mijmeringen 2
-
_Nele_ - Lid geworden op: 06 feb 2007, 19:20
lieve Gustilpe,
spannend geschreven,tof
dat we mogen meereizen!!
Schrijnd,teveel weelde,en bittere armoede!
Ben ook tegen grote kathedralen,samenkomen
in naam van Jezus,was niet de bedoeling
in grote gebouwen!
geniet thuis,onder de parasol
liefs
Nele
spannend geschreven,tof
dat we mogen meereizen!!
Schrijnd,teveel weelde,en bittere armoede!
Ben ook tegen grote kathedralen,samenkomen
in naam van Jezus,was niet de bedoeling
in grote gebouwen!
geniet thuis,onder de parasol
liefs
Nele
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Nele en Assa,
zeer bedankt voor het bezoekje!
We gaan verder met het tweede deel over Boekarest!
..... vervolg
Nora en Ilie maakten de revolutie van dichtbij mee.
Na de rellen in Timisoara spreidden de rellen zich uit over het hele land en ontaardden in een ware veldslag op het Piata Universitäti, het was 21 december 1989. Ongeveer 1.000 mensen kwamen om het leven.
Nora vertelt:
Ze hoorde het tumult op straat en kwam uit de universiteitsbibliotheek, de grote boulevards zagen zwart van het volk zo ver je kon zien. Ilie en een dochter stonden tussen de mensenmassa. Ze zagen hoe de helikopter landde op het partijgebouw.
De president en zijn vrouw vluchtten al op de morgen van 22 december met een helikopter uit het partijgebouw, ze werden in Targoviste gevangen genomen. Op kerstdag werden ze veroordeeld en geëxecuteerd.
De Universiteitsbibliotheek werd in brand gestoken, duizenden boeken gingen verloren. De bibliotheek werd gelukkig later nauwgezet gerestaureerd.
Bucaresti telt heel wat musea, doch daarvoor is onze tijd te kort. We beperken ons tot het bezichtigen van de belangrijkste historische gebouwen uit de recente geschiedenis.
Nora toont ons het partijgebouw waar de helikopter landde voor de vlucht van de Ceausescu’s, de gebouwen van Securitate, de grote boulevards, de Universiteit….
Het Piata Revolutei, het Roemeens Atheneum, we bezoeken heel wat kerken.
Ik had al veel gelezen over Roemenië maar hier is de revolutie zo tastbaar aanwezig!
het Atheneum, het operagebouw; de universitaire bibliotheek; het partijgebouw waar de helikopter op landde voor de vlucht van de Ceausescu's: het voormalig hoofdkwartier van de Securitate in het midden met glazen koepel op
We hebben honger maar vooral dorst, het is 32°, we hebben ettelijke kilometers gelopen.
Men probeert het voetgangersgebied gezellig te maken met terrasjes.
Uiteindelijk kunnen we Nora en Ilie bewegen om een glaasje te drinken op een terrasje, we stellen voor om eten te bestellen maar daarvan is geen sprake.
winkelpassage met een vervlogen elegantie; oud en nieuw horen samen in Boekarest; de namen van de 1000 slachtoffers van de revolutie op het Piata Revolutei; gezellige terrasjes in het nieuwe Boekarest
Rond 17:00 rijdt Ilie ons terug naar huis, waar we middagmalen. Daarna brengen we een bezoek aan het grote park waar we even tot rust kunnen komen.
Bij het binnenkomen van het park zien we een grote staande klok, een verkeerde investering zegt Nora, er staan in het hele land duizenden van die klokken met bladgoud. Niemand vraagt om zo’n klok, er zijn zoveel andere noden!
Inderdaad zien we op onze verdere reis meerdere keren eenzelfde klok.
in het park: de dure klok; de grijze gebouwen; een grote speeltuin voor de duizenden kinderen uit de blokken; Ilie en Nora bij het afscheid
Gedurende de avond wordt nog veel nagepraat, Engels, Frans dooreen, ik verval van de ene taal in de andere, vermoeiend is dat.
Ilie wil weten waar de volgende rit naartoe gaat, we halen de kaart boven, hij geeft ons nog enkele tips.
