Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
krakje,
fijn dat je kwam lezen, een lieve dankjewel!
..... vervolg
De volgende dag worden we terug afgehaald en naar de school gebracht.
Het is droog seizoen en winter met dagtemperaturen tussen 20° en 24°, de nachten koelen fel af door de hoogteligging met temperaturen tussen 2° en 5°.
Twee meisjes, colaboradores of delegadas, krijgen de taak ons rond te leiden, zo is het hier de gewoonte, men laat de kinderen zoveel mogelijk zelf doen.
We bezoeken de tuintjes, er is weinig te zien buiten enkele aardappelplanten, maar dra komt de regen dan wordt alles anders, en wordt er gezaaid, geplant, geoogst.....
De beschikbare grond is ingedeeld in kleine percelen, één voor elke klas. Volgende groenten werden vorig seizoen geteeld: uien, tomaten, bieten, mais, wortelen, aardappelen, radijzen en een kruidentuintje.
Al deze groenten worden gebruikt voor het middagmaal van de kinderen, zo bekomen ze een gevarieerder en gezondere maaltijd want thuis is er vaak niets te eten.
Als er overschot is zoals dit jaar het geval was met koriander, mogen de kinderen het overschot verkopen op de markten, met dat geld wordt nieuw zaad gekocht.
Hoe creatief en spaarzaam gaat men hier tewerk!
Er wordt een kas (serre) gebouwd met recycleermateriaal, eerst wordt een geraamte in hout geplaatst, ijzeren draden gespannen, daarna vormen plastiek flessen gevels en dak, je moet er maar op komen.
In dit seizoen is er heel weinig klaver, daarom verkocht men een deel van de cavia's op de markten, enkel kweekcavia's werden behouden, sommige vrouwtjes zijn zwanger.
Het verzorgen van de cavia's en het onderhoud van de hokken gebeurt door de kinderen.
Ouders die in de buurt van de school wonen worden er nauw bij betrokken zoals de zorg op zaterdag en zondag en tijdens de vakanties.
De afvalstoffen van de cavia' worden verwerkt tot compost die als meststof zal gebruikt worden voor de moestuinen.
Ook de cavia's dragen bij tot een voedzamer middagmaal voor de kinderen.
In veel restaurants in Peru vindt men trouwens cuye's op de menukaart, een delicatesse.
Het regenwater wordt opgevangen in grote tonnen van elk 2.500 liter. Water is een groot probleem in dit land en dat zal nog veel erger worden door se smelting van de gletsjers.
Peru is één van de landen waar de klimaatverandering zichtbaar en aan de lijve voelbaar is.
Een enorme biodiversiteit, een bevolking die voor haar inkomen sterk afhankelijk is van de natuur én wijdverspreide armoede, dat zijn de belangrijkste factoren die Peru bijzonder kwetsbaar maken voor klimaatverandering.
Verleden jaar werden er op de school ook twee grote regenputten gestoken, waar de buurt gebruik kan van maken. Elk jaar wordt er een milieu dag georganiseerd, daar leren de kinderen o.a. water zuiveren op ambachtelijke manier.
We bezoeken de schoolbibliotheek, ze is een heel stuk uitgebreider geworden dan drie jaar geleden. Op een kast liggen enkele spellen, we leggen er onze meegebrachte spellen bij.
Er komen een paar kinderen binnen, onmiddellijk hebben ze de nieuwe spellen vast, gaan er mee aan een tafeltje zitten. Een van de meisjes delegadas gaat er naartoe, neemt de spellen terug, dat is nieuw zegt ze, en moet nog geleerd worden, maar niet nu.
Gelukkig zit de spelleiding er in het Spaans bij, van één spel ontbrak ze, ik maakte dan maar zelf de vertaling.
We vragen de meisjes of ze iets kunnen vertellen over hun rol als delegada of colaboradora of afgevaardigde.
Onmiddellijk volgen de antwoorden: ze komen elke vrijdag samen om de afgelopen week te bespreken, wat goed was…, wat beter kan…, ze bespreken de problemen van de kinderen, veel problemen zeggen ze: de families zijn arm, kinderen moeten werken, veel te zware lasten dragen op de markten, moeten flessen zoeken, helpen in de bouw, sleuren met emmers en poetsmateriaal naar het kerkhof om graven schoon te maken, poetsen schoenen op de Plaza de Armas… tijd om te spelen hebben ze niet.
In het dagelijks leven worden Indigena’s als minderwaardig beschouwd, een werkend kind wordt aanzien als het vuil van de straat, ze zijn niet minderwaardig omdat ze werken.
Bij Manthoc en op de school leren we elkaar respecteren, samen werken, niemand is minderwaardig, iedereen telt mee.
Eénmaal per jaar komen de afgevaardigden samen in Lima waar verschillende thema’s aan bod komen, zoals gezondheid, de moeilijkheden die de kinderen hebben, het zoeken naar oplossingen…
Op de vergadering met de leraars viel het op dat het ene meisje spraakzamer is dan het andere, hier wil ze haar lotgenootje dat schuchterder is meer aan bod laten komen, ze spoort haar aan door haar een duwtje te geven telkens wij een vraag stellen, niet altijd zelf willen in de belangstelling staan, ook dat leren ze hier.
Ja, die kinderen weten waarover ze praten, ze staan zelf in die werkelijkheid!
De bel rinkelt.
In de buurt van de school zijn de meeste huizen gebouwd uit modderblokken, adobe, zoals de meeste huizen in Peru.
Veel kinderen wonen met het hele gezin in één kamer.
Wordt vervolgd….
fijn dat je kwam lezen, een lieve dankjewel!
..... vervolg
De volgende dag worden we terug afgehaald en naar de school gebracht.
Het is droog seizoen en winter met dagtemperaturen tussen 20° en 24°, de nachten koelen fel af door de hoogteligging met temperaturen tussen 2° en 5°.
Twee meisjes, colaboradores of delegadas, krijgen de taak ons rond te leiden, zo is het hier de gewoonte, men laat de kinderen zoveel mogelijk zelf doen.
We bezoeken de tuintjes, er is weinig te zien buiten enkele aardappelplanten, maar dra komt de regen dan wordt alles anders, en wordt er gezaaid, geplant, geoogst.....
De beschikbare grond is ingedeeld in kleine percelen, één voor elke klas. Volgende groenten werden vorig seizoen geteeld: uien, tomaten, bieten, mais, wortelen, aardappelen, radijzen en een kruidentuintje.
Al deze groenten worden gebruikt voor het middagmaal van de kinderen, zo bekomen ze een gevarieerder en gezondere maaltijd want thuis is er vaak niets te eten.
Als er overschot is zoals dit jaar het geval was met koriander, mogen de kinderen het overschot verkopen op de markten, met dat geld wordt nieuw zaad gekocht.
Hoe creatief en spaarzaam gaat men hier tewerk!
Er wordt een kas (serre) gebouwd met recycleermateriaal, eerst wordt een geraamte in hout geplaatst, ijzeren draden gespannen, daarna vormen plastiek flessen gevels en dak, je moet er maar op komen.
In dit seizoen is er heel weinig klaver, daarom verkocht men een deel van de cavia's op de markten, enkel kweekcavia's werden behouden, sommige vrouwtjes zijn zwanger.
Het verzorgen van de cavia's en het onderhoud van de hokken gebeurt door de kinderen.
Ouders die in de buurt van de school wonen worden er nauw bij betrokken zoals de zorg op zaterdag en zondag en tijdens de vakanties.
De afvalstoffen van de cavia' worden verwerkt tot compost die als meststof zal gebruikt worden voor de moestuinen.
