Spinsels van Alterego

[rapke]

dit stukje in de topic van alterego over alice nahon heeft mij doen zoeken naar een boekje waarvan ik zelfs niet meer zeker was het nog te bezitten.
maar o wonder, het lag nog op de zolder, en moet dateren van voor 1933, want bij de naam van alice staat enkel de geboortedatum.
verder staat er vermeld dat ze nog ongehuwd te Tessenderloo woonde.
het hernomen gedicht is getiteld "dopheide", maar ik zal het hier niet uitschrijven (of 't zou moeten zijn dat iemand me de tekst vraagt natuurlijk).
waar ik alterego wel dankbaar voor ben is, dat hij mij op deze wijze dit boekje ter hand heeft doen nemen, want, als inleiding tot de chronologische lijst wordt vermeld het volgende , ik citeer :
"in deze bloemlezing zijn stukken opgenomen ontleend, niet alleen aan schrijvers en boeken, die op het punt van zeden en geloof onberispelijk zijn, maar ook aan werken, die door geen katholieken jongeling mogen gelezen worden. Het opnemen van een schrijver in deze verzameling kan dus misschien wel als eene aanbeveling van zijn stijl, maar niet altoos als eene goedkeuring zijner pennevruchten gelden -- de dichtstukken zijn door een sterretje * aangeduid." - einde citaat
excuses beste alterego dat ik zo veel plaats inneem op uw topic met dit bericht, maar ik heb een sterk vermoeden dat er toch minstens één jongeling stiekem die gedichten gelezen heeft, en ik vermoed dat jij ook wel weet aan wie ik hierbij denk
ik zal dit gegeven verder onderzoeken door de af te keuren gedichten door te nemen en er dan in mijn eigen topic de resultaten van bekend maken.
met vriendelijke groet
rapke

[Alterego1]

Erica Tetralix
(Dopheide)

Ginds...,in de heide...,langs povere paàn,
Daar lachen me blozende lievekens aan.
Ik weet er hun naamkens,en 'k noem ze blij :
"De perelkens van de hei"

't Zijn pereltrosjes van rozig satijn ;
't Zijn Japansche vaasjes van broos porselein ;
Licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij,
"De perelkens van de hei"

Bijwijlen dan knikken,bij 't windeke kleen,
Die schuchtere kopjes van "ja" en van "neen".
Dan frazelen ze stemmig,als klokjes der Mei
"De perelkens van de hei"

O wondre juweeltjes,o troosterkes mijn
Geen blommeke bloeit er met kunstiger lijn!
En zijt ge zóó simpel...,toch blijft ge voor mij
"De perelkens van de hei"

Al zoeken of lieven de menschen u niet,
Al draag ik in 't harte gezwegen verdriet,
Nooit ging ik u zonder lachsken voorbij,
"O perelkens van de hei"

Alice Nahon

(uit de bundel;
Vondelingskens 1920)


Beste Rapke,

't Is dit gedicht van Alice Nahon dat ge bedoelt.
Ze was toen in verzorging,gedurende 6 jaar voor
vermeende tuberculose,te Tessenderloo.
En ongehuwd is ze heel haar leven gebleven,wat
niet impliceert dat ze geen mannen gekend heeft.
Wat niet gelezen mocht worden door katholieke
jongelingen,geldt niet voor Alice Nahon,maar eerder
voor schrijvers als een Gerard Walschap.
Ben blij dat ge zoveel plaats ingenomen hebt op mijn
topic,vooral voor wat dit onderwerp betreft.
Maar...a propos,zei jij vorige week niet
"tot Donderdag"?