Na een slapeloze nacht (ik zag aldoor in mijn verbeelding het tumult in de mensenmassa op de grote boulevards met Ilie en zijn dochter, het partijgebouw met de vlucht van de Ceausescu’s per helikopter, de brandende bibliotheek, enz) en een stevig ontbijt is de tijd van afscheid aangebroken. We danken Ilie en Nora van harte voor het gidsen door de stad, voor de slaapgelegenheid, voor de lekkere maaltijden, voor de verhalen. Zonder hen hadden we wellicht ook het historische centrum bezocht, maar hun ervaring maakt ons bezoek zoveel rijker.
Nora en Ilie houden heel veel van hun stad!
We zaten niet op dezelfde golflengte, ik had ‘de spirit’ van de stad ervaren zo vertelde ik Nora. Ze antwoordde, ja dat is het wat ik wil meegeven, dat je de openheid ervaart, ik voelde echter de beklemming van het verleden.
Ik zweeg, maar ik begrijp haar heel goed, zij waren lange tijd beroofd van hun vrijheid, zij leefden onder de vreselijke druk van het regime, gelukkig behoort dat tot het verleden, nu kunnen ze staan en gaan waar ze willen, ze hoeven niet meer over elk woord na te denken vooraleer het uit te spreken. De vrijheid, een groot geschenk en ik heb niets anders gekend!
Als ik er nu bij dit schrijven aan terugdenk, inderdaad voor hen is er heel veel veranderd, een andere manier van leven, ik begrijp meer en meer ‘de openheid’ waar Nora het over had.
We willen hen vergoeden voor de slaapgelegenheid en de maaltijden zoals in Sibiu. Maar als een veto klinkt het: ‘ah non, sans discussion, les amis de Lieve sont aussi nos amis’ (lieve is een dame van het ex-Roemenië-comité). Mijn man probeert het nog eens bij Ilie maar ook daar vangt hij bot.We krijgen een almanak waarop voor elke maand een Roemeense kerk getekend door een van hun dochters. We krijgen nog een lunchpakket mee voor onderweg, we voelen ons beschaamd.
We omarmen elkaar en vervolgen onze weg.
(Nora en Ilie zijn zeer geïnteresseerd in ons landje met een voorkeur voor Brugge. We zijn van plan een boek over Brugge op te sturen, samen met een foto-dvd van onze reis. We zijn zeker dat het hen zal bevallen.)
We omarmen elkaar en vervolgen onze weg.
terwijl we de stad uitrijden zien we dat er verscheidene blokken gerestaureerd werden langs de buitenkant en een mooi kleurtje kregen in schril contrast met het niet gerestaureerde gebouw
wordt vervolgd....
zeer bedankt voor het bezoekje!
We gaan verder met het tweede deel over Boekarest!
..... vervolg
Nora en Ilie maakten de revolutie van dichtbij mee.
Na de rellen in Timisoara spreidden de rellen zich uit over het hele land en ontaardden in een ware veldslag op het Piata Universitäti, het was 21 december 1989. Ongeveer 1.000 mensen kwamen om het leven.
Nora vertelt:
Ze hoorde het tumult op straat en kwam uit de universiteitsbibliotheek, de grote boulevards zagen zwart van het volk zo ver je kon zien. Ilie en een dochter stonden tussen de mensenmassa. Ze zagen hoe de helikopter landde op het partijgebouw.
De president en zijn vrouw vluchtten al op de morgen van 22 december met een helikopter uit het partijgebouw, ze werden in Targoviste gevangen genomen. Op kerstdag werden ze veroordeeld en geëxecuteerd.
De Universiteitsbibliotheek werd in brand gestoken, duizenden boeken gingen verloren. De bibliotheek werd gelukkig later nauwgezet gerestaureerd.
Bucaresti telt heel wat musea, doch daarvoor is onze tijd te kort. We beperken ons tot het bezichtigen van de belangrijkste historische gebouwen uit de recente geschiedenis.
Nora toont ons het partijgebouw waar de helikopter landde voor de vlucht van de Ceausescu’s, de gebouwen van Securitate, de grote boulevards, de Universiteit….
