mijmeringen 2
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Lieve gustilpe,
Altijd klaar om wat bij te leren heb ik je verhaal
verder gelezen. Heel vlot leesbaar geschreven.
Eén ding blijkt weer duidelijk, wat hebben wij het
hier toch goed maar beseffen het dikwijls niet.
Liefs,
Bomi.
-
Lieve gustilpe,
Altijd klaar om wat bij te leren heb ik je verhaal
verder gelezen. Heel vlot leesbaar geschreven.
Eén ding blijkt weer duidelijk, wat hebben wij het
hier toch goed maar beseffen het dikwijls niet.
Liefs,
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa, Elisa, schrijfster, bo'ke, bomike,
bedankt dat jullie kwamen lezen!
We gaan verder!
...... vervolg:
28 mei: we bezoeken het schooltje van Sàcadate, Mircea vergezelt ons. Wij zijn blij dat we op hem kunnen rekenen, de onderwijzeressen kennen geen Engels, Duits of Frans, Mircea spreekt behoorlijk Engels, naar gewoonte tolkt hij voor ons.
Simona wacht ons op, ze is heel blij ons te zien, een warme knuffel over en weer. Het schooltje is niet meer te herkennen, zie maar op bijgaande foto’s. Het geeft een blije indruk!
het schooltje voorheen
wat een verschil!
De poort wordt opengezwaaid zodat we kunnen binnenrijden. De wagen is tjokvol geladen met speelgoed, schoolgerief en kledij, alles zorgvuldig gesorteerd in kartonnen dozen en plastiek zakken, met naam erop, school, Simona, Nicoleta, Adi.
De oudste kinderen komen helpen uitladen. De kledij kan wachten en moet op andere plaatsen uitgedeeld. Voor de lagere school hebben we schriften, potloden, balpennen, kleurpotloden afkomstig van de school waar onze schoondochter onderwijzeres is.
Voor de kleutertjes hebben we poppen, knuffels, een buggy, blokken, puzzels….
We bezoeken de klaslokalen, bij de kleuters ligt nu een kleurrijke mat op de grond. Ik denk aan het kleuterklasje van mijn kleinzoon Lars met de verschillende speelhoeken, de poppenhoek, de knutselhoek, de vertelhoek, de klimhoek ….. kleuterjuffen moesten jullie dat eens kunnen zien…….
Hier geen speelhoeken, er is nauwelijks speelgoed, maar toch oogt het klasje vriendelijker dan vorige jaren.
Heel vlug heeft elk kindje een pop of knuffel vast, we zien blije gezichtjes, een meisje rijdt het klasje rond met een pop en knuffel in het buggytje. Een jongentje (er is er maar één) speelt algauw met de auto waarin hij de blokken stapelt.
We gaan naar de lagere school, vier leerjaren in één klas. Er is slechts één meisje voor het eerste leerjaar, ze zit apart. De kinderen hebben een eerste prijs gewonnen inzake creativiteit. De juf toont de diploma’s, de kinderen zijn trots. Maar er wordt ook geleerd.
De boeken Engels liggen open op de lessenaars, enkele kinderen lezen er uit voor, dat gaat reeds goed, bravo!
Na het vierde leerjaar moeten de kinderen naar de school in Avrig, de meesten doen het goed en ondervinden geen nadeel door hier met verschillende leerjaren samen te zitten.
We delen wat snoepjes uit en worden naar het leraarslokaaltje gebracht.
Simona en een andere onderwijzeres vergezellen ons. Op de tafel worden werkstukken van de kinderen tentoongesteld, zie op bijgaande foto’s.
Ik mag twee stukken uitkiezen en dit om in ons land het schooltje te promoten en nieuwe sponsors te zoeken.
(Jarenlang sponsorde het Roemenië comité dit schooltje, enkele jaren geleden werd de sponsering stopgezet)
Mijn hart krimpt ineen, ik voel mij totaal machteloos in het besef dat zoiets onmogelijk is, ik voel mij slecht, heb geen antwoord, oneindige machteloosheid maakt zich van mij meester, ik ben beschaamd, had ik niet wat meer kunnen doen? ik kom hier met een aalmoes er is zoveel meer nodig.
