mijmeringen 2
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
Voer ons mee doorheen jouw bevindingen in je geliefd
Zuid-Afrika, wij komen het met veel aandacht lezen.
een lieve groet
bo'ke
Voer ons mee doorheen jouw bevindingen in je geliefd
Zuid-Afrika, wij komen het met veel aandacht lezen.
een lieve groet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Elisa, Bomike, Neske, Ria, bo'ke, Assa,
blij dat jullie er waren en bedankt voor de interesse die jullie betonen voor mijn schrijven over Zuid-Afrika.
dat wou ik eigenlijk lang eens doen, eens mijn belevenissen aldaar op papier zetten al is het hier ook niet op papier maar op de pc
.
Bedankt voor wat jullie schreven en de mooie werkjes,
een aangename Valentijnszondag morgen!
lieve groeten,
gustilpe
blij dat jullie er waren en bedankt voor de interesse die jullie betonen voor mijn schrijven over Zuid-Afrika.
dat wou ik eigenlijk lang eens doen, eens mijn belevenissen aldaar op papier zetten al is het hier ook niet op papier maar op de pc
.Bedankt voor wat jullie schreven en de mooie werkjes,
een aangename Valentijnszondag morgen!
lieve groeten,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
.....vervolg
Het leven zoals het was!
Na een aantal maanden verhuisden we naar het platteland, een nieuw woongebied Silverton in het oosten van Pretoria. Toevallig wonen hier nog vier Vlaamse gezinnen. We maken spoedig kennis en zo ontstaat een vriendenkring, later uitgebreid met een Duits en een Afrikaner gezin. We genieten van de stilte met uitzicht op de bergen en de altijd schijnende zon, of toch bijna altijd. In de winter kan het vriezen gedurende de nacht, maar zodra de zon opkomt is het +/- 20° of meer. Het leven speelt zich grotendeels buiten af, dit is het paradijs!
Of toch niet?
De laatste huizen van onze straat eindigen aan niemandsland, het lijkt het einde van de wereld. In het noordoosten ligt de township Mamelodi voor Afrikanen.
Elke dag komen er bewoners uit de township langs, Mrs ek soek werk, Baas ek soek werk.
Ze roepen van op straat, of ze komen kloppen aan de achterdeur, nooit aan de voordeur.
Op een morgen had het uitzonderlijk geregend, mijn schoenen bleven buiten aan de achterdeur staan.
Ik zag hen komen, twee Afrikaanse vrouwen, ze zochten werk, ik kon niet onmiddellijk openen, was mijn dochtertje aan het baden. Toen ik enige ogenblikken later de deur opende, waren de vrouwen verdwenen, maar ook mijn schoenen.
Les 2: laat niets onbewaakt achter!
Onze naaste buren waren rasechte Afrikaners, uit hun gesprekken hoorde je minachting en haat jegens Afrikanen, doch zelf in gesprek met hen schenen ze overdreven vriendelijk, uit angst!
Bijna elk gezin had een dienstmeid en occasioneel een tuinboy in dienst. Van zodra het donker werd en dat is vroeg in Pretoria, 19:00 ’s zomers en 18:00 ‘s winters was het verboden voor Afrikanen te vertoeven in de blanke wijken.
Men leerde ons, wees op je hoede als je bij het vallen van de avond Afrikanen in de straten ziet, want ze komen kijken waar de mensen afwezig zijn om later in te breken.
Tot onze spijt moesten we al gauw toegeven dat het inderdaad vaak waarheid betrof.
Les nummer drie!
Een paar keer gebeurde het dat aan het hekken van de tuin iemand riep om hulp, met een doktersbriefje bij voor opname in een of ander ziekenhuis maar ze hadden het geld niet om de bus te betalen. Bij zo’n document kon ik niet anders dan het geld voor de bus te geven, al had je eigenlijk nooit de zekerheid of het echt of vervalst was, maar ik gaf hen het voordeel van de twijfel.
Op een avond kwam een Afrikaan aankloppen, die man had wel eens de tuin opgeknapt, hij had geen schoenen meer, hij vroeg heel beleefd, meer smekend, of hij een paar schoenen kon krijgen. Mijn man gaf hem een paar heel goede schoenen mee met als opdracht ’s anderendaags te komen werken in de tuin. De man had altijd naar behoren gewerkt, we betaalden hem en hij kreeg een middagmaal. Hij was heel blij met zijn schoenen maar we zagen hem nooit terug!