Het Piata Revolutei, het Roemeens Atheneum, we bezoeken heel wat kerken.
Ik had al veel gelezen over Roemenië maar hier is de revolutie zo tastbaar aanwezig!
het Atheneum, het operagebouw; de universitaire bibliotheek; het partijgebouw waar de helikopter op landde voor de vlucht van de Ceausescu's: het voormalig hoofdkwartier van de Securitate in het midden met glazen koepel op
We hebben honger maar vooral dorst, het is 32°, we hebben ettelijke kilometers gelopen.
Men probeert het voetgangersgebied gezellig te maken met terrasjes.
Uiteindelijk kunnen we Nora en Ilie bewegen om een glaasje te drinken op een terrasje, we stellen voor om eten te bestellen maar daarvan is geen sprake.
winkelpassage met een vervlogen elegantie; oud en nieuw horen samen in Boekarest; de namen van de 1000 slachtoffers van de revolutie op het Piata Revolutei; gezellige terrasjes in het nieuwe Boekarest
Rond 17:00 rijdt Ilie ons terug naar huis, waar we middagmalen. Daarna brengen we een bezoek aan het grote park waar we even tot rust kunnen komen.
Bij het binnenkomen van het park zien we een grote staande klok, een verkeerde investering zegt Nora, er staan in het hele land duizenden van die klokken met bladgoud. Niemand vraagt om zo’n klok, er zijn zoveel andere noden!
Inderdaad zien we op onze verdere reis meerdere keren eenzelfde klok.
in het park: de dure klok; de grijze gebouwen; een grote speeltuin voor de duizenden kinderen uit de blokken; Ilie en Nora bij het afscheid
Gedurende de avond wordt nog veel nagepraat, Engels, Frans dooreen, ik verval van de ene taal in de andere, vermoeiend is dat.
Ilie wil weten waar de volgende rit naartoe gaat, we halen de kaart boven, hij geeft ons nog enkele tips.
Na een slapeloze nacht (ik zag aldoor in mijn verbeelding het tumult in de mensenmassa op de grote boulevards met Ilie en zijn dochter, het partijgebouw met de vlucht van de Ceausescu’s per helikopter, de brandende bibliotheek, enz) en een stevig ontbijt is de tijd van afscheid aangebroken. We danken Ilie en Nora van harte voor het gidsen door de stad, voor de slaapgelegenheid, voor de lekkere maaltijden, voor de verhalen. Zonder hen hadden we wellicht ook het historische centrum bezocht, maar hun ervaring maakt ons bezoek zoveel rijker.
Nora en Ilie houden heel veel van hun stad!
We zaten niet op dezelfde golflengte, ik had ‘de spirit’ van de stad ervaren zo vertelde ik Nora. Ze antwoordde, ja dat is het wat ik wil meegeven, dat je de openheid ervaart, ik voelde echter de beklemming van het verleden.
Ik zweeg, maar ik begrijp haar heel goed, zij waren lange tijd beroofd van hun vrijheid, zij leefden onder de vreselijke druk van het regime, gelukkig behoort dat tot het verleden, nu kunnen ze staan en gaan waar ze willen, ze hoeven niet meer over elk woord na te denken vooraleer het uit te spreken. De vrijheid, een groot geschenk en ik heb niets anders gekend!
Als ik er nu bij dit schrijven aan terugdenk, inderdaad voor hen is er heel veel veranderd, een andere manier van leven, ik begrijp meer en meer ‘de openheid’ waar Nora het over had.
We willen hen vergoeden voor de slaapgelegenheid en de maaltijden zoals in Sibiu. Maar als een veto klinkt het: ‘ah non, sans discussion, les amis de Lieve sont aussi nos amis’ (lieve is een dame van het ex-Roemenië-comité). Mijn man probeert het nog eens bij Ilie maar ook daar vangt hij bot.We krijgen een almanak waarop voor elke maand een Roemeense kerk getekend door een van hun dochters. We krijgen nog een lunchpakket mee voor onderweg, we voelen ons beschaamd.
We omarmen elkaar en vervolgen onze weg.
