tussen HEMEL en AARDE
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
Wonder
Waar zal ik zoeken
Naar het wonder in de dingen
Naar de geheimen
Van zijn eindeloos plan
Als ik van alle teksten
Die de vogels zingen
Niet eens één enkele
Lettergreep begrijpen kan
Toon Hermans
Waar zal ik zoeken
Naar het wonder in de dingen
Naar de geheimen
Van zijn eindeloos plan
Als ik van alle teksten
Die de vogels zingen
Niet eens één enkele
Lettergreep begrijpen kan
Toon Hermans
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
DE MOERBEITOPPEN RUISTEN
‘De moerbeitoppen ruisten;’
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;
Sprak tot mij in den stillen,
Den stillen nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en ontstelden,
Verdreef hij zacht.
Hij liet zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
’k Voelde in zijn vaderarmen
Mij koestren en beschermen,
En sluimerde in.
Den morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij.
Nicolaas Beets
‘De moerbeitoppen ruisten;’
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;
Sprak tot mij in den stillen,
Den stillen nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en ontstelden,
Verdreef hij zacht.
Hij liet zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
’k Voelde in zijn vaderarmen
Mij koestren en beschermen,
En sluimerde in.
Den morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij.
Nicolaas Beets
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Maria-Christina,
Toon Hermans was de favoriete "mens" van mijn vader die
niet alleen zijn humor apprecieerde maar ook de man in zijn
totaliteit. Hij was polyvalent, gevoelig, sarcastisch maar nooit
destructief en na zijn hartinfarct, schreef hij prachtige teksten
over zijn ervaringen, zijn evolutie en zijn geloof die niet blinde-
lings was maar nuchter en heel zuiver.
Ben blij dat je zijn teksten ook plaatst in jouw topic. Toon mag
er zeker zijn, bedankt !
Doe zo verder, Maria- Christina ; ik zal dikwijls langskomen en
genieten van de mooie gedichten en plaatjes.
Veel liefs van Bosrankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Maria-Christina,
Johana-Maria ken je nog niet maar ik wist dat zij
heel graag naar je topic je mooie teksten en gedichten
zou komen lezen !
Wij zullen nog allemaal mooie momenten beleven op
poëzie
Veel liefs van Bosrankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
Het Zonnelied
Fransiscus van Assisi (1182-1228)
Wees geloofd, mijn Heer
door al Uw schepselen
vooral door broeder zon,
die de dag brengt en ons beschijnt;
schoon is hij
en stralend in grote luister:
van U, Allerhoogste, ons een gelijkenis.
Wees geloofd, mijn Heer,
door zuster maan en de sterren,
aan de hemel heeft U ze gezet,
klaar, kostbaar en mooi.
Wees geloofd, mijn Heer,
door broeder wind en de luchten
en wolken en heldere hemel
en ook door weer,
dat gij Uw schepselen geeft.
Wees geloofd, mijn Heer
door zuster water,
zo nuttig en nederig
zo kostelijk en kuis.
Wees geloofd, mijn Heer,
door broeder vuur,
door wie U de nacht laat verlichten.
Schoon is hij en vrolijk
en krachtig en sterk.
Wees geloofd, mijn Heer,
door onze zuster, moeder aarde,
die ons draagt en voedt en ons
velerlei vruchten schenkt
en kleurige bloemen en gras.
Wees geloofd, mijn Heer, door hen die
om Uw liefdes wil vergeven,
die onzekerheid en verdriet verdragen.
Zalig zij die in vrede volharden.
Zij worden door U gekroond.
Wees geloofd, mijn Heer,
door onze zuster, de lijfelijke dood.
Zalig degenen die zij verzoend vindt
met Uw heiligste wil.
Hen kan de tweede dood niet deren.
