Bosrankje's Laar 5
-
Norman12 - Lid geworden op: 22 sep 2008, 22:00
Beste Rankje en Alter
Eerst wat oude gedachten van me
Gisteren had ik een gedachte
En direct daarna nog één
Ik dacht : Laat ik mijn gedachte
Opschrijven nu meteen
Zo werd ze bewaard
B e w a r e n doe je best alleen
Met w a a r d e v o l l e dingen
B e d e n k e n doe je best alleen
Met wat kwaliteit
B e d o e l i n g e n zouden moeten
Dingen zijn
Die w a a r d e bijbrengen
Die of die echte boom bestaat
Er bestaan ontelbare echte bomen
Die allemaal verschillen
Maar EEN onbepaalde boom
Bestaat niet , is fictie , is begrip
Dat is handig , maar meteen ook struikelblok
Een stoere man denkt aan een eik
Een kind aan een kerstboom
En daar begint de lastige verstandhouding
De houding van elk echt apart verstand
EEN verstand bestaat niet echt
EEN verstandhouding bestaat niet echt
Elke echte houding van elk apart verstand
Staat die verstandhouding , zoals ze
In het woordenboek wordt uitgelegd,
: Elkaar goed begrijpen om samen te werken
In de weg
Om dat samen werken , samenleven
Te bevorderen zijn er afspraken
Regels , wetten nodig
Hoe complexer de wetten
Hoe meer woorden of begrippen men gebruikt
Hoe meer de wet aan kracht zal verliezen
Daarmee is mijn 45 jaar oude vraag opgelost
Waarom zijn de 10 geboden zo kort en bondig ?
Ze maken alle achterpoortjes onmogelijk
Zijn ze ooit op stenen verschenen ?
Dat zou wel moeten
Want andere dragers doorstaan
De tand des tijds niet
En schurken schuiven er dan weer
Valse woordjes tussen
Daarom zegt men dat papier geduldig is
Ieder schrijft er zoveel op als ie wil
En kan daardoor de verwarring vergroten
Op school leren we wat anderen gedacht hebben
Maar zelf d o o r d e n k e n leren we niet
Wie dat wil doen pijnigt zijn verstand
Er is een strijd , er is pijn
Het onderbewustzijn verleent ons verlossing /genade
Via een ingeving : inspiratie
De strijd is voorbij
Er is een nieuw inzicht , een beter weten
Dat is tijdelijk , maar nodig voor de volgende stap
: de nieuwe hindernis
En het doordenken , doorworstelen herbegint
De meeste mensen die
Hun natje en hun droogje hebben
Zijn tevreden en stoppen met denken
Ieder op zijn eigen moment en plaats
Maar het leven is een strijd
Of je wil of niet
Steeds nieuwe problemen dienen zich aan
Terwijl we allemaal terugverlangen
Naar de kindertijd toen we ons veilig voelden
Maar dat was de verkeerde indruk van een kind
Zonder bewustzijn of onderbewustzijn
En dan een tip
Op Youtube al eens een filmster gezocht?
Typ Movie Legends , dan vind je alle bijna vergeten namen ook
.
Eerst wat oude gedachten van me
Gisteren had ik een gedachte
En direct daarna nog één
Ik dacht : Laat ik mijn gedachte
Opschrijven nu meteen
Zo werd ze bewaard
B e w a r e n doe je best alleen
Met w a a r d e v o l l e dingen
B e d e n k e n doe je best alleen
Met wat kwaliteit
B e d o e l i n g e n zouden moeten
Dingen zijn
Die w a a r d e bijbrengen
Die of die echte boom bestaat
Er bestaan ontelbare echte bomen
Die allemaal verschillen
Maar EEN onbepaalde boom
Bestaat niet , is fictie , is begrip
Dat is handig , maar meteen ook struikelblok
Een stoere man denkt aan een eik
Een kind aan een kerstboom
En daar begint de lastige verstandhouding
De houding van elk echt apart verstand
EEN verstand bestaat niet echt
EEN verstandhouding bestaat niet echt
Elke echte houding van elk apart verstand
Staat die verstandhouding , zoals ze
In het woordenboek wordt uitgelegd,
: Elkaar goed begrijpen om samen te werken
In de weg
Om dat samen werken , samenleven
Te bevorderen zijn er afspraken
Regels , wetten nodig
Hoe complexer de wetten
Hoe meer woorden of begrippen men gebruikt
Hoe meer de wet aan kracht zal verliezen
Daarmee is mijn 45 jaar oude vraag opgelost
Waarom zijn de 10 geboden zo kort en bondig ?