Les nummer vier, slechts vergoeden na prestatie!
foto van ons huis in Silverton, genomen bij ons bezoek in 1998 , het huis, de oprit alles nog hetzelfde, enkel de afsluiting is veranderd, was maar 1m hoog. De hoge afsluiting duidt op schrik!
Wordt vervolgd…
Het leven zoals het was!
Na een aantal maanden verhuisden we naar het platteland, een nieuw woongebied Silverton in het oosten van Pretoria. Toevallig wonen hier nog vier Vlaamse gezinnen. We maken spoedig kennis en zo ontstaat een vriendenkring, later uitgebreid met een Duits en een Afrikaner gezin. We genieten van de stilte met uitzicht op de bergen en de altijd schijnende zon, of toch bijna altijd. In de winter kan het vriezen gedurende de nacht, maar zodra de zon opkomt is het +/- 20° of meer. Het leven speelt zich grotendeels buiten af, dit is het paradijs!
Of toch niet?
De laatste huizen van onze straat eindigen aan niemandsland, het lijkt het einde van de wereld. In het noordoosten ligt de township Mamelodi voor Afrikanen.
Elke dag komen er bewoners uit de township langs, Mrs ek soek werk, Baas ek soek werk.
Ze roepen van op straat, of ze komen kloppen aan de achterdeur, nooit aan de voordeur.
Op een morgen had het uitzonderlijk geregend, mijn schoenen bleven buiten aan de achterdeur staan.
Ik zag hen komen, twee Afrikaanse vrouwen, ze zochten werk, ik kon niet onmiddellijk openen, was mijn dochtertje aan het baden. Toen ik enige ogenblikken later de deur opende, waren de vrouwen verdwenen, maar ook mijn schoenen.
Les 2: laat niets onbewaakt achter!
Onze naaste buren waren rasechte Afrikaners, uit hun gesprekken hoorde je minachting en haat jegens Afrikanen, doch zelf in gesprek met hen schenen ze overdreven vriendelijk, uit angst!
Bijna elk gezin had een dienstmeid en occasioneel een tuinboy in dienst. Van zodra het donker werd en dat is vroeg in Pretoria, 19:00 ’s zomers en 18:00 ‘s winters was het verboden voor Afrikanen te vertoeven in de blanke wijken.
Men leerde ons, wees op je hoede als je bij het vallen van de avond Afrikanen in de straten ziet, want ze komen kijken waar de mensen afwezig zijn om later in te breken.
Tot onze spijt moesten we al gauw toegeven dat het inderdaad vaak waarheid betrof.
Les nummer drie!
Een paar keer gebeurde het dat aan het hekken van de tuin iemand riep om hulp, met een doktersbriefje bij voor opname in een of ander ziekenhuis maar ze hadden het geld niet om de bus te betalen. Bij zo’n document kon ik niet anders dan het geld voor de bus te geven, al had je eigenlijk nooit de zekerheid of het echt of vervalst was, maar ik gaf hen het voordeel van de twijfel.
Op een avond kwam een Afrikaan aankloppen, die man had wel eens de tuin opgeknapt, hij had geen schoenen meer, hij vroeg heel beleefd, meer smekend, of hij een paar schoenen kon krijgen. Mijn man gaf hem een paar heel goede schoenen mee met als opdracht ’s anderendaags te komen werken in de tuin. De man had altijd naar behoren gewerkt, we betaalden hem en hij kreeg een middagmaal. Hij was heel blij met zijn schoenen maar we zagen hem nooit terug!
Les nummer vier, slechts vergoeden na prestatie!
foto van ons huis in Silverton, genomen bij ons bezoek in 1998 , het huis, de oprit alles nog hetzelfde, enkel de afsluiting is veranderd, was maar 1m hoog. De hoge afsluiting duidt op schrik!
Wordt vervolgd…
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
Gustilpe,
Hoe méér ik lees hoe méér ik de verhalen van mijn buren
in Kongo herken.
Mooie foto van jullie huis ginder, het moet wel hartpijn doen
als je ergens zo lang gewoond hebt en vindt er dan 'vreemde'
bewoners, wat normaal is.
