Schoonheid, Poëzie, Getuigenissen, PPS.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Ria,
ik kom jou bedanken voor het komen lezen van het Roemeniëverhaal, voor de mooie woorden die je achterliet en de mooie bloemen die je meebracht.
Roemenië laat ons niet meer los, net als Zuid-Afrika en Peru, jammer dat de twee laatsten zo ver liggen.
Roemenië: het is zeker een geluk dat we er beiden zo graag naartoe gaan en samen alle leed ginder maar ook alle vreugden samen kunnen beleven.
Tot op vandaag zijn we er nog elke dag mee bezig.
We hopen stellig om volgend jaar terug te keren maar ik bezoek ook mijn schooltje in Cajamarca Peru volgend jaar, dat zal ik alleen doen want om er te geraken is een grote kost,
Jouw verhaal over 'de blinde man' ontroerde mij.
'Seizoenen' heel mooi!
We genieten nog van de zon met haar warme stralen, daarom een heel
zonnige groet,
gustilpe
ik kom jou bedanken voor het komen lezen van het Roemeniëverhaal, voor de mooie woorden die je achterliet en de mooie bloemen die je meebracht.
Roemenië laat ons niet meer los, net als Zuid-Afrika en Peru, jammer dat de twee laatsten zo ver liggen.
Roemenië: het is zeker een geluk dat we er beiden zo graag naartoe gaan en samen alle leed ginder maar ook alle vreugden samen kunnen beleven.
Tot op vandaag zijn we er nog elke dag mee bezig.
We hopen stellig om volgend jaar terug te keren maar ik bezoek ook mijn schooltje in Cajamarca Peru volgend jaar, dat zal ik alleen doen want om er te geraken is een grote kost,
Jouw verhaal over 'de blinde man' ontroerde mij.
'Seizoenen' heel mooi!
We genieten nog van de zon met haar warme stralen, daarom een heel
zonnige groet,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Gast
Ria,
Bedankt voor het bezoekje en de mooie woorden van 'Seizoenen'.
Maar het lijkt wel of je bij iedereen afscheid komt nemen.
Ik hoop dat mijn indruk fout is en dat jouw tekst enkel
over de komende herfst gaat.
Laat ons nog lang genieten van jouw woorden en prachtige foto's.
liefs van,
elleke
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Ria,
Graag danken wij jou voor het ppt'ke
met prachtige woorden.
Dat de toekomst jou veel vreugdevolle momenten
mag brengen.
een lieve groet
van mij en rapke
Graag danken wij jou voor het ppt'ke
met prachtige woorden.
Dat de toekomst jou veel vreugdevolle momenten
mag brengen.
een lieve groet
van mij en rapke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Ria,
omdat je ook al schreef over Medjugorje en er ook was, hierna een verhaal die ik doorgestuurd kreeg van de schoonvader van de zieke vrouw. Het verhaal deed de ronde langs e-mail:
Genezing van Pascale uit Court-Saint-Etienne
Een vriendin, Patty De Vos, begeleidde samen met Patrick d’Ursel eind juli begin augustus 2012 een bedevaart naar Medjugorje bij gelegenheid van het jongerenfestival aldaar. Er waren 30% meer pelgrims dan andere jaren, het aantal wordt geschat op 100.000.
Ze waren met drie bussen gegaan, waarbij een jong gezin: vader, moeder en twee tieners een dochter van 13 en een zoon van 16 jaar. De moeder was totaal verlamd en lag plat op een rolstoel.
Ze had A.L.S. Amyotrofe Laterale Sclerose, een zeldzame neurologische ziekte waarbij de motorische zenuwcellen in het ruggenmerg en de hersenstam en de motorische cortex van de hersenen afsterven wat uiteindelijk de dood tot gevolg heeft.
