Verhalen waar gebeurd of gefantaseerd.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Kanttekening, een observatie.
Een grijze dag
Al bij het openschuiven van de gordijnen is het te zien. Acht uur en nog altijd is het donker, de straatverlichting is nog aan. In huis kan je nergens beginnen zonder de lichten aan. Ik schuif het glasgordijn een beetje opzij en zie buiten alleen maar nat. Een grijze lucht met nevel die valt en alles doet glimmen, net of iemand heeft er een doorschijnend laklaagje over gestreken.
De rijbaan en stoeptegels, bomen en struiken alles blinkt. Rechtover zie ik de rode pannendaken ook zij hebben een glans, aan de dakgoten hangt een rand van neveldrupjes, af en toe valt er ééntje met een ‘plets’ naar beneden.
Een trieste aanblik het best zou zijn je om te draaien en weer in bed te duiken. Het kuiltje in je hoofdkussen lonkt uitnodigend, als je wil kan je het warme plaatsje in bed nog voelen. Toch maar niet, de plicht roept ook senioren hebben nog een dagtaak. Raam open zetten, via de badkamer naar beneden. Een rilling loopt over je rug automatisch trek je, je kamerjas een beetje vaster rond de hals. Pas na een eerste warme kop koffie begin je weer een beetje meer op ’n mens te lijken, niet meer die automaat die vóór de koffie rondliep.
Met een kopje koffie in de hand sta je nu het tuintje te bekijken, hetzelfde trieste beeld. Achter in de hoek vóór de hulststruik staat een stenen uil op een houten paaltje, rondom begroeid met klimop, ook hij ziet er anders uit dan gewoonlijk. Normaal dofgrijze steen, heeft hij nu ook een beetje glans gekregen. Toegegeven het charmeert hem wel, hij is één van mijn favorieten!
De tuin ook al ziet hij er zo verlept uit, is toch nog aantrekkelijk genoeg voor de vogels uit de omtrek. Merels en spreeuwen, een paar vinken en mussen allemaal kennen ze de voederplaats. De rode bessen van de hulststruik, die nog een laatste beetje kleur gaven, zijn haast allemaal verdwenen. Keer na keer duiken de merels de hoge struik in, komen er met rode bek weer uit. Wat ze laten vallen wordt door de spreeuwen gulzig naar binnen gewerkt. Het zijn enge beesten voor mij, boven op de uil zitten ze geduldig te kijken hoe de merels af en aan vliegen, gewoon wachtend tot er wat valt op te pikken.
In ’t kleine speeltuintje naast ons staat een rij hoge platanen, in het topje goed afgetekend zie ik twee nesten van eksters. Het lijken mooie vogels met hun wit zwarte pak aan, voor mij zijn ze te groot, ze jagen alle kleinere vogels genadeloos weg. Doet me denken aan de film “ The Birds “ van Hitchcok. Die grote beesten die over de hoofden glijden met maar enkele millimeters tussenruimte, akelig!
Een klein roodborstje haalt me uit m’n nare gedachten, het is de laatste dagen een vaste klant geworden, samen met een paar mezen.
Tijd voor ’n ontbijt, gevolgd door eerst het doorbladeren van de krant, mijn man en ik wisselen af en toe van stuk, daarna mijn kwartiertje home – trainer. Weer naar boven toilet maken en de dag kan beginnen. Benieuwd wat hij vandaag voor ons in petto heeft!
Bomi
( 2003 )
- - - - -
-
Kanttekening, een observatie.
Een grijze dag
Al bij het openschuiven van de gordijnen is het te zien. Acht uur en nog altijd is het donker, de straatverlichting is nog aan. In huis kan je nergens beginnen zonder de lichten aan. Ik schuif het glasgordijn een beetje opzij en zie buiten alleen maar nat. Een grijze lucht met nevel die valt en alles doet glimmen, net of iemand heeft er een doorschijnend laklaagje over gestreken.
De rijbaan en stoeptegels, bomen en struiken alles blinkt. Rechtover zie ik de rode pannendaken ook zij hebben een glans, aan de dakgoten hangt een rand van neveldrupjes, af en toe valt er ééntje met een ‘plets’ naar beneden.
