Samen dichten, samen schrijven...

[hilde m]

sssstttttt...........ik ook......

[bo'ke]

[Johana-Maria]

Maandagmorgen....
Nieuwsgierig, heel voorzichtig,
kwam ik even kijken:
zou Robbe het thema "stilte " veranderd hebben???

En o wonder!
Neen hoor ,
het gaat nog verder!

DANKJE-DANKJEWEL ROBBE
En dank voor je boodschap,
fijn hoor!

Nog een mooie week toegewenst in
vrede en vrienschap en...............
STILTE !

Groetjes
johanamaria

[bo'ke]

Johana-Maria,

Zin voor nieuwsgierigheid is de oorspronkelijke opleidingsschool van de natuur.
Dus blijven doen, zou ik zeggen.


een vriendelijke groet
bo

[tinneke 58]

aan zee,
alleen,
met het geluid van de stilte...
mijn stilte


In stilte

De tranen zijn opgedroogd
De wanhoop hebben we gehad
Er is nu alleen nog,
dat diepe zwarte gat

Ik dreig te verdrinken,
in een zee van stilte

Ik lijk te drijven,
in een bad van kilte

Ik schijn te lopen,
op de rand van een dal
Of noem het een ravijn

Toch,
blijf ik geloven
Blijf ik ergens hopen
dat jij er zal zijn,
wanneer ik val…
om samen in stilte
weg te lopen



Tinneke

[ria]

De stille voutekamer

In de stille voutekamer
alléén met haar gedachten.
Haar oudste dochter,
voorovergebogen,
door slaap overmand.

Ze kijkt door het raam
speurt naar enig teken
van leven, maar buiten
blijft alles stil, ongewoon stil;
zelfs geen koe die loeit,
geen hond die blaft.

Is ze wakker, droomt ze?
Heeft ze geslapen, hoelang?
Waarom zit haar dochter
bij haar bed?
Ze kucht, ze zucht,
de stilte wordt gestoord.

Een vage ochtendzon
streelt de contouren
van haar bed,
het bruidsbed, waarin
al haar kinderen
in liefde, werden verwekt.

Hoe lang geleden?
Lang, heel lang,
méér dan zeventig jaar.
Van de negen, bleven
er zeven in leven.
Waarom toch haar dochter
hier aan haar bed?

Samen, hoe lang
waren zij samen? Jan,
haar lieve man
en zij zijn jonge, mooie bruid?
Ze strekt haar handen
en kijkt verschrikt
naar hun rimpelige huid.

Stil, zo stil, is het
om haar heen.
Waar zijn de kinders,
ze ziet er geen.
Spelen ze buiten in de wei?
Geen lach, zelfs
geen kindergeschrei.

De voutekamer
baadt nu in het licht
“dag Jan, dag lieve Jan.
Kom je mij dan
eindelijk halen?
Zolang heb ik op jou gewacht,
zovele dagen, maanden, jaren.
En die stilte Jan, indringend,
soms niet te verdragen.

Ze strekt haar handen,
geen rimpels meer.
Ze hoort muziek,
geen stilte meer.
Aan Jan’s arm jong en sterk
verlaten zij samen
de bruiloftskerk.

ria 20.11.07

[denook]

de STILTE lijkt hier een onuitputtelijke
bron van inspiratie te blijven

mooi tinneke
mooi ria

je voutekamer roept ook bij mij een
waar gebeurd tafereeltje op

toen mijn grootvader, op de voutekamer
lag en stervende was, stonden
zijn tien kinderen rond zijn bed

al zijn kinderen hadden ook verscheidene
kinderen, behalve nonkel jef,
die had slechts één kind, pierre

de laatste woorden van mijn grootvader:

"zie je nu jef, hoeveel volk hier,
dat zal bij u niet waar zijn"

en hij stierf

(over die grootvaderkunnen meerdere
boeken worden geschreven)


groeten in vriendschap - -denook- -

[Robol]

En met deze mooie woorden van onze vriend denook laten we de stilte overglijden in vriendschap...
Bedankt iedereen! Het was een rijgsnoer van pareltjes...

Laten we allen zingen...'t Is niet omdat ik van de Kempen kom hoor...

In de stille Kempen...

