Spinsels van Alterego (2)

[gustilpe]

Alter,

ik kom jou heel graag bedanken voor het komen lezen en jouw commentaar op mijn topic ivm met het verhaal Peru!

Ik heb nog een aantal afleveringen te gaan.

Maar ook hier vind ik bijna elke dag mooi geïlliustreerde ppt'kes met graag gelezen teksten!

Een heel fijne avond samen met rankje,
gustilpe

[Alterego1]

Woorden...

In lijvige boeken
na lang zoeken
lees ik een verhaal.
Genietend van taal
en gedegen moraal.

Woorden uit een
gedreven leven,
die blijven kleven.
Heel verheven
tot zinnen verweven.

Alterego

[Bosrankje]

Mijn lieve schat,

Met deze wil ik je van harte bedanken voor al het moois dat je
in ons Laar dagelijks plaatst : bijzondere diepzinnige maar ook
leuke gedichten en tal van prachtige ppt's die ons stekje sieren
en mij bekoren (maar dat weet je al want ik zeg het je dikwijls
nietwaar )

Jij gaat vinden dat dit niet nodig was maar ik vind van wel, je
hebt het echt verdiend x

Liefs van je dankbare en bewonderende Rankje

[krakje]

deze aapjes zitten gewoon vrij in Pairi daiza, ( dierenpark,)
gewoon mooi maar wel vermoeiend zeker met kleinkinderen,
was te moe om iets te fabriceren, had rust nodig,
alterego nog een fijne avond van krakje.

[Alterego1]

Maté

Daar staat ze dan
zo vlak voor mij
‘t kopje zo geurend,
in alle begeerlijkheid.

Aanlokkelijke verleiding
puur elegant van vorm,
die fragiele structuur
laat me niet onverschillig.

'k Wil ze vastnemen,
ze is binnenin zo warm,
dus omzichtig beroeren
zachtzinnig in bewegingen.

Vermijd alle hevigheid,
in kringetjes draaiend
de inhoud die ‘t bevat,
ben er erg op verlekkerd.

'k Geniet elke dag van
dat heerlijke kopje thee.

Alterego

[Alterego1]

A cup of tea

Wat mij 's morgens zo goed smaakt
is 't kopje thee,door Rankje gemaakt.
Ze weet precies hoe ik het hebben wil,
want hoe je 't zet maakt wel verschil.
Ik mijn thee,zij 'n koffie,gezellig knus,
dan beloon ik haar met 'n dikke kus.

Alterego

[Alterego1]

Er zijn er...

Je hebt er grote en kleine
er zijn grove en erg fijne
korte dikke,lange smalle
schrandere maar ook malle

Brave en ook wel stoute
heel eerlijke en erg foute
erge rijken en kansarmen
in vrolijkheid of erbarmen

Je hebt bazen en knechten
plichten en soms rechten
ook jongeren en ouderen
die geloven of rebelleren

Veel nog wat ik hier verzuim
want 't begrip mens is zo ruim.

Alterego

[krakje]

prettig weekend met groetjes van krakje,

prentje van norman,

[Alterego1]

Even voorstellen:

In onze straat staat een standbeeld,tussen 't groenbestand
van bomen en struiken.Velen lopen er achteloos aan voorbij
zonder het op te merken,of gunnen het nauwelijks een blik.
En nochtans,'t is het beeld,ten voeten uit,
van een Brasschatenaar die begin vorige eeuw toch echt een
beroemdheid was tot ver buiten onze landsgrenzen.

Leven en werk van
Kunstschilder Henry(Hendrik)Luyten
(Roermond 21 Mei 1859 - Brasschaat 21 Januari 1945)


Het standbeeld van Hendrik Luyten is van de hand van de Brasschaatse
kunstenaar wijlen Leo Nelen(een oude kennis van me waarvan ik
30 jaar geleden zelf ook een beeld kocht).Het standbeeld staat op
de gronden die Luyten op 24 September 1918 aankocht.