Groetjes in peis en vree,

Alterego

[rapke]

beste alterego, ik zei inderdaad tot donderdag, maar heb op eigen topic reeds uitgelegd hoe het komt dat stout rapke nu opeens vroeger tevoorschijn komt
wat betreft die sterretjes, je hebt gelijk, bij alice haar gedicht staat er geen, dat had ik mss beter bij mijn exposé moeten vermelden, waarvoor excuses.
het is inderdaad hetzelfde gedicht wat jij hierboven vermeldt, dat hernomen is in het bundel in mijn bezit. hoe ik er aangekomen ben weet ik niet meer, maar in elk geval heeft het ooit toebehoord aan een zekere Ramakers uit Leut ; zijn adres staat in schoonschrift op de eerste bladzijde.
wat mij wel opvalt, nu ik het boekje wat beter bestudeer, is dat er veel sterretjes staan, zelfs bij 'boerke naas' van Gezelle, hoewel ik dat gedicht met heel veel moeite in de lagere school van buiten heb moeten leren.
groeten, rapke

ps : ik lees hier juist dat verscheidene gedichtjes van alice nahon op muziek werden gezet.

[Alterego1]

Over die 6 jaren dat ze te Tessenderlo
in het sanatorium verbleef heeft Alice Nahon
zich steeds verbitterd uitgelaten.

Ze sprak daarover als volgt;

"Er is veel over mij geschreven tegen mijn goesting.
Als er iets moest verteld worden ben ik absoluut niet
overtuigd dat dit nodig was,en dan zouden het de zes
jaar sanatorium zijn,zonder dat deze noodzakelijk waren.

Ik heb in een gesticht verbleven waar er geen zorg aan
de innerlijke gesteltenis gegeven werd.Ik had de naam
aan een ongeneeslijke kwaal te lijden.Dat ontmoedigde
mij vreselijk.Alleen toen ik de middelen bezat om me in
Zwitserland door een specialist te laten behandelen,
vernam ik dat het niet waar was.

Ik was gedeprimeerd omdat ik al die jaren aan studie
had kunnen wijden,die nu verloren waren.Het akelig
verblijf in het sanatorium met de gedachte er nooit meer
uit te komen,heeft invloed gehad op mijn poëzie.
Ik meende genoeg soepelheid van karakter te bezitten
om weer terug in de maatschappij te treden.
Het was echter schijn.De ondergrond kon niet geluwd
worden.Die zes jaren hebben mij schade gedaan.
Het is overigens gevaarlijk opgesloten te zitten in de
eenzaamheid,zonder de waarde er van te kennen.

Toen ik Tessenderlo verlaten had,voelde ik mij als de
soldaten uit het boek van Remarque,die na de oorlog
als verloren menschen terug in het gewone leven
kwamen en zich van her moesten aanpassen.
Elken nacht zag ik het kleine lampje branden in het
dodenhuisje,tegenover mijn venster,en dikwijls hoorde
ik de bel.Dat betekende dan dat er een zieke gestorven
was"

Tot zover Alice Nahon met haar eigen woorden.
Tessenderlo heeft een kalvarie betekend voor Alice Nahon.
Daar heeft ze dikwijls geschreid,omdat dokters en zusters
haar deden geloven dat ze tering had,en dat ze vroeg zou
sterven!

[ria]

Dag Alter en Bosrankje, -

Dit berichtje is uit dank voor het mooie gedicht van Alice op mijn topic.
Over de Alice Nahonlei in Schoten. Destijds, op internaat was er in mijn klas een meisje die in die straat woonde. Het is een mooie en rustige buurt. Onze leerkracht hield zeker ook van Alice, want we hebben toen verscheidene gedichten van haar geleerd, o.a. hetgeen volgt:

NAJAARSVENSTERKE van Alice Nahon

http://home.scarlet.be/leoriademeyer/fo ... %20ria.pps

Ik had dit voorbereid om in Brasschaat te gebruiken, maar in de plaats kwam een ander mooi gedicht van haar:

NACHTWAKE

Ik voel mijn ziel een klein gehucht
Van nachtelijke landen...:
In 't simpel huizeke van mijn hart
Staat nog een lamp te branden.

Ik toeve bij heur koopren schijn
Zo tussen waak en dromen,
Lijk jonge vrouw heur liefste wacht,
Die laat naar huis moet komen.

Nochtans, 'k en wacht geen lieveling,
'k En wete geen beminde,
Die, langs dit land van duisternis,
Naar mij de weg zou vinden.

'k Wou, dat een moede zwerver kwam,
Die dankbaar naar me lachte
En 't huizeke van mijn herte nam,
Om veilig te vernachten.