Simona haalt de plastificeermachien uit de kast die ze verleden jaar kocht met de overschot van het geld van het jaar voordien. Ik weet al lang, het geld dat je hier achterlaat wordt goed besteed.
Maar ik heb ook nog het schooltje in Peru, mijn eerste prioriteit!
Anka, het zesjarige dochtertje van Simona wordt in folklorekledij gestoken en geeft een kleine demonstratie, ik kan nog amper genieten, mijn gemoed raakt vol.
Na de koffie met koekjes gaan we terug naar de kleuterklas want er is nog bezoek aangekomen.
Dana, onderwijzeres, die we leerden kennen tijdens een vorig bezoek woont nu in Griekenland. Ze is hier aangekomen met haar dochtertje Andra die net vandaag jarig is. De kindjes kennen haar nog. Alle kindjes krijgen een hoedje opgezet, er wordt muziek gespeeld, de kindjes zingen en dansen. De moeder van Dana bakte een grote taart, er is feest. Wij delen van de koek maar het grootste plezier hebben we in het geluk van de kindjes.
Anka 6 jaar dochtertje van Simona, in klederdracht
wordt vervolgd....
bedankt dat jullie kwamen lezen!
We gaan verder!
...... vervolg:
28 mei: we bezoeken het schooltje van Sàcadate, Mircea vergezelt ons. Wij zijn blij dat we op hem kunnen rekenen, de onderwijzeressen kennen geen Engels, Duits of Frans, Mircea spreekt behoorlijk Engels, naar gewoonte tolkt hij voor ons.
Simona wacht ons op, ze is heel blij ons te zien, een warme knuffel over en weer. Het schooltje is niet meer te herkennen, zie maar op bijgaande foto’s. Het geeft een blije indruk!
het schooltje voorheen
wat een verschil!
De poort wordt opengezwaaid zodat we kunnen binnenrijden. De wagen is tjokvol geladen met speelgoed, schoolgerief en kledij, alles zorgvuldig gesorteerd in kartonnen dozen en plastiek zakken, met naam erop, school, Simona, Nicoleta, Adi.
De oudste kinderen komen helpen uitladen. De kledij kan wachten en moet op andere plaatsen uitgedeeld. Voor de lagere school hebben we schriften, potloden, balpennen, kleurpotloden afkomstig van de school waar onze schoondochter onderwijzeres is.
Voor de kleutertjes hebben we poppen, knuffels, een buggy, blokken, puzzels….
We bezoeken de klaslokalen, bij de kleuters ligt nu een kleurrijke mat op de grond. Ik denk aan het kleuterklasje van mijn kleinzoon Lars met de verschillende speelhoeken, de poppenhoek, de knutselhoek, de vertelhoek, de klimhoek ….. kleuterjuffen moesten jullie dat eens kunnen zien…….
Hier geen speelhoeken, er is nauwelijks speelgoed, maar toch oogt het klasje vriendelijker dan vorige jaren.
Heel vlug heeft elk kindje een pop of knuffel vast, we zien blije gezichtjes, een meisje rijdt het klasje rond met een pop en knuffel in het buggytje. Een jongentje (er is er maar één) speelt algauw met de auto waarin hij de blokken stapelt.
We gaan naar de lagere school, vier leerjaren in één klas. Er is slechts één meisje voor het eerste leerjaar, ze zit apart. De kinderen hebben een eerste prijs gewonnen inzake creativiteit. De juf toont de diploma’s, de kinderen zijn trots. Maar er wordt ook geleerd.
De boeken Engels liggen open op de lessenaars, enkele kinderen lezen er uit voor, dat gaat reeds goed, bravo!
Na het vierde leerjaar moeten de kinderen naar de school in Avrig, de meesten doen het goed en ondervinden geen nadeel door hier met verschillende leerjaren samen te zitten.
We delen wat snoepjes uit en worden naar het leraarslokaaltje gebracht.
Simona en een andere onderwijzeres vergezellen ons. Op de tafel worden werkstukken van de kinderen tentoongesteld, zie op bijgaande foto’s.
Ik mag twee stukken uitkiezen en dit om in ons land het schooltje te promoten en nieuwe sponsors te zoeken.