Vandaag vertelde Patty mij het verhaal nogmaals vanuit de bus in de buurt van Frankfurt op thuisreis naar België:
“Het was gewoon zielig, ik kon het niet verdagen en durfde haast niet naar haar zien. Ze lag daar op haar rolstoel, volledig lam, ze kon niet spreken, ze ademde heel moeilijk en dat alles bij een hitte van 40°. Het zuurstofapparaat dat op haar benen lag deed haar pijn vertelde Pascale.
Ze had na 7 jaar ziekte praktisch geen spieren meer. Ik dacht dat ze hier zou sterven, ze was gewoon aan haar einde!
Ze was gaan biechten en stond die vrijdag 3 augustus jl. met haar man buiten achter de kerk aan de zijde waar dit jaar de nieuwe biechtstoelen zijn gebouwd, om de avondmis bij te wonen.
Tijdens de uitreiking van de communie, kwam plotseling een “mooie priester met blauwe ogen, hij leek wel Jezus”, recht naar hen toe om hen de H. Communie te geven, vertelden ze. Daarna hebben ze die priester niet meer gezien. Pascale sloot haar ogen en ze zag zichzelf toen in een lang wit kleed dansen voor God de Vader, ze loofde en dankte Hem en voelde kracht in haar lichaam komen. “Als U mij geneest God, genees me dan helemaal”, vroeg ze. Ze wilde nog leven voor haar kinderen. Ze vroeg ook om een teken en kreeg toen een heerlijke rozengeur. Ze vroeg haar man of die dit ook rook. Hij antwoordde dat zijn neus verstopt was. En zij reageerde daarop met: “Hoor je me niet?” Dan realiseerde hij zich ook dat zijn vrouw weer kon spreken. God gaf haar de kracht om uit de rolstoel te komen en zo is ze gelopen tot bij “Palma”, haar hotel. Het eerste wat haar man zei was: “Nu kun je weer viool spelen” en de zoon: “Mama, nu kunnen we weer terug naar ons eigen huis”. Daar hebben ze God geloofd en geprezen en gedanst en gesprongen met iedereen die het maar wilde horen, en de Italianen trakteerden op ijsjes.
Ze is zelfs de laatste dag, maandag eergisteren, gaan zwemmen bij de Kravice-watervallen nabij de stad Mostar. Dan voelde ze ook meer en meer kracht komen in haar bovenlichaam.
Patty kon haar tranen niet bedwingen toen ze mij dit vertelde en zei: “God bestaat Mia, ze zullen het moeten aannemen, ze zal getuigen!”.
Deze genezing is weer een bewijs van de aanwezigheid van Jezus in de Heilige Hostie, waar men grote eerbied voor moet hebben.
Het is een ramp voor de Kerk dat heel veel mensen dat vandaag niet meer geloven…… , daarom zijn onze kerken leeg……
Dank God België dat we dit hier mogen meemaken!
Woensdag 8 augustus 2012
Mia Stassen
Kan je dit mirakel noemen (ik zelf sta daar wat sceptisch tegenover) of niet laat ik in het midden.
Feit is dat ik deze zieke vrouw ken en weet dat zij al jaren niet kan stappen, en niet meer kon spreken. Zij en haar man lieten een huis bouwen met lift en een ganse verdieping voor haar verzorging.
De ziekte die de vrouw had is niet A.L.S. ze noemt het 'une leuco- encéphalopathie, il s'agit d'une maladie rare et incurable dont les
symptômes s'apparentent à ceux de la sclérose en plaques'.
Ze was 14 jaar ziek waarvan 7 jaar bedlegerig, ze ging voortdurend achteruit.
Toen na thuiskomst de kinesist die haar dagelijks bezocht haar zag rechtstaan en stappen viel hij bijna flauw van verbazing.
Voorheen was zij een levenslustige vrouw, een zeer bekwame celliste, en iconenschildenares. Zij en haar man zijn uiterst christelijke mensen, evenals haar familie.