Een trieste aanblik het best zou zijn je om te draaien en weer in bed te duiken. Het kuiltje in je hoofdkussen lonkt uitnodigend, als je wil kan je het warme plaatsje in bed nog voelen. Toch maar niet, de plicht roept ook senioren hebben nog een dagtaak. Raam open zetten, via de badkamer naar beneden. Een rilling loopt over je rug automatisch trek je, je kamerjas een beetje vaster rond de hals. Pas na een eerste warme kop koffie begin je weer een beetje meer op ’n mens te lijken, niet meer die automaat die vóór de koffie rondliep.
Met een kopje koffie in de hand sta je nu het tuintje te bekijken, hetzelfde trieste beeld. Achter in de hoek vóór de hulststruik staat een stenen uil op een houten paaltje, rondom begroeid met klimop, ook hij ziet er anders uit dan gewoonlijk. Normaal dofgrijze steen, heeft hij nu ook een beetje glans gekregen. Toegegeven het charmeert hem wel, hij is één van mijn favorieten!
De tuin ook al ziet hij er zo verlept uit, is toch nog aantrekkelijk genoeg voor de vogels uit de omtrek. Merels en spreeuwen, een paar vinken en mussen allemaal kennen ze de voederplaats. De rode bessen van de hulststruik, die nog een laatste beetje kleur gaven, zijn haast allemaal verdwenen. Keer na keer duiken de merels de hoge struik in, komen er met rode bek weer uit. Wat ze laten vallen wordt door de spreeuwen gulzig naar binnen gewerkt. Het zijn enge beesten voor mij, boven op de uil zitten ze geduldig te kijken hoe de merels af en aan vliegen, gewoon wachtend tot er wat valt op te pikken.
In ’t kleine speeltuintje naast ons staat een rij hoge platanen, in het topje goed afgetekend zie ik twee nesten van eksters. Het lijken mooie vogels met hun wit zwarte pak aan, voor mij zijn ze te groot, ze jagen alle kleinere vogels genadeloos weg. Doet me denken aan de film “ The Birds “ van Hitchcok. Die grote beesten die over de hoofden glijden met maar enkele millimeters tussenruimte, akelig!
Een klein roodborstje haalt me uit m’n nare gedachten, het is de laatste dagen een vaste klant geworden, samen met een paar mezen.
Tijd voor ’n ontbijt, gevolgd door eerst het doorbladeren van de krant, mijn man en ik wisselen af en toe van stuk, daarna mijn kwartiertje home – trainer. Weer naar boven toilet maken en de dag kan beginnen. Benieuwd wat hij vandaag voor ons in petto heeft!
Bomi
( 2003 )
- - - - -
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Silver Wolf, Neske,Bo en Assa,
Ieder op zijn manier heeft mijn dag weer goed gemaakt, waarvoor
mijn hartelijke dank. Ik schijn nu zelfs een ' Poëzie ' te hebben,
zo te zien toch. Silver heeft er al een krabbeltje ingeplaatst!
Met jullie hulp raakt die heel snel ( waar bleef de tijd? ) gevuld.
Groetjes,
Bomi
- - - - -
-
Silver Wolf, Neske,Bo en Assa,
Ieder op zijn manier heeft mijn dag weer goed gemaakt, waarvoor
mijn hartelijke dank. Ik schijn nu zelfs een ' Poëzie ' te hebben,
zo te zien toch. Silver heeft er al een krabbeltje ingeplaatst!
Met jullie hulp raakt die heel snel ( waar bleef de tijd? ) gevuld.
Groetjes,
Bomi
- - - - -
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
-
Slapen of waken.
Je gaat doodmoe naar bed, eerst gelukkig blij, je vermoeide lichaam zoekt zijn meest comfortabele houding. Welgeteld vijf minuutjes rust, even naar de andere kant draaien, ook dat lukt niet zo goed. Mensen die moeilijk de slaap vatten weten wel wat er gebeurt. De minuten worden een uur, naast je hoor je het gelijkmatige ademen van je bedgenoot.
