Verhalen uit de wereld

[gustilpe]

Ria,

blij dat je kwam lezen! Het is inderdaad een zware reis geweest maar ik heb het allemaal heel goed doorstaan en nooit voelde ik mij echt moe.

Peru is een katholiek land, op de school maakte ik mee dat de lerares in het atelier resposteria voor het uitdelen van de melk en de broodjes, een gebed inzette, de kindjes moesten herhalen, ze baden voor al die kindjes op de wereld die geen eten hebben. Er zal wel godsdienstles gegeven worden, de kinderen worden er voorbereid op hun 1ste communie, het feest daarna gaat door op de school. Tijdens de vakantie organiseert de parochie ook soms een uitstap voor de kindjes van Manthoc.

Je mag zeker foto's gebruiken!

Rankje,

fijn dat jullie de reis volgen, mijn oudste kleinzoon Stijn, heeft een fotoboek gemaakt over de ervaringen bij Manthoc, zo kan ik dat boek openleggen en laten inkijken op activiteiten hier of daar.

Krakje,

een mooie rode roos bracht je mee!


Aan iedereen een welgemeende dankjewel
en een heel fijn weekend,
gustilpe

[neske]

Gustilpe



groetjes
neske

[gustilpe]

...... vervolg




Op het station van langeafstandsbussen in Chiclayo worden we opgehaald en naar het hotel gebracht. Het wordt een geheel andere soort van reis in een voor ons, komende van Cajamarca, luxehotel, echter geen grote luxe maar in vergelijking met..... belanden we in een andere wereld, we verblijven hier drie nachten.

Chiclayo: uitvalsbasis voor bezoek aan archeologische sites en bijhorende musea. Een stad aan zee in de Atacama-woestijn.

Misschien vinden sommigen dat saai, ik hou het kort, sla gerust over.. Daarna volgt nog een belevenis bij Manthoc Lima.

We checken ons in, krijgen een bonnetje voor een pisco sauer in de bar, waar we gretig gebruik van maken, heerlijk!
We dragen onze bagage naar de kamer, we verfrissen ons en gaan de stad in voor het avondmaal. Gelukkig is het hotel heel goed gelegen en nabij het centrum.

Later stellen we vast dat het hotel in een heel lawaaierige straat ligt en dat er in Chiclayo buiten het prachtige Plaza de Armas en de kathedraal, niet veel te zien is.

de kathedraalPlaza de Armashet stadhuis

Tot op vandaag worden er ontdekkingen gedaan in Noord-Peru en zijn er opgravingen aan de gang.

We worden elke dag opgehaald aan het hotel en naar een busje gebracht, van daar reizen we verder met andere mensen. Het grote voordeel is dat we telkens over degelijke gidsen beschikken waarbij je de keuze hebt tussen een Engels sprekende en een Spaans sprekende. 's Middags wordt er in groep het middagmaal genomen, wij, met ons tweeën zijn de enigen die er niet aan deel nemen, we hebben genoeg met een broodje en een flesje water, zittend op een of ander bankje of wandelend en alzo de omgeving verkennend. We verkiezen 's avonds in de stad te gaan eten.

kuieren door de omgeving en eten op een bankje

Na de bezoeken worden we terug naar het hotel gebracht, op deze wijze zal het ook in Trujillo verlopen.

Na een opfrisbeurt wandelen we door de stad, we kiezen een restaurantje waar we samen gezellig tafelen, een heel andere manier van reizen dan de vorige week maar ook dat bevalt ons, al blijft natuurlijk de school het voornaamste doel van de reis, we komen er dan ook geregeld op terug.

In tegenstelling tot in Cajamarca zien we hier 'blanke' toeristen, hier zijn er van 'd'onze' zegt mijn vriendin, reisgenote, of 'nog van d'onze', het wordt zowat ons gezegde.

In die toeristische steden betaal je voor een avondmaal 15 sol, we lijken al echte Peruanen en vinden 15 sol duur maar als we omrekenen 15 sol gedeeld door 3,45 = 4,35 euro zijn we weer verrast en valt het best mee natuurlijk, we nemen er soms nog een glaasje wijn bovenop.

