--"Ons Dagboek"--
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
vergeef het hen, zij weten niet
‘t droevige kind
ogen binnenwaarts
eigen veren in mond
vleugels geknakt
roerloos op eenzame paden
zonder heimwee
grijns jij als je weent
geluidloos schreeuwt
een steen in je borst
na zulk een nacht
blijft het nacht
slechts nacht
altijd.
**********
sunset 09-01-2010
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
verloren generatie
kinderen uit de steden
hebben zich afgesloten
al is het hun als wenen
spitzen zij rode lippen
grijnzen vrank en vrij
op elke hoek staat een agent
een ieder wil hen jagen
en tikt voor hen de tijd
die onverbiddelijk verder glijdt
kinderen uit de steden
zijn bitter, afgestompt en leeg
al is er elke nacht wel feest
met uit het lab de dromenpillen
zelfs ’t oorverdovende geluid
- dat wel verhindert dat men lieft -
is nooit echt hard genoeg geweest
en liefde zelf? veel te gevaarlijk
geheid een dodelijk genot
maakt je onnoemlijk breekbaar
- slechts hij die slaat gaat niet kapot
maar soms, heel soms
is er toch eentje die vleugels heeft
een weke ziel ’t gemoed heel zacht
die lieven wil (en leven kan)
en om de kinderen uit de steden
tranen weent de hele nacht.
**********
sunset 17-01-2010
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
katrijn2 - Lid geworden op: 11 jul 2009, 22:05
Wat een prachtig weertje vandaag - de eerste mooie dag sedert lang.
Een drukke week achter de rug met kinderen en kleinkinderen doch
deze vrijdag plots en toevallig volledig taak-vrij.
Wat doet een mens dan, en met zo'n zon die ons tegenlacht ... juist,
je trekt er op uit voor enkele uren. Wij sporen naar onze hoofdstad.
Zijn er hier mensen die op zaterdag het Magazine lezen dat dan bij de
krant 'De Standaard' wordt bijgevoegd? Wij overlopen het diagonaal,
blijven langer stilstaan bij interessante artikels, doch de bijdragen van
Bruno Van Spauwen zijn iedere week verplichte lectuur.
Bruno Van Spauwen is een oud-leerling van de school waar ik werkte. Hij
is een zeer getalenteerd iemand en heeft een pen die meeslepend schrijft.
Iedere week verschijnt van zijn hand een wijnbijdrage, zeer gevarieerd
en steeds interessant. Maar ook bespreekt hij telkens een restaurant, dat
hij zelf bezocht en gewikt en gewogen heeft. Er worden ook 'teljoortjes'
bijgezet, gaande van nul tot vier teljoortjes, volgens zijn oordeel.
Op onze regionale TV-zender wordt ook iedere week een restaurant be-
oordeeld, doch steevast krijgen ze allen de hoogste lof toegezwaaid.
Zo niet bij Bruno: minder is minder, goed is goed en best is best.
Vorige week besprak hij een libanees restaurant in de Livornostraat, een
evenwijdige van de Louisalaan. Sennetters die toevallig het magazine van
vorige zaterdag nog hebben zoeken het nog eens op en lezen de bijdrage
van Bruno over dit restaurant. Zij zullen dan meteen begrijpen dat ons
bezoek aan Brussel ook daar een halte had voorzien.
Wij waren de eersten en dachten dat we misschien de enigen zouden
blijven op deze vrijdagmiddag. Niets daarvan. Stilaan liep de zaak vol,
overwegend Franstaligen, op één koppel na, die net als wij voor de eerste
keer de zaak betraden - je zag het zo. We stonden toen al wat verder met
ons middagverloop en hadden al geleerd, wat zij nog moesten 'onder-
vinden'. Zo begon het menu met vier koude voorgerechten, die samen
werden opgediend; het was veel teveel om te verorberen, maar ...
toen de baas afruimde bleven de koude gerechten staan en konden ver-
der met de warme voorgerechten en zelfs de hoofdschotel worden genut- tigd. Uitleg van de zeer sympathieke man: " dit is typisch Libanees,
een rijkgevulde tafel waar men hier en daar, en nu en dan, iets neemt en
vooral praten en gezelligheid laat meespelen in het ganse gebeuren".
