Allen met vakantie???

[Tillie]

Uren staan wachten aan de winkeldeur?
Waarom werp je jezelf niet in de strijd. Gebruik je ellebogen. De weg naar de top, toch mee geoefend?
Ik heb mij de eerste dagen van het jaar in de cijfertjes gestort. Balansen gemaakt, fouten opgespoord. Het resultaat was niet rood. Maar ook niet uitbundig. Kortom, voorlopig geen frivoliteiten. Dus geen solden voor mij. En net nu had ik een schoenwinkel opgespoord waar ze grote maten hebben. Want ja, ik leef op grote voet. Letterlijk hé.
Zou ik niet toch een uitstapje voorstellen? Want laarzen heb ik nog niet in mijn kast. En straks wordt het toch nog winter. Waarzegster Tinneke voorspelde het. Het stond in de krant vandaag. Het moet dus wel waar zijn.
Schaaaat.....

[figaretto]

Allen met vakantie ?
Die 260 die naar Mexico en Cuba wilden vliegen kunnen het vergeten wegens dat vervloekt konijn in de motor.
Nu mag men dit niet als leedvermaak van mij beschouwen maar vandaag las ik in HLN dat de gedupeerden die noodgedwongen 48 uur in de Sheraton hier dienden te blijven toch wel konijn te eten kregen zeker.
"Ze lachen ons hier gewoon uit !" liet eentje zich woedend uit.

[hermano]

Ja Figaretto, 250 mensen die 2 dagen in Zaventem vastzaten omwille van een konijn in de motor. Ik snap niet waarom die mens kwaad was omdat ze konijn te eten kregen, ik zou mij voornemen om alle weken minstens eenmaal konijn te eten, nog liever op mijn bord, al dan niet als stoofpotje met pruimen of op een andere wijze klaargemaakt, dan in een vliegtuigmotor. Alhoewel, als dat beestje in een draaiende motor geraakt dan is het toch eerder konijnenmoes dan stoofpot denk ik.

Voor de 250 mensen die ook twee dagen in Cuba vastzaten vind ik dat niet zo erg, de Cubanen zitten daar tenslotte al veel jaren vast, en hun enige kans op 'ontsnapping' is dan nog naar Amerika. Vandaar natuurlijk dat ze dan maar in Cuba blijven.

[telloorlekker]

Tillie, dat jij op grote voet leeft, biologisch dan, mag je alleen maar verheugen. Stel dat je met die flappen in 't water belandt, kun je alleen maar blij zijn dat die flossen je vlugger voortstuwen dan kindervoetjes....
De schoenlapper heeft er baat bij, maar de boer moet weeral een groter vel afsnijden voor één voet.
Ik zit met kwasie eenzelfde probleem, maar mijn voeten zijn niet abnormaal lang; enkel buitenmaats breed. Om mij het schoentje te laten passen heb ik dan ook een buitenmaatse nodig; de schoenfabrikanten verbreedden enkel in verhouding tot de lengte...
... en gaat dat maar vinden in solden...

[Gast]

En dan genieten die wat op Cuba nog zitten, langer van hun vakantie en ook betaald.

Zolang als ze die sigarenman maar daar laten. Zou die dan ook op grote voet leven?

[Gast]

In Cuba krijg je alleen kip. In de Sheraton in Brussel was het konijn
maar dat is ongeveer het goedkoopst wat er op de diepvriesmarkt is.
Het is duidelijk dat Jet Air het goedkopere alternatief heeft gekozen:de passagiers terugbetalen.Dat ze geen vliegtuig konden vinden is natuurlijk larie.Ze vonden er geen aan de prijs die zij wilden betalen en hebben gedurende dagen gemarchandeerd met kapers die van hun pech dik wilden profiteren.