(Jarenlang sponsorde het Roemenië comité dit schooltje, enkele jaren geleden werd de sponsering stopgezet)
Mijn hart krimpt ineen, ik voel mij totaal machteloos in het besef dat zoiets onmogelijk is, ik voel mij slecht, heb geen antwoord, oneindige machteloosheid maakt zich van mij meester, ik ben beschaamd, had ik niet wat meer kunnen doen? ik kom hier met een aalmoes er is zoveel meer nodig.
Simona haalt de plastificeermachien uit de kast die ze verleden jaar kocht met de overschot van het geld van het jaar voordien. Ik weet al lang, het geld dat je hier achterlaat wordt goed besteed.
Maar ik heb ook nog het schooltje in Peru, mijn eerste prioriteit!
Anka, het zesjarige dochtertje van Simona wordt in folklorekledij gestoken en geeft een kleine demonstratie, ik kan nog amper genieten, mijn gemoed raakt vol.
Na de koffie met koekjes gaan we terug naar de kleuterklas want er is nog bezoek aangekomen.
Dana, onderwijzeres, die we leerden kennen tijdens een vorig bezoek woont nu in Griekenland. Ze is hier aangekomen met haar dochtertje Andra die net vandaag jarig is. De kindjes kennen haar nog. Alle kindjes krijgen een hoedje opgezet, er wordt muziek gespeeld, de kindjes zingen en dansen. De moeder van Dana bakte een grote taart, er is feest. Wij delen van de koek maar het grootste plezier hebben we in het geluk van de kindjes.
Anka 6 jaar dochtertje van Simona, in klederdracht
wordt vervolgd....
Laatst gewijzigd door gustilpe op 18 jun 2010, 08:30, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Met heel veel interesse en plezier, hebben wij gelezen
wat je over jullie reis en belevenissen in Roemenie schreef !
Het moet jullie heel veel voldoening geven om te ontdekken
wat er, door jullie hulp, verwezenlijkt is voor de kinderen !
De twee foto's van de school (vroeger en nu) bewijzen hoe
alles kan veranderen en verbeterd worden met mensen van
goede wil en vol liefde en medeleven voor de anderen zoals
jullie !
Nogmaals dank voor alles wat je doet, Gustilpe !
Lieve junigroetjes van ons beiden
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Gustilpe,
Met blozende kaken maar wel heel nieuwsgiering
ben ik hier op bezoek gekomen.
Ik moet zeggen dat ik nog maar pas aan je verhaal begonnen ben,
ik zal nog een beetje tijd nodig hebben om alles te lezen.
Onze Afrikaantjes zijn pas vorig weekend terug vertrokken
en seffens verwachten we andere logés.
Maar lezen zal ik, al was het in het holst van de nacht.
Ik wil je vooral zeggen dat ik heel blij ben dat de reis zo goed
en veilig is verlopen.
Dank voor je berichten met foto's op mijn topics.
Tot over enkele dagen.
Ben je ondertussen (of beter) zijn jullie ondertussen al wat uitgerust?
Ik hoop het van harte.
Dikke knuffel,
ria
Met blozende kaken maar wel heel nieuwsgiering
ben ik hier op bezoek gekomen.
Ik moet zeggen dat ik nog maar pas aan je verhaal begonnen ben,
ik zal nog een beetje tijd nodig hebben om alles te lezen.
Onze Afrikaantjes zijn pas vorig weekend terug vertrokken
en seffens verwachten we andere logés.
Maar lezen zal ik, al was het in het holst van de nacht.
Ik wil je vooral zeggen dat ik heel blij ben dat de reis zo goed
en veilig is verlopen.
Dank voor je berichten met foto's op mijn topics.
Tot over enkele dagen.
Ben je ondertussen (of beter) zijn jullie ondertussen al wat uitgerust?
Ik hoop het van harte.
Dikke knuffel,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
assa (2x) Bosrankje, Nele, Ria zeer bedankt!
Ria ik wist niet dat je de Afrikaantjes op bezoek had, dat zal een heel fijne periode geweest zij, jou van harte gegund!
we gaan verder:
..... vervolg
Toen de school uit was om 13:00 trokken we samen mee met Simona en haar kinderen naar hun huisje.
van ver oogt het dorpje romantisch, de werkelijkheid is anders!