Ze maken alle achterpoortjes onmogelijk
Zijn ze ooit op stenen verschenen ?
Dat zou wel moeten
Want andere dragers doorstaan
De tand des tijds niet
En schurken schuiven er dan weer
Valse woordjes tussen
Daarom zegt men dat papier geduldig is
Ieder schrijft er zoveel op als ie wil
En kan daardoor de verwarring vergroten
Op school leren we wat anderen gedacht hebben
Maar zelf d o o r d e n k e n leren we niet
Wie dat wil doen pijnigt zijn verstand
Er is een strijd , er is pijn
Het onderbewustzijn verleent ons verlossing /genade
Via een ingeving : inspiratie
De strijd is voorbij
Er is een nieuw inzicht , een beter weten
Dat is tijdelijk , maar nodig voor de volgende stap
: de nieuwe hindernis
En het doordenken , doorworstelen herbegint
De meeste mensen die
Hun natje en hun droogje hebben
Zijn tevreden en stoppen met denken
Ieder op zijn eigen moment en plaats
Maar het leven is een strijd
Of je wil of niet
Steeds nieuwe problemen dienen zich aan
Terwijl we allemaal terugverlangen
Naar de kindertijd toen we ons veilig voelden
Maar dat was de verkeerde indruk van een kind
Zonder bewustzijn of onderbewustzijn
En dan een tip
Op Youtube al eens een filmster gezocht?
Typ Movie Legends , dan vind je alle bijna vergeten namen ook
.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Norman,
Wat ben ik blij met je 'oude gedachten'... van de eerste
tot de laatste zin !
Maar je eindstrofe heeft mij het meest geraakt (omdat ik,
zolang ik 't mij kan herinneren, zo dikwijls heb moeten horen :
denk niet zoveel !)
Alleen mijn vader vond het goed en liet mij doen, beter zelfs...
hij dacht met me mee en ik kon mijn grote levensvragen met
hem delen... urenlang bleven we soms in de tuin filosoferen ...
Dikwijls heb ik terugverlangt naar mijn kindertijd toen alles
vanzelfsprekend was (of leek ... ?) en ik me zo veilig en
beschermd voelde !
Helaas, zoals je schrijft, het leven is een strijd en dat men 't wil
of niet, steeds dienen zich nieuwe problemen aan en we moeten
blijven vechten, zonder te vergeten (in de mate van 't mogelijke)
van de kleine dagelijkse gelukjes te genieten !
Beste Norman, bedankt voor je bezoek en je prachtige illustratie
(appel-vlinder)
Lieve warme oktobergroetjes van ons beiden
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Nele,
Bijna Halloween... daarom om je te bedanken
voor je bezoek in ons Laar, een schattig poesje
en een muisje in plaats van heksen en griezels
Lieve warme oktobergroetjes van ons beiden
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Uit piepkleine zaadjes wordt lijnzaadolie
geperst en het restant is lijnzaadkoek
voor de koeien.
Een ansicht en herinneringen:
Rankje aan de 'Boerenschuur' waar ik heel wat uurtjes gesleten heb,
langs het tuinpad van mijn vader zag ik de hoge bomen staan.
Gelukkig staat alles er nu anno 2010 nog zo als in mijn jeugd.
Die bruine koeken!
Merksem is altijd een bloeiende nijverheidsgemeente geweest,
met talrijke fabrieken van uiteenlopende aard,maar in mijn jeugd
evenzeer ook rijkelijk bezaaid met vele agrarische bedrijven.