OP 33 km van Chiclayo temidden van vruchtbare velden, (o.a. suikerriet) door irrigatie, ligt de site van Tucume.

suikerriet

We rijden eerst door 'El Bosque'. Aan deze imposante milleneumbomen 'algarrobos' of 'Johannesbrood' werd religieuze magie toegeschreven, ze werden door de voorouders aanbeden.
Recent archeologisch onderzoek heeft aangetoond dat zich in Tucume bloedige rituelen met mensenoffers voltrokken. Nu nog aanroepen de lokale genezers 'curanderos' de macht van Tucume en zijn berg.

uitgedroogde rivier

Tussen 1989 en 1994 werden hier opgravingen uitgevoerd, die aantoonden dat verschillende culturen elkaar hier opvolgden.

vanaf de jaren 600

Ooit stonden rond een heilige berg maar liefst 26 piramides, opgetrokken uit duizenden adobe stenen (in de zon gedroogde modderblokken), het grootste piramidencomplex ter wereld. Doorheen de tijd zijn ze vreselijk aagetast door El Niño, ze lijken gewoon modderbergen.

het linkse gedeelte is origineel, het rechtse is namaakcultura Sican

De Spanjaarden zullen er langs gereden zijn zonder ze een blik waardig te achten. Daardoor zijn de graven niet geplunderd en is het goud niet versmolten en naar Europa gevoerd.

De meeste voorwerpen liggen inmiddels in het museum.
We bezoeken het Museum Nacional Sicàn .

De volgende dag beginnen we met bezoek aan het veel geprezen museum 'Museo Tumbas Reales de Sipàn' in Lambayeque, met de graftombes van de Heer van Sipàn, heel indrukwekkend! De Lord van Sipàn was een groot heerser van de Moche, pre-Incacultuur. Het gebouw heeft de vorm van een piramide, we worden van verdieping naar verdieping gebracht alsof we door de verschillende lagen van de opgravingen lopen. Op elk niveau komen we graven tegen met de bijhorende gouden sieraden.
De Moche waren bekwame edelsmeden in goud, zilver, koper en legeringen. De verfijning en de schoonheid van de sieraden en kledingstukken die met de Heer van Sipàn mee in het graf gingen zijn verbluffend. In het graf lagen ook zijn priester, twee vrouwen, een kind en twee lama's.



De andere graven zijn bescheidener, naar gelang de positie van de persoon in de Moche hiërarchie. Spijtig mogen we niet fotografen!

wordt vervolgd.....

[Monika **]

lief Gustilpe

ik was een paar dagen weg
ben nu wel bij gelezen
was een groot avontuur
daar in de bergen he
maar ergens een prachtig land
de natuur doet het werk he
ene kant te nat andere kant te droog
maar kom verder lezen
vind het interessant
tot de volgende vervolg.

.
liefs Monika

[gustilpe]

...... vervolg




Na drie dagen Chiclayo gaat het vandaag per langeafstand bus naar Trujillo, een busrit van ongeveer vier uur. Ook hier zitten we zoals in de andere bus op de eerste plaatsen bovenaan, doch de vensters zijn getint en niet proper, slechts enkele foto's zijn toonbaar en dan nog......



Trujillo is de derde stad van Peru. Het heeft een fraai historisch centrum en staat bekend om zijn mooie koloniale gebouwen. Een heel aangename stad om 's avonds rond te kuieren in de autovrije winkelstraten met menige restaurantjes. Hier ontmoeten we meer rasgenoten, 'van d'onzen' Fransen, Nederlanders e.a. De stad leeft, ook de Plaza de Armas is meer dan het zien waard.


We bezoeken het archeologisch complex 'El Brujo'.
El Brujo werd al vijfduizend jaar geleden gebruikt door de vroegste kustculturen en ontwikkelde zich tot een belangrijk religieus centrum voor de Moche samenleving. De ontdekking van het graf van een vrouwelijke priester, la Señora de Cao, wordt gezien als één van de belangrijkste archeologische vondsten aan de noordkust. de god Aiapaec
We bezoeken het museum waar het gemummificeerde lichaam te zien is van El senora de Cao, en prachtige kunstschatten in keramiek en goud, ook hier mogen we niet fotograferen.

