mijmeringen 2

[schrijfster]

Lieve Gustilpe,
weer helemaal bijgelezen
hoe schrijnend en toch ook weer mooi,
het schooltje, de kinderen die met enthousiasme
mooie werkstukken maken.

Je tocht naar mensen die zo klein behuisd zijn,
wat zijn wij toch verschrikkelijk rijk!

De prachtige foto's,
die een prachtige omgeving weergeven.
Waarop bijna niets van deze droevige taferelen blijkt.

De warmte en hartelijkheid waarmee jullie zijn ontvangen
is een toonbeeld voor velen.

Ik kijk uit naar het verdere vervolg!

Lieve groet schrijfster

[_Nele_]

lieve Gustilpe,

je ontroerend verhaal gelezen.
Onze kinderen beseffen de rijkdom niet die we hebben.

Je hulp zal meer of welkom geweest zijn
alleen al ,dat er iemand aan hen denkt
zal voor hen een steun zijn.

Wie had er gedacht,dat er nog zoveel armoede
in de moderne wereld zou zijn

lieve groeten

Nele

[Bomi]

-
-

Lieve Gustilpe,


Ontroerend mooi is je verhaal, ben weer helemaal
mee. Mooi in de zin dat je het mooi brengt, eerder
triest dat er nog zoveel nood en tekort is bij veel
van onze medemensen.

Wat zijn wij verwend en hoe weinig beseffen we dat zelf!

Fijn dat er mensen zijn zoals jij want ons meeleven
alleen helpt de mensen ginder niet.

Prachtige beelden!

Liefs,

Bomi.

[gustilpe]

Neske, Assa, schrijfster, Nele, Bomike,

bedankt voor al het gesplaatste aan lieve woorden, werkjes en vooral voor de interesse!



..... vervolg

zaterdag 29 mei:

Mircea heeft de nacht gedaan en is pas om 6:00 thuisgekomen. Als we rond 7:30 beneden komen, zit hij fris gewassen met Luminita aan tafel. Ze wachten ons op voor het ontbijt. We blijven wat langer gezellig aan tafel vandaag, pas rond 10:00 vertrekken we naar Adi.
In de Colonie (de barakken) zijn de straten nog slechter geworden, de wagen sukkelt van de ene put in de andere.
We weten niet meer precies waar Adi woont, alles lijkt hier op elkaar. We zien een man met een fiets, Meneer weet u waar Adi woont? De meneer blijkt haar vader te zijn, we hebben geluk, hij had weet van onze komst en wachtte ons op.




Toen we hen verleden jaar bezochten waren Adi en haar man net twee weken getrouwd, ze hoopte om binnen het jaar zwanger te worden.
Ze meldt ons het blijde nieuws, ze is tweeënhalve maand zwanger. Ze zijn dolgelukkig. Haar man is nog steeds vrachtwagenchauffeur, hij is er niet, vertoeft in Duitsland en komt pas overmorgen naar huis.
Het kleine huisje oogt heel gezellig, ik zie nieuwe meubelen, ja zegt Adi, we konden deze kopen met wat we kregen aan geld voor ons huwelijk.
Ik ben blij voor hen.

Ik moet foto’s nemen om te laten zien in Ternat aan de mensen van het opgedoekte Roemenië comité. Ook nu weer vertelt ze over die afschuwelijke tijd en weer bedankt ze de man die hen ontdekte, “he was an angel”.

Ze toont ons het fotoboek dat we verleden jaar samen kochten, ze is voor alles zo dankbaar!

Wat ik eerder al schreef: na de revolutie werd in Ternat zoals in veel andere gemeenten een hulpcomité opgericht. De eerste mensen die ter plaatse gingen kijken ontdekten het gezin van Adi, moeder gestorven op 34 jaar, vader aan de drank, drie kleine kinderen, geen bedden, geen tafels, geen stoelen, bijna geen klederen maar enkele lompen. Er werden klederen gegeven, meubels en bedden gekocht. Met de hulp van het comité konden de kinderen later studeren. Adi studeerde economie, de zussen studeerden in Duitsland en zijn er gebleven. Adi verblijft nog steeds in de barakken maar haar woonplaats is opgeknapt dankzij het hulpcomté. Ze is het gewoon zo zegt ze, heeft nooit iets anders gekend en zo is ze dicht bij haar vader.