Luyten wordt geboren in de Nederlandse stad Roermond op 21 Mei 1859,
van in zijn prille jeugd zeer begaafd in tekenen en schilderen.
In Oktober 1878 belandt hij in Antwerpen als leerling aan de
Koninklijke Academie voor Schone Kunsten.In 1879 mag hij
al aan de slag in het atelier van Charles Verlat.Wat later trekt
hij naar Parijs om er aan de Ecole des Beaux-Arts te studeren.
Vanaf 1883 verblijft hij terug in Antwerpen,waar hij regelmatig
exposeert en veel bijval oogst met zijn werken.Toch trekt hij in
1886 naar de Borinage om er het reilen en zeilen der mijnwerkers
op doek vast te leggen.In 1888 is hij weer in Antwerpen waar hij
in de Klappijstraat in het atelier van beeldhouwer Jef Lambeaux
een drieluik 'De Werkstaking' maakt.Het middenstuk van
dit schilderij is op zichzelf al 3 op 5 meter groot,dus had hij veel
plaats nodig,want de twee zijluiken waren ook elk 3 op 2,5 meter.
(Jef Lambeaux,die de Brabofontein op de Antwerpse Grote Markt
en de Beeldengroep aan de O.L.Vrouwekerk creëerde)

Hendrik Luyten aan het grote drieluikwerk bezig 'De Werkstaking'

Toch gaat het hem financieel niet altijd voor de wind,in zoverre
dat Pol de Mont via een open brief in de bres springt om steun
te zoeken,Luyten verblijft dan afwisselend te Antwerpen,Merksem
en te Brasschaat in een villa aan de Lage Kaart.In 1890 wordt hij
voorzitter van de Antwerpse Kunstkring 'Als ik kan' en op 17 April
van dat jaar huwt hij met Joanna Francisca Brees.Door de verkoop
van enkele schilderijen krijgt hij financieel wat meer armslag,en
hij exposeert telkens met 8 werken in een zestal grote steden in
Duitsland,met tal van belangrijke onderscheidingen.In Londen en
Antwerpen behaalt hij de Grote Gouden Medaille voor zijn werk
'De Werkstaking'.Hij maakt de illustraties bij de roman
'De Bruid des Heren' van Virginie Loveling,en
onderhoudt nauwe vriendschapsbanden met talrijke collega's,zoals ondermeer kunstschilder Emile Claus,
voor wie hij grote bewondering heeft.

Op 12 Maart 1896 laat Hendrik Luyten zich tot Belg naturaliseren,
en de verkoop van zijn schilderijen stijgt in grote mate,zelfs tot in
Amerika.Hij is dan in zoverre bemiddeld dat hij op 2 Maart 1900 te
Brasschaat een grote hoeve koopt aan de Lage Kaart,bijhorende
stallingen,gronden en vee inbegrepen.Op 7 Mei wordt hij tot
'Ridder in de Leopoldorde' onderscheiden,en in 1902 sticht hij in
een omgebouwde schuur zijn 'Institut des Beaux-Arts' waar hij les
geeft aan een vijftigtal leerlingen,mannen en vrouwen afkomstig
uit heel Europa en zelfs Amerika,meestal van begoede afkomst.
Zelf is hij ook druk bezig,hij maakt portretten in Duitsland en
Scandinavië bij verschillende adellijke families,alleen al bij de
familie Helldorff von Posern verdient hij 35.000 goudmark in 1912.
Een hoop geld in die tijd,en het getuigt ervan hoe hoog hij toen op
z'n 53ste al aangeschreven stond.

Alterego

Wordt vervolgd

[Alterego1]

Kunstschilder Henry(Hendrik)Luyten (2)
(Roermond 21 Mei 1859 - Brasschaat 21 Januari 1945)

