Mijn gedachten en gevoelens.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Beste iedereen, zal maar kleur bekennen, Gustaaf was mijn vader.
Denk niet dat je het zo waargebeurd kunt vertellen als je het niet zelf hebt meegemaakt.
Tot de volgende . . .
Bomi
-
Beste iedereen, zal maar kleur bekennen, Gustaaf was mijn vader.
Denk niet dat je het zo waargebeurd kunt vertellen als je het niet zelf hebt meegemaakt.
Tot de volgende . . .
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Mijnheer Gustaaf Deel 3
Het was Zondag, een topdag voor ’t rusthuis. Mensen die door de week moesten werken waren dan ook van de partij om hun familie te bezoeken. Gustaaf samen met dochter en schoonzoon zaten al in ’t cafetaria toen de kleindochter met haar twee zoontjes binnen kwam.
Wat gloeide hij van trots, de oudste was bijna 4jr en al een hele baas, de jongste hooguit zeven maanden. Ze waren blij hun oma en opa te zien die ze maar al te goed kenden
De grootste moest een kusje geven, wat hij wel deed want hij kende z’n overgrootvader heel goed, ze noemden hem Bón. De kleinste keek een beetje verveeld rond, al die drukte was hij niet gewoon, hij zat in z’n wandelwagentje rustig de dingen te observeren.
Er werd limonade besteld, alleen de kleine kreeg fruitsap in z’n flesje.
Gustaaf maakte tussen de tafels door een wandeling met de oudste, fier toonde hij aan ieder die het horen of zien wou zijn achterkleinzoon. Mensen van die leeftijd zijn weg van kleine kinderen, er is een onverklaarbare aantrekkingskracht tussen hen.
Tijd om weer naar boven te gaan met z’n allen in de lift. Langzaam wandelend naar de kamer van Gustaaf moesten ze voorbij aan de zitruimte van de bewoners. Schoonzoon deed teken naar z’n vrouw dat ze moest luisteren, wijzend naar de zithoek.
Het was tamelijk druk, niet iedereen ging naar ‘t cafetaria. Bertha was er je kon ze al van ver horen, bij het zien van de familie veerde ze recht en moest ze absoluut die twee klein mannen eens knuffelen. De oudste nam ze mee naar haar kamer om hem een koekje te laten kiezen uit de doos. Háár speciale koekjes!
De kleindochter keek een beetje bedenkelijk naar haar moeder die met een knikje te kennen gaf dat alles OK. was. Enkele minuten later was hij er weer met in z’n andere handje
ook eentje voor z’n kleine broer. Opa vroeg al plagend om eens te bijten maar dat ging niet door, die ene was van hem de andere voor z’n kleine broer, punt uit!
Dat was nu echt buiten dat klein mormel gerekend, die kreeg koek in ’t oog en was met geen stokken meer in z’n wagentje te houden. Oma hielp hem er dan maar uit, ’n beetje verontschuldigend kijkend naar haar dochter. Eindelijk zag het ventje de vrijheid, lopen kon hij nog niet, kruipen wel. Als een haas schoot hij de gang af, al de oudjes hadden de pret van de dag, Gustaaf op kop. Elke keer hij teruggehaald werd hield je hem geen twee minuten op schoot, neen hij had de vrijheid geproefd wist nu dat, dat hier ook kon! Gustaaf en Bertha hadden voor ’n attractie gezorgd, iets wat sommigen al heel lang niet meer gezien hadden.
Heel diplomatisch moest de oma de koek en snoep aanbiedingen afweren. De oudjes wilden nu allemaal dat de jongens bij hen iets kwam halen, of dat zij zelf iets konden geven. Ze wou die lieve oudjes niet kwetsen, loste het dan maar op door te zeggen dat de kleine een verse pamper nodig had, wat nog waar was ook! Opa loodste de kinderen veilig naar de kamer van Bón waar ze aan een beetje rust en kalmte toe waren.