(Nora en Ilie zijn zeer geïnteresseerd in ons landje met een voorkeur voor Brugge. We zijn van plan een boek over Brugge op te sturen, samen met een foto-dvd van onze reis. We zijn zeker dat het hen zal bevallen.)
We omarmen elkaar en vervolgen onze weg.
terwijl we de stad uitrijden zien we dat er verscheidene blokken gerestaureerd werden langs de buitenkant en een mooi kleurtje kregen in schril contrast met het niet gerestaureerde gebouw
wordt vervolgd....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Wat een prachtig relaas over je reis naar Roemenie !
Een mengeling van ontdekkingen over een land, bij de
meeste van ons minder bekend, maar door jou zo goed
beschreven op verschillende niveau's, dat je ons benieuwd
maakt om nog meer erover te weten !
Dus, we wachten op het vervolg...
Lieve junigroetjes van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Gustilpe,
Wat een reis en wat een indrukken.
Zoveel verschillende dingen op zo korte tijd.
Eigenlijk zou men het best deze verslagen een paar maal herlezen.
Dus ga ik zoals bo'ke alles opslaan.
Ik heb een nichtje die al enkele malen in Roemenië heeft gewerkt, met de bouworde.
Als zij zin heeft kan ze dit leerrijke verslag ook eens lezen. Ook hier werkt ze met vluchtelingen.
Je doet prachtig werk Gustilpe, door ons zo uitgebreid op de hoogte te houden
van wat leeft in Roemenië. Heel veel dank daarvoor.
Nu moet je binnenkort de knop weer omdraaien als je naar zuid-Amerika gaat.
Maar ook daar is armoede en zijn er mensen die hulp nodig hebben.
Ik wens je bij voorbaat een veilige reis, die de mensen daar,
maar ook jou gelukkig mag maken.
Je bent en blijft in mijn gedachten EN in mijn waardering.
Lieve groeten
ria
Wat een reis en wat een indrukken.
Zoveel verschillende dingen op zo korte tijd.
Eigenlijk zou men het best deze verslagen een paar maal herlezen.
Dus ga ik zoals bo'ke alles opslaan.
Ik heb een nichtje die al enkele malen in Roemenië heeft gewerkt, met de bouworde.
Als zij zin heeft kan ze dit leerrijke verslag ook eens lezen. Ook hier werkt ze met vluchtelingen.
Je doet prachtig werk Gustilpe, door ons zo uitgebreid op de hoogte te houden
van wat leeft in Roemenië. Heel veel dank daarvoor.
Nu moet je binnenkort de knop weer omdraaien als je naar zuid-Amerika gaat.
Maar ook daar is armoede en zijn er mensen die hulp nodig hebben.
Ik wens je bij voorbaat een veilige reis, die de mensen daar,
maar ook jou gelukkig mag maken.
Je bent en blijft in mijn gedachten EN in mijn waardering.
Lieve groeten
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
bo'ke, bosrankje, ria,
bedankt voor de interesse,
het is heel veel en toch komen jullie lezen!
Heel fijn!
warme avondgroeten,
hopelijk houdt de warmte jullie niet wakker!
..... vervolg
We zijn 5 juni, mijn chauffeur voelt zich nog altijd fit, er liggen vandaag 262 kilometer voor zonder omweg, maar op aanraden van Ilie bezoeken we onderweg een klooster, de kilometers zullen wat aangroeien. Onze bestemming voor vandaag is Targu Jui.
Het is een langzame weg met aaneengroeiende dorpjes maar het wegdek valt reuze mee.
In Ramnicu Valcea, een doorsnee Roemeense stad komen we in een betoging terecht. Mensen protesteren tegen de 15% inlevering van de pensioenen, ze hebben gelijk. De politie loodst ons door de mensenmassa heen.
Verder bezoeken we het druk bezochte klooster Horezu. Dit klooster geldt als een van de beste voorbeelden van de Brâncoveanu-stijl van het bouwen. Byzantijnse, islamitische en palladiaanse elementen zijn op zo’n manier gecombineerd dat het geheel perfect van proportie is en niets de balans verstoort.
Hier kan men ook overnachten maar de dag is nog jong, we kiezen enkel voor een bezoek.
