Het dwaallicht.

[Robol]

letters vlechten

nieuwe woorden
de u klank verworden tot oe
computer...waarom niet kompjoeter
of nog beter zoals in Zuid-Afrika: rekenaar

klinkt een duimrijer niet mooier dan lifter?

de chirurg is er een snijdokter
en een helicopter een wikkelwiel

geen asfaltweg, maar een teerpad (klinkt veel zachter)
en als de lugwaardin in plaats van de stewardess
me een drankje aanbiedt smaakt me dat eens zo goed!


bobbejaan klim op die berg!

Robbe

[DkA]

Sprookje zonder happy-end.

Het is avond en een sikkeneurige man talmt dan om te slapen.
De hitte is hem te zuiders. Hij is een koude noorderling.
Wars en dwars. Hij weegt z'n woorden. Maar fleurt ze niet op.

Ze stelen zijn oude dag, meneer. Brengen z'n geweten in gevaar.
Hij aanbidt de verlaten ruimte. Maar trekt zich terug in een
benepen kamer. De verte sterft. Hij redt ze in z'n hoofd.

Legt ze panoramisch in z'n gedachten. Schrijft ze weids over witte velden.
Hij hoopt. Hij wanhoopt.
Wacht op de tijd die het tij keren doet.

[tinneke 58]

En hij is terug,
ik voelde het aan m'n hart dat meteen
de leegte die hij hier eens achterliet weer gevuld werd..
En hij is gebleven wie hij was

dus,

ik blijf waar ik ben,
ik zou immers verloren lopen in zijn schaduw...

blij dat je terug bent
lezen doe ik nog
en genieten ook

Liefs,

Tinneke xxx

[DkA]

Nu onze jaren mager worden als de laatste appels aan 'n vergeten boom,
komen we terug tot de essentie: gedachten en gevoelens.
Voor sommigen ook nog een nachtzoen. Bij het dichtdoen van de dag.

Huid en haren zitten niet langer in de juiste plooi.
En onze handen en onze voeten verdwalen. Schamele kameraden,
gaan niet meer zo recht af op hun doel. Als toen.

Nog eens terug denken aan hoe het ooit was. Had kunnen zijn.
Doch niets meer van het vertrouwde vinden. Tenzij wat oude pijn.
En het daar dan mee moeten doen.

[ria]

de stilte heeft zijn intrede gedaan, voor even,
de kamers hebben min of meer afrikaanse temperaturen,
de ramen staan op open
en brengen gedempte kindergeluiden uit andere tuinen.

gezegende stilte in huis,
naast alle pret
kan een mens daar soms
wel naar verlangen

ik rust, ik heb (nog niet) gerust, ik ZAL rusten,
ooit, misschien, ....nog even

ciao
oma

[DkA]

Veel te gretig ben ik.
Alsof ik wil baden in blauw, zo duik ik in de inkt.
En de woorden worden vlekken van vallende druppels.
Hoe kan ik me intomen? En heeft dat nu nog wel zin.

Wie heeft er de moed om mij terecht te wijzen?
Mij te attenderen op m'n schabouwelijke schetsen.
Onafgewerkte 'Kladderadatsch'. Doolhoven voor de lezer.

Academisch? Infantiel gebeuzel. Geleuter. Geneusel.
Even ademhalen.
Soms lijd ik aan een chronisch zelfverwijt.

Te hevig inzicht. Onbarmhartige zelfkennis.
Maar het helpt ook.
Te relativeren. Te nuanceren. Te accepteren.

Ik ben bang voor mensen met kordate opinies.
Waarin twijfel geschoffeld wordt als stekelig onkruid. Tot de wortel.
Mannen (+ v) die majestueus en ex cathedra de waarheid poneren.

Ik verstop me tussen de plooien van m'n driftige onwetenheid.

[DkA]

Model voor de wilsverklaring inzake euthanasie.



De eerste getuige op mijn euthanasieverklaring
heeft gisteren getekend.
Ik wil zo waardig sterven als een hond.
Op sommige vlakken hebben dieren meer rechten dan mensen.

Het blijkt, zo signaleert een lieftallige lezeres mij,
dat ik tweemaal dezelfde tekst heb geplaatst.
Mijn zus verloor reeds het 'bewuste leven' op haar 55ste aan Alzheimer.
Lege hersenen. Ik ben dus alert.

En merk dat ik zo verstrooid word als een professor.
Eindelijk dan toch op weg naar een promotie.
Een beetje laat. Maar emeritus klinkt ook goed. En academisch.

[DkA]

Ik weet het niet meer. Misschien ben ik wel bijna gesmolten.
Zoals een ijsje waar je niet deskundig aan likt. Rondom. Het lekt.
Het kan ook zijn dat enkel mijn hersenen in vloeibare toestand geraken.
Alleszins is de coördinatie voor de motoriek van m'n vingers in panne.

Ik moet geregeld, zoals Packman, m'n foute letters opeten.
De deletetoets regelt dat voor mij.
Het is hier onbetamelijk heet. Was ik maar een koele Noorderling.
Weggekropen tussen een paar fjorden.

Ik heb zo'n 'warmtespulleke' dat in de tussenseizoenen en op vroege of late uren de badkamer opwarmt. Dat ding is zo professioneel dat het in volle zomer,puur als ventilator, de lucht in beweging zet. Zodat je de indruk krijgt dat het frisser is. De temperatuur leg je daarmee echter niet in de luren.