Ik ben er geboren en getogen,opgegroeid temidden een tiental
boerderijen, de een al groter dan de ander.We gingen er spelen
tussen de koren- en maisvelden.We hielpen er bij het aardappelen
rooien,trokken mee naar het veld wanneer er geploegd,geëgd en
gezaaid werd,mochten dan op de rug van de paarden zitten,of
de leidsels vasthouden en het mennen leren.
Zo was er de boerderij,door mijn tijdsgenoten gewoonweg de
'Boerenschuur' genoemd,bij John Van Looy en zijn Wiske,een
jong gezin met drie peuters,waar we heel wat uurtjes gesleten
hebben.We voelden ons er thuis,mochten naar hartelust ravotten
op de hooizolders en in de stallen,leerden er de koeien te melken
en te voederen.'k Herinner 't me nog als de dag van vandaag,ik
zal zo'n jaar of 11 geweest zijn,die dag toen ik en mijn broers die
bruine koeken er ontdekten.Ze stonden daar in hele grote zakken,
zo uitnodigend met hun donkerbruine chocoladekleur en alle van
ongelijke grootte,'t leek ons of Sinterklaas die daar gebracht had.
Daar konden we niet afblijven,we moesten er van proeven,en al
was het helemaal geen chocolade,de smaak viel best wel mee.
Hoeveel we er van gegeten hebben,zou ik echt niet meer durven
zeggen,maar de gevolgen er van,dat ben ik nooit vergeten.
Uren later,wanneer we al lang terug thuis waren,kregen we met
beangstigende maagkrampen af te rekenen,en was het tussen
de broers zowat vechten geblazen om ons zo snel mogelijk naar
het WC te reppen,waar het een 'afgang' van jewelste was!
Moeder kon niet geloven dat dit het gevolg van haar kookkunsten
zou zijn,en dus moesten we opbiechten wat we op de boerderij
zoal gegeten hadden.Zo kwam aan het licht dat die chocoladebruine
koeken,die er zo smakelijk uitzagen,niets minder dan lijnzaadkoeken
waren.Koeken vervaardigd uit pulp van lijnzaad(vlaszaad) nadat de
olie er uitgeperst was,en dat in die vorm aan de boeren geleverd werd
als veevoeder.
Gelukkig zijn we nooit beginnen loeien of hinniken!
Alterego
Lieve schat,
Ik heb je deze tekst zien schrijven met een tedere glimlach op je
gelaat dat zoveel geluk uitstraalde...
Je was terug naar je kinderjaren en genoot tenvolle van 't boerenleven' ...
Toen we even aan de 'Boerenschuur' stopten en je begon over je
jeugd te vertellen, wist ik nog niet dat je ooit deze foto op Forum
zou plaatsen !
Bedankt voor je gemeend rijmpje en veel liefs van je Rankje xx
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Hallo bosrankje
Nu ik toch een uurtje over heb....
kom ik even binenwippen
Ik heb weer zoveel mooie dingen gelezen en
gezien, dat iw genieten!
Je gedicht 'ballet '...mooi, en
in gedachten dans ik mee !
Laatste oktobergroetjes,
elisa
Nu ik toch een uurtje over heb....
kom ik even binenwippen
Ik heb weer zoveel mooie dingen gelezen en
gezien, dat iw genieten!
Je gedicht 'ballet '...mooi, en
in gedachten dans ik mee !
Laatste oktobergroetjes,
elisa
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Elisa,
Zelfs weet ik dat je regelmatig in ons Laar komt lezen,
is het altijd heel leuk om je naam en je lieve woorden te
ontdekken ...
Tot ziens bij jou en lieve laatste oktobergroetjes van
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Elly
Volgende maand
wordt je negentien jaar
mijn pareltje...
De jongste vijf jaar
heb je kennis gemaakt
met pijn !
Ook met twijfels,
vragen en angsten
voor je toekomst...
Gelukkig
is het geen bedreigende ziekte,
meer een zeldzame niet zo bekende kwaal !
Dat je streng beperkt
in jouw leeractiviteiten, sporten en hobbie's
kortom, in je dagelijks leven.
Je lenigheid was een troef
dat spijtig heel vlug
in een nachtmerrie veranderde !
Want je gewrichten
kwamen onverwachts uit hun verband.