Zoals gewoonlijk verwachtte Simona dat we er bleven eten, dat mag je zeker niet weigeren. De kinderen dekten de tafel, Edidia, 8 jaar begon spontaan haar mama te helpen met het middagmaal, ik stak ook een handje toe. Om 14:00 zaten we met zijn allen aan tafel.(in Roemenië valt het middagmaal doorgaans rond 14:00), lekkere aardappelen en groenten uit de tuin, eieren van hun kippen, zelf gebakken brood, worstjes, alles smaakt heerlijk in dit gezelschap. Stefan gedraagt zich als een gentleman, hij biedt mij het laatste worstje aan, ik bedank maar hij staat er op dat ik het neem.
Toen hoorden we het verhaal van Simona, haar man is werkloos, zij dreigt haar baan te verliezen omdat er een oudere leerkracht terug komt.
Ook zijn er geruchten van eventuele fusies van scholen, blijft het schooltje van Sacadate bestaan? Hoelang nog? Het dorpje ontvolkt, jonge mensen trekken weg.
Het gezin telt vier kinderen, de kinderbijlsag in Roemenië bedraagt slechts 10 € pr kind.
De mondjes moeten gevoed, hoe zal Simona dat voor elkaar krijgen volgende winter, ze moeten overleven. De winters zijn bar koud, de sneeuw ligt er gemiddeld drie maanden, de kosten voor verwarming stijgen.
Ze kocht 5 biggetjes en 40 kuikentjes, kippen hadden ze al. Gelukkig hebben ze een mooi stukje land. De oudste kinderen, Stefan 10 jaar, Edidia 8 en Anka 6 hebben ieder een stuk die ze bewerken en onderhouden. Het grootste deel bewerkt Simona zelf. Haar man is imker, elk jaar hebben ze zo’n 40 kg honing.
De kinderen voeren ons mee naar buiten, elk neemt plaats aan zijn/haar lapje grond, wat zijn ze fier! Stefan laat ons de varkentjes en de kuikens zien.
Op de vensterbank staan grote potten met vlierbloemen in water, daarvan wordt een gezonde drank gemaakt met toevoeging van citroen en honing. Ik mocht er van proeven, heerlijk!
Het worden zware tijden voor het gezin, ik zie de bezorgde trekken op Simona’s gezicht, zo zag ik haar nooit!
Aan de muur prijkt een werkrooster voor wie wat te doen heeft elke dag van de week, helpen aan de maaltijden, tafel dekken en afruimen, de vaat doen, het huis uitvegen enz.
Het huishouden lijkt heel goed georganiseerd. Enkel de kleine Carla, 2 jaar, is vrijgesteld.
Ondertussen bespreken mijn man en ik samen de situatie en of hier niet wat extra hulp nodig is. Ik bedenk dat Simona mijn dochter zou kunnen zijn! Ik heb met dit gezin te doen.
We hebben een grote doos gevuld met kledij, zowel voor kinderen als voor volwassenen, is het zinvol om daarnaast nog iets te geven?
Mircea belooft volgende week nog eens langs te gaan, hij zal hen zijn oude pc schenken voor Stefan.
Bij mij rijst onmiddellijk de vraag, is dit wel een goed idee? Ze hebben toch geen internet? Is dit niet om bijkomende kosten vragen?
In elk geval zijn de kosten voor internet veel lager dan in ons land maar toch!
de kinderen Stefan, Edidia en Anka op hun land, de bijenkorven
samen het middagmaal bereiden, Mircea speelt met de kinderen, de honing- of vlierdrank, en het huisje van Simona.
wordt vervolgd....
Ria ik wist niet dat je de Afrikaantjes op bezoek had, dat zal een heel fijne periode geweest zij, jou van harte gegund!
we gaan verder:
..... vervolg
Toen de school uit was om 13:00 trokken we samen mee met Simona en haar kinderen naar hun huisje.
van ver oogt het dorpje romantisch, de werkelijkheid is anders!
Zoals gewoonlijk verwachtte Simona dat we er bleven eten, dat mag je zeker niet weigeren. De kinderen dekten de tafel, Edidia, 8 jaar begon spontaan haar mama te helpen met het middagmaal, ik stak ook een handje toe. Om 14:00 zaten we met zijn allen aan tafel.(in Roemenië valt het middagmaal doorgaans rond 14:00), lekkere aardappelen en groenten uit de tuin, eieren van hun kippen, zelf gebakken brood, worstjes, alles smaakt heerlijk in dit gezelschap. Stefan gedraagt zich als een gentleman, hij biedt mij het laatste worstje aan, ik bedank maar hij staat er op dat ik het neem.
