--"Ons Dagboek"--

katrijn2 · 28 sep 2009, 12:02

We waren filmfanaten. Een acteur of actrice die ons aansprak, een
warme locatie, een regisseur die we meenden te kennen ... en we waren
weg.
Nu zijn we kieskeuriger. We houden nog evenveel als vroeger van een
film in een echte zaal, geprojecteerd op een echt doek, met de gaafste
muziek die uit alle hoeken onze oren beroert. Maar zoals het woord zegt:
we werden kieskeurig want we kiezen keuriger.
De normen om ons nog te verplaatsen zijn streng.
Hoe gaan we te werk?
We vergelijken altijd drie filmrecensenten in evenveel gerenomeerde
bladen. De film moet bij alle drie minstens drie sterren krijgen; dat is
een eerste te doorstane proef.
Daarna komt het scenario. Thrillers, detectives, oorlogsfilms, geweld-
scenes vallen uit de boot.
Na deze twee noodzakelijke voorwaarden blijven er weinig films over.
Het gebeurde al eens dat een film vier sterren kreeg van criticus A en
amper vermeld werd bij criticus B. Gingen we toch kijken om onze eigen
mening te toetsen, dan kwamen we meestal bedrogen uit. Vanwaar de
vier sterren en vanwaar het ongemoeid laten?

En nu was er 'un prophète'!
Alom bejubbeld; sterren in overvloed.
Toch gingen we niet want het onderwerp sprak ons niet in het minst aan:
'een kruimeldief komt in de gevangenis terecht en werkt er zich op, tegen
de gangsterbazen in, tot hoofd van een bende'. Niks voor ons dus.
Men bleef echter overal met lof zwaaien.
En nu wordt het de Franse inzending voor de Oscar van beste niet-Engels-
talige film. Ik las woordelijk: 'de Belgische inzending maakt geen kans
tegen een dergelijk meesterwerk'.
Wat is de Belgische bijdrage?
" De helaasheid der dingen".
Het boek vond ik prachtig, al zag ik er niet meteen een film uit te distil-
leren. Maar hij is er, komt uit in oktober en gaat naar L.A. voor minstens
een Oscar-nominatie. Alhoewel, er is 'un prophète' die iedereen met
lege handen naar huis zal sturen ...

Tegen onze degelijke criteria om een film te gaan bekijken in, zijn we
hem toch gaan zien.
Twee uren vechten, moorden, bloed, geweld ... dat was het. Dan verlie-
ten we de zaal. Misschien lag het meesterlijke, het sublieme in de laatste
dertig minuten die nog moesten komen. Het mag, voor mij niet gelaten.
Nooit ondergaan we nog een 'de hemel ingeprezen film' waarvan het
scenario ons niet kan bekoren.

Word ik te oud om nog echte kunst te onderkennen?

Word ik wereldvreemd als ik 'un prophète' niet kan proeven, waarderen?

Dan is het maar zo. Beste regisseurs, draaien jullie maar verder.

Ik zou mezelf nu moeten beklagen doch doe het lekker niet - zeker niet.
Er is nog zoveel moois en waardevols om te genieten.

katrijn2

sunset · 03 okt 2009, 09:30

vijverleven

op ‘t spiegelend water
de hongerige reiger

vleugels gevouwen
staat hij doodstil in ‘t riet

rekt zijn slanke hals
wil een schepsel
snavelvolle maan

zilver breekt
onder zijn gulzige bek

in kringen gebarsten
blijft hij dorstig achter.
**********
sunset 03-10-2009
**********

ria · 07 okt 2009, 11:36

vorige week zag ik hem weer,
onze vriend de eekhoorn,
hij stoeide door de bomen bij de buren,
maar ik kon hem toch begluren

lenig als altijd,
sprong hij van tak naar tak,
tot in de notenboom
daar zat hij lange tijd
te peuzelen, op zijn gemak

als alle vruchten zijn gevallen
de voorraad uitgeput,
dan zien we hem hartje winter
dicht bij het keukenraam
daar hangt hij als akrobaat,
op de dikke kersenstam

hij smult er met gemak
de hele voorraad leeg,
al is hij schuw en ook wel bang
toch laat hij zich niet verjagen,
door vogels klein of groot,

hij vlucht alleen wat
hoger in de boom,
de nootjes tussen zijn pootjes,
en zit daar lange tijd
genietend, buikje vol

voldaan, duikelt hij langs de stam
en snelt over de haag,
ik zie nog even zijn wollige staart
roef, hij is weg,
tevreden in zijn hol.