Het begon met je kaken...
En nu, drie jaar later
na een lange lijdensweg en twee operaties,
begint alles terug !
En toch, blijf je geloven in verbetering
zelfs lees ik twijfels
in je prachtige grote hindeogen.
Je schildert, tekent,
bewerkt hout met zoveel talent,
ontwerpt maskers, droomkleedjes...
Je bent onze mooie fee,
een lieve zuster, dochter en kleindochter en,
je geliefde omringt je met kracht en tederheid.
Dokters en chirurgen
blijven ijverig en hoopvol zoeken
naar een helende behandeling ...
Geloof me, binnenkort zul je met vertrouwen
en zonder vrees naar de toekomst kijken
want... achter de wolken, schijnt de zon !
Je oma Titi
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
halloween
wij spotten met hen die kinderlijk gekken
van geesten vertellen en nemen de angst
voor monsters weg onder bedden
klinkt 't lachen nog in schemer van avond
waar wij ons zetten om verhalen te luisteren
van hen die in 't sterven rust nog niet vinden
snel maakt het nerveus, de stem die slaat over
waar stappen in 't grind verstommen het hart
het roepen van uil elke glimlach verstart
lijken de struiken op gezichten van vrouwen
die zachtjes roepen, uitnodigend wenken;
hun smeken denken wij heel luid te horen.
**********
sunset 31-10-2010
**********
Liefs en prettige zon-dag, sunset
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
De moeilijkste momenten.
Klinisch dood !
Ik had er zoveel over gelezen, over gezien en veel over
nagedacht........lange discussies met medeleerlingen
van verschillende cursussen gehad tot heel vroeg in de
morgen.
Maar nu, trof het mij persoonlijk...... en ik was helemaal
verloren, bang, boos, in opstand, misselijk, zo vol van mijn
onmacht.... ik wou iets doen, kon mij er niet bij neerleggen,
wou het gewoon niet aanvaarden !
Het was niet zo maar iemand hoor !!! het was mijn vader !
Hoe kon zoiets gebeuren ? waarom hij ? hij had dat niet
verdiend.... hij deed niemand en niets kwaad... hij had nog
zoveel te doen... moest mij nog zoveel leren... neen !
Hij gaat ineens zijn "zeeogen" opendoen en naar me kijken
en lachen en zeggen : je gelooft dat toch niet he ? Kom,
we gaan naar huis er is nog heel veel te doen in 't bos en
in de tuin ! 't was maar een grapje... kom...
Maar neen, hij bleef gewoon liggen, heel rustig met zo'n
lieve glimlach op zijn gebruinde gelaat en...hij ademde
zonder moeite, zonder apparaten, slangen...
Zo iemand kan toch niet dood zijn ! Ik geloof jullie niet...
neem hem mee in de operatiezaal en aub, doe toch iets !
Men ziet niets behalve enkele blauwe plekken her en der,
op zijn hoofd en zijn lichaam maar geen enkel letstel of
kwetsuur...
Toen kwam onze dokter en vriend aan en ik dacht, voilà,
Pepère is gered, nu komt alles in orde !
Maar zijn blik was zo triest, vol medeleven en hij pakte mijn
handen vast en zei : ik zal alles nog eens nachecken omdat
ik wil dat je gerust kunt zijn en hem zijn weg laten gaan...
Dan, voor de eerste keer sinds het ongeval, besefte ik dat het
echt erg was... als hij mij dat zei, was er geen hoop meer.
Eindelijk kon ik huilen en mijn vader met een ander blik
bekijken...hij zou nooit meer opstaan, nooit meer naar
me kijken en niets meer tegen mij zeggen !
Ik rende naar buiten tot in de tuin van de kliniek en liet mij
gewoon op de grond vallen naast een struik en liet de vrije
loop aan een tranenstroom... ik kon bijna niet meer ademen
en had hevige maag en darmkrampen. Ik was liever daar
terstond gestorven om hem terug te vinden !
Maar het leven is hard en ik besefte na een tijdje dat ik
niet alleen was met mijn verdriet... daar binnen was de
hele familie naast hem en moest ook kampen met de
emoties, de angsten, het verdriet.
