Verhalen uit de wereld

[krakje]

prettig weekend met groetjes van krakje,

prentje van norman,

bijgelezen,

[neske]

Dag Gustilpe,


Ik zie dat ik hier niet meer welkom ben op jouw topic? Is het door die heisa op oefenforum dat was niet mijn fout hoor. Ik zal jou een pb sturen met de hele waarheid, lees je het of niet dat beslis jij.

Ik wens jou het beste

groetjes
Neske

[Assa]

Dag Gustilpe

Heb jou verhaal verder gelezen.. met veel geduld leren ze de kinderen iets bij.. prachtige foto's en die serre gemaakt met recycleermateriaal tof gedaan.

[gustilpe]

Yna,

een beetje knorrig, mooi geschreven!

Krakje,

fijn dat je er ook weer was!

Neske,

iedereen is hier welkom, dat is gewoon jouw interpretatie. Ik had gewoon mijn posting gewist omdat ik er nog aan wou veranderen en ze niet kon wijzigen, ondertussen had jij gepost en ik vergat jou te bedanken, bij deze bedankt!
En de heisa op het oefenforum zoals je schrijft, ik kom er maar sporadisch, ik weet niet waarover je het hebt.

Assa,

jij ook bedankt hé.


Aan iedereen een fijne zondag,
gustilpe

[gustilpe]

...... vervolg



Leraars José en Raúl komen ons ophalen, we rijden per busje naar Callacpuma, we gaan rotstekeningen bekijken. Mijn reisgenote gaat niet mee, de mijnsite die we deze voormiddag bezochten is gelegen op een 5.000 m hoogte of meer, zij heeft last van hoogteziekte, hoofdpijn, duizeligheid..... Rusten zal haar goed doen.

We reizen met het openbaar vervoer in een klein busje. Daar aangekomen zie ik voor mij een steile rotsige berg, daar boven een grot. We gaan klimmen tot aan die rots, ik zie het eigenlijk niet goed zitten, die leraars zijn jonge mannen, Myriam is een heel stuk jonger dan ik, hoe geraak ik zonder vallen boven? Maar ik heb ook geen zin om alleen achter te blijven, goed dat mijn reisgenote niet mee is bedenk ik, zij is nog een stukje ouder.

We beginnen de klim, de leraars voorop, voorzichtig ga ik hen achterna goed zoekend hoe ik op vaste stenen voet voor voet veilig kan neerzetten, hoe hoger ik kom hoe minder ik naar beneden durf kijken indachtig dat ik straks weer terug moet, ik hijg, mijn adem laat mij in de steek.... nog enkele meters.... oef ik ben boven.... ik kan op adem komen.....

Het is zoeken naar de rotstekeningen uit de oudheid, ontdekt in 1970. Sinds 1985 werd de historische site opgenomen in de pre-Spaanse archeologische inventarisatie van Cajamarca.



geen eigen foto

We zien dat er heel wat beklad is op de rotsmuren, spijtig is dat. Ik neem enkele foto's maar nu moet ik terug naar beneden. Bestel een helikopter zeg ik... ze lachen natuurlijk.... aan de hand van José geraak ik veilig op de grond.

We bezoeken llacamora, ook daar zijn grotten met rotstekeningen te bezoeken. Het was de bedoeling ook daar te klimmen, met de ervaringen tijdens de klim naar Callacpuma besluiten we beneden te blijven.



We kopen eitjes voor morgenvroeg bij onze broodjes. In Cajamarca vind men geen grote broden zoals wij die kennen, de broodjes zijn ook neit te vergelijken met onze pistolets, neen, ze zijn kleiner, nogal platte broodjes, ze smaken heerlijk, we eten ze 's morgens in het tehuis van Manthoc met boterkaas.

Terug in Cajamarca trakteren we de leraars op een koffie waar we gezellig kunnen bijpraten en bekomen.
Als je koffie bestelt krijg je 1 cm heel sterk zwart spul in een glas met daar naast een kan heet water, je kan dus de koffie zo sterk of flauw maken zoals je zelf wil. Een koekje is er niet bij, wel suiker en op vraag een kannetje melk. Ook in de hotels gaat het op deze manier konden we later vaststellen. Daarvoor betaal je 20 cent en best heel drinkbaar!

Naar ‘huis’ stappend, de leraars moeten een eindje onze kant op, komen we een jongentje tegen van de school, ik schat hem 8 à 9 jaar, hij draagt een mandje en verkoopt een soort rollen??? Wat verkoop je? vraagt José. Het is mais gewikkeld in bananenbladeren. Leraar José koopt alles op, zodat de jongen naar huis kan, zo zijn die leraars hier, alles voor de kinderen, ze kennen hun levensomstandigheden.