Van op de parking, waar een parkwachter staat en je dus moet betalen, leidt een weg naar omhoog tot aan de grote toegangspoort. Eens die poort voorbij klim je tot aan de volgende poort, tussen de twee poorten staan stalletjes met prularia en lopen of zitten een aantal bedelaars. Waar ze vandaan komen is een raadsel, in de buurt geen enkel huis en tot in de verste verte niets te zien.
We proberen te ontsnappen aan de bedelaars, mijn hart doet pijn doch je kan niet overal blijven geven, vooral met de kinderen krijg ik het moeilijk. Er liggen snoepjes in de wagen, had ik die nu maar in mijn rugzak, dat was tenminste iets.
We bezoeken het klooster en de kerk. We zien een paar andere toeristen, de vrouwen doen een hoofddoek op om binnen te gaan. Misschien wordt dit hier verwacht, ik had daar geen weet van en bezocht de kerk blootshoofds.
Bij het terug afdalen op het paadje stapt een bedelaarster op ons af. Het is een jong meisje, we schatten haar 15, 16 jaar. Ze doet teken dat ze honger heeft, ze wijst naar haar buik en vraagt geld. We begrijpen en zien de kleine welving op haar buik, ze is zwanger, ik heb medelijden met haar en het baby’tje.
Ik denk aan de pick-nick die Nora ons meegaf. Durf ik dat weg te schenken?
Wij zullen wel iets eetbaars vinden op onze weg, een bord soep en een homp brood vind je overal!
Ik ken ondertussen een paar woordjes Roemeens, nauw verwant met het Spaans. Ik doe haar teken naar beneden, “parcare”. Ze loopt met ons mee tot aan de wagen. Uit de koelbox haal ik het pakket, ik heb nog een appel in mijn rugzak, er zijn ook nog een paar koeken die we meekregen in Sibiu, ik overhandig haar alles. Haar gezicht straalt, er volgt een brede glimlach.
Wat zou Nora zeggen als zij wist dat ik de ganse pick-nick die zij met zoveel zorg voor ons bereidde zomaar op straat weggaf? Ah zij deed om bestwil en wij doen ook om bestwil, dan is het toch ok?
We rijden langs de zuidelijke Karpaten, kopen onderweg kersen, vooraleer we in de mijnwerkersstad Targu Jui aankomen, mag ik een foto nemen?
Het stadje is vooral bekend als de stad van beeldhouwer Constantin Brâncusi (1876-1957) wiens beelden aan beide zijden van de centrale hoofdweg te vinden zijn alsook in het stadspark.
Behalve het werk van Brâncusi zijn er weinig redenen om in het stadje te blijven.
We brengen een bezoekje aan het centrale plein en het park en zetten onze weg verder. Een paar kilometer voorbij het centrum vinden we een pension waar we blijven overnachten.
het klooster te Horezu
het centrale plein van Targu Jui; beelden van Brâncusi: 1. de kus; 2. de eeuwige zuil
tientallen en tientallen stalletjes met kersen; de betoging; een typisch huisje; een landschapsfoto
wordt vervolgd....
bedankt voor de interesse,
het is heel veel en toch komen jullie lezen!
Heel fijn!
warme avondgroeten,
hopelijk houdt de warmte jullie niet wakker!
..... vervolg
We zijn 5 juni, mijn chauffeur voelt zich nog altijd fit, er liggen vandaag 262 kilometer voor zonder omweg, maar op aanraden van Ilie bezoeken we onderweg een klooster, de kilometers zullen wat aangroeien. Onze bestemming voor vandaag is Targu Jui.
Het is een langzame weg met aaneengroeiende dorpjes maar het wegdek valt reuze mee.
In Ramnicu Valcea, een doorsnee Roemeense stad komen we in een betoging terecht. Mensen protesteren tegen de 15% inlevering van de pensioenen, ze hebben gelijk. De politie loodst ons door de mensenmassa heen.
Verder bezoeken we het druk bezochte klooster Horezu. Dit klooster geldt als een van de beste voorbeelden van de Brâncoveanu-stijl van het bouwen. Byzantijnse, islamitische en palladiaanse elementen zijn op zo’n manier gecombineerd dat het geheel perfect van proportie is en niets de balans verstoort.