[Gast]

Carnaval bestaat niet alleen voor dieren maar ook voor de meeste mensen. Tijdens die gekke periode mag iedereen eens een ander nabootsen, zonder dat men hem op de vingers tikt. Wat zou nu nog een gemeente of stad zonder carnaval zijn? Een evenement waarbij men voor een paar euro’s entreegeld uren mag van genieten. En bijna gratis een spektakel bijwonen vlak in je buurt is meegenomen. Als kinderen volgden we de laatste praalwagen. De wagen waarop prins carnaval fier als een pauw zijn duizenden karamellen kwistig in het rond stond te slingeren. Het ‘Alaaf’ klonk torenhoog boven de plaatselijke fanfare uit die de prinsenwagen voorafging. En karamellen raapten we. Kilo’s fruitkaramellen verzamelden we alsof het oorlog ging worden en er geen enkel meer te vinden was in menig winkel. Ook hingen we al eens vol confetti die we in de badkamer van ons afveegden. De vloer lag bezaaid met wel drie zakken kleine geperforeerde krantenbladen. Je kon bijna de teksten terug bij elkaar puzzelen. Zeg nu zelf, is dat geen hoogstaande gecultiveerde activiteit waarover je ’s anderdaags nog kan meepraten? Voordat de stoet uitging moest er uiteraard een prins en prinses gekozen worden. Iemand moest de scepter zwaaien over het landelijk volk. Vol spanning werd dit geheim gehouden tot het laatste moment. En als dan het moment suprème aanbrak, klauterde iedereen op zijn stoel om alles zo goed mogelijk te zien. Niks mocht mislopen anders kon je niet zien hoe plots dat bewuste prinsenkoppel uit een kartonnen doos, als een duiveltje uit een doosje, omhoog floepte. De apotheose van de avond. Nu kon de carnaval pas werkelijk van start gaan. Alaaf, alaaf, alaaf werd er honderden malen herhaald en iedereen sprong met een salto mee omhoog om het hoogste alaaf aan te heffen. Nu moesten de mensen niet alleen met bier bezig gehouden worden maar tussen door verscheen dan een clown of een hofnar. Rinkelende bellen aan hun zotskappen en nagebootste pirouettes deden de mensen in een hevige lachbui losbarsten. Niet iedereen is geroepen in zijn leven om als een carnavalist door het leven te stappen maar bij zo’n cultuurdag doet iedereen happig mee. Dan wordt er iemand aangekondigd, een bekende tonkwatcher. Kennen we dat niet als buuttereednen? Tonpraat is een vorm van acteren. Je wordt als tonredenaar in de wieg gelegd volgens mij want sta daar maar eens voor honderden mensen die met argeloze ogen naar je staren, te redeneren over van alles en nog wat. Er worden zowaar al wedstrijden ingericht om de beste tonkwatcher te lauweren. En kwatchen kunnen ze allemaal, stuk voor stuk. Om iets bij een gulzig publiek te kunnen overbrengen moet men over een grote dosis podiumkunst beschikken. Men moet grappig overkomen en de typetjes die men uitbeeldt doen je vaak in een deuk belanden. Wat zeer gegeerd is, is het schoolmeestertype. Nu kan je over zo’n typetje boeken vol schrijven en over geestelijken evenzeer. Je zou het ook zo kunnen zeggen dat deze mensen met een geestelijke afwijking geboren zijn. Dwaas doen om onvervalste humor naar het publiek over te brengen dat kan alleen maar iemand die geboren is met de scepter in zijn hand. In alle geval, het blijft een kunst apart. Binnenkort is het weer zo ver. De straten worden overrompeld met duizenden toeschouwers die trachten om het prinselijk paar te zien voorbij schrijden en te begroeten met hun streekalaaf. Alleen de confetti moet reglementair aangekocht worden, geen versnipperde kranten en schoolboeken meer op straat. Wat wel nog hetzelfde blijft door de tijden heen is: pintenlieren en moderne narren die hun verhaal naar voren brengen om Janpubliek te amuseren. Nu maar hopen dat Frankrijk niet haar Maassluizen openzet want anders staan de grensgevallen prinsen en prinsessen met de voeten in een natuurzwembad met hun zwierende scepters.
Alaaf, alaaf, alaaf!

[telloorlekker]

Volgens onze allochtonen, de Nederlanders, is het maar wat raar dat bij ons, op ons eilandje, geen karnaval gevierd wordt zoals dat in 't Limburg geplogen is. Er zitten, hangen, huizen hier nogal wat Nederlimburgers die zelfs zonder deze periode de zotskap omhangen. Verwonderlijk misschien dat het daarom is dat die feestelijkheden hier niet door gaan.
Eigenlijk ook maar best zo; geen herrie, geen kabaal en geen vernielingen. Hoewel dit laatste bijna wekelijkse kost is na de georganiseerde fuiven en vermakelijkheden in onze polivalente zalen.
Aan typetjes hebben we echter geen gebrek, naar 't schijnt ben ik één van hen... (zegt men)
Mijn jeugdig verleden lag daaraan misschien ten grondslag. Maar daar ga ik het nog wel eens over hebben. De har heeft een lege maag...