Even naar beneden dan maar, via het toilet naar de keuken. Melk met een royale schep honing wat oploschocolade erbij, twee minuten in de microgolf en je hebt een overheerlijk drankje. Hmmm lekker! de geur alleen al. Met je warme beker nestel je, je in de zetel met je oude geruite plaid rond je benen geslagen. Langer dan een half uurtje kan je het hier ook niet vinden, je voelt de kilte in je body kruipen.
De warmte van de drank is al weer lang voorbij. Je zegt tegen jezelf, en nu naar boven lekker warm liggen, nergens aan denken, als je niet slaapt dan je rust toch! De warmte is er, het liggen ook, je bedgenoot houd je ritmisch gezelschap alles is er behalve de slaap.
Je regelt je ademhaling, ontspant je lichaam zoveel mogelijk en zet je gedachten op nul. Geen gepieker, geen zorgen, wat eten we morgen? Wat was het ook weer dat hij of zij van me verwachtte? Je probeert je hoofd zo leeg mogelijk te maken, je raakt eindelijk in een toestand tussen slapen en waken.
Het regent precies, flitst het door je hoofd, geen zorg dat kan je hier niet deren. Toch blijft het geluid van water ergens op de achtergrond permanent aanwezig. Ja nu weet je het weer! Het was toen die ene keer die mislukte uitstap in Turkije. Hoewel achteraf bekeken werd het een succes! Normaal schreven we voor uitstappen in bij de reisagent, deze keer lieten we ons overhalen door één van die plaatselijke mooipraters, véél goedkoper sir. Dáár had hij wel gelijk in. Verwonderd zagen we een busje verschijnen, een kruising tussen de bekende VW. busjes en een normaal exemplaar. Een gammel ding, gewoon stoffen zittingen zonder vulling.
- - - - - - -
Het begon echt als een teleurstelling, “ Sorry mensen de baas was er niet vanmorgen, moet even om rijden, hij moet namelijk de benzine betalen de tank is zo goed als leeg. “. Wij reden en reden een uur lang eer het probleem, het geld om te tanken, was opgelost. De putten in de weg kon je maar beter niet tellen, moest ook eigenlijk niet je voelde ze wel, zeker op de smalle binnenwegen.
We maakten een mooie boottocht kregen nadien een lunch aangeboden, mits extra betalen, waarna we volgens plan een museum zouden bezoeken. De chauffeur was ook de gids, onder het eten hadden we hem al een paar maal zenuwachtig zien telefoneren en debatteren met de baas van de zaak. De lunchpauze voorbij, iedereen instappen, daarna kwam de aap uit de mouw. Het museum dat gepland was voor de namiddag, was gesloten!
Met heel veel flair voegde hij er dadelijk aan toe, ‘ ik breng jullie wel naar een plaats waar het heel mooi is, ik kom er regelmatig met mijn familie! ‘ Het enige wat je doen kan is berusten, uitstappen is onmogelijk. Een lange puttenrit bracht ons in een vrij ruig gebied, bergachtig veel groen, aan één zijde een rivier die we in de nabijheid zagen schitteren. Hij vertelde ons dat de rivier gevoed werd door ’n grote waterval die we zouden gaan bekijken. Vanaf daar ging de weg bergop, klimmen met het gammele ding dat pufte in de bochten, het was niet alleen warm het was bloedheet!
Eindelijk zagen we de waterval, groots zéér hoog en breed. We beseften dat we hem al een tijdje gehoord hadden nog vóór we hem eigenlijk konden zien. Aan de voet konden we de omgeving verkennen, grote groene perken prachtig aangelegd, er werden foto’s gemaakt we genoten. Dan zegt onze ‘ gids ‘ ineens “ Wie van jullie is moedig genoeg om met mij mee naar boven te gaan om achter de waterval door te lopen? Je moet wel klimmen want het is ginder hoog dat we moeten zijn. “naar boven wijzend waar de waterval lonkte en lokte in al zijn robuuste schoonheid.