We zetten ook hier een grote doos klederen af, ik heb een aantal nagelnieuwe hemden bij, net de maat van Adi’s man,wat ze zelf niet kunnen gebruiken wordt verdeeld in de wijk, er leven hier genoeg armen in die barakken.
We nemen haar mee naar het centrum van Sibiu en gaan samen eten op een terrasje.
Sinds 2007 toen Sibiu Culturele Hoofdstad van Europa was krijgt de stad meer toeristen, er is een of ander festival aan de gang.
Jaren geleden dat Adi nog in de stad was, ze geniet en wij genieten om haar zo opgewonden te zien.



Ondertussen heb ik een flinke verkoudheid opgedaan, ik vraag Adi om mij te vergezellen naar een apotheek, zij tolkt voor mij.
Adi praat en praat, de ene keer Duits, de andere keer Engels. Ze wil alles weten over de kinderen en kleinkinderen en hoe we in België leven.
Later brengen we haar terug naar huis, we moeten nog even binnengaan. Ik voel mij moe en ziek.
Terug in Sibiu neem ik een pijnstiller en ga een uur op het bed liggen, daarna kan ik de avond weer aan.

De volgende morgen nemen we na een uitgebreid ontbijt afscheid van Luminita en Mircea, we beloven, als de gezondheid het toelaat, om volgend jaar terug te komen. We krijgen nog een luchpakket mee voor onderweg en onze thermos is gevuld met koffie.

wordt vervolgd…..

[Assa]

Lieve Gustilpe,



Groetjes~~Asssa

[gustilpe]

...... vervolg


Na de drukke en emotionele dagen doet het goed om terug met zijn tweeën te zijn. Nu houden we vakantie, alhoewel….
Het doel voor vandaag is Buzau op 287 km. Het is een industriestad waar niet veel te beleven valt maar de weg leidt naar de Donaudelta die we willen verkennen.
Op onze weg ligt Brasov, het vroegere Cronstadt, een Saksiche stad. Hier waren we al eerder maar toch willen we even de stad bezoeken, het is de meest belangrijke toeristische bestemming van Roemenië. Het gezellige, netjes gerestaureerde stadscentrum is verkeersvrij. De stadskern ligt ingeklemd tussen meerdere heuvels. ’s Nachts komen beren uit de heuvels tot in het centrum de vuilbakken omkeren.
Het is zondag vandaag, er is veel te doen, er staan marktkraampjes op het centrale plein. We zien een podium waar kinderen zingen en dansen.
Brasov is een aangename bestemming voor een culturele wandeling of een terrasje. Cultuur snoven we al eerder op in dit lieflijke stadje, we kiezen ditmaal voor een terrasje waar we het middagmaal gebruiken, een bord soep en een homp brood.


Brasov: het centrale plein met het fraaie stadhuis uit 1420; een marktkraampje met kaas, veel soorten zijn er niet te vinden; een typisch uitstalraam

De volgende stopplaats ligt slechts op 45 km, Sinaia. Ik wil graag het Peles kasteel even bewonderen gelegen in een grote, goed onderhouden parktuin. Ceausescu had er ook zijn ogen op laten vallen. Het kasteel kreeg een representatieve functie als exclusieve verblijfplaats voor hoge buitenlandse gasten. We nemen een kijkje langs de buitenkant en zien hordes toeristen naar binnengaan.
De streek staat aan de top als het gaat om wintersport, de skipistes gaan tot 1800 meter hoog.


het grandiose Peles kasteel uit 1875; het tweede gebouw kennen we niet

We rijden verder door de prachtige natuur van de Karpaten, de Prahova-vallei, af en toe een fotostop inlassend.
Vanwege haar prachtige bossen en spectaculaire rotsen is de vallei geliefd bij dichters en romantici.


onderweg af en toe een fotostop; op de eerste foto raken de wolken de bergen, er ligt nog sneeuw.