Looft en prijst mijn Heer!
ik wens ieder een mooi en zonnig weekend toe
Fransiscus van Assisi (1182-1228)
Wees geloofd, mijn Heer
door al Uw schepselen
vooral door broeder zon,
die de dag brengt en ons beschijnt;
schoon is hij
en stralend in grote luister:
van U, Allerhoogste, ons een gelijkenis.
Wees geloofd, mijn Heer,
door zuster maan en de sterren,
aan de hemel heeft U ze gezet,
klaar, kostbaar en mooi.
Wees geloofd, mijn Heer,
door broeder wind en de luchten
en wolken en heldere hemel
en ook door weer,
dat gij Uw schepselen geeft.
Wees geloofd, mijn Heer
door zuster water,
zo nuttig en nederig
zo kostelijk en kuis.
Wees geloofd, mijn Heer,
door broeder vuur,
door wie U de nacht laat verlichten.
Schoon is hij en vrolijk
en krachtig en sterk.
Wees geloofd, mijn Heer,
door onze zuster, moeder aarde,
die ons draagt en voedt en ons
velerlei vruchten schenkt
en kleurige bloemen en gras.
Wees geloofd, mijn Heer, door hen die
om Uw liefdes wil vergeven,
die onzekerheid en verdriet verdragen.
Zalig zij die in vrede volharden.
Zij worden door U gekroond.
Wees geloofd, mijn Heer,
door onze zuster, de lijfelijke dood.
Zalig degenen die zij verzoend vindt
met Uw heiligste wil.
Hen kan de tweede dood niet deren.
Looft en prijst mijn Heer!
ik wens ieder een mooi en zonnig weekend toe
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
ZON
Heer,
het is niet overdreven
dat men de aarde
ook wel eens een dal van tranen noemt.
Toch hebt U diezelfde aarde
veel blijheid ingeschapen.
Er is zoveel vrolijkheid
in de zonnige tinten
van bomen, planten en bloemen
en ook de blijheid in ons
komt van U.
Leg mij een vrolijk gebed
in de mond, Heer,
een lied
een melodie van dankbaarheid
opgetogen woorden
over het goede van dit leven.
Leer mij bidden
als de hemel donkert, Heer,
maar aanvaard ook mijn blijheid als een
gebed.
Toon Hermans
Heer,
het is niet overdreven
dat men de aarde
ook wel eens een dal van tranen noemt.
Toch hebt U diezelfde aarde
veel blijheid ingeschapen.
Er is zoveel vrolijkheid
in de zonnige tinten
van bomen, planten en bloemen
en ook de blijheid in ons
komt van U.
Leg mij een vrolijk gebed
in de mond, Heer,
een lied
een melodie van dankbaarheid
opgetogen woorden
over het goede van dit leven.
Leer mij bidden
als de hemel donkert, Heer,
maar aanvaard ook mijn blijheid als een
gebed.
Toon Hermans
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
Ze kwamen elkaar tegen,
ergens onderweg.
Hij droeg een zware koffer,
vol met schatten die
een mens zo rijk maken.
Zij liep door de velden
op hem toe. Ook haar
reistas was zwaar gevuld.
“ Dag lieve medemens,
zo vroeg reeds op weg;
zullen we een eindje
samen stappen?”
Toen de zon hoog
aan de hemel stond,
besloten ze halt te houden
en te verpozen.
Zij haalde haar knapzak boven
en bood hem die aan.
Zijn veldfles was gevuld
met heerlijk fris water en
het brood dat hij
bij zich droeg, smaakte
als een festijn.
Zo zaten zij daar,
een beetje in de schaduw, want
ze waren niet meer zo jong.
Overal was vrede.
Voldaan legden ze zich
naast elkaar in het sappige gras
en keken naar de blauwe lucht,
naar de vogels, de vlinders
en de duizenden veldbloemen
in een harmonisch kleurenspel.
" Dit is het paradijs," fluisterden ze
tegen elkaar.
Pas nog waren ze vreemden,
maar in het brood
dat ze met elkaar deelden
werden zij vrienden en tochtgenoten.