Toen hoorden we het verhaal van Simona, haar man is werkloos, zij dreigt haar baan te verliezen omdat er een oudere leerkracht terug komt.
Ook zijn er geruchten van eventuele fusies van scholen, blijft het schooltje van Sacadate bestaan? Hoelang nog? Het dorpje ontvolkt, jonge mensen trekken weg.
Het gezin telt vier kinderen, de kinderbijlsag in Roemenië bedraagt slechts 10 € pr kind.
De mondjes moeten gevoed, hoe zal Simona dat voor elkaar krijgen volgende winter, ze moeten overleven. De winters zijn bar koud, de sneeuw ligt er gemiddeld drie maanden, de kosten voor verwarming stijgen.
Ze kocht 5 biggetjes en 40 kuikentjes, kippen hadden ze al. Gelukkig hebben ze een mooi stukje land. De oudste kinderen, Stefan 10 jaar, Edidia 8 en Anka 6 hebben ieder een stuk die ze bewerken en onderhouden. Het grootste deel bewerkt Simona zelf. Haar man is imker, elk jaar hebben ze zo’n 40 kg honing.
De kinderen voeren ons mee naar buiten, elk neemt plaats aan zijn/haar lapje grond, wat zijn ze fier! Stefan laat ons de varkentjes en de kuikens zien.
Op de vensterbank staan grote potten met vlierbloemen in water, daarvan wordt een gezonde drank gemaakt met toevoeging van citroen en honing. Ik mocht er van proeven, heerlijk!
Het worden zware tijden voor het gezin, ik zie de bezorgde trekken op Simona’s gezicht, zo zag ik haar nooit!
Aan de muur prijkt een werkrooster voor wie wat te doen heeft elke dag van de week, helpen aan de maaltijden, tafel dekken en afruimen, de vaat doen, het huis uitvegen enz.
Het huishouden lijkt heel goed georganiseerd. Enkel de kleine Carla, 2 jaar, is vrijgesteld.
Ondertussen bespreken mijn man en ik samen de situatie en of hier niet wat extra hulp nodig is. Ik bedenk dat Simona mijn dochter zou kunnen zijn! Ik heb met dit gezin te doen.
We hebben een grote doos gevuld met kledij, zowel voor kinderen als voor volwassenen, is het zinvol om daarnaast nog iets te geven?
Mircea belooft volgende week nog eens langs te gaan, hij zal hen zijn oude pc schenken voor Stefan.
Bij mij rijst onmiddellijk de vraag, is dit wel een goed idee? Ze hebben toch geen internet? Is dit niet om bijkomende kosten vragen?
In elk geval zijn de kosten voor internet veel lager dan in ons land maar toch!
de kinderen Stefan, Edidia en Anka op hun land, de bijenkorven
samen het middagmaal bereiden, Mircea speelt met de kinderen, de honing- of vlierdrank, en het huisje van Simona.
wordt vervolgd....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Gustilpe,
Heb met ontroering je relaas (in delen) gelezen.
Pluspunten, zoals de school vermengd met minpunten
zoals o.a de grote armoede en werkloosheid
Toch heb je weer vele kinderen blij gemaakt
Jullie verrichten prachtig werk, wat ik zeer waardeer,
Lieve groetjes,
elisa
Heb met ontroering je relaas (in delen) gelezen.
Pluspunten, zoals de school vermengd met minpunten
zoals o.a de grote armoede en werkloosheid
Toch heb je weer vele kinderen blij gemaakt
Jullie verrichten prachtig werk, wat ik zeer waardeer,
Lieve groetjes,
elisa
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
Ik voel jouw hartje vol emoties bonken, zelfs bij het lezen van jouw reisverhaal. Je wil helpen, helpen, helpen en je zou zoveel meer willen doen.
Het moet niet gemakkelijk zijn om terug te komen in een nog welvarend landje, te weten dat er aldaar nog zoveel hulp nodig is.
Je doet prachtig werk Gustilpe !!!!!!