Liefs,
Bomi
Hoe méér ik lees hoe méér ik de verhalen van mijn buren
in Kongo herken.
Mooie foto van jullie huis ginder, het moet wel hartpijn doen
als je ergens zo lang gewoond hebt en vindt er dan 'vreemde'
bewoners, wat normaal is.
Liefs,
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike, Morgenstern,
bedankt dat jullie er waren!
.....vervolg
Een paar huizen verder woonde een Vlaams gezin afkomstig uit Leuven, we pasten vaak op elkaars kindjes. Vier gevangenen onder de leiding van een blanke dame kwamen bij hen de tuin omspitten. De achterdeur stond open, want het is altijd warm. Op een ogenblik zag onze vriendin dat de koets met haar kindje die in de deuropening stond verplaatst was. Ze gaat binnen, ze gaat naar de slaapkamer, daar stond een van de Afrikanen met hun eigen revolver in de hand, hij wou die revolver stelen, zij kwam binnen op een voor hem ongewenst moment, hij haalde de trekker over… gelukkig was de revolver niet geladen. Hij smeet haar op bed en probeerde haar te wurgen. Zij was sportief en kon er met veel moeite van onderuit komen.
Op dat moment was ik op wandel met mijn dochtertje, ik zie een Afrikaan in volle spurt afkomen, ik zie de auto van mijn Duitse buurman achter hem aan. De buurman stapt uit en gooit de jongen op de grond. Ondertussen komt per fiets een zwarte konstabel (politie) aan, hij slaat de jongen in de boeien, de vriendin komt ook afgelopen, en vraagt de konstabel of zij de jongen mag schoppen. De konstabel haalt gewoon zijn schouders op alsof hij wou zeggen doe maar, de jongen ligt nog op de grond, krijgt schoppen van de vriendin en van de buurman. De konstabel vraagt versterking, de jongen wordt meegenomen in de politiecombi.
Ik geloofde mijn eigen ogen en oren niet, die vriendin die vraagt om deze jongen te schoppen??? Ik ken haar als een lieve dame!
Ik was verbolgen, van streek en kwam later het ganse verhaal te horen.
Op een nacht!
Ik word wakker, de hond blaft onophoudelijk in de garage. Niet normaal, ik sta op, kijk door het raam. Het poortje vooraan staat open. De auto staat op de oprit, ik zie twee mannen met lange jassen en bivakmutsen van de auto wegstappen naar de straat toe, ze gaan naar de auto van de buren recht tegenover, ze forceren het slot. Ik maak mijn man wakker, ik zeg ze zijn weer op gang, half in slaap neemt mijn man het pillicht naast zijn bed en licht op hen. Ze keren zich om en lossen een schot. Wij staan aan de grond genageld. Mijn man vraagt ben je geraakt? Neen en jij, ik ook niet. Wat nu, we hadden geen telefoonaansluiting, al twee jaar aangevraagd. Alle honden van de straat blaffen. Wat gaan we nu doen vraagt mijn man. Terug slapen zeg ik. Ha neen, antwoordt mijn man, als ze terugkomen met meer mensen….. Toen de straat terug in stilte gehuld was klom mijn man over de afsluiting achteraan naar de buren, daar belde men de politie, ze waren in een mum van tijd daar, maar de daders waren weg natuurlijk. In die korte tijdspanne was de autoradio gestolen van het voertuig recht tegenover. Toen de politie er was kwam de ganse buurt naar buiten, iedereen dacht dat mijn man geschoten had, wij hadden geen vuurwapen. Afrikaners hebben bijna allen een vuurwapen in huis en dragen dit mee op straat. Voor onze vensters waren vliegenramen, de kogel was blijven steken in het vliegenraam.
We hadden een vijfde les geleerd, doe of je niets gezien hebt en reageer pas later!
Na zo’n gebeurtenissen dien je op te passen om niet dezelfde weg van minachting en haat op te gaan zoals vele Afrikaners.
Maar ik bleef overtuigd dat de meeste Zuid-Afrikanen gewoon goede mensen waren!
Zijn ze niet zelf het slachtoffer van het systeem? Ze zijn altijd onderdrukt geweest. Wat als deze mensen een eerlijke kans hadden gekregen?