De kleindochter kon de kleinste een wasbeurt geven, een gezichtje vol koek, handen en knieën vuil van over de vloer te kruipen.
Gustaaf was is z’n zetel gaan zitten zag er ook ’n beetje moe uit, ook hij was al dat kindergeweld niet gewoon. Hij vond het natuurlijk fijn maar de natuur kan je niet je wil opleggen ook al doe je nog zo je best. Opa besloot dat ze samen zouden vertrekken want ze konden hun dochter toch niet met de kinderen alleen laten sukkelen. De kleinste ging zonder protest weer in z’n wagentje en ,,zei oma,, zou er hier boven niet meer uitkomen.
Gelukkig waren er al verschillende bewoners weer naar hun kamers. Met een paar groetjes konden ze de zithoek rustig passeren.
Het moest wel met de trap want de lift was bezet, bijna etenstijd. Goed dat opa er bij was om het gezelschap veilig naar beneden te helpen. Ditmaal ging het niet zo vlug, de trappen af met 1 gastje van nog geen 4 en een wandelwagentje is zonder lift niet zo eenvoudig.
Ook Bón moest langer wachten eer hij zijn bezoekers kon uitwuiven. Opa nam de oudste op z’n arm om hem het raam te tonen waar Bón stond te zwaaien. Oma zag dat haar vader z’n bril afnam en met z’n zakdoek over de ogen wreef, ze wist dat hij een beetje triest was maar ook apetrots. Hij zou de volgende dagen nog méér Mijnheer Gustaaf zijn!
Bomi,
26-11-03
-
Mijnheer Gustaaf Deel 3
Het was Zondag, een topdag voor ’t rusthuis. Mensen die door de week moesten werken waren dan ook van de partij om hun familie te bezoeken. Gustaaf samen met dochter en schoonzoon zaten al in ’t cafetaria toen de kleindochter met haar twee zoontjes binnen kwam.
Wat gloeide hij van trots, de oudste was bijna 4jr en al een hele baas, de jongste hooguit zeven maanden. Ze waren blij hun oma en opa te zien die ze maar al te goed kenden
De grootste moest een kusje geven, wat hij wel deed want hij kende z’n overgrootvader heel goed, ze noemden hem Bón. De kleinste keek een beetje verveeld rond, al die drukte was hij niet gewoon, hij zat in z’n wandelwagentje rustig de dingen te observeren.
Er werd limonade besteld, alleen de kleine kreeg fruitsap in z’n flesje.
Gustaaf maakte tussen de tafels door een wandeling met de oudste, fier toonde hij aan ieder die het horen of zien wou zijn achterkleinzoon. Mensen van die leeftijd zijn weg van kleine kinderen, er is een onverklaarbare aantrekkingskracht tussen hen.
Tijd om weer naar boven te gaan met z’n allen in de lift. Langzaam wandelend naar de kamer van Gustaaf moesten ze voorbij aan de zitruimte van de bewoners. Schoonzoon deed teken naar z’n vrouw dat ze moest luisteren, wijzend naar de zithoek.
Het was tamelijk druk, niet iedereen ging naar ‘t cafetaria. Bertha was er je kon ze al van ver horen, bij het zien van de familie veerde ze recht en moest ze absoluut die twee klein mannen eens knuffelen. De oudste nam ze mee naar haar kamer om hem een koekje te laten kiezen uit de doos. Háár speciale koekjes!
De kleindochter keek een beetje bedenkelijk naar haar moeder die met een knikje te kennen gaf dat alles OK. was. Enkele minuten later was hij er weer met in z’n andere handje
ook eentje voor z’n kleine broer. Opa vroeg al plagend om eens te bijten maar dat ging niet door, die ene was van hem de andere voor z’n kleine broer, punt uit!
