Arrivage uit Frankies oeuvre
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Frankie,
Hopend dat het jou bevalt, een ppt van één
van je mooiste gedichten, voor je vrouw
Christiane, met heel veel liefde geschreven...
Lieve herfstgroetjes van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Het is ontzettend lief, beste Rankje, wat je hierboven gemaakt hebt! WOW! Zo mooi!!!! Het is overmorgen haar 60ste verjaardag, en ik ga proberen dat uit te printen. Ik heb het dadelijk op mijn blog 'frankie' geplaatst!
Duizendmaal dank!
Evenveel lieve oktobergroeten voor Alter en jou!
(en vanzelfsprekend voor àlle lezers!)
Duizendmaal dank!
Evenveel lieve oktobergroeten voor Alter en jou!
(en vanzelfsprekend voor àlle lezers!)
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Een mooi en zonnig weekend toegewenst
schrijfster.
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Blij met jullie bezoekjes, ria en schrijfster... hoog tijd voor een bezinning over het waardevolste in het leven: samen leven !
We blijven samen
De dagen vliegen voorbij
Is het al weekend morgen
Heb je weer eten voor mij?
Je gaat nog voor me zorgen
Want je bent er nog.
Defilé van seizoenen
Is het al Pasen geweest?
Kom me vol passie zoenen,
Omhels me toch als een beest
Want ik ben er nog.
Ik gooi maanden en jaren
In paniek over mijn schouder
En koester je gebaren
Al zijn mijn ogen ouder:
Schat, je bent er nog
De schepen branden nog niet
En wie zal ze bemannen?
Ik wacht tot je vlammen ziet
En poets gebruikte kannen
Want ik ben er nog.
De aarde heb ik niet verschroeid
Ze zakt wel dieper omlaag
Gisteren is alweer gegroeid
Ik voel me zo moe en traag
Maar we zijn er nog
We blijven samen
De dagen vliegen voorbij
Is het al weekend morgen
Heb je weer eten voor mij?
Je gaat nog voor me zorgen
Want je bent er nog.
Defilé van seizoenen
Is het al Pasen geweest?
Kom me vol passie zoenen,
Omhels me toch als een beest
Want ik ben er nog.
Ik gooi maanden en jaren
In paniek over mijn schouder
En koester je gebaren
Al zijn mijn ogen ouder:
Schat, je bent er nog
De schepen branden nog niet
En wie zal ze bemannen?
Ik wacht tot je vlammen ziet
En poets gebruikte kannen
Want ik ben er nog.
De aarde heb ik niet verschroeid
Ze zakt wel dieper omlaag
Gisteren is alweer gegroeid
Ik voel me zo moe en traag
Maar we zijn er nog
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Samen apart
Een meisje en een jongen
wandelend langsheen de straat
verliefd en ongedwongen
elk gezellig aan de praat
Dit meisje en die jongen
samen lachend en op weg
wel duizend maal bezongen
met hun liefde en hun pech
Een meisje en een jongen
ik zie ze converseren
hun gelaat fel verwrongen
want ze telefoneren.
Een meisje en een jongen
wandelend langsheen de straat
verliefd en ongedwongen
elk gezellig aan de praat
Dit meisje en die jongen
samen lachend en op weg
wel duizend maal bezongen
met hun liefde en hun pech
Een meisje en een jongen
ik zie ze converseren
hun gelaat fel verwrongen
want ze telefoneren.
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Geen Halloween
Halloween is als een vlucht naar voren
Voor wie de dag van Allerzielen vreest.
Ik wil graag de stem van moeder horen
Even zacht als die immer is geweest.
Met Halloween doet men ons vergeten
Dat ons leven eindigt in zachte rust,
Maar ik wil samen met moeder eten
En door haar nog dikwijls worden gekust
Ik zal Halloween alleen waarderen
Als de jeugd haar levenslust wil uiten,
En al kunnen zij hun lot nimmer keren
Laat ze dwalen met hun dwaze snuiten.
Ik wil niet dat Halloween me verblindt
Maar waardeer dat mijn moeder er nog is,
Ik geniet ervan hoe ze mij bemint
En verwens de dag dat ik ze ooit mis.
Halloween is als een vlucht naar voren
Voor wie de dag van Allerzielen vreest.
Ik wil graag de stem van moeder horen
Even zacht als die immer is geweest.
Met Halloween doet men ons vergeten
Dat ons leven eindigt in zachte rust,
Maar ik wil samen met moeder eten
En door haar nog dikwijls worden gekust
Ik zal Halloween alleen waarderen
Als de jeugd haar levenslust wil uiten,
En al kunnen zij hun lot nimmer keren
Laat ze dwalen met hun dwaze snuiten.
