"IN DE OCHTENDSCHEMERING MET JOHANAMARIA"

[Johana-Maria]

ZO EENVOUDIG...

Ik was alleen op het kerkhof
met zon overgoten,
de eerste lentezon.
Maar m'n hart was één brok pijn.
Een golf van verdriet overspoelde mij.
Pijn en verdriet om Moeder.
Spijt en schuld om al wat mis liep en
ik nooit meer goed maken kon.
Nooit meer.

Toen kwam een jong gezin met kinderen.
De mama vertelde over leven en dood...
De papa ging rustig verder...

Toen riep het kleinste:
"Kom , gaan we nu naar Oma?"
De papa zei:
"Ja nu gaan we naar Oma,
ginds aan de andere kant."

De kinderen liepen en riepen:
"Oma , we komen"
naar 't andere eind van het kerkhof,
zo blij in de zon.

Ik keek
geheel verwonderd en verward...
hoe kon dat nou,
"Oma we komen!"
Kan het dan zó eenvoudig zijn?
Kan het leven hemel zijn
omdat men blij is om het leven?

Zo eenvoudig:
"Oma wij komen"

johana-maria
april 2003

[Johana-Maria]

Kruimeltje ,
dank voor je bezoekje.
En het is zo dat woorden van anderen soms
onze gevoelens uitdrukken;
dat is zo.
Ik heb dat ook. Ik kan het zo mooi niet zeggen als die of gene.

Maar dat is niet erg, gelukkig kan die andere dat wel
en kunnen wij ons dan
in zijn gevoelens "thuis voelen" en "goed voelen"
en dat is belangrijk.
We kunnen er van genieten en dat is juist
het mooie in Poëzie en muziek!

WIJ MOGEN GENIETEN van al het mooie, Kruimeltje!
Toch hemels he?!

Veel liefs
johana-maria

[Johana-Maria]

Hier eindigt zo ongeveer de teksten
over Moeder en begint er a.h.w. een nieuwe reeks
van vroeger en nu.
Dit is zo'n beetje een afscheid , daarom dit gedicht uit 1963.

AFSCHEID

Er zit weemoed diep in mijn hart en
ik voel me heel erg stil van binnen.
Alleen in de woonkamer, warm verlicht
door de zon,
gezellig, vol rust en vrede.

Maar ik moet vertrekken.
Voel de pijn van het afscheid,
het heimwee van de eerste avond en
het verdriet van de laatste.
Toch is het goed dat ik ga.

Mijn hart is niet meer hier.
Het leeft hoog in de bergen
daar waar de Jager jaagt,
die nooit verdwaalt en
ook nooit faalt.

Hoog in de bergen....

johana-maria
1963

[Johana-Maria]

KON IK TOCH EENS DAT KIND WEER ZIJN....

O, kon ik toch eens dat kind weer zijn,
dat dromen kon al in de zon en
lopen in het wijd,
de armen open.

O, kon ik maar eens dat kind weer zijn,
dat stil luisteren kon naar een vogel,
lachen om een bloem en
turen uren lang naar wolken,
die dreven als schepen ver weg
naar vreemde streken!

O, kon ik eens dat kind weer zijn,
dat Kerstmis vierde met heimwee
naar stil geluk,
de ogen verloren in Sterren en Engelen,
gelovend in het Wonder
van de Kerstnacht.

Er leeft een onvoldaan verlangen
naar geluk.
Geluk ...
O, voor één dag, één uur , één ogenblik.

Doch , o zo groot is nu de pijn,
omdat het nooit meer komt,
dat ik weer eens dat kind kan zijn,
dat kind eens van weleer!

johana-maria
1956

[Bosrankje]

mijn lieve Johana-Maria,

'k geloof niet in toeval
alles heeft een reden !
tranen als een waterval
voor een verloren eden.....

en dat gebeurde vandaag
als ik je gedicht ontdekte;
voor mij een levensvraag
die zoveel in mij wekte....

Bedankt, lieve "vriendin
doe zo voort, laat mij en
al de poëzielezers een
beetje van jou ontdekken.........
je schrijft zo mooi, gevoelsvol
ik zou alles willen geschreven
hebben.........herken zo veel
van mezelf !

Veel liefs van Bosrankje

[Johana-Maria]

Lieve, lieve Bosrankje!

Wat kan jij mooi antwoorden ! met een gedichtje!
Dat vind ik fantastisch!

"Herken zoveel van mezelf "
Nu, dat is ook het geval als bij jou kom in je Laar!!!