Tijdens de oorlogsjaren 1914-1918 blijft Luyten verder les geven in zijn
'Institut des Beaux-Arts',en bedeelt hij soep aan de armen in Brasschaat.
De gemeenteraad van Antwerpen benoemt hem tot lid van de beheerraad
van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten.Luyten is zozeer gevleid
door die appreciatie dat hij zijn drieluik 'De Werkstaking' aan het Museum
schenkt.En in de strijd om de Vervlaamsing van de Hogeschool te Gent
speelt hij samen met andere vooraanstaande flaminganten duidelijk een
voortrekkersrol.
Op 6 Augustus 1916 overlijdt te Antwerpen zijn echtgenote Joanna Brees,
die hem reeds in 1905 definitief verlaten had.
Een goed half jaar later hertrouwd hij op 8 Januari 1917 met één van
zijn Duitse leerlingen,de 14 jaar jongere Hedwig Behnisch te Breslau.
Een jaar later,in Januari 1918 krijgt hij vanwege de 'Raad van Vlaanderen'
het aanbod directeur te worden van de Koninklijke Academie voor Schone
Kunsten,Luyten weigert te aanvaarden,maar wil er wel een schildersatelier leiden,waarvoor hij dan op 21 Mei vast benoemd wordt.
In datzelfde jaar 1918 koopt hij te Brasschaat op 24 September aan de
Lage Kaart nog een hoeve met domein grenzende aan zijn 'Institut' voor
de prijs van 31.300 frank.Het schijnt hem dus voor de wind te gaan.
Middenstuk van het drieluik 'De Werkstaking'

Maar elke medaille heeft twee zijden.Dat ondervindt ook Luyten,want in
November,de oorlog is dan gedaan en de repressie viert hoogtij,wordt
hij uit zijn ambt ontzet omwille van zijn benoeming onder Duitse bezetting.
Het wordt hem zelfs,tesamen met zijn loyale opkomst ten bate van de
Gentse Hogeschool,en waarschijnlijk ook om zijn huwelijk met een Duitse,
verweten en ten kwade genomen.Hij is persona non grata in België,
waarbij ook de jaloersheid vanwege sommige collega-schilders om zijn enorme vooroorlogse succes in Duitsland zeker een grote rol speelt.

Ook van officiële zijde wordt hij in zijn tweede vaderland geboycot,wat hem diep in het hart kwetst,in 1920 vestigt hij zich in Wieck am Darss in Duitsland waar hij eenaantal kleine natuurlandschappen schildert.
Begin 1922 krijgt hij melding van zijn zuster dat in zijn atelier te Brasschaat werd ingebroken en er 14 waardevolle schilderijen
gestolen zijn en andere vernield.Van de Belgische ambassade te Berlijn krijgt hij bericht dat hij zonder problemen naar België kan terugkeren want dat er hem niets ten laste kan gelegd worden.Met een gekrenkt hart keert Luyten in 1923 terug naar Brasschaat,waar hij zich weer naarstig aan het werk zet,wat ook zijn vrouw doet,want Hedwig Behnisch is eveneens een zeer talentrijke schilderes.Ze organizeren in December 1924 een grote overzichtstentoonstelling van hun werken in de
Stedelijke Feestzaal op de Meir in Antwerpen met 187 werken van Luyten en 54 van Behnisch.'t Moet zijn dat vele collega-schilders
daardoor gefrustreerd zijn,want men voert intens 'n anti-Luyten campagne,terwijl Pol de Mont bijzonder lovend is voor 'de meester van Brasschaat' in het dagblad De Schelde waarvan hij hoofdredacteur is.
Ook de Nederlandse kranten roemen eensgezind de uitzonderlijke begaafdheid van Hendrik Luyten,de kritikasters ten spijt.
Luyten en Behnisch genieten van hun werk en blijven
onverstoord verder werken en exposeren in binnen en buitenland,terwijl
Pol de Mont in zijn boek 'Schilders van hier en nu' uitvoerig de lof zingt van
Luyten.Toch drijft de frustratie bij velen nog boven en men blijft hem boycotten
waar het kan.Wat een verbitterde Luyten er toe aanzet om 'De Werkstaking',
terug te eisen van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten,terwijl hij
anderzijds een aantal schilderijen aan zijn geboortestad Roermond schenkt.

