Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Yna, 'twee koolmeesjes' heel leuk 
Rankje en Alter,
de ppt herinner ik mij heel goed, ik was nog heel kort op de sen.
Bedankt voor alle ppt'kes die jullie maakten op het prentenkabinet,
vier jaar een lange tijd en heel veel werk!
Schrijfster,
blij om jou hier terug te zien, ik heb zoveel te doen, mijn tijd is zo kostbaar maar ik zal proberen eerstdaags langs te komen.
Aan iedereen een fijn weekend!
....vervolg
Op Kerstavond werden we uitgenodigd bij vrienden in Johannesburg, er waren nog Vlamingen aanwezig. Daar maakten we voor het eerst kennis met Pater Samijn.
De vrienden woonden op het derde of vierde verdiep van een appartementsblok. Laat op de avond hoorden we een hels lawaai op straat. We keken door het raam, we zagen hele benden ‘swartmense’ met stokken, of waren dat een soort wapens, we hebben het nooit geweten. Ze liepen doorheen de straten, staken de stokken in de lucht waarbij ze luid riepen en af en toe zongen. Een angstaanjagend beeld, niemand van ons zou de straat durven opgaan, we zagen er ook geen blanken, Soweto werd losgelaten scheen het.
We hoorden van de pater dat veel Afrikanen dagga roken, een soort drug als hasjiesj om eventjes te kunnen ontsnappen aan de problemen, de werkloosheid, de armoede, de discriminatie. Ook het kafferbier werd duchtig gedronken.
Gelukkig konden we blijven overnachten in het appartement van de buren die verder in het land op familiebezoek waren. Ja Afrikaners zijn eigenlijk een gastvrij volk waar het blanken betreft!
’s Anderendaags bleken de straten verlaten, er lag overal afval.
Ik kreeg meer en meer wroeging dat er in het huurconctract van ons flatje een ‘boy’ was inbegrepen, ‘wie was ik wel?’ vroeg ik mij af, ‘ik ben jong ik wil zelf mijn werk doen, die mensen moeten hier mijn vuil niet komen opkuisen, langs de andere kant hadden die mensen werk al verdienden ze veel te weinig, het was beter dan niets. En toch begon ik er mij voor te schamen.
Toen we later verhuisden en een huis kochten in Silverton, Pretoria Oost, was het net de hemel op aarde. We leefden er buiten, het huis diende vooral om te slapen.
Maar ook hier doemde het spook van de apartheid snel op.
We begonnen meer en meer te twijfelen aan het ons zo ‘beloofde land’!
Apartheid, een systeem die indruist tegen gelijkwaardigheid van alle mensen, die gezinnen uit elkaar haalt. Hendrik Verwoerd, de grondlegger van het Apartheidssysteem, hij creëerde thuislanden waar de zwarte arbeiders naar de blanke steden mochten komen om te werken, hun families achterlatend. Zijn doel was de thuislanden onafhankelijkheid verlenen zodat de zwarten hun Zuid-Afrikaanse nationaliteit zouden verliezen en hun aantal enkel zou aangroeien in die thuislanden.
Het onderwijs was nog een ander probleem, ook daar heerste apartheid, scholen voor blankes, scholen voor nie-blankes. De scholen voor de zwarte kinderen waren beneden alle peil, de opleiding was enkel bestemd tot laag geschoolde arbeiders.
Verliefd zijn op iemand van een ander ras, een groot probleem! Men kon niet trouwen, samenwonen werd streng bestraft, het was een officieel misdrijf!
De praktijk van raciaal categoriseren bleek vooral voor de kleurlingen een groot probleem. De Population Registration Act die alle Zuid-Afrikanen dwong een ID-kaart met zijn of haar ras bij zich te dragen, de zogenaamde pasjeswet, verdeelde talloze gezinnen in verschillende rassen wat leidde tot splitsing van gezinnen op basis van afkomst.
Wordt vervolgd….
Rankje en Alter,
de ppt herinner ik mij heel goed, ik was nog heel kort op de sen.