De alkove staat voor hem bereid,
De wassen keers ontstoken,
Ik heb mijn sober avond-brood
Voor hem in twee gebroken.

En trage komt door mijn gedacht
Een schoon gebed gerezen.
Daar is maar éne rust op aard:
Voor iemand goed te wezen.

Maar alles blijft op 't ver gehucht
Zo stil gelijk te voren...;
Ik weet in 't huis van menig hert
Brandt vaak de lamp verloren

alice nahon

Ik wensen jullie beiden een heel mooi weekend toe.
See you soon,
ria

[Alterego1]

Ria,

Eerst en vooral hartelijk dank voor uw bezoek
aan mijn topic,en voor de lieve woorden plus pps.
En dat gedicht,"Nachtwake",ik vind het een van de
mooiste gedichten van Alice Nahon,het is uit haar
bundel 'Op Zachte Vooizekens',werkelijk een pareltje!

Lieve groetjes,

Alterego en Bosrankje

[Bosrankje]

Alter,

Voor jou, zou ik het talent van Alice Nahon willen hebben.....
Voor jou, zou ik nu nog heel jong en mooi willen zijn.....
Voor jou, zou ik de maan, de zon en de sterren op aarde willen brengen...
Voor jou, zou ik de genoegens van de Hof van Eden willen gaan plukken...

Door jou, wordt wind een zacht briesje dat mij teder streelt....
Door jou, wordt regen zo zacht als een druppel dauw op mijn huid.....
Door jou, wordt vorst een tovenaar die ijsbloemen tekent op mijn gezicht..
Door jou, wordt onweer zo hevig als onze hartstochtelijke eeuwige liefde...

Want.....

Jouw liefde verwarmt me als de zon.....
Jouw mysterie verleidt me als de maan....
Jouw uitstraling fascineert mij als de sterren....
Jouw kracht beinvloedt mij als de planeten....

En zo zou ik nu uren kunnen blijven schrijven......

Jouw B srankje

[Alterego1]

Een nog jonge Alice Nahon
(deze foto zou van 1924 zijn,
dus zou ze hier 28 jaar zijn)

Alice Nahon over zichzelf:

"Ik kan u niet zeggen wat kunst is en wat dichtkunst
is.Ik heb geen theorie,en voel niets voor abstractie.
Ik heb niet de minste neiging om leerend op te treden,
zelfs niet verklarend.Ik ben,mij dunkt,ongeschikt voor
analyse,les en commentaar.
Maar ik zou beter kunnen verhalen,kunnen zeggen hoe
gedichten ontstaan,en hoe de sferen van het gevoelsleven
zijn,waarin zij iriseren."

"Een gedicht ontstaat waar de spanning van een ontroering
de woorden,die het zuiverste zijn naar bediedenis en klank
in rythmen schaart en voortstuwt.
Direct daarop wordt het voor mij een geestelijke dans.
En hoe vreemd,dat gewoonlijk deze dans niet begint in de
omgeving van mijn schrijftafel,maar veeleer op de straat
of tusschen de conversaties door,of....terwijl ik voor de eene
of andere vitrien van den Bon Marché sta,in bewondering
voor de "semaine á 10 fr. fixe".
Daar zijn in zoo'n groot warenhuis spiegels en gepolijste
oppervlakten genoeg om mij er van te overtuigen,dat mijn
voeten deftig op den grond blijven staan,en dat ik geen
aanstoot geef aan de juffrouw,die met mayonnaise-gerief
dwars door mijn dans demonstreeren komt.
Maar al blijf ik dan met mijn voeten op den grond,die
ongeziene dans heeft invloed op mijn uiterlijk wezen."

"Ik heb mijzelf erop betrapt,daardoor eleganter te worden.
Zelfs als ik op sandalen sta met een sportrokje.
Want,wát is elegant zijn méér,dan z'n lichaam of z'n kleeren
niet meer te voelen?Eruit te dansen!
Wég van die tastbare dingen met de duizend onvolkomenheden!
Wég uit het eenzame lichaam!Wég uit het goedkoope kleed!
Dansen,gansch alleen,maar niet meer eenzaam!
Evenwichtig en toch naar alle kanten uit,zooals de kroon van
een bloem.
Zwierig en toch rechtop,gelijk de bloemstijl zelve,
die altijd omhoog wijst!"

