Spinsels van Alterego (2)

[krakje]

iets dat bij dit weertje past,
regen, regen en nog eens regen,
dit wordt je echt moe,
groetjes van krakje,
de wafels zijn bijna op,

[Alterego1]

Bamistijd

Striemende wind en regen
kamt in herfst 't bladerdak
van boom en heester kaal,
't groene valt en verkleurt
in diverse sluiertinten.

Tot 't in nietigheid vergaat,
om in 't aardse slijk
als bemesting te eindigen
voor boom en heester.

Zo is dat in bamistijd
een steeds weerkerend
verhaal van de natuur
in zelfregulering.

Alterego

[Alterego1]

Het turbulente leven van Edith Piaf

De kleine straatmus van Parijs overleed 50 jaar geleden.

In 'la douce France' van begin der 20ste eeuw,waar de echo rond het schandaal
Dreyfus nog nazindert,waar op dat moment president Raymond Poincaré in
de Derde Republiek de plak zwaait,wordt -zo vertelt de legende- tijdens een
barkoude winterdag op 19 December 1915 op 'n trottoir in volle Parijse straat
een meisje geboren,het is Edith Giovanna Gassion.Een toevallig passerende
politieagent vangt de boreling op in zijn wijde ruige wollen cape,want de ouders,
straatakrobaat Louis Gassion en derderangscabaretiere Lina Marsa,waren op z'n
minst gezegd verrast met die geboorte.Officieel volgens haar geboorteakte is ze
echter geboren in het Hopital Tenon te Parijs,maar niemand weet of dat niet
enkel voor de registratie zo verteld wordt.
Het kind werd eerst ondergebracht bij grootmoeder Aïcha,de Algerijnse
moeder van Lina Marsa,daarna bij haar andere grootmoeder die er in Bernay
een bordeel op nahield,de oorlog woedde volop,vader Louis Gassion moest
in dienst in het leger van generaal Joffre,en moeder Lina Marsa had onvoldoende
middelen van bestaan.

Toen ze 4 jaar was,we schrijven dan al 1919,werd het meisje zo goed als blind.
Maar na een bedevaart naar de Heilige Theresia van het kind Jezus in Lisieux
genas ze op wonderbaarlijke wijze.Tot haar achtste verblijft de kleine Edith in
Bernay,haar ouders zijn ondertussen gescheiden,en haar vader meent dat ze oud
genoeg is om met hem op te treden bij zijn straatacteren.Terwijl ze met de pet
centen rondhaalt leert ze enkele liedjes en zingt die ook.Het fréle wezentje dat
ze is,maakt alzo vrij jong kennis met de hardheid van het bohemersbestaan,met
meer honger dan eten.Het is voor de jonge Edith het begin van een turbulent
leven waarin vallen en opstaan een bepalende rol spelen,en waarbij het aantal
minnaars een lange waslijst vormt.

In 1932,ze is dan 17 jaar,leert ze haar eerste minnaar kennen,Louis Dupont,
waarvan ze al vlug zwanger geraakt en in 1933 bevalt ze van haar dochtertje
Marcelle.Nog geen twee jaar later sterft het kind aan de gevolgen van hersen-
vliesontsteking.Edith daardoor gedeprimeerd,doch gedreven om in 'n pover
bestaan te voorzien,dweilt zingend de straten van Belleville en Pigalle af en
wordt beste vriendjes met het canaille van boeven en pooiers.Louis Leplée
directeur van een cabaret op de Champs Elysées hoort haar zingen,en is er
zodanig door gecharmeerd dat hij haar onmiddelijk in dienst neemt.Hij geeft
haar de artiestennaam "la Môme Piaf" wat in het Parijse bargoens zoveel be-
tekent als "Straatmus-meisje".Met haar passionele stem weet de kleine
straatmus van 1m47,en haar single "Les Momes de la Cloche",al vlug de
mondaine wereld van 'Paris by Night' te veroveren.Maar in April 1936 wordt
Louis Leplée vermoord in zijn cabaret,de politie denkt de dader(s)te moeten
zoeken in de vriendenkring van 'de kleine straatmus',en zo haalt de 21-jarige
de voorpagina's van de kranten.Ze gaat evenwel vrijuit,er kan haar niets ten
laste gelegd worden.En vanaf 1937 wanneer ze haar pseudoniem "La Môme"
laat vallen,pas dan gaat ze voorgoed door het leven als de zangeres Edith Piaf.

