Het dwaallicht.

[Bosrankje]

Beste Old Shatterhand,

Ik wil je topic niet belasten,
er is hier veel te mooie poëzie te lezen...
maar omdat je over Winnetou sprak,
dacht ik aan een prachtig indiaans gebed
dat ik ooit, lang geleden, ergens ontdekt
heb.

Als je tijd en zin hebt, ga even op een fris plekje
verpozen en lezen... ik bedoel, in ons laar...
Het gaat over een tekst die voor mij heel veel betekent...

mvg A en B

[DkA]

Soms walst het leven je plat.
Pletwals.

Woorden zijn dan akkefietjes.
Heremietjes.

Niemandalletjes.
Overbodig.

Te veel of te weinig.

[DkA]

Tijdelijk gesloten



.

[Robol]

Verlofperiode
hoop ik

ik voel me meer thuis
in
stille musea
dan plopsaland

of Disneyland

poëzie behoort
nog steeds
tot de schone kunsten

poëzie is tijdloos

prettig verlof



Robbe

[ria]

de deur op een kier,
al lijkt het hier verlaten,

wij hebben geduld
in stille hoop
dat het slot gaat van de poort
over niet al te lange tijd,

voor even zijn we
de dagelijkse vitamienen kwijt.

je wordt niet vergeten,
ria

[DkA]

Tijdelijk.

Hoelang is dat? Dat kan een leven lang zijn.
Zoals in 'het tijdelijke met het eeuwige verwisselen'.
Maar deze tijdsbalk kon ik niet bedoelen.

Neen. Eerder de vlucht onder water. Zoals een dolfijn.
Het omringd zijn. De afgemeten lijn van je lichaam voelen.
Loskomen van de pijn. Het zwemmen in je vruchtwater.

Om daarna terug de sprong in het ijle te wagen.

[DkA]

Tussenin

De knobbels op m'n voet
de knopen en de plooien in m'n rok
ze dromen als een open boek
waarin ik leefde en leerde

begeerde en beloofde
maar ook vergat
hoe liefde als een leeslint
tussen twee covers ligt en lag

alpha en omega









PS.
Geschreven bij een schilderij dat ik helaas niet kan tonen.

[Robol]

Misschien zie ik nu
een heel ander schilderij voor me
dan wat de poëet hier beschrijft


Ik behoef echt geen nadere verklaring

Kunst en poëzie trachten te verklaren
is kijken met een fakkel naar de ondergaande zon

of met een kaars naar de maan

groetjes

Robbe

[DkA]

Kunst en poëzie trachten te verklaren
is kijken met een fakkel naar de ondergaande zon

of met een kaars naar de maan

groetjes

Robbe

Dit is een mooie, Robbe. Kende ik niet, maar laat me 'filosoferen'.

Ik vermoed dat schrijven een daad van overmoed is.
Een fakkel op papier pennen en de lezer doen geloven dat het de ondergaande zon is.

Of een kaars voor het raam zetten.
En menen dat je zo rozengeur en maneschijn neerschrijft.

Het doet me ook denken aan Picasso. Die zei:
Sommige schilders verven de zon als een gele vlek.
Ik maak van een gele vlek de zon.

Tenslotte zijn we toch allemaal 'goden in het diepst van ons verlangen'.

[ria]

GOED ZO, heren!

dit is
wat ik bedoel
met
vitamientjes
voor het hart

of is dat
plagiaat
van BZN

BZN
strooit vit. C.
hier
is het
A en B

Doe
zo
maar
verder,
aub?

ria

[DkA]

Wolken

Zou het kunnen dat Herman van Veen zingt: 'in jouw wolken wil ik wonen'?
Het zou ook een uitspraak van Nijhoff kunnen zijn.
Die zag er schapen grazen. En verder nog Scandinavië.
En om te begrijpen waarom z'n moeder weende toen, moest hij zelf eerst vader worden.

