Mijn gedachten en gevoelens.
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Bomi,
twee handen
die ene foto
heel graag gelezen
je schreef :even out geweest, nu gaat alles weer gewoon verder
het leven trappelt voort
maar nooit gewoon
soms krijgt men een antwoord
bestand tegen elke cycloon
soms is het hart doorboord
en is niets meer schoon
het leven trappelt voort
maar nooit gewoon
een fijne avond wens ik jou
met een knuffelgroet
bo'ke
twee handen
die ene foto
heel graag gelezen
je schreef :even out geweest, nu gaat alles weer gewoon verder
het leven trappelt voort
maar nooit gewoon
soms krijgt men een antwoord
bestand tegen elke cycloon
soms is het hart doorboord
en is niets meer schoon
het leven trappelt voort
maar nooit gewoon
een fijne avond wens ik jou
met een knuffelgroet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Lieve Bomi,
prachtig geschreven ''Die ene foto''
zo komen veel herinneringen uit het
vaak dierbare verleden terug.
Met deze pp't kom ik je bedanken voor je bezoek
en lieve steunende troost!
Voor jou een heel fijn weekend toegewenst schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
brun - Lid geworden op: 21 jan 2009, 22:03
Lieve Bomi,
Je kwam me verwarmen met mooie, lieve woorden,
dikwijls verpakt in prachtige PPt’s.
Als dank schenk ik je mijn gedicht ‘SPIEGELING’.
Ik ben niet helemaal weg.
Ik blijf je mooie stekje bezoeken!
Warme groetjes,
brun
Je kwam me verwarmen met mooie, lieve woorden,
dikwijls verpakt in prachtige PPt’s.
Als dank schenk ik je mijn gedicht ‘SPIEGELING’.
Ik ben niet helemaal weg.
Ik blijf je mooie stekje bezoeken!
Warme groetjes,
brun
alles mag, maar met respect en diepe aandacht
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Lieve bezoekers, zoals altijd bedank ik jullie allen voor woord en beeld. Regelmatig kom ik op mijn beurt wel even langs als het uitkomt.
Mijnheer Gustaaf!
Na het overlijden van z’n vrouw ging Gustaaf naar één van de plaatselijke rusthuizen. Het was geen opwelling ook geen dwang. Hij had ál de voorzieningen om nog lang in z’n huis te blijven wonen. Maar neen samen met zijn vrouw stond hij al méér dan een jaar op de wachtlijst om samen een dubbelkamer te betrekken. Door haar overlijden stond hij in een keer boven aan de lijst, er waren méér enkele dan dubbele kamers voorhanden. Ze hadden er samen lang over gepraat, besloten dat ‘wie ook eerst ging’ de ander zich aan de afspraak zou houden. Zo gebeurde!
Hij was er na de eerste aanpassingsweken zo gelukkig als een vis in ’t water. Alles was er even goed en dik in orde, hij had er al een paar stadsgenoten ontmoet, oude bekenden van vroeger. Na zijn middagdutje was Gustaaf niet te houden dan wou hij naar ’t cafetaria.
Zijn dochter kwam dan op bezoek, kreeg nauwelijks de tijd haar jas op te hangen en zijn wasgoed weg te leggen of om de gevraagde boodschappen in de koelkast te bergen. Het was een ritueel geworden ,, als je morgen komt breng je dan …. wat dan ook mee? ,,
Wat was hij fier, gearmd met zijn dochter, te lopen door de lange gang, overal stonden deuren open klonk telkens een groet “ Dag Mijnheer Gustaaf! “ Waarop Gustaaf fier,, kijk Madame X dat is mijn dochter,,. Het duurde daardoor altijd een tijdje éér ze in ’t cafetaria waren.
Traditioneel dronk Gustaaf zijn geuze, de dochter een koffietje, daarna nog een rondje want op één been kan je niet staan he!. Aan alle tafeltjes zaten de bewoners met hun bezoekers. Na een paar weken kent dan ook iedereen, iedereen.
Het wel en wee van de bewoners en bezoekers werd er in ’t lang en in ’t breed besproken. Madame X was zus en Y weer wat anders. De politiek kwam aan bod, het weer, alle kwalen uit een medische encyclopedie, met de geneeswijzen er boven op.