[Gast]

Ze hadden het dagen op voorhand voorspeld. Hevige stormen zouden boven ons land hun adem uitspuigen. Kyrill hield zich aan zijn woord. Nog niet was het nieuws over de komende stormperiode koud of hij blies zijn te lange adem uit over onze beemden. Wat niet vastzat of te zwaar woog, vloog kilometers uit de richting om in de tuinen van bekende Vlamingen neer te strijken. Het leek wel alsof de wereld tot leven kwam na een honderdjarige weldoende slaap. Als ik in het kreupelhout van mijn geheugen zoek, vind ik jaren geleden dezelfde storm terug. Na het uitrazen kregen we als dank nog een kleine aardbeving er bovenop. Dat zo’n natuurelement het hele land in zijn ban kan hebben is bijna niet te vatten. Stoute Kyrill legde alles vleugellam. Geen treinen mochten van hem nog door het land razen, geen vliegtuigen door het luchtruim klieven. Trouwens wie zou zich wagen in zo een gekte? Je zou voor minder je doodsvonnis tekenen. Gelukkig hebben de meeste mensen niet zo veel schade geleden en kan het euvel snel hersteld worden. Voor degenen die minder geluk hebben, is dit een spijtige zaak. Hopelijk hebben ze een goede brandverzekering om hun schadeclaim te kunnen recupereren. Men staat er niet bij stil dat dit ons zou kunnen overkomen. Het gebeurt altijd bij een ander. De huilende storm zou meer dan schade aanrichten want wat wil je nog verwachten waar geen kruit tegen gewassen is? Stormkracht 10, het lijkt wel een feuilleton waarin wij de hoofdrol spelen en de storm een bijrol. Verraderlijke windstoten van 100 – 120 per uur, zo hard mag je zelfs niet over de gewestwegen rijden en die Kyrill permiteert het zich van wel. Hij blies bijna letterlijk het gehele bos omver zodat noch mens of dier er doorheen konden geraken. Waar zouden trouwens de dieren van het bos hun schuilplaats opgezocht hebben? Zij zijn de eersten om gevaar te ruiken, dagen op voorhand merk je het aan hun ongerustheid. Zelfs de honden sloegen hun voorpoten over hun ogen en als het ging, drukten ze hun lange oren dicht over hun gelaat. Iedereen wil bescherming genieten, iedereen wil leven en verder leven. Je staat er letterlijk niet bij stil, je zit gewoon op de vierde rij in de cinemazaal. Angstvallig hoop je dat die ouwe rukker aan je voorbij is geraasd en dat ook je buren niet slecht bedeeld werden. Je gunt het geen mens van de ene dag op de andere zonder woning komen te zitten. Nog erger zou het zijn wanneer je een dierbare bent verloor door toedoen van zo een slechte Rus. Maar nog liever zouden vandaag bepaalde mensen getroffen worden door die hevigste rotstorm ooit in hun leven meegemaakt als de storm in hun hart. Vandaag brengen jonge mensen hun kind ten graven. Hij die niks afwist van storm op komst, bezorgde zijn ouders de ergste storm ooit. Deze Tsunami kon niet meer omkeerbaar worden. Hij zeeg neer op het veld als een pudding die gewoon in elkaar zakte. Geen enkel teken meer van leven gaf hij. Nochtans vroeg deze knaap niet om te sterven. Hij wilde leven en hij wilde zoals iedere tiener nog zovele dingen waarmaken in zijn leven. Echter de God van leven hierboven besliste er anders over. De jongeling zou zelf de storm niet meer kunnen aanschouwen, de schade die het aanrichtte bij zijn geliefde ouders en familie, zijn vele vrienden. Nergens kunnen vader en moeder hier terecht om schadeclaim in te dienen.
Duizenden vrienden brachten hem gisteren en vandaag naar zijn laatste eindbestemming. Nooit zal het voor hem nog stormen en waarschijnlijk kan er iemand deze hevige storm niet overleven. Er zal altijd een lege plaats blijven aan tafel, op het voetbalveld, in de school. Met één hap weggerukt uit een jong leven. Waar moet een ouder naartoe bij zo’n verlies, waar moet men raad vragen om te overleven? Je bent dan wel met een hoge positie gemachtigd en toch spaart het noodlot je niet. Immers ieder krijgt zijn deel in het leven en het leven kan voor sommigen wreed zijn.
Veel moed!