En terwijl zijn ogen de vlucht
van de leeuwerik volgde,
dommelde zij in en ze droomde…
“ lieve vriend,” zei ze
- nieuwsgierig – als alle vrouwen zijn,
“ willen we onze koffers ruilen?”
" Nu ik jou heb ontmoet weet ik
dat jij een goed mens bent.
Ik ben nieuwsgierig naar de
mooie dingen in jouw koffer.
Als jij het wil schenk ik jou
mijn reistas. Hij is niet nieuw,
ik draag hem al vele jaren mee,
maar hij is solide en gevuld
met dierbare schatten die ik
tijdens mijn lange tocht
gekregen en verzameld heb.”
De zon had de top van hoge eik,
waaronder zij te rusten lagen, bereikt.
Een felle zonnestraal deed haar ontwaken
en... ze vertelde hem haar droom.
Hij lachte als een verlegen
schoolkameraad en zei:
“ Heel de weg reeds
vraag ik mij af, waarom jij zo’n
zware reistas meedraagt.
Goed, laten wij elkaars
bezittingen bewonderen.”
“Jij mag beginnen,”
“…neen jij! “
Groot was hun verbazing
als ze elkaars schatten
te voorschijn haalden:
Vriendschap – Liefde – Eerbied
Genegenheid – Dienstbaarheid –
Hoop – Inzet - Verdraagzaamheid...
Wat hadden ze veel met elkaar gemeen.
Soms was de verpakking wat anders,
maar de inhoud bleek dezelfde.
Toen ze alles netjes naast elkaar
hadden gelegd, zei ze:
“ maak jij dit pakje even open.
Dit was voor mij een belangrijk geschenk.”
Nerveus, omdat hij deelgenoot
mocht zijn, opende hij het koordje.
Het pakje was niet groot,
maar woog wel zwaar.
Toen ze merkte dat hij aarzelde, zei ze
“ kom ik zal je helpen.”
En daar lag het dan, een
klein gouden hart, schitterend
in de zonnestralen,
de gegraveerde letters lichtten op:
“JHS “,
en aan de andere zijde:
“ Ik geloof “
“ Dit kleinood kreeg ik toen ik twaalf was,”
vertelde ze, “bij mijn Vormsel.”
Hij keek haar aan met een verraste blik
en zei toen zacht:
“ ik ben God kwijtgeraakt, onderweg.”
Zij nam zijn arm en haar stem klonk oprecht:
“ jij bent mijn vriend – kom laten we
verder gaan, want de weg is nog lang.”
Ze droegen elkaars bagage,
nooit had die lichter gewogen.
MARIA-Christina
25.09.06
ergens onderweg.
Hij droeg een zware koffer,
vol met schatten die
een mens zo rijk maken.
Zij liep door de velden
op hem toe. Ook haar
reistas was zwaar gevuld.
“ Dag lieve medemens,
zo vroeg reeds op weg;
zullen we een eindje
samen stappen?”
Toen de zon hoog
aan de hemel stond,
besloten ze halt te houden
en te verpozen.
Zij haalde haar knapzak boven
en bood hem die aan.
Zijn veldfles was gevuld
met heerlijk fris water en
het brood dat hij
bij zich droeg, smaakte
als een festijn.
Zo zaten zij daar,
een beetje in de schaduw, want
ze waren niet meer zo jong.
Overal was vrede.
Voldaan legden ze zich
naast elkaar in het sappige gras
en keken naar de blauwe lucht,
naar de vogels, de vlinders
en de duizenden veldbloemen
in een harmonisch kleurenspel.
" Dit is het paradijs," fluisterden ze
tegen elkaar.
Pas nog waren ze vreemden,
maar in het brood
dat ze met elkaar deelden
werden zij vrienden en tochtgenoten.