We bezoeken de voormalige Chimu hoofdstad Chan Chan met een oppervlakte van 28 vierkante kilometer, die werd bewoond van 850 tot 1470. De weg loopt dwars door de site. Chan Chan bestaat uit verschillende ommuurde stadsdelen die steeds een zelfde opbouw hebben. Aanvankelijk dacht men dat al deze delen gelijktijdig bewoond werden maar tegenwoordig neemt men aan dat iedere deel werd gebouwd voor een nieuwe vorst. Na zijn dood werd hij begraven in de hoofdtempel, dat deel werd afgesloten en niet meer gebruikt. Chan Chan is in feite een grote necropolis van Chimu-heersers.
el Pozo, het waterbekken was zeer belangrijk voor de ceremonies gewijd aan de verering van het water en de vruchtbaarheid.

Dag twee in Trujillo bezoeken we Huaca del Sol en Huaco de la Luna.

Huaca del Sol is de grootste piramide en een der grootste precolumbiaanse bouwwerken in Peru. Aan de basis meet de piramide 340 bij 160 meter en de top steekt bijna 50 meter boven het omringende landschap uit. De piramide is niet toegankelijk, en wacht bij geldgebrek op verdere exploratie.
Huaca del Sol

Huaca de la Luna is opmerkelijk kleiner.
Een aantal van haar vertrekken is toegankelijk. Oorspronkelijk waren de muren bedekt met fresco's waarvan resten te zien zijn.

De week voor wij hier kwamen werden nog vier skeletten gevonden.

Het bezoek aan de sites was heel interessant, maar ook vermoeiend, telkens de wandeling bij het verlaten van de bus en de klim naar boven, de musea vergden veel concentratie ivm het luisteren in een andere taal

We ontspannen ons 's avonds met een wandeling door de stad en een gezellig avondmaal.


wordt vervolgd.....

[Monika **]

lieve Gustilpe

eerst dank ik u voor u bezoek
aan mijn topic
wat ik nu gelezen heb
is bezien waardig
en leerzaam om zo het
land te leren kennen
u omschrijft het zo mooi
dat je denkt je bent er zelf bij
lief gustilpe tot schrijfs ik wacht op het vervolg

veel liefs van Monika

[YNA]

Dag Gustilpe,
Alles bijgelezen, mooi.
Ik wens je nog een prettige zondagavond.
liefs van Yna

[krakje]

een fijne zondag avond, met groetjes van krakje.

plaatje van norman,
gustilpe bijgelezen en vind het de moeite waard

[gustilpe]

Aan iedereen die langs kwam met een woordje of kwam lezen, bedankt!



...... vervolg



De laatste dag in Trujillo zijn we vrij tot 16u vooraleer we naar het vliegveld gebracht worden. We trekken naar het toeristenbureau en vragen hoe we naar het gezellig kuststadje Huancnaco kunnen, het stadje is bekend om zijn traditionele visvangst met caballitos, éénpersoons vissersbootjes van totora-riet. Het totora-riet wordt geteeld in de noordelijker gelegen lagunes aan de kust.


Er rijden geen bussen krijgen we te horen, dan maar een taxi, voor 4 euro in een gammele auto een half uur rijden, maar we zijn met twee, voor 2 euro elk, we zien het helemaal zitten.

Het is zalig genieten met een pisco-sauer in een stalletje op het strand. Surfers zwiepen op en neer meegevoerd door de golven.


We maken een lange wandeling op de promenade, af en toe op een bankje rustend, kijkend naar de golven in de Stille Oceaan, het is zuiver genieten.



We eten in een visrestaurantje, je zou bijna vergeten dat je in Peru bent.

De vissers gaan met de bootjes de zee op om drijfnetten uit te zetten die eenmaal per dag worden gelicht, we zien hen binnenvaren.

In de uitsparing in de bootjes wordt de vis gelegd, de vissers zitten boven op de bootjes, nochtans heel koud door de koude golfstroom.


Geen bussen? Geregeld rijden kleine busjes voorbij met opschrift Trujillo, dus toch vervoer?
En inderdaad voor 1 sol rijden we terug.