[Gast]

Wie zou niet graag zo oud als de straat willen worden? Zo oud als een duizendjarige eik zal wel niemand willen worden maar toch iets in de omgeving van een flink uit de kluiten gewassen berk. Wanneer men nog student is, bekijkt men het leven uit de ogen van een argeloze tiener en wanneer men al gevorderd is in de tijd, zou men die losbandige tiener terug willen zijn. Nu heeft iedere leeftijd wel zijn eigen charme maar toch, iedereen wil de charme behouden van een kwieke veertiger. De eeuwige jeugd mogen bezitten in goede gezondheid, dat zou pas tof zijn. Je niet hoeven te ergeren over de nakende kwaaltjes die je deel worden. Onbekommerd je klein- en achterkleinkinderen zien opgroeien. Hoe moeten we dan proberen om 100 jaar te worden of deelt de natuur gewoon zijn grieven uit? Wie de kaap van 80 heeft bereikt, kan er prat op gaan dat hij op weg is naar de 100. Het magische getal 100 dat heel veel zegt over de mens zelf die het geworden is. Deze mensen hebben een enorme schat aan wijsheden vergaard en wie luistert er niet graag naar een Nestor? Mensen die al een flinke hap uit hun leven hebben, weten precies hoe het voelt wanneer een vijftigjarige klaagt over banale kwaaltjes. Of een zestiger die het niet meer zo ziet zitten. In de ogen van een jonge senior is de Nestor een oude man, zo oud zou hij zelf niet willen worden. Maar daarentegenover staat, dat een ietwat iemand op gevorderde leeftijd een zestiger maar een snotneus vindt die zich laat hangen. Nemen we maar een voorbeeld aan Camille, die werd op 92 jaar nog vader. Daar waar anderen al in de vijfde generatie zijn gezin heeft verder gezet, begon die opnieuw als jonge-oude papa. Terug de pamperperiode in, en hij noemde ieder die veel jonger was een broekventje.
Herinner je dat je 30 werd? Je wilde die dag niet horen vernoemen, je wilde het niet vieren. Dan behoorde je niet meer tot de jonge generatie die er maar op los liepen van de ene dancing naar de andere, fladderend van de ene bloem naar de andere. ’s Morgensvroeg bij die nieuwe voordeur werd je gekweld door het ouderdomsduiveltje. Nochtans de volgende dag ben je nog dezelfde als de dag ervoor.
Plots stond je voor de deur van 40 en je wilde absoluut niet opstaan die morgen. Het liefst van al zou je de dag uitslapen, ergens ver weg willen zijn. Dikke prietpraat als iemand zei, hoe jong je nog eruit zag voor je leeftijd. Hoeveel je nog kon beleven op de weg van je levenslijn. De matras werd gedraaid op je 50ste en je wilde terug gaan reizen, want je hebt onderweg op je lijn niet geleefd. Tieners in huis grootbrengen met alle zorgen die ze met zich meebrengen, het ging langzaam voorbij.
O jeetje, je pensioen kwam in zicht. Dit liet pas vermoeden dat je stilaan een grijsaard werd. Het aantal kaarsjes werden meer en meer hoe langer dat we erover nadachten. Je adem mocht er 60 uitblazen. Dit boekje werd nu al een hele roman. Druk beschreven bladen van het leven en je verlangde dat nog vele bladzijden lang zouden leeg blijven. We worden aangesproken door kleuters als opa en oma. Ze vullen het huis terug met kindervreugde en in ieder kleinkind zie je een deel van je eigen kinderen terug. Maar we zitten nog niet aan ons limiet. We blaken immers van gezondheid en we blijven kaarsjes uitblazen zolang al we adem hebben. De vraag is: mogen we wel zo oud worden van de pensioenkas? Daar trekken we ons niks van aan, we doen rustig verder tot de 70 eraan komt. Sporten doen we graag in groep of alleen als we maar bezig blijven denken we. Natuurlijk bestaat er geen levenselixer, anders zouden de apothekers en dokters al lang schatrijk zijn geworden. Gewoon doen lijkt me al gek genoeg. We hoeven ook niet de hele dag door achter onze geraniums te staan, dat slijtbeeld is lang achterhaald. Laat de jaren maar klimmen want iedere leeftijdsfase heeft zijn eigen charme maar men moet wel WILLEN ouder worden. Voornaamste bezigheden zijn kleinkinderen verzorgen geworden en verre of korte reizen maken en daar is niks mis mee. Taalcursussen doen hun werk en werpen hun vruchten af. Een mondje van de ene of andere taal meepraten doet deugd. Genoeg mogelijkheden om nog een teugje van het leven te genieten. Je bent binnenkort weer jarig maar je ziet geen reden tot een feestje. Je hoeft niet aan je nieuwe leeftijd herinnerd te worden. Geen nieuwe deur voor je want je denkt dat je blijkbaar een grens bent overgegaan. Beginnen de jaren nu echt te tellen? Begint het nu serieus te worden. Het leven. Mijn, jouw leven. Anders 80 worden, dat is prachtig!
Proficiat en hop naar de 90 zou ik zeggen.

