Poëzie en gedichten - Ria

[Bibi]

Lieve Ria....
alles hebben of bezitten,
betekent niet geluk
Misschien...
zo lang er verlangens zijn
heb je een streven naar geluk
Verlangen ...
die branden uit herinneringen,
nooit zal dit vuur geblust worden
en vereeuwigd op papier
altijd een herinnering blijven.

Maar wees nu gewoon gelukkig
gewoon....
omdat jullie samen op vakantie gaan!

Fijn verlof
Dikke knuf
xxx *BiBi*

[ria]

Dank je lieve Bibi,
ik ben gelukkig, echt
en ik heb geen
grote verlangens,
zeker niet naar
materiële dingen.

Genieten doe ik
elke dag, van vele
kleine dingen en
van de grote rijkdom
niet alleen te zijn,
maar me geborgen
te weten en bemind.

Wees niet ongerust
over mij, over ons,
lieve Bibi.
Ik zal je goede raad
ter harte nemen, want
vakantie is ook
meer tijd maken
voor elkaar
en onze dromen
werkelijkheid doen worden.


Bedankt voor je
lieve attentie.
Ook aan jullie wens ik
fijne vakantiedagen.

dikke knuffel van ria

[ria]

IK ZOEK JE MIJN LIEFSTE

Waar ben je mijn lief,
ik zoek je in mijn dromen.
Waar blijf je mijn lief,
ben jij mij ook nabij ?
Ik zie jou in mijn dromen.

Ik zoek je mijn lief,
de zee is warm, de lucht zo blauw.
Kom gauw, mijn lief
hier wil ik jou beminnen,
omdat ik zoveel van je hou.

Kom dan toch, mijn lief.
r.b. - mei 2003

[GIVE]

Al helemaal in vakantiestemming.. Als je lief komt schenk hem dan dat portootje van mij (selectief geheugen hé Ria, dat's aangeboren) en stuur de rekening naar mij! Groetjes

Ps. je raad voor Wettelslijst gevolgd, maar had nog even tijd hoor!

[ria]

GEWOON


Een lentemorgen
ik ben gewoon,
zo heel gewoon
de tuin ingelopen,

met in mijn ene hand
een schaar en
in de andere hand,
mijn oude bloemenmand.

het resultaat,
mijn beste vriend,
verschaft mij blijheid
als een kind,

het is gewoon,
zo heel gewoon,
vol kleuren en
bijzonder schoon!



(versje uit mijn vingers gegleden - hier aan het klavier -
vrijdag 27 mei 05 om 15.32.)





dank je Bibi, Tinneke, 11je, Give, Lief tot binnenkort

ps. mijn blogs en webpagina's blijven open

[ria]

Al dansend in een bloemenwei

In het zuiden is het MEI
vlier, jasmijn en brem
de lente viert hoogtij.
Rozen op hoge stengels
en overal valeriaan,
in rotsen en in spleten;
mijn verhaal is evenwel
nog niet gedaan.

Viooltjes, kamille, papavers,
duizendblad en wilde marjolein,
een hemel om te zoenen
intens gelukkig zijn.
Wuivend goud van boterbloemen,
margrieten onderweg
en korenbloemen blauw,
liefste, zelfs in al die schoonheid
hou ik het meest van jou.

Albigioise Fr. - 23 mei 2006
ria

[Bibi]

Jouw gedichtje....
brengt de bloemengeur
en pracht
tot bij ons!
Waarvoor onze dank.
Veilige terugreis
lieve Ria en beste Leo

Liefs xxx*BiBi*

[GIVE]

Fijn dat je ons vanuit jullie vakantiestekje
laat meegenieten van de lente en de schoonheid.
Denk er maar niet aan dat het weeral vlug voorbij zal zijn,
maar geniet tot de laatste druppel uit het glas en..
breng wat van die lekkere zuiderse zon mee,
want hier kwakkelt het maar.
Veel dank voor de lieve atttentie,
nog mooie vakantiedagen samen
en een veilige teugreis. Give

[Bibi]

het regent in Brasschaat.
Niet zomaar...
alle engeltjes wenen
om het heen gaan
van één persoon
Het is stil...
niemand weet wat zeggen
alleen de vraag:
WAAROM?
Zaterdag is het afscheid nemen
en de vraag zal altijd
onbeantwoord blijven.
Wat ons blijft
is alleen de herinnering
aan zijn lieve en vriendelijke lach.


Ik voel me...
triest
Ik voel me...
met jou mee
Ik voel me...
machteloos en leeg
Ondanks alles
voel ik me...
niet alleen!

xxx *BiBi*

[ria]

DANK voor alle vriendschap.

We hebben er van genoten.
Al is het hier meer herfst dan lente, toch ben ik blij veilig thuis te zijn.

We hadden wat van die mooie blauwe lucht en die zalige zon ingepakt
in onze koffers, helaas onderweg zijn we ze kwijtgespeeld.

Ik heb nog wel enkele verrassingetjes in petto, voor de volgende dagen.
Een beetje geduld.....Nu gaan we een boke eten en uitpakken.

Slaap lekker,
ria

[ria]

Alles ademt vrede,
een late avondzon spreidt
haar gouden gloed
over de bermen en op de aren
die op hun hoge stengels
zachtjes wuiven
in een lichte bries.


We zijn alleen,
met elkaar en met de stilte
die ons weldadig omringt.
Warm nog schijnt de zon
door het bladerdek.