En terwijl zijn ogen de vlucht
van de leeuwerik volgde,
dommelde zij in en ze droomde…
“ lieve vriend,” zei ze
- nieuwsgierig – als alle vrouwen zijn,
“ willen we onze koffers ruilen?”
" Nu ik jou heb ontmoet weet ik
dat jij een goed mens bent.
Ik ben nieuwsgierig naar de
mooie dingen in jouw koffer.
Als jij het wil schenk ik jou
mijn reistas. Hij is niet nieuw,
ik draag hem al vele jaren mee,
maar hij is solide en gevuld
met dierbare schatten die ik
tijdens mijn lange tocht
gekregen en verzameld heb.”
De zon had de top van hoge eik,
waaronder zij te rusten lagen, bereikt.
Een felle zonnestraal deed haar ontwaken
en... ze vertelde hem haar droom.
Hij lachte als een verlegen
schoolkameraad en zei:
“ Heel de weg reeds
vraag ik mij af, waarom jij zo’n
zware reistas meedraagt.
Goed, laten wij elkaars
bezittingen bewonderen.”
“Jij mag beginnen,”
“…neen jij! “
Groot was hun verbazing
als ze elkaars schatten
te voorschijn haalden:
Vriendschap – Liefde – Eerbied
Genegenheid – Dienstbaarheid –
Hoop – Inzet - Verdraagzaamheid...
Wat hadden ze veel met elkaar gemeen.
Soms was de verpakking wat anders,
maar de inhoud bleek dezelfde.
Toen ze alles netjes naast elkaar
hadden gelegd, zei ze:
“ maak jij dit pakje even open.
Dit was voor mij een belangrijk geschenk.”
Nerveus, omdat hij deelgenoot
mocht zijn, opende hij het koordje.
Het pakje was niet groot,
maar woog wel zwaar.
Toen ze merkte dat hij aarzelde, zei ze
“ kom ik zal je helpen.”
En daar lag het dan, een
klein gouden hart, schitterend
in de zonnestralen,
de gegraveerde letters lichtten op:
“JHS “,
en aan de andere zijde:
“ Ik geloof “
“ Dit kleinood kreeg ik toen ik twaalf was,”
vertelde ze, “bij mijn Vormsel.”
Hij keek haar aan met een verraste blik
en zei toen zacht:
“ ik ben God kwijtgeraakt, onderweg.”
Zij nam zijn arm en haar stem klonk oprecht:
“ jij bent mijn vriend – kom laten we
verder gaan, want de weg is nog lang.”
Ze droegen elkaars bagage,
nooit had die lichter gewogen.
MARIA-Christina
25.09.06
Laatst gewijzigd door Maria-Christina op 25 sep 2006, 20:15, 1 keer totaal gewijzigd.
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
Ik hunker naar de tijd
dat ik zo blij vertrouwde
en als een sterke rots
op Vaders wijsheid bouwde.
Wist niemand hoe het moest,
ik kwam een uitkomst tegen.
Mijn leven was een gang
van zegening op zegen.
Er was geen hinderpaal
of ’k wist hem te verwinnen
en zei:”Je moet zoiets
altijd met God beginnen!”
Was alles troost’loos zwart,
ik zag dat er ook wit was
en aan het tunneleind
ineens weer helder zicht was.
Misschien moet ik maar eens
terug naar vroeg’re dagen
en in mijn binnenhuis
om meer vertrouwen vragen,
met ramen wagenwijd
Gods warmte binnenlaten.
’t Is beter dat je’t voelt,
dan er slechts over praten!
Frits Deubel
dat ik zo blij vertrouwde
en als een sterke rots
op Vaders wijsheid bouwde.
Wist niemand hoe het moest,
ik kwam een uitkomst tegen.
Mijn leven was een gang
van zegening op zegen.
Er was geen hinderpaal
of ’k wist hem te verwinnen
en zei:”Je moet zoiets
altijd met God beginnen!”
Was alles troost’loos zwart,
ik zag dat er ook wit was
en aan het tunneleind
ineens weer helder zicht was.