Dat was nu echt buiten dat klein mormel gerekend, die kreeg koek in ’t oog en was met geen stokken meer in z’n wagentje te houden. Oma hielp hem er dan maar uit, ’n beetje verontschuldigend kijkend naar haar dochter. Eindelijk zag het ventje de vrijheid, lopen kon hij nog niet, kruipen wel. Als een haas schoot hij de gang af, al de oudjes hadden de pret van de dag, Gustaaf op kop. Elke keer hij teruggehaald werd hield je hem geen twee minuten op schoot, neen hij had de vrijheid geproefd wist nu dat, dat hier ook kon! Gustaaf en Bertha hadden voor ’n attractie gezorgd, iets wat sommigen al heel lang niet meer gezien hadden.
Heel diplomatisch moest de oma de koek en snoep aanbiedingen afweren. De oudjes wilden nu allemaal dat de jongens bij hen iets kwam halen, of dat zij zelf iets konden geven. Ze wou die lieve oudjes niet kwetsen, loste het dan maar op door te zeggen dat de kleine een verse pamper nodig had, wat nog waar was ook! Opa loodste de kinderen veilig naar de kamer van Bón waar ze aan een beetje rust en kalmte toe waren.
De kleindochter kon de kleinste een wasbeurt geven, een gezichtje vol koek, handen en knieën vuil van over de vloer te kruipen.
Gustaaf was is z’n zetel gaan zitten zag er ook ’n beetje moe uit, ook hij was al dat kindergeweld niet gewoon. Hij vond het natuurlijk fijn maar de natuur kan je niet je wil opleggen ook al doe je nog zo je best. Opa besloot dat ze samen zouden vertrekken want ze konden hun dochter toch niet met de kinderen alleen laten sukkelen. De kleinste ging zonder protest weer in z’n wagentje en ,,zei oma,, zou er hier boven niet meer uitkomen.
Gelukkig waren er al verschillende bewoners weer naar hun kamers. Met een paar groetjes konden ze de zithoek rustig passeren.
Het moest wel met de trap want de lift was bezet, bijna etenstijd. Goed dat opa er bij was om het gezelschap veilig naar beneden te helpen. Ditmaal ging het niet zo vlug, de trappen af met 1 gastje van nog geen 4 en een wandelwagentje is zonder lift niet zo eenvoudig.
Ook Bón moest langer wachten eer hij zijn bezoekers kon uitwuiven. Opa nam de oudste op z’n arm om hem het raam te tonen waar Bón stond te zwaaien. Oma zag dat haar vader z’n bril afnam en met z’n zakdoek over de ogen wreef, ze wist dat hij een beetje triest was maar ook apetrots. Hij zou de volgende dagen nog méér Mijnheer Gustaaf zijn!
Bomi,
26-11-03
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Bomike
Mijnheer Gustaaf,deel 2 en 3 gelezen
Nu begrijp ik het,het verhaal gaat over u vader
het voelde gisteren al aan als een waargebeurd verhaal,Gustaaf met de dochter aan het wandelen in de gangen, bewoners dat aan de lift staan voor naar de eetzaal te gaan,
en nu de nieuwsgierige Bertha,maar ja zo zullen er altijd zijn
en kleine kindjes zien de bewoners graag komen.
Prachtig geschreven tot....
Groetjes~~Assa
Mijnheer Gustaaf,deel 2 en 3 gelezen
Nu begrijp ik het,het verhaal gaat over u vader
het voelde gisteren al aan als een waargebeurd verhaal,Gustaaf met de dochter aan het wandelen in de gangen, bewoners dat aan de lift staan voor naar de eetzaal te gaan,
en nu de nieuwsgierige Bertha,maar ja zo zullen er altijd zijn
en kleine kindjes zien de bewoners graag komen.
Prachtig geschreven tot....
Groetjes~~Assa
Groetjes van assa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike,
ik genoot van je derde aflevering van Mijnheer Gustaaf,
echt mooi om lezen.