Hier kan men ook overnachten maar de dag is nog jong, we kiezen enkel voor een bezoek.
Van op de parking, waar een parkwachter staat en je dus moet betalen, leidt een weg naar omhoog tot aan de grote toegangspoort. Eens die poort voorbij klim je tot aan de volgende poort, tussen de twee poorten staan stalletjes met prularia en lopen of zitten een aantal bedelaars. Waar ze vandaan komen is een raadsel, in de buurt geen enkel huis en tot in de verste verte niets te zien.
We proberen te ontsnappen aan de bedelaars, mijn hart doet pijn doch je kan niet overal blijven geven, vooral met de kinderen krijg ik het moeilijk. Er liggen snoepjes in de wagen, had ik die nu maar in mijn rugzak, dat was tenminste iets.
We bezoeken het klooster en de kerk. We zien een paar andere toeristen, de vrouwen doen een hoofddoek op om binnen te gaan. Misschien wordt dit hier verwacht, ik had daar geen weet van en bezocht de kerk blootshoofds.
Bij het terug afdalen op het paadje stapt een bedelaarster op ons af. Het is een jong meisje, we schatten haar 15, 16 jaar. Ze doet teken dat ze honger heeft, ze wijst naar haar buik en vraagt geld. We begrijpen en zien de kleine welving op haar buik, ze is zwanger, ik heb medelijden met haar en het baby’tje.
Ik denk aan de pick-nick die Nora ons meegaf. Durf ik dat weg te schenken?
Wij zullen wel iets eetbaars vinden op onze weg, een bord soep en een homp brood vind je overal!
Ik ken ondertussen een paar woordjes Roemeens, nauw verwant met het Spaans. Ik doe haar teken naar beneden, “parcare”. Ze loopt met ons mee tot aan de wagen. Uit de koelbox haal ik het pakket, ik heb nog een appel in mijn rugzak, er zijn ook nog een paar koeken die we meekregen in Sibiu, ik overhandig haar alles. Haar gezicht straalt, er volgt een brede glimlach.
Wat zou Nora zeggen als zij wist dat ik de ganse pick-nick die zij met zoveel zorg voor ons bereidde zomaar op straat weggaf? Ah zij deed om bestwil en wij doen ook om bestwil, dan is het toch ok?
We rijden langs de zuidelijke Karpaten, kopen onderweg kersen, vooraleer we in de mijnwerkersstad Targu Jui aankomen, mag ik een foto nemen?
Het stadje is vooral bekend als de stad van beeldhouwer Constantin Brâncusi (1876-1957) wiens beelden aan beide zijden van de centrale hoofdweg te vinden zijn alsook in het stadspark.
Behalve het werk van Brâncusi zijn er weinig redenen om in het stadje te blijven.
We brengen een bezoekje aan het centrale plein en het park en zetten onze weg verder. Een paar kilometer voorbij het centrum vinden we een pension waar we blijven overnachten.
het klooster te Horezu
het centrale plein van Targu Jui; beelden van Brâncusi: 1. de kus; 2. de eeuwige zuil
tientallen en tientallen stalletjes met kersen; de betoging; een typisch huisje; een landschapsfoto
wordt vervolgd....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa,
zo'n duik in het water zou ik ook wel willen tijdens de hitte!
Neske,
een mooie rode roos, ik heb ze al in een vaasje gezet op tafel!
Bedankt dat jullie er waren,
een fijn weekend!
......vervolg
Na de nodige nachtust en een stevig ontbijt vertrekken we naar Oravita, 233km.
Na enkele kilometers zien we de afslag naar Oravita. De weg is zeer smal en in zeer slechte staat. Hoe verder we rijden hoe slechter hij wordt, we rijden over steenbrokken. Als we zo doorrijden, rijden we onze wagen stuk! Er zit niets anders op dan rechtsomkeer te maken. Maar waar kunnen we terugdraaien? Ik stap uit, mijn man keert de wagen in achteruit, vooruit, achteruit, vooruit….. terwijl ik uitkijk om de grootste steenbrokken te vermijden. Oef het is gelukt, we zijn weer op de gewone rijbaan.