Kinderen mogen niet naar huis vooraleer alles verkocht is, anders krijgen ze slaag, vertelt ook Ynès, Peruaanse die in Ternat woont.

In ‘ons’ huis aangekomen is mijn reisgenote helemaal hersteld, we gaan met ons drieën het avondmaal gebruiken in de stad, heel gezellig zo alleen doen waar we zelf zin in hebben, we blijven later nog wat rondkuieren in de stad.


wordt vervolgd....

[elisa20]

Dag gustilpe,

Mee op reis in Peru... een prachtig land ,
met vele problemen echter ...
armoede, vervuiling, economie,
school, werk , kinderarbeid enz

Je inzet wordt beloond met dankbaarheid en vriendschap
van de Peruanen

Een pracht van een reportage, leerrijk, knap verteld
met mooie foto's erbij !

Veel dank en lieve groetjes,
elisa

[Monika **]

lieve Gustilpe

ik ben bijgelezen
en heb veel respect voor u
ik kijk uit naar het vervolg
liefs van Monika

[gustilpe]

Elisa en Monika,

fijn dat jullie weer kwamen lezen!
Gisteren kreeg ik een dankbrief uit de school,
dat doet deugd natuurlijk en nog een stimulans verder te doen,
hoewel ik dat niet nodig had want ik heb gezien en ervaren dat het project en onze inzet meer dan de moeite waard is.

Zeer bedankt om alles te volgen!
gustilpe




..... vervolg



Vandaag vrijdag 26 juli wordt in Cajamarca de nationale feestdag gevierd.
Overal in het centrum van de stad zagen we deze week huizen opknappen, een likje verf geven, een schoonmaakbeurt, alles moet er netjes uitzien. Aan elk huis hangt de vlag, groot of klein, in katoen of papier, ze hangt er al de gehele week. Dat is verplicht, zegt Myriam, dat is in alle steden een groot feest en alle scholen zijn verplicht de dag te vieren. Maar sinds enkele jaren is het niet meer verplicht in de parade te lopen, alhoewel er nog veel scholen zijn die wel meestappen.

We worden maar tegen 10u verwacht op de school, vooraleer we opgehaald worden gaan we even kijken in het centrum, slechts 10 minuten stappen van huis.
Er is al veel volk in de stad, het leger, muziekmaatschappijen, groepen ik weet niet wat, de verpleegsterschool, andere scholen......veel vlaggen rood en wit, de kleuren van Peru.


Er komt meer en meer volk opdagen, ook uit de buitengebieden van Cajamarca, de vrouwen met hun kindjes in de draagdoek op de rug.

Het leger komt in actie, ze lossen enkele salvo's. De gouverneur beklimt het podium, begint zijn toespraak, we horen roepen en tieren, brullen.... Droom ik of zijn we terug in de dertiger jaren? Ja, zegt Myriam, democratie is hier nog ver te zoeken hé!

neen dat is niet mijn ding, laat ons maar gaan....

Zondag 28 juli is er de grote feestdag in Lima, de toespraak van president Humala zal een uur duren, daarna veel commentaar in de kranten, zijn loze beloftes..., nietszeggende woorden.... zijn vrouw die eigenlijk president is en hij de woordvoerder ervan etc......

Er volgt een week vakantie voor alle werknemers, de scholen sluiten twee weken.


Mónica komt ons ophalen.

De kindjes zijn in beste stemming, het is hun feest! Een schoolfeest zoals wij dat kennen, op de speelplaats dansjes uitvoeren in mooie kleertjes, de kleertjes van de school.
Ouders werden uitgenodigd, slechts een paar moeders gingen er op in.

bij de moeders zit Luchita, ze houdt een meisje stevig vast, wat krijgen de kinderen hier veel vriendschap, dat meisje ging uit eigen beweging dicht bij haar zitten, ze weet dat ze heel graag gezien wordt op school maar wil het aan de lijve ondervinden, zo gaat dat hier.

Eerst volgt een toespraak van de directeur, waarin wij betrokken worden. Daarna mag een jongen de nummertjes aankondigen. Het eerste nummer 'de marinera' de meisjes dansen heel gezwind op blote voetjes.. De jongens dragen een hoed.



Zo komt elke klas aan de beurt, iedereen doet zijn uiterste best maar het mooiste is toch het 5de leerjaar, de klas van leraar José, de 'dans uit de selva' met de anaconda, prachtig!