Ik kan het mij zo voorstellen, de fierheid van de overgrootopa, Bertha en de andere oudjes die natuurlijk komen kijken naar de kindjes, dat trekt zeker aan.
Gelukkig was oma diplomatisch of de kindjes hielden er een indigestie aan over:) maar neen, dat is zo, iedereen wil dan wel een koekje geven.
Een heel herkenbaar verhaal, dat ik zo zie gebeuren hier in het rusthuis, mooi!
lieve zonnige groeten,
gustilpe
ik genoot van je derde aflevering van Mijnheer Gustaaf,
echt mooi om lezen.
Ik kan het mij zo voorstellen, de fierheid van de overgrootopa, Bertha en de andere oudjes die natuurlijk komen kijken naar de kindjes, dat trekt zeker aan.
Gelukkig was oma diplomatisch of de kindjes hielden er een indigestie aan over:) maar neen, dat is zo, iedereen wil dan wel een koekje geven.
Een heel herkenbaar verhaal, dat ik zo zie gebeuren hier in het rusthuis, mooi!
lieve zonnige groeten,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
lieve Bomi,
mijnheer ''Gustaaf''
in een adem gelezen, deel 1 2 en 3
't was net of ik zelf er tussen vertoefde.
Alle blijheid, vreugde en zorg verdriet
is zo mooi tussen het verhaal door beschreven!
lieve groet schrijfster
mijnheer ''Gustaaf''
in een adem gelezen, deel 1 2 en 3
't was net of ik zelf er tussen vertoefde.
Alle blijheid, vreugde en zorg verdriet
is zo mooi tussen het verhaal door beschreven!
lieve groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
_Nele_ - Lid geworden op: 06 feb 2007, 19:20
Lieve Bomi,
heel boeiend en aangrijpend geschreven.
Mijn ouders zijn in geen Home geweest,
te vroeg gestorven,maar een tante
is nog steeds in het Leie Home.
Haar dochter en zoon hebben er veel zorg voor.
Het leven gaat zo vlug voorbij
lieve groeten
Nele
heel boeiend en aangrijpend geschreven.
Mijn ouders zijn in geen Home geweest,
te vroeg gestorven,maar een tante
is nog steeds in het Leie Home.
Haar dochter en zoon hebben er veel zorg voor.
Het leven gaat zo vlug voorbij
lieve groeten
Nele
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Beste vrienden(innen),
Het heeft me deugd gedaan dat jullie het stukje leven van mijn vader alias Mijnheer Gustaaf zo aangenaam hebben beoordeeld.
Alles wat er staat is zo gebeurd, er is nog zoveel méér. Kerngezond met rugklachten werd hij naar 't ziekenhuis gebracht. Een week lang alle mogelijke onderzoeken, behalve iets voor zijn rug.
Na die week kregen we te horen ' meneer lijdt aan de prostaat ' we gaan dat opereren.
Nu achteraf vraag ik me af welke man van 85 mankeert niets wat of waar dan ook. Nu zou ik zeggen 'handen af' op die leeftijd.
De details wil ik jullie besparen, de dag dat hij zou geopereerd worden maakte hij een herseninfarct, hij lag 17 dagen in subcoma en is dan op een nacht overleden.
Die 17 dagen waren een hel. De details bespaar ik jullie, ik draag ze mee in mijn hart, nog altijd. Ik heb er zwaar mijn bedenkingen over.
Het gaat erom dat die levenslustige fiere man naar het ziekenhuis ging, gezond en wel, behalve zijn rug en dat hij er buiten gekomen is in een doodskist.
Bedankt voor de interesse.
Bomi.
-
Beste vrienden(innen),
Het heeft me deugd gedaan dat jullie het stukje leven van mijn vader alias Mijnheer Gustaaf zo aangenaam hebben beoordeeld.
Alles wat er staat is zo gebeurd, er is nog zoveel méér. Kerngezond met rugklachten werd hij naar 't ziekenhuis gebracht. Een week lang alle mogelijke onderzoeken, behalve iets voor zijn rug.