Misschien moet ik maar eens
terug naar vroeg’re dagen
en in mijn binnenhuis
om meer vertrouwen vragen,
met ramen wagenwijd
Gods warmte binnenlaten.
’t Is beter dat je’t voelt,
dan er slechts over praten!
Frits Deubel
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Maria-Christina, kan ik jou plezier doen met een mooi gedicht? liefs van ria
WATERMERK
“Weer boog Hij zich voorover en
schreef op de grond”(Joh. 8,8)
Toen de man in het zand schreef,
schreef hij het verleden weg
en in zijn gebaar verzamelde hij
het spreken en lijden, het zachte zwijgen:
dimensie van tederheid
je zag het aan de glooiing van zijn rug
een vreemd verdriet lag in de schaduw
van zijn schouders hoewel het licht
als water, als een glimlach
uit zijn handen liep
Het was toen dat zijn adem
als een leeuwerik op de wind klom,
het zand zijn woorden vol schroom
verstrooide, als stuifmeel
Het werd avond en toen de ochtend kwam
lag zijn signatuur als een watermerk
in het wezen van alle dingen,
die trillen in herinnering –
Diana Freys
WATERMERK
“Weer boog Hij zich voorover en
schreef op de grond”(Joh. 8,8)
Toen de man in het zand schreef,
schreef hij het verleden weg
en in zijn gebaar verzamelde hij
het spreken en lijden, het zachte zwijgen:
dimensie van tederheid
je zag het aan de glooiing van zijn rug
een vreemd verdriet lag in de schaduw
van zijn schouders hoewel het licht
als water, als een glimlach
uit zijn handen liep
Het was toen dat zijn adem
als een leeuwerik op de wind klom,
het zand zijn woorden vol schroom
verstrooide, als stuifmeel
Het werd avond en toen de ochtend kwam
lag zijn signatuur als een watermerk
in het wezen van alle dingen,
die trillen in herinnering –
Diana Freys
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
De vriendenboom
Ergens op de wereld staat een levensboom
een sterke boom,
de vriendenboom.
Eén die niet van zon en regen leeft
maar van een beetje tederheid,
vriendschap en genegenheid
we zijn het langzaamaan vergeten.
't Is misschien een onvervulde kinderdroom,
die boom van mij,
de vriendenboom
maar hij zou er moeten wezen.
Overal waar mensen samen zijn
arm of rijk en groot of klein
dat moest de hele wereld weten
Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken
staat hij heel dichtbij misschien
kun je 'm uit je venster zien
maar hij staat nergens in de boeken
Als je durft te leven zonder angst of schroom,
dan groeit hij wel
de vriendenboom
En je zult het met me eens zijn:
't allermooiste van de hele schepping
is de vriendenboom
Martine Bijl
Ergens op de wereld staat een levensboom
een sterke boom,
de vriendenboom.
Eén die niet van zon en regen leeft
maar van een beetje tederheid,
vriendschap en genegenheid
we zijn het langzaamaan vergeten.
't Is misschien een onvervulde kinderdroom,
die boom van mij,
de vriendenboom
maar hij zou er moeten wezen.
Overal waar mensen samen zijn
arm of rijk en groot of klein
dat moest de hele wereld weten
Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken
staat hij heel dichtbij misschien
kun je 'm uit je venster zien
maar hij staat nergens in de boeken
Als je durft te leven zonder angst of schroom,
dan groeit hij wel
de vriendenboom
En je zult het met me eens zijn:
't allermooiste van de hele schepping
is de vriendenboom
Martine Bijl
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
In het gelaat
In het gelaat van elke uitgebuite boer
In het gelaat van elke jonge werkloze
In het gelaat van elk hongerig kind
In het gelaat van elke onderbetaalde mijnwerker
In het gelaat van elke ontslagen arbeider
In het gelaat van elke weggedrukte Indio
In het gelaat is God meer aanwezig
dan in een kerkgebouw van baksteen.