De man had gelijk: het was een plezier om de tafels met een gezelschap
van vijf, zes en zeven mensen te zien genieten, al verstonden wij dan
weinig van de conversaties.
'Mont Liban' (-zo heet het restaurant-) was de hoofdbrok van onze uitstap
en meer dan de moeite waard.
Als we nog enkele jaren mogen leven zullen we later zeggen: "weet je nog
die mooie januari-vrijdag van 2010, bij de Libanees, in de buurt van de
Louisalaan". Er zal dan geglimlacht worden want natuurlijk zullen we dat
nog weten ...
Katrijn2
Een drukke week achter de rug met kinderen en kleinkinderen doch
deze vrijdag plots en toevallig volledig taak-vrij.
Wat doet een mens dan, en met zo'n zon die ons tegenlacht ... juist,
je trekt er op uit voor enkele uren. Wij sporen naar onze hoofdstad.
Zijn er hier mensen die op zaterdag het Magazine lezen dat dan bij de
krant 'De Standaard' wordt bijgevoegd? Wij overlopen het diagonaal,
blijven langer stilstaan bij interessante artikels, doch de bijdragen van
Bruno Van Spauwen zijn iedere week verplichte lectuur.
Bruno Van Spauwen is een oud-leerling van de school waar ik werkte. Hij
is een zeer getalenteerd iemand en heeft een pen die meeslepend schrijft.
Iedere week verschijnt van zijn hand een wijnbijdrage, zeer gevarieerd
en steeds interessant. Maar ook bespreekt hij telkens een restaurant, dat
hij zelf bezocht en gewikt en gewogen heeft. Er worden ook 'teljoortjes'
bijgezet, gaande van nul tot vier teljoortjes, volgens zijn oordeel.
Op onze regionale TV-zender wordt ook iedere week een restaurant be-
oordeeld, doch steevast krijgen ze allen de hoogste lof toegezwaaid.
Zo niet bij Bruno: minder is minder, goed is goed en best is best.
Vorige week besprak hij een libanees restaurant in de Livornostraat, een
evenwijdige van de Louisalaan. Sennetters die toevallig het magazine van
vorige zaterdag nog hebben zoeken het nog eens op en lezen de bijdrage
van Bruno over dit restaurant. Zij zullen dan meteen begrijpen dat ons
bezoek aan Brussel ook daar een halte had voorzien.
Wij waren de eersten en dachten dat we misschien de enigen zouden
blijven op deze vrijdagmiddag. Niets daarvan. Stilaan liep de zaak vol,
overwegend Franstaligen, op één koppel na, die net als wij voor de eerste
keer de zaak betraden - je zag het zo. We stonden toen al wat verder met
ons middagverloop en hadden al geleerd, wat zij nog moesten 'onder-
vinden'. Zo begon het menu met vier koude voorgerechten, die samen
werden opgediend; het was veel teveel om te verorberen, maar ...
toen de baas afruimde bleven de koude gerechten staan en konden ver-
der met de warme voorgerechten en zelfs de hoofdschotel worden genut- tigd. Uitleg van de zeer sympathieke man: " dit is typisch Libanees,
een rijkgevulde tafel waar men hier en daar, en nu en dan, iets neemt en
vooral praten en gezelligheid laat meespelen in het ganse gebeuren".
De man had gelijk: het was een plezier om de tafels met een gezelschap
van vijf, zes en zeven mensen te zien genieten, al verstonden wij dan
weinig van de conversaties.
'Mont Liban' (-zo heet het restaurant-) was de hoofdbrok van onze uitstap
en meer dan de moeite waard.
Als we nog enkele jaren mogen leven zullen we later zeggen: "weet je nog
die mooie januari-vrijdag van 2010, bij de Libanees, in de buurt van de
Louisalaan". Er zal dan geglimlacht worden want natuurlijk zullen we dat
nog weten ...
Katrijn2
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Hallo dagboek,
Of zou ik beter zeggen, nachtboek ?
Ik ben weer wakker... ik dacht de stem van mijn moeder
te horen.... enkele maanden geleden riep ze mij meermaals
's nachts en het gebeurt nog dikwijls dat ik denk dat ze mij
nodig heeft. Alter slaapt heel rustig en ik kom even lezen op
Sennet...