Een heel fijne week kom ik je wensen met een uitzicht op zon in de tweede helft.
een lieve groet
bo'ke
Ik voel jouw hartje vol emoties bonken, zelfs bij het lezen van jouw reisverhaal. Je wil helpen, helpen, helpen en je zou zoveel meer willen doen.
Het moet niet gemakkelijk zijn om terug te komen in een nog welvarend landje, te weten dat er aldaar nog zoveel hulp nodig is.
Je doet prachtig werk Gustilpe !!!!!!
Een heel fijne week kom ik je wensen met een uitzicht op zon in de tweede helft.
een lieve groet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Nele, elisa, bo'ke,
fijn dat jullie komen lezen,
zeer bedankt!
..... vervolg
We nemen afscheid van Simona en de kinderen en rijden naar Sibiu waar we omstreeks 15:00 aankomen bij Nicoleta en de Pope in de grote grijze blok met hun appartementje van in totaal 32 vierkante meter waarin 6 personen leven.
In de woon-slaapkamer staat nu het kinderbedje van de tweeling, Anrdei en Dorothea, de tweeling geboren rond Kerstmis 2009. We willen de kindjes onmiddellijk van dichtbij zien, ze zien er heel goed uit. De oudere meisjes, 8 en 6 jaar nemen elke een baby’tje vast, wat zijn ze fier op hun broertje en zusje.
Pope Nicolae zegt trots, Andrei is de eerste kleinzoon in onze familie. We mogen de kindjes ook in onze armen houden, ze kennen ons niet, kleine Dorothea zet het op een huilen, de kleine Andrei daarentegen bekijkt ons onderzoekend, wie zijn deze mensen en wat een rare taal blijkt hij te denken. Ze worden weer in hun bedje gelegd, de beide kindjes samen, ze zijn nog klein genoeg om overdwars in hetzelfde bedje te liggen. Dorothea lijkt een heel rustige baby, Andrei ziet er heel levendig uit, draait en keert zich t’allen kanten.
Ik maak mij algauw de bedenking, wat als deze kindjes kruipen, laat staan rondlopen! Hier is geen plaats voor vier kinderen. Hoe zullen ze dat hier klaarspelen? De woon-slaapkamer meet ongeveer 4,5 op 3,5 meter, het kamertje van de meisjes 2 op 3 meter, rest nog een piepklein keukentje en een nog kleiner badkamertje met douche en toilet.
Nicoleta is slechts zelden buitengeweest na de bevalling van de tweeling, het is geen sinecure om van de vierde verdieping zonder lift met twee baby’tjes buiten te geraken.
Voor mij lijkt het onbegonnen hier te kunnen leven.
Koffie, thee en koekjes staan klaar, Nicoleta vraagt of we willen eten, we moeten bedanken, er wordt aangedrongen doch we komen net van tafel bij Simona, we kunnen het gelukkig houden bij een koekje.
We krijgen een dik dossier in onze handen. Van het geld dat we hier vorig jaar achterlieten werd een project opgestart ‘gift by gift’ door de Parohia Ortodoxa Mihai Viteazu III, de parochie waar Pope Nicolae werkt. Nicoleta die heel goed Egels praat, neemt anderhalf uur de tijd om samen met ons het ganse dossier door te nemen en te vertalen, Pope Nicolae, het Engels onmachtig knikt af en toe instemmend als hij iets begrijpt. Na een half uur wil ik er mee kappen maar neen, ik moet alles aanhoren.
In overleg met negen ander mensen van de parochie waaronder drie priesters, dat zal de parochieploeg zijn veronderstel ik, wordt nagegaan welke mensen in hoogste nood verkeren.
Over elke persoon in nood wordt een dossier aangemaakt met procesverbaal, de sociale toestand, grote van het gezin, het inkomen, studieopleiding, gezondheidstoestand, werksituatie, problemen enz
Geld wordt nooit gegeven, voor elk gezin bevat het dossier de uitgaven en facturen betaald aan voeding, dokterskosten, medicijnen, gas, elektriciteit e.a.
Het inkomen van deze gezinnen is schrijnend laag, enkele voorbeelden: een alleenstaande zieke dame moet het stellen met 59 € per maand, een andere met 70 €, nog een andere met net 50 €.