Een klap in het gelaat van de uitgebuite boer
In het gelaat van de jonge werkloze
In het gelaat van het hongerig kind
In het gelaat van de onderbetaalde mijnwerker
In het gelaat van de ontslagen arbeider
In het gelaat van de weggedrukte Indio
is een klap in het gelaat van de Heer.
(christelijk volkslied uit Bolivia)
FOTO: FONS HENDRIKSEN - Guatemala
In het gelaat van elke uitgebuite boer
In het gelaat van elke jonge werkloze
In het gelaat van elk hongerig kind
In het gelaat van elke onderbetaalde mijnwerker
In het gelaat van elke ontslagen arbeider
In het gelaat van elke weggedrukte Indio
In het gelaat is God meer aanwezig
dan in een kerkgebouw van baksteen.
Een klap in het gelaat van de uitgebuite boer
In het gelaat van de jonge werkloze
In het gelaat van het hongerig kind
In het gelaat van de onderbetaalde mijnwerker
In het gelaat van de ontslagen arbeider
In het gelaat van de weggedrukte Indio
is een klap in het gelaat van de Heer.
(christelijk volkslied uit Bolivia)
FOTO: FONS HENDRIKSEN - Guatemala
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
De kern van alle dingen
is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen.
Ons lied is kort en broos.
En donker zingt mijn bloed,
van heimwee zwaar doorwogen.
Ik zeil langs regenbogen
Gods stilte tegemoet.
Felix Timmermans
is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen.
Ons lied is kort en broos.
En donker zingt mijn bloed,
van heimwee zwaar doorwogen.
Ik zeil langs regenbogen
Gods stilte tegemoet.
Felix Timmermans
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
HET ZONNELICHT IS NEERGEDAALD
Het zonnelicht is neergedaald
en 't gaat bij andere lieden,
verwacht en welkom-weer onthaald,
de dag hun doen geschieden.
Het morgent daar, het avondt hier,
en wonderschone verven
zie 'k wentelen in het westervier,
en stille, stille sterven.
't Was rood eerst, helder paars weldra;
en, blauw- en blauwerwendig,
door al de hemelen heerst daarna
één duisterzijn bestendig.
Noch nacht en is 't noch dag: het vier
der zonne is schaars geweken,
of, helpzaam wordt de keerse hier,
daar de avondzonne ontsteken.
Het pinkoogt, of 't een meisken waar'
dat wenen wilt, van verre,
nu zuid, nu noord, nu hier, nu daar
een nieuwgeboren sterre.
Dan, waar ik sta, zie 'k, om end om,
Gods legerwachten waken;
en, in die eindloos wijden kom,
al 's hemels diepten blaken.
Hoe bang ben ik! 'k En durf bijkans
mijne ogen niet betrouwen,
o Here, op uwe sterrenglans:
hoe zal ik U aanschouwen?
Guido Gezelle
Foto: JAN KOEMAN
Het zonnelicht is neergedaald
en 't gaat bij andere lieden,
verwacht en welkom-weer onthaald,
de dag hun doen geschieden.
Het morgent daar, het avondt hier,
en wonderschone verven
zie 'k wentelen in het westervier,
en stille, stille sterven.
't Was rood eerst, helder paars weldra;
en, blauw- en blauwerwendig,
door al de hemelen heerst daarna
één duisterzijn bestendig.
Noch nacht en is 't noch dag: het vier
der zonne is schaars geweken,
of, helpzaam wordt de keerse hier,
daar de avondzonne ontsteken.
Het pinkoogt, of 't een meisken waar'
dat wenen wilt, van verre,
nu zuid, nu noord, nu hier, nu daar
een nieuwgeboren sterre.
Dan, waar ik sta, zie 'k, om end om,
Gods legerwachten waken;
en, in die eindloos wijden kom,
al 's hemels diepten blaken.