Wat opvallend was, er waren veel meer vrouwen dan mannen, is algemeen geweten ook! Gustaaf was toen 83, ging nog altijd fier, stijf rechtop. De heren werden door de dames echt verwend, hij liet het zich welgevallen. De titel ‘ Mijnheer Gustaaf ‘deed het hem. Op elke verdieping was een kleine ruimte voorzien waar de bewoners gezellig konden samen zitten en praten. Bij het terugkomen van ’t cafetaria was dit dan de vaste stek tot etenstijd. Was er geen stoel of zetel meer vrij stond één van de dames wel op om hem een plaatsje te geven. Gustaaf vond dat normaal, de dochter dacht er anders over. Er was in zijn ogen niets verkeerd aan, zo was het altijd geweest, de man eerst, daarna de vrouw.
Zijn overbuurvrouw was een nogal rondborstig type de vriendelijkheid zelve. Ze toonde aan de dochter haar kamer, hun huwelijksfoto in vergulde lijst boven het bed, en al de foto’s van haar dierbaren overal verspreid waar een plaatsje over was.
‘Mevrouw’ hoefde niet,, zeg maar Bertha kind,, dat zegt iedereen hier.
Bertha toonde in haar enthousiasme de inhoud van haar kasten, zelfs van de koelkast, Een schoteltje met koekjes toverde ze uit haar kast, kind je moet daar toch eens ééntje van proeven want Mijnheer Gustaaf lust die ook graag, wat dochterlief met de wenkbrauwen deed fronsen. Maar ja, ze kon niet anders en mompelde dan maar iets van ‘lekker zeer lekker euh … Bertha’. Het was de gewoonte, wie iets lekkers had deelde eens rond in het praathoekje.
Eindelijk weer terug op de kamer begon Gustaaf uit te leggen in welke winkel Bertha die koekjes ging kopen, de goede ziel. Zo ging de namiddag voorbij, het was bijna etenstijd, alles was verteld tot de volgende dag.
Dochter kon vertrekken ze liep langs de trap naar beneden. De liftdeuren waren op dit ogenblik taboe. Mensen in rolwagens stonden opgesteld in de gang klaar om per lift naar beneden gebracht te worden richting eetzaal.
Meneer Gustaaf had ondertussen postgevat aan zijn raam, van daaruit kon hij gans de parking overzien. Geduldig wachtte hij tot hij z’n dochter zag verschijnen. Even zwaaien van beide kanten, nog eens omdraaien, nog eens zwaaien daarna in de auto stappen en zo met de auto draaien dat ze onder zijn raam voorbij reed.
Een laatste saluutje, dan pas ging ‘ Mijnheer Gustaaf ‘ naar de eetzaal!
Bomi,
24-11-03
-
Lieve bezoekers, zoals altijd bedank ik jullie allen voor woord en beeld. Regelmatig kom ik op mijn beurt wel even langs als het uitkomt.
Mijnheer Gustaaf!
Na het overlijden van z’n vrouw ging Gustaaf naar één van de plaatselijke rusthuizen. Het was geen opwelling ook geen dwang. Hij had ál de voorzieningen om nog lang in z’n huis te blijven wonen. Maar neen samen met zijn vrouw stond hij al méér dan een jaar op de wachtlijst om samen een dubbelkamer te betrekken. Door haar overlijden stond hij in een keer boven aan de lijst, er waren méér enkele dan dubbele kamers voorhanden. Ze hadden er samen lang over gepraat, besloten dat ‘wie ook eerst ging’ de ander zich aan de afspraak zou houden. Zo gebeurde!
Hij was er na de eerste aanpassingsweken zo gelukkig als een vis in ’t water. Alles was er even goed en dik in orde, hij had er al een paar stadsgenoten ontmoet, oude bekenden van vroeger. Na zijn middagdutje was Gustaaf niet te houden dan wou hij naar ’t cafetaria.