Ook de cavia's dragen bij tot een voedzamer middagmaal voor de kinderen.
In veel restaurants in Peru vindt men trouwens cuye's op de menukaart, een delicatesse.
Het regenwater wordt opgevangen in grote tonnen van elk 2.500 liter. Water is een groot probleem in dit land en dat zal nog veel erger worden door se smelting van de gletsjers.
Peru is één van de landen waar de klimaatverandering zichtbaar en aan de lijve voelbaar is.
Een enorme biodiversiteit, een bevolking die voor haar inkomen sterk afhankelijk is van de natuur én wijdverspreide armoede, dat zijn de belangrijkste factoren die Peru bijzonder kwetsbaar maken voor klimaatverandering.
Verleden jaar werden er op de school ook twee grote regenputten gestoken, waar de buurt gebruik kan van maken. Elk jaar wordt er een milieu dag georganiseerd, daar leren de kinderen o.a. water zuiveren op ambachtelijke manier.
We bezoeken de schoolbibliotheek, ze is een heel stuk uitgebreider geworden dan drie jaar geleden. Op een kast liggen enkele spellen, we leggen er onze meegebrachte spellen bij.
Er komen een paar kinderen binnen, onmiddellijk hebben ze de nieuwe spellen vast, gaan er mee aan een tafeltje zitten. Een van de meisjes delegadas gaat er naartoe, neemt de spellen terug, dat is nieuw zegt ze, en moet nog geleerd worden, maar niet nu.
Gelukkig zit de spelleiding er in het Spaans bij, van één spel ontbrak ze, ik maakte dan maar zelf de vertaling.
We vragen de meisjes of ze iets kunnen vertellen over hun rol als delegada of colaboradora of afgevaardigde.
Onmiddellijk volgen de antwoorden: ze komen elke vrijdag samen om de afgelopen week te bespreken, wat goed was…, wat beter kan…, ze bespreken de problemen van de kinderen, veel problemen zeggen ze: de families zijn arm, kinderen moeten werken, veel te zware lasten dragen op de markten, moeten flessen zoeken, helpen in de bouw, sleuren met emmers en poetsmateriaal naar het kerkhof om graven schoon te maken, poetsen schoenen op de Plaza de Armas… tijd om te spelen hebben ze niet.
In het dagelijks leven worden Indigena’s als minderwaardig beschouwd, een werkend kind wordt aanzien als het vuil van de straat, ze zijn niet minderwaardig omdat ze werken.
Bij Manthoc en op de school leren we elkaar respecteren, samen werken, niemand is minderwaardig, iedereen telt mee.
Eénmaal per jaar komen de afgevaardigden samen in Lima waar verschillende thema’s aan bod komen, zoals gezondheid, de moeilijkheden die de kinderen hebben, het zoeken naar oplossingen…
Op de vergadering met de leraars viel het op dat het ene meisje spraakzamer is dan het andere, hier wil ze haar lotgenootje dat schuchterder is meer aan bod laten komen, ze spoort haar aan door haar een duwtje te geven telkens wij een vraag stellen, niet altijd zelf willen in de belangstelling staan, ook dat leren ze hier.
Ja, die kinderen weten waarover ze praten, ze staan zelf in die werkelijkheid!
De bel rinkelt.
In de buurt van de school zijn de meeste huizen gebouwd uit modderblokken, adobe, zoals de meeste huizen in Peru.
Veel kinderen wonen met het hele gezin in één kamer.
Wordt vervolgd….
Laatst gewijzigd door gustilpe op 19 aug 2013, 15:49, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Monika,
ik weet het is veel om lezen, maar je doet het maar, heel hartelijk bedankt!
..... vervolg
We gaan terug naar 'ons' klasje van de 2de graad (de 2de graad wordt enkel en volledig door ons toedoen gesponsord = gemeente Ternat, de activiteiten die we organiseren, de verkoop, giften van familie, vrienden...)
Ik vroeg een tijd geleden of we zelf iets mochten doen met de kinderen, aan Celie vroeg ik gisteren of ze zou kunnen zorgen voor oude kranten.
Hier komt onze beurt:
Wie kent niet het liedje 'Hoedje van papier'? Ooit eens gezongen met kindjes in een weeshuis in India, daar hadden de kinderen er zoveel plezier om gehad, daarom wil ik dat hier ook proberen.
Eerst in het Nederlands, daarna in het Spaans.
Opmerking van Myriam: ja maar de kinderen gaan de Nederlandse tekst niet kunnen lezen.
Geen probleem, de juf schrijft de Nederlandse tekst fonetisch op het bord, in een 2de kolom de Spaanse vertaling.
We zingen de Nederlandse tekst voor... en nog eens... en nog eens...
en samen, het lukt, ongelooflijk hoe goed die kindjes de woorden uitspreken, we herhalen en herhalen... de melodie zit er goed in, daarna doen we hetzelfde met de Spaanse tekst.
De kranten worden bovengehaald, met zijn allen gaan we hoedjes maken van papier.
Maar lachwekkend... ook mijn medereizigsters kunnen geen hoedjes maken, al leren ze vlug bij. Er wordt geplooid en nog geplooid, de eerste hoedjes verschijnen op de hoofdjes, veel kindjes hebben hulp nodig, het duurt een hele tijd vooraleer elk kind zijn/haar hoedje op heeft. Maar de eerste hoedjes komen alweer los, de juf biedt voor alles een oplossing, ze komt met kleefband bij ieder kind, de hoeken worden stevig vastgekleefd, nu blijven de hoedjes op de hoofdjes.
Ieder heeft zijn hoedje op, we gaan weer zingen:
Een twee drie vier
hoedje van hoedje van
een twee drie vier
hoedje van papier
heb je dan geen hoedje meer
maak er eentje van papier
een twee drie vier
hoedje van papier
uno dos trés cuatro
sombrerito sombrerito
uno dos trés cuatro
sombrerito de papel
y si ya no tienes sombrerito
házme uno de papelito
uno dos trés cuatro
sombrerito de papel
De kinderen hebben dolle pret, wij ook. Maar de les is niet af. Nu gaan alle kinderen hun hoedje kleuren, stiften worden uitgedeeld, elkeen zit aan zijn/haar tafeltje en kleuren maar... sommige hoedjes worden meesterwerkjes, andere nemen het niet zo nauw een paar strepen volstaan.
Wij lopen het klasje rond, gaan eens hier aan een tafeltje aanschuiven, dan weer ginds....
Een leergierig jongen (de jongen die de melk bediende) test mij voor mijn kennis van het Spaans, hij doet mij het ene na het ander woord vertalen in onze taal en dan nog opschrijven ook, maar niet in zijn werkboekje zoals hij zo lief vraagt. Ha neen, ik wil het wel op een ander blad papier schrijven. Woord na woord vraagt hij mij te vertalen, maar ook de andere kindjes komen nu met allerlei woorden af, en ik maar schrijven.
En dan vraagt hij: wat betekent 'profesora' in jouw taal. Ik zeg 'lerares', hij steekt zijn vinger op en begint naar zijn juf te roepen 'lerares' 'lerares', de juf begrijpt hem niet en wij kunnen ons niet inhouden van lachen....
Ondertussen is de schooltijd bijna om, de hoedjes zijn gekleurd, met de hoedjes op gaan we nogmaals het lied herhalen want vrijdag wordt de 'nationale feestdag' gevierd op school (zoals op alle andere scholen) dan zingen we ons lied voor de gehele school.