Als alle klasjes opgetreden zijn worden wij samen met de kindjes van de 2de klas opgeroepen om samen 'hoedje van papier' te zingen, Alex (directeur) biedt mij de micro aan, ik geef hem mijn fototoestel. Maar waar zijn de hoedjes? Moeten wij hoedje van papier zingen zonder hoedje? Blijkt dat de juf de hoedjes meegaf naar huis... wij vinden het heel spijtig, wisten we dat deze morgen, hadden we nog gauw hoedjes kunnen maken.
Maar de kindjes zijn fier dat ze ook in onze taal kunnen zingen, ze amuseren zich en dat is het voornaamste.



Maar dat is nog niet alles, we worden ten dans ontboden, een mooie jonker van een jaar of zeven met hoed op nodigt mij uit, hoe kan ik weigeren? Op mijn sportschoenen dan maar op de dansvloer en dan nog voor een rappe dans, en een heel lange… ik geef de mooie jonker nog een dikke knuffel en ga terug naar mijn plaats.

Enkele kinderen van het 2de leerjaar komen naar ons toe, we krijgen een hele bundel tekeningen in een mooi geknutseld mapje met de tekst: ‘Gracias por apoyarnos y brindarnos su amistad’.

Ik krijg nog een extra cadeautje: Een jongentje van het 1ste leerjaar geeft mij ook een bundel tekeningen: Gracias por su visita, esperamos que regresen muy pronto. Qué Dios las bendiga siempre, se las quiere mucho.

Onze sponsoring gaat naar 1ste en 2de leerjaar, samen de eerste graad.

Het zijn momenten die diep in je hart grijpen, maar jou tevens doen beseffen dat je nog niet aan rust toe bent en verder voor deze kindjes moet werken.

De school is uit, er volgen nu twee weken vakantie. We worden uitgenodigd samen met het lerarenkorps de feestmaaltijd te gebruiken. Enkele onderwijzeressen zijn aan 't koken.
Na een tijd komt een heerlijke groentesoep op tafel, gevolgd door kip met rijst en een soort sausje. Wat steekt er in dat sausje? Ik weet het niet maar het smaakt lekker. Als drank is er inca-cola, Myriam drinkt dat ook, mijn reisgezellin en ik krijgen een beker water, weten ze hier dan dat wij geen inca-cola drinken? Er volgt nog een dessert van vruchtenmoes.

Daarna is de tijd van afscheid gekomen, geen fijn gevoel, we leefden hier een week mee, daar komt nu een einde aan. 'Vertel over ons in uw land', 'dat zal ik zeker doen…' Met een stevige knuffel van directeur en elke onderwijzer(es) en de vraag wanneer kom je nog eens terug? Misschien over drie jaar als ik gezond mag blijven… vol weemoed nemen we afscheid!

Wordt vervolgd….

[neske]

Gustilpe mensen maken fouten maar kunnen ook zeggen "het spijt mij"
dus bij deze sorry...

ik heb terwijl het vervolgverhaal gelezen

groetjes
neske

[krakje]

een gezellige dinsdagavond,
met de groetjes van krakje.

plaatje van norman,

bijgelezen, wat kunnen die nog met simpele dingen gelukkig zijn,

[Assa]

Dag Gustilpe

Het vervolg gelezen.. mooie foto's van het schoolfeest


groetjes assa

[gustilpe]

Aan de lezers bedankt!




..... vervolg



Op de Plaza de Armas is er niets meer te zien van de optocht deze morgen, ook het podium is afgebroken. Er staan marktkramers opgesteld met artesania, ik moet nog heel wat inkopen doen om verder te verkopen in België ten voordele van de school bij gelegenheden zoals de Jaarmarkt in Ternat, de Kaas- en Wijnavond koor, het Moederdagontbijt e.a. we gaan even kijken. We zien niet veel zaaks, wacht tot in Lima, zegt Myriam, daar is genoeg en van veel betere kwaliteit.
We slenteren nog even rond en gaan terug naar 'ons' huis.

Celie die elke dag ons ontbijt verzorgde is er, ze wil deze avond graag met ons mee een kleinigheid gaan eten, natuurlijk is ze welkom!

Ondertussen maken we onze valiezen klaar, een naar gevoel. Mijn reisgenote en ik lezen op ons programma wat er ons de volgende dagen te wachten staat, ik kan mij niet concentreren......
We reizen met ons twee verder noordwaarts, ik kon moeilijk iemand meebrengen en enkel Lima en de school in Cajamarca bezoeken dus breidden we er een reisje aan waarvoor dank aan Myriam die ervoor zorgde dat alles tot in de puntjes geregeld werd.

Een laatste avond door Cajamarca, een wee gevoel doch ook uitziend naar wat zal volgen.

