Het dwaallicht.

[DkA]

blijft een schrijver eigenaar van zijn woorden
nadat hij ze elders heeft neergepend?

of vlogen ze heen met de zachte avondwind,
gezwind, ongelezen?

alleen de schrijver kent het antwoord,
dat hij liever niet prijs geeft...

dan maar gissen! zou het kunnen dat
een nachtje slapen hem tot andere gedachten bracht?

misschien vond hij zichzelf te opdringerig
te belerend te betweterig...

misschien konden zijn woorden anders gelezen worden
dan ze bedoeld waren...

misschien zweven flarden verder door deze zachte zomeravond,
bescheiden, zoals ze waren bedoeld.

zal ik proberen ze te vangen?
zijn ze niet des schrijvers eigendom?

"onze verloren vader"

misschien onze verloren "gewaande" vader

of, onze "teruggevonden" vader,

voor mij, zonder twijfel
"een goede vader"

ziezo ze zijn weer "thuis"

ria

Kijk Rita,

zo vang je woorden. Met het netje van een citaat.
En van wie zijn ze nu?
Woorden kunnen geen eigendom zijn of worden, volgens mij.

Jouw kinderen, zijn jouw kinderen niet.
Uit 'De Profeet' van Khalil Gibran.

En Herman de Coninck keek al eens zijn woorden achterna
om te zien of ze niet van betekenis veranderden onderweg.

Nee, ook de schrijver is niet de eigenaar van zijn woorden.
Van het ogenblik dat de auteur ze 'publiceert' worden ze 'beheerd' door de lezer. Hij interpreteert. Leest zelfs wat er niet staat.

Maar dat recht heeft hij. Hij kan niet anders.
Lire c'est écrire.
Hij ontrafelt de betekenis van een tekst met de 'werktuigen' die hij meekreeg.
Van huize uit. Vanuit z'n schoolse opvoeding. Vanuit zijn leven.

Hij leest volgens de spelling en de grammatica van z'n eigen gedachten en gevoelens. Op het moment van de lectuur. Volgens de geschiedenis van het verleden.

Zo lezen wij allemaal elkaar anders.

[ria]

zelfs één letterke (teveel)
tovert een heel ander personage,
Rita is mijn zus, (weduwe)
alleenstaand,
maar wel 6 jaar jonger.
DkA, gom maar gauw dat "t"-ke uit

ria

[DkA]

Ik zou me graag wat bijscholen. De stof even opfrissen.
Want ik voel dat er sleet komt op m'n pluimen.
Of het vel. Al naargelang de metafoor.

Ooit studeerde ik voor struisvogel. Met succes.
Tien jaar lang gelukkig als geen ander.
Ik negeerde de problemen, ver van m'n bed.
Maar wist verduiveld goed dat ik ooit
de rekening gepresenteerd zou krijgen.

Als nuchtere Vlaming zal u mij verwijten
de kop in het zand te steken.
Zo blind als een mol te zijn voor de werkelijkheid.

Ik pleit schuldig.
Maar zeg nu zelf: 'Wat zou u verkiezen?'

U vertrekt op reis. Naar het zuiden of het oosten.
Het weze voor mijn part Isphaan.
En een of andere Madame Soleil zou u onthullen
dat ginder aangekomen, Hein staat te zwaaien met z'n zeis.
Zou u dat al willen weten van bij het vertrek?

Kijk om dat soort dingen te vergeten.
Zou ik nog even een snelcursus willen volgen.
Om m'n pluimen wat op te tutten en m'n velletje te bruinen.
Tot er wat eelt op komt. En m'n ziel een kleurtje krijgt.

En dat ik als een échte tuinman in m'n hofke blijf.




PS.
Even je gedichten opfrissen, helpt.

[DkA]

Dwalen langs de blauwe luchten van Magritte.
Verdwalen. Ondergesneeuwd door te veel.

Ceci n'est pas une pipe. Ceci est poësie.

Ik wantrouw schilders waarvoor men veel woorden uitvindt.
Om ze in te kleden of uit te kleden.
Ga dan al vlug de woorden mooier vinden dan de verf op het canvas.

Schilders worden gemaakt.
Voor scholen. Stromingen.
Ze worden symbolen om ingekaderd te worden.
In musea.

Als de muse me niet meteen ontroert
dan volg ik haar parcours niet meer.

Dag duif, dag lucht, dag bolhoed ... Dag Magritte.

[DkA]

'Een sedentaire zwerver', deze parafrase las ik bij Doeschka Meijsing.
Een definitie waarin ik graag wil wonen. Het is er thuis komen.
Toen we gisteren in grootstad Brussel door de kleine straatjes kuierden,
voelde ik mij daar een volslagen vreemdeling. En ongewenst.