Alterego

Wordt vervolgd

[krakje]

een gezellige dinsdagavond,
met de groetjes van krakje.

plaatje van norman,

[Alterego1]

Kunstschilder Henry(Hendrik)Luyten (3)
(Roermond 21 Mei 1859 - Brasschaat 21 Januari 1945)

In 1928 genieten Hendrik en Hedwig van een veertiendaags verblijf
in Engeland,waar hij exposeert in The Royal Museum & Art Galeries
te Salford,en meteen ook het portret schildert van Consul-Generaal
Charles Brumm.In 1931,hij is dan 73 jaar,begint hij aan waarschijnlijk
zijn grootste werk,'Het Gulden Doek van Vlaanderen' een doek van
3,3 meter op 4,7 meter,en waaraan hij 10 jaar,met tussenpozen,zal
bezig blijven.Hij benut met dit schilderij zijn benijdenswaardig talent
als portretschilder ten volle,want er worden niet minder dan honderd
vooraanstaande Vlamingen op afgebeeld.Prominenten uit de Vlaamse
geschiedenis,vrijzinnigen en gelovigen naast elkaar,met centraal de
figuur van zijn grote vriend,dichter en kunstcriticus Pol de Mont die
net dat jaar 1931 op 29 Juni te Berlijn op 74 jaar schielijk overlijdt.

Hendrik Luyten aan het werk aan 'Het Gulden Doek van Vlaanderen'

Bij de Luyten's werd veel gelezen en ook gemusiceerd,Hendrik bezat
een grote concertvleugel en kon goed piano spelen,zijn lievelings-
componist was Chopin.Er werd ook veel over politiek gediscuteerd,
zeker wanneer prominenten uit de Vlaamse beweging bij hem kwamen
poseren voor het 'Gulden Doek',zoals Felix Timmermans in de herfst
van 1932,die dan meteen een paar dagen in Brasschaat bleef logeren.
Tussen beide kunstenaars ontstond een hartelijke vriendschap,want
de Fé die zelf ook schilderde,wilde daar van de 'meester' altijd nog
wel wat technische vaardigheden bijleren.

Hendrik Luyten op z'n 75ste aandachtig de kleuren kiezend

Bij gelegenheid van het 700 jarig bestaan van de stad Roermond
wordt op 23 Augustus 1932 door Prinses Juliana van Nederland
aldaar het 'Gemeentelijk Museum Hendrik Luyten-Dr.Cuypers'
plechtig geopend.Hendrik Luyten valt in een grootse hulde de eer
te beurt tot 'Officier in de Orde van Oranje-Nassau' benoemd te
worden.In Brasschaat gaat Luyten in Oktober 1933 akkoord met
pastoor Cornelis om de hoeve waarop zijn 'Institut' gevestigd was
te verkopen aan de parochie om er een meisjesschool te bouwen.
Hij verhuist dan naar zijn eigendom aan de Lage Kaart dat hij
sinds 1918 bezit,en waar hij tot aan zijn dood blijft wonen.
Ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag verschijnen er over het
oeuvre van Luyten uitgebreide reportages in de Antwerpse kranten.
Maar er is ook droefheid in het gezin Luyten-Behnisch,in datzelfde
jaar 1934,met het overlijden van zijn zoon Henri Frans Luyten.En
in December moet Hendrik voor een verblijf van drie weken in een
sanatorium te Dresden worden opgenomen.Van daaruit reist hij dan
verder naar Wieck waar hij al de bezittingen die hij er heeft,schenkt
aan de familie Behnisch.

Alterego

Wordt vervolgd

[ria]

Schitterend verteld Alter, daar is veel opzoekwerk aan voorafgegaan.
Bijna in mijn voortuin, in het vervolg kijk ik met andere ogen naar
zijn standbeeld, als ik er voorbij fiets. Ik wacht op het vervolg.
Dank je wel,
ria

[Alterego1]

Kunstschilder Henry(Hendrik)Luyten (4)
(Roermond 21 Mei 1859 - Brasschaat 21 Januari 1945)

