeep zwoegde langzaam verder door het mulle zand van de Sinaï...

[zandmannetje]

Jozef en Maria deel 2


Nog tweemaal moet Jozef de Landrover uitgraven uit het woestijnzand en de rieten matten bezigen. Wanneer eindelijk de jeep tot stilstand komt voor ‘De kameel met 5 poten” is het bijna middernacht, achter de balie zit slechts een slaperige nachtwaker.
Op Jozef’s vraag,en na het uitpluizen van de gastenlijst kon die wachter alleen maar beamen wat Jozef reeds vermoedde, hun kamer was verder verhuurd omdat ze niet tijdig waren gearriveerd.
“Probeer het eens in de ‘Gebalsemde Farao’ “ raadde de wachter Jozef aan, toen die op het punt staat een zenuwinzinking te krijgen.
Maar ook in dit etablissement was geen bed meer vrij, en doelloos reed Jozef door Jeruzalem straatje in straatje uit.. Het gekreun en gehijg van Maria werd allengs luider, Jozef zag reeds het doemscenario onder ogen dat ze zou bevallen op de achterbank van de Landrover,.
Toen hij dan op een gegeven ogenblik een gammel schuurtje passeerde waarvan de gammele deur in zijn gammele deurpost open hing, trapte hij abrupt op zijn rem om een kijkje binnenwaarts te nemen.
Eenmaal zijn ogen aan het duister gewend waren zag hij in een hoek van het krot enkele dieren staan, bij nader inzien zijn het een os en een ezel.
In een andere hoek ligt een hoop stro, aan de geur te oordelen als vloerbedekking hebbende gediend om de ontlasting van eerder genoemde viervoeters op te vangen.
Met toegeknepen neus slingert Jozef de grootste plaveien in de vrije hoek, en maakt van het overblijvende min of meer propere stro een soortement matras. Daarna helpt hij Maria uit zijn wagen en helpt haar op de geïmproviseerde brits.
Op haar luide tegenwerpingen reageert hij met “Luister eens poepeke, als jij komt te bevallen op de achterbank van onze auto, ben ik naderhand verplicht hem te laten reinigen van al de smurie die dat met zich meebrengt.. Als jij dus zo hoognodig nu moet bevallen doe je dat maar op het bedje van stro dat ik voor jou gemaakt heb, zeg maar dat Urbanus het gezegd heeft, Haleluljah halo”
Maria’s bezwaren worden verder genegeerd, en nadat ze zelve enkele harde strostoppels dient te verwijderen die wreed ongemakkelijk in haar gat prikken, neemt ze vrede met de toestand.
Op het zelfde ogenblik dolen nog enkele late feestvierders door de verlaten straten, die wat al te uitbundig carnaval hebben gevierd, uiteraard nog gehuld in hun carnavalskostuum. Het zijn gerenommeerde feestvarkens, bij de plaatselijke politie staan hun namen te boek als zijnde notoire dronkelappen: Melchior Wathelet, Balthazar Boma en Kasper Dardenne.
Ze zijn verkleed als koningen en hebben als teken van hun waardigheid een staf in de hand, die ze beurtelings gebruiken om mekaar mee op het hoofd te meppen of elkaar te laten struikelen, wat dan tevens gepaard gaat met het nodige gevloek wanneer er eentje met zijn reukorgaan tegen de straatstenen knalt...
Wanneer ze door een smal achterstraatje laveren, trekt een Landrover die voor een bouwvallig schuurtje geparkeerd staat hun aandacht.

[zandmannetje]

Je zou eens moeten weten hoe dikwijls ik mijn hersens -allez, toch dat lichaamsgedeelte waar bij een een ander mens de hersens zitten- moet pijnigen hoe het nu verder moet met een verhaaltje.
Want een echte schrijver maakt zijn verhaal helemaal af, vooraleer het te publiceren, maar wanneer ik een episode klaar heb, -en dan mag deze liefst niet te lang zijn, anders wordt het toch niet gelezen,- dan zet ik het hier neer.
Zo wist ikzelf voor de dooie donder niet hoe het nu verder moest met Jozef en Maria, tot voor een uurtje...

[zandmannetje]

Nu is het tijdstip daar om even een momentopname te maken.
In het schuurtje bevinden zich benevens een zwaarkreunende Maria
( hadden wij al vermeld dat Maria een blondje was?) een gemelijk kijkende en mokkende Jozef. Hij heeft nog steeds niet verteerd dat Maria hem voor een volslagen idioot heeft gehouden door hem te bezweren dat ze bezwangerd is door de heilige geest, in casu een duif...
Want dat hijzelf niet de verwekker van het kind is staat als een paal boven water, daar dus waar zijn paal al in tijden niet meer gestaan heeft. Zelfs met de hulp van een hele doos viagra lukte het niet, heeft hij tot grote spijt moeten vaststellen.
In de hoek staat de ezel stompzinnig voor zich uit te staren, zoals ezels gewoonlijk doen omdat ze nu eenmaal ezels zijn.
Naast hem staat de os in diepe dromen verzonken, in dromen van het verleden toen hij nog over het noodzakelijke instrument beschikte om een viriele stier te wezen. In de tijd dat geen enkele koe die de kalvertijd ontgroeid was veilig was voor hem...
Dat bepaalde lichaamsdeel was overigens enkele dagen na de castratie een delicatesse geweest op de menukaart van restaurant
“Comme chez nous” alwaar vrouwelijke chefkok Fatima er haar wildste fantasieën op had botgevierd.
Op straat zijn de drie koningen op weg naar de Landrover. Wanneer ze bemerken dat er een Israëlitische nummerplaat aan de auto hangt, diept Melchior Wathelet -die nog Franse roots heeft- een lucifersdoosje uit zijn broekzak met de kennelijke bedoeling het lichtende voorbeeld van de Franse allochtone jongeren te volgen, en alzo letterlijk de Palestijnse zaak met vuur te verdedigen.
Maar tot grote teleurstelling van de drie dronkelappen wil de jeep geen vuur vatten. Een lucifer tegen de deurklink houden heeft geen enkel effect, net zo min bij de radioantenne...
Wanneer zelfs de banden geen vuur willen vatten, komt Melchior tot het inzicht dat molotovcocktails voor dergelijke klus onontbeerlijk zijn. Gelukkig heeft Balthazar nog een halve fles whisky in zijn zak, die hij met een bedrukt gemoed afstaat voor de goede zaak. Zijn gemoed wordt nog bedrukter wanneer Melchior hem zonder veel omhaal zijn mooie zijden stropdas afhandig maakt om als lont te gebruiken.
Eenmaal in de whisky gedoopt staat de das dadelijk in de fik, en met een ferme armzwaai kegelt Melchior de fles door de zijruit van de jeep, en luttele minuten later staat de auto in lichterlaaie tot groot jolijt van de drie koningen.
Hoog boven de schuur in de nachtelijke hemel is een helder licht verschenen, dat snel groter wordt.
“Haley is groot” mompelt hij binnensmonds “maar dat kan onmogelijk de komeet van Allah zijn want die is nog niet lang geleden pas gepasseerd” om dan zelfs in zijn dronken brein te beseffen dat er iets mis is met de volgorde van de namen...Hij probeert het nogmaals “De komeet is groot, en Allah is de profeet van Haley” maar geeft het vervolgens op wegens te moeilijk.
Maar zijn uiteindelijke gevolgtrekking is juist, want het snel naderende licht is niet afkomstig van Haley’s komeet maar wel afkomstig van een joodse legerhelikopter die met grote snelheid naderbij komt.