Loslaten.
-
Mecky - Lid geworden op: 05 apr 2008, 01:02
- Locatie: Bilzen
Zwanger, de enige periode in jou leven dat je van mij was, helemaal van mij. Je groeide in me, een klein wezen, volledig afhankelijk van wat ik deed. Ik was verantwoordelijk voor het leven, jou leven dat in mij groeide. Ik stemde mijn eten af op jou, deed hele ernstige pogingen om niet te roken en toen dat niet lukte nam ik een pijp in mijn mond. Jij was mijn kindje, ik hoefde je nog met niemand te delen.
Dan 24 november 1973 pijn, weeën. Jij wou eruit. Wou weg van mij, je eigen leven beginnen. Mijn lichaam verzette zich tegen deze scheiding. Ik bereidde me voor om je los te laten, geboren te laten worden. Jou eerste stappen naar onafhankelijkheid te nemen. Geboren te worden, en op zondagochtend 25 november 1973, om half zes kwam je met een kreet ter wereld. Je had je eerste hindernis genomen. Je kon zelfstandig ademen en liet een luide kreet, de kreet van een winnares. En ik voelde de eerste keer de pijn van het loslaten. Toen ik twee dagen later op bed lag, een beetje in foetus houding, je lag naast me en ik nam die kleine handjes in de mijne, zag die piepkleine vingertjes, de nageltjes. Je omklemde mijn vinger en ik huilde. Ik huilde mijn eerste tranen om het kind dat mijn kind was. Vreugde tranen. Je was, je was echt. Jij, mijn dochter Regina, Lia Brigitta was geboren. Ik had twee van je namen gekozen. Vooral om hun betekenis. Regina, de koningin. Brigitta de godin van licht en dichtkunst, de stralende. Mijn man koos je derde naam. Lia; gehard, zo hard als hoorn.
En dan op een dag komt de tweede keer dat ik je moet loslaten, je zit op mijn schoot en wilt eraf, wilt niet blijven zitten. Je begint te kruipen, vind pakken niet meer leuk, enkel als je moe bent. Ik loop de hele dag achter je aan, bang dat je de hemel mag weten wat in je mond steekt, maar je bent nog niet echt los, als je wilt rechtstaan heb je mijn hand nodig, klem jij je vast aan mijn wijsvinger en stapt, heel voorzichtig en wankelend, en weer moet ik je loslaten. Je doet je eerste stapjes. Stap, stap, stap boem. Je zit. Je kijkt verbaast. En lacht, je vind het geweldig, je hebt ontdekt dat je je beentjes alleen kunt gebruiken. Stap, stap, stap boem. Je houd je vast aan de meubels,maar je loopt, en weer is er een stap gemaakt naar je onafhankelijkheid. En ik veeg een traantje weg.
En plots ben je oud genoeg om naar school te gaan. Je gaat de grote wereld verkennen, de schoolpoort gaat voor je open, een hele nieuwe wereld en je gaat alleen. Zonder mama, zonder oma. Helemaal alleen met al die kinderen. Onwennig sta je daar, zo klein. De wereld is zo groot. Maar je bent moedig, je doet het zonder huilen. Want je bent een grote meid, jij kunt dat. En je doet het ook echt. Weer laat ik je los, en weer veeg ik een traan weg.
Je volgende grote stap is als je zestien word. Je mag voor het eerst uit. En je bent gelijk verliefd. Een vriendje, een vriendje dat ouder is dan jij en ik hou mijn hart vast. Hij heeft een eigen auto, en jij bent zo verliefd. Het praatje rond de pil, vrijen als je van iemand houdt, vragen schat… Ik hou het praatje en weet dat je weer een stuk dichter bij je onafhankelijkheid staat. En veeg weer een traantje weg.
En dan komt de vraag; “Mama, ik wil de pil.” En ik weet dat je volwassen wordt, vrouw bent geworden. Dat je innig bent met iemand, dat iemand jou bijna komt halen, ik je bijna kwijt ben, mijn kleine meid is groot geworden. Ik zorg met een glimlach dat je de pil krijg, doe er de hele les over veilig vrijen bij, en de uitleg over houden van en vrijen. Ja, je moeder was en is een ouderwets mens. Voor mij… Nee, ik heb het niet over mezelf, maar over jou. Die avond heb ik een zakdoek vol gehuild. Mijn klein meisje was vrouw geworden zonder dat ik het gemerkt had en stond klaar om haar vleugels uit te slaan. Ze stond op de rand van het nest,
Je gaat samen wonen en ik heb het gevoel dat de wereld instort, ik ben je kwijt, je bent weg, hebt mij niet meer nodig. Ik ben verdrietig om mezelf maar zo gelukkig voor jou. Want jij verdient het om gelukkig te zijn. Dus ik probeer om je te helpen al schiet ik vaak te kort. En als je dan trouwt, ben je weg. en weer veeg ik een traantje weg.