ria
07.09.09

ria

sunset · 08 okt 2009, 08:10

misschien het aankomen en
het weer weggaan als echo
een hand een kus een woord
voor woord een stroom van-
uit het midden tot aan de
verste oever en eens te meer
een vraag van omstandigheden
waar zelfs geen troost noch vuur
enkel water en spiegel en angsten
op ‘t laatst zelfs een voorzichtige
stap in ’t groen

hout van rozen als kale droom
soms zwerftochten door zuidelijke
labyrinten en laat eerst rimpels
in het haar het zachte onder hand
dit ademen op rotsige grond
onbenoemd land ver af van water-
loze einden van dromen van dagen
jaren die zijn en blijven en waar
mijn bloed in ‘t rood zich schrijft.
**********
sunset 08-10-2009
**********

Robol · 08 okt 2009, 11:04

Vorige week kwam ik Zuster Trudo tegen
allang op pensioen, zoals de meeste Zusters
Ze zei: jij houdt van gedichten en ik ben aan't oprommelen
kom maar eens kijken of je iets kan gebruiken...

Met dank heb ik een volle doos aanvaard...

Handwerken en schriften met gedichtjes, die ze met veel geduld had neergepend, in haar prachtig handschrift

Afbeelding

de 4 jaargetijden komt ook uit één van haar schriften...

De 4 jaargetijden

Zij 15, hij 16, jaren van dromen, onschuldig, rein
Twee hartjes door liefde tezamen gekomen
omdat ’t moest zijn.
Kort was het rokje en kort nog ‘t broekje
van hem en van haar
toch zochten ze samen een rustig hoekje
en hij sprak met bevende stem
toe geef me een zoen
en zei sprak ontdaan
foei, dat moogt ge niet doen
maar weldra kust hij haar voor de eerste keer
ze deed alsof het haar griefde
maar weldra kuste zij hem weer
dat is de lente der liefde

En vaak zijn zij
die zo jong reeds begonnen
hunne liefde trouw
Zo heeft hij na jaren geheel haar gewonnen
zij wordt zijn vrouw
Hun liefde tot nu toe
in banden gekluisterd
voor het bestaan
Thans neemt hij zijn vrouwtje
al in zijn armen en sprak
nu zijt ge gans van mij
Zij kussen elkaar
met ’n vrolijke lach
duizend maal per dag
zoentjes moeten zij geven
’t zij laat of ’t zij vroeg
nooit hebben ze genoeg
dat is de zomer van ’t leven.

Dan komen de kleintjes
en daarmee de zorgen van het bestaan
Een kusje des avonds
om 11 uur gaan slapen, dan zijn ze moe
Hij ligt met zijn mond
als een hooischuur te gapen
en draait zijn rug naar haar toe
dan zegt hij “nacht vrouw”
en zij stamelt”nacht man”
Nog een nachtzoen, hij slaapt
en weet nergens van
maar weldra slaapt ook de vrouw
maar eerst mompelt ze nog even
vroeger sliept ge niet zo gauw
dat is de herfst van ’t leven

Ze zijn in de winter
van ’t leven getreden
vergrijst is het haar
dat zij elkander kussen is reeds lang geleden
voor ’t gulden paar
dat op deze dag de herinnering komt geven
voor ’t blijde feest
Hij sprak heel verlegen
zo teder, ja vrouw, wij zijn ook jong geweest
dan schudt ze de mond
met geen tand meer erin
en drukt een kus
op zijn stoppelige kin
dan sprak hij, o Heer,
zo’n zoentje gegeven
hebben we allang niet meer
dat is de winter van’t leven.

meestal vermeld ze de auteur, hier was het nn

dag dagboek

Robbe

lotte · 08 okt 2009, 22:42

letters, woorden die Robbe aanhaalt

---dat is de winter van het leven---

alleen zijn
een paar dagen niet

ziekenhuis
weer hopen op wat

lotte

katrijn2 · 08 okt 2009, 23:32

Vandaag gingen het eerste, tweede en derde leerjaar van het schooltje
waar twee van mijn kleinkinderen gaan, op ontdekking in het bos.
Er waren opa's en oma's die zorgden voor het vervoer met personenwa-
gens. Ik was een der vrijwilligers-chauffeurs.
We reden naar Buggenhoutbos, niet bij de deur, maar de moeite waard;
misschien zijn er sennetters die het kennen.
Behalve tearooms en restaurants langs de rechte baan die het bos in
twee deelt, is 'het' centrum van het bos, de beroemde 'boskapel'.
Ze is meer dan vijhonderd jaar oud en omweven met een wonderlijk
verhaal, waarover later misschien iets bij 'Katrijntjes'.