De schoonouders van deze vrouw zijn sinds onze jeugd zeer goede vrienden van ons. Kort na het wonder waren ze hier op bezoek, de genezing bleek waar te zijn. Benieuwd hoe het ondertussen met Pascale gesteld is belde ik hen gisteren. Nu meer dan een maand later stapt deze vrouw rond, doet haar boodschappen enz.
Mijn vriendin zegt het zo: Pascale is net zoals ik haar leerde kennen toen mijn zoon met haar begon te verkeren.
Pascale heeft het hele gebeuren uitgeschreven, ze is Franstalig dus in het Frans, ze getuigde op 15 augustus in haar parochiekerk en sindsdien gaat ze er verder mee....
In de herfstvakantie gaat het gezin terug naar Medjugorje.
Mirakel? of is er iets anders aan de gang? Heeft Pascale haar genezing zelf bewerkt door haar sterk geloof? Ik weet het niet, toch is het wonderlijk! Het feit is dat deze vrouw na vele jaren bedlegerig te zijn haar leven voluit kan hernemen.
Blijft het duren? Zelfs die anderhalve maand die ze nu al voluit kan leven is zeker de moeite waard.
zonnige groetjes,
gustilpe
omdat je ook al schreef over Medjugorje en er ook was, hierna een verhaal die ik doorgestuurd kreeg van de schoonvader van de zieke vrouw. Het verhaal deed de ronde langs e-mail:
Genezing van Pascale uit Court-Saint-Etienne
Een vriendin, Patty De Vos, begeleidde samen met Patrick d’Ursel eind juli begin augustus 2012 een bedevaart naar Medjugorje bij gelegenheid van het jongerenfestival aldaar. Er waren 30% meer pelgrims dan andere jaren, het aantal wordt geschat op 100.000.
Ze waren met drie bussen gegaan, waarbij een jong gezin: vader, moeder en twee tieners een dochter van 13 en een zoon van 16 jaar. De moeder was totaal verlamd en lag plat op een rolstoel.
Ze had A.L.S. Amyotrofe Laterale Sclerose, een zeldzame neurologische ziekte waarbij de motorische zenuwcellen in het ruggenmerg en de hersenstam en de motorische cortex van de hersenen afsterven wat uiteindelijk de dood tot gevolg heeft.
Vandaag vertelde Patty mij het verhaal nogmaals vanuit de bus in de buurt van Frankfurt op thuisreis naar België:
“Het was gewoon zielig, ik kon het niet verdagen en durfde haast niet naar haar zien. Ze lag daar op haar rolstoel, volledig lam, ze kon niet spreken, ze ademde heel moeilijk en dat alles bij een hitte van 40°. Het zuurstofapparaat dat op haar benen lag deed haar pijn vertelde Pascale.
Ze had na 7 jaar ziekte praktisch geen spieren meer. Ik dacht dat ze hier zou sterven, ze was gewoon aan haar einde!
Ze was gaan biechten en stond die vrijdag 3 augustus jl. met haar man buiten achter de kerk aan de zijde waar dit jaar de nieuwe biechtstoelen zijn gebouwd, om de avondmis bij te wonen.
Tijdens de uitreiking van de communie, kwam plotseling een “mooie priester met blauwe ogen, hij leek wel Jezus”, recht naar hen toe om hen de H. Communie te geven, vertelden ze. Daarna hebben ze die priester niet meer gezien. Pascale sloot haar ogen en ze zag zichzelf toen in een lang wit kleed dansen voor God de Vader, ze loofde en dankte Hem en voelde kracht in haar lichaam komen. “Als U mij geneest God, genees me dan helemaal”, vroeg ze. Ze wilde nog leven voor haar kinderen. Ze vroeg ook om een teken en kreeg toen een heerlijke rozengeur. Ze vroeg haar man of die dit ook rook. Hij antwoordde dat zijn neus verstopt was. En zij reageerde daarop met: “Hoor je me niet?” Dan realiseerde hij zich ook dat zijn vrouw weer kon spreken. God gaf haar de kracht om uit de rolstoel te komen en zo is ze gelopen tot bij “Palma”, haar hotel. Het eerste wat haar man zei was: “Nu kun je weer viool spelen” en de zoon: “Mama, nu kunnen we weer terug naar ons eigen huis”. Daar hebben ze God geloofd en geprezen en gedanst en gesprongen met iedereen die het maar wilde horen, en de Italianen trakteerden op ijsjes.