En dan ontdek ik dat je helemaal niet weg bent. Je bent nog steeds mijn dochter. Je belt me als de kleine huilt, vraagt om een recept, zegt dat je van me houdt. Je bent vrij, volwassen, maakt fouten, doet dingen totaal anders dan ik, maar je bent mijn dochter, nog steeds. Door alle jaren heen door jou vrij worden, jou uitvliegen ben je steeds mijn dochter gebleven. Ja, ik heb je losgelaten en jij hebt gevochten om los te zijn. En samen hebben we ontdekt dat we onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn. Niet alleen als vriendinnen, maar als moeder en dochter. En weer een traantje
…..
Je doet je namen eer aan. Je gedraagt je waardig als een koningin, draagt je tegenslagen zonder een krimp te geven, kunt inderdaad hard zijn waar het nodig is, en je brengt mensen vreugde, je straalt liefde uit. Je bent een godin van licht en dichtkunst.
Dan 24 november 1973 pijn, weeën. Jij wou eruit. Wou weg van mij, je eigen leven beginnen. Mijn lichaam verzette zich tegen deze scheiding. Ik bereidde me voor om je los te laten, geboren te laten worden. Jou eerste stappen naar onafhankelijkheid te nemen. Geboren te worden, en op zondagochtend 25 november 1973, om half zes kwam je met een kreet ter wereld. Je had je eerste hindernis genomen. Je kon zelfstandig ademen en liet een luide kreet, de kreet van een winnares. En ik voelde de eerste keer de pijn van het loslaten. Toen ik twee dagen later op bed lag, een beetje in foetus houding, je lag naast me en ik nam die kleine handjes in de mijne, zag die piepkleine vingertjes, de nageltjes. Je omklemde mijn vinger en ik huilde. Ik huilde mijn eerste tranen om het kind dat mijn kind was. Vreugde tranen. Je was, je was echt. Jij, mijn dochter Regina, Lia Brigitta was geboren. Ik had twee van je namen gekozen. Vooral om hun betekenis. Regina, de koningin. Brigitta de godin van licht en dichtkunst, de stralende. Mijn man koos je derde naam. Lia; gehard, zo hard als hoorn.
En dan op een dag komt de tweede keer dat ik je moet loslaten, je zit op mijn schoot en wilt eraf, wilt niet blijven zitten. Je begint te kruipen, vind pakken niet meer leuk, enkel als je moe bent. Ik loop de hele dag achter je aan, bang dat je de hemel mag weten wat in je mond steekt, maar je bent nog niet echt los, als je wilt rechtstaan heb je mijn hand nodig, klem jij je vast aan mijn wijsvinger en stapt, heel voorzichtig en wankelend, en weer moet ik je loslaten. Je doet je eerste stapjes. Stap, stap, stap boem. Je zit. Je kijkt verbaast. En lacht, je vind het geweldig, je hebt ontdekt dat je je beentjes alleen kunt gebruiken. Stap, stap, stap boem. Je houd je vast aan de meubels,maar je loopt, en weer is er een stap gemaakt naar je onafhankelijkheid. En ik veeg een traantje weg.
En plots ben je oud genoeg om naar school te gaan. Je gaat de grote wereld verkennen, de schoolpoort gaat voor je open, een hele nieuwe wereld en je gaat alleen. Zonder mama, zonder oma. Helemaal alleen met al die kinderen. Onwennig sta je daar, zo klein. De wereld is zo groot. Maar je bent moedig, je doet het zonder huilen. Want je bent een grote meid, jij kunt dat. En je doet het ook echt. Weer laat ik je los, en weer veeg ik een traan weg.
Je volgende grote stap is als je zestien word. Je mag voor het eerst uit. En je bent gelijk verliefd. Een vriendje, een vriendje dat ouder is dan jij en ik hou mijn hart vast. Hij heeft een eigen auto, en jij bent zo verliefd. Het praatje rond de pil, vrijen als je van iemand houdt, vragen schat… Ik hou het praatje en weet dat je weer een stuk dichter bij je onafhankelijkheid staat. En veeg weer een traantje weg.