Bedankt voor alle ppt'kes die jullie maakten op het prentenkabinet,
vier jaar een lange tijd en heel veel werk!
Schrijfster,
blij om jou hier terug te zien, ik heb zoveel te doen, mijn tijd is zo kostbaar maar ik zal proberen eerstdaags langs te komen.
Aan iedereen een fijn weekend!
....vervolg
Op Kerstavond werden we uitgenodigd bij vrienden in Johannesburg, er waren nog Vlamingen aanwezig. Daar maakten we voor het eerst kennis met Pater Samijn.
De vrienden woonden op het derde of vierde verdiep van een appartementsblok. Laat op de avond hoorden we een hels lawaai op straat. We keken door het raam, we zagen hele benden ‘swartmense’ met stokken, of waren dat een soort wapens, we hebben het nooit geweten. Ze liepen doorheen de straten, staken de stokken in de lucht waarbij ze luid riepen en af en toe zongen. Een angstaanjagend beeld, niemand van ons zou de straat durven opgaan, we zagen er ook geen blanken, Soweto werd losgelaten scheen het.
We hoorden van de pater dat veel Afrikanen dagga roken, een soort drug als hasjiesj om eventjes te kunnen ontsnappen aan de problemen, de werkloosheid, de armoede, de discriminatie. Ook het kafferbier werd duchtig gedronken.
Gelukkig konden we blijven overnachten in het appartement van de buren die verder in het land op familiebezoek waren. Ja Afrikaners zijn eigenlijk een gastvrij volk waar het blanken betreft!
’s Anderendaags bleken de straten verlaten, er lag overal afval.
Ik kreeg meer en meer wroeging dat er in het huurconctract van ons flatje een ‘boy’ was inbegrepen, ‘wie was ik wel?’ vroeg ik mij af, ‘ik ben jong ik wil zelf mijn werk doen, die mensen moeten hier mijn vuil niet komen opkuisen, langs de andere kant hadden die mensen werk al verdienden ze veel te weinig, het was beter dan niets. En toch begon ik er mij voor te schamen.
Toen we later verhuisden en een huis kochten in Silverton, Pretoria Oost, was het net de hemel op aarde. We leefden er buiten, het huis diende vooral om te slapen.
Maar ook hier doemde het spook van de apartheid snel op.
We begonnen meer en meer te twijfelen aan het ons zo ‘beloofde land’!
Apartheid, een systeem die indruist tegen gelijkwaardigheid van alle mensen, die gezinnen uit elkaar haalt. Hendrik Verwoerd, de grondlegger van het Apartheidssysteem, hij creëerde thuislanden waar de zwarte arbeiders naar de blanke steden mochten komen om te werken, hun families achterlatend. Zijn doel was de thuislanden onafhankelijkheid verlenen zodat de zwarten hun Zuid-Afrikaanse nationaliteit zouden verliezen en hun aantal enkel zou aangroeien in die thuislanden.
Het onderwijs was nog een ander probleem, ook daar heerste apartheid, scholen voor blankes, scholen voor nie-blankes. De scholen voor de zwarte kinderen waren beneden alle peil, de opleiding was enkel bestemd tot laag geschoolde arbeiders.
Verliefd zijn op iemand van een ander ras, een groot probleem! Men kon niet trouwen, samenwonen werd streng bestraft, het was een officieel misdrijf!
De praktijk van raciaal categoriseren bleek vooral voor de kleurlingen een groot probleem. De Population Registration Act die alle Zuid-Afrikanen dwong een ID-kaart met zijn of haar ras bij zich te dragen, de zogenaamde pasjeswet, verdeelde talloze gezinnen in verschillende rassen wat leidde tot splitsing van gezinnen op basis van afkomst.
Wordt vervolgd….
Laatst gewijzigd door gustilpe op 14 dec 2013, 19:28, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
.... vervolg
Silverton ligt in Pretoria Oost, er werd een nieuwe wijk gebouwd met een zestal verschillende types van huizen. Ondertussen hadden we andere Vlamingen leren kennen. Een koppel vrienden had zo'n huis gekocht en nam ons mee naar de wijk om de huizen te bekijken.