Louizalaan... mijn jeugd... zoveel herinneringen vol nostalgie...
Daar ben ik geboren, ben naar school geweest...
Ik ben terug weg en zal proberen in slaap te geraken, zonder
mijn lief wakker te maken, en nog een beetje dromen van die
mooie jaren toen mijn ouders nog jong waren en wij een heel
gelukkige trio vormden... The good old days !
Maar ik wil niet in het verleden blijven... mijn leven is in het NU
met Alter waarmee ik geniet van elk moment, zelfs is het soms
moeilijk door de gezondheidstoestand van mijn moeder!
Carpe diem is onze motto en ik hoop voor nog heeeeel lang
Daaag nachtboek...
Of zou ik beter zeggen, nachtboek ?
Ik ben weer wakker... ik dacht de stem van mijn moeder
te horen.... enkele maanden geleden riep ze mij meermaals
's nachts en het gebeurt nog dikwijls dat ik denk dat ze mij
nodig heeft. Alter slaapt heel rustig en ik kom even lezen op
Sennet...
Louizalaan... mijn jeugd... zoveel herinneringen vol nostalgie...
Daar ben ik geboren, ben naar school geweest...
Ik ben terug weg en zal proberen in slaap te geraken, zonder
mijn lief wakker te maken, en nog een beetje dromen van die
mooie jaren toen mijn ouders nog jong waren en wij een heel
gelukkige trio vormden... The good old days !
Maar ik wil niet in het verleden blijven... mijn leven is in het NU
met Alter waarmee ik geniet van elk moment, zelfs is het soms
moeilijk door de gezondheidstoestand van mijn moeder!
Carpe diem is onze motto en ik hoop voor nog heeeeel lang
Daaag nachtboek...
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Gaëtan
Merkwaardige ontmoetingen dienen zich soms aan, zoals gisteren bijvoorbeeld.
Hier eerst enkele inleidende gegevens om het merkwaardige beter te illustreren:
- Van opleiding ben ik wiskundige en als hobby speel ik klassieke muziek.
- De schoonzus van mijn schoonmoeder had drie geniale broers: de oudste was directeur van een psychiatrische kliniek, de tweede was hartspecialist in de Verenigde Staten en de derde was een groot expert op gebied van de Europese Economie. Hun zus nu, had, zoals wij hier zeggen, een draai teveel gekregen. Ze kende de telefoonnummers van al hun kennissen uit het hoofd, alsook alle geboortedata, nummers van autonummerplaten en nog van die dingen … waar men eigenlijk niets aan heeft. Verder was ze onpraktisch, onhandig, asociaal en een voortdurende bekommernis voor haar man. Dit om aan te tonen hoe dun de grens is tussen het geniaal zijn en een draai teveel gekregen hebben, met het tegenovergestelde resultaat tot gevolg.
- Een twintigtal jaren geleden ontmoette ik een wat oudere man in de psychiatrie. Hoe meer ik hem liet vertellen, hoe meer ik door hem geboeid raakte. Hij had ooit een turf van een studie geschreven waarin hij aantoonde dat alle door Bach neergeschreven muziek alleen maar wiskunde was… “Ik ben mijn werk gaan voorstellen en verdedigen aan de Universiteit meneer, doch niemand nam me ernstig. En weet je waarom niet …ze konden mijn redeneringen niet volgen, noch verstaan.”
Dit als inleiding van de merkwaardige ontmoeting gisteren.
Ik wandelde door onze onvolprezen hoofdstad, in lief gezelschap. Zoals altijd als ik er de mogelijkheid toe heb stapte ik de kerk binnen, steeds dezelfde kerk: mooi gebouw, mooie aankleding, eigen sfeer, merkwaardige ligging. Het orgel produceert er klanken die volgens kenners ook weer de mooiste zijn van alle orgels in alle Brusselse kerken. En … op deze rustige maandagnamiddag in januari toverde een organist Bachmuziek door de hoge orgelpijpen. Wat kon die man spelen. Ik ging naar hem toe voor een praatje over orgels en Bach en … wiskunde. Ik sprak hem over de man uit de psychiatrie en zijn stokpaardje: de affiniteit van Bachs muziek en de wiskunde. Die man had volkomen gelijk wist Gaëtan, zo heette mijn ontdekte organist. En Gaëtan wist waarover hij praatte. Hij was professor ‘Geometrie Analytique’ aan de ULB, en … professor ‘Harmonieleer’ aan het Conservatorium van Brussel. Hij sprak vloeiend Engels, vloeiend Frans, bijna vloeiend Nederlands en dat hij kon orgel spelen om jaloers van te zijn, had ik al gehoord. Ik wist ook al dat wiskunde en muziek dikwijls samen gaan, doch de twee verenigd, in één persoon, op zo’n niveau … hier stond ik voor een echt genie. Jammer dat de man uit de psychiatrie dat niet meer kon meemaken.