Ze is zelfs de laatste dag, maandag eergisteren, gaan zwemmen bij de Kravice-watervallen nabij de stad Mostar. Dan voelde ze ook meer en meer kracht komen in haar bovenlichaam.
Patty kon haar tranen niet bedwingen toen ze mij dit vertelde en zei: “God bestaat Mia, ze zullen het moeten aannemen, ze zal getuigen!”.
Deze genezing is weer een bewijs van de aanwezigheid van Jezus in de Heilige Hostie, waar men grote eerbied voor moet hebben.
Het is een ramp voor de Kerk dat heel veel mensen dat vandaag niet meer geloven…… , daarom zijn onze kerken leeg……
Dank God België dat we dit hier mogen meemaken!
Woensdag 8 augustus 2012
Mia Stassen
Kan je dit mirakel noemen (ik zelf sta daar wat sceptisch tegenover) of niet laat ik in het midden.
Feit is dat ik deze zieke vrouw ken en weet dat zij al jaren niet kan stappen, en niet meer kon spreken. Zij en haar man lieten een huis bouwen met lift en een ganse verdieping voor haar verzorging.
De ziekte die de vrouw had is niet A.L.S. ze noemt het 'une leuco- encéphalopathie, il s'agit d'une maladie rare et incurable dont les
symptômes s'apparentent à ceux de la sclérose en plaques'.
Ze was 14 jaar ziek waarvan 7 jaar bedlegerig, ze ging voortdurend achteruit.
Toen na thuiskomst de kinesist die haar dagelijks bezocht haar zag rechtstaan en stappen viel hij bijna flauw van verbazing.
Voorheen was zij een levenslustige vrouw, een zeer bekwame celliste, en iconenschildenares. Zij en haar man zijn uiterst christelijke mensen, evenals haar familie.
De schoonouders van deze vrouw zijn sinds onze jeugd zeer goede vrienden van ons. Kort na het wonder waren ze hier op bezoek, de genezing bleek waar te zijn. Benieuwd hoe het ondertussen met Pascale gesteld is belde ik hen gisteren. Nu meer dan een maand later stapt deze vrouw rond, doet haar boodschappen enz.
Mijn vriendin zegt het zo: Pascale is net zoals ik haar leerde kennen toen mijn zoon met haar begon te verkeren.
Pascale heeft het hele gebeuren uitgeschreven, ze is Franstalig dus in het Frans, ze getuigde op 15 augustus in haar parochiekerk en sindsdien gaat ze er verder mee....
In de herfstvakantie gaat het gezin terug naar Medjugorje.
Mirakel? of is er iets anders aan de gang? Heeft Pascale haar genezing zelf bewerkt door haar sterk geloof? Ik weet het niet, toch is het wonderlijk! Het feit is dat deze vrouw na vele jaren bedlegerig te zijn haar leven voluit kan hernemen.
Blijft het duren? Zelfs die anderhalve maand die ze nu al voluit kan leven is zeker de moeite waard.
zonnige groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Ria,
Elke bloem is mooi op haar manier... een beetje zoals de mensen !
We wensen jou nog een prettige avond en tot ziens...
Veel liefs van ons beiden voor jullie beiden
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Ria,
Je gedicht 'Schrijven' staat op 22 September bij
Poëzie van de dag en in het Prentenkabinet met
de door jou zelf gemaakte illustraties.
Eigenlijk had je het hier op je topic helemaal
zelf kunnen plaatsen.
Vriendelijke groetjes van ons beiden,
Rankje en Alter
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