Ook wij kochten er een huis, een gewoon simpel alleenstaand huisje, het waren allemaal alleenstaande huizen, zoals overal eens buiten het stadscentrum.
toen was er slechts een lage afsluiting en een dak in golfplaten. Wisten jullie dat een pannendak niet sprak tegen een dak van golfplaten?
Nu wonen er zwarten, toentertijd ondenkbaar.
Voorbij onze wijk, wij woonden in het derde laatste huis, was er voor een honderd kilometer noordwaarts niets, gewoon braakliggende grond. Langs een andere kant lag op een paar kilometer de bantoe lokatie Mamelodi township.
ondertussen is er daar heel wat bijgebouwd, die witte huizen bovenaan waren er zeker niet.
In onze wijk woonden verscheidene Vlaamse gezinnen, een Nederlands gezin en twee Duitse families. Allemaal jonge mensen met kleine kindjes, er werden nog een heel aantal jonge spruiten geboren, wij pasten dan ook op elkaars kindjes indien nodig.
Hadden we geen geld, we waren de koning te rijk, het heerlijke klimaat, de vriendengroep, neen terug naar België was voor mij zeker geen optie, nooit of nooit had ik heimwee.
Nochtans het spook der apartheid was nu wel heel dichtbij. Zo wat elke dag kwam er wel een zwarte vrouw of man langs op zoek naar werk, zoals ik schreef, we waren voor hen de dichtstbijzijnde blanke wijk.
Nog altijd in volle vertrouwen liet ik op een dag mijn schoenen buiten aan de achterdeur staan.
Ik zag hen komen door het venster, twee zwarte vrouwen, ze deden het poortje van de afsluiting open en kwamen naar het huis. Ik dacht dat ze zouden kloppen op de voordeur, ik kon niet weg, op dat moment was ik mijn dochtertje aan het baden. Ik hoorde niets en zag hen een korte wijle later terug naar de straat lopen.
Groot was mijn verbazing toen ik later mijn schoenen niet meer zag, ik moest nog veel leren.
Vond ik het erg? Wel ja die schoenen, hush puppies, waren nogal duur, ik had ze nog maar pas gekocht toen we naar Zuid-Afrika vertrokken. Vanaf dat moment wist ik dat 'swartmense' altijd langs de achterdeur komen, 'blankes' langs de voordeur, 'swartes' langs de achterdeur.
Toen we het huis betrokken stelden we vast dat er zich langs de achterkant een toilet bevond,
zelfs voor het kleinste kamertje was er apartheid. Geen Afrikaner dacht er ook maar aan zijn/haar huisbediende het toilet binnen te laten gebruiken, wijzelf hielden er nooit rekening mee. Later toen ik een tijdje moest rusten tijdens een zwangerschap, en er een jong meisje kwam helpen kon zij gerust ook ons toilet gebruiken.
Dat is maar kleine apartheid, zoals de banken in de parken.' slegs blankes' de verschillende ingangen aan openbare gebouwen enz. niet te vergelijken met de grote apartheid van de 'thuislanden' maar toch werd je almaar geconfronteerd met de discriminatie ten opzichte van niet-blanken.
De buren rechts van ons waren puur 'Afrikaners' ze behoorden tot de NG-kerk (Nederduits gereformeerden), ze lieten zich laag dunkend uit over Afrikanen. De NG kerk vormde de grootste kerkgemeenschap in het land. Bij de eerste kennismaking vroegen ze 'tot watter kerk behoor julle?' Het ergste was als je tot geen kerk behoorde. Toen wij antwoorden tot de katholieke kerk kwam het minachtend antwoord o die roomsen, dat was ook al niet zo best.
Zij waren het uitverkoren volk, zo had ons Heer het gewild, dat haalden ze uit de bijbel, daar waren ze stellig van overtuigd. Wij noemden hen farizeeërs, 's zondags met hoed en handschoenen naar de kerkdienst, elke avond met de bijbel klaar voor het radio programma van de NG-kerk 'laat ons boeke vat' en ondertussen de medemensen in hun land discrimineren, of erger hen niet aanzien als mensen.