Bergen waar ooit de goden woonden. Bewegende bergen.
Waarop engelen liggen te zonnebaden. Onder de stralen van de hemel.
Drijvende vlekken op aarde. Tankers vruchtbaar water.
De gieter van God de Tuinier. Onze verloren vader.

[DkA]

Raar. Of vergis ik me?
Stond hier geen bericht over een 'goede vader'?
Of zou ik dat gedroomd hebben?

Laat dit systeem toe dat een correspondent
een bericht plaatst, zich bedenkt en het dan weer wegneemt?

Zoals je een brief verstuurt
er achteraan holt om die dan uit de brievenbus
van de bestemmeling te halen?

In dàt geval schort er iets aan de 'postbedeling',
volgens mijn bescheiden mening.

En ik meende hier net te schrijven:
'waarom zouden er alleen verloren zonen zijn en geen verloren vaders?

[Robol]

Verloren vaders
verloren moeders
verloren zonen
verloren dochters

helaas de kranten staan er vol van

de huizen van bewaring
zitten er vol van

waar zijn de engelbewaarders gebleven?

mvg

Robbe

[DkA]

Voeten.

Het boekje lag jaren op m'n nachtkastje.
Nu ligt het op m'n bureau naast mij. Op zolder.
En dàt omwille van de cover en de titel.

De omslag is van blauw linnen.
Op de blauwe kamer werd het besprenkeld door kaarsriet.
Dat is spijtig en ook weer niet. Het zijn spatjes herinnering.

'Ik maak je een graf van letters' schrijft Cri Stellweg.
Zo'n titel vind ik uitstekend als een laatste rustplaats. Voor mezelf.
Ondertussen lees ik er elke dag weer een paar pagina's in.

Zij beschrijft de voeten van haar man die op 'intensieve zorgen' ligt.
Mijn geliefde heeft ook oog voor voeten.
In ziekenhuizen zijn dat wellicht de meest zichtbare delen.

In het leven verstoppen we ze. In knellende schoenen.
Winterse botten of slome zomersletsers.
Waar brachten mijn voeten mij ooit naartoe?

Als ze me dat nog eens konden vertellen.




Vingers.

Ze zijn nog intenser er intiemer dan voeten.
Voeten brengen je weg. Vingers brengen je dichterbij.
Ik weet het ook wel, ze kunnen geven of grijpen.
Zich weerloos overgeven of zich ballen tot een vuist.

Mijn vingers verliezen hun kracht en schoonheid.
Ze krommen zich. En op de kneukels dikken ze scheef aan.
Reuma, vrees ik. Of de gevolgen van jicht.
Ooit hielden ze een Pelican in hun handen. En een pijp.

Ze schreven langzaam. Ze lieten me lurken en wolken blazen.
Maar meer nog waren het mijn gidsen over de contouren
van een langoureus lichaam. Dat wachtte.

Op mijn verrukkelijke vingers. Voor het preludium.

[ria]

blijft een schrijver eigenaar van zijn woorden
nadat hij ze elders heeft neergepend?

of vlogen ze heen met de zachte avondwind,
gezwind, ongelezen?

alleen de schrijver kent het antwoord,
dat hij liever niet prijs geeft...

dan maar gissen! zou het kunnen dat
een nachtje slapen hem tot andere gedachten bracht?

misschien vond hij zichzelf te opdringerig
te belerend te betweterig...

misschien konden zijn woorden anders gelezen worden
dan ze bedoeld waren...

misschien zweven flarden verder door deze zachte zomeravond,
bescheiden, zoals ze waren bedoeld.

zal ik proberen ze te vangen?
zijn ze niet des schrijvers eigendom?

"onze verloren vader"

misschien onze verloren "gewaande" vader

of, onze "teruggevonden" vader,

voor mij, zonder twijfel
"een goede vader"

ziezo ze zijn weer "thuis"

ria