Zijn dochter kwam dan op bezoek, kreeg nauwelijks de tijd haar jas op te hangen en zijn wasgoed weg te leggen of om de gevraagde boodschappen in de koelkast te bergen. Het was een ritueel geworden ,, als je morgen komt breng je dan …. wat dan ook mee? ,,
Wat was hij fier, gearmd met zijn dochter, te lopen door de lange gang, overal stonden deuren open klonk telkens een groet “ Dag Mijnheer Gustaaf! “ Waarop Gustaaf fier,, kijk Madame X dat is mijn dochter,,. Het duurde daardoor altijd een tijdje éér ze in ’t cafetaria waren.
Traditioneel dronk Gustaaf zijn geuze, de dochter een koffietje, daarna nog een rondje want op één been kan je niet staan he!. Aan alle tafeltjes zaten de bewoners met hun bezoekers. Na een paar weken kent dan ook iedereen, iedereen.
Het wel en wee van de bewoners en bezoekers werd er in ’t lang en in ’t breed besproken. Madame X was zus en Y weer wat anders. De politiek kwam aan bod, het weer, alle kwalen uit een medische encyclopedie, met de geneeswijzen er boven op.
Wat opvallend was, er waren veel meer vrouwen dan mannen, is algemeen geweten ook! Gustaaf was toen 83, ging nog altijd fier, stijf rechtop. De heren werden door de dames echt verwend, hij liet het zich welgevallen. De titel ‘ Mijnheer Gustaaf ‘deed het hem. Op elke verdieping was een kleine ruimte voorzien waar de bewoners gezellig konden samen zitten en praten. Bij het terugkomen van ’t cafetaria was dit dan de vaste stek tot etenstijd. Was er geen stoel of zetel meer vrij stond één van de dames wel op om hem een plaatsje te geven. Gustaaf vond dat normaal, de dochter dacht er anders over. Er was in zijn ogen niets verkeerd aan, zo was het altijd geweest, de man eerst, daarna de vrouw.
Zijn overbuurvrouw was een nogal rondborstig type de vriendelijkheid zelve. Ze toonde aan de dochter haar kamer, hun huwelijksfoto in vergulde lijst boven het bed, en al de foto’s van haar dierbaren overal verspreid waar een plaatsje over was.
‘Mevrouw’ hoefde niet,, zeg maar Bertha kind,, dat zegt iedereen hier.
Bertha toonde in haar enthousiasme de inhoud van haar kasten, zelfs van de koelkast, Een schoteltje met koekjes toverde ze uit haar kast, kind je moet daar toch eens ééntje van proeven want Mijnheer Gustaaf lust die ook graag, wat dochterlief met de wenkbrauwen deed fronsen. Maar ja, ze kon niet anders en mompelde dan maar iets van ‘lekker zeer lekker euh … Bertha’. Het was de gewoonte, wie iets lekkers had deelde eens rond in het praathoekje.
Eindelijk weer terug op de kamer begon Gustaaf uit te leggen in welke winkel Bertha die koekjes ging kopen, de goede ziel. Zo ging de namiddag voorbij, het was bijna etenstijd, alles was verteld tot de volgende dag.
Dochter kon vertrekken ze liep langs de trap naar beneden. De liftdeuren waren op dit ogenblik taboe. Mensen in rolwagens stonden opgesteld in de gang klaar om per lift naar beneden gebracht te worden richting eetzaal.
Meneer Gustaaf had ondertussen postgevat aan zijn raam, van daaruit kon hij gans de parking overzien. Geduldig wachtte hij tot hij z’n dochter zag verschijnen. Even zwaaien van beide kanten, nog eens omdraaien, nog eens zwaaien daarna in de auto stappen en zo met de auto draaien dat ze onder zijn raam voorbij reed.
Een laatste saluutje, dan pas ging ‘ Mijnheer Gustaaf ‘ naar de eetzaal!
Bomi,
24-11-03
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dat is ook mijn idee, lieve Bomi,rapke schreef:Meneer Gustaaf.
Mooi Bomi, heel mooi geschreven
Rapke
ik heb er van genoten,
net zoals Meneer Gustaaf er van genoot,
en zijn 'dochter' ook, denk ik.
lieve groet,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Bomi,
ik heb op deze zo regenachtige
zondagmiddag genoten van jouw
Meneer Gustaaf en zijn dochter !
misschien is er nog een vervolg?