Tot zover Alice Nahon over zich zelf.

[Bosrankje]

Alter,

Juist gelezen :

Alice Nahon was melancholiek maar volgens verschillende
mensen die haar goed gekend hebben was zij ook dikwijls heel
vrolijk.....

Luc Indestege getuigt in "Alice Nahon herdacht" als volgt :

' Zij die Alice Nahon nader hebben gekend, weten dat die slanke,
gracieuze verschijning met die bevallige zwier in houding, die
ritmische gang, die franke lach, dat vlug en vinnig woord, niet
precies van aard waren om het epitheton "bedeesd" te rechtvaar-
digen.
Zo was zij, een frisse, opgewekte figuur, sprankelend van leven, vol
schalkse zetten en invallen, die zich aan alles rondom haar interes-
seerde, maar aan de mensen het meest'.

Een ander facet van de dichteres........

Tot zo, B srankje

[Alterego1]

Mijn jeugd

Mijn jeugd is een roep door de stilte
Een galm die geen echo gelooft ;
Maar beter berust,
Als in zegening rust
Uw hand op mijn hunkerend hoofd.

Mijn jeugd is lijk smeulende branken
Van meivuur gedoofd in zijn kracht,
Dat krachtig weer brandt
Over 't avondlijk land,
Wanneer ik uw armen verwacht.

Mijn jeugd is muziek van verlangen,
Die wild over 't heideland zwerft...
Maar immer voldaan,
In wat glimlach of traan
Ter venstren mijns herte versterft.

Alice Nahon

(uit de bundel;
Op Zachte Vooizekens 1921)

[ria]

Alter, Bosrankje, een klein bedankje voor al dat moois dat jullie hier brengen. ria

[Bosrankje]

Ik heb dit ooit ergens gelezen....... weet ook niet wie het geschreven
heeft maar vind het.........'k kan het niet verwoorden...........

Indien ik je dragen kon
over de diepe grachten
van gesukkel en angsten heen,
dan droeg ik je
uren en dagen lang...

Indien ik woorden kende
om antwoord te geven
op de duizend vragen
over leven, over jezelf
over lief hebben en
gelukkig zijn
dan praatte ik met jou
uren en dagen lang...

Indien ik vrede
in je hart kon planten
door geduldig te wachten
en te hopen
tot het zaad van vrede
in je openbrak
dan wachtte ik
uren en dagen lang...

Indien ik genezen kon
wat in je hart omgaat
aan onmacht, ontevredenheid
en onverwerkt verdriet
dan bleef ik naast je staan
uren en dagen lang...

Maar ik ben niet groter
niet sterker dan jij
en ik weet niet alles
en ik kan niet zoveel
misschien niet genoeg?
Ik ben maar iemand
op je weg
al uren en dagen lang....
en ik kan maar hopen
dat je dit nu al weet :
je hoeft nooit meer alleen
te vechten of pijn of verdriet
te hebben of te huilen
als je iemand hebt
voor uren en dagen lang....
zolang je het nodig hebt
zolang het je helpt
zolang je het wenst......

Bosrankje

[Alterego1]