Terug 'thuis' nemen we afscheid van Myriam, die morgenvroeg rond 6u al op de luchthaven verwacht wordt voor de vlucht terug naar Lima.

Met ons twee worden we om 10u verwacht op het station van de langeafstandsbussen.
Luchita, zo een lieve dame, komt ons ophalen en vergezelt ons, ze neemt onze koffers en checkt ons in. Een half uur later is ook het afscheid met Luchita aangebroken, ik krijg het bijzonder moeilijk, traantjes vloeien.... Luchita neemt mij in haar armen, een dikke knuffel, wanneer kom je terug vraagt ze. Misschien over drie jaar als mijn gezondheid het toelaat.... een kus en vaarwel.... schrijven zegt Luchita, zal ik zeker......

We hebben meer dan zeven uur bus voor de boeg door de bergen, op weg naar Chiclayo met op de middag een stop voor het middagmaal.

Tot onze verrassing stappen we op een VIP-bus, we zitten boven, helemaal vooraan met veel beenruimte, dat is een meevaller, ik zal gemakkelijk foto's kunnen nemen.
Doch ik bemerk al heel gauw dat het niet evident is te fotograferen vanuit een rijdende bus.



We rijden dwars door de Andes, genieten van de bergen, de prachtige landschappen, zelfs rijstvelden, mogelijk door irrigatie. en uitgedroogde rivieren
Elke week verongelukken er bussen in de bergen, we hebben gelukkig een goeie chauffeur en kunnen genieten van de prachtige natuur.


Rond 13u hebben we een stop voor het middagmaal, veel keuze is er niet maar we zijn in Peru, we zijn gauw en best tevreden met de hoop niet ziek te worden.

De toiletten dat is een ander probleem......

het restaurant


Na het middagmaal hebben we nog uren voor de boeg zonder stop, er wordt een film vertoond, doch ik verkies te genieten van het landschap.

Af en toe rijden we door een dorpje.

Hoe komt het dat er zelfs boven de 5.000 geen sneeuw ligt vraagt mijn reisgenote, het antwoord is eenvoudig, we zitten hier dicht bij de evenaar in tegenstelling met het Zuiden van Peru zoals in Arequipa omringd door bergen met eeuwige sneeuw. Ze moet lachen, nooit aan gedacht zegt ze.


wordt vervolgd....

[ria]

Lieve Gustilpe,

Wat een mix van indrukken en belevenissen.
En wat een vreugde als je met eigen ogen kunt zien
dat de inspanningen die jullie doen, hun vruchten afwerpen.

Ik kan me voorstellen hoe diep die hunker van liefde
van deze kindjes gaat, en hoe ze komen knuffelen
en handjes geven. In Mali maakten wij dat ook mee.

Ik heb wel mijn bedenkingen bij de kinderen uit het 5e.,
die dan volgend jaar bij een meester terechtkomen
voor wie deze taak waarschijnlijk te zwaar is.
Hopelijk gaan ze er niet op achteruit.

De foto's illustreren buitengewoon goed je hele reis.
De kinderen, de mensen, de feesten, maar ook
de prachtige landschappen.

Is Peru een christelijk land? En wordt er op school
ook godsdienst onderwezen? Of in parochies?

Je moet toch wel over een goede gezondheid beschikken
om zulke reizen te kunnen doen. En al dat klimwerk.
Ik zou het helaas niet meer aankunnen.

Ik kijk uit naar het vervolg, en als het mag zou ik
graag enkele foto's opslaan, vooral van de natuur.
Krijg ik de toestemming , lieve Gustilpe?

Via Facebook ben ik in kontakt gekomen met een
Pakistani, een jonge christen van 20 jaar, die een
weeshuis heeft met 35 kinderen.
Hij deed een oproep voor sponsoring voor 10$
per kind per maand. Dat is 7 €, vele kinderen
krijgn dat hier wekelijks als zakgeld.

Wat is alles toch oneerlijk verdeeld in de wereld.
Ik waardeer ten zeerste alles wat je doet
voor mensen, die minder kansen kregen dan wij.

lieve groeten en tot lezens,
ria

[Bosrankje]

Lieve Gustilpe,

Na het lezen van je relaas en het bekijken
van je prachtige foto's die zouden zeker
niet misstaan in een boek over Peru (wie
weet, misschien ooit ?) vind ik geen betere
woorden dan die van Ria !
We kunnen alleen beamen wat ze hierboven
uit het hart geschreven heeft !

We wachten met gretigheid op het vervolg !

Veel liefs en een fijne vrijdag van

Alter en Rankje

[krakje]

gustilpe zend je een roosje,
met de groetjes van krakje.