Zelfs het goud van de goden,
op de gebouwen van La Place du Grand-Marché (Gruute Met en bruxellois), kon mij niet bekoren. Het liet me volkomen koud.
Brussel blijft Frans.

In het Magritte-Museum zijn de uitspraken van de schilder in het groot gekalligrafeerd tegen de muren. Et pour les Flamands is er een plastieken plaatje met de vertaling erop.
Architecturaal vind ik het wel prachtig met een erg functionele accomodatie. Maar bij de schilderijen van de Meester bleef ik onbewogen.

Ach, het zal wel aan mij liggen. Een Kempische boer zonder Cultuur met een grote c. Die verplant je niet ongestraft naar een grootstad.
In mijn stad daarentegen is alles nog op mensenmaat.
Daar kan zelfs een keuterboerke overleven.

[Alterego1]

René Magritte

De mythe over pijp en bolhoed

De Amerikaanse zanger Paul Simon(destijds beter bekend van het duo
met Art Garfunkel),zingt een lied,getiteld "René and Georgette with
their dog after the war",gebaseerd naar een foto uit 1944 waarop
kunstschilder René Magritte en zijn vrouw Georgette Berger staan
afgebeeld met hun hondje Jacky.
Het lied is een fabeltje,gefantaseerd.Er wordt o.a. in gezegd dat
René en Georgette dansten in hun hotelsuite,terwijl René nooit danste.
Wanneer Paul Simon dit lied op de scene ten gehore brengt,laat hij
zich omringen door twee figuranten met bolhoed,om zodoende het
Magritte-beeld te illustreren.

Nu schilderde Magritte wel eens bolhoeden,maar zelf droeg hij er
nooit een,wel een deukhoed,doch meestal liep hij blootshoofds.
Magritte met bolhoed is een mythe,die ontstaan is doordat een
fotograaf hem eens vroeg "Meneer Magritte,u schildert vaak bolhoeden,
wilt u voor mij eens met een bolhoed poseren?".Een volgende foto-
graaf wil natuurlijk ook zo'n foto maken,biografen zien die foto's en
doen het voorkomen alsof Magritte met bolhoed opstond en ging
slapen.Zo is een verhaaltje een eigen leven gaan leiden.
Hij was een man die persé niet wou opvallen,hij was van nature uit
een kalme bezadigde mens,zijn enige euvel bestond er in dat hij een
verwoed roker was,nooit een pijp,jamais,altijd sigaretten.

En toch,een van Magritte's bekendste werken is het schilderij met de
pijp,waaronder hij dan schreef "Ceci n'est pas une pipe" dus "dit is
geen pijp",en toch dacht ook iedereen dat hij pijproker was.Toen hij
daar eens op aangesproken werd zei hij,verwijzend naar het schilderij,
"Ach ja,die pijp.Daar is nu toch al genoeg over gezeurd.Probeer er maar
eens tabak in te stoppen,in die pijp van mij.Is ze echt,of niet?"

Magritte hield er van in zijn werken uit te pakken met gekke toestanden
of allerlei grappen.Dan zei hij "Ik schilder niet,ik gebruik voorwerpen
die mijn beelden weergeven.Ik ben geen kunstschilder die mooie kleuren
op doek zet,of iets voor het oog maakt.Ik breng het denken in beeld en
maak daardoor iets mysterieus".Magritte hield van droge humor.

Hij was een surrealist avant la lettre,in hart en ziel,eigenlijk schilderde hij
doodgewone dingen,maar meestal op geheimzinnige wijze,wat hij uitlegde
als "Ik schilder om de wereld een beetje beter te begrijpen.Mijn werken
zijn vaak geheimzinnig,maar de wereld is ook zo geheimzinnig".

Magritte was ook wat men zou kunnen noemen,een doemdenker,hij had
geen groot vertrouwen in de toekomst,wat volgens Georgette een van
de redenen was dat het gezin Magritte altijd kinderloos is gebleven.
"Het verleden lapte hij aan zijn laars,het verleden was voorbij,punt uit.
Ook de toekomst interesseerde hem niet,hij had zijn handen vol aan het
heden,wat de toekomst in petto hield,zouden we te zijner tijd wel zien"
zo vertelde Georgette in 1984(zelf 84 jaar dat moment),zeven jaar na het
overlijden van René,haar echtgenoot waarmee ze 45 jaar gehuwd was.