En bovendien maakt het de situatie nog erger. Ik hoor mezelf niet meer lezen of schrijven. Ik zou een stormnoveen beginnen, maar misschien gaat het dan wel stormen. Dan blijf ik nog liever bakken zonder te bruinen.

Ooit wordt het hier in Vlaanderen weer Belgisch weer. Als tenminste
Bart De Wever het niet voor het zeggen krijgt.

[Robol]

Ik merk dat ik niet alleen last heb van de warmte
4 maanden geleden droomden we van deze temperaturen
De koude winter wou maar eerst niet om
dixit Gerard Cox

Hittegolf in de Kempen
bloklettert het Belang van mijn provincie
Gratis zegt onze gouverneur
voordat hij de deur achter zich dichttrekt

Voor een regendans is het te warm
zelfs voor een slow
op één tegel

Groetjes uit Limburg

Robbe

[ria]

Ooit wordt het hier in Vlaanderen weer Belgisch weer.

nog efkes en onze afrikaantjes nemen "la chaleur" weer mee
is't la of le? want daar heb ik het altijd moeilijk mee!

enfin, nog efkes geduld en bakken en braden is voorbij,
maar de planten in de tuin schreeuwen om drinken,
dat wordt weer gieten en sproeien deze avond.

nu ga ik appelmoes maken, petatjes schillen, enz,
want we zijn elke dag met zeven,
nog even
en de pret is weer voorbij

ciao
ria

[DkA]

Zal ik het dan maar laten regenen.

Van die malse. Die traag zigzaggend over de ruiten traant.
Of van die pletsende. Die blaasjes plet
in een plas op straat. Of op het tuinpad van m'n vader.

Het kan ook van die zeurende miezerige zijn.
Waarvoor je niet weet of je paraplu best opengaat.
Of dicht blijft, bij gebrek aan duidelijkheid.

En dan wil ik je niet laten watertanden
als ik denk aan die zwiepende kletterende op de daken.
Vooral op de vensters van een veranda.

Ach, zou het nog lang duren eer de herfst weer in de bomen hangt.
Te klagen.

[DkA]

'Een sedentaire zwerver' wat vind ik dàt een mooie definitie.
Zopas gelezen bij Doeschka Meijsing.
Net zoals ik me voel. Reizen in m'n zetel, lijkt me de beste formule. All in.

Als kind al droomde ik ervan om schrijver te worden.
Op een zolder. Onder een Frans dak. Met van die ovalen ramen.
De vloer moest van hout zijn.

Op zolder ben ik geraakt. Ongevraagd. En er ligt parket.
Er heerst een Franse temperatuur: drieëndertig graden Celsius.
Nu nog schrijver worden.

Dit laatste is een lachertje. Vooraleer je me au sérieux neemt.
Als ik eraan denk hoevelen een manuscript ingestuurd hebben
en zelfs geen antwoord kregen.

Hoe échte schrijvers zoals Doeschka gekraakt worden door
een betaalde klerk. En gelukkig ook de hemel ingeprezen wordt
door een ander recensent.

Mijn God, wat zou ik afzien ...

[DkA]

Ik hoor de wind de bladren tellen van de hoge bomen.
Het lijkt op zuchten van een kalme zee
bij valavond op een verlaten strand.
In de verte merk ik twinkelende lichtjes.
Het zijn geen sterren maar vliegtuigen die gaan landen.

De hoogte en de diepte, de ruimte verzameld
hier op zolder. Het kan allemaal in woorden.
Doeschka laat mij dromen. Zij peult herinneringen als jonge erwten.
De liefde in haar vers verlangen. De passie als pas ontloken rozen.
En wanneer de sleur ze dooft, de doornen.

Hoeveel tijd kan een man verspillen in zijn leven?
Vraag dit aan een bankier, een schilder of een schrijver.
De ene telt z'n rente, de anderen hun dromen.

[DkA]

Is er nog leven tussen Celsius en Fahrenheit?
Ik betwijfel het.

Er zijn nu mondaine badplaatsen waar langs de zeedijk
de bourgeoisie haar hondje en zichzelve uitlaat.
O, was ik maar een poedel, grom ik. Kef ik.
Bij zo'n reutemeteut of een huppelpop.

Zij streelt je gefriseerde flanken. Je likt likkebaardend aan haar
champagneglas. En geniet van haar gewenste intimiteiten.
Ik ken opa's met een ander hondenleven.

Onze taal is dringend aan revisie toe.

[DkA]

Misschien zit jij wel onder het lover van een honderdjarige eik.
Schaduw houdt je koel.
Laat mij wat lommerte schrijven zodat ik kan schuilen
onder m'n woorden.

Het zal wel gek klinken in je oren. En dat begrijp ik volkoren.
Zie je, dàt bedoel ik.
Waarom wilde ik 'volkomen' schrijven en stond er plots wat anders.
Ik zet het op rekening van de hitte. Niet te noteren op het conto van Dr. A.

OK, ik wil niet zeuren over deze zomer. Op voorwaarde dat jij ook niet klaagt als het binnenkort regent. Dàn hoor je mij niet. Zelfs niet als het oude wijven regent. Ik ben en blijf iemand van het noorden.

Met luchten als schilderijen. Zonnig en blauw.
Gevuld met van die drijvende wolken van Nijhoff.
De wind als een wuivende slaaf. Om de temperatuur te koelen.

Tot ze me verfrist als de mist op een glas witte wijn.
Net uit de frigo.
En in de verte, een jong wijf.






PS.
Lichtjes aangepast.