Ik ging dus terug naar de Spoed... liep precies op wolken
maar geen mooie droomwolken... nachtmerries, griezels...
En de hele tijd dacht ik : " het is niet waar... hij zal daar
staan en op je wachten... hij zal zijn armen open doen en
zeggen : waar was je toch ? ik maakte mij al zorgen...
en wij zullen lachen en naar huis terug gaan want alles is
al klaar, versierd, zo mooi, zo feestelijk : morgen is het
Pasen ! Overal waren al de eitjes, chocolade paashaasjes
enz... verstopt voor de kleinkinderen.
Waarom moesten ze toch die twee dode "mastenbomen"
afzagen en ontwortelen juist vandaag ? Er was nog zoveel
tijd in de paasvakantie en meer hulp...maar het lot had
het anders beslist...
Toen ik iedereen zag wist ik dat het definitief was. Alle mogelijke
testen waren uitgevoerd en het vonnis bleef : klinisch dood !
Mijn vader was ondertussen naar een kleine kamer gebracht
en in een bed gelegd met een soort hemd van de kliniek aan..
Het stoorde mij want ik vond dat het niet bij hem paste !
Maar tja, wat had dat nu nog voor belang ?
Mijn moeder kon hem niet loslaten en streelde zijn voorhoofd
met zo veel liefde terwijl ze hem van alles toefluisterde... ze
begon zelfs zachtjes te zingen en ik voelde warme tranen op
mijn wangen rollen... Ik had hem zo graag vastgehouden
maar ik vond dat zij voorrang had en wachtte tot ze even
weg moest...
Ik ging dan even naar onze dokter en vroeg hem wat er nu zou
gebeuren. Zijn eerlijke antwoord maakte mij zo koud als de dood !
Het is een heel sterke man, heel gezond voor zijn leeftijd en zijn
hart is heel sterk ! Zonder hulp kan het nog enkele uren duren...
misschien zelfs nog meer maar... hij is er niet meer, zijn Ziel
is heengegaan.
Omdat op dit moment mijn moeder even buiten ging met mijn
dochter, ging ik naast mijn vader op bed zitten, keek naar hem,
en streelde zijn hand...
En dan gebeurde iets dat ik nooit zal vergeten : hij opende zijn
ogen en ging rechtop zitten...hoestte een beetje, draaide zijn
hoofd en ging dan terug liggen.
Zijn ademhaling werd dan ineens onregelmatig, gestoord en ik
werd zo bang... wie weet het, misschien had hij pijn of voelde
zich niet goed...
Maar onze dokter zei mij dat het een normaal verschijnsel was.
Ik moest niet ongerust zijn, het waren fysische reacties maar
omdat zijn hersens dood waren, voelde hij niets meer.
Het was toch zo moeilijk te aanvaarden dat hij dood was want
zijn hart klopte heel regelmatig en rustig, zijn huid was niet
koud en men had kunnen denken dat hij sliep...
De uren gingen voorbij, wij stonden allemaal rond zijn bed en ik
ben zeker dat wij allemaal op een "wonder" hoopten, gelovigen
of niet !
Ineens, werd zijn ademhaling moeilijk en hij kreeg lichte stuip-
trekkingen...
Toen volgde ik gewoon mijn instinct en ging naar hem toe, begon
zijn onderbenen te masseren en zei hem : ik zou je hier voor
altijd willen houden maar ik weet nu dat het niet meer kan...
dus, pépère, als je moet gaan...wij laten je los... zelfs is het moeilijk...
ga je weg... wij houden van jou voor altijd...
maar ga naar waar je moet...
En nog zoveel dingen die ik echt niet meer weet maar mijn
dochter zei mij nadien dat ik een soort gebed zei en dat iedereen
zweeg... het was mooier dan alles wat ze ooit gehoord had...
pure liefde...
Ineens, ging mijn vader even rechter zitten en met een zucht liet
hij zich dan terug achterover vallen... hij had zijn laatste adem
uitgeblazen en nu na al die jaren, ben ik zeker dat ik hem geholpen
heb om over te gaan.