Door het systeem ‘apartheid’ hadden we geen kans om zelf in de township rond te kuieren of zelfs even te gaan kijken, bijna geen kans om de Afrikanen te leren kennen. Dat kwam pas veel later!
Wordt vervolgd….
bedankt dat jullie er waren!
.....vervolg
Een paar huizen verder woonde een Vlaams gezin afkomstig uit Leuven, we pasten vaak op elkaars kindjes. Vier gevangenen onder de leiding van een blanke dame kwamen bij hen de tuin omspitten. De achterdeur stond open, want het is altijd warm. Op een ogenblik zag onze vriendin dat de koets met haar kindje die in de deuropening stond verplaatst was. Ze gaat binnen, ze gaat naar de slaapkamer, daar stond een van de Afrikanen met hun eigen revolver in de hand, hij wou die revolver stelen, zij kwam binnen op een voor hem ongewenst moment, hij haalde de trekker over… gelukkig was de revolver niet geladen. Hij smeet haar op bed en probeerde haar te wurgen. Zij was sportief en kon er met veel moeite van onderuit komen.
Op dat moment was ik op wandel met mijn dochtertje, ik zie een Afrikaan in volle spurt afkomen, ik zie de auto van mijn Duitse buurman achter hem aan. De buurman stapt uit en gooit de jongen op de grond. Ondertussen komt per fiets een zwarte konstabel (politie) aan, hij slaat de jongen in de boeien, de vriendin komt ook afgelopen, en vraagt de konstabel of zij de jongen mag schoppen. De konstabel haalt gewoon zijn schouders op alsof hij wou zeggen doe maar, de jongen ligt nog op de grond, krijgt schoppen van de vriendin en van de buurman. De konstabel vraagt versterking, de jongen wordt meegenomen in de politiecombi.
Ik geloofde mijn eigen ogen en oren niet, die vriendin die vraagt om deze jongen te schoppen??? Ik ken haar als een lieve dame!
Ik was verbolgen, van streek en kwam later het ganse verhaal te horen.
Op een nacht!
Ik word wakker, de hond blaft onophoudelijk in de garage. Niet normaal, ik sta op, kijk door het raam. Het poortje vooraan staat open. De auto staat op de oprit, ik zie twee mannen met lange jassen en bivakmutsen van de auto wegstappen naar de straat toe, ze gaan naar de auto van de buren recht tegenover, ze forceren het slot. Ik maak mijn man wakker, ik zeg ze zijn weer op gang, half in slaap neemt mijn man het pillicht naast zijn bed en licht op hen. Ze keren zich om en lossen een schot. Wij staan aan de grond genageld. Mijn man vraagt ben je geraakt? Neen en jij, ik ook niet. Wat nu, we hadden geen telefoonaansluiting, al twee jaar aangevraagd. Alle honden van de straat blaffen. Wat gaan we nu doen vraagt mijn man. Terug slapen zeg ik. Ha neen, antwoordt mijn man, als ze terugkomen met meer mensen….. Toen de straat terug in stilte gehuld was klom mijn man over de afsluiting achteraan naar de buren, daar belde men de politie, ze waren in een mum van tijd daar, maar de daders waren weg natuurlijk. In die korte tijdspanne was de autoradio gestolen van het voertuig recht tegenover. Toen de politie er was kwam de ganse buurt naar buiten, iedereen dacht dat mijn man geschoten had, wij hadden geen vuurwapen. Afrikaners hebben bijna allen een vuurwapen in huis en dragen dit mee op straat. Voor onze vensters waren vliegenramen, de kogel was blijven steken in het vliegenraam.
We hadden een vijfde les geleerd, doe of je niets gezien hebt en reageer pas later!
Na zo’n gebeurtenissen dien je op te passen om niet dezelfde weg van minachting en haat op te gaan zoals vele Afrikaners.
Maar ik bleef overtuigd dat de meeste Zuid-Afrikanen gewoon goede mensen waren!
Zijn ze niet zelf het slachtoffer van het systeem? Ze zijn altijd onderdrukt geweest. Wat als deze mensen een eerlijke kans hadden gekregen?
Door het systeem ‘apartheid’ hadden we geen kans om zelf in de township rond te kuieren of zelfs even te gaan kijken, bijna geen kans om de Afrikanen te leren kennen. Dat kwam pas veel later!