Merendeels twijfelende gezichten want het groepje werd moe! Toch viel het verdict unaniem, iedereen naar boven! Het wás een klim. Tijdens het klimmen waren we vergezeld door het klaterende geluid van water. Dichter en dichter zagen we het schuimende water, het leek wel of je het bijna kon aanraken. Over rotsblokken, tussen struiken en bomen door zagen we de ingang van een grot! De rotsen waren glibberig, koud en nat, de wegspringende waterdruppels maakten dat iedereen in de kortste keren nat was. Het temperatuurverschil tussen de warmte beneden in de zon en de afkoeling boven was groot, daarbij liep iedereen met alleen maar zomerse kledij.
De eerste meters in de grot liep je met aan weerszijden muur en liepen vrij makkelijk. Ineens hield de muur aan één zijde op te bestaan en werd er een muur gevormd door het naar beneden stortende water. Adembenemend, onbeschrijflijk mooi! Er bleek een pad te zijn dat achter de waterval doorliep, één en halve meter breed, ruw geschat vijftien meter lang. Onmogelijk elkaar te verstaan, het geraas van het vallende water was oorverdovend. Je schuifelt voorzichtig achter het watergordijn verder, probeert alles in je op te nemen, er komt zoveel op je af het beneemt je de adem. We hielden elkaar stevig vast met de hand, duisternis overal. Op een paar plaatsen hing er een armzalig peertje tegen de natte zijwand, alleen een richtpunt geen licht! Kom je daarna buiten besef je niet dadelijk wat er met je gebeurt, je staat weer in het volle daglicht, de warmte sluit zich langzaam weer rond je. De afdaling begint, je staat beneden eer je er erg in hebt nog altijd omhoogkijkend naar dat machtige waterfenomeen daarboven. Langzaam dringt het pas tot je door dat je daarnet, ginder boven, achter dat machtige water hebt gelopen. Iedereen is stil, ondergaat gewoon het gebeuren.
- - - - - - -
Je wordt gewekt door een bekend geluid, je hoort het regenen en in een flits is de waterval er weer. Je voelt het zo écht, precies of het pas een uurtje geleden gebeurd is! Slaperig kijk je naar je bedgenoot en vraagt: “ Hoe heette die waterval ook weer waar we achterdoor gelopen zijn? “
Bedgenoot is in één klap klaar wakker. Wie stelt er nu zó een vraag op iemand zijn nuchtere maag, om 7 uur in de morgen?
Ter verduidelijking het was de Düden waterval gelegen circa 20 Km buiten Antalya.
Bomi
( 2004 )
- - - - - - - - -
- - - - - - -
Eigen foto's.
-
-
Slapen of waken.
Je gaat doodmoe naar bed, eerst gelukkig blij, je vermoeide lichaam zoekt zijn meest comfortabele houding. Welgeteld vijf minuutjes rust, even naar de andere kant draaien, ook dat lukt niet zo goed. Mensen die moeilijk de slaap vatten weten wel wat er gebeurt. De minuten worden een uur, naast je hoor je het gelijkmatige ademen van je bedgenoot.
Even naar beneden dan maar, via het toilet naar de keuken. Melk met een royale schep honing wat oploschocolade erbij, twee minuten in de microgolf en je hebt een overheerlijk drankje. Hmmm lekker! de geur alleen al. Met je warme beker nestel je, je in de zetel met je oude geruite plaid rond je benen geslagen. Langer dan een half uurtje kan je het hier ook niet vinden, je voelt de kilte in je body kruipen.
De warmte van de drank is al weer lang voorbij. Je zegt tegen jezelf, en nu naar boven lekker warm liggen, nergens aan denken, als je niet slaapt dan je rust toch! De warmte is er, het liggen ook, je bedgenoot houd je ritmisch gezelschap alles is er behalve de slaap.
Je regelt je ademhaling, ontspant je lichaam zoveel mogelijk en zet je gedachten op nul. Geen gepieker, geen zorgen, wat eten we morgen? Wat was het ook weer dat hij of zij van me verwachtte? Je probeert je hoofd zo leeg mogelijk te maken, je raakt eindelijk in een toestand tussen slapen en waken.