De wegen leiden dwarsdoor kleine dorpjes, ver uit elkaar, steeds door het centrum tot we aankomen in Ploiesti. Hier draait alles om olie. Rondom de stad staan duizenden jaknikkers hun piepende taak te verrichten.


terwijl bij ons kerken sluiten worden in roemenië 9.000 kerken gebouwd; jaknikker haalt olie uit de grond


We komen in Buzau en vinden geen slaapplaats, onderweg vinden we wel een pension, zo denken we. Maar deze streek, ik las het eerder heeft minder accommodatie, we rijden en rijden, telkens we een dorpje zien opdoemen hopen we een pension te vinden.
In andere streken hadden we nog nooit een probleem, langs de hoofdwegen vindt men gemakkelijk accommodatie, hier niets. Er staat niets anders op dan door te rijden tot Braila een honderd kilometer verder.
Braila is een oude havenstad aan de Donau. Zelfs hier is het niet gemakkelijk, maar uiteindelijk vinden we toch een slaapplek.
Na bijna de ganse dag in de wagen willen we te voet het stadje verkennen. Onderweg kiezen we een restaurantje voor het avondmaal op een overdekt terras. Mensen nemen hier de restjes mee naar huis, ze komen naar het restaurant met een doos, een beeld dat we al eerder zagen.
Opeens een enorme stortbui zoals ik nooit zag, zelfs niet in Afrika, het lijkt mij de zondvloed, het blijft maar gieten en gieten. We kunnen er onmogelijk door en vragen een taxi terug naar het hotel, maar om tot aan de taxi te stappen zitten we tot over onze enkels in het water, hetzelfde als we uitstappen. Onze schoenen zijn door en door nat.
Tot onze grote verbazing is de volgende ochtend alle water weggetrokken.

wordt vervolgd…

[elisa20]

Hallo Gustilpe,

Hoe schrijnend zijn de omstandigheden daar !
De verschrikkelijke armoede is onvoorstelbaar in
Europa in 2010 Wat zijn wij en onze kinderen verwend!

Proficiat voor jullie inzet en voor de vriendschap
die je die mensen geeft !

Je vertelt het heel boeiend en je foto's
geven ons een goed beeld
Dank je zeer voor deze interessante reeks!!!

Een fijn weekend
liefs van elisa

[Assa]

Lieve Gustilpe,ik kom je een mooi en zonnig weekend wensen,



Groetjes~~Assa

ps:ik print verder af hé,

[Bomi]

-
-

Lieve Gustilpe,



Door de warmte naar binnen gevlucht, genesteld aan de pc.
Enige gelegenheid om overal een kijkje te nemen.

Ongelooflijke verbazing als ik het inkomen lees van sommige
vrouwen ginder. Zeggen dat er hier nog mensen zijn die klagen.

Bewondering voor jullie uithoudingsvermogen als ik de afstanden
lees, moordend vind ik dat.
Prachtige beelden, voor jullie een waardevolle herinnering.

Kortom, weer genoten, recht naar mijn hart.

Liefs,

Bomi.





Het deksel van de oude platenspeler, nu waterbak, siësta voor de merel.

[bo'ke]

[Robol]

Wij wachten op het vervolg
al is was het vandaag wat te warm om veel te schrijven
33°, puffen geblazen !

mvg

Robbe

[Morgenstern]

Gustilpe
Dank voor het bezoekje en geniet nog van de warme avond
Morgenstern

[gustilpe]

Elisa, Assa, Bomike, bo'ke, Robbe, Morgenstern,
bedankt dat jullie er waren!

het wordt nog warmer, misschien goed om binnen te blijven en te schrijven!
Assa, print maar gerust af hoor!