Een kleine jongen komt vooraan in de klas naast de juf staan, hij houdt een Peruviaans vlagje in zijn hand, schuchter zegt hij een versje op, Myriam geeft mij een duwtje, het is voor jou, om jou te bedanken, zegt ze. Het jongetje komt naar mij toe en overhandigt mij het vlagje, ik geef hem een dikke knuffel, hij straalt. Dat zijn kippenvelmomenten, het vlagje zal ik zeker bewaren.
wordt vervolgd....
ik weet het is veel om lezen, maar je doet het maar, heel hartelijk bedankt!
..... vervolg
We gaan terug naar 'ons' klasje van de 2de graad (de 2de graad wordt enkel en volledig door ons toedoen gesponsord = gemeente Ternat, de activiteiten die we organiseren, de verkoop, giften van familie, vrienden...)
Ik vroeg een tijd geleden of we zelf iets mochten doen met de kinderen, aan Celie vroeg ik gisteren of ze zou kunnen zorgen voor oude kranten.
Hier komt onze beurt:
Wie kent niet het liedje 'Hoedje van papier'? Ooit eens gezongen met kindjes in een weeshuis in India, daar hadden de kinderen er zoveel plezier om gehad, daarom wil ik dat hier ook proberen.
Eerst in het Nederlands, daarna in het Spaans.
Opmerking van Myriam: ja maar de kinderen gaan de Nederlandse tekst niet kunnen lezen.
Geen probleem, de juf schrijft de Nederlandse tekst fonetisch op het bord, in een 2de kolom de Spaanse vertaling.
We zingen de Nederlandse tekst voor... en nog eens... en nog eens...
en samen, het lukt, ongelooflijk hoe goed die kindjes de woorden uitspreken, we herhalen en herhalen... de melodie zit er goed in, daarna doen we hetzelfde met de Spaanse tekst.
De kranten worden bovengehaald, met zijn allen gaan we hoedjes maken van papier.
Maar lachwekkend... ook mijn medereizigsters kunnen geen hoedjes maken, al leren ze vlug bij. Er wordt geplooid en nog geplooid, de eerste hoedjes verschijnen op de hoofdjes, veel kindjes hebben hulp nodig, het duurt een hele tijd vooraleer elk kind zijn/haar hoedje op heeft. Maar de eerste hoedjes komen alweer los, de juf biedt voor alles een oplossing, ze komt met kleefband bij ieder kind, de hoeken worden stevig vastgekleefd, nu blijven de hoedjes op de hoofdjes.
Ieder heeft zijn hoedje op, we gaan weer zingen:
Een twee drie vier
hoedje van hoedje van
een twee drie vier
hoedje van papier
heb je dan geen hoedje meer
maak er eentje van papier
een twee drie vier
hoedje van papier
uno dos trés cuatro
sombrerito sombrerito
uno dos trés cuatro
sombrerito de papel
y si ya no tienes sombrerito
házme uno de papelito
uno dos trés cuatro
sombrerito de papel
De kinderen hebben dolle pret, wij ook. Maar de les is niet af. Nu gaan alle kinderen hun hoedje kleuren, stiften worden uitgedeeld, elkeen zit aan zijn/haar tafeltje en kleuren maar... sommige hoedjes worden meesterwerkjes, andere nemen het niet zo nauw een paar strepen volstaan.
Wij lopen het klasje rond, gaan eens hier aan een tafeltje aanschuiven, dan weer ginds....
Een leergierig jongen (de jongen die de melk bediende) test mij voor mijn kennis van het Spaans, hij doet mij het ene na het ander woord vertalen in onze taal en dan nog opschrijven ook, maar niet in zijn werkboekje zoals hij zo lief vraagt. Ha neen, ik wil het wel op een ander blad papier schrijven. Woord na woord vraagt hij mij te vertalen, maar ook de andere kindjes komen nu met allerlei woorden af, en ik maar schrijven.
En dan vraagt hij: wat betekent 'profesora' in jouw taal. Ik zeg 'lerares', hij steekt zijn vinger op en begint naar zijn juf te roepen 'lerares' 'lerares', de juf begrijpt hem niet en wij kunnen ons niet inhouden van lachen....
Ondertussen is de schooltijd bijna om, de hoedjes zijn gekleurd, met de hoedjes op gaan we nogmaals het lied herhalen want vrijdag wordt de 'nationale feestdag' gevierd op school (zoals op alle andere scholen) dan zingen we ons lied voor de gehele school.
Een kleine jongen komt vooraan in de klas naast de juf staan, hij houdt een Peruviaans vlagje in zijn hand, schuchter zegt hij een versje op, Myriam geeft mij een duwtje, het is voor jou, om jou te bedanken, zegt ze. Het jongetje komt naar mij toe en overhandigt mij het vlagje, ik geef hem een dikke knuffel, hij straalt. Dat zijn kippenvelmomenten, het vlagje zal ik zeker bewaren.
wordt vervolgd....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Gustilpe,
Nu leer je die kleine Peruaantjes nog Nederlands ook
met het liedje van 'Hoedje van papier'.Let maar op of
tegen je volgende bezoek hebben ze een liedje voor je
klaar zo in de aard van 'The Yellow rose of Texas',maar
dan met als titel 'Die lieve Roos uit Ternat'.
Het zou dubbel en dik verdiend zijn ook!
Want jouw inzet,en niet enkel daar,schijnt onuitputbaar.
We lezen gretig je reisverhaal,bij elke aflevering met
stijgende belangstelling en waardering.Ook wij leren
daar heel veel uit,vooral wat de cultuur op allerlei gebied
aldaar betreft.
We volgen dat met het plezier van verrijking voor ons,
en een aanvoelen van het bestaan aldaar.
Je teksten en foto's geven alles zo reëel weer,dat het de
lezer alshetware het gevoel geeft er ter plaatse bij te zijn.
Je vertelkunst is ontegensprekelijk één van je vele gaven,
en wij zijn er je dankbaar om.
Met vriendelijke groetjes van ons beiden,
Rankje en Alter
Nu leer je die kleine Peruaantjes nog Nederlands ook
met het liedje van 'Hoedje van papier'.Let maar op of
tegen je volgende bezoek hebben ze een liedje voor je
klaar zo in de aard van 'The Yellow rose of Texas',maar
dan met als titel 'Die lieve Roos uit Ternat'.
Het zou dubbel en dik verdiend zijn ook!
Want jouw inzet,en niet enkel daar,schijnt onuitputbaar.
We lezen gretig je reisverhaal,bij elke aflevering met
stijgende belangstelling en waardering.Ook wij leren
daar heel veel uit,vooral wat de cultuur op allerlei gebied
aldaar betreft.
We volgen dat met het plezier van verrijking voor ons,
en een aanvoelen van het bestaan aldaar.
Je teksten en foto's geven alles zo reëel weer,dat het de
lezer alshetware het gevoel geeft er ter plaatse bij te zijn.
Je vertelkunst is ontegensprekelijk één van je vele gaven,
en wij zijn er je dankbaar om.
Met vriendelijke groetjes van ons beiden,
Rankje en Alter
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Monika ** - Lid geworden op: 05 jun 2004, 13:10
- Locatie: ardennen
lief Gustilpe
ik kan me bij alter aansluiten
wat die mensen met al hun armoede
toch hun verzorging organiseren
om toch ergens gelukkig kunnen zijn
vooral die kinderen op school
zijn alle lieve snoetjes
gustilpe wat u bij mijn schreef
is het zelfde wat ik doe
mijn gedachten van vreugde en verdriet
van me af schrijven dat doet goed
we zijn bijna op de zelfde golflengte zo
ik kom weer terug lezen hoor
veel liefs uit de Ardennen Monika
ik kan me bij alter aansluiten
wat die mensen met al hun armoede
toch hun verzorging organiseren
om toch ergens gelukkig kunnen zijn
vooral die kinderen op school
zijn alle lieve snoetjes
gustilpe wat u bij mijn schreef
is het zelfde wat ik doe
mijn gedachten van vreugde en verdriet
van me af schrijven dat doet goed
we zijn bijna op de zelfde golflengte zo
ik kom weer terug lezen hoor
veel liefs uit de Ardennen Monika
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Alter, Monika, Norman, hartelijk bedankt!