Na die week kregen we te horen ' meneer lijdt aan de prostaat ' we gaan dat opereren.
Nu achteraf vraag ik me af welke man van 85 mankeert niets wat of waar dan ook. Nu zou ik zeggen 'handen af' op die leeftijd.
De details wil ik jullie besparen, de dag dat hij zou geopereerd worden maakte hij een herseninfarct, hij lag 17 dagen in subcoma en is dan op een nacht overleden.
Die 17 dagen waren een hel. De details bespaar ik jullie, ik draag ze mee in mijn hart, nog altijd. Ik heb er zwaar mijn bedenkingen over.
Het gaat erom dat die levenslustige fiere man naar het ziekenhuis ging, gezond en wel, behalve zijn rug en dat hij er buiten gekomen is in een doodskist.
Bedankt voor de interesse.
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike,
volkomen gelijk heb je,
wie mankeert niets op die leeftijd,
moesten ze iedereen onderzoeken, ze vinden aan iedereen iets, en zelfs bij mensen die veel jonger zijn.
Er worden veel teveel onderzoeken uitgevoerd die eigenlijk niet nodig zijn op ouderen.
Behandel op die leeftijd de symptomen, bestrijd pijn, maar laat hen verder met rust.
En het was zeker aangenaam lezen!
Slaap wel,
lieve groetjes,
gustilpe
volkomen gelijk heb je,
wie mankeert niets op die leeftijd,
moesten ze iedereen onderzoeken, ze vinden aan iedereen iets, en zelfs bij mensen die veel jonger zijn.
Er worden veel teveel onderzoeken uitgevoerd die eigenlijk niet nodig zijn op ouderen.
Behandel op die leeftijd de symptomen, bestrijd pijn, maar laat hen verder met rust.
En het was zeker aangenaam lezen!
Slaap wel,
lieve groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Bomike,
Heel diep geraakt door wat je vertelt over de laatste dagen van je vader !
Als ik zoveel verhalen van therapeutische hardnekkigheid hoor of lees,
kom ik echt in opstand tegen sommige dokters die, koste wat 't kost,
alle mogelijke onderzoeken doen... maar is het dat wat hun patient van
hen verwacht ? Ik denk het niet, integendeel !
Ik kon tot nu toe, het plots verlies van mijn vader (13 jaar geleden)
niet verwerken maar als ik je lees, en elke dag geconfronteerd word
met het huidig leven van mijn moeder en haar mede-residenten in de
home, dan ben ik bijna gelukkig dat hij zo gestorven is, zoals hij het
gewenst en gehoopt had : in zijn bos doodvallen, nooit afhankelijk
worden van anderen en zijn waardigheid als mens behouden !
Ik kan me wel inbeelden hoe zwaar, moeilijk en pijnlijk die laatste
zeventien dagen voor jou (en je familie) waren
' Die 17 dagen waren een hel. De details bespaar ik jullie,
ik draag ze mee in mijn hart, nog altijd. Ik heb er zwaar
mijn bedenkingen over.
Het gaat erom dat die levenslustige fiere man naar het
ziekenhuis ging, gezond en wel, behalve zijn rug en dat
hij er buiten gekomen is in een doodskist. '
Bomi, we voelen met jou mee hoor, zoiets kan men nooit vergeten !
Veel liefs en een dikke knuffel van ons beiden
Alter en Rankje
Heel diep geraakt door wat je vertelt over de laatste dagen van je vader !
Als ik zoveel verhalen van therapeutische hardnekkigheid hoor of lees,
kom ik echt in opstand tegen sommige dokters die, koste wat 't kost,
alle mogelijke onderzoeken doen... maar is het dat wat hun patient van
hen verwacht ? Ik denk het niet, integendeel !