Eenmaal de gastjes afgezet aan de rand van het bos zocht ik de stilte op
in de kapel; ik houd van stiltes in kerken en kapellen.
Vooraan lag een map ter inzage, met in stift op de kaft: 'gebeden'.
Ik bladerde en las, rustig, mediterend, tot ik bij een gedicht kwam
van de hand van Anton Van Wilderode.
Meerdere schrijvers en schrijfster hier bij Poëzie en Proza hebben
lievelingsdichters; dat voelt men zo als men er nu en dan rondneust.
Ik heb er ook een drietal; een ervan is Van Wilderode, de priester-
dichter uit Sint-NIklaas.
Het gedicht dat voor mij lag met ale titel 'Gebed' kende ik niet; wat een
gemis. Kom, het was een ontdekking. Ik las en voelde mijn ogen tranen.
En toen deed ik iets wat niet mocht: ik haalde het uit zijn plastiekje en
stak het mooi-geplooid in mijn tas om mee te nemen; om te 'lenen'.
Ik steek het zeker terug - anderen moeten ook nog kunnen genieten.
Nu plaats het ik hier in 'ons dagboek', als ontdekking van de dag, voor
mezelf en de Senioren met leestijd ...

Gebed

Gij kent mijn dood al, God - laat mij niet weten
waar hij mij vinden en verrassen zal,
laat mij rustig ademen en eten,
laat mij nog slapen en de dag vergeten
die met zijn zorg mij morgen overvalt.

Want er ligt water meterdiep te zwijgen
tussen de huizen waar de herfst begint,
en ieder ogenblik, dat ik moet krijgen
genadig uit uw hand, kan mij bedreigen
en elke kiem van ziekte zaait zich blind.

Hoe sterk mijn hart is, God, voor een lang leven,
hoe sterk de ader die mijn bloedstroom tilt,
of mijn verstand niet voortijds zal begeven,
voor ik mijn laatste blad heb volgeschreven:
gij weet het, God, maar zwijg, om mijnentwil.

Soms loop ik van een vreemde wind bewogen
tussen de lichamen der mensen door
gelijk een kind met ingeslapen ogen:
ik stoot mij niet, val niet, word niet bedrogen
omdat ik U binnen mijzelven hoor.

Blijf Gij daar, God, blijf Gij, terwijl mijn voeten
geduldig en gehoorzaam op hun reis,
terwijl mijn handen maken wat zij moeten,
terwijl ik lachen zal, lezen en groeten -
tot in het paradijs.

A. Van Wilderode

ria · 20 okt 2009, 23:57

"alleen zijn
een paar dagen niet

ziekenhuis
weer hopen op wat"

dit schreef lotte

gaat het nu beter Lotte?
wat kan ik je wensen
als de herfst is voorbij,
een zonnestraal in de winter,
misschien het keren van het tij?

lieve groet voor beiden,
ria

lotte · 22 okt 2009, 21:26

Dag dagboek

Een lieve groet doet goed...

blij dat het voorbij is

de vorige dagen waren hectisch
ontslag ziekenhuis
verhuis

een electrisch ziekenhuisbed vult mijn "plaatsje" beneden
het netwerk van de buren overbodig

terug internet en tv

een aanpassen aan een rustige buurt
zal dagen, weken kosten

lotte.

katrijn2 · 25 okt 2009, 12:14

Deze morgen tijdens de misviering las een jonge man
een tekst voor, doorleefd en gedragen.
Ik weet niet wat er vandaag nog allemaal komt,
doch deze tekst krijgt vandaag van mij een plaatsje in ons 'dagboek'.

Veel mensen hebben alles om gelukkig te zijn,
maar zijn zelden blij of gelukkig.

Veel mensen kijken veel televisie,
maar zien nauwelijks nog iemand staan.