..... vervolg
De mensen van de school begeleiden ons altijd en overal, wat wordt er van die mensen veel verwacht of geëist. Maar ze zijn zo bezorgd om ons, dat we er niets tegen in te brengen hebben.
Deze namiddag is het de beurt aan Luchita en Nila. We gaan op stap richting Otusco.
adobe huisjes
Na een uur stappen gebruiken we het middagmaal in een groot restaurant, er zitten een groep soldaten aan tafel, ongewoon voor ons.
Er hangen 5 geslachte cavia's over een draad, ook vreemd.
Luchita en Nila bestellen elk een vierde cavia, ik bestel eend (een goedkoop gerecht hier) maar hoe ik ook probeer met mes en vork, ik krijg enkel een heel klein beetje vlees van de beenderen. En zo taai, ja dat is eend dat is altijd zo, zegt men.
Neen, ik at heel lekkere malse eend o.a.in Debrecen in Hongarije, met een heerlijk sausje toen we uit Roemenië kwamen. Mijn pols doet pijn, telkens ik een stukje vlees wil afsnijden draait het been zich om, ik geef het op, ik eet de rijst en laat de eend liggen.
Even later sta ik op, loop even naar het toilet, kom terug, de eend is verdwenen......
Gewoonlijk betalen wij zelf voor de mensen van Manthoc als we samen buiten de school eten, zoals ook voor het vervoer, al protesteren zij altijd. Deze keer echter, wil Luchita persé zelf betalen, we kunnen haar niet tot andere gedachten brengen. Ik voel mij diep beschaamd nog te meer als ik te horen kreeg dat Luchita mijn stukje eend in een servet verpakte en mee naar huis nam.
Voor we het restaurant verlaten zijn alle vijf cavia's verdwenen!
De hoogtezon schijnt ongenadig, we zitten ergens op een hoogte van boven de 3.500 meter, de weg is lang. Zonnecrème lieten we op onze kamer, we wisten helemaal niet dat we zo ver zouden stappen. Myriam brengt soelaas, zij weet beter, zij heeft ervaring, ze gidste een zevental jaren groepen door Peru.
Bij een rivier houden we even halt, er is een waterval. Nila vertelt, enige tijd geleden kwamen ze hier wandelen met de kinderen van de school, een jongen dook naar beneden, werd met de waterval meegesleurd, een ander sprong hem achterna om hem te helpen, en nog één en nog één..... een leraar sprong ook maar niemand geraakte er uit, dan maar de hulpdiensten gebeld, gelukkig is iedereen op het droge geraakt en is alles goed afgelopen.
Op een vraag wat de kinderen eens graag zouden doen gaven ze te kennen dat ze graag eens willen zwemmen. Maar gaan baden kost 3 sol (0,87 €) dat kunnen de kinderen niet betalen. Met de vraag naar de stad die welwillend was maar het vervoer kost ook, 1 sol, ook dat konden de kinderen niet betalen, dus gingen ze niet zwemmen.
We stappen over een nieuwe hangbrug, we zien mensen hun was doen in de rivier, een man wast zelfs een deken, een deken in de rivier dat moet zwaar wegen...
Een eind verder komen we langs de andere kant van de weg voorbij een bijna uitgedroogde rivier, dat water is vervuild door de mijnen, zegt Nila.
Er heerst al jaren onvrede tegen de mijnexploitatie in en rond Cajamarca.
De man van Luchita is vakbondsafgevaardigde, organiseerde protesttochten tegen de exploitatie waaraan ook de kinderen van de school deelnamen.
Het land staat er uitgedroogd bij, nog slechts enkele meloenen.
We geraken niet in Otusco, nochtans de moeite waard, drie jaar geleden bezocht ik Ventanillas de Otuscu, een necropolis van in rotsen uitgehakte graven. Een wegwijzer geeft nog een drietal kilometers aan, mijn reisgezellin vindt het te ver in die hitte, we rijden terug met het openbaar vervoer. Geen probleem, het was heel fijn zomaar te stappen in onbekende contreien, en in goed gezelschap, onze beentjes hebben er deugd van gehad. Hoeveel kilometers we gestapt hebben, ik weet het niet, maar veel.
Wordt vervolgd....
..... vervolg
De mensen van de school begeleiden ons altijd en overal, wat wordt er van die mensen veel verwacht of geëist. Maar ze zijn zo bezorgd om ons, dat we er niets tegen in te brengen hebben.
Deze namiddag is het de beurt aan Luchita en Nila. We gaan op stap richting Otusco.
adobe huisjesNa een uur stappen gebruiken we het middagmaal in een groot restaurant, er zitten een groep soldaten aan tafel, ongewoon voor ons.
Er hangen 5 geslachte cavia's over een draad, ook vreemd.
Luchita en Nila bestellen elk een vierde cavia, ik bestel eend (een goedkoop gerecht hier) maar hoe ik ook probeer met mes en vork, ik krijg enkel een heel klein beetje vlees van de beenderen. En zo taai, ja dat is eend dat is altijd zo, zegt men.
Neen, ik at heel lekkere malse eend o.a.in Debrecen in Hongarije, met een heerlijk sausje toen we uit Roemenië kwamen. Mijn pols doet pijn, telkens ik een stukje vlees wil afsnijden draait het been zich om, ik geef het op, ik eet de rijst en laat de eend liggen.
Even later sta ik op, loop even naar het toilet, kom terug, de eend is verdwenen......
Gewoonlijk betalen wij zelf voor de mensen van Manthoc als we samen buiten de school eten, zoals ook voor het vervoer, al protesteren zij altijd. Deze keer echter, wil Luchita persé zelf betalen, we kunnen haar niet tot andere gedachten brengen. Ik voel mij diep beschaamd nog te meer als ik te horen kreeg dat Luchita mijn stukje eend in een servet verpakte en mee naar huis nam.
Voor we het restaurant verlaten zijn alle vijf cavia's verdwenen!
De hoogtezon schijnt ongenadig, we zitten ergens op een hoogte van boven de 3.500 meter, de weg is lang. Zonnecrème lieten we op onze kamer, we wisten helemaal niet dat we zo ver zouden stappen. Myriam brengt soelaas, zij weet beter, zij heeft ervaring, ze gidste een zevental jaren groepen door Peru.
Bij een rivier houden we even halt, er is een waterval. Nila vertelt, enige tijd geleden kwamen ze hier wandelen met de kinderen van de school, een jongen dook naar beneden, werd met de waterval meegesleurd, een ander sprong hem achterna om hem te helpen, en nog één en nog één..... een leraar sprong ook maar niemand geraakte er uit, dan maar de hulpdiensten gebeld, gelukkig is iedereen op het droge geraakt en is alles goed afgelopen.
Op een vraag wat de kinderen eens graag zouden doen gaven ze te kennen dat ze graag eens willen zwemmen. Maar gaan baden kost 3 sol (0,87 €) dat kunnen de kinderen niet betalen. Met de vraag naar de stad die welwillend was maar het vervoer kost ook, 1 sol, ook dat konden de kinderen niet betalen, dus gingen ze niet zwemmen.