Het gezin met zeven kinderen, de vader vertrokken en de moeder overleden, waarover ik eerder al vertelde heeft een inkomen van € 60 verdient door de oudste zoon, hij is 20 jaar en de kostwinner, het jongste kind is zes jaar. Gelukkig is de oudste zoon meerderjarig dat behoedt alle andere kinderen voor het weeshuis.
Zo zitten in het dossiers 13 schrijnende gevallen waar we een druppel, zij het op een hete plaat kunnen bijdragen, dankzij ons koor en een aantal vrijgevige mensen o.a. ook van de sen.
Ook nu kunnen we een mooi bedrag achterlaten met veel dank aan iedereen die eraan meehielp, we zien hier op papier en zijn er zeker van dat het geld goed besteed wordt.
We hadden nooit gedacht zo’n uitgebreide informatie te bekomen.
‘Gift by Gift’ of in het Roemeens ‘Dar din Dar’ loopt verder!
De nood blijft bijzonder groot, je houdt het niet voor mogelijk in een één gemaakt Europa!
Nicoleta is in de wolken met de klederen die we achterlaten, vooral voor de kinderen.
Daarna wordt het tijd voor de kerkdienst van de Pope, we nemen afscheid van Nicoleta en de kinderen en gaan met hem mee.
We gaan eerste naar de kerk waar zijn nonkel pastoor is. We ontmoeten er de neef van de Pope, ook een jonge priester, hij houdt zijn tweejarig dochtertje bij de hand.
Mooi, een jonge priester, gehuwd en twee kindjes, het moet kunnen. Zijn zij daardoor minder priester? Ik vind van niet, ach het maakt hen zoveel menselijker.
Boven zien we twee jonge mannen de muren beschilderen, fraaie evangelietaferelen, binnen het jaar moeten de werken af zijn. Tot onze verbazing zijn het allebei priesters, ze zingen Orthodoxe liederen voor ons.
Nadien een welgemeend vaarwel, we gaan met Nicolae naar ‘zijn’ kerk, er is een kerkdienst aan de gang als we binnenkomen, ik zie geen stoelen, iedereen staat recht. We blijven enige tijd luisterend naar de gezangen, een gebed voor de vrienden en we vertrekken.
Vooraleer naar huis (bij Mircea en Luminita) terug te keren hebben we nood aan wat buitenlucht. We rijden naar Michelsberg in de buurt van Sibiu en maken een lange wandeling om alles wat te laten bezinken.
wordt vervolgd......
fijn dat jullie komen lezen,
zeer bedankt!
..... vervolg
We nemen afscheid van Simona en de kinderen en rijden naar Sibiu waar we omstreeks 15:00 aankomen bij Nicoleta en de Pope in de grote grijze blok met hun appartementje van in totaal 32 vierkante meter waarin 6 personen leven.
In de woon-slaapkamer staat nu het kinderbedje van de tweeling, Anrdei en Dorothea, de tweeling geboren rond Kerstmis 2009. We willen de kindjes onmiddellijk van dichtbij zien, ze zien er heel goed uit. De oudere meisjes, 8 en 6 jaar nemen elke een baby’tje vast, wat zijn ze fier op hun broertje en zusje.
Pope Nicolae zegt trots, Andrei is de eerste kleinzoon in onze familie. We mogen de kindjes ook in onze armen houden, ze kennen ons niet, kleine Dorothea zet het op een huilen, de kleine Andrei daarentegen bekijkt ons onderzoekend, wie zijn deze mensen en wat een rare taal blijkt hij te denken. Ze worden weer in hun bedje gelegd, de beide kindjes samen, ze zijn nog klein genoeg om overdwars in hetzelfde bedje te liggen. Dorothea lijkt een heel rustige baby, Andrei ziet er heel levendig uit, draait en keert zich t’allen kanten.
Ik maak mij algauw de bedenking, wat als deze kindjes kruipen, laat staan rondlopen! Hier is geen plaats voor vier kinderen. Hoe zullen ze dat hier klaarspelen? De woon-slaapkamer meet ongeveer 4,5 op 3,5 meter, het kamertje van de meisjes 2 op 3 meter, rest nog een piepklein keukentje en een nog kleiner badkamertje met douche en toilet.
Nicoleta is slechts zelden buitengeweest na de bevalling van de tweeling, het is geen sinecure om van de vierde verdieping zonder lift met twee baby’tjes buiten te geraken.