Een anekdote omtrent Alice Nahon

Kerstavond 1920

Alice Nahon maakte toen deel uit van een groepje
vrienden,jongeren die allen op een of andere wijze wat
met kunst te maken hadden,met o.a. Geert Pijnenburg
(alias Geert Grub)en Fernand Berckelaers
(die zich toen nog niet Michel Seuphor noemde).
Fernand,onder de vrienden gewoon Nand genoemd,
had zelf kaartjes getypt en aan de leden van de groep
laten toekomen ;
-"Mevrouw L. heeft de eer u uit te nodigen om het
Kerstfeest met haar te vieren in haar villa te Brasschaat.
U wordt verzocht vergezeld te zijn van lepel,mes en vork".
Mevrouw L.,was een boheemster uit een kunstenaars-
geslacht,die het soms breed en dan weer kort had,maar
altijd goedlachs en kunstminnend was.
Was haar financiele ondergrond solieder geweest,dan
zouden haar "salons" beroemd geweest zijn,want zelfs
nu wist ze al wat iets met kunst te maken had,tot zich toe
te trekken.
Op die Kerstavond waren de leden van de groep afgesproken
te verzamelen om 8 uur aan de "Oude Barreel"te Merksem,
en per fiets zou het naar Brasschaat gaan.
Alice Nahon,die geen fiets bezat was passagierster bij
Geert Pijnenburg.
Op diens vehikel dat dateerde van 1890 mocht Alice op de
buis plaats nemen,terwijl ze ook de carbuurlantaarn moest
vasthouden om bij te lichten.
Dat ging best,tot ze even buiten Merksem rechts moesten
afbuigen om het fietspad achter de bomenrij te volgen,
maar Alice volgde met de lantaarn de draai niet zodat ze
plots in het pikkedonker reden.
Geert wist dat daar een gracht was,en remde,maar te laat,
en als in een vertraagde film dook de fiets met berijder en
passagier de gracht in.
Alice onder de fiets en Geert er bovenop!Gelukkig was de
gracht droog,er kon dus niet zoveel onheil geschiedt zijn,
en Geert vroeg dan ook schertsend ;
-"Alice,leeft gij nog?",
onderwijl haar tastend de hand reikend,hoorde hij haar
zeggen ;
-"Allé Geert,hoe is dat nu gebeurd,jong?".
Ze was wat geschrokken meer niet,en nadat Geert haar
uitlegde hoe het ongeval kon gebeuren vroeg ze onthutst ;
-"Dient dat licht opdat gij zou kunnen zien?Ik dacht dat het
was opdat anderen ons zouden zien".
Ze bestegen weer het stalen ros,en kwamen zonder verdere
ongevallen,samen met de andere leden van de groep,te
Brasschaat aan.Enkele onder hen gingen in de nog open
zijnde winkels wat appelsienen en noten kopen,om alzo een
bijdrage te leveren voor het feest.
-"Zeg Geert,koopt gij niets " vroeg Jan,"Ge gaat daar toch
niet met lege handen binnenvallen zeker hé?"
-"'k Heb wat uit de stad meegebracht" repliceerde Geert
-"Watte?" vroeg Jan benieuwd
-"Dat ziet ge straks wel" was 't antwoord
-"Ja,iets flauws zeker?" drong Jan aan
-"Neen iets heel hartelijks" snoefde Geert; "Sprot!"
-"Watte,sprot?" "Voor een feest,zedde niet verlegen?" zei
Jan misprijzend.
Nu,de sprot zou zich nog edelmoedig wreken,al wist Geert
dat toen nog niet,en terwijl Alice het "een goede mop" vond
twijfelde hij er toch aan of hij nu wel goed geinspireerd was
geweest.
Alice ging van de een naar de ander met het nieuwtje,ze vond
sprot eigenlijk ook beter passend bij een kribbe dan kalkoen of
gans.Maar Jan zei;
-"Over tweeduizend jaar zeker.Nu,ik eet er in ieder geval niet
van,als ge dat maar weet"
-"Och,zei Geert,als er om die sprot gelachen wordt,dan draagt
hij op die manier ook bij tot de feestvreugde,of niet soms?"