Word vervolgd......
Silverton ligt in Pretoria Oost, er werd een nieuwe wijk gebouwd met een zestal verschillende types van huizen. Ondertussen hadden we andere Vlamingen leren kennen. Een koppel vrienden had zo'n huis gekocht en nam ons mee naar de wijk om de huizen te bekijken.
Ook wij kochten er een huis, een gewoon simpel alleenstaand huisje, het waren allemaal alleenstaande huizen, zoals overal eens buiten het stadscentrum.
toen was er slechts een lage afsluiting en een dak in golfplaten. Wisten jullie dat een pannendak niet sprak tegen een dak van golfplaten?Nu wonen er zwarten, toentertijd ondenkbaar.
Voorbij onze wijk, wij woonden in het derde laatste huis, was er voor een honderd kilometer noordwaarts niets, gewoon braakliggende grond. Langs een andere kant lag op een paar kilometer de bantoe lokatie Mamelodi township.
ondertussen is er daar heel wat bijgebouwd, die witte huizen bovenaan waren er zeker niet.In onze wijk woonden verscheidene Vlaamse gezinnen, een Nederlands gezin en twee Duitse families. Allemaal jonge mensen met kleine kindjes, er werden nog een heel aantal jonge spruiten geboren, wij pasten dan ook op elkaars kindjes indien nodig.
Hadden we geen geld, we waren de koning te rijk, het heerlijke klimaat, de vriendengroep, neen terug naar België was voor mij zeker geen optie, nooit of nooit had ik heimwee.
Nochtans het spook der apartheid was nu wel heel dichtbij. Zo wat elke dag kwam er wel een zwarte vrouw of man langs op zoek naar werk, zoals ik schreef, we waren voor hen de dichtstbijzijnde blanke wijk.
Nog altijd in volle vertrouwen liet ik op een dag mijn schoenen buiten aan de achterdeur staan.
Ik zag hen komen door het venster, twee zwarte vrouwen, ze deden het poortje van de afsluiting open en kwamen naar het huis. Ik dacht dat ze zouden kloppen op de voordeur, ik kon niet weg, op dat moment was ik mijn dochtertje aan het baden. Ik hoorde niets en zag hen een korte wijle later terug naar de straat lopen.
Groot was mijn verbazing toen ik later mijn schoenen niet meer zag, ik moest nog veel leren.
Vond ik het erg? Wel ja die schoenen, hush puppies, waren nogal duur, ik had ze nog maar pas gekocht toen we naar Zuid-Afrika vertrokken. Vanaf dat moment wist ik dat 'swartmense' altijd langs de achterdeur komen, 'blankes' langs de voordeur, 'swartes' langs de achterdeur.
Toen we het huis betrokken stelden we vast dat er zich langs de achterkant een toilet bevond,
zelfs voor het kleinste kamertje was er apartheid. Geen Afrikaner dacht er ook maar aan zijn/haar huisbediende het toilet binnen te laten gebruiken, wijzelf hielden er nooit rekening mee. Later toen ik een tijdje moest rusten tijdens een zwangerschap, en er een jong meisje kwam helpen kon zij gerust ook ons toilet gebruiken.
Dat is maar kleine apartheid, zoals de banken in de parken.' slegs blankes' de verschillende ingangen aan openbare gebouwen enz. niet te vergelijken met de grote apartheid van de 'thuislanden' maar toch werd je almaar geconfronteerd met de discriminatie ten opzichte van niet-blanken.
De buren rechts van ons waren puur 'Afrikaners' ze behoorden tot de NG-kerk (Nederduits gereformeerden), ze lieten zich laag dunkend uit over Afrikanen. De NG kerk vormde de grootste kerkgemeenschap in het land. Bij de eerste kennismaking vroegen ze 'tot watter kerk behoor julle?' Het ergste was als je tot geen kerk behoorde. Toen wij antwoorden tot de katholieke kerk kwam het minachtend antwoord o die roomsen, dat was ook al niet zo best.