Zouden wij hier allemaal een beetje (of misschien heel veel?)
Soulmates , zielsverwanten zijn?

Hier kunnen wij het diepste dat in ons leeft verwoorden,
iets dat we elders en bij anderen niet kunnen of niet durven zeggen.
Hier spreekt de ziel een taal...

Zou het dat zijn Bosrankje?
Mij maakt het in ieder geval heel blij en gelukkig
jou en andere vrienden te mogen ontmoeten op dit Forum!

Nog een fijne week voor jou en je lieve Moeder,
waarvoor jij nu nog zorgen mag!

Heel veel liefs
johana-maria

[Johana-Maria]

WONDER VAN GOEDHEID

In de diepste ellende
kwam iemand naar me toe en zei:
Kan ik je helpen en
reikte zijn hand.

Ik keek op
verwonderd, verrast.
Wie was hij?
Iemand die me wou helpen,
maar kon dat wel?

Wie was ik?
Was er nog iets dat betekenis had en
de moeite waard was?
Ik wist het niet.
Ik wist niets meer.

Zou ik het proberen?
Zou ik de gereikte hand grijpen?
Zou ik het wagen?
Zou ik?

Ik was zó bang, zo angstig en onzeker.
Kon ik het wel?

Toen klonk weer de stem,
zo vriendelijk, zo zacht en goed:
Kan ik je helpen?
Kom ik zal je dragen
op de weg.
We komen er wel.

Toen heb ik die hand gegrepen en
gebeurde het eerste kleine wonder.
Het wonder van de hoop en de liefde,
van het geloof in de goedheid van de mens.
Het wonder van nieuw leven,
na een lange wintertijd.

johana-maria
maart 2003

(Nu ik dit gedicht hier overtik op deze topic denk ik
plots aan het gedicht van Paul Verbruggen:
"Ik heb de hele winter niet geweten."
Als ik het terug vind tip ik het hier over.)

[Johana-Maria]

Gevonden het gedicht van Paul Verbruggen

IK HEB DE HELE WINTER NIET GEWETEN.

Ik heb de hele winter niet geweten
dat er van U,
diep in dit dode woud,
ergens wat goud
bedolven lag.
Met lege hart en hand
en tot geen offerande klaar
trad ik in't bos en vond
uw eerste krokus in de zon.
Hij stond zo schitterend
op het donker groene mos,
zo enig licht
tussen het naakte hout, en iets
wat ik de ganse winter was vergeten
ging weer aan 't smeulen
met een teedre gloed.
Zo stond ik lang
gelukkig en verenigd
met die kleine krokus in de zon,
en wist opeens
hoe diep de kleinste dingen leven
en zei heel simpel: God, hoe mooi.

Paul Verbruggen

Ik vind het nog altijd bezonder mooi
johana-maria

[herman1944]

wij leven van uit ons hart
het wit of zwart
daar kunnen wij alles vinden
je vijand maar ook je beminden
keer in je zelf
daal af in dat gewelf
zie hoe je leef
haal je gevoelens door een zeef
de warmte gaat er door
de kilte blijft er voor
zo word je schoon
dan krijg je loon
je leeft in stille droom
door uit hart komt een goddelijke stroom

[Johana-Maria]

"JE LEEFT IN STILLE DROOM"zo schrijf je Herman en ja,
dat zou men wel willen he?!

Maar soms loopt het zo anders ...
niet stil...
geen droom...
Maar, dat is wel een grote wens en daarvoor dank ik je Herman!!
Jij schrijft het zo mooi.
DANKJEWEL!

johana-maria

[Johana-Maria]

WIE BEN IK?

Zo vroeg ik aan mezelf:

Ben je een clown?
Ja?
Neen?

Je lacht
maar,
je zegt dat je weent.

Je weent
maar,
je lacht zo luid.

Je houdt niet van dit leven.
Je voelt je vreemd.
Je hebt geen huis,
bent nergens thuis.

Je houdt niet van het leven.
Het lacht je uit
en jij, je weent.

Je roept, je gaat , je komt,
je weent , je lacht.
Je houdt niet van dit leven
maar,
je lacht , je weent,
je komt en gaat...

Ben jij een clown?

Ben IK een clown?


Johana-maria
Vandaag

[Johana-Maria]

Zeer mooi gedicht van Neeltje Maria Min

Als iemand je bij je naam noemt is dat altijd heel bezonder,
dan ben je wie je bent,
daarom vind ik dit gedicht zo enig.
Het drukt uit wat ik zo diep voel.