We gaan naar het hotel, krijgen er onze valiezen die we in bewaring gaven, nemen er ons vliegticket en paspoort uit en net op dat ogenblik komt men ons ophalen, een half uur voor de afspraak, wat een geluk dat we terug waren.

Het vliegtuig vertrekt veel te laat richting Lima, weer laat de bagage op zich wachten.
We worden aan de luchthaven opgehaald en naar het hotelletje van de eerste dagen gebracht waar Myriam ons opwachtte, doch we blijven zolang weg dat ze reeds naar huis is. Ze vroeg de hotelier haar op te bellen als we terug waren, ze is zeer benieuwd hoe de reis Noordwaarts verlopen is, we zijn heel tevreden, ik breng in het kort verslag uit.

De volgende morgen komen Myriam en Nancy naar het hotelletje, me maken afspraken voor de laatste dagen.

We gaan vandaag met Nancy op bezoek bij de familie van Ynés die in België verblijft.
Ynés woont samen met haar Belgische man in Ternat, we leerden hen kennen op het laatste Moederdagontbijt. Zij is van opleiding onderwijzeres, doch kan haar beroep in België niet uitoefenen. Ze volgde een intensief cursus Nederlands, ze studeerde haar 2de jaar verpleegster maar heeft 5 herexamens door gebrekkige zinsbouw. Ynés deed enkele maanden stage in een Brussels ziekenhuis, daar is zij gekend als de Nederlandstalige, stel je voor in Brussel!
Zij is de enige die Nederlands spreekt op haar afdeling, zij vertolkt er letterlijk de taak van tolk, van mij krijgt zij een pluim! Hopelijk lukt ze in haar examens!

Bij haar familie worden we heel goed onthaald, 'willen jullie ontbijten?' 'Dank u wel mevrouw we ontbeten al in het hotelletje', niets aan te doen, er wordt ons koffie en een lichte maaltijd geserveerd.

We hebben geschenken bij van Ynés, maar op haar beurt wil de mama geschenken meegeven.
'Sorry mevrouw, zoveel kan ik onmogelijk meenemen, ik wil nog heel wat artisania kopen voor verder verkoop in België ten voordele van Manthoc'.
Geen probleem de mensen begrijpen het, de helft wordt weer uitgeladen.

Na over en weer gepraat vooral over dochter Ynés, wandelen we met de mama en de zus van Ynés doorheen een groot sportcomplex, waar ze heel fier op zijn. Een grote aanwinst voor de arme bevolking in de omliggende wijken, er is van alles, tennisvelden, zwembaden, voetbalvelden, volley- en basketpleinen enz.

op de achterliggende berg ziet men een soort van krottenwijkDe wijk nader bekeken doch in de mist, er zijn geen wegen, geen nutsvoorzieningen.
De mama van Ynés wou heel graag voor ons koken deze middag maar we worden in Manthoc Yerbateros verwacht voor het middageten.



wordt vervolgd.....

[Assa]

Dag Gustilpe

Verder komen lezen..
ben echt onder de indruk van je verhaal en de bijpassende foto's.


Groetjes.. assa

[gustilpe]

Assa'ke, blij dat je er was!


.....vervolg



Yerbateros is een niet ongevaarlijke wijk, een wijk tot hoog op een berg, als vreemdeling kom je er best niet. De mensen zijn er heel arm, met een hoge graad van werkloosheid, er heerst heel wat misdaad en geweld. Manthoc is hier vertegenwoordigd, Nancy groepeert er kinderen van de straat, aan haar vertellen ze over hun problemen, de moeilijkheden thuis..., ze speelt spelletjes met hen, ze probeert hen een aangename dag of enkele aangename uurtjes te bezorgen, hen waarden bij te brengen..... Nancy werkt er rond verscheidene thema's, zo werkt de organisatie Manthoc, Je kan hen vinden, zowel in de steden, als in de bergen, als in het oerwoud.

We worden blij ontvangen in het huis van Manthoc.
Nancy en mijn reisgenote

De verantwoordelijke van dit tehuis, was zelf ooit een arm en werkend kind, zij weet wat het betekent, ze kent als geen ander de problemen en moeilijkheden van de kinderen.