We stappen over een nieuwe hangbrug, we zien mensen hun was doen in de rivier, een man wast zelfs een deken, een deken in de rivier dat moet zwaar wegen...
Een eind verder komen we langs de andere kant van de weg voorbij een bijna uitgedroogde rivier, dat water is vervuild door de mijnen, zegt Nila.
Er heerst al jaren onvrede tegen de mijnexploitatie in en rond Cajamarca.
De man van Luchita is vakbondsafgevaardigde, organiseerde protesttochten tegen de exploitatie waaraan ook de kinderen van de school deelnamen.
Het land staat er uitgedroogd bij, nog slechts enkele meloenen.
We geraken niet in Otusco, nochtans de moeite waard, drie jaar geleden bezocht ik Ventanillas de Otuscu, een necropolis van in rotsen uitgehakte graven. Een wegwijzer geeft nog een drietal kilometers aan, mijn reisgezellin vindt het te ver in die hitte, we rijden terug met het openbaar vervoer. Geen probleem, het was heel fijn zomaar te stappen in onbekende contreien, en in goed gezelschap, onze beentjes hebben er deugd van gehad. Hoeveel kilometers we gestapt hebben, ik weet het niet, maar veel.
Wordt vervolgd....
Laatst gewijzigd door gustilpe op 23 aug 2013, 21:24, 2 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Monika ** - Lid geworden op: 05 jun 2004, 13:10
- Locatie: ardennen
Gustilpe
Het is niet gemakkelijk om vertrouwen
Bij arme mensen en vooral bij kinderen op te bouwen
Jullie waren daar om te helpen
Wat in jullie macht stond
De kinderen komen daar uit hun schelpen
Ik heb gelezen in jullie verhaal
Wat jullie hebben gedaan
Dat heeft me ook wel aangedaan
Zon een mooi land en veel verschil
Dat is ergens niet normaal
De arme wordt armer
De rijke word rijker
Ik kan alleen zeggen uit mijn hart respect
Wat ik hier schrijf meen ik echt
Hopen we dat het daar misschien ook eens beter wordt
Lieve Gustilpe ik kan begrijpen dat jullie ook zijn aangedaan
Dat die mensen en kinderen dankbaar zijn
Alles wat jullie doen al lijkt het zo klein
Maar voor zo een hulp zijn ze op aan gewezen
Het is erg fijn dat er nog zulke mensen zijn
Ze geven je iets terug al is het een glimlach
En ze delen nog ook al hebben ze zelf niet veel.
//.
veel liefs van Monika
Het is niet gemakkelijk om vertrouwen
Bij arme mensen en vooral bij kinderen op te bouwen
Jullie waren daar om te helpen
Wat in jullie macht stond
De kinderen komen daar uit hun schelpen
Ik heb gelezen in jullie verhaal
Wat jullie hebben gedaan
Dat heeft me ook wel aangedaan
Zon een mooi land en veel verschil
Dat is ergens niet normaal
De arme wordt armer
De rijke word rijker
Ik kan alleen zeggen uit mijn hart respect
Wat ik hier schrijf meen ik echt
Hopen we dat het daar misschien ook eens beter wordt
Lieve Gustilpe ik kan begrijpen dat jullie ook zijn aangedaan
Dat die mensen en kinderen dankbaar zijn
Alles wat jullie doen al lijkt het zo klein
Maar voor zo een hulp zijn ze op aan gewezen
Het is erg fijn dat er nog zulke mensen zijn
Ze geven je iets terug al is het een glimlach
En ze delen nog ook al hebben ze zelf niet veel.
//.
veel liefs van Monika
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Monika,
het is zeker zo dat we zeer geëmotioneerd waren in de school door al wat we meemaakten, alle problemen van de kinderen maar ook door de manier waarop wij zelf ontvangen werden.
Een lieve dankjewel!
..... vervolg
We bezoeken de klas van leraar José, 5de leerjaar. Men is er druk in de weer ter voorbereiding van de nationale feestdag. Er wordt in groepjes gewerkt, op het bord zie ik de verschillende taken met eronder de namen van de leerlingen die de taak op zich nemen.
De kinderen lijken dol enthousiast. Een groepje knutselt een grote anaconda ineen met recyclage materiaal, zoals alles trouwens, de kop is een meesterwerk
een groepje maakt roeispanen of zijn het pijlen?
een ander groepje kronen, nog een groepje maakt halskettingen. Vrijdag op het feest zullen ze optreden met 'de dans uit het oerwoud'.
Tegen de muur prijken bekers met tandenborstels met ieders naam, er onder de handdoekjes, ook hier zoals in alle klasjes worden dagelijks tandjes gepoetst.
Boven het bord hangen mooie gezegden:
Mijn gedachten nemen een sprong naar mijn neef Raoul¨ die vele jaren oerwoudpater was in Ecuador, ik schreef er ooit over. En te zeggen dat ik nu zo heel dichtbij ben, toen ondenkbaar....
De meisjes delegadas brengen ons naar de vierde klas, we volgen een wijle in stilte de les, er wordt goed meegewerkt. We willen niet verder storen en zoals we binnenkwamen verlaten we weer in stilte de klas.
Ook bij de kleinsten loodsen de meisjes ons binnen, hier hetzelfde eventjes meeluisteren en weer naar buiten.
Onder de speeltijd zei de leraar van het 6de, jullie waren nog niet in mijn klas. Dat doen we na de speeltijd.
Daar zien we slechts 8 leerlingen en vragen hoe dat komt. Het antwoord is simpel, de school bestond nog niet lang.
Een taalles, we blijven even kijken en luisteren.
De leraar schrijft op bord en legt uit :
Articulo definido
el la
Articulo indifinido
un una
en weer en weer…. daarna volgen voorbeelden, en nog en nog…..
Is dat hier wel een niveau voor een 6de leerjaar? Maar we bemerken al vlug dat de kinderen exact antwoorden, niemand maakt ook maar één fout. Is dat misschien een herhalingsles? Is het om ons te imponeren? Of ligt het aan die leraar, het is de man die een hersenbloeding had en hier geplaatst door het Ministerie van Onderwijs….
Of ligt het toch aan de kinderen en ligt het peil van die klas zo laag, ze waren tenslotte van de eersten hier… maar neen, we merken dat ze op elke vraag het juiste antwoord geven.
Na een tiental minuten over hetzelfde onderwerp houden we het voor bekeken.
We hebben er toch vragen bij, anderzijds zien we dat er in de andere klasjes wel op niveau gewerkt wordt.
Hoe de kleintjes van de 1ste graad kunnen rekenen… In onze scholen leren kinderen in het 2de leerjaar optellen en aftrekken tot 100, hier ook, en dat kruiswoordraadsel met de ingrediënten van de donas, dat zijn toch moeilijke woorden….
In het 5de leerjaar bij leraar José mochten we schriftjes inkijken, daar zetten de kinderen zelfs een denkbeeldig bedrijfje op, ik ben gerust!
Wordt vervolgd…..
het is zeker zo dat we zeer geëmotioneerd waren in de school door al wat we meemaakten, alle problemen van de kinderen maar ook door de manier waarop wij zelf ontvangen werden.
Een lieve dankjewel!
..... vervolg
We bezoeken de klas van leraar José, 5de leerjaar. Men is er druk in de weer ter voorbereiding van de nationale feestdag. Er wordt in groepjes gewerkt, op het bord zie ik de verschillende taken met eronder de namen van de leerlingen die de taak op zich nemen.