Toen ze de huiskamer in de villa van madame L. betraden,was
deze samen met haar oudste dochter,en in het gezelschap van
een jonge kunstschilder,rond de Leuvense stoof gezeten.
-"Wat komen jullie hier nog zo laat doen?"
Was hetgeen madame L. hen verrast vroeg.
-"Wel",zei Jan,"Hoe zit het hier met 't feest?Is 't kieken al
gaar?Of heb je soms gestoofde tong als voorgerecht?"
-"En waar is de pallatie(kerstversiering)?En de Kerstboom?"
Mevrouw L.,tot en met vol verbazing;
-"Wat feest?Er is hier helemaal geen feest!"
Het groepje jongelui keek elkaar wat bedremmeld aan,tot er
iemand in de lach schoot en vroeg;
-"Is dit soms een grap?"
Alice keek de anderen één voor één aan,niet wetend wat te
denken.Had Fernand weer een streek uitgehaald?Was alles
een misverstand?
Het was Geert Pijnenburg die probeerde de situatie te redden,
hij kende een beetje het zwakke punt van mevrouw L.,en met
zijn gekende charme stelde hij haar Alice Nahon voor.
-"Kijk,madame,dit hier is Alice Nahon,de jonge dichteres van
Vondelingskens en Op Zachte Vooizekens".
Mevrouw L. schoot overeind,en met haar innemendste glimlach
kwam ze Alice uitgebreid de hand schudden.
De kunstschilder werd met de dochter de boer opgestuurd om
ergens melk te bemachtigen.Er kwam een pot water op het vuur,
en daar gingen een aantal Liebig bouillonblokjes in,plus zout
en peper(veel peper zoals later bleek).Dat werd "de soep".Men
kon er in ieder geval van zeggen dat ze heet was,en er werd in
gelepeld met blikken die welsprekende vonnissen waren!
Er kwamen ook nog aardappelen op het vuur,en toen die opge-
diend werden,was het uur aangebroken waarop de versmade
sprot in ere werd hersteld.
Bij gebrek aan wat anders bij de aardappelen,was zelfs Jan
heel blij dat die sprot er was.Want hij had,zoals altijd,een
reuze-honger,of hij deed alleszins toch zo.
Later toen iedereen bijna weer honger had,kwam er nog rijst-
pap op tafel om de gaatjes te vullen.
Madame L. had oprecht haar best gedaan om haar gasten,die
ongenood binnen waren komen vallen,toch te plezieren.Wat in
hoofdzaak dan wel te danken was aan de aanwezigheid van
Alice Nahon,dat was voor iedereen wel duidelijk.
Als aandenken wou Jan het hele gezelschap "trekken",op foto
zetten.In de smalle venster-nis,waar op een konsool een
plaasteren afgietsel van "De Kus" van Jef Lambeaux prijkte,
werd de hele groep samen getroept.Met drie op één stoel terwijl
een vierde dan nog op de schoot van iemand zat,enfin het was
drummen om te proberen met negen op de foto te komen.
Jan had een garendraad aan de sluiter van het fototoestel
bevestigd,zodat hij ook mee op de foto kon,en.....juist toen hij
afdrukte zakte het groepje ineen,stoottte tegen de konsool,en
"De Kus" viel uiteen op de grond!
Terwijl de jongeren de stukken ontsteld aanstaarden,schoot
madame L. vol woede in een vismarktkoleire,ze begon te
schelden en te tieren,onderwijl ieder van het groepje zijn
best deed zoveel mogelijk scherven te recupereren.
Wat Ernest,altijd nogal luimig en ook nu niet ernstig,
deed opmerken;
-"Nu kust De Kus de grond",echter alleen in Alice haar oor!
Het gebeurde monterde de stemming nu precies niet op,en
opnieuw rond de tafel gezeten werd besloten in de mate van
het mogelijke de schade te vergoeden.Wat de gastvrouw wat
milder van stemming bracht,en kleine Leo,de folklorist,riep op
om aan spritisme te doen.
Sinds de opname van de foto,liep Fernand met een vies gezicht
rond,wellicht omdat Alice op de knieen van Leo gezeten had.
Maar tot ieders verbazing toonde vooral Fernand zich geest-
driftig voor de seance.Hij zei er in te geloven,wat de anderen
dan van hem weer niet geloofden.Toen de zogezegde boodschap
door hem dan ontcijferd werd,bekeek iedereen hem nogal vuil.
De boodschap was "sta op en ga",en nu wil het lukken dat het
juist de spreuk is die in Fernands studeerkamer boven de schouw
hing!
Hij werd er door iedereen van beschuldigd van met de tafelpoten,
en tegelijkertijd ook met ieders poten,te hebben gespeeld!
Nand stelde zich beledigd aan,hij gaf de tafel een duw,zodat er
bijna weer stukken vielen,en liep de deur uit,de nacht in.
Alice keek iedereen geschrokken en onthutst aan;
-"Wat heeft die nu ineens?" vroeg ze.
- "Ach",zei Jan,"die is nu jaloers hé,wat een kind nog".
En terwijl ze nog wat verweesd naar elkaar keken,klonk er buiten
een schot.
-"Dat is de Nand" zei Viktor
Alice werd zo wit als een laken,en in de stilte die zo beangstigend
drukte,durfde niemand zich te roeren.
Opeens zei kleine Leo doodnuchter;
- "Hij leeft nog,want ik hoor de haan weer overhalen"
Alsof dit woord de ban brak,repte iedereen zich naar buiten,
maar al op de drempel botsten ze op Nand,die heel gewoon
binnenwandelde en nog verbaasd deed ook!
- "Wat is er,scheelt er iets",vroeg hij gemaakt lachend.
- "Gij zijt ne flauwe jong" replikeerde Jan.
-"Wat?" zei Nand,en smeet daarbij een revolver op tafel.
Madame griste hem vlug weg,uit ieders bereik.
-"Moet gij dat maske(Alice) nu zo de doodschrik op het lijf jagen?"
vroeg Jan nog in een kwade bui aan Nand.
Na dit incident was de stemming er voorgoed uit.De ene lei zich
hier te rusten,de ander probeerde daar wat te slapen,
en bij 't krieken van de dag nam iedereen onverwijld afscheid
van de gastvrouw.
Vanaf die dag liep het tussen Alice en Fernand niet meer zo
gesmeerd.Het was Viktor die er op snedige wijze een zinspeling op
maakte met te zeggen ;
-"Alice wil niet enkel als dichteres gewaardeerd worden,doch ook
als vrouw.En daar is de Nand oftewel nog niet rijp voor,oftewel de
man niet voor!"