Hier en daar zoemen bijen
langs de bermen, in de
kleurrijke bloemenhoofdjes;
door Monnet geschilderd
in zijn mooiste palet!


Ik hou mijn adem in
voor zoveel schoonheid.
Een vlinder fladdert voorbij,
goud beschenen in het avondlicht.


Ik voel een zachte streling
op mijn wang,
........is het de wind ?
Misschien liefhebbende handen
die mij vertellen:
“ wat ben ik blij, hier
samen met jou te mogen zijn.”


Ik loop over van zaligheid
en voel een tinteling
diep van binnen en tot
in de toppen van mijn vingers.


Ik zou willen zingen
samen met de leeuwerik,
die hoog en helder
een lied aanheft.
Zijn stemmetje vibreert
de avondlucht.


Zachtjes ruisen de bladeren
van de hoge acacias,
de wilde kastanjes, de eiken.

" ....Opzij, opzij,
de processie is in aantocht,"
zingt de wind.


De slingerende paden
zijn bezaaid
met duizende bloesems.
Gingen hier vele bloemenmeisjes
voorbij, met hun
goed gevulde korfjes?


Maar neen, de natuur en
alleen de natuur zorgde
voor dit prachtige schouwspel.


Vlier, jasmijn en gele brem
verspreiden een heerlijk parfum
en vormen een prachtig decor,
zover het oog maar reikt.


Beneden vloeit
rustig kabbelend de rivier.
We kijken naar elkaar,
dankbaar en verrukt
omdat we getuige mogen zijn,
leven en deelnemen
aan deze aardse schoonheid,
waarvoor woorden tekort schieten.


Op mijn netvlies gebrand
en in mijn hart bewaard.

Een zoete herinnering
Uit de Vallée-du-Tarn


Op mijn blog bij seniorennet gebracht,
23 mei 06 in Albi – mooie stad aan de Tarn

[ria]

TIJD – waar ben jij gebleven?
je ging met mij aan de haal,
langs levenspaden, gevaarlijke bochten
vooruit, immer vooruit,
je bleef nooit staan.

Al kruipend op handjes en voetjes,
de eerste stapjes dan,
met toverspreuken,
maar ook oorlogsgerommel,
hoe is het mogelijk dat dit
alles zo maar kan?

En jij TIJD, jij holde maar voort,
mij meenemend op je pad.
Soms danste ik op een slappe koord;
ik sprong en jubelde
en nog wel meer van dat.

De dagen werden maanden, jaren
en nog holde jij maar voort,
Ik danste nu wel minder
en zeker niet op een slappe koord.

De kindjes kwamen en werden groot,
en in onze families
werden wij geconfronteerd met dood.
De TIJD die had zijn werk gedaan.

TIJD, vele plaatsen zijn nu leeg,
en blijven ons herinneren,
hoe jij – DE TIJD – zelfs als het je speet
niet afweek van je baan,
die jij - nog steeds - en zonder pardon
verder zult blijven gaan.
Hoe lang nog TIJD?

ria –

in de “rapte” geschreven
om de tijd even voor te blijven
01.06.06

[GIVE]

Een mijmerende Ria..

Jaja Ria... 't is niet de tijd die voortsnelt,
maar mensen die voorbijgaan in de tijd..


Teksten met dubbele bodem. Heb eerst vandaag ontdekt waar deze tekst bijhoorde (de prachtige verdoken foto's op je blog) Mooi en bedankt!

Groetjes, ook aan Leo

[Johana-Maria]

Tijd is een geschenk...

Leven is een geschenk....
een heerlijk geschenk,
een hemels geschenk....

Tijd , leven, het wordt ons gegeven.

Ontvangen dus,
ontvangen, ontvangen en...
danken voor de gave van tijd en leven!


Ik vond je gedicht prachtig Ria,
zo realistisch mooi!
Dankjewel

johana-maria

[ria]

Dank je wel Give en Johana-Maria.

Heb ik het voelen aankomen?
Ik weet het niet.
In ieder geval, de voorbije dagen
was het zowel de tijd,
als mijn eigen hart
dat met mij aan de haal ging.
Ritmestoornissen noemen ze zoiets.
Gestoord was het en het is nog niet
helemaal terug in de plooi.
Dit jaar had ik er nog niet veel
last van gehad, daarom was ik
er nogal gerust in.
Maar een mens heeft zelfs
zichzelf niet in de hand, al doet hij
nog zo zijn best.

Misschien was het wel het gedruis
van Pinksteren, in ieder geval
een beetje minder zou ook wel mogen.

Ik ken het fenomeen, al vele jaren,
maar de laatste tijd
was ik er wonderwel van gespaard gebleven.

Een kleine waarschuwing,
een beetje kalmer, wat minder drukte,
en weten dat elke dag een geschenk is.

Ik vond nog een mooi gedicht over Pinksteren,
daarmee neem ik voor vandaag afscheid.
Bij leven en welzijn, of
als het God belieft, tot binnenkort.
ria

TUSSEN HET ZINGENDE KERKVOLK

Soms, als ze hun longen
te boven zingen,
het dak staat bol van geluid,
kijk ik mijn ogen uit:

alles verandert, de dingen
staan stil te dansen, het altaar haast
swingende, pinkstertongen
worden de kaarsen en de gezichten

van de gewoonste stervelingen
glanzen van licht. Ik verwonder mij
tot ik versta:

zonder die tranen in mijn ogen
had zich de wereld niet bewogen,
gingen de dingen niet opgetogen
al dat geloven achterna.

Guillaume Van de Graft