Het is iets dat mij echt kan troosten... en ik hoop dat ik, ook zo
geholpen zal zijn als mijn laatste uur gekomen is...
Bosrankje
Ieder jaar, plaats ik deze tekst... ik heb in feite nog niets verwerkt !
Ik mis mijn vader elke dag...
Klinisch dood !
Ik had er zoveel over gelezen, over gezien en veel over
nagedacht........lange discussies met medeleerlingen
van verschillende cursussen gehad tot heel vroeg in de
morgen.
Maar nu, trof het mij persoonlijk...... en ik was helemaal
verloren, bang, boos, in opstand, misselijk, zo vol van mijn
onmacht.... ik wou iets doen, kon mij er niet bij neerleggen,
wou het gewoon niet aanvaarden !
Het was niet zo maar iemand hoor !!! het was mijn vader !
Hoe kon zoiets gebeuren ? waarom hij ? hij had dat niet
verdiend.... hij deed niemand en niets kwaad... hij had nog
zoveel te doen... moest mij nog zoveel leren... neen !
Hij gaat ineens zijn "zeeogen" opendoen en naar me kijken
en lachen en zeggen : je gelooft dat toch niet he ? Kom,
we gaan naar huis er is nog heel veel te doen in 't bos en
in de tuin ! 't was maar een grapje... kom...
Maar neen, hij bleef gewoon liggen, heel rustig met zo'n
lieve glimlach op zijn gebruinde gelaat en...hij ademde
zonder moeite, zonder apparaten, slangen...
Zo iemand kan toch niet dood zijn ! Ik geloof jullie niet...
neem hem mee in de operatiezaal en aub, doe toch iets !
Men ziet niets behalve enkele blauwe plekken her en der,
op zijn hoofd en zijn lichaam maar geen enkel letstel of
kwetsuur...
Toen kwam onze dokter en vriend aan en ik dacht, voilà,
Pepère is gered, nu komt alles in orde !
Maar zijn blik was zo triest, vol medeleven en hij pakte mijn
handen vast en zei : ik zal alles nog eens nachecken omdat
ik wil dat je gerust kunt zijn en hem zijn weg laten gaan...
Dan, voor de eerste keer sinds het ongeval, besefte ik dat het
echt erg was... als hij mij dat zei, was er geen hoop meer.
Eindelijk kon ik huilen en mijn vader met een ander blik
bekijken...hij zou nooit meer opstaan, nooit meer naar
me kijken en niets meer tegen mij zeggen !
Ik rende naar buiten tot in de tuin van de kliniek en liet mij
gewoon op de grond vallen naast een struik en liet de vrije
loop aan een tranenstroom... ik kon bijna niet meer ademen
en had hevige maag en darmkrampen. Ik was liever daar
terstond gestorven om hem terug te vinden !
Maar het leven is hard en ik besefte na een tijdje dat ik
niet alleen was met mijn verdriet... daar binnen was de
hele familie naast hem en moest ook kampen met de
emoties, de angsten, het verdriet.
Ik ging dus terug naar de Spoed... liep precies op wolken
maar geen mooie droomwolken... nachtmerries, griezels...
En de hele tijd dacht ik : " het is niet waar... hij zal daar
staan en op je wachten... hij zal zijn armen open doen en
zeggen : waar was je toch ? ik maakte mij al zorgen...
en wij zullen lachen en naar huis terug gaan want alles is
al klaar, versierd, zo mooi, zo feestelijk : morgen is het
Pasen ! Overal waren al de eitjes, chocolade paashaasjes
enz... verstopt voor de kleinkinderen.
Waarom moesten ze toch die twee dode "mastenbomen"
afzagen en ontwortelen juist vandaag ? Er was nog zoveel
tijd in de paasvakantie en meer hulp...maar het lot had
het anders beslist...
Toen ik iedereen zag wist ik dat het definitief was. Alle mogelijke
testen waren uitgevoerd en het vonnis bleef : klinisch dood !
Mijn vader was ondertussen naar een kleine kamer gebracht
en in een bed gelegd met een soort hemd van de kliniek aan..
Het stoorde mij want ik vond dat het niet bij hem paste !