Ook hier zoals in Cajamarca en overal is het nu schoolvakantie. Onder het schooljaar kunnen kinderen hier onder begeleiding hun huiswerk komen maken, thuis gaat het vaak niet, of ze hebben geen tafel, of werken primeert, of er zijn teveel mensen in het ene kamertje, enz.
Hier zijn ze welkom, ook met hun problemen, ze vinden er altijd wel iemand die naar hen luistert, het is er open deur. 's Middags kunnen ze er een middagmaal gebruiken tegen een paar centen.

Ik heb nog een aantal lederen mappen meegebracht, Yvana is er heel blij mee. Volgende zaterdag is er vergadering met de 'delegados' ze wil ze graag daar uitdelen, mag het? Ha ja natuurlijk mag dat, wat zullen ze blij zijn zegt Yvana.

Ook hier zoals in de school in Cajamarca zijn het de kinderen 'delegados' die er ons rondleiden: de benedenverdieping is bestemd voor de kinderen, de bovenverdieping voor de jongeren.
In een lokaal zien we een televisietoestel, er zijn spellen al zijn ze totaal versleten en vallen bijna uiteen, er is tekengerief, hier komen de kinderen aan hun trekken, hier is er veel van wat ze thuis missen.


op het papier aan de muur hangen de namen van de kinderen die hier regelmatig komen


medewerkers

De tandenborstels, genaamtekend, zijn er net zoals in de school aanwezig.

Er worden plantjes gekweekt in plastiek flessen, en lege potten, een meisje laat ons zien hoe zij poetsen.


We gaan met Yvana naar het kaartenatelier. Al jaren verkoop ik hun kaarten, heel fijn werk voor zo'n jonge kinderen . Een tienjarig meisje, Katty, geeft uitleg, ook hier zoals overal in Manthoc laat men de kinderen het verhaal doen, zo worden ze mondig. Ze hebben een speciale schaar om figuurtjes te knippen uit tijdschriften, kleurboeken, gebruikte postkaarten die ze hier of daar kunnen bemachtigen of via de begeleiders, en dergelijke.
Katty demonstreert, ik ben blij dat ik het nu met eigen ogen kan zien, zo kan ik ook uitleg geven eens weer thuis.


Als Katty stil valt stelt Yvana haar een vraag waarop het meisje weer verder kan, interessant en leerrijk! Zo gaat het overal bij Manthoc, men laat de kinderen zoveel mogelijk aan het woord.
Ik schaf mij nog 50 kaarten aan voor verdere verkoop in België.

Bij het zien en horen wat er hier allemaal te gebeuren valt vinden we dat we niet anders kunnen dan hier ook wat centen achter te laten. We gaven echter alles af in de school en dat was ook de bedoeling!
Ach we tasten dan maar in onze eigen zak, armer zullen we er niet van worden.

Ondertussen is het middagmaal klaar en mogen we mee aanschuiven, rijst en omelet met spinazie, het smaakt heerlijk, maar op het gezichtje van het meisje voor mij zie ik dat het niet haar lievelingsgerecht is, het gaat zo langzaam maar ze weet, er mag niets verloren gaan.




wordt vervolgd.....

[krakje]

nog gauw iets ineen gestoken,
moment niet veel tijd, en ook
geen inspiratie om iets fijn te maken,
groetjes van krakje,

plaatje van norman,
bijgelezen, en interessant gevonden en ook wat leerrijk;

[gustilpe]

Aan alle lezers en bezoekers, dankjewel!




....vervolg



We vertrekken met Nancy naar de berg, 'laat rugzakje, gsm, fototoestel, laat alles hier achter in het huis' zegt ze. Op de berg is het te gevaarlijk, daar verwittigde Myriam ons ook voor. We gaan op stap, stiekem steek ik mijn fototoestel in mijn broekzak, je weet nooit. We lopen langs een smalle straat, een groenten- en fruitmarkt, alles uitgespreid over de grond, ook de verkoopsters zitten op de grond. Onmiddellijk voelen we dat het hier om een bijzondere buurt gaat, ik krijg al spijt dat mijn fototoestel in mijn zak zit.
Nancy kent de verkoopsters, ze spreekt een moeder aan, haar dochtertje komt met ons mee.
Daarna is het klimmen, smalle hoge enge trappen, enkel een kindje te zien.Hoe gevaarlijk lijken die trappen voor kindjes, zo diep!