Ik wil niet dat Halloween me verblindt
Maar waardeer dat mijn moeder er nog is,
Ik geniet ervan hoe ze mij bemint
En verwens de dag dat ik ze ooit mis.
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Dag eurocent
Heb met genoegen je prachtige gedichten gelezen:
'wij blijven samen' : een schone filosofie, en beeldrijk verwoord
'samen apart': een vrolijke noot en knap!
'geen Halloween': goede stellingname. zo zie ik het ook!
vriendelijke groetjes,
elisa20
'
Heb met genoegen je prachtige gedichten gelezen:
'wij blijven samen' : een schone filosofie, en beeldrijk verwoord
'samen apart': een vrolijke noot en knap!
'geen Halloween': goede stellingname. zo zie ik het ook!
vriendelijke groetjes,
elisa20
'
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Dit schreef ik in opdracht voor mijn vriend Johan Vandenabeele, die zijn zoon Andres verloor door leukemie
Enigma
Is het niet normaal
dat een kind zijn ouders begraaft?
Dat hoor je de mensen zeggen.
Is het niet gewoon
Dat verdriet langzaam slijt met de jaren?
Dat zie je de mensen denken.
Is het wel rechtvaardig
Dat een beloftevol leven plots stopt?
Dat blijven de mensen herhalen.
Heeft zo’n leven zin?
Lijkt een vraag zonder antwoord.
Heeft God ons dan niet lief?
Schijnt een vraag zonder antwoord.
Zien we hem ooit terug?
Is een vraag zonder antwoord.
Is het bijvoorbeeld
een boodschap, een opdracht of een les?
Is verdriet bijvoorbeeld
een rode draad, een taak of een kracht?
Is de liefde voor een kind
Een plicht, een roes of een motief?
Is één mensenleven ooit af?
Is één relatie ooit volmaakt?
Is een jaar korter dan een eeuw
In de kosmos en de eeuwigheid?
Is de flits van een vallende ster
Niet zo veel meer betoverend
Dan het eeuwig vredige licht
Van de sterren elke nacht?
Enigma
Is het niet normaal
dat een kind zijn ouders begraaft?
Dat hoor je de mensen zeggen.
Is het niet gewoon
Dat verdriet langzaam slijt met de jaren?
Dat zie je de mensen denken.
Is het wel rechtvaardig
Dat een beloftevol leven plots stopt?
Dat blijven de mensen herhalen.
Heeft zo’n leven zin?
Lijkt een vraag zonder antwoord.
Heeft God ons dan niet lief?
Schijnt een vraag zonder antwoord.
Zien we hem ooit terug?
Is een vraag zonder antwoord.
Is het bijvoorbeeld
een boodschap, een opdracht of een les?
Is verdriet bijvoorbeeld
een rode draad, een taak of een kracht?
Is de liefde voor een kind
Een plicht, een roes of een motief?
Is één mensenleven ooit af?
Is één relatie ooit volmaakt?
Is een jaar korter dan een eeuw
In de kosmos en de eeuwigheid?
Is de flits van een vallende ster
Niet zo veel meer betoverend
Dan het eeuwig vredige licht
Van de sterren elke nacht?
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Najaarszon
Je laat steeds meer horizon ongemoeid
en schuift steeds verder door de ramen.
Ben je door het schijnen zo vermoeid
of zweren de planeten tegen jou samen?
Ook de dag kort je stiekem geluidloos in
zodat wij, overmeesterd door de nacht
naar Kerstmis verlangen, het nieuw begin,
waarnaar al eeuwen wordt gesmacht.
Zelfs de wolken staan je naar het leven
zodat je soms de ganse dag verborgen blijft
Gelukkig blijf je ons gul je warmte geven
ofschoon de kou zelfs je stralen verstijft.
Ik mis je, zon, in deze koele najaarsdagen
en als je komt, is het om snel te verdwijnen,
Je dwingt me om elders warmte te vragen
Alleen liefde weerhoudt me weg te kwijnen
Je laat steeds meer horizon ongemoeid
en schuift steeds verder door de ramen.
Ben je door het schijnen zo vermoeid
of zweren de planeten tegen jou samen?
Ook de dag kort je stiekem geluidloos in
zodat wij, overmeesterd door de nacht
naar Kerstmis verlangen, het nieuw begin,
waarnaar al eeuwen wordt gesmacht.
Zelfs de wolken staan je naar het leven
zodat je soms de ganse dag verborgen blijft
Gelukkig blijf je ons gul je warmte geven
ofschoon de kou zelfs je stralen verstijft.