Alterego
_________________________________________________

[Alterego1]

Even ter verduidelijking bij
"Een anekdote omtrent Alice Nahon"


In onze drang om méér te weten te komen
over leven en werk van Alice Nahon,en met
de intentie er eventueel een essay* over te
publiceren,hebben Bosrankje en ik,al enkele
dagen onze tenten opgeslagen in het
Archief en Museum van het Vlaams Cultuurleven
(AMVC)te Antwerpen.
Bij het minitueus doorpluizen van het archief van
Alice Nahon én dat van Geert Pijnenburg(Geert Grub)
stootten we op onverwachte en nooit eerder
gepubliceerde feiten omtrent beider levenswandel.
Zo hebben we uit hun onderlinge briefwisseling al
heel wat voor ons bruikbaar materiaal kunnen
distilleren,en copieren.
Daaruit is dan bovengenoemde anekdote omtrent
Alice Nahon voortgevloeid,wat ik dus in een verhaal-
trant heb weergegeven.
Ik hoop dat het wat in de smaak der Nahonisten valt,
en......er komt nog meer van dat.
Volgende week beginnen we ook het archief van
Fernand Berckelaers(Michel Seuphor)ten gronde
uit te pluizen.

Alterego

Essay:niet te korte, voor een ruim publiek bestemde,
subjectief gekleurde verhandeling over een wetenschappelijk,
cultureel of filosofisch onderwerp, gekenmerkt door goede,
persoonlijke stijl.

[Bosrankje]

ONZE ZOEKTOCHT

Met jou, mijn lief, is 't leven
anders ; zo mooi, zo boeiend.
Altijd samen naar iets streven
soms serieus, soms stoeiend...

Naast elkaar zitten
als twee scholieren,
aan elkaar klitten,
babbelen en gieren....

Maar als wij, gelijk twee stille muizen,
Het archief van Alice Nahon doorpluizen,
bekijken wij elk document zeer minutieus
en werken dan bewust en heel serieus....

Krantenknipsels, foto's en briefwisseling....
Manuscripten, een schets, een tijdschrift ...
Hier en daar een onbekende handtekening
of een exemplaar van haar mooi handschrift...

Noteren, fotocopiëren, classeren en lezen,
plukken, kiezen, verzamelen en zoeken...
Een woord is ons onbekend :zich vervelen ;
wij blijven kijken in alle schriften en boeken.

En, als wij voldaan, gelukkig en moe.....
in de late namiddag naar huis terugkeren
doe ik, met een zucht, de gordijnen toe
Om met jou eindelijk samen te verkeren.....

Jouw dankbare B srankje