Een viertal kilometers verder zien we een nieuwe afslag naar Oravita, wat blijkt dat de eerste afslag de weg was voor paard en kar. We rijden door de adembenemende landschappen van de Cerna-vallei. Ook deze weg is rampzalig maar een droom in vergelijking met de voorgaande. We maken ettelijke fotostops o.a. een landschapsfoto waarop een vrouwtje in de verte aankomt stappen. Ze roept iets doch we begrijpen haar niet. Misschien is ze boos? Maar neen, ze wil van dichtbij op de foto, ik ka niet anders dan een nieuwe foto van haar nemen, ik ben er blij om.
Oravita is een vervallen stadje, de armoede is er voelbaar. Er is hier geen industrie, geen landbouw. In de uraniumfabriek van onder Ceausescu's tijd werken nog slechts 14 mensen. De jonge mensen trekken er weg, de oudjes blijven over.
De meeste bezoekers in deze streek komen er wandelen richting Nera kloof, een tientallen kilometers lang riviertraject waar de Nera zich diep heeft ingesneden in zachte rotsen. Hier staan verscheidene gevaartekens met een beer op langs de weg. In de omliggende bossen leven beren en wolven.
Voor de tweede maal deze reis vinden we geen slaapplaats, er zit niets anders op dan door te rijden tot Timisoara 110 km verder.
Enkele landschapsfoto’s van het mooi traject geef ik in hun geheel weer:
landschapsfoto's; het vrouwtje komt er aan in de verte; ze poseert; landwerkers zoals je hier nog heel veel ziet, in tegenstelling met wat je zou denken, zijn mensen hier altijd blij dat je een foto van hen wil nemen.
wordt vervolgd.....
zo'n duik in het water zou ik ook wel willen tijdens de hitte!
Neske,
een mooie rode roos, ik heb ze al in een vaasje gezet op tafel!
Bedankt dat jullie er waren,
een fijn weekend!
......vervolg
Na de nodige nachtust en een stevig ontbijt vertrekken we naar Oravita, 233km.
Na enkele kilometers zien we de afslag naar Oravita. De weg is zeer smal en in zeer slechte staat. Hoe verder we rijden hoe slechter hij wordt, we rijden over steenbrokken. Als we zo doorrijden, rijden we onze wagen stuk! Er zit niets anders op dan rechtsomkeer te maken. Maar waar kunnen we terugdraaien? Ik stap uit, mijn man keert de wagen in achteruit, vooruit, achteruit, vooruit….. terwijl ik uitkijk om de grootste steenbrokken te vermijden. Oef het is gelukt, we zijn weer op de gewone rijbaan.
Een viertal kilometers verder zien we een nieuwe afslag naar Oravita, wat blijkt dat de eerste afslag de weg was voor paard en kar. We rijden door de adembenemende landschappen van de Cerna-vallei. Ook deze weg is rampzalig maar een droom in vergelijking met de voorgaande. We maken ettelijke fotostops o.a. een landschapsfoto waarop een vrouwtje in de verte aankomt stappen. Ze roept iets doch we begrijpen haar niet. Misschien is ze boos? Maar neen, ze wil van dichtbij op de foto, ik ka niet anders dan een nieuwe foto van haar nemen, ik ben er blij om.
Oravita is een vervallen stadje, de armoede is er voelbaar. Er is hier geen industrie, geen landbouw. In de uraniumfabriek van onder Ceausescu's tijd werken nog slechts 14 mensen. De jonge mensen trekken er weg, de oudjes blijven over.
De meeste bezoekers in deze streek komen er wandelen richting Nera kloof, een tientallen kilometers lang riviertraject waar de Nera zich diep heeft ingesneden in zachte rotsen. Hier staan verscheidene gevaartekens met een beer op langs de weg. In de omliggende bossen leven beren en wolven.
Voor de tweede maal deze reis vinden we geen slaapplaats, er zit niets anders op dan door te rijden tot Timisoara 110 km verder.
