Poëzie en gedichten - Ria

[Johana-Maria]

Ria

Prachtig,
gewoon prachtig!
Wat heb ik er van genoten van dat zó mooie pinksterlied,
ik was zo ontroerd Ria.

Dank je, om het met ons te delen.

En ...ik zou zeggen Ria laat de pinksterwind maar waaien en druisen,
maar ...doe jij het wat rustig aan en
zoals GIVE zegt:
laat je verwennen!

Mijn wens voor jou met
veel liefs
johana-maria

[ria]

Dank je Give, Johana-Maria, maak jullie geen zorgen,
elke dag begint immers met een nieuwe morgen.

Vandaag wat minder tijd,
de tuin die roept.

Mijn blog blijft altijd voor je open,
tot ieders vreugd', zo mag ik hopen.

Geniet van iedere zonnestraal,
zet de pc op non-aktief,
en de pluk de zon,
ik ga hier nu 'si tôt-presto' aan de haal!
ria

http://blog.seniorennet.be/ria

[ria]

Als ik dingen kon veranderen, die ik alleen niet veranderen kan

Dan zou ik alle woestijnen van de aarde,
waar mensen zich te pletter lopen
tegen de zandstormen van het leven,
herschapen tot oasen van liefde,
waar geduld, mildheid en vergevingsgezindheid,
voren trekken voor de nieuwe gewassen,
van begrip, goedheid, eerlijkheid en trouw.
Ik zou irrigatie - systemen aanleggen om naast de hemelse dauw,
het jonge land te bevloeien met vriendschap en solidariteit.

En als WAARHEID en GERECHTIGHEID
galopperend op hun stralende witte paarden,
de hitte van de dag trotseren, op zoek naar medestanders,
zal ik mij bij hun rangen aansluiten.
Ik zal mijn hand reiken aan ieder op mijn weg,
’t zij bruin of blank, ’t zij jong of oud,
voorheen een vijand of een vriend, geen onderscheid meer.
Alleen beloften van een nieuwe dageraad
- onder een hemel van azuur –
van in de vroege ochtend, tot aan het late avonduur.

Zoals in de tijd - en soms nog hier en daar –
mensen alles met elkaar deelden –
“ ieder naar zijn behoeften.”
stel ik mij voor, te leven in eenvoud met elkaar.

En in het groenende land – geëgd – geploegd – gezaaid,
wordt dan opnieuw geloof in God geboren.
Stilaan ontdekt het kind, de man, de vrouw,
zelfs de wetenschapper, dat zo een leven
slechts via God, de mens kan toebehoren..

Zolang onder het woestijnzand, nog verborgen blijven,
wapens van hebzucht, bedrog, leugen en haat,
zullen uit een collectief geweld tsnunami’s
de wereld blijven teisteren.

Ik weet – ik besef – ik ben zeker
dat de mens slechts, in voeling met elkaar
EN met Zijn Schepper, voor wie hij nederig de knie buigt
- terwijl hij om vergeving vraagt -
in staat zal zijn om het onmogelijke, mogelijk te maken.

Om van de woestijnen van deze wereld,
oasen te maken van medemenselijkheid en liefde
– door inzet, geloof en aanbidding -
die de fundamenten zullen zijn
van het onmogelijke – dat mogelijk wordt.
Want: “ bij God is immers niets onmogelijk.”

Pas als wij opnieuw Gods wegen gaan;
.....…........gaat U mee?

[ria]

Aan ons huis, het stille terras
in een wolk van witte kant,
klimhortensia en jasmijn
en 't jilpend vogelzang.

Een zachte bries,
een rijke geur
en aan de rozen komt nu kleur,
pastel en helder geel.

Achteraan in de tuin, manlief
die neurit er een vrolijk lied...
ik sluit mijn ogen en geniet,
van het goede nooit teveel!

6 juni 14.15' op de tuinbank,
even verpozen na het poetswerk.
ria

[11je]

Ontluikende vriendschap
in woorden geboren.
Prachtige gedichten
die mijn hart bekoren.
Het gevoel jullie
al jaren te kennen.
Geen seconde
aan jullie moeten wennen.
Hopend op het begin van
een waardevol contact.
Op de een of andere manier
hebben jullie een stukje van
mijn hart gepakt.

Bedankt!!! 11je

[ria]

Ik open een boekje,
dun maar heel bijzonder,
als kostbaar porcelein.

Al was ik heel blij vandaag,
plots overvalt mij een droefheid
niet te noemen.

Al die rijkdom,
al die pareltjes, geschreven
door een fijne dame,
geschilderd met de pen.

En dan valt stilaan
de duisternis over dit unieke land
eerst grijs met af en toe
een lichtstraal, beangstigend onbekend.

De nevel wordt dichter,
grijs verkleurt naar indigo en zwart,
niet meer kennen, niet meer weten,
wat een diepe smart.