De kinderen lijken dol enthousiast. Een groepje knutselt een grote anaconda ineen met recyclage materiaal, zoals alles trouwens, de kop is een meesterwerk
een groepje maakt roeispanen of zijn het pijlen?
een ander groepje kronen, nog een groepje maakt halskettingen. Vrijdag op het feest zullen ze optreden met 'de dans uit het oerwoud'.
Tegen de muur prijken bekers met tandenborstels met ieders naam, er onder de handdoekjes, ook hier zoals in alle klasjes worden dagelijks tandjes gepoetst.
Boven het bord hangen mooie gezegden:
Mijn gedachten nemen een sprong naar mijn neef Raoul¨ die vele jaren oerwoudpater was in Ecuador, ik schreef er ooit over. En te zeggen dat ik nu zo heel dichtbij ben, toen ondenkbaar....
De meisjes delegadas brengen ons naar de vierde klas, we volgen een wijle in stilte de les, er wordt goed meegewerkt. We willen niet verder storen en zoals we binnenkwamen verlaten we weer in stilte de klas.
Ook bij de kleinsten loodsen de meisjes ons binnen, hier hetzelfde eventjes meeluisteren en weer naar buiten.
Onder de speeltijd zei de leraar van het 6de, jullie waren nog niet in mijn klas. Dat doen we na de speeltijd.
Daar zien we slechts 8 leerlingen en vragen hoe dat komt. Het antwoord is simpel, de school bestond nog niet lang.
Een taalles, we blijven even kijken en luisteren. De leraar schrijft op bord en legt uit :
Articulo definido
el la
Articulo indifinido
un una
en weer en weer…. daarna volgen voorbeelden, en nog en nog…..
Is dat hier wel een niveau voor een 6de leerjaar? Maar we bemerken al vlug dat de kinderen exact antwoorden, niemand maakt ook maar één fout. Is dat misschien een herhalingsles? Is het om ons te imponeren? Of ligt het aan die leraar, het is de man die een hersenbloeding had en hier geplaatst door het Ministerie van Onderwijs….
Of ligt het toch aan de kinderen en ligt het peil van die klas zo laag, ze waren tenslotte van de eersten hier… maar neen, we merken dat ze op elke vraag het juiste antwoord geven.
Na een tiental minuten over hetzelfde onderwerp houden we het voor bekeken.
We hebben er toch vragen bij, anderzijds zien we dat er in de andere klasjes wel op niveau gewerkt wordt.
Hoe de kleintjes van de 1ste graad kunnen rekenen… In onze scholen leren kinderen in het 2de leerjaar optellen en aftrekken tot 100, hier ook, en dat kruiswoordraadsel met de ingrediënten van de donas, dat zijn toch moeilijke woorden….
In het 5de leerjaar bij leraar José mochten we schriftjes inkijken, daar zetten de kinderen zelfs een denkbeeldig bedrijfje op, ik ben gerust!
Wordt vervolgd…..
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
krakje - Lid geworden op: 01 sep 2004, 21:16
- Locatie: Heist op den Berg
deze aapjes zitten gewoon vrij in Pairi daiza, ( dierenpark,)
gewoon mooi maar wel vermoeiend zeker met kleinkinderen,
was te moe om iets te fabriceren, had rust nodig,
gustilpe nog een fijne avond van krakje.
bijgelezen en vind het interessant hoe ze het daar allemaal
kunnen oplossen,
ik hou van het leven, het is jou maar eenmaal gegeven.
.-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Alter, Monika, Norman, hartelijk bedankt!
..... vervolg
De mensen van de school begeleiden ons altijd en overal, wat wordt er van die mensen veel verwacht of geëist. Maar ze zijn zo bezorgd om ons, dat we er niets tegen in te brengen hebben.
Deze namiddag is het de beurt aan Luchita en Nila. We gaan op stap richting Otusco.
adobe huisjes
Na een uur stappen gebruiken we het middagmaal in een groot restaurant, er zitten een groep soldaten aan tafel, ongewoon voor ons.
Er hangen 5 geslachte cavia's over een draad, ook vreemd.
Luchita en Nila bestellen elk een vierde cavia, ik bestel eend (een goedkoop gerecht hier) maar hoe ik ook probeer met mes en vork, ik krijg enkel een heel klein beetje vlees van de beenderen. En zo taai, ja dat is eend dat is altijd zo, zegt men.
Neen, ik at heel lekkere malse eend o.a.in Debrecen in Hongarije, met een heerlijk sausje toen we uit Roemenië kwamen. Mijn pols doet pijn, telkens ik een stukje vlees wil afsnijden draait het been zich om, ik geef het op, ik eet de rijst en laat de eend liggen.
Even later sta ik op, loop even naar het toilet, kom terug, de eend is verdwenen......
Gewoonlijk betalen wij zelf voor de mensen van Manthoc als we samen buiten de school eten, zoals ook voor het vervoer, al protesteren zij altijd. Deze keer echter, wil Luchita persé zelf betalen, we kunnen haar niet tot andere gedachten brengen. Ik voel mij diep beschaamd nog te meer als ik te horen kreeg dat Luchita mijn stukje eend in een servet verpakte en mee naar huis nam.
Voor we het restaurant verlaten zijn alle vijf cavia's verdwenen!
De hoogtezon schijnt ongenadig, we zitten ergens op een hoogte van boven de 3.500 meter, de weg is lang. Zonnecrème lieten we op onze kamer, we wisten helemaal niet dat we zo ver zouden stappen. Myriam brengt soelaas, zij weet beter, zij heeft ervaring, ze gidste een zevental jaren groepen door Peru.
Bij een rivier houden we even halt, er is een waterval. Nila vertelt, enige tijd geleden kwamen ze hier wandelen met de kinderen van de school, een jongen dook naar beneden, werd met de waterval meegesleurd, een ander sprong hem achterna om hem te helpen, en nog één en nog één..... een leraar sprong ook maar niemand geraakte er uit, dan maar de hulpdiensten gebeld, gelukkig is iedereen op het droge geraakt en is alles goed afgelopen.
Op een vraag wat de kinderen eens graag zouden doen gaven ze te kennen dat ze graag eens willen zwemmen. Maar gaan baden kost 3 sol (0,87 €) dat kunnen de kinderen niet betalen. Met de vraag naar de stad die welwillend was maar het vervoer kost ook, 1 sol, ook dat konden de kinderen niet betalen, dus gingen ze niet zwemmen.
We stappen over een nieuwe hangbrug, we zien mensen hun was doen in de rivier, een man wast zelfs een deken, een deken in de rivier dat moet zwaar wegen...
Een eind verder komen we langs de andere kant van de weg voorbij een bijna uitgedroogde rivier, dat water is vervuild door de mijnen, zegt Nila.
Er heerst al jaren onvrede tegen de mijnexploitatie in en rond Cajamarca.
De man van Luchita is vakbondsafgevaardigde, organiseerde protesttochten tegen de exploitatie waaraan ook de kinderen van de school deelnamen.
Het land staat er uitgedroogd bij, nog slechts enkele meloenen.
We geraken niet in Otusco, nochtans de moeite waard, drie jaar geleden bezocht ik Ventanillas de Otuscu, een necropolis van in rotsen uitgehakte graven. Een wegwijzer geeft nog een drietal kilometers aan, mijn reisgezellin vindt het te ver in die hitte, we rijden terug met het openbaar vervoer. Geen probleem, het was heel fijn zomaar te stappen in onbekende contreien, en in goed gezelschap, onze beentjes hebben er deugd van gehad. Hoeveel kilometers we gestapt hebben, ik weet het niet, maar veel.
Wordt vervolgd....
..... vervolg
De mensen van de school begeleiden ons altijd en overal, wat wordt er van die mensen veel verwacht of geëist. Maar ze zijn zo bezorgd om ons, dat we er niets tegen in te brengen hebben.