En ze vervolgt "Wij hebben het lastig gehad om de eindjes aan mekaar te
knopen,maar nooit miserie gekend.René heeft jarenlang bijverdiend als
ontwerper van behangselpapier bij Peeters-Lacroix,als reklametekenaar,
als modetekenaar,omdat wij van zijn schilderijen niet konden eten,maar
om nu te zeggen dat schraalhans keukenmeester was,neen we leefden
heel normaal,heel vrij ook.Sinds de jaren zestig is het grote geld gekomen
en dat heeft ons niet gelukkiger gemaakt.René werd er ongemakkelijk onder".

René Magritte,geboren in het Henegouwse Lessen op 21 November 1898,
is gestorven op 15 Augustus 1967 op 69-jarige leeftijd in zijn statige witte
villa aan de Mimosastraat 97 te Schaarbeek,tengevolge van een tumor in de
aalvleesklier.
Voordien was hij nooit ziek geweest,tenzij af en toe pijnlijke kuitkramp,
en ook was hij abnormaal vlug moe.
Hij zei zelf dat hij "moe geboren was"!

Méér over René Magritte kunt u vinden op Google.
Ik heb hier verhaald wat daar niet te lezen is.

Alterego

[Robol]

Men hoeft niet altijd musea te bezoeken
om te genieten van kunst en/of cultuur.
Ik persoonlijk vind kunst terug in de natuur
of in bepaalde topics

al of niet met bolhoed

trouwens ik heb hier nog een bolhoed liggen
een lederen
de allereerste mijnwerkershelm van mijn vader

voor mij van meer waarde dan een schilderij van Magritte

groetjes

Robbe

[ria]

Ook voor mij is de natuur de grootste kunstige creatie, gelijk in welk seizoen.
Een levende en levendige creatie. Steeds vernieuwend, maar in een wederkerend patroon.

Een simpel bloemeke, dauw op de blaren,
een mistige morgen, een Toscaanse hemel,
de rijm bij een vroege wintermorgen,
een hemel vol sterren en de nachtegaal die zingt.

Ik bezoek ook wel eens een museum, zoals de laatste keer op de Veluwe
"Kröller-Möller" waar ik ge-eerde kunstenaars tegenkwam,
maar waarvan sommigen helaas tijdens hun leven niet de erkenning
en waardering hebben gekregen, die hen nu toekomt.
En dan denk ik speciaal aan Van Gogh.
Zijn "aardappeleters" hebben diepe indruk op mij gelaten,
niet zozeer het doek zelf, maar de sfeer die het oproept van die tijd.

Als een schilderij geen emoties kan losmaken en alleen maar verf is,
uitgesmeerd op een doek, kan ik er niets mee.

Monet, daar zijn we al een paar keer geweest om zijn tuinen te bewonderen.
Het geheel, tuinen, woning, atelier, verhaalt het leven van deze uitvinder? van het impressionisme.
De laatste keer toen we er waren hebben we ook het "Amerikaans museum" in Giverny bezocht.
Deze kunstenaars kwamen speciaal naar Frankrijk om zijn werk te leren kennen
en zij ontwikkelden daarbij een eigen stijl, die eveneens de moeite waard is.

Telkens als we naar Giverny gaan, blijven we enkele dagen in Normandië
en logeren dan in een B&B, een gerenoveerde Normandische hoeve in 1 ha. boomgaard.
Ook dat is kunst, levende kunst.
Het originele gebouw is bewaard, de kamers allemaal verschillend van uitvoering
zijn vrouwelijke poëzie, waarin ook de heren zich op hun gemak voelen.

Dat kleine fingerspitzengefùhl, dat meestal door vrouwenhanden wordt gecreëerd.
Geen overdaad, geen prularia, eenvoud en rust.
En als dan de lange houten tafel uitnodigend gedekt staat,
en mensen in verscheidene talen elkaar hun wedervaren vertellen,
de charmante gastvrouw en de gulle gastheer, aandraven tussen
keuken en eetkamer, is het voor ons echt feest.

De wereld is zo mooi als men er oog voor heeft.
lieve groet,
ria

[DkA]

Opdat we het onderscheid tussen
de kip en het ei niet uit het oog zouden verliezen,
citeer ik even uit Wikipedia:


Kunst vertrekt vanuit de kunstenaar en is in de eerste plaats de subjectieve expressie van een mens. Kunst, in expressionistische zin, drukt de verbeelding of gevoelens van de kunstenaar uit in een scheppende activiteit of in impressionistische zin; is een schepping die bij de waarnemer een gevoel of verbeelding oproept, met als doel het voortbrengen van een origineel, zintuiglijk waarneembare (of anderszins voorstelbaar) uiting of product met een bepaalde gevoelswaarde of voorstelling. Meestal doet kunst een beroep op het menselijk gevoel voor esthetiek, maar kan daar soms ook op schokkende wijze afstand van doen. Aan de waarnemer biedt kunst de mogelijkheid om te worden meegenomen uit de dagelijkse realiteit, naar een door die kunstenaar gecreëerde wereld, of anders de mogelijkheid om die dagelijkse realiteit vanuit een ander perspectief te ervaren.