Maar tja, wat had dat nu nog voor belang ?
Mijn moeder kon hem niet loslaten en streelde zijn voorhoofd
met zo veel liefde terwijl ze hem van alles toefluisterde... ze
begon zelfs zachtjes te zingen en ik voelde warme tranen op
mijn wangen rollen... Ik had hem zo graag vastgehouden
maar ik vond dat zij voorrang had en wachtte tot ze even
weg moest...
Ik ging dan even naar onze dokter en vroeg hem wat er nu zou
gebeuren. Zijn eerlijke antwoord maakte mij zo koud als de dood !
Het is een heel sterke man, heel gezond voor zijn leeftijd en zijn
hart is heel sterk ! Zonder hulp kan het nog enkele uren duren...
misschien zelfs nog meer maar... hij is er niet meer, zijn Ziel
is heengegaan.
Omdat op dit moment mijn moeder even buiten ging met mijn
dochter, ging ik naast mijn vader op bed zitten, keek naar hem,
en streelde zijn hand...
En dan gebeurde iets dat ik nooit zal vergeten : hij opende zijn
ogen en ging rechtop zitten...hoestte een beetje, draaide zijn
hoofd en ging dan terug liggen.
Zijn ademhaling werd dan ineens onregelmatig, gestoord en ik
werd zo bang... wie weet het, misschien had hij pijn of voelde
zich niet goed...
Maar onze dokter zei mij dat het een normaal verschijnsel was.
Ik moest niet ongerust zijn, het waren fysische reacties maar
omdat zijn hersens dood waren, voelde hij niets meer.
Het was toch zo moeilijk te aanvaarden dat hij dood was want
zijn hart klopte heel regelmatig en rustig, zijn huid was niet
koud en men had kunnen denken dat hij sliep...
De uren gingen voorbij, wij stonden allemaal rond zijn bed en ik
ben zeker dat wij allemaal op een "wonder" hoopten, gelovigen
of niet !
Ineens, werd zijn ademhaling moeilijk en hij kreeg lichte stuip-
trekkingen...
Toen volgde ik gewoon mijn instinct en ging naar hem toe, begon
zijn onderbenen te masseren en zei hem : ik zou je hier voor
altijd willen houden maar ik weet nu dat het niet meer kan...
dus, pépère, als je moet gaan...wij laten je los... zelfs is het moeilijk...
ga je weg... wij houden van jou voor altijd...
maar ga naar waar je moet...
En nog zoveel dingen die ik echt niet meer weet maar mijn
dochter zei mij nadien dat ik een soort gebed zei en dat iedereen
zweeg... het was mooier dan alles wat ze ooit gehoord had...
pure liefde...
Ineens, ging mijn vader even rechter zitten en met een zucht liet
hij zich dan terug achterover vallen... hij had zijn laatste adem
uitgeblazen en nu na al die jaren, ben ik zeker dat ik hem geholpen
heb om over te gaan.
Het is iets dat mij echt kan troosten... en ik hoop dat ik, ook zo
geholpen zal zijn als mijn laatste uur gekomen is...
Bosrankje
Ieder jaar, plaats ik deze tekst... ik heb in feite nog niets verwerkt !
Ik mis mijn vader elke dag...
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
.
.November! Het begin altijd een moment van mijmerende stilte.
Allerheiligen, Allerzielen
langzaam trekt rook op
zweven bladeren door straten
vegen ze leeg en vervallen tot stof
of is het jouw as
dat zich dansend beweegt?
bomen fluisteren al lang niets meer
enkel een kille wind huilt
jouw naam in de nacht.
**********
sunset 01-11-2010
**********
Liefs en mijn genegen respectvolle groet, sunset
.November! Het begin altijd een moment van mijmerende stilte.
Allerheiligen, Allerzielen
langzaam trekt rook op
zweven bladeren door straten
vegen ze leeg en vervallen tot stof
of is het jouw as
dat zich dansend beweegt?
bomen fluisteren al lang niets meer
enkel een kille wind huilt
jouw naam in de nacht.
**********
sunset 01-11-2010
**********
Liefs en mijn genegen respectvolle groet, sunset
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.