Deze namiddag is het de beurt aan Luchita en Nila. We gaan op stap richting Otusco.
adobe huisjesNa een uur stappen gebruiken we het middagmaal in een groot restaurant, er zitten een groep soldaten aan tafel, ongewoon voor ons.
Er hangen 5 geslachte cavia's over een draad, ook vreemd.
Luchita en Nila bestellen elk een vierde cavia, ik bestel eend (een goedkoop gerecht hier) maar hoe ik ook probeer met mes en vork, ik krijg enkel een heel klein beetje vlees van de beenderen. En zo taai, ja dat is eend dat is altijd zo, zegt men.
Neen, ik at heel lekkere malse eend o.a.in Debrecen in Hongarije, met een heerlijk sausje toen we uit Roemenië kwamen. Mijn pols doet pijn, telkens ik een stukje vlees wil afsnijden draait het been zich om, ik geef het op, ik eet de rijst en laat de eend liggen.
Even later sta ik op, loop even naar het toilet, kom terug, de eend is verdwenen......
Gewoonlijk betalen wij zelf voor de mensen van Manthoc als we samen buiten de school eten, zoals ook voor het vervoer, al protesteren zij altijd. Deze keer echter, wil Luchita persé zelf betalen, we kunnen haar niet tot andere gedachten brengen. Ik voel mij diep beschaamd nog te meer als ik te horen kreeg dat Luchita mijn stukje eend in een servet verpakte en mee naar huis nam.
Voor we het restaurant verlaten zijn alle vijf cavia's verdwenen!
De hoogtezon schijnt ongenadig, we zitten ergens op een hoogte van boven de 3.500 meter, de weg is lang. Zonnecrème lieten we op onze kamer, we wisten helemaal niet dat we zo ver zouden stappen. Myriam brengt soelaas, zij weet beter, zij heeft ervaring, ze gidste een zevental jaren groepen door Peru.
Bij een rivier houden we even halt, er is een waterval. Nila vertelt, enige tijd geleden kwamen ze hier wandelen met de kinderen van de school, een jongen dook naar beneden, werd met de waterval meegesleurd, een ander sprong hem achterna om hem te helpen, en nog één en nog één..... een leraar sprong ook maar niemand geraakte er uit, dan maar de hulpdiensten gebeld, gelukkig is iedereen op het droge geraakt en is alles goed afgelopen.
Op een vraag wat de kinderen eens graag zouden doen gaven ze te kennen dat ze graag eens willen zwemmen. Maar gaan baden kost 3 sol (0,87 €) dat kunnen de kinderen niet betalen. Met de vraag naar de stad die welwillend was maar het vervoer kost ook, 1 sol, ook dat konden de kinderen niet betalen, dus gingen ze niet zwemmen.
We stappen over een nieuwe hangbrug, we zien mensen hun was doen in de rivier, een man wast zelfs een deken, een deken in de rivier dat moet zwaar wegen...
Een eind verder komen we langs de andere kant van de weg voorbij een bijna uitgedroogde rivier, dat water is vervuild door de mijnen, zegt Nila.
Er heerst al jaren onvrede tegen de mijnexploitatie in en rond Cajamarca.
De man van Luchita is vakbondsafgevaardigde, organiseerde protesttochten tegen de exploitatie waaraan ook de kinderen van de school deelnamen.
Het land staat er uitgedroogd bij, nog slechts enkele meloenen.
We geraken niet in Otusco, nochtans de moeite waard, drie jaar geleden bezocht ik Ventanillas de Otuscu, een necropolis van in rotsen uitgehakte graven. Een wegwijzer geeft nog een drietal kilometers aan, mijn reisgezellin vindt het te ver in die hitte, we rijden terug met het openbaar vervoer. Geen probleem, het was heel fijn zomaar te stappen in onbekende contreien, en in goed gezelschap, onze beentjes hebben er deugd van gehad. Hoeveel kilometers we gestapt hebben, ik weet het niet, maar veel.
Wordt vervolgd....
Laatst gewijzigd door gustilpe op 23 aug 2013, 21:35, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
vorige bericht stond er al 2 afleveringen hoger 
.... vervolg
Voor we naar Peru vertrokken had ik enkele verzoekjes aan de school gericht o.a. een tocht langs of naar de Yanacocha-mijn, waarover ik eerder zoveel las en hoorde tijdens ISDO-vergaderingen (Internationele Samenwerking en Duurzame Ontwikkeling) in mijn gemeente.
Directeur Alex komt ons ophalen voor een rit langs de Yanacocha-mijn, gelegen op een hoogte van een 5.000 meter. Hij heeft voor elk van ons een flesje water bij, een appel en koekjes. Op grote hoogte is het belangrijk veel te drinken en zoet te eten tegen hoogteziekte.
We rijden langs mooie landschappen, lagunes en mijnexploitatie. De mijn zelf bezoeken kunnen we niet, we staan al in een slecht daglicht tegenover de mijn zegt Alex. Ook foto's nemen liever niet zegt hij, ik neem wel beelden vanuit de taxi.
Onderweg wijst Alex ons op een nieuw project, de gele of blauwe hokjes onlangs geplaatst, nl. toiletten, een grote verbetering!
Peru is de grootste goudproducent van Latijns-Amerika. Tegelijk met de stijgingen van de metaalprijzen op de wereldmarkten kent ook de Peruaanse economie een gestage groei.
De Yanacocha-mijn is de grootste goudmijn van Latijns-Amerika.
In het verleden werden boeren gedwongen hun vruchtbare gronden te verlaten tegen een spotprijsje, wie niet akkoord ging werd met geweld verdreven. Hele boerenfamilies kwamen naar de stad afgezakt, ze kennen geen ambacht, leven er in armoede, het zijn de kinderen die schoenen poetsen op de Plaza de Armas die hun gezinnen onderhouden.
De ontginning bracht veel verontreiniging met zich mee. In 2.000 lekte een vrachtwagen van de mijn een lading van 150 kg kwik, waardoor meer dan 900 inwoners van de lokale bevolking vergiftigd werden.
De Yanacocha-groep heeft plannen voor een grote uitbreiding van de mijn, het Conga-project.
Het gigantisch verbruik van water, giftige stoffen en ertsen en de effecten op de lokale bevolking lokken heel veel protest uit. Lagunes met ondergrondse riviertjes, een uniek fragiel ecosysteem, zullen verdwijnen of vervuild worden wat zeer ernstige gevolgen heeft voor de watertoevoer naar de lager gelegen dorpen.
De bedrijven beloven bij de uitbreiding van de Conga-mijn artificiële water reservoirs aan te leggen. Hierbij wordt echter geen rekening gehouden met de unieke biodiversiteit die teloor zal gaan. De bevolking weet uit ervaring met Yanacocha wat achterblijft armoede en vervuiling is.
In de zone waar het project zou komen is 98% van de bevolking afhankelijk van landbouw en veeteelt. Cajamarca staat bovendien bekend als de zuivelstreek bij uitstek. De boeren zijn erg afhankelijk van de waterbronnen in hun directe omgeving.
Vorig jaar zijn er heel wat protesten geweest waarbij 5 doden vielen in de stad Cajamarca. Er werd vanuit Lima zelfs een grote protestmars (meer dan 100.000 mensen) naar Cajamarca (900 km) georganiseerd. Het gevolg is dat de uitbreiding voor het ogenblik stil ligt maar de mijn komt er zeker.