[telloorlekker]

Het vernietigen van het verleden is hier alweer begonnen. De grote schoonmaak noemen ze dat; al het stof dat in het afgelopen jaar is vergaard en beland op onnoemelijke plaatsen waar een mens normaal niet h'r doordeweekse kuis maakt. De ragebol wordt ook daar benut waar nog maar het vermoeden bestaat van een asielzoeker die zich in een knus hoekje wil nestelen. Warrelende netdraadjes die zich door het geopende raam laten meevoeren en ongewild weer daar neerkomen waar ze net heeft afgestofd; die worden het volgende jaar bij het overige stof weggezogen.
Maar ook het ge-rom-mel van het electronische tijdperk moet eraan geloven; dat "read only memmory" wordt dan wel verlegd, afgeborsteld of gezeemd, het ontgaat de dans niet. Daarnet nog werd ik gestoord met de opmerking "mag dat ook weg ?" gevolgd met "waarom liggen die envelloppes boven op die kleerkast, ze ziet niet eens meer liggen onder dat stof ?"
Ik replikeer "wel, ik heb die niet meer nodig, maar hou ze toch maar liever bij; je weet maar nooit welke chirurg er ooit naar vraagt..."
De envolloppes verraadden de herkomst van een of ander radiologisch instituut; de rontgenopnamen van vermoedelijke verkeerd ingeschatte diagnoses...
Stel dat men wordt opgenomen in een ziekenhuis en je krijgt een scan voorgeschoteld van het heden; hoe weet die zielepoot dan wat zich voorheen heeft afgespeeld ? Daar zijn die foto's nog goed voor; je kan bewijzen dat je er vroeger anders uitgezien moet hebben.
Dat klein laagje zilver of broom of weet ik welk spul daar nog aan kleeft kan nog wel van waarde zijn, zelfs de voorstelling kan nog van nut zijn en je geld besparen; noem het maar een investering voor de toekomst.
" Waarom houdt de doktoor die dingen niet bij ?" krijg ik op mijn boterham. "Wel, heb je al eens gezien hoe lijvig je globaal medisch dossier dan wel is ? " Moest de geneesheer al die spullen bijhouden van al zijn patienten, hoe groot zou dat archief of zijn bibliotheek dan wel moeten zijn ? Bij banken en sommige andere instellingen werd destijds vrijwel elk onderdeel op microfilm vastgelegd; maar als ik naar de enkelrichting-bril van onze huisdokter kijk, lijkt me dat zelfs niet al te gezond. Op zijn kabinet pronkt dan wel een computer met bijhorende attributen; maar beeld heb ik daar nog nooit van gezien, laat staan dat de toetsen van zijn keyboard diezelfde kleuren vertonen als de mijne. De startknop is nog vanhetzelfde eentonig rood zoals hij die destijds had aangekocht, niet eens beduimd. Of het zou kunnen zijn dat zijn wederhelft dagelijks grote schoonmaak houdt, de overhygienische werkmier. Een microfilmlezer moet ik daar dan zeker niet gaan zoeken.
Ik mijn voorgeschiedenis zélf bijhouden; dat moet ik trouwens ook met mijn paspoort, mijn identiteitskaart én mijn trouwboekje...
Allemaal dubbel werk, men kent mij op het stadhuis tot ik definitief het tijdelijke met het eeuwige verwissel. Tot dan is dat misschien het énige dat niet van plaats wordt verlegd, afgestoft of vertikaal geklasseeerd.
En al zou ik, wie zegt mij dat ze tegen die tijd nog wel die CD-rom waar ik heel mijn verleden op heb vastgelegd, kunnen lezen ?
Daarom, en ook uitsluitend daarom is mijn platendraaier nog van nut; de vinylplaten zijn onvervangbaar... Blijft de naald ne keer hangen is die perpetuum mobilee goed voor het inprenten van het verleden; het deuntje hoeft niet steeds herhaald, het zit in je hersens geprent... Dàt vergeet men nooit meer...