Ze gaat een samenwerking aan met Marguerite Monnot,componiste en tekst-
schrijfster,die Edith Piaf tot aan haar dood zal blijven begeleiden.De bekendheid
van Piaf breidt zich alsmaar verder uit,Maurice Chevalier zorgt er voor dat ze
haar liedjes ook op de radio kan brengen,en onder cineast Jean Limur neemt ze
haar eerste film op,"La Garconne".Opnieuw is ze verliefd,ditmaal op de acteur
Meurisse,die haar door zijn rijkdom een weelderig luxe leventje biedt.In 1940
zijn ze beiden de hoofdvertolkers in "Le Bel Indifférent" een film waarvoor
Jean Cocteau het script schreef,en datzelfde jaar ook nog in de film van George
Lacombe "Montmartre sur scéne",welke leidde tot de breuk tussen Meurisse
en Piaf.Maar het leven maalt ook voor haar verder,ze maakt kennis met Henri
Contet,die voor haar een aantal van haar meest beroemde liedjes schrijft.De
tweede wereldoorlog is dan volop aan gang,in Parijs zijn ook de nazi's door die
passionele stem van kleine straatmus Piaf gecharmeerd,waardoor ze in haar
bewegingsvrijheid door de Duitsers ongemoeid gelaten werd.Volgens eigen
zeggen was ze bij het verzet aangesloten,en ze hielp componist Michel Emmer
bij zijn ontsnapping uit Frankrijk,nam diens Joodse pianist Norbert Glanzberg
niet alleen in bescherming,ze werd er ook verliefd op.In de laatste oorlogs-
jaren zong ze samen met de jonge Yves Montand in de "Moulin Rouge",en
acteerde ze samen met hem in de film "Etoile" van Marcel Blistene.
Yves Montand wordt door Piaf gelanceerd,ze helpt hem om als debutant zijn
eerste stappen te zetten in het Franse varieté,wat een blijvende vriendschap
bij beiden tot gevolg heeft.

Wanneer in 1945 het oorlogsgeweld is geluwd,schrijft ze voor het eerst zelf
een lied,het nog altijd zeer bekende "La Vie en Rose".Het is Jacques Canetti,
die later ook Jacques Brel zal ontdekken die haar adviseert bij haar kleding,en
zo verschijnt ze verder op het toneel in een sobere zwarte jurk zonder franje,
als de nederige dienstbode van Zijne Majesteit de Zaal.Zo staat ze overal in
Europa op de bühne,en boekt overal grandiose suksessen,met haar liedjes die
het midden houden tussen 'n smartkreet en het sentimentele levenslied,met
de haar kenmerkende hartverscheurende stem vol vocale vibraties brengt ze
elk publiek,jong én oud,in vervoering.Haar liederen worden op fonoplaten
gezet met 'n geweldige verkoop,want iedereen wil Edith Piaf ook thuis in de
huiskamer kunnen beluisteren.Haar roem is ver buiten Frankrijk uitgedeind,
overal waar ze zich vertoont trekt ze massale aandacht.

In 1947,ze is dan 32 jaar en 'top of the bill',haar stem laat niemand onberoerd,
met een dimensie die menigeen koude rillingen bezorgt.Ze is de Maria Callas
van de muzikaal lager geschoolden.Zo gaat ze op tournee naar de U.S.A. met
de Compagnons de la Chanson,waarmede ze tevoren "Les trois Cloches" al had
opgenomen,maar ze werd daar in de States aanvankelijk niet erg bejubeld,wat
beterde toen ze enkele liedjes in het Engels zong.Ze leerde er wel vrienden
kennen,zoals filmdiva Marléne Dietrich en de bokser Marcel Cerdan.Met de
wereldkampioen middengewicht boksen 1948,Marcel Cerdan,kent Edith een
stormachtige maar korte liefdesaffaire,hij was haar ware grote liefde.Maar in
een vliegtuigongeluk boven de Azoren in 1949 sterft Marcel Cerdan.
Overmand door verdriet valt ze in een diepe depressie,geraakt alzo verslaafd
aan drank en drugs,maar vind toch de kracht als eerbetoon aan haar geliefde
het lied "L'hymne a l'amour" te schrijven.

Stilaan komt ze er in de loop van 1950 met de hulp van vrienden toch weer
door,opnieuw zet ze zich in om een jonge zanger te lanceren,het is Charles
Aznavour,de Frans-Armenier die haar secretaris en chauffeur is.Hij schrijft
voor haar o.a.de liedjes "Jezebel" en "Plus bleu que tes yeux".Maar ze kent
opnieuw ook moeilijke tijden,ze is betrokken bij twee auto-ongevallen,en
geraakt door de medicatie verslaafd aan morfinegebruik.De combinatie van
morfine met alcohol laat sporen na,haar gezondheid wordt broos,en ze krijgt
het zwaar doordat de aftakeling zich begint te manifesteren.De man waarmee
ze gehuwd is,Jacques Pills(what's in a name)is eveneens verslaafd aan de drank,
wat haar zeker niet helpt.Toch gaat ze voor een vijfde tournee naar Amerika,
met groot sukses want haar liedjes werden ook in het Engels vertaald.Terug
in Frankrijk,laat ze zich in 1952 opnemen in een kliniek om af te kicken,en zo
blijft ze een tijdje van de podiums weg.