Luie zondagmiddag groet schrijfster
ik heb op deze zo regenachtige
zondagmiddag genoten van jouw
Meneer Gustaaf en zijn dochter !
misschien is er nog een vervolg?
Luie zondagmiddag groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike,
wat kan ik anders zeggen dan dat ik
hier beaam wat mijn voorgangers melden.
Ook ik genoot van Meneer Gustaaf,
ik kan mij dat heel goed voorstellen,
ben vaak op bezoek geweest in rusthuizen,
en zo'n meneren zijn er wel hé
de storm woedt,
hopelijk geen schade!
Bedankt voor jouw bezoekje op mijn stekje
en voor wat je er schreef!
Lieve groetjes,
gustilpe
wat kan ik anders zeggen dan dat ik
hier beaam wat mijn voorgangers melden.
Ook ik genoot van Meneer Gustaaf,
ik kan mij dat heel goed voorstellen,
ben vaak op bezoek geweest in rusthuizen,
en zo'n meneren zijn er wel hé
de storm woedt,
hopelijk geen schade!
Bedankt voor jouw bezoekje op mijn stekje
en voor wat je er schreef!
Lieve groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
De wind.
De wind, hij brult
zijn opgekropte woede uit,
lang ingehouden ongeduld
krachtig rond gespuid.
De wind hij geselt
alle tegenstand balorig weg,
weet, ik ben de meester
blaast omver, boom en heg.
De wind hij blaast
al wat hij kan in het rond
kent geen verschil als hij raast,
meester over mens en grond.
De wind fluit luw
heeft zijn kracht verspeeld
zijn laatste slagen minder ruw
na uren lang fel getempeest.
De wind weer bedaard
kruipt weg achter een wolk
sereen, heerst rust alom op d'aard
naar buiten, het gekooide volk.
Bomi,
2010
-
De wind.
De wind, hij brult
zijn opgekropte woede uit,
lang ingehouden ongeduld
krachtig rond gespuid.
De wind hij geselt
alle tegenstand balorig weg,
weet, ik ben de meester
blaast omver, boom en heg.
De wind hij blaast
al wat hij kan in het rond
kent geen verschil als hij raast,
meester over mens en grond.
De wind fluit luw
heeft zijn kracht verspeeld
zijn laatste slagen minder ruw
na uren lang fel getempeest.
De wind weer bedaard
kruipt weg achter een wolk
sereen, heerst rust alom op d'aard
naar buiten, het gekooide volk.
Bomi,
2010
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
neske - Lid geworden op: 01 aug 2007, 19:48
- Locatie: Vlaams Brabant
Bomi,
Ik val hier in herhaling maar het is waar, een mooi verhaal van die Meneer Gustaaf en van de wind.
Hier zijn bij de buren al pannen van het dak gewaaid.
Nog een gezellige avond
Neske
Ik val hier in herhaling maar het is waar, een mooi verhaal van die Meneer Gustaaf en van de wind.
Hier zijn bij de buren al pannen van het dak gewaaid.
Nog een gezellige avond
Neske
Zoek de zonnekant in het leven de schaduw volgt vanzelf
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
Mijnheer Gustaaf 2
Het was een mooie zonnige dag Gustaaf en z’n dochter maakten een wandeling in het nabijgelegen stadspark. De gazons mooi onderhouden kregen alle aandacht, de beplanting kwam nog beter tot z’n recht door het zonlicht, bloemen in zoveel verschillende kleuren hebben dan toch iets apart. Banken waren er genoeg, overal wandelden of zaten de bewoners van het rusthuis te genieten. Het leek, oneerbiedig uitgedrukt, een beetje op een processie. De bankzitters keken en keurden, de wandelaars zagen en gaven onder elkaar even goed commentaar.