[Gast]

Gisteren bij het schrijven dacht ik na over de spiegel waar ik in keek. Mijn spiegelbeeld aan de andere kant keek naar mij. Daar zag ik mezelf en ik stelde vast dat ik niet zo wilde zijn als mijn spiegelbeeld of juist toch wel?
Wat zag ik eigenlijk in de spiegel? Mijn linker- was verwisseld met mijn rechterkant. Was ik dan een wisselbeeld of had ik mezelf verwisseld? Ik zag een vrouw die naar me keek. Ze staarde me aan alsof ik een vreemde was en het leek alsof ze precies dezelfde handelingen uitvoerde als ik maar dan in een andere volgorde. Ook vroeg ik me af of ik die andere vrouw kon aanraken, haar kon vertellen over dingen die je niet tegen een ander zou willen vertellen. Ze glimlachte naar me en moedigde me aan om vragen te stellen. Ik stelde vele vragen aan haar, maar ze beantwoorde er geen enkel. Kon mijn spiegelbeeld niet praten echter ikzelf had daar immers geen last van. Ik raakte met mijn vingers het glas aan maar ik kon haar niet aanraken. Waar was die andere vrouw dan op dat ogenblik, ze keek me toch aan, recht in mijn ogen. Ze had dezelfde slanke nek, dezelfde lange donkerblonde haren. Haar mond liet een parelende glimlach zien. Het spiegelbeeld streelde over haar lende maar waarom zou ik dat nadoen? De dame had het me niet gevraagd en toch deden we dezelfde handelingen. Waarom deed ik haar achterna en zij mij niet? Staat er iets achter die spiegel die haar dit laat doen of houdt het beeld op met bestaan zodra ik me omdraai en afwend van de spiegel? En als ik nu eens achter de spiegel ga kijken? Zou daar misschien toch iemand staan die me dicteert of corrigeert? Als ik het goed begrepen heb, is het alsof we in het oog worden gehouden, zoals een soort Big Brother. We hebben dan geen privé meer, we worden telkens gezien en willen we wel gezien worden? Terwijl ik aan fietsen denk, denkt mijn spiegelbeeld misschien aan iets heel anders. Iets dat leuker is, iets dat het daglicht niet mag aanschouwen. Ik kan haar gedachten niet lezen en zij mijn gedachten niet. Zijn de ogen niet de spiegel van je ziel? Laten ze niet in je ziel kijken, laten ze je niet doen dromen of laten ze niet je emoties zien? Ook denk ik dat er een hele andere wereld schuil gaat achter die spiegel waar we niet in kunnen sluipen. Een wereld waar alleen onze voorouders in vertoeven. Een wereld van geluk, waar niemand nadenkt over de dag van morgen.
Vandaag is het 33 jaar geleden dat mijn grootje achter deze spiegel verdween. Voor altijd weg van ons, terug gegaan waar ze hoorde, bij ons grootvader. Grootmoeder had een enorm bijgeloof over spiegels. Je mocht geen spiegels breken, dat bracht ongeluk. Waar moeten we dan naartoe als we teveel spiegels in huis hebben? En als er dan toch toevallig scherven van komen, krijgen we dan echt zeven jaar ongeluk? Tenslotte is de doorkijkwand onze ziel die we telkens bekijken. Het zegt iets over onszelf. Scherven brengen toch geluk of weer niet? Blijven dan alleen herinneringen over die terugkaatsen in een waterspiegel? Doet een gebroken spiegel ons afscheid nemen van aardse dingen? Of blijft onze wereld plots staan op het moment dat er nog geen scherven waren? Een vaststaand momentopname zoals een branding aan de zee, iets dat niet stuk kan gaan.
Ik zou me willen omdraaien om opnieuw te kijken, om mijn achterkant te zien maar ik kan niet over mijn schouders gluren, dat zou niet fair zijn ten opzichte van mijn omgekeerd spiegelbeeld. Wat doet nu mijn spiegelbeeld achter me? Zouden we er een andere bijhalen en voor ons zetten om onze achterkant te kunnen bekijken?
Laat de spiegels maar voor wat ze zijn zeg ik tegen mijn spiegelbeeld, trek het je niet aan wat je ziet. Ook geef ik dat beeld dat zo goed op mij gelijkt de raad: leef en geniet alle dagen van het leven met volle teugen. Blijf waanzinnig verlangen naar het leven om te leven en hou van je zoals je bent. En als je soms denkt dat het beeld wat je voor je ziet niet voldoet, draai gewoon weg van je spiegelbeeld of knijp het licht uit.