Veel mensen beschikken over een overvloed aan zenders,
maar kunnen elkaar niet ontvangen.

Veel mensen hebben meer dan voldoende geld,
maar zijn 'als mens' armer dan ze denken.

Veel mensen hebben veel kennissen,
maar kennen hen nauwelijks.

Veel mensen hebben van alle afgoden,
maar de onbaatzuchtige God is hun onbekend.

Veel mensen zoeken naar echt contact,
naar een ontmoeting die niet te koop is ...
maar die ontvang je maar als je omziet naar elkaar,
en aandacht hebt voor de ander.

katrijn2 · 26 okt 2009, 17:52

Twee dagen na elkaar een katrijn-bijdrage in 'ons dagboek'...
Moet kunnen.
'Wij' moeten het doen, want de 'stichter' zien we niet meer; sorry...
Gisteren was ik geraakt door een tekst uit de misviering, en naar blijkt
uit de 'katrijntjes2-topic, sprak het ook een paar anderen aan.

Vandaag ben ik gespannen in een boek bezig: resumeer deeltjes
en stip hier en daar aan.

Ik kende het niet, doch vorige week stak een 'afslag bon' bij het
Knack-pakket: 12,95 euro, i.p.v. 27,50 euro.

De titel: 'HET GEHEUGEN - hoe het werkt en hoe het nog beter kan
werken', door een team van 22 specialisten op allerlei vlak.

Zaterdag gekocht en nu met mondjesmaat proeven, beamen, verwon-
dering, waardering ...

Ondertussen vernam ik dat in de Plus-Magazine voor november een
zelfde 'kortingbon' steekt.
Ik verkoop niet - heb er geen centje winst aan ...

Wat ik wel doe, is het boek aanbevelen aan alle 'zoekende' senioren,
op gevaar af dat de Sennetleiding dit artikel schrapt,
wat ik dan weer jammer zou vinden,

groetjes aan alle dagboeklezers en lezeressen,
katrijn2

lotte · 31 okt 2009, 22:22

Bewust
in het donker naar het kerkhof geweest
doodse stilte

Pa
de leegte werd gevuld
door jou.

lotte.

katrijn2 · 03 nov 2009, 10:10

Veel veelkleurige blaren
dwarrelen tot zacht tapijt,
helpen stilte bewaren
onder voeten naar doodse graven.

Veel veelkleurige chrysanten
begeleiden als een spoor,
groepjes familieverwanten
bij zoeken naar doodse graven.

Veel veelkleurige mensen,
een massa, doch stuk per stuk
met eigen gevoelens, eigen wensen,
staat stil bij doodse graven.

vragende ogen,
zoekende geesten

tranend gelaat
van biddende vrouw,
bezwaard gemoed
van gebroken man,
doods graf
van dood kind

katrijn2

katrijn2 · 12 nov 2009, 14:26

beste dagboek,

ik wou weer wat kwijt op jouw bladen.
Maar ik zie dat sinds mijn laatste verschijnen hier, niemand nog langs
kwam - toch niet om te schrijven - en dat al sedert 3 november.
Ik schrijf dan maar niks speciaals vandaag want ik wil van 'ons' dagboek
niet 'mijn' dagboek maken. Ik heb immers een eigen topic en ook daar
heb ik moeite om 'regelmatig' te schrijven.

beste denook,

met veel tromgeroffel heb je hier deze topic aangekondigd.
Iedereen was benieuwd wat het zou worden, met dat mag en dat moet
en dat mocht zeker niet.
Ondertussen is hier alles op sterven na dood ... en denook lezen we
zeker niet meer.
Daarom, beste denook, als je dit mocht lezen:
'vraag aub aan de sennetverantwoordelijken om deze topic te sluiten'.

toch met vriendelijke groeten,
ook aan iedereen,
katrijn2

Johana-Maria · 16 nov 2009, 00:49

"Ons Dagboek",
goede morgen,
goede middag en goede avond!
Drie dagen hou je me bezig en ligt het op het puntje van m'n pen
om "ons dagboek" mee te schrijven!

"Vrede voor jou, voor mij , voor ons,
de vrede van weleer."

Zo is het ijs gebroken en zijn we er weldra weer met een verhaal
van negen maanden wachten en verwachten!

Dag dagboek!

"Dag vis,
dag lieve vis,
dag lieve visselijn.........."

J.M.