Voor mij lijkt het onbegonnen hier te kunnen leven.
Koffie, thee en koekjes staan klaar, Nicoleta vraagt of we willen eten, we moeten bedanken, er wordt aangedrongen doch we komen net van tafel bij Simona, we kunnen het gelukkig houden bij een koekje.
We krijgen een dik dossier in onze handen. Van het geld dat we hier vorig jaar achterlieten werd een project opgestart ‘gift by gift’ door de Parohia Ortodoxa Mihai Viteazu III, de parochie waar Pope Nicolae werkt. Nicoleta die heel goed Egels praat, neemt anderhalf uur de tijd om samen met ons het ganse dossier door te nemen en te vertalen, Pope Nicolae, het Engels onmachtig knikt af en toe instemmend als hij iets begrijpt. Na een half uur wil ik er mee kappen maar neen, ik moet alles aanhoren.
In overleg met negen ander mensen van de parochie waaronder drie priesters, dat zal de parochieploeg zijn veronderstel ik, wordt nagegaan welke mensen in hoogste nood verkeren.
Over elke persoon in nood wordt een dossier aangemaakt met procesverbaal, de sociale toestand, grote van het gezin, het inkomen, studieopleiding, gezondheidstoestand, werksituatie, problemen enz
Geld wordt nooit gegeven, voor elk gezin bevat het dossier de uitgaven en facturen betaald aan voeding, dokterskosten, medicijnen, gas, elektriciteit e.a.
Het inkomen van deze gezinnen is schrijnend laag, enkele voorbeelden: een alleenstaande zieke dame moet het stellen met 59 € per maand, een andere met 70 €, nog een andere met net 50 €.
Het gezin met zeven kinderen, de vader vertrokken en de moeder overleden, waarover ik eerder al vertelde heeft een inkomen van € 60 verdient door de oudste zoon, hij is 20 jaar en de kostwinner, het jongste kind is zes jaar. Gelukkig is de oudste zoon meerderjarig dat behoedt alle andere kinderen voor het weeshuis.
Zo zitten in het dossiers 13 schrijnende gevallen waar we een druppel, zij het op een hete plaat kunnen bijdragen, dankzij ons koor en een aantal vrijgevige mensen o.a. ook van de sen.
Ook nu kunnen we een mooi bedrag achterlaten met veel dank aan iedereen die eraan meehielp, we zien hier op papier en zijn er zeker van dat het geld goed besteed wordt.
We hadden nooit gedacht zo’n uitgebreide informatie te bekomen.
‘Gift by Gift’ of in het Roemeens ‘Dar din Dar’ loopt verder!
De nood blijft bijzonder groot, je houdt het niet voor mogelijk in een één gemaakt Europa!
Nicoleta is in de wolken met de klederen die we achterlaten, vooral voor de kinderen.
Daarna wordt het tijd voor de kerkdienst van de Pope, we nemen afscheid van Nicoleta en de kinderen en gaan met hem mee.
We gaan eerste naar de kerk waar zijn nonkel pastoor is. We ontmoeten er de neef van de Pope, ook een jonge priester, hij houdt zijn tweejarig dochtertje bij de hand.
Mooi, een jonge priester, gehuwd en twee kindjes, het moet kunnen. Zijn zij daardoor minder priester? Ik vind van niet, ach het maakt hen zoveel menselijker.
Boven zien we twee jonge mannen de muren beschilderen, fraaie evangelietaferelen, binnen het jaar moeten de werken af zijn. Tot onze verbazing zijn het allebei priesters, ze zingen Orthodoxe liederen voor ons.
Nadien een welgemeend vaarwel, we gaan met Nicolae naar ‘zijn’ kerk, er is een kerkdienst aan de gang als we binnenkomen, ik zie geen stoelen, iedereen staat recht. We blijven enige tijd luisterend naar de gezangen, een gebed voor de vrienden en we vertrekken.
Vooraleer naar huis (bij Mircea en Luminita) terug te keren hebben we nood aan wat buitenlucht. We rijden naar Michelsberg in de buurt van Sibiu en maken een lange wandeling om alles wat te laten bezinken.
wordt vervolgd......
Laatst gewijzigd door gustilpe op 22 jun 2010, 08:18, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