Het regent precies, flitst het door je hoofd, geen zorg dat kan je hier niet deren. Toch blijft het geluid van water ergens op de achtergrond permanent aanwezig. Ja nu weet je het weer! Het was toen die ene keer die mislukte uitstap in Turkije. Hoewel achteraf bekeken werd het een succes! Normaal schreven we voor uitstappen in bij de reisagent, deze keer lieten we ons overhalen door één van die plaatselijke mooipraters, véél goedkoper sir. Dáár had hij wel gelijk in. Verwonderd zagen we een busje verschijnen, een kruising tussen de bekende VW. busjes en een normaal exemplaar. Een gammel ding, gewoon stoffen zittingen zonder vulling.
- - - - - - -
Het begon echt als een teleurstelling, “ Sorry mensen de baas was er niet vanmorgen, moet even om rijden, hij moet namelijk de benzine betalen de tank is zo goed als leeg. “. Wij reden en reden een uur lang eer het probleem, het geld om te tanken, was opgelost. De putten in de weg kon je maar beter niet tellen, moest ook eigenlijk niet je voelde ze wel, zeker op de smalle binnenwegen.
We maakten een mooie boottocht kregen nadien een lunch aangeboden, mits extra betalen, waarna we volgens plan een museum zouden bezoeken. De chauffeur was ook de gids, onder het eten hadden we hem al een paar maal zenuwachtig zien telefoneren en debatteren met de baas van de zaak. De lunchpauze voorbij, iedereen instappen, daarna kwam de aap uit de mouw. Het museum dat gepland was voor de namiddag, was gesloten!
Met heel veel flair voegde hij er dadelijk aan toe, ‘ ik breng jullie wel naar een plaats waar het heel mooi is, ik kom er regelmatig met mijn familie! ‘ Het enige wat je doen kan is berusten, uitstappen is onmogelijk. Een lange puttenrit bracht ons in een vrij ruig gebied, bergachtig veel groen, aan één zijde een rivier die we in de nabijheid zagen schitteren. Hij vertelde ons dat de rivier gevoed werd door ’n grote waterval die we zouden gaan bekijken. Vanaf daar ging de weg bergop, klimmen met het gammele ding dat pufte in de bochten, het was niet alleen warm het was bloedheet!
Eindelijk zagen we de waterval, groots zéér hoog en breed. We beseften dat we hem al een tijdje gehoord hadden nog vóór we hem eigenlijk konden zien. Aan de voet konden we de omgeving verkennen, grote groene perken prachtig aangelegd, er werden foto’s gemaakt we genoten. Dan zegt onze ‘ gids ‘ ineens “ Wie van jullie is moedig genoeg om met mij mee naar boven te gaan om achter de waterval door te lopen? Je moet wel klimmen want het is ginder hoog dat we moeten zijn. “naar boven wijzend waar de waterval lonkte en lokte in al zijn robuuste schoonheid.
Merendeels twijfelende gezichten want het groepje werd moe! Toch viel het verdict unaniem, iedereen naar boven! Het wás een klim. Tijdens het klimmen waren we vergezeld door het klaterende geluid van water. Dichter en dichter zagen we het schuimende water, het leek wel of je het bijna kon aanraken. Over rotsblokken, tussen struiken en bomen door zagen we de ingang van een grot! De rotsen waren glibberig, koud en nat, de wegspringende waterdruppels maakten dat iedereen in de kortste keren nat was. Het temperatuurverschil tussen de warmte beneden in de zon en de afkoeling boven was groot, daarbij liep iedereen met alleen maar zomerse kledij.