Hoe bang ben ik! 'k En durf bijkans
mijne ogen niet betrouwen,
o Here, op uwe sterrenglans:
hoe zal ik U aanschouwen?
Guido Gezelle
Foto: JAN KOEMAN
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
Dat bij Guido Gezelle als priester-dichter zijn gedichten dikwijls diep religieus zijn is niet meer dan normaal.
Maar ook bij Felix Timmermans vinden wij diezelfde inspiratie terug. Zeker in zijn gedichten die gebundeld werden in ADAGIO
U zult hier in de toekomst regelmatig gedichten - van beide grote dichters - kunnen lezen.
Ik wens U nog een fijne dag,
MARIA-Christina
Dit is een bijzonder verschijnsel dat alleen in de weken rond 21 juni (de kortste nacht) kan worden waargenomen. Jan Koeman maakte deze mooie opname.
Maar ook bij Felix Timmermans vinden wij diezelfde inspiratie terug. Zeker in zijn gedichten die gebundeld werden in ADAGIO
U zult hier in de toekomst regelmatig gedichten - van beide grote dichters - kunnen lezen.
Ik wens U nog een fijne dag,
MARIA-Christina
Dit is een bijzonder verschijnsel dat alleen in de weken rond 21 juni (de kortste nacht) kan worden waargenomen. Jan Koeman maakte deze mooie opname.
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
De dag van Eden
In memoriam matris
Als ik vanavond thuiskom ben je weg.
Ik zal de tuin inlopen rokend en verdrietig
om al het liefs dat ik je wilde zeggen.
Je zwarte stoel staat in het erwtenbed.
Je zat er vaak tussen twee beurten in
nog met je handen aan de groene lussen
een uur vol gras en vogels uit te rusten,
de druppels zweet al haastig weggewist.
Een fijne sluier zand ligt op je stoel.
Ik zal hem in spiraaltjes openblazen.
Want je bent weg, ik moet mij nooit meer haasten.
Voor hoeveel jaren is dat nu voorgoed.
Ik keek door het venster maar je was er niet.
De kamer schijnt eensklaps te groot geworden
met weggeschoven stoelen, lege borden.
Je bril ligt in je boek, vergeet hem niet.
Van ergens dringt je stem nog tot mij door.
Ik weet het al, je bent waarschijnlijk boven,
ik zal het kraken van de treden horen,
je woorden zijn je altijd even voor.
De deur staat op een kier, je komt terug
je was alleen maar weg om iets te halen.
Het duurt wel lang, mijn ogen staan vol tranen,
een onverdacht verdriet achter je rug.
Anton van Wilderode
uit: De dag van Eden.
In memoriam matris
Als ik vanavond thuiskom ben je weg.
Ik zal de tuin inlopen rokend en verdrietig
om al het liefs dat ik je wilde zeggen.
Je zwarte stoel staat in het erwtenbed.
Je zat er vaak tussen twee beurten in
nog met je handen aan de groene lussen
een uur vol gras en vogels uit te rusten,
de druppels zweet al haastig weggewist.
Een fijne sluier zand ligt op je stoel.
Ik zal hem in spiraaltjes openblazen.
Want je bent weg, ik moet mij nooit meer haasten.
Voor hoeveel jaren is dat nu voorgoed.
Ik keek door het venster maar je was er niet.
De kamer schijnt eensklaps te groot geworden
met weggeschoven stoelen, lege borden.
Je bril ligt in je boek, vergeet hem niet.
Van ergens dringt je stem nog tot mij door.
Ik weet het al, je bent waarschijnlijk boven,
ik zal het kraken van de treden horen,
je woorden zijn je altijd even voor.
De deur staat op een kier, je komt terug
je was alleen maar weg om iets te halen.
Het duurt wel lang, mijn ogen staan vol tranen,
een onverdacht verdriet achter je rug.
Anton van Wilderode
uit: De dag van Eden.
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!