Enkele landschapsfoto’s van het mooi traject geef ik in hun geheel weer:
landschapsfoto's; het vrouwtje komt er aan in de verte; ze poseert; landwerkers zoals je hier nog heel veel ziet, in tegenstelling met wat je zou denken, zijn mensen hier altijd blij dat je een foto van hen wil nemen.
wordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
met veel plezier bijgelezen, Gustilpe.
Het verhaal van dat meisje deed me denken aan Mostar,
waar een blinde op de stoep zat voor een winkel.
Hij schreeuwde het uit van de honger. Toen we hem wat
van onze gekochte goederen gaven at hij als een wolf.
Schrijnend toch.
met hartelijke groeten
ria
Het verhaal van dat meisje deed me denken aan Mostar,
waar een blinde op de stoep zat voor een winkel.
Hij schreeuwde het uit van de honger. Toen we hem wat
van onze gekochte goederen gaven at hij als een wolf.
Schrijnend toch.
met hartelijke groeten
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve gustilpe,
Eindelijk heb ik je reis verslagen komen lezen.
Wat fijn, dat je de kans geeft om zoveel van Roemenieë
te zien en ook te leren. We reizen met je mee!
En ik ga - zoals Bo'ke en Ria - je teksten opslaan of printen
Ze zulllen een boeiende bundel worden!
Van harte bedankt voor deze schitterende reportages!
Lieve groetjes,
elisa
Eindelijk heb ik je reis verslagen komen lezen.
Wat fijn, dat je de kans geeft om zoveel van Roemenieë
te zien en ook te leren. We reizen met je mee!
En ik ga - zoals Bo'ke en Ria - je teksten opslaan of printen
Ze zulllen een boeiende bundel worden!
Van harte bedankt voor deze schitterende reportages!
Lieve groetjes,
elisa
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve vrouw,
Moest een paar dagen verstek laten gaan, de warmte he!
Ben nu weer helemaal bij, je verhaal leest als een trein,
ook je foto's zijn zo mooi, geven een realistische indruk bij
je tekst.
Hoorde op de radio en las op ' de redactie ' dat het Belgisch
B-Fastteam op weg is naar Roemenië.
Dank zij jou verhaal heeft dat nu een gans andere impact.
Liefs,
Bomi.
Teken van hoop.
-
Gustilpe lieve vrouw,
Moest een paar dagen verstek laten gaan, de warmte he!
Ben nu weer helemaal bij, je verhaal leest als een trein,
ook je foto's zijn zo mooi, geven een realistische indruk bij
je tekst.
Hoorde op de radio en las op ' de redactie ' dat het Belgisch
B-Fastteam op weg is naar Roemenië.
Dank zij jou verhaal heeft dat nu een gans andere impact.
Liefs,
Bomi.
Teken van hoop.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Norman12 - Lid geworden op: 22 sep 2008, 22:00
.
Ook mijn zomergroeten
De zomer is gekomen………………………211
En ieder gaat weer dromen
De zomer kleurt de wei
De mensen zijn weer blij
De zomer is er weer
Hij doet het elke keer
De zomer doet ons reizen
Wij zoeken weer bewijzen
De zomer geeft weer moed
Dus was je beddengoed
De zomer komt , de regen
Verfrist weer alle wegen
De zomer jaagt op wolken
De koe moet wel gemolken
De zomer rijpt de vruchten
Er lopen weer geruchten
De zomer doet de mannen
In al hun broeken spannen
De zomer is in ’t land
Mijn vlees is aangebrand
De zomer brengt weer regenbogen
En hij is zo voorbijgevlogen
Norman12
.
Ook mijn zomergroeten
De zomer is gekomen………………………211
En ieder gaat weer dromen
De zomer kleurt de wei
De mensen zijn weer blij
De zomer is er weer
Hij doet het elke keer
De zomer doet ons reizen
Wij zoeken weer bewijzen
De zomer geeft weer moed
Dus was je beddengoed
De zomer komt , de regen
Verfrist weer alle wegen
De zomer jaagt op wolken
De koe moet wel gemolken
De zomer rijpt de vruchten
Er lopen weer geruchten
De zomer doet de mannen
In al hun broeken spannen
De zomer is in ’t land
Mijn vlees is aangebrand
De zomer brengt weer regenbogen
En hij is zo voorbijgevlogen
Norman12
.