Het cafetaria werd vandaag overgeslagen, vervangen door een groot terras van het Cultureel Centrum grenzend aan ‘t park. Bij mooi weer een dankbare plaats voor de bewoners van het rusthuis. Eigenlijk was de sfeer hetzelfde als in ’t cafetaria maar dan in open lucht. Iedereen werd gewikt en gewogen, de mensen met rolstoelen genoten extra, blij dat ze nog eens buiten kwamen. Gustaaf en dochter zaten te genieten van hun drankje. Wie kwam er voorbij gestapt met een kleine boodschappentas in de hand? Bertha!
“ Zeg Mijnheer Gustaaf nu moet ik je toch eens iets vragen! “ ja Bertha vraag maar, alleen geen geld,, “ Heb jij vanmorgen ook de kleinzoon van madammeke T. zien binnen komen, hij had weer een grote aktentas onder de arm. “ Op het ontkennend antwoord van Gustaaf begon ze uit te leggen tegen de dochter, ondertussen een stoel beetpakkend, waar ze zich gezien haar gewicht met een plof liet op neervallen.
“ Ja kind dat is toch een speciaal geval hoor! Ze woont bij ons op de gang de laatste deur rechts tegen de nooduitgang. Brieven schrijven is haar hobby, ze is 88 en zit gans de dag te schrijven. Heel haar familie krijgt regelmatig post van haar. Iedereen die op bezoek komt brengt dan ook altijd briefpapier en postzegels mee. Dat zal die kleinzoon ook wel meegebracht hebben in die zwarte aktentas.
“ Ik zou het niet weten Bertha in de voormiddag lees ik altijd mijn krant, ook al staat de deur open geef ik er geen aandacht aan,, zei Mijnheer Gustaaf. Bertha begon nu aan de dochter uit te leggen naar wie madammeke allemaal schreef, ze had het gevraagd toen ze eens bij haar op visite geweest was.
Ja ze moest er eigenlijk niet zijn maar wou toch graag eens zien hoe madammeke daar zat te schrijven! Ze had het er al een paar keer met de verzorgsters over gehad maar ja die kinderen hadden nooit veel tijd en van de kuisvrouw werd ze ook niet veel wijzer. Wil je niks drinken? vroeg de dochter vriendelijk. Neen dat wou ze niet, het leek wel een sein ( wat het zeker niet was ) dat ze moest opstappen, wat ze dan ook prompt deed.
Vader en dochter schoten beiden in de lach, och het was een goede ziel, een vriendelijk mens maar soms een beetje te nieuwsgierig. Voor hen werd het trouwens ook tijd om op te stappen, het was vlakbij maar toch. Al wandelend vertelde haar vader dat madammeke echt wel een beetje eigenaardig deed. Als ze naar de kapel ging voor de zondagsmis droeg ze altijd een klein zwart hoedje, je weet wel zo eentje met een voilleke voor de ogen, zo tot net over haar neus. Aan de zijkant stak een klein zwart pluimpje dat mee wipte elke keer madammeke haar hoofd bewoog. Het moest een oud geval zijn, veronderstelde Gustaaf, want herinnert ge U nog die foto’s van Bomma zaliger ( foto van zijn moeder ) die stond ook ergens zó op een foto.
Ja de dochter kende die foto, van klein meisje af had ze verschillende keren de foto gezien in het fotoalbum van haar ouders. Door aan ’t album te denken dacht ze ook weer terug aan de foto ’s van haar moeder. Haar vader bleef even stil, ook hij was denkelijk in gedachten bij haar.
Boven terug op de kamer was het eerste wat hij deed de foto van z’n vrouw die naast het bed op het nachtkastje stond, in zijn handen nemen en er met zijn vingers eens over strelen.
De ontroering was duidelijk voelbaar voor beide. Zoals het altijd gaat, wil de een het niet geweten hebben tegenover de andere. Tijd om te vertrekken, vader aan ’t raam, dochter spurtend naar beneden een paar maal zwaaien en weg.
Vader moest nu naar de eetzaal de dochter moest bijwerken, alles wat ze had laten staan om haar vader te bezoeken. Maar ja haar moeder zei altijd “ De lucht hangt vol van de werkdagen waar nog niemand aan begonnen is! “ en gelijk had ze.
Bomi
26-11-03
Kleur en vet afdrukken lukt niet.