NAAM

Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan.
Laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan.
O noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Neeltje Maria min

Een naam hebben, genoemd worden, is bestaan.
Voor wie ik liefheb wil ik een naam!
Mooi!
johana-maria

[Johana-Maria]

IK HEB EEN DROOM;;;

Ik heb een droom
zei God,
een droom over jou.

Die droom van God is
de droom van de eerste dag
de allereerste dag.
De dag dat de aarde werd geboren,
de zee,
de zon,de maan en de sterren,
de vissen en de vogels...
En...
"God zag dat het goed was."

Maar God bleef alleen,
zonder vrienden.
Toen droomde God de mens
"naar mijn beeld en gelijkenis " zei God.
God vormde de mens zelf met
eigen handen uit aarde en
zegende hem met zijn leven en liefde
naar zijn beeld en gelijkenis.
En...
"God zag dat het zéér goed was"

Maar God was nog niet tevreden.
"Ik kan toch beter " dacht hij.
Toen droomde God de vrouw.
Hij nam de vrouw juist onder de rib
uit het hart van de mens,
één hart, één leven, één liefde
"naar zijn beeld en gelijkenis"
En...
God zag dat het bijzonder goed was.

Zó heeft God een droom
over jou en mij,
naar het beeld van zijn liefde,
naar zijn beeld en gelijkenis.
En...
God zegende die droom.

Johana-maria
maart 2004

[Johana-Maria]

Nu kan ik mezelf zijn.

We legden de liefde te vaak aan banden:
"dat mag niet, dat kan niet."
Ik groeide op in een harnas van regeltjes,
o zo strak en o zo braaf.
Het was een kooi van regeltjes:
"dat mag niet en dat kan niet"
Ik was dan ook zo vlijtig en o zo braaf!

Nu, na zoveel jaren wil ik ontsnappen
uit die kooi en dat harnas,
maar hoe en..
naar waar?

Nu, wil ik mezelf zijn
en je achter laten
mijn verleden, zo vol regeltjes van
"dat mag niet en dat kan niet"

Ik kan nu mezelf zijn en
vliegen, dansen en zingen,
dat wist ik zelf niet.

Ik kan beminnen en houden van!
Ik kan omarmen en teder koesteren
de pijn van de andere,
maar dat wist ik zelf niet

Ik moet je achterlaten
rationele bedenkingen en berekeningen,
om te zijn wie ik ben
en te worden
wie ik niet wist dat ik was.

Nu kan ik mezelf zijn en vliegen
tot ginds aan de overkant,
aan de andere einder,
wáár JIJ die me kent en
liet vliegen
op me wacht.

johana-maria
oktober 2004

[Johana-Maria]

Het is pijnlijk vast te stellen dat men niet
veel veranderde sinds de tienerjaren!!
Nog hetzelfde verlangen, dezelfde pijn en verdriet...
Van toen.
Dit stelde ik vast vanmorgen toen ik een gedicht las dat ik schreef in 1956.
En dat ik vandaag (2006 )zo ongeveer nog zou kunnen schrijven.

ER LEEFT EEN ONVOLDAAN VERLANGEN...

Er leeft een onvoldaan verlangen
naar goedheid en geluk,
naar vriendschap en liefde.

Het doet zo'n pijn,
dat onvoldaan verlangen,
die hunkering naar het goede
naar het onzichtbare en onvatbare
het hoge- pure licht van het onnoembare.

Anderen kunnen 't niet verstaan en
niet omvatten mijn taal.
Ze kijken en luisteren maar
begrijpen het niet.
Die taal verstaan ze niet,
ze heeft geen woorden.

Ik roep,
maar te hoog is de toon,
niemand kan het horen.
Ik roep:het doet pijn!
En ieder kijkt verwonderd naar mijn open mond,
want horen doen zij 't niet.

En niemand die me helpen kan,
omdat ik zelf niet weet,
dat onvoldaan verlangen,
en zeggen kan hoe zeer het doet.

Waar is Hij die me maakte en schiep
en ooit geroepen heeft bij mijn naam?

Waar is Hij die me zei:
sta bij het verleden niet stil,
zie ik begin voor jou iets nieuw!

waar is Hij die dat verlangen schiep en
diep in mij verborgen heeft?
Moet 'k sterven om dat te verstaan
dat onvoldane
dat dan wordt voldaan?
In d'eeuwigheid!

johana-maria
april 1956