..... vervolg


31 mei, daar we gisteren 100 km meer reden dan voorzien zijn we een heel stuk dichter bij de Donaudelta, gisteren zwaar, nu ervaren we het als een pluspunt.
De weg van Braila naar Tulcea loopt via een autoveer over de Donau. Het veer vertrekt pas als het volgeladen is. We zijn bij de eersten en hebben een oponthoud van een uur.
Slechts 85 km afleggen vandaag, een luxe op een heel kalme weg één en al natuur.


het veer; de Donau; onderweg naar Tulcea


Tulcea is een aardig stadje aan de rand van de delta, vlak bij het punt waar de Donau zich in drieën splitst. Hier geen pensions maar een overvloed aan hotels. We boeken een kamer en voor de volgende dag een boottocht op de delta.

We maken een wandeling doorheen het stadje, we blijven in Roemenië, ook hier weer de grijze blokken, de armoe, de slechte wegen, de vervallen voetpaden, wel een mooie esplanade, en een gezellig centraal plein.


de esplanade; het centrale plein; luxe hotels; in schrille tegenstelling de woonblokken


De Donaudelta beslaat een gebied van 5800 vierkante kilometer en bestaat uit zanderige eilandjes, drijvende rietbedden, bossen en moerassen. Het gebied vormde zich 13.000 jaar geleden, toen de golf van Tulcea dichtslibde. Grotere schepen kunnen slechts drie van de duizenden geulen bevaren. Omdat de Donau aan het eind van zijn 2860 km lange traject naar de Zwarte Zee miljoenen tonnen modder en slib afzet, zijn de zandbanken en rietbedden continu in beweging.
De delta is een zeer belangrijk gebied en een paradijs voor miljoenen trekvogels. Meer dan 300 soorten leven er permanent of overwinteren er. Tot de broedvogels behoren de witte pelikaan, de grijze pelikaan, de zwarte ibis, de ralreiger e.a. Men schat dat er een 15.000 paren witte pelikanen en een 400 paren zwarte pelikanen hier leven.
Ondanks het groot belang van de delta wordt het ecosysteem van het gebied bedreigd. Onlangs vatte Oekraïne het plan op om het Bistroekanaal door te trekken naar het Oekraïense deel van de delta. Na protesten van Roemenië en de EU heeft Oekraïne ermee ingestemd om deskundigen over het plan te laten beslissen.

In dit uitgestrekt gebied leven slechts zo’n 15.000 mensen, de meesten afstammelingen van etnische Oekraïners en etnische Russen die al eeuwen in kleine vissersgemeenschappen leven in schamele huisjes met rieten dak.. Er zijn nauwelijks wegen in het gebied. Maar muggen zijn er des te meer.

We schepen in om 9:00 en komen terug aan wal om 17:30.
Op de boot kunnen we aansluiten bij een groepje Duitse toeristen met gids.
De lucht is grijs, af en toe wat motregen, gelukkig meestal droog. We blijven op het dek, ‘smiddags krijgen we een vismaaltijd, onderweg legt de boot aan en bezoeken we het Deltabezoekerscentrum.

Hier en daar duikt een dorpje op, landarbeiders vechten tegen het water, de Donau staat buiten zijn oevers, koeien staan op droge eilandjes midden het water.

We horen van de gids dat er voor de komende 10 jaar geen steur mag gevangen worden, dus geen kaviaar meer.

Op de boot worden tal van kiekjes genomen, vogels aan de wal, vogels op het water, vogels op hun nesten, vogels in de vlucht, ook de witte pelikaan. Ikzelf ben druk bezig en schiet tientallen foto’s, maar fotograferen is heel moeilijk, de boot staat nooit stil, de vogels vliegen, resultaat van vogelfoto’s bijna nihil, enkel in de verte wat wit of zwart geschemer.
Maar wat we zien, staat in het geheugen en niettegenstaande het minder goede weder genieten we en kunnen we de problemen van dit land even opzij zetten….. tot in Bucuresti!


de Donau staat buiten zijn oevers, koeien zoeken een droog plekje; varen op de delta met veranderend uitzicht, een witte pelikaan


wordt vervolgd.....