Merkwaardige ontmoetingen dienen zich soms aan, zoals gisteren bijvoorbeeld.
Hier eerst enkele inleidende gegevens om het merkwaardige beter te illustreren:
- Van opleiding ben ik wiskundige en als hobby speel ik klassieke muziek.
- De schoonzus van mijn schoonmoeder had drie geniale broers: de oudste was directeur van een psychiatrische kliniek, de tweede was hartspecialist in de Verenigde Staten en de derde was een groot expert op gebied van de Europese Economie. Hun zus nu, had, zoals wij hier zeggen, een draai teveel gekregen. Ze kende de telefoonnummers van al hun kennissen uit het hoofd, alsook alle geboortedata, nummers van autonummerplaten en nog van die dingen … waar men eigenlijk niets aan heeft. Verder was ze onpraktisch, onhandig, asociaal en een voortdurende bekommernis voor haar man. Dit om aan te tonen hoe dun de grens is tussen het geniaal zijn en een draai teveel gekregen hebben, met het tegenovergestelde resultaat tot gevolg.
- Een twintigtal jaren geleden ontmoette ik een wat oudere man in de psychiatrie. Hoe meer ik hem liet vertellen, hoe meer ik door hem geboeid raakte. Hij had ooit een turf van een studie geschreven waarin hij aantoonde dat alle door Bach neergeschreven muziek alleen maar wiskunde was… “Ik ben mijn werk gaan voorstellen en verdedigen aan de Universiteit meneer, doch niemand nam me ernstig. En weet je waarom niet …ze konden mijn redeneringen niet volgen, noch verstaan.”
Dit als inleiding van de merkwaardige ontmoeting gisteren.
Ik wandelde door onze onvolprezen hoofdstad, in lief gezelschap. Zoals altijd als ik er de mogelijkheid toe heb stapte ik de kerk binnen, steeds dezelfde kerk: mooi gebouw, mooie aankleding, eigen sfeer, merkwaardige ligging. Het orgel produceert er klanken die volgens kenners ook weer de mooiste zijn van alle orgels in alle Brusselse kerken. En … op deze rustige maandagnamiddag in januari toverde een organist Bachmuziek door de hoge orgelpijpen. Wat kon die man spelen. Ik ging naar hem toe voor een praatje over orgels en Bach en … wiskunde. Ik sprak hem over de man uit de psychiatrie en zijn stokpaardje: de affiniteit van Bachs muziek en de wiskunde. Die man had volkomen gelijk wist Gaëtan, zo heette mijn ontdekte organist. En Gaëtan wist waarover hij praatte. Hij was professor ‘Geometrie Analytique’ aan de ULB, en … professor ‘Harmonieleer’ aan het Conservatorium van Brussel. Hij sprak vloeiend Engels, vloeiend Frans, bijna vloeiend Nederlands en dat hij kon orgel spelen om jaloers van te zijn, had ik al gehoord. Ik wist ook al dat wiskunde en muziek dikwijls samen gaan, doch de twee verenigd, in één persoon, op zo’n niveau … hier stond ik voor een echt genie. Jammer dat de man uit de psychiatrie dat niet meer kon meemaken.
-
hilde m - Lid geworden op: 19 feb 2007, 07:49
- Locatie: puurs 2870
Wat een aangename verrassing denook,
jou hier te vinden,
mag ik je even vertellen
hoe leuk ik het vond een blik te mogen werpen,
of liever te mogen lezen over jouw wederwaardigheden.