Het was een mooie zonnige dag Gustaaf en z’n dochter maakten een wandeling in het nabijgelegen stadspark. De gazons mooi onderhouden kregen alle aandacht, de beplanting kwam nog beter tot z’n recht door het zonlicht, bloemen in zoveel verschillende kleuren hebben dan toch iets apart. Banken waren er genoeg, overal wandelden of zaten de bewoners van het rusthuis te genieten. Het leek, oneerbiedig uitgedrukt, een beetje op een processie. De bankzitters keken en keurden, de wandelaars zagen en gaven onder elkaar even goed commentaar.
Het cafetaria werd vandaag overgeslagen, vervangen door een groot terras van het Cultureel Centrum grenzend aan ‘t park. Bij mooi weer een dankbare plaats voor de bewoners van het rusthuis. Eigenlijk was de sfeer hetzelfde als in ’t cafetaria maar dan in open lucht. Iedereen werd gewikt en gewogen, de mensen met rolstoelen genoten extra, blij dat ze nog eens buiten kwamen. Gustaaf en dochter zaten te genieten van hun drankje. Wie kwam er voorbij gestapt met een kleine boodschappentas in de hand? Bertha!
“ Zeg Mijnheer Gustaaf nu moet ik je toch eens iets vragen! “ ja Bertha vraag maar, alleen geen geld,, “ Heb jij vanmorgen ook de kleinzoon van madammeke T. zien binnen komen, hij had weer een grote aktentas onder de arm. “ Op het ontkennend antwoord van Gustaaf begon ze uit te leggen tegen de dochter, ondertussen een stoel beetpakkend, waar ze zich gezien haar gewicht met een plof liet op neervallen.
“ Ja kind dat is toch een speciaal geval hoor! Ze woont bij ons op de gang de laatste deur rechts tegen de nooduitgang. Brieven schrijven is haar hobby, ze is 88 en zit gans de dag te schrijven. Heel haar familie krijgt regelmatig post van haar. Iedereen die op bezoek komt brengt dan ook altijd briefpapier en postzegels mee. Dat zal die kleinzoon ook wel meegebracht hebben in die zwarte aktentas.
“ Ik zou het niet weten Bertha in de voormiddag lees ik altijd mijn krant, ook al staat de deur open geef ik er geen aandacht aan,, zei Mijnheer Gustaaf. Bertha begon nu aan de dochter uit te leggen naar wie madammeke allemaal schreef, ze had het gevraagd toen ze eens bij haar op visite geweest was.
Ja ze moest er eigenlijk niet zijn maar wou toch graag eens zien hoe madammeke daar zat te schrijven! Ze had het er al een paar keer met de verzorgsters over gehad maar ja die kinderen hadden nooit veel tijd en van de kuisvrouw werd ze ook niet veel wijzer. Wil je niks drinken? vroeg de dochter vriendelijk. Neen dat wou ze niet, het leek wel een sein ( wat het zeker niet was ) dat ze moest opstappen, wat ze dan ook prompt deed.
Vader en dochter schoten beiden in de lach, och het was een goede ziel, een vriendelijk mens maar soms een beetje te nieuwsgierig. Voor hen werd het trouwens ook tijd om op te stappen, het was vlakbij maar toch. Al wandelend vertelde haar vader dat madammeke echt wel een beetje eigenaardig deed. Als ze naar de kapel ging voor de zondagsmis droeg ze altijd een klein zwart hoedje, je weet wel zo eentje met een voilleke voor de ogen, zo tot net over haar neus. Aan de zijkant stak een klein zwart pluimpje dat mee wipte elke keer madammeke haar hoofd bewoog. Het moest een oud geval zijn, veronderstelde Gustaaf, want herinnert ge U nog die foto’s van Bomma zaliger ( foto van zijn moeder ) die stond ook ergens zó op een foto.
Ja de dochter kende die foto, van klein meisje af had ze verschillende keren de foto gezien in het fotoalbum van haar ouders. Door aan ’t album te denken dacht ze ook weer terug aan de foto ’s van haar moeder. Haar vader bleef even stil, ook hij was denkelijk in gedachten bij haar.