[Bomi]

-
-
Lieve Gustilpe,



Naast het ' goede werk ' ook aan ontspanning gedacht
een ideale oplossing voor hart en geest.

Jammer dat ik nu mijn dagelijkse portie kaviaar ga moeten
missen ha ha . . .

Liefs,

Bomi.




Veldbloemen, een eigen charme.

[gustilpe]

Bomike,

de kaviaar binnen 10 jaar hé!
Bedankt voor het bezoekje, fijn!

heel mooi het werkje met de veldbloemen,
bedankt!
Probeer het koel te houden.
lieve groetjes!



...... vervolg



2 juni, we wijken wat af van onze planning en besluiten een omweg te maken van 90 km (dat is vandaag 363 km) om een blits bezoek te brengen aan de havenstad Constanta aan de Zwarte Zee, een van de oudste en grootste steden van Roemenië.
We wandelen op de landtong, langs smalle straatjes met kebabstandjes. Het toeristisch seizoen is nog niet aangebroken, het is vrij rustig. We lopen naar het strand en rapen wat schelpen voor Lars, onze vijfjarige kleinzoon (hij was heel blij en opgewonden over de schelpen van de Zwarte Zee, de Zwarte Zee, is die dan zwart?).
We gebruiken hier het middagmaal, als naar gewoonte, een bol soep en een homp brood.


Constanta aan de zwarte Zee: het vroegere casinogebouw, nu een restaurant; de haven

Daarna rijden we naar Bucuresti, daar worden we verwacht.
We rijden op een snelweg, de eerste en voorlopig enige in het land, al is men bezig op verscheidene plaatsen snelwegen aan te leggen met steun van Europa. Het is een tweevak- snelweg met weinig verkeer. Op het ogenblik dat we een vrachtwagen aan het voorbijsteken zijn, komt plots in vliegende vaart een snelheidsmaniak tussen onze wagen en de vrachtwagen door. Op de eerstvolgende rustplaats houden we even halt om van de verschrikking te bekomen. Later zien we dat de man tegengehouden werd door de politie, politie is alom tegenwoordig in dit land.

Boekarest

In de vooravond komen we aan in Bucuresti .

Voor de aanvang van de reis hadden we contact met mensen van het ex-Roemeniëcomité. Ze raadden ons aan Bucuresti niet op eigen houtje te verkennen, een miljoenenstad, je loopt er verloren. Ze contacteerden hun vrienden ter plaatse om als onze gidsen te fungeren.
Ilie en Nora stemden onmiddellijk toe, meer zelfs, we moesten ook bij hen logeren. Zij zijn twee heel lieve en interessante mensen, Ilie, ingenieur is 71, Nora, filologe, 69 jaar was deeltijds professor aan de Universiteit van Bucuresti, deeltijds werkte ze in de Universitaire Bibliotheek. In de boekenkast zie ik meer dan een meter woordenboeken die zij heeft vertaald, geschreven. Ilie spreekt gebroken Engels, Nora spreekt Frans.
Ze wonen in een woonblok maar hebben er twee appartementjes, zo hebben ze in plaats van een woon-slaapkamer, een aparte living en aparte slaapkamer.
Na de kennismaking gebruiken we samen het avondmaal, we maken een avondwandeling in de buurt. Morgen bezoeken we de stad.

De volgende dag, in de voormiddag rijdt Ilie ons rond door de voornaamste brede boulevards en wijken. Vanuit de wagen neem ik hier en daar een foto.