[ED.]

Prachtige tekst, Kwezeltje.'s Morgens Bij het opstaan bekijk ik mijzelf in de spiegel en zeg tegen mijn eigen "God man, wat zie je er weer prachtig uit!" Ik heb er wel een foto van twintig jaar geleden opgeplakt. Iets wat een oude truck is van den deze!


Evenzeer een zalige Pasen voor iedereen.

[telloorlekker]

Met alle respect voor het prachtige stukje van Kwezel; maar ik kan niet nalaten er mijn bedenkingen aan toe te voegen.
De spiegel... is die niet wat verouderd ? Sinds die eerste dag dat Adam Eva aanschouwde wou hij toch zichzelf eens zien. Zijn schepper heeft hem geen spiegel voorgehouden, die kende dat toen nog niet. Pas eeuwen nadien was er wel een snuggere die trachtte om de rimpels op de waterplas glad te strijken toen hij zichzelf, waarschijnlijk als jongeling, opgezadeld zag met de pijnscheuten van verdwaasde jichtlijder.
Hoe ze het in de oudheid opknapten, daar kan ik alleen maar naar raden; een gepoleiste gladde steen misschien, want spiegelglas moest nog uitgevonden worden.
Weer eeuwen nadien, toen -zoals trouwens met alle uitvindingen- per ongeluk een stukje glas in een kwikzilverbad terecht kwam de spiegel zijn intrede deed vonden de dames eindelijk hun uiterlijk terug.
Maar ze zijn er nog steeds op verkikkerd, ons Kwezelke gaf haar ziel al bloot.
We leven echter in het heden. Dromen voor het stukje glas is nu toch écht achterhaald. We hebben nu teevee, en kunnen met alle hulpmiddeltjes daartoe de natuurkundige wetten een ietsje aanscherpen.
Zet de camera op met de lens op je voorkant gericht, hou even afstand en je ziet wat je ziet. Op het scherm is het niet zoals in de spiegel, waar je je rechterarm beweegt het spiegelbeeld haar linker laat zien. De rechterarm blijft de rechter arm op de beeldbuis. Meer nog, je hebt zelfs de mogelijkheid, hoewel je je niet in bochten moet draaien om je achterkant real life te zien...
Kan soms zeer interressant zijn, vooral als je niet weet welk onderkruipertje je rug heeft toegetakeld.
Dus, even geduld nog en de oude spiegel wordt vervangen door een flatscreen met cam... één vingerknip en je houdt dat beeld vast voor het nageslacht...