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
... vervolg
Als je ’s zondags de radio aanzette, hoorde je een dominee, ach Here, wat is ek blij dat ek nog lewe op die mooi sondagmôre….. je zag de blanken naar hun Kerkdienst trekken, dames met hoed op en handschoenen, mannen in maatpak. Sondag was rustdag, je mocht maar een aantal voetstappen zetten. Ging je op restaurant was geen wijn of bier, geen alcohol te verkrijgen want het was die dag van die Here. De meeste Suid-Afrikaners behoren tot de NG-Kerk, Nederduits-Gereformeerde Kerk. Het calvinisme was de hoeksteen van de cultuur maar ook van de politiek, het Afrikanerdom. Daarnaast waren er nog andere 30 godsdiensten. De Katholieken waren in de minderheid, slechts 4%. Een van de eerste vragen die je als emigrant kreeg was: tot watter Kerk behoor julle? Zei je tot die Katholieke Kerk dan keken ze al op je neer, ah tot die roomsen, is dit? Maar die roomsen voelden zich niet superieur en verachtten niet een groot deel van de bevolking!
We vonden hen vaak hypokriet, we maakten ooit mee in een Afrikaner gezin werden de schunnigste moppen verteld, om 19 uur kwam zoals elke avond de dominee op de radio met de woorden ‘laat ons Boeke vat….’ de bijbel werd even ter hand genomen en daarna ging men gewoon verder.
Apartheid was een goddelijk gebod, de Nederduits Gereformeerde Kerk haalde de fundamenten voor apartheid uit de Bijbel. President Verwoerd staafde met de Bijbel dat de leer scheiding en eigen ontwikkeling inhield, het was een bewuste daad van God.
De Katholieke Kerk veroordeelde ‘apartheid’ dat was voor veel blanken niet naar hun zin.
We kregen soms het gevoel dat Afrikaners zich voelden als ‘het uitverkoren volk’.
De Zusters uit mijn middelbare school trachten hier een missie te stichten, het werd hen heel moeilijk gemaakt, ze stichten een kleuter- en lagere school voor blanken en mochten Bijbel onderwijzen maar geen katholieke godsdienst. Na enkele jaren moest de school gesloten want ze hadden katholieke invloed op de kinderen. We bezochten de zusters en de school in Stilfotntein niet ver van Klerksdorp, het was er fantastisch. Jaren later konden ze.in de Kaap toch werken als missiezusters bij de Afrikanen, wat hun eigenlijke streefdoel was.
De oblaten hadden een missiepost in Klerksdorp, ze hadden een grote boerderij, er werkte heel wat volk, de arbeiders woonden samen met hun gezin op de boerderij, de paters hadden er huisjes neergezet en een schooltje voor de kinderen. We hoorden de paters met veel liefde en inzet spreken over ‘hun’ mensen.
Op een dag kwam Pater Samijn, (oblaat) ons bezoeken, hij was van oorsprong West-Vlaming zoals wij, dat schiep onmiddellijk een band, hij werkte in Soweto, van hem leerden we veel over de Afrikanen, goeie dingen, hoe ze elkaar hielpen bij ziektes, het respect voor ouderen, hoe ze bij gebrek aan voedsel deelden met de ganse familie. Elke zondagnamiddag draaide hij filmvoorstellingen voor zijn mensen. ‘s Maandags was zijn rustdag, om de maand kwam hij ons bezoeken in Pretoria, we aten samen en konden gezellig bijpraten, hij doopte er twee van onze kinderen en is tot op heden een heel goede vriend.
Op een keer moesten twee van de Zusters een congres volgen in Pretoria, ze logeerden een week bij ons. Samen met hen bezochten we Pater Devos, ook oblaat, hij had een parochie van Portugezen en kende de taal niet, wat was hij graag op onze parochie pastoor geweest, er woonden Vlamingen en Nederlanders maar wij hadden een Duitse priester.
We waren heel welkom, hij vertelde over ‘zijn zwarten’ die voor hem werkten. Hij had een grenzeloos vertrouwen, ’s nachts sloot hij nooit zijn deur.
Toen we enkele maanden terug in België waren kregen we bericht dat pater Devos vermoord in zijn bed gevonden was.