Zij waren het uitverkoren volk, zo had ons Heer het gewild, dat haalden ze uit de bijbel, daar waren ze stellig van overtuigd. Wij noemden hen farizeeërs, 's zondags met hoed en handschoenen naar de kerkdienst, elke avond met de bijbel klaar voor het radio programma van de NG-kerk 'laat ons boeke vat' en ondertussen de medemensen in hun land discrimineren, of erger hen niet aanzien als mensen.
Word vervolgd......
Laatst gewijzigd door gustilpe op 16 dec 2013, 15:37, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
.-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Norman, bedankt voor de mooie parel!
Monika, fijn dat je kwam lezen, bedankt hé!
...... vervolg
Regelmatig hoorden we ‘ze zijn weer bezig geweest deze nacht… er is weer ingebroken’.
De meeste 'swartes' hadden geen werk, waarvan moesten ze leven? We kwamen algauw tot de slotsom, als je niets hebt, als je in krot leeft zonder water, zonder elektriciteit, geen enkele voorziening hebt, als je kinderen geen toekomst schijnen te hebben, als je niet meetelt in de maatschappij, voortdurend gediscrimineerd wordt, als je kinderen honger lijden, als je witmense ziet leven in luxe, is het dan niet normaal dat er gestolen wordt? Voor hen was iedere blanke rijk.
Afrikanen mochten enkel overdag in de blanke wijk komen, zodra het donker was mochten ze niet meer gezien worden. Als je hen bij zonsondergang door onze wijk zag lopen kon je er bijna zeker van zijn dat ze op uitkijk waren en er ‘s nachts hier of daar zou ingebroken worden en zo groeide de haat verder en dieper.
Zekere dag kwam Daniël vragen te mogen werken in de tuin. Het gras was goed aan het groeien en vraagt veel werk. Gras was daar van een andere soort, (kikoeioe gras al weet ik niet of de schrijfwijze juist is) werd niet gezaaid maar geplant, gedurende de winter regent het nooit in Pretoria, elk plantje moet elke dag gegoten worden, het onkruid er van tussen gehaald enz.
Daniël was een jonge, mooie, vriendelijke man, we vonden het altijd spijtig iemand weg te sturen, hij mocht een dag komen werken. Zo herhaalde zich dat met tussentijden verscheidene malen. Op een dag kwam hij in de vooravond langs en vroeg hij schoenen. Wij, ter goeder trouw, gaven hem een paar schoenen van mijn man. In ruil moest hij ’s anderendaags komen werken. Daniël hebben we nooit meer gezien, spijtig, we waren van die man gaan houden, altijd vriendelijk, beleefd… we waren altijd goed voor hem, gaven hem te eten en toch had hij onze vriendschap beschaamd.
In het laatste huis van onze straat woonde een gezin uit Leuven, we waren er goed mee bevriend geraakt, geregeld pasten we op elkaars kindjes, af en toe kwamen we bij elkaar voor een ‘braai’ (bbq), soms haalden we een gezelschapsspel boven enz. Ze kozen een tuinbouwbedrijf om hun tuin aan te leggen. Een viertal Afrikanen kwamen er werken onder leiding van een blanke dame. De eerste dagen verliep alles goed doch op een dag…..
De achterdeur stond open, tussen de openstaande deur stond de koets met de baby. Onze vriendin ging een kijkje nemen naar de werken, toen ze terugkwam was de koets verplaatst…, ze ging wantrouwend binnen, noch in de woonkamer, noch in de keuken zag ze iemand, dan maar naar de slaapkamer… daar betrapte ze een man met haar revolver in de hand, die hij gevonden had in een kast (waarschijnlijk is dat een tip geweest van het meidje die er poetste, zo gebeurde het meestal). Hij was zo geschrokken dat hij de trekker overhaalde, gelukkig was de revolver niet geladen. Hij sprong op haar, gooide haar op het bed, duwde haar tussen bed en muur…. Gelukkig was zij een zeer sportieve vrouw, met veel kracht kon ze er onderuit komen.