[Bosrankje]

De wilde cichorei

Geen bloem zo fraai, zo wondermooi blauw...
een zinnebeeld van zuiver en nobel idealisme.
Haar hemelse, stralende, lumineuze, spirituele tint
kon alleen een schilder als Vermeer weergeven
met zijn Delfts blauwe porseleinkleur.

Azuurblauw tot vaal indigo lintvormige bloemblaadjes,
soms roos tot transparant na een regenbui, ze lijken
dan op gekreukt gebleekt linnen.

Zij gaat slechts in de ochtenduren open,bloeit knop
na knop, slechts tot de middag, en keert zich altijd naar
de zon... haar blauwe kleur lijkt dan op de veren van
de pimpelmees...

Bosrankje

[DkA]

Het is vandaag zaterdag.
Met één letter verschil kom je bij 'katerdag'.
Wat dat ook moge betekenen.

Ik speel dikwijls met woorden door er één letter aan te veranderen.
Van een letter kan je makkelijk een ketter maken. En met een simpele s erbij, heb je al vlug een schismatieke kerk vol.
Vliegen laat je liegen, als je ze kortwiekt.

Mannen minnen
en
vrouwen trouwen.

Taal!


Magritte met één r. Je krijgt er een museum mee vol.
Goed dat jullie even mee dachten.
Zo leren we nog wat van elkaar.

Zo stel ik nog maar eens vast dat mijn blauwe vingers te weinig groen kennen.
Nooit een 'chicorei-bloemetje' gezien.
Hooguit een tegeltje Delfts blauw. En de film. Die me trouwens tegenviel.

Nog even terug naar donderdag. Wonderdag.



***








Zij ging voor Magritte. Ik slechts voor haar.
Zij genoot van het oeuvre. Ik enkel van haar.

Het wordt schuifelen in het duister van de museale zalen.
Luisteren met elk één oor naar de audio-gids.
Het kluistert onze lichamen voor één keer geoorloofd samen.

Ze geurt naar geluk. Ik hoor haar wiegende adem.
Een kruisbestuiving van kunst en
de zachte kantelen van haar romig kader.

Zij schildert dromen voor later.
Ik schrijf haar neer in Magritte en z'n vele namen.

[Bosrankje]

Voilà DkA, nu heb je het wel gezien...
mooi, vind je niet ?

Van taal gesproken, heb ik dikwijls, als "fransprekende"
verliefd op de taal van Vondel (tant pis pour Molière),
moeilijk met woorden die op elkaar lijken maar wel een
beetje anders geschreven worden.

Bv. : chicorée en cichorei
littérature en literatuur
relativiser en relativeren, enz, enz...

Als je nog een beetje meer wilt weten over de wilde cichorei,
wandel even vanavond naar ons laar...het is daar fris en rustig
en je bent er welkom.

Lieve zomergroetjes van Alter en Rankje

[DkA]

Er zijn er die last hebben van moeilijke woorden.
Vermoedelijk ben ik daar de beste in.

Ik vermink namen van bloemen alsof het onkruid is.
Bitterpee. Chicorei.
Niet meteen geschikt als label voor een fragiel blauwe freule.
Ik slaag erin om dat voor mekaar te krijgen.

Mijn excuses aan alle groene vingers.
Les excuses sont faites pour s'en servir.

[Robol]

Donderdag, wonderdag

Of de klemtoon

een pijpetuitje
is geen tuitje aan een pijp, maar een etuitje om deze pijp op te bergen.

Bedelen of bedelen?

Zonder één letter in een zin te wijzigen, toch iets anders bedoelen.




Jan heeft dat geld niet gestolen. Iemand anders stal het.
Jan heeft dat geld niet gestolen. Hij zal het misschien later stelen.
Jan heeft dat geld niet gestolen. Hij heeft ander geld gestolen.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Hij heeft iets anders gestolen.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Staalharde ontkenning.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Hij heeft het verdiend.


Ach de klemtoon
Toon was er goed in

[DkA]

De zomer zeurt door juli. Of is het treuren.
Op zolder is het zalig wonen.
Dichtbij de bomen en de regen.

De wind en de wolken,
ze zijn als een gelukkig getrouwd koppel.
Ze houden mekaar in beweging.

Creatief gewemel aan de hemel.