….wordt vervolgd
Als je ’s zondags de radio aanzette, hoorde je een dominee, ach Here, wat is ek blij dat ek nog lewe op die mooi sondagmôre….. je zag de blanken naar hun Kerkdienst trekken, dames met hoed op en handschoenen, mannen in maatpak. Sondag was rustdag, je mocht maar een aantal voetstappen zetten. Ging je op restaurant was geen wijn of bier, geen alcohol te verkrijgen want het was die dag van die Here. De meeste Suid-Afrikaners behoren tot de NG-Kerk, Nederduits-Gereformeerde Kerk. Het calvinisme was de hoeksteen van de cultuur maar ook van de politiek, het Afrikanerdom. Daarnaast waren er nog andere 30 godsdiensten. De Katholieken waren in de minderheid, slechts 4%. Een van de eerste vragen die je als emigrant kreeg was: tot watter Kerk behoor julle? Zei je tot die Katholieke Kerk dan keken ze al op je neer, ah tot die roomsen, is dit? Maar die roomsen voelden zich niet superieur en verachtten niet een groot deel van de bevolking!
We vonden hen vaak hypokriet, we maakten ooit mee in een Afrikaner gezin werden de schunnigste moppen verteld, om 19 uur kwam zoals elke avond de dominee op de radio met de woorden ‘laat ons Boeke vat….’ de bijbel werd even ter hand genomen en daarna ging men gewoon verder.
Apartheid was een goddelijk gebod, de Nederduits Gereformeerde Kerk haalde de fundamenten voor apartheid uit de Bijbel. President Verwoerd staafde met de Bijbel dat de leer scheiding en eigen ontwikkeling inhield, het was een bewuste daad van God.
De Katholieke Kerk veroordeelde ‘apartheid’ dat was voor veel blanken niet naar hun zin.
We kregen soms het gevoel dat Afrikaners zich voelden als ‘het uitverkoren volk’.
De Zusters uit mijn middelbare school trachten hier een missie te stichten, het werd hen heel moeilijk gemaakt, ze stichten een kleuter- en lagere school voor blanken en mochten Bijbel onderwijzen maar geen katholieke godsdienst. Na enkele jaren moest de school gesloten want ze hadden katholieke invloed op de kinderen. We bezochten de zusters en de school in Stilfotntein niet ver van Klerksdorp, het was er fantastisch. Jaren later konden ze.in de Kaap toch werken als missiezusters bij de Afrikanen, wat hun eigenlijke streefdoel was.
De oblaten hadden een missiepost in Klerksdorp, ze hadden een grote boerderij, er werkte heel wat volk, de arbeiders woonden samen met hun gezin op de boerderij, de paters hadden er huisjes neergezet en een schooltje voor de kinderen. We hoorden de paters met veel liefde en inzet spreken over ‘hun’ mensen.
Op een dag kwam Pater Samijn, (oblaat) ons bezoeken, hij was van oorsprong West-Vlaming zoals wij, dat schiep onmiddellijk een band, hij werkte in Soweto, van hem leerden we veel over de Afrikanen, goeie dingen, hoe ze elkaar hielpen bij ziektes, het respect voor ouderen, hoe ze bij gebrek aan voedsel deelden met de ganse familie. Elke zondagnamiddag draaide hij filmvoorstellingen voor zijn mensen. ‘s Maandags was zijn rustdag, om de maand kwam hij ons bezoeken in Pretoria, we aten samen en konden gezellig bijpraten, hij doopte er twee van onze kinderen en is tot op heden een heel goede vriend.
Op een keer moesten twee van de Zusters een congres volgen in Pretoria, ze logeerden een week bij ons. Samen met hen bezochten we Pater Devos, ook oblaat, hij had een parochie van Portugezen en kende de taal niet, wat was hij graag op onze parochie pastoor geweest, er woonden Vlamingen en Nederlanders maar wij hadden een Duitse priester.
We waren heel welkom, hij vertelde over ‘zijn zwarten’ die voor hem werkten. Hij had een grenzeloos vertrouwen, ’s nachts sloot hij nooit zijn deur.
Toen we enkele maanden terug in België waren kregen we bericht dat pater Devos vermoord in zijn bed gevonden was.