Op dat moment wandelde ik met ons dochtertje doorheen de wijk. Ik zag een zwarte man in mijn richting aan het rennen, mijn Duitse buurman erachter met zijn wagen, hij had hulpkreten gehoord.
Hij gooide de man op de grond en sloeg hem, het toeval wou dat er net ook een zwarte ‘constabel’ (politieman) langskwam per fiets, hij sloeg de man in de boeien, ondertussen kwam de aangevallen vrouw er ook aan. De man lag nog op de grond, mag ik hem schoppen vroeg de vrouw, de agent haalde gewoon zijn schouders op, (ze waren dat blijkbaar gewoon) zij was over haar toeren en schopte hem, ik kon het niet aanzien. Daarna ging ik met de vrouw naar huis en hoorde het gehele verhaal.
Wat doet zo iets met een mens? En zo groeit de haat opnieuw en opnieuw van blank naar zwart, van zwart naar blank, een onomkeerbare kringloop.
En toch had ik ook te doen met de man. Elke Zuid-Afrikaner bezat een wapen, het ging die man waarschijnlijk enkel te doen om het stelen van het wapen. Maar hij was betrapt.
Niet dat ik zijn gedrag goedkeur natuurlijk maar het verschil tussen rassen was veel immens!
Wordt vervolgd….
Monika, fijn dat je kwam lezen, bedankt hé!
...... vervolg
Regelmatig hoorden we ‘ze zijn weer bezig geweest deze nacht… er is weer ingebroken’.
De meeste 'swartes' hadden geen werk, waarvan moesten ze leven? We kwamen algauw tot de slotsom, als je niets hebt, als je in krot leeft zonder water, zonder elektriciteit, geen enkele voorziening hebt, als je kinderen geen toekomst schijnen te hebben, als je niet meetelt in de maatschappij, voortdurend gediscrimineerd wordt, als je kinderen honger lijden, als je witmense ziet leven in luxe, is het dan niet normaal dat er gestolen wordt? Voor hen was iedere blanke rijk.
Afrikanen mochten enkel overdag in de blanke wijk komen, zodra het donker was mochten ze niet meer gezien worden. Als je hen bij zonsondergang door onze wijk zag lopen kon je er bijna zeker van zijn dat ze op uitkijk waren en er ‘s nachts hier of daar zou ingebroken worden en zo groeide de haat verder en dieper.
Zekere dag kwam Daniël vragen te mogen werken in de tuin. Het gras was goed aan het groeien en vraagt veel werk. Gras was daar van een andere soort, (kikoeioe gras al weet ik niet of de schrijfwijze juist is) werd niet gezaaid maar geplant, gedurende de winter regent het nooit in Pretoria, elk plantje moet elke dag gegoten worden, het onkruid er van tussen gehaald enz.
Daniël was een jonge, mooie, vriendelijke man, we vonden het altijd spijtig iemand weg te sturen, hij mocht een dag komen werken. Zo herhaalde zich dat met tussentijden verscheidene malen. Op een dag kwam hij in de vooravond langs en vroeg hij schoenen. Wij, ter goeder trouw, gaven hem een paar schoenen van mijn man. In ruil moest hij ’s anderendaags komen werken. Daniël hebben we nooit meer gezien, spijtig, we waren van die man gaan houden, altijd vriendelijk, beleefd… we waren altijd goed voor hem, gaven hem te eten en toch had hij onze vriendschap beschaamd.
In het laatste huis van onze straat woonde een gezin uit Leuven, we waren er goed mee bevriend geraakt, geregeld pasten we op elkaars kindjes, af en toe kwamen we bij elkaar voor een ‘braai’ (bbq), soms haalden we een gezelschapsspel boven enz. Ze kozen een tuinbouwbedrijf om hun tuin aan te leggen. Een viertal Afrikanen kwamen er werken onder leiding van een blanke dame. De eerste dagen verliep alles goed doch op een dag…..