Boekarest telt ongeveer 2.000.000 inwoners, groot Bucuresti 3.000.000, en is sinds 1860 hoofdstad van Roemenië.
Wat charme betreft kan Boekarest niet vergeleken worden met Praag of Boedapest, maar toch is er nog wel een en ander te vinden van de vooroorlogse boulevards die Boekarest toen de naam ‘Parijs van het Oosten’ opleverden.
Twee recente gebeurtenissen hebben het aangezicht van het centrum grondig veranderd eerst was er de aardbeving van 1977 toen een groot aantal gebouwen beschadigd raakten.
Daarna kwam Ceausescu, hij heeft hier een van zijn megalomane projecten doorgezet, namelijk de bouw van het enorme Paleis van het Parlement met 1100 kamers. Onder het gebouw is een atoombunker aanwezig. Er zijn 12 verdiepingen boven de grond en vier verdiepingen onder de grond., de totale vloeroppervlakte bedraagt 350.000 vierkante meter.

Aan het Paleis van het Parlement wil ik graag een fotostop inlassen. Ilie zoekt een parking. Nora zegt: “ we komen hier nooit meer, dat doet teveel pijn, ik werkte hier dichtibij, er was hier een gezellige buurt, huisjes met smalle straatjes, met velen kende men elkaar. De ganse wijk, 9.000 huisjes, een kwart van het historisch centrum, moest gesloopt voor die waanzin, slechts enkele van de tientallen waardevolle kerken werden gespaard, een kerk de Nicolae Mihai Voda uit 1591, werd op rails gezet en 279 meter verderop op een betonnen fundament gesplaatst”.
We zien de pijn op haar gezicht! Het paleis staat in het Guinness Book of Records als het op één na grootste gebouw ter wereld (na het Pentagon)

Er werden daar overgrote diners gehouden, en wij hadden honger, zegt Nora, en Ceausescu durfde ‘zijn paleis’ te noemen ‘het Paleis van het Volk’.

Verleden jaar las ik het boek “Het duivelsrijk” geschreven door een naaste medewerker van Ceausescu, later ondergedoken in Amerika. Hij beschrijft die onvoorstelbare weelde waarin de Ceausescu’s leefden, de grote diners vol delicatessen. Hij beschrijft hoe de zoon van de Ceausescu’s op een avond kwam kijken toen de overladen plateau’s op tafel werden gezet, hij vroeg is dit eten al gezegend, een ontkennend antwoord, toen klom hij op de tafel en plaste over de lekkernijen, ongestraft. Het keukenpersoneel kon herbeginnen.
Ik las verder, toen er hoog bezoek kwam uit het buitenland, werden voedsel en lekkernijen aangevoerd uit het buitenland, de winkels waar de hoge gasten voorbijkwamen puilden uit aan overvloed. De hoge gasten eenmaal weg, werd het voedsel terug opgehaald, de winkelrekken waren even leeg als voordien.
Bij zijn buitenlandse reizen was Ceausescu meestal in gezelschap van Elena, zijn echtgenote en altijd kwam ze naar huis met de duurste juwelen, de duurste pelsmantels die ze kon vinden.
Zo staat het boek vol met waanzin.

We lopen later te voet door het centrum.

Nora vertelt: In de stad was er een bioscoop, doch er waren geen beelden maar enkel letters te zien. Na de revolutie prijkte op een bord een kleurenfoto in de stad, gewoon reclame, iedereen kwam er naar kijken, een foto in kleur, een wonder, de mensen hadden nooit zoiets gezien.
Er was TV maar er werd enkel propaganda uitgezonden, zeker niets over het buitenland.

Er werden meer dan 300 kerken afgebroken, godsdienst is nooit verboden geweest in Roemenië maar de kerken werden niet onderhouden. Nu worden er 9.000 nieuwe gebouwd waaronder in Bucuresti een kathedraal met 10.000 zitplaatsen. Er is heel wat protest tegen de bouw van de kathedraal o.a. ook door Nora en Ilie, ze zijn heel gelovig maar er zijn zoveel andere noden, waarom zo’n immense kathedraal? Mensen hebben kerken nodig ja, maar geen luxekathedraal zegt Nora!


Het paleis van het Parlement; brede boulevards; de huidige kathedraal; het paleis van de patriarch, de bisschop

.....wordt vervolgd