De eerste meters in de grot liep je met aan weerszijden muur en liepen vrij makkelijk. Ineens hield de muur aan één zijde op te bestaan en werd er een muur gevormd door het naar beneden stortende water. Adembenemend, onbeschrijflijk mooi! Er bleek een pad te zijn dat achter de waterval doorliep, één en halve meter breed, ruw geschat vijftien meter lang. Onmogelijk elkaar te verstaan, het geraas van het vallende water was oorverdovend. Je schuifelt voorzichtig achter het watergordijn verder, probeert alles in je op te nemen, er komt zoveel op je af het beneemt je de adem. We hielden elkaar stevig vast met de hand, duisternis overal. Op een paar plaatsen hing er een armzalig peertje tegen de natte zijwand, alleen een richtpunt geen licht! Kom je daarna buiten besef je niet dadelijk wat er met je gebeurt, je staat weer in het volle daglicht, de warmte sluit zich langzaam weer rond je. De afdaling begint, je staat beneden eer je er erg in hebt nog altijd omhoogkijkend naar dat machtige waterfenomeen daarboven. Langzaam dringt het pas tot je door dat je daarnet, ginder boven, achter dat machtige water hebt gelopen. Iedereen is stil, ondergaat gewoon het gebeuren.
- - - - - - -
Je wordt gewekt door een bekend geluid, je hoort het regenen en in een flits is de waterval er weer. Je voelt het zo écht, precies of het pas een uurtje geleden gebeurd is! Slaperig kijk je naar je bedgenoot en vraagt: “ Hoe heette die waterval ook weer waar we achterdoor gelopen zijn? “
Bedgenoot is in één klap klaar wakker. Wie stelt er nu zó een vraag op iemand zijn nuchtere maag, om 7 uur in de morgen?
Ter verduidelijking het was de Düden waterval gelegen circa 20 Km buiten Antalya.
Bomi
( 2004 )
- - - - - - - - -
- - - - - - -
Eigen foto's.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
Ja Neske, heel boven achter het watergordijn, gelukkig weet je niet wat je te wachten staat, je volgt maar he en niet vergeten dat ik mijn sterke man bijhad. Het was glibberig, koud en nat met aan de ene zijde een natte muur en aan de andere kant een muur van water.
Omkeren is niet mogelijk je moet al schuifelend verder.
Liefs
Bomi
Ja Neske, heel boven achter het watergordijn, gelukkig weet je niet wat je te wachten staat, je volgt maar he en niet vergeten dat ik mijn sterke man bijhad. Het was glibberig, koud en nat met aan de ene zijde een natte muur en aan de andere kant een muur van water.
Omkeren is niet mogelijk je moet al schuifelend verder.
Liefs
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
_Nele_ - Lid geworden op: 06 feb 2007, 19:20
De herfst nadert
Het is zo troosteloos
de weergoden zijn boos
stralen regen maken
een grijs gordijn
kan het niet beter zijn??
Je warmte is verdwenen
nutteloos te wenen
alleen kilte blijft over
ik neem een pull-over
zoek mijn pantoffels
koude roffels
op het natte groen
waar was je toen?,
De zomer is heen
de herfst nadert
kilte dringt door merg en been!
Nele
Het is zo troosteloos
de weergoden zijn boos
stralen regen maken
een grijs gordijn
kan het niet beter zijn??
Je warmte is verdwenen
nutteloos te wenen
alleen kilte blijft over
ik neem een pull-over
zoek mijn pantoffels
koude roffels
op het natte groen
waar was je toen?,
De zomer is heen
de herfst nadert
kilte dringt door merg en been!
Nele
bo
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
lieve Bomi,
een beetje achterop geraakt las ik net je verhaal over 'slapen of waken'. Zo herkenbaar!
De waterval dat is een ander verhaal, gelukkig zijn jullie er goed van afgekomen.
Boeiend verteld Bomi!
nog een fijne dag,
gustilpe
een beetje achterop geraakt las ik net je verhaal over 'slapen of waken'. Zo herkenbaar!
De waterval dat is een ander verhaal, gelukkig zijn jullie er goed van afgekomen.
Boeiend verteld Bomi!
nog een fijne dag,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Een bedankje voor al de lieve attenties van iedereen
die hier de laatste dagen gepasseerd is, maar ik raak niet rond
de dagen zijn precies korter geworden!
Lieve groetjes,
Bomi
- - - - - - -
- - - - - Eigen ontwerp.
-
Een bedankje voor al de lieve attenties van iedereen
die hier de laatste dagen gepasseerd is, maar ik raak niet rond
de dagen zijn precies korter geworden!
Lieve groetjes,
Bomi
- - - - - - -
- - - - - Eigen ontwerp.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!