De achterdeur stond open, tussen de openstaande deur stond de koets met de baby. Onze vriendin ging een kijkje nemen naar de werken, toen ze terugkwam was de koets verplaatst…, ze ging wantrouwend binnen, noch in de woonkamer, noch in de keuken zag ze iemand, dan maar naar de slaapkamer… daar betrapte ze een man met haar revolver in de hand, die hij gevonden had in een kast (waarschijnlijk is dat een tip geweest van het meidje die er poetste, zo gebeurde het meestal). Hij was zo geschrokken dat hij de trekker overhaalde, gelukkig was de revolver niet geladen. Hij sprong op haar, gooide haar op het bed, duwde haar tussen bed en muur…. Gelukkig was zij een zeer sportieve vrouw, met veel kracht kon ze er onderuit komen.
Op dat moment wandelde ik met ons dochtertje doorheen de wijk. Ik zag een zwarte man in mijn richting aan het rennen, mijn Duitse buurman erachter met zijn wagen, hij had hulpkreten gehoord.
Hij gooide de man op de grond en sloeg hem, het toeval wou dat er net ook een zwarte ‘constabel’ (politieman) langskwam per fiets, hij sloeg de man in de boeien, ondertussen kwam de aangevallen vrouw er ook aan. De man lag nog op de grond, mag ik hem schoppen vroeg de vrouw, de agent haalde gewoon zijn schouders op, (ze waren dat blijkbaar gewoon) zij was over haar toeren en schopte hem, ik kon het niet aanzien. Daarna ging ik met de vrouw naar huis en hoorde het gehele verhaal.
Wat doet zo iets met een mens? En zo groeit de haat opnieuw en opnieuw van blank naar zwart, van zwart naar blank, een onomkeerbare kringloop.
En toch had ik ook te doen met de man. Elke Zuid-Afrikaner bezat een wapen, het ging die man waarschijnlijk enkel te doen om het stelen van het wapen. Maar hij was betrapt.
Niet dat ik zijn gedrag goedkeur natuurlijk maar het verschil tussen rassen was veel immens!
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
"Zuid-Afrika en jullie verblijf daar". Ik herinner me dat je er vroeger ook reeds over vertelde.
Intussen is er veel veranderd, weg apartheid? Is dat echt zo?
Misschien wel tussen zwart en blank.
Maar 2 zwarten uit andere Afrikaanse landen vertellen me dat ze er echt niet welkom zijn.
Eén is van Zimbadwe, de andere van Congo. Hij is seminarist en student Theologie.
Hij zegt ook dat katholieken het er niet gemakkelijk hebben.
Pas als we elkeen zullen zien als broer of zus, zal Gods Rijk van vrede waar worden.
Dat is mijn wens, voor iedereen, maar ook voor je geliefde Zuid-Afrika.
Mooie kerstdagen in gezin en familie.
liefs,
ria
Intussen is er veel veranderd, weg apartheid? Is dat echt zo?
Misschien wel tussen zwart en blank.
Maar 2 zwarten uit andere Afrikaanse landen vertellen me dat ze er echt niet welkom zijn.
Eén is van Zimbadwe, de andere van Congo. Hij is seminarist en student Theologie.
Hij zegt ook dat katholieken het er niet gemakkelijk hebben.
Pas als we elkeen zullen zien als broer of zus, zal Gods Rijk van vrede waar worden.
Dat is mijn wens, voor iedereen, maar ook voor je geliefde Zuid-Afrika.
Mooie kerstdagen in gezin en familie.
liefs,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Dag Gustilpe
Met de zoon zal het zeer lang duren eer hij terug normaal kan zien, maar het komt goed.. wat hij verboden is 12 maanden geen pc of beeldscherm, zo min mogelijk schrijven of proberen te lezen.. wanneer hij met de auto terug mag rijden??
ne dikke merci voor je steun.. assa
ik kom later lezen, zeker weten.
Met de zoon zal het zeer lang duren eer hij terug normaal kan zien, maar het komt goed.. wat hij verboden is 12 maanden geen pc of beeldscherm, zo min mogelijk schrijven of proberen te lezen.. wanneer hij met de auto terug mag rijden??
ne dikke merci voor je steun.. assa
ik kom later lezen, zeker weten.