Bovengekomen wordt men onmiddellijk geconfronteerd met bittere armoe, huizen kun je het nauwelijks noemen. We komen bij een poort waar het meisje woont, ze klopt aan, haar oudere zus verschijnt in een kier, ik zie een donker hok.

Op het eerste zicht, geen mens te zien, of toch de straat helt sterk naar beneden, daar zie ik een paar mensen, een man en een vrouw, praten, ze kijken en blijven kijken.... moeten we daar voorbij?
Opeens komen enkele kinderen naar Nancy toegelopen, ze roepen haar naam, eigenaardig, we zagen eerst niemand, plots een kind, dan weer een, tenslotte zijn er al vier. Nancy kent hen, ze neemt de kinderen vast en geeft hen een dikke knuffel. De kinderen lopen met ons mee, er is verder niemand meer te zien, ik haal toch mijn fototoestel uit mijn zak, ja ja zegt Nancy, neem een paar foto's van de kinderen en stuur ze later naar mij door.


Nancy vindt het nu zelf beter hier niet langer met ons te vertoeven.
'Hier wordt elke blanke rijk bevonden' zegt ze. Nancy neemt afscheid van de kindjes.
Op de berg heerst er veel werkloosheid, veel misdaad, zegt Nancy. We keren terug naar het huis van Manthoc de hele reeks trappen naar beneden, deze keer een andere weg, hoeveel trappen zijn er hier misschien vraag ik mij af. Op de trappen kijkt Nancy voortdurend om en om, waarom? Is ze bang dat we kunnen gevolgd worden? Maar we bereiken heelhuids de begane grond, terug langs de groentemarkt komen we bij Manthoc aan.

Een blij schouwspel wacht, de kinderen zijn creatief bezig, enkelen maken juweeltjes met pareltjes, anderen weven armbandjes, ook dat is Manthoc, we krijgen uitgebreid uitleg van de kinderen, wij luisteren geboeid naar hun verhalen, we kopen enkele juweeltjes en armbandjes, ik verkoop die wel verder.


Sommige kinderen hebben deze thuis reeds verlaten, werken er moet gewerkt worden, snoepjes verkopen, helpen in magazijnen e.a., een moeder komt haar dochtertje ophalen, ze moet gaan werken, ik vraag haar wat voor werk ze zal doen, gaan wassen zegt ze, het is een van de meisjes die ons rondleidde, het meisje op de foto hier onder.

We nemen afscheid, we mogen nog een paar armbandjes gratis kiezen.

Ik ben heel blij dat ik ook het leven in dàt huis kon meemaken.

Er rest ons nog één avond in Lima, we gaan naar de Indio-markt, hier wil ik allerlei aankopen doen, de markt stelt mij niet teleur, veel gerief gevonden, Peruaanse truitjes en mutsjes voor kindjes, pennenzakjes, gsm-tasjes, tafeldoeken, kerststalletjes, sjaaltjes, e.a. als ik maar alles in mijn koffers krijg en hopelijk heb ik geen overgewicht.

In het hotelletje maken we onze koffers, mijn reisgenote neemt een deel van mijn bagage over, zo lukt het wel.

Morgen hebben we een lange dag voor de boeg, een nachtvlucht van meer dan 12 uur vooraleer we in Parijs landen, daarna met de Thallys naar Brussel.



Wordt vervolgd…..

[Monika **]

lief Gustilpe

het is toch iets het in die
arme landen
als je het zo ziet
er zijn veel dingen die wij niet weten
het echte leven zal toch anders zijn denk ik
misschien doen ze zo als er bezoek is
om een andere indruk te hebben
ps mooie foto's hoor hoed af voor jullie werk

ik kom terug liefs Monika.

[rapke]

Gustilpeke,

ontroerend schoon

't is nu n'n keer rapke die het zegt