[Gast]

Heeft er al iemand eens over een cite gefietst? Valt het dan niet op dat ieder cite zijn eigenheid heeft. Niet alleen kan je door woonerven kuieren maar ook de plaatselijke architectuur bewonderen. Gewoonlijk is het een gehucht of een aanhangsel van een dorp dat door de jaren heen uitgebreid is tot een groot woonerf. Wie eerst op de buiten woonde, woont nu kompleet in het centrum. Waarom geven ze altijd straatnamen die je bijvoorbeeld van de ene bloem naar de andere bloem laten fladderen. Of boomnamen zoals in Eisden. Een tijdje geleden trappelden we langs het stationnetje van Eisden. Er stond een bank die druk bezeten werd door oude kompels. Hier kwam de oudheid weer tot leven dacht ik nog. Een rijk mijnverleden heeft Eisden zeker en in gedachten zagen die kompels zich opnieuw afdalen door de schachten naar de eeuwige zwartheid. Je fietst verder en de gehele buurt bestaat uit straatnamen die van bomen zijn. Zo kan je daar kastanjes gaan rapen of onder de reuze lindebomen gaan zitten. Maar zitten op hun geliefd plekje in de schaduw van linden-en eikenbomen mochten ze niet meer. De gemeente had besloten op een goeie dag om de bank weg te halen. Ze stond in de weg, geen bank meer voor de mensen die over hun verleden wilden praten. Waar moesten dan die mensen naar toe met hun geheimen uit het verleden? Ze konden in het stationnetje iets verderop gaan keuvelen maar dat is niet hetzelfde als een bankje dat jaren dienst deed om lief en leed te delen. Het nieuws hierover raakte bekend tot ver over de dorpsgrenzen en een onverwachts boos telefoontje naar het gemeentebestuur doet nu nog menig kaderlid blozen. Maar wie zijn wij? Enkele weken later kwamen we weer langs dat beruchte bankje. Men had het naar de overkant verplaatst. Ach, zei ik nog, hebben ze toch tenminste hun keuvelplaatsje mogen behouden. Maar ik vond het wel zielig voor de kompels. Het mocht wel staan in volle zon aan de overkant en niet in de schaduw voor de oude bomen. Ja, dan moet er gebeld worden en zeggen we tegen die mensen van de gemeente: “we stemmen niet meer op jullie, geen bank, geen stem, basta!” Weeral een tijdje later, geloof het of niet, het bankje stond terug op de oude vertrouwde plek en heimelijk glimlachte ik eens naar de mensen die hun dagelijkse babbel daar hadden. Zo dat was dik in de sjakoss en nu verder langs de typische Engelse huizen die aan weerskanten van brede lanen staan. De Tuinwijk staat fier paraat met haar logementhuizen voor de kompels die vroeger naar hier kwamen om hun brood diep in dat zwart gat te verdienen. Ook vind je er veel gezellige restaurantjes en een massa winkels. Het lijkt wel een concurrentiestrijd tussen de winkelparken in de buurt. Voor de durvers onder ons kan je met een gids naar de kip wandelen of fietsen. Ben je eenmaal boven geraakt na veel puffen, krijg je een grandioos panorama voorgeschoteld. Je blik raakt bijna de oneindigheid, land en lucht raken elkaar aan in de verre horizont. Fauna en flora is een unieke belevenis om te bekijken en in de verte zie je de purperen heide liggen. Ook kan je je hartje ophalen door een Patrofan te zijn voor een paar minuten. Al wat de klok sloeg supporterde vroeger voor Patro. Uren luisterden we naar de radio om de voetbaluitslagen van Paars-wit te horen. Niet alleen wandel- en voetbalfans tref je er aan maar ook mensen die in de Mijnschool ooit zaten hun broek te verslijten. Wie in zo’n school les liep, mocht in de laatste twee jaren mee proeven van de ondergrond. Hier werden ze geschoolde koolputters. Mijnscholen dienen nu voor een beroepsopleiding te volgen, geen ondergrondse meer voor minderjarigen, geen nieuwe stoflongpatiënten meer. Het casino ligt er bedroefd bij op een hoek, de muziekacademie waar je notenleer kan volgen en een instrument kan leren bespelen lijkt wel vereeuwigd op die plek. Heb je je ogen goed de kost gegeven, kom je plots oog in oog te staan met een moskee. Ranke minaretten met sierlijke koepels, tussen Engelse gebouwen en Vlaamse kerken, laten je weten dat hier een gebedswake plaats vindt. Luide stemmen klinken door een microfoon die de Moslims oproepen tot een gebed. Even hebben we eerbied voor die mensen, ze doen tenslotte hetzelfde wat Christenen ook doen in groep. Namelijk bidden tot een God die het goed met hen bedoelt. Alleen staan er teveel wild geparkeerde auto’s dwars over het fietspad.