Ik mis je, zon, in deze koele najaarsdagen
en als je komt, is het om snel te verdwijnen,
Je dwingt me om elders warmte te vragen
Alleen liefde weerhoudt me weg te kwijnen
Laatst gewijzigd door eurocent1948 op 06 nov 2009, 10:52, 1 keer totaal gewijzigd.
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Geheimpje
Zeg me eens in vertrouwen
Zelfs op zachte fluistertoon
Dat ik op jou mag bouwen
Dat wens ik als enig loon.
Zeg me die lieve woorden
Die nooit mogen verslijten
Die zo vele mensen hoorden
Het zal je nimmer spijten.
Zeg me wat ik zo lang weet
Wat ik elke dag ervaar
Niet omdat ik ze vergeet
Maar omdat ik ze vergaar.
Zeg me dan, mijn lieve vrouw
Wat nooit overbodig is
Zeg me lief ik hou van jou
Je weet dat ik het zo mis.
Zeg me eens in vertrouwen
Zelfs op zachte fluistertoon
Dat ik op jou mag bouwen
Dat wens ik als enig loon.
Zeg me die lieve woorden
Die nooit mogen verslijten
Die zo vele mensen hoorden
Het zal je nimmer spijten.
Zeg me wat ik zo lang weet
Wat ik elke dag ervaar
Niet omdat ik ze vergeet
Maar omdat ik ze vergaar.
Zeg me dan, mijn lieve vrouw
Wat nooit overbodig is
Zeg me lief ik hou van jou
Je weet dat ik het zo mis.
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Dag eurocent,
Drie mooie gedichten, heb ik met veel genoegen gelezen:
enigma: zovele diepzinnige vragen... komt er ooit een antwoord???
najaarszon: prachtige beschrijving, ik dacht er zojuist aan, toen ze even kwam piepen!
geheimpje: zo liefdevol en herkenbaar!
Dank voor al dit 'schoons'
groetjes van elisa20
Drie mooie gedichten, heb ik met veel genoegen gelezen:
enigma: zovele diepzinnige vragen... komt er ooit een antwoord???
najaarszon: prachtige beschrijving, ik dacht er zojuist aan, toen ze even kwam piepen!
geheimpje: zo liefdevol en herkenbaar!
Dank voor al dit 'schoons'
groetjes van elisa20
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Andermaal dank, elisa, voor je bemoedigende commentaar! Enigma was in opdracht geschreven, voor een vriend wiens 17-jarige zoon stierf aan leukemie. Het was een pijnlijke bevalling, dat gedicht. Welke antwoorden kan je als buitenstaander trouwens geven op de vele vragen waarmee die ouders hun hele leven lang zitten?
Zoals Bob Dylan doet in zijn 'Blowin' in the wind' stelde ik dus gewoon de vragen, om elke luisteraar/lezer de gelegenheid te bieden zelf via nadenken naar het antwoord toe te werken. Want antwoorden op deze vragen is moeilijker dan de vragen stellen. De vragen stellen is belangrijker dan ze te verdoezelen of te negeren...
Zelf vind ik de sleutel tot de hoop beschreven in de vier laatste regels.
Niets anders
Niets doet mijn hart
Met meer liefde kloppen
Niets kan ik minder weerstaan,
Niets laat mijn adem
Zo onverhoeds stoppen
En mijn pols weer sneller slaan
Dan het heerlijke momentje
Als dat kleine ventje
Zachtjes mijn hand aanraakt
hij me uit mijn dromen wekt
En de opa in mijn hart ontwaakt
En me mee naar de speeltuin trekt
Nooit werd mijn hand
Met zo veel verlangen omklemd
Of mijn sluimerend verstand
Zo gelukkig gestemd…
Zoals Bob Dylan doet in zijn 'Blowin' in the wind' stelde ik dus gewoon de vragen, om elke luisteraar/lezer de gelegenheid te bieden zelf via nadenken naar het antwoord toe te werken. Want antwoorden op deze vragen is moeilijker dan de vragen stellen. De vragen stellen is belangrijker dan ze te verdoezelen of te negeren...
Zelf vind ik de sleutel tot de hoop beschreven in de vier laatste regels.
Niets anders
Niets doet mijn hart
Met meer liefde kloppen
Niets kan ik minder weerstaan,
Niets laat mijn adem
Zo onverhoeds stoppen
En mijn pols weer sneller slaan
Dan het heerlijke momentje
Als dat kleine ventje
Zachtjes mijn hand aanraakt
hij me uit mijn dromen wekt
En de opa in mijn hart ontwaakt
En me mee naar de speeltuin trekt
Nooit werd mijn hand
Met zo veel verlangen omklemd
Of mijn sluimerend verstand
Zo gelukkig gestemd…
Frankie (zie ook blog onder deze naam)