En dan komt de vraag; “Mama, ik wil de pil.” En ik weet dat je volwassen wordt, vrouw bent geworden. Dat je innig bent met iemand, dat iemand jou bijna komt halen, ik je bijna kwijt ben, mijn kleine meid is groot geworden. Ik zorg met een glimlach dat je de pil krijg, doe er de hele les over veilig vrijen bij, en de uitleg over houden van en vrijen. Ja, je moeder was en is een ouderwets mens. Voor mij… Nee, ik heb het niet over mezelf, maar over jou. Die avond heb ik een zakdoek vol gehuild. Mijn klein meisje was vrouw geworden zonder dat ik het gemerkt had en stond klaar om haar vleugels uit te slaan. Ze stond op de rand van het nest,
Je gaat samen wonen en ik heb het gevoel dat de wereld instort, ik ben je kwijt, je bent weg, hebt mij niet meer nodig. Ik ben verdrietig om mezelf maar zo gelukkig voor jou. Want jij verdient het om gelukkig te zijn. Dus ik probeer om je te helpen al schiet ik vaak te kort. En als je dan trouwt, ben je weg. en weer veeg ik een traantje weg.
En dan ontdek ik dat je helemaal niet weg bent. Je bent nog steeds mijn dochter. Je belt me als de kleine huilt, vraagt om een recept, zegt dat je van me houdt. Je bent vrij, volwassen, maakt fouten, doet dingen totaal anders dan ik, maar je bent mijn dochter, nog steeds. Door alle jaren heen door jou vrij worden, jou uitvliegen ben je steeds mijn dochter gebleven. Ja, ik heb je losgelaten en jij hebt gevochten om los te zijn. En samen hebben we ontdekt dat we onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn. Niet alleen als vriendinnen, maar als moeder en dochter. En weer een traantje
…..
Je doet je namen eer aan. Je gedraagt je waardig als een koningin, draagt je tegenslagen zonder een krimp te geven, kunt inderdaad hard zijn waar het nodig is, en je brengt mensen vreugde, je straalt liefde uit. Je bent een godin van licht en dichtkunst.
Groetjes Mecky
De lotus bloeit enkel in de modder. Hoe dikker de modder, hoe mooier de lotus
De lotus bloeit enkel in de modder. Hoe dikker de modder, hoe mooier de lotus
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
beste mecky,
het kaartje van majorie
is inderdaad heel grappig.
Ik denk wel dat ze even verstrooid was
en zich vergiste van topic,
wat de plaatsing betreft.
Ikzelf kan geen kaartjes of foto's plaatsen.
Je stukje over loslaten heb ik wel gelezen.
Het is mooi, gevoelig, heel menselijk.
proficiat, denook
het kaartje van majorie
is inderdaad heel grappig.
Ik denk wel dat ze even verstrooid was
en zich vergiste van topic,
wat de plaatsing betreft.
Ikzelf kan geen kaartjes of foto's plaatsen.
Je stukje over loslaten heb ik wel gelezen.
Het is mooi, gevoelig, heel menselijk.
proficiat, denook
-
Gast
Een kind is als een bloem die moet bloeienDe lotus bloeit enkel in de modder. Hoe dikker de modder, hoe mooier de lotus
maar dat het eerst al die modder moet slikken.
Vandaar het geprevel van het kind... gesnapt?
Jouw tekst was inderdaad héél mooi
en mijn plaatje was een grappige reactie (als kind reagerende
)-
Mecky - Lid geworden op: 05 apr 2008, 01:02
- Locatie: Bilzen
Lieve majorie
is echt niet nodig hoor. Ik vond je reactie heel erg grappig. Ik snapte het alleen niet, dat is alles. Soms ben ik nogal langzaam van begrip dat is alles.
En zoals gezegt, ik vond en vind het een ontzettend grappige prent die sowiewo een glimlacht op mijn gezicht toverde. En nu ik begrijp waarom je deze prent gebruikt vind ik hem helemaal leuk.
Dank je wel
denook, jij ook heel erg bedankt voor je lieve reactie
is echt niet nodig hoor. Ik vond je reactie heel erg grappig. Ik snapte het alleen niet, dat is alles. Soms ben ik nogal langzaam van begrip dat is alles. En zoals gezegt, ik vond en vind het een ontzettend grappige prent die sowiewo een glimlacht op mijn gezicht toverde. En nu ik begrijp waarom je deze prent gebruikt vind ik hem helemaal leuk.
Dank je wel
denook, jij ook heel erg bedankt voor je lieve reactie
Groetjes Mecky
De lotus bloeit enkel in de modder. Hoe dikker de modder, hoe mooier de lotus
De lotus bloeit enkel in de modder. Hoe dikker de modder, hoe mooier de lotus
-
Gast
Goede morgen Mecky,
Wens je een fijne dag vandaag, en bedankt voor het aanvaarden van mijn grappige reactie.
..............................
Een warme groet
een lieve lach
dit maakt je dag
al een beetje goed.
Liefs...
Wens je een fijne dag vandaag, en bedankt voor het aanvaarden van mijn grappige reactie.
..............................
Een warme groet
een lieve lach
dit maakt je dag
al een beetje goed.
Liefs...