Ik kon tot nu toe, het plots verlies van mijn vader (13 jaar geleden)
niet verwerken maar als ik je lees, en elke dag geconfronteerd word
met het huidig leven van mijn moeder en haar mede-residenten in de
home, dan ben ik bijna gelukkig dat hij zo gestorven is, zoals hij het
gewenst en gehoopt had : in zijn bos doodvallen, nooit afhankelijk
worden van anderen en zijn waardigheid als mens behouden !
Ik kan me wel inbeelden hoe zwaar, moeilijk en pijnlijk die laatste
zeventien dagen voor jou (en je familie) waren
' Die 17 dagen waren een hel. De details bespaar ik jullie,
ik draag ze mee in mijn hart, nog altijd. Ik heb er zwaar
mijn bedenkingen over.
Het gaat erom dat die levenslustige fiere man naar het
ziekenhuis ging, gezond en wel, behalve zijn rug en dat
hij er buiten gekomen is in een doodskist. '
Bomi, we voelen met jou mee hoor, zoiets kan men nooit vergeten !
Veel liefs en een dikke knuffel van ons beiden
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve bomi,
Nu ik over je vader gelezen heb,
mag ik je iets vertellen over mijn vader...?
Na het plotse overlijden van mijn moeder
kreeg mijn vader een herseninfarct..
Lange tijd kon hij niet spreken en was hij half verlamd
Ik deel in je droefheid over je vader, ook al is het lang geleden,
het verdriet blijft je bij ,
Vriendelijke groetjes,
elisa
Nu ik over je vader gelezen heb,
mag ik je iets vertellen over mijn vader...?
Na het plotse overlijden van mijn moeder
kreeg mijn vader een herseninfarct..
Lange tijd kon hij niet spreken en was hij half verlamd
Ik deel in je droefheid over je vader, ook al is het lang geleden,
het verdriet blijft je bij ,
Vriendelijke groetjes,
elisa
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Lieve lezers bedankt, jullie zien me regelmatig een keertje opduiken.
Fijn dat jullie er zijn.
Hallucinatie!
Vanmorgen, het werd al dag,
dromend tussen donker en licht,
een illusie, was wat ze dacht,
naast haar op ’t kussen, zijn gezicht
voor haar herkenbaar, zijn kracht.
Ze lag roerloos stil, als bevroren
starend naar die geliefde trekken,
hij lachte naar haar, innig als tevoren
ze dacht, laat niets me nu wekken,
dat niemand me komt storen.
Het leek of hij tot haar sprak,
woordeloos, hij wist, ze begreep,
zijn stem in haar hoofd, zo zacht,
“hou moed mijn liefste, ik voel je leed
ik tel de uren, dagen en ik wacht.”
Tussen haar tranen, gaf ze een zoen
aan een hallucinatie, ‘n droombeeld
dat haar zo lief was, haar visioen,
ze voelde het gemis, telkens weer
een strijd, dag per dag, voorgoed?
Bomi
(2010)
-
Lieve lezers bedankt, jullie zien me regelmatig een keertje opduiken.
Fijn dat jullie er zijn.
Hallucinatie!
Vanmorgen, het werd al dag,
dromend tussen donker en licht,
een illusie, was wat ze dacht,
naast haar op ’t kussen, zijn gezicht
voor haar herkenbaar, zijn kracht.
Ze lag roerloos stil, als bevroren
starend naar die geliefde trekken,
hij lachte naar haar, innig als tevoren
ze dacht, laat niets me nu wekken,
dat niemand me komt storen.
Het leek of hij tot haar sprak,
woordeloos, hij wist, ze begreep,
zijn stem in haar hoofd, zo zacht,
“hou moed mijn liefste, ik voel je leed
ik tel de uren, dagen en ik wacht.”
Tussen haar tranen, gaf ze een zoen
aan een hallucinatie, ‘n droombeeld
dat haar zo lief was, haar visioen,
ze voelde het gemis, telkens weer
een strijd, dag per dag, voorgoed?
Bomi
(2010)
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!