In de stille Kempen, op de purp'ren hei
Staat een eenzaam huisje, met een berk erbij,
Op een zomeravond, in gedroom alleen,
Kwam ik ongeweten langs dit huisje heen.

refrein:
Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei
Dat is hier op aarde de hemel voor mij. (bis)

In het eenzaam huisje, zat een meisje, ach
Gelijk ik nergens anders ooit een meisje zag
Door het venster keek ze mij verlegen aan
Schoof 't gordijntje dicht en is maar opgestaan.

refrein:

Maar wat heeft de liefde ook hier niet verricht!
Want nu schuift 't gordijntje nooit nog voor me dicht!
Door het open venster, dat men vroeger sloot,
Lach ik op ons kindje op zijn moeders schoot.

refrein:



Robbe

[Robol]

En samen met nonkel Bob zingen we verder...

Vrolijke vrienden
(Bob Davidse)
Vrolijke vrolijke vrienden
vrolijke vrienden, dat zijn wij
Vrolijke vrolijke vrienden
vrolijke vrienden, dat zijn wij

Als wij samen gaan kamperen
in het bos of op de hei
Dan klinkt het wel duizend keren
vrolijke vrienden dat zijn wij

's Morgens komt de zon ons wekken
en de vogels zingen blij
Dan is 't tijd dat wij gaan trekken
door de dennen, bos of hei

Twee of drie die koken 't eten
brengen lekk're dingen mee
Dat is iets dat wij wel weten,
wie op kamp is eet voor twee!

En gaat stil de avond komen,
zingen, dansen wij bij 't vuur
Tot wij in ons tent gaan dromen
in het late, late uur!

groetjes in vriendschap

Robbe

[ria]

JOUW NAAM

Jij was een vriend
ik kende alleen je naam
maar evengoed
hadden wij ’n visie saam.

Plots was je daar;
Voor het eerst
las ik je naam, jij bracht
mij steun nietwaar?

Het leek mij of
jij sterk was en jong;
gedichten, poëzie
waaruit de vreugde zong.

Misschien wel
hier en daar, ook af en toe
een harte – kreet;
was jij soms moe?

Zoals eenieder mens
op zoek naar schoonheid,
mildheid, geluk,
naar rust – wellicht ook
eeuwigheid ?

Zo kort ervoor nog
schreef jij lieve wensen
aan vrienden en aan
andere goede mensen.

Eén blik terug,
één stap nog gaan.
Zo snel was alles
hier gedaan.

Dag lieve Vriend,
nu aan de overkant.
We kenden ons heel kort
maar lang genoeg
om je nooit meer te vergeten.

Wees gelukkig DAAR !
ria - 16.05.05

[piepje]

[gustilpe]

Een jonge man zei: "spreek ons over vriendschap"
En hij antwoordde:

Een vriend is een antwoord op mijn verlangen.
Hij is uw akker die gij met liefde bezaait en vol dankzegging oogst.
En hij is uw tafel en haardvuur.
Want ge komt tot hem met uw honger en bij hem zoekt gij rust.
Wanneer uw vriend u zijn geest ontsluit, vreest ge niet het "neen" in uw eigen geest, noch onthoudt ge hem het "ja".
En wanneer hij zwijgt, blijft uw hart luisteren naar zijn hart;
Want zonder woorden worden in vriendschap alle gedachten, alle verlangens, alle verwachtingen geboren en gedeeld, vol ongevraagde vreugde.
Wanneer ge afscheid neemt van een vriend, treurt ge niet;
want wat ge het diepst in hem bemint, kan klaarder voor u zijn bij zijn afwezigheid, zoals een bergbeklimmer de berg duidelijker ziet vanuit de vlakte.
En laat uw vriendschap geen andere bedoeling hebben dan een verdieping van de geest.
Want de liefde die iets anders zoekt dan de openbaring van haar eigen mysterie is geen liefde, maar een net dat uitgeworpen wordt; en alleen het waardeloze wordt gevangen.
En laat het beste voor uw vriend zijn.
Zo hij de ebbe van uw getij moet ervaren, doe hem dan ook de vloed kennen.
Want wat is uw vriend dat ge hem enkel zoeken zoudt om de tijd te doden.
Zoek hem steeds om de tijd te leven.
Want hij moet uw tekort vullen, maar niet uw ledegheid.
En laat er een lach zijn in de zoetheid der vriendschap en een samen beleven van genoegens.
Want in de dauw der kleine dingen vindt het hart zijn morgen en wordt verfrist.

Kahlil Gibran

[Robol]

Vriendschap


Vriendschap
is meer
dan handen reiken

Vriendschap
is even
verder kijken

dan