Veel liefs van Hilde m.
jou hier te vinden,
mag ik je even vertellen
hoe leuk ik het vond een blik te mogen werpen,
of liever te mogen lezen over jouw wederwaardigheden.
Veel liefs van Hilde m.
zeg niet het glas is halfleeg, zeg het is nog halfvol.
-
katrijn2 - Lid geworden op: 11 jul 2009, 22:05
dag dagboek,
ik had een mooie bijdrage voor jou vandaag, echt een typisch
dagboek-stukje.
Ik heb het echter bij 'katrijntjes' gezet, want daar was ik van de
eerste blz verdwenen wegens te weinig 'voer'.
Ik ken niet de techniek om eenzelfde bijdrage op twee verschillende
topics te plaatsen, zonder tweemaal te moeten typen.
Daarom... wil je daar even zelf gaan lezen?
met veel dank,
katrijn2
ik had een mooie bijdrage voor jou vandaag, echt een typisch
dagboek-stukje.
Ik heb het echter bij 'katrijntjes' gezet, want daar was ik van de
eerste blz verdwenen wegens te weinig 'voer'.
Ik ken niet de techniek om eenzelfde bijdrage op twee verschillende
topics te plaatsen, zonder tweemaal te moeten typen.
Daarom... wil je daar even zelf gaan lezen?
met veel dank,
katrijn2
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
deze winter
de winter brengt natuurgeweld
stromend als blinde gassen
door elke spleet van ‘t sidderhuis
eenvoudig weggeveegd
het dorre hout, verbrand
wat moeizaam ons tezamen houdt
heb jij mij als paleis gebouwd
op een verhoging mij gesteld
en tienmaal meer met goud betaald
wat ik aan daalders slechts te bieden had
zelfs niet het zoenen wordt gegund
enkel wat regen in mijn mond
die ik je bied in wilde slaap
vind ik de liefde uit en toon je mij
hoe wolven gaan
op stille poten zonder spoor
in deze winter viel de sneeuw
wel meer dan eenenvijftig dagen lang.
**********
sunset 25-02-2010
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
(een niet al te ernstig) zelfportret
gedichten zijn rompen waarvan men denkt
dat het sculpturen zijn; vluchtige beelden
als wonderlampen hangende aan sterren in lichtende
wisselende kleuren – soms taaie als kauwgom
waarvan men niet weet of de smaak in hen,
in de malende eter of waar dan ook ligt
dichten is praatjes maken, citeren als papegaaien
die spreken over geheimen die iedereen kent
en elk gedicht verraadt
het valt mij te binnen dat af en toe fragmenten
stilstaan in mij waar zij als deel van een beeld
deelnemen, zich mengen in mijn blikveld;
soms ontglippen ze mij – en dat bevalt me
zij doorsnijden andere gedachten
keren nu en dan terug
ik observeer ze en houd er van als zij
door verschillende handen gaan;
tijdens het lezen schrijf ik.
**********
sunset 28-02-2010
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Ik weet het, de regels zeggen: "niet doen".
Maar toch doe ik het,
omdat medemenselijkheid boven regels gaat.
Lieve Lotte,
ik lees met pijn en medeleven
de dagelijkse strijd
de machteloosheid,
de eenzaamgeid,
het stille verdriet.
"Het gaat alleen nog bergaf", schrijf je,
konden we maar helpen, lieve Lotte,
maar ook wij zijn machteloos.
Helpt het een klein beetje
met vrienden om je heen,
een luisterend oor,
Misschien en even...zo ja,
dan wil ik graag mijn steentje bijdragen.
Jullie zijn in mijn gedachten alle twee,
dag Lotte,
liefs van ria
Maar toch doe ik het,
omdat medemenselijkheid boven regels gaat.
Lieve Lotte,
ik lees met pijn en medeleven
de dagelijkse strijd
de machteloosheid,
de eenzaamgeid,
het stille verdriet.
"Het gaat alleen nog bergaf", schrijf je,
konden we maar helpen, lieve Lotte,
maar ook wij zijn machteloos.
Helpt het een klein beetje
met vrienden om je heen,
een luisterend oor,
Misschien en even...zo ja,
dan wil ik graag mijn steentje bijdragen.
Jullie zijn in mijn gedachten alle twee,
dag Lotte,
liefs van ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.