Op zijn 79ste in 1938,nog altijd actief bezig zijnde,krijgt Luyten
meer en meer last van allerhande ouderdomskwaaltjes,zo moet hij
tot tweemaal toe een zware prostaatoperatie ondergaan waarbij
hij het nauwelijks overleeft.Zijn gezondheid ondergaat een zware
fysieke klap,de energie van weleer is sterk gemilderd.Maar de
wil om te schilderen,uiteraard rustiger dan voorheen, blijft hem
toch bezig houden.In 1939 schept hij nieuwe moed om verder
te gaan,wanneer hem in zijn 80ste levensjaar de Rembrandtprijs
van de Hanzische Universiteit te Hamburg wordt toegekend.
Deze prijs van groot prestige bekroont telkenjare iemand met
uitzonderlijke culturele prestaties in het Nederlandse taalgebied.
Met Stijn Streuvels en René De Clercq in 1936,en zijn vriend
Felix Timmermans die de prijs in 1942 zal toegekend krijgen,
vertoeft Luyten dus in goed gezelschap.En het grote kunstwerk
'Het Gulden Doek van Vlaanderen' nadert zijn voltooing,al zal
hij er tot in 1944 veranderingen blijven aanbrengen.Ondertussen
maakt hij samen met zijn vriend en leerling Frans Cuypers
ook nog een kleine versie van het 'Gulden Doek',en hij schildert
in opdracht ook nog enkele prachtige portretten.
Hij is en blijft 'de meester van Brasschaat'.

Luyten,begint hier op zijn 80ste aan het schilderij 'De geitenhoedster'

Als op 10 Mei 1940 ook voor Belgie de tweede wereldoorlog
losbarst,loopt de waanzin bij sommige bekrompen geesten wel
zodanig uit de hand,dat het nodig gevonden wordt om Luyten,
zijn vrouw en zijn zuster onder aanhoudingsmandaat te plaatsen,
en op te sluiten in 't gevang van de Begijnenstraat te Antwerpen.
Terwijl bij hem thuis in zijn atelier en woning,Belgische soldaten
plunderen en vele kunstwerken met bajonetsteken vernielen of
met verf bekladden.Wat de bedoeling van die aanhouding,of de
reden er toe,ook geweest mag zijn,feit is dat de Luyten's na één
nacht gevangenis vrijgelaten werden omdat er geen tenlastelegging
was.Toch werpt zoiets altijd een smet op iemands eer aan,
het krenkt hem diep.Als hij niet schildert zit hij veelal in zijn atelier
achteloos dromerig voor zich uit te staren.De fut is er uit.Het is
dankzij de liefdevolle zorgen van echtgenote Hedwig Behnisch,
die zelf ook zeer prachtige stillevens maakt,dat Luyten
het schilderen toch niet volledig opgeeft.

Hendrik Luyten en Hedwig Behnisch samen op de bank in de tuin in 1940

Later dat jaar,op 17 November,wordt in het Koninklijk Museum
voor Schone Kunsten de 300ste verjaardag van het overlijden
van Pieter Pauwel Rubens herdacht,met een tentoonstelling van
werk van Rubens én Luyten.Tijdens een plechtigheid waarop de
rector van de Hanzichse Universiteit Hamburg aan Luyten de
Rembrandtprijs 1939,met oorkonde,plechtig uitreikt,dirigeert
Lodewijk De Vocht de Rubenscantate van Peter Benoit.
Ondertussen begint Luyten de vernielde werken te herstellen,en
maakt hij nog nieuwe portretten o.a. van toondichter
Emiel Hullebroeck.Ondanks zijn hoge leeftijd neemt
hij in 1941 nog deel aan tentoonstellingen in Berlijn en Keulen,
samen met ondermeer baron James Ensor,en in December neemt
hij deel aan de 'Winterhulp-tentoonstelling' te Antwerpen ten bate
van hulpbehoeftige oorlogsslachtoffers.

Alterego

Wordt vervolgd

[Bosrankje]

Aan mijn Alter(ego)


Als je schrijft...


Ik zie je zoeken
in oude boeken
ook op Internet
zelfs in een gazet

Als je niets vindt
hoor ik een zucht
maar als het je zint
lach je, opgelucht

Je schrijft en denkt
met ijver en passie
helemaal gedrenkt
in literaire magie.

Ik kijk zo graag naar jou...


Je Rankje