Groetjes van assa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Ria,
onder de zwarten in Zuid-Afrika zitten heel veel buitenlanders, ze wonen in erbarmelijke omstandigheden, hebben geen rechten, zijn in feite illegalen, men weet niet wat er mee aan te vangen.
Is apartheid verdwenen? in theorie wel, wellicht meer in de jongere generatie, maar Afrikaners in onze generatie die zullen nooit zwarten als hun gelijken zien, het zal veel te diep. Apartheid is er nu ook tussen rijke en arme zwarten.
Begrijpelijk dat men weigerachtig staat om nog meer buitenlandse Afrikanen binnen te laten. Katholieken zijn een minderheid slechts een 6 à 7%.
Krakje,
je bracht een mooi lenteplaatje mee, we verlangen er reeds naar of toch niet dan zijn we weeral een stukje ouder.
skywalker,
ja ik weet dat bo'ke het zeer druk heeft, fijn wat ze allemaal doet hé en ook fijn dat jij komt lezen in haar plaats en haar alles doorvertelt, groetjes aan bo'ke hé
Assa'ke,
blij dat jouw zoon volledig zal herstellen. Ik wens hem en jullie heel veel moed om die langdurige tijd naar genezing door te komen, niet gemakkelijk!
Het bijzonderste is dat het zal goed komen hé!
veel sterkte!
aan iedereen een zeer fijne avond en een lieve dankjewel!
gustilpe
onder de zwarten in Zuid-Afrika zitten heel veel buitenlanders, ze wonen in erbarmelijke omstandigheden, hebben geen rechten, zijn in feite illegalen, men weet niet wat er mee aan te vangen.
Is apartheid verdwenen? in theorie wel, wellicht meer in de jongere generatie, maar Afrikaners in onze generatie die zullen nooit zwarten als hun gelijken zien, het zal veel te diep. Apartheid is er nu ook tussen rijke en arme zwarten.
Begrijpelijk dat men weigerachtig staat om nog meer buitenlandse Afrikanen binnen te laten. Katholieken zijn een minderheid slechts een 6 à 7%.
Krakje,
je bracht een mooi lenteplaatje mee, we verlangen er reeds naar of toch niet dan zijn we weeral een stukje ouder.
skywalker,
ja ik weet dat bo'ke het zeer druk heeft, fijn wat ze allemaal doet hé en ook fijn dat jij komt lezen in haar plaats en haar alles doorvertelt, groetjes aan bo'ke hé
Assa'ke,
blij dat jouw zoon volledig zal herstellen. Ik wens hem en jullie heel veel moed om die langdurige tijd naar genezing door te komen, niet gemakkelijk!
Het bijzonderste is dat het zal goed komen hé!
veel sterkte!
aan iedereen een zeer fijne avond en een lieve dankjewel!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
YNA - Lid geworden op: 24 mar 2009, 20:34
- Locatie: Vl. Brabant
Gustilpe,
Ik wens je nog een fijne avond !
groetjes
Met Kerstmis en Nieuwjaar wordt er gefeest
in familiekring nog wel het meest
geschenkjes kopen voor mekaar
dat gebeurt dan zo elk jaar
er heerst een heel prettige geest.
Alles wordt die dagen fel overdreven
sommigen gaan dan boven hun stand leven
ze kopen er maar op los
en doen alles binnen in het gros
hun rekeningen zijn om van te beven.
Yna
Ik wens je nog een fijne avond !
groetjes
Met Kerstmis en Nieuwjaar wordt er gefeest
in familiekring nog wel het meest
geschenkjes kopen voor mekaar
dat gebeurt dan zo elk jaar
er heerst een heel prettige geest.
Alles wordt die dagen fel overdreven
sommigen gaan dan boven hun stand leven
ze kopen er maar op los
en doen alles binnen in het gros
hun rekeningen zijn om van te beven.
Yna
Wees blij en geniet.