Boven terug op de kamer was het eerste wat hij deed de foto van z’n vrouw die naast het bed op het nachtkastje stond, in zijn handen nemen en er met zijn vingers eens over strelen.
De ontroering was duidelijk voelbaar voor beide. Zoals het altijd gaat, wil de een het niet geweten hebben tegenover de andere. Tijd om te vertrekken, vader aan ’t raam, dochter spurtend naar beneden een paar maal zwaaien en weg.
Vader moest nu naar de eetzaal de dochter moest bijwerken, alles wat ze had laten staan om haar vader te bezoeken. Maar ja haar moeder zei altijd “ De lucht hangt vol van de werkdagen waar nog niemand aan begonnen is! “ en gelijk had ze.
Bomi
26-11-03
Kleur en vet afdrukken lukt niet.
Laatst gewijzigd door Bomi op 02 mar 2010, 09:14, 2 keer totaal gewijzigd.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Bomike
Bedankt voor je bezoekje,
Ik heb met veel aandacht Gustaaf gelezen,Gustaaf 2 is voor morgen
als men leest ziet men zo de fierheid van Gustaaf voor ogen,
men krijgt ook de indruk van een waar gebeurd verhaal,
komt heel waarschijnlijk omdat ik jaren in een rusthuis gewerkt heb,
in ieder geval prachtig geschreven.
Bedankt voor je bezoekje,
Ik heb met veel aandacht Gustaaf gelezen,Gustaaf 2 is voor morgen
als men leest ziet men zo de fierheid van Gustaaf voor ogen,
men krijgt ook de indruk van een waar gebeurd verhaal,
komt heel waarschijnlijk omdat ik jaren in een rusthuis gewerkt heb,
in ieder geval prachtig geschreven.
Groetjes van assa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike,
je hebt ook een vervolgverhaal,
het leven van Gustaaf en zijn dochter, zo reëel weeergegeven!
Zie alles zo voor mij.
En de nieuwsgierige Bertha, zo zullen er ook wel atlijd zijn
niets kwaad bedoeld maar ze weten graag alles.
en last but not least 'de foto' en de weemoed,
en elk weer in eigen gedachten.
Waarheidsgetrouw en graag gelezen!
Jouw gedicht 'de wind'
mooi geschreven, zo was het!
We hebben nog geluk gehad, in Frankrijk veel erger!
nog een mooie avond wens ik jou,
lieve groetjes,
gustilpe
je hebt ook een vervolgverhaal,
het leven van Gustaaf en zijn dochter, zo reëel weeergegeven!
Zie alles zo voor mij.
En de nieuwsgierige Bertha, zo zullen er ook wel atlijd zijn
niets kwaad bedoeld maar ze weten graag alles.
en last but not least 'de foto' en de weemoed,
en elk weer in eigen gedachten.
Waarheidsgetrouw en graag gelezen!
Jouw gedicht 'de wind'
mooi geschreven, zo was het!
We hebben nog geluk gehad, in Frankrijk veel erger!
nog een mooie avond wens ik jou,
lieve groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve bomi,
Wat een heerlijk verhaal over 'Meneer Gustaaf' !
Realistisch en interessant , en zo zal het zich wel in
een home afspelen,
Maar tevens zo fantastisch verteld, dat het lijkt of ik erbij ben ...
Gustaaf en zijn dochter lijken goed te kunnen relativeren,
maar het groot gemis blijft en uit zich in stille ontroering
'De wind' is prachtige poëzie, de wind is voelbaar en zichtbaar,
Een bezoekje aan jouw topic is een waar genoegen !!!
Lieve groetjes
elisa
Wat een heerlijk verhaal over 'Meneer Gustaaf' !
Realistisch en interessant , en zo zal het zich wel in
een home afspelen,
Maar tevens zo fantastisch verteld, dat het lijkt of ik erbij ben ...
Gustaaf en zijn dochter lijken goed te kunnen relativeren,
maar het groot gemis blijft en uit zich in stille ontroering
'De wind' is prachtige poëzie, de wind is voelbaar en zichtbaar,
Een bezoekje aan jouw topic is een waar genoegen !!!
Lieve groetjes
elisa