….wordt vervolgd
Laatst gewijzigd door gustilpe op 16 feb 2010, 14:00, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve,
Wat ik lees jaagt me toch angst aan, het is toch niet allemaal rozengeur zo te horen.
Ben altijd geinteresseerd geweest in de apartheidstrijd en zoals jullie vind ik het niet kunnen. Begrijp ook dat er geweld gebeurd is voor het goede doel maar je zal er maar tussen zitten.
Heb ook een paar boeken gelezen van Henning Mankell o.a. een boek waar een aanslag beraamd werd op Mandela die dan in de laatste blz. toch verijdeld werd, ik dacht ' De witte Leeuwin '
Het is lang geleden kan de titel niet meer verifiëren.
Doe zo voort, ik lees.
Groetjes,
Bomi
-
Gustilpe lieve,
Wat ik lees jaagt me toch angst aan, het is toch niet allemaal rozengeur zo te horen.
Ben altijd geinteresseerd geweest in de apartheidstrijd en zoals jullie vind ik het niet kunnen. Begrijp ook dat er geweld gebeurd is voor het goede doel maar je zal er maar tussen zitten.
Heb ook een paar boeken gelezen van Henning Mankell o.a. een boek waar een aanslag beraamd werd op Mandela die dan in de laatste blz. toch verijdeld werd, ik dacht ' De witte Leeuwin '
Het is lang geleden kan de titel niet meer verifiëren.
Doe zo voort, ik lees.
Groetjes,
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
graag kom ik lezen
een lieve groet
bo'ke
N o u N u
Dit is noù tyd
om wêreldwyd
mekaar te vind,
vir liefde om ons eensgezind
globaal te bind.
Ons het nou kans
om muur en skans
te sloop,
om brose draadjies
te knoop.
Een mooi gebaar
kan soos die Ewenaar
die wêreld vind
en bind.
Nu is het tijd
om wereldwijd
mekaar te vinden,
om ons in liefde eensgezind
globaal te binden.
Wij hebben nu de kans
om muur en schans
te slopen,
om broze draadjes hoop
te knopen
Een mooi gebaar
kan als de evenaar
de wereld vinden
en binden.
Marius Titus
graag kom ik lezen
een lieve groet
bo'ke
N o u N u
Dit is noù tyd
om wêreldwyd
mekaar te vind,
vir liefde om ons eensgezind
globaal te bind.
Ons het nou kans
om muur en skans
te sloop,
om brose draadjies
te knoop.
Een mooi gebaar
kan soos die Ewenaar
die wêreld vind
en bind.
Nu is het tijd
om wereldwijd
mekaar te vinden,
om ons in liefde eensgezind
globaal te binden.
Wij hebben nu de kans
om muur en schans
te slopen,
om broze draadjes hoop
te knopen
Een mooi gebaar
kan als de evenaar
de wereld vinden
en binden.
Marius Titus
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike,
dat boek van Henning Mankell ken ik niet, ik zal er eens naar uitkijken in de bib. Bedankt dat je er was! Geen sorry hoor op jouw antwoordje naar bo'ke, je kan hier altijd in en uitlopen.
assa,
mooi hoor jouw werkje, prachtig die kleuren van de gordijnen met de bloempjes op de vensterbank! Je doet mij verlangen naar nieuwe gordijnen maar wat er hangt moet nog lang mee. Bedankt!
bo'ke,
ik mocht hier genieten van een mooi Afrikaner gedicht,
mocht de inhoud waarheid worden,
maar ik vrees dat het nog heel lang zal duren!
Bedankt om het hier te komen plaatsen!
een fijne namiddag,
gustilpe
dat boek van Henning Mankell ken ik niet, ik zal er eens naar uitkijken in de bib. Bedankt dat je er was! Geen sorry hoor op jouw antwoordje naar bo'ke, je kan hier altijd in en uitlopen.
assa,
mooi hoor jouw werkje, prachtig die kleuren van de gordijnen met de bloempjes op de vensterbank! Je doet mij verlangen naar nieuwe gordijnen
maar wat er hangt moet nog lang mee. Bedankt!bo'ke,
ik mocht hier genieten van een mooi Afrikaner gedicht,
mocht de inhoud waarheid worden,
maar ik vrees dat het nog heel lang zal duren!
Bedankt om het hier te komen plaatsen!
een fijne namiddag,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