Pas in 1955 kan het publiek haar weer begroeten bij een optreden in het ver-
maarde "Olympia" in Parijs,het jaar daarop krijgt ze een primeur in New York,
waar ze als eerste kleinkunst-zangeres optreed in "Carnegie Hall".Ondertussen
gingen er van het nummer "Les trois Cloches" wat ze samenzingt met de groep
Les Compagnons de la Chanson,méér dan 1 miljoen platen over de toonbank!
Tegelijkertijd wordt ze razend populair met de hit "Mylord" die de Griekse
componist Georges Moustaki voor haar schreef,een populariteit die zo moge-
lijk nog overstegen wordt door de hymne die aan haar turbulente leven gewijd
is,het aangrijpende "Non,je ne regrette rien".Door Charles Dumont alshetware
op haar lijf geschreven,en door Michel Vaucaire op passende muziek gezet.
Haar grootste erkenning krijgt ze evenwel in 1961 met de "Grand prix du disque
de l'Academie Charles-Cros" voor haar bijdrage aan de Franse muziek.In het
Parijse "Olympia" brengt ze nog een reeks concerten,maar haar gezondheid gaat
fel achteruit,tijdens één van die concerten geraakt ze in coma.Terug hersteld,
voor zover het de vroege lichamelijke aftakeling toelaat,trouwt ze in 1962 op
47-jarige leeftijd met de 26-jarige Frans-Griekse zanger Theophanis Lamboukas,
beter gekend onder de naam Theo Sarapo(verongelukt met de auto te Limoges
op 28 Augustus 1970).Samen schreven ze het lied "A quoi ça sert l'amour ?",
wat ze samen ook zongen.(wat kan beluisterd en bekeken worden op YouTube).

In 1963 dan schrijft Edith Piaf haar laatste lied,het is "L'homme de Berlin",en
datzelfde jaar sterft ze op 9 Oktober 1963,amper 48 jaar,
tengevolge van een inwendige bloeding in Grasse aan de Azurenkust.
Haar grote vriend,Jean Cocteau werd binnen enkele uren na het vernemen
van het nieuws door een hartaanval getroffen en stierf.
Edith Piaf ligt begraven op de bekende begraafplaats Pére Lachaise in Parijs.
Haar begrafenis trok honderdduizenden mensen naar de straten van Parijs,en
de ceremonie werd geblokkeerd door méér dan veertigduizend droeve fans.
Haar vriend Charles Aznavour,die zij in het chanson gelanceerd had,en waarmee
ze op tournee trok door Europa en de Verenigde Staten,zei dat "de begrafenis
van Edith Piaf het enige moment was na de tweede wereldoorlog dat het hele
verkeer in Parijs stil lag".
Het spreekt méér dan boekdelen over het feit hoezeer die kleine Parijse
straatmus geliefd was!
Toen,en ook nu nog altijd!

Alterego
Samen met Marcel Cerdan

[Alterego1]

[Robol]

Herfstgroeten !

[Alterego1]

[Alterego1]

Op het Auteurspodium van de Boekenbeurs openen boeken en auteurs
je blik op de wereld van de nieuwste romans en boeken vol inzicht
in maatschappij, geschiedenis of relaties tot de laatste trends in
ecologie en gezondheid.

[ria]

Blij om het goede nieuws en met een dikke zoen,
ria

[Bosrankje]

[krakje]

wens je een fijne zondagavond,
met groetjes van krakje

[schrijfster]

Alter,

bedankt voor al het moois!!

[krakje]

nog een gezellige avond met groetjes van krakje.

plaatje van norman, maar hondje van mij.

[ria]

[ria]

dag vriend, die achter het hoekje woont...

Even spring ik bij jou binnen,
ruik ik daar geen heerlijke soep?
(door ons Rankje klaar gemaakt)

Ik wil niet storen beste maat,
kwam alleen maar vragen,
hoe het me je gaat?

"Geen nieuws, goed nieuws",
zal ik maar denken,
dat wens ik jullie beiden
van harte toe, "een volle maat!"

ria en C°

[Alterego1]

De laatste blaären

De lucht is één wolkendreigendheid;
het klaagwoud is één treurigheid,
één akeligheid:
het bladerengoud ligt vuil-blond,
te rotten op vunzige grond;
er is nog een flauwe wemeligheid
van aarzlende blaren,
die de bomen bewaren
in naakten boezem gevat,
hun laatste schat.

Maar de windendrom
loopt rondom met gegrom
en gehuil en getier.
En 't is nu of hier
de dood komt waren,
om ten dood te vergaren
wat nog leeft:
het boomheir beeft,
de laatste blarekindren
zijgen neer,
klagen teer.

Willem Elsschot(Nov.1900)

Een prachtig gedicht dat Willem Elsschot schreef op 18-jarige leeftijd.
Het is een gedicht dat zowel de herfst als de sfeer rond Allerheiligen
weergeeft,met een woordgebruik dat eigen was begin der 20ste eeuw.

Willem Elsschot vooral gekend als romanschrijver,minder als dichter,
begaf zich slechts sporadisch,zij het wel met grote verdienste en meest
op jeugdige leeftijd,op het pad van de poëzie.

Alterego