Voorbij alle angst en alle pijn,
is er nu voor haar,
een Hemels gelukkig zijn.

...En woorden die blijven,
als kostbaar porcelein.
ria

[ria]

HERINNERING

Nog ben je zichtbaar
doorheen het donker
van het tussenland
nu de nevels van de dood
je hebben omweven.
Je wordt ons weergegeven
doorzichtiger dan ooit
getooid
met al wat licht was
in je leven...

RG.

[ria]

Reik mij uw handen, God.
Ik ben te klein
om met mijn hart alleen te zijn,
om met mijn vreugde en met mijn pijn alleen te zijn,
om met het harde leven
van strijden en streven alleen te zijn…

Ik ben te klein,
reik mij uw handen,
sterk en trouw in mannelijke kracht
en toch zo zacht en teder
als van een vrouw die moeder is
en van haar kindje niets verwacht dan dat het lacht.

Reik mij uw handen, God.
Dan zal ik immer, al ben ik klein, erin geborgen zijn.
Dan wordt mijn leven blij geluk.

gebed -
gevonden
op het Net.
ria



kaartje
gevonden
in la douce France.

ik vind
dat die
beiden
goed bij
elkaar
passen,
...vandaar!

[Bibi]

Lieve Ria....
wat een mooi gebedje!
Ik kom jou en Leo een heel fijn en zonnig weekend wensen
en ook voor jou dit plaatje...

[ria]

Dank je wel Bibi,
voor deze mooie tekst,
ook aan jullie een heerlijk
weekend, toegewenst,

ria


VANDAAG

Vandaag blaas ik bellen,
bellen van zeep,
tegen de contouren van
een groene den,
De zon,
die speelt met hen,
van geel naar oranje en rood,
alleen maar leven,
vandaag geen dood.

Ze stijgen steeds hog-er,
de lucht wordt heel ijl,
hoe komt het toch
dat ik zo vaak denk aan vér.

Ver van de aarde,
ver van de zon, en
toch ook weer dichtbij,
in de liefde
die overwon.

ria

[ria]

OUDE STAD

Huizen die elkaar betasten
In de voegen van de tijd
stenen die elkaar bevragen
schrijnend van verlatenheid.

Ramen die elkaar bespieden
in de glans van hun geheim
daken die elkaar verdringen
voor een laatste samenzijn.

Toren, aangevreten, opgemonterd,
oud, gebroken en weer jong.
Toren die na eeuwen treurnis
toch zijn klokkelied weer zong.

Rita Gallis

[ria]

Nacht dwaalt in zwarte straten;
holle huizen
met gedoofde ogen
speuren in een niemandsland.

Speelzieke schimmen
bevolken binnenskamers
lichamen en zielen
door eenzaamheid geplaagd

Dromen worden gedroomd;
verlangens gewikkeld
in franjes van hoop
met rafels van verlatenheid.

Eindelijk! Nacht rolt
zijn zwarte gespletenheid op,
terwijl ochtendschemering
met strepen van azuur en karmijn
haar canvas ontvouwt.

Holle huizen, openen de ogen
glanzend als spiegels
in de ochtendzon,

Een heldere bron,
bruist water
als een koele streling,
een vriendelijk gebaar.


01.03’ - 11.06.06 - ria

[ria]

Aarzelend psalmodieert
het licht de vroege morgen;
op blote voeten glijdt het
in de adem van het bos,
fluisterend beklimt het rode daken
die over leven waken.

Explosie!!!

Opus driehonderd vijfenzestig
treft het hart van een kind
dat blij de dag begint
terwijl de wereld zich nog bezint...

Rita Gallis

[Robol]

Ria, erg mooi...
In de huid kruipen van iemand anders...
Een dichter heeft vele jassen, naar mijn mening !

Ik pas mijn jas altijd aan, aan de weersomstandigheden...en vaak leen ik er eentje uit...

Ik wil maar zeggen...je kan jezelf verwoorden, maar je kan ook je naaste verwoorden...

Robbe

[ria]

Bedankt Robbe, jouw mening telt echt voor mij.
Je bent dan ook een dichter in hart en nieren.

In iemands huid kruipen....niet zo gemakkelijk als het gaat om iemand
die het veel moeilijker heeft, veel eenzamer is, onbegrepen, ziek, verlaten, vluchteling, ga zo maar door.

Wat ik zeker probeer als ik zo iemand ontmoet is er gewoon te zijn, gewoon te luisteren en als het in mijn mogelijkheden ligt te helpen of gepaste hulp te zoeken.

Soms ben je verrast, want zelfs zonder dat je het beseft heb je iemand blij kunnen maken.
Dat is mooier dan het allermooiste gedicht.

Ik ga met een blij gemoed slapen.
Lieve groet aan al mijn lezers, en een knipoog heel speciaal voor M.
ria