Enkele jaren geleden zag ik op Arte een reportage waarin mensen uit de buurt van de mijnen aan het woord kwamen, er is een grote toename van kanker en leukemie onder de bevolking dicht bij de mijnen.
huisjes zo dicht bij de mijn
Een ander gevolg is dat door de onlusten en het geweld het toerisme in Cajamarca helemaal lam ligt, we stelden vast dat wij de enige buitenlanders waren in de stad, wat hadden we een bekijks.
Wie profiteert van de mijnen? Het grootste deel van de opbrengsten verdwijnt in de zakken van de exploiterende bedrijven in Amerika.
Maar zoals aan elk negatief gebeuren is er ook positiefs te melden:
De mijnen zorgden er voor dat de wegen die er naartoe leiden geasfalteerd werden.
De mijn verschaft werk.
De mijn bouwde een school voor de kinderen van de werknemers, er zijn geen andere scholen in de buurt.
De boeren worden nu goed betaald voor hun grond in tegenstelling destijds met Yanacocha, maar daarmee is het probleem niet opgelost. Want wat gebeurt er? Ze kopen een huis, een wagen, en daarmee is het geld is op. Ze kennen geen stiel, vinden geen werk, en ze verzeilen in armoe.
De mijn betaalt belastingen aan Cajamarca, daar faalt de stad, slechts een derde daarvan wordt geïnvesteerd, de mensen zien geen verbetering.
Ook ‘onze school’ en de kindjes kregen voordelen:
Een maatschappelijk werker die af en toe werkt op de school van Manthoc bezoekt ook de school van de mijnen. Zij vertelde daar over de school van Manthoc en of ze er iets konden voor doen, ze kregen schoolgerief.
Met Kerstfeest is het de gewoonte dat de kindjes op de school van Manthoc chocomelk en een rozijnenkoek krijgen, ze hadden heel graag eens kip met frietjes gehad, ook dat kon de maatschappelijk werker bekomen.
Gaat niet exploitatie en economische groei altijd gepaard met verontreiniging?
Moet een land kiezen voor vooruitgang of natuurbehoud en milieu?
Een moeilijk vraagstuk waar ik gelukkig niet zelf hoef voor te kiezen!
Wordt vervolgd….
.... vervolg
Voor we naar Peru vertrokken had ik enkele verzoekjes aan de school gericht o.a. een tocht langs of naar de Yanacocha-mijn, waarover ik eerder zoveel las en hoorde tijdens ISDO-vergaderingen (Internationele Samenwerking en Duurzame Ontwikkeling) in mijn gemeente.
Directeur Alex komt ons ophalen voor een rit langs de Yanacocha-mijn, gelegen op een hoogte van een 5.000 meter. Hij heeft voor elk van ons een flesje water bij, een appel en koekjes. Op grote hoogte is het belangrijk veel te drinken en zoet te eten tegen hoogteziekte.
We rijden langs mooie landschappen, lagunes en mijnexploitatie. De mijn zelf bezoeken kunnen we niet, we staan al in een slecht daglicht tegenover de mijn zegt Alex. Ook foto's nemen liever niet zegt hij, ik neem wel beelden vanuit de taxi.
Onderweg wijst Alex ons op een nieuw project, de gele of blauwe hokjes onlangs geplaatst, nl. toiletten, een grote verbetering!
Peru is de grootste goudproducent van Latijns-Amerika. Tegelijk met de stijgingen van de metaalprijzen op de wereldmarkten kent ook de Peruaanse economie een gestage groei.
De Yanacocha-mijn is de grootste goudmijn van Latijns-Amerika.
In het verleden werden boeren gedwongen hun vruchtbare gronden te verlaten tegen een spotprijsje, wie niet akkoord ging werd met geweld verdreven. Hele boerenfamilies kwamen naar de stad afgezakt, ze kennen geen ambacht, leven er in armoede, het zijn de kinderen die schoenen poetsen op de Plaza de Armas die hun gezinnen onderhouden.
De ontginning bracht veel verontreiniging met zich mee. In 2.000 lekte een vrachtwagen van de mijn een lading van 150 kg kwik, waardoor meer dan 900 inwoners van de lokale bevolking vergiftigd werden.
De Yanacocha-groep heeft plannen voor een grote uitbreiding van de mijn, het Conga-project.
Het gigantisch verbruik van water, giftige stoffen en ertsen en de effecten op de lokale bevolking lokken heel veel protest uit. Lagunes met ondergrondse riviertjes, een uniek fragiel ecosysteem, zullen verdwijnen of vervuild worden wat zeer ernstige gevolgen heeft voor de watertoevoer naar de lager gelegen dorpen.
De bedrijven beloven bij de uitbreiding van de Conga-mijn artificiële water reservoirs aan te leggen. Hierbij wordt echter geen rekening gehouden met de unieke biodiversiteit die teloor zal gaan. De bevolking weet uit ervaring met Yanacocha wat achterblijft armoede en vervuiling is.
In de zone waar het project zou komen is 98% van de bevolking afhankelijk van landbouw en veeteelt. Cajamarca staat bovendien bekend als de zuivelstreek bij uitstek. De boeren zijn erg afhankelijk van de waterbronnen in hun directe omgeving.
Vorig jaar zijn er heel wat protesten geweest waarbij 5 doden vielen in de stad Cajamarca. Er werd vanuit Lima zelfs een grote protestmars (meer dan 100.000 mensen) naar Cajamarca (900 km) georganiseerd. Het gevolg is dat de uitbreiding voor het ogenblik stil ligt maar de mijn komt er zeker.
Enkele jaren geleden zag ik op Arte een reportage waarin mensen uit de buurt van de mijnen aan het woord kwamen, er is een grote toename van kanker en leukemie onder de bevolking dicht bij de mijnen.
huisjes zo dicht bij de mijnEen ander gevolg is dat door de onlusten en het geweld het toerisme in Cajamarca helemaal lam ligt, we stelden vast dat wij de enige buitenlanders waren in de stad, wat hadden we een bekijks.
Wie profiteert van de mijnen? Het grootste deel van de opbrengsten verdwijnt in de zakken van de exploiterende bedrijven in Amerika.
Maar zoals aan elk negatief gebeuren is er ook positiefs te melden:
De mijnen zorgden er voor dat de wegen die er naartoe leiden geasfalteerd werden.
De mijn verschaft werk.
De mijn bouwde een school voor de kinderen van de werknemers, er zijn geen andere scholen in de buurt.
De boeren worden nu goed betaald voor hun grond in tegenstelling destijds met Yanacocha, maar daarmee is het probleem niet opgelost. Want wat gebeurt er? Ze kopen een huis, een wagen, en daarmee is het geld is op. Ze kennen geen stiel, vinden geen werk, en ze verzeilen in armoe.
De mijn betaalt belastingen aan Cajamarca, daar faalt de stad, slechts een derde daarvan wordt geïnvesteerd, de mensen zien geen verbetering.
Ook ‘onze school’ en de kindjes kregen voordelen:
Een maatschappelijk werker die af en toe werkt op de school van Manthoc bezoekt ook de school van de mijnen. Zij vertelde daar over de school van Manthoc en of ze er iets konden voor doen, ze kregen schoolgerief.
Met Kerstfeest is het de gewoonte dat de kindjes op de school van Manthoc chocomelk en een rozijnenkoek krijgen, ze hadden heel graag eens kip met frietjes gehad, ook dat kon de maatschappelijk werker bekomen.
Gaat niet exploitatie en economische groei altijd gepaard met verontreiniging?
Moet een land kiezen voor vooruitgang of natuurbehoud en milieu?
Een moeilijk vraagstuk waar ik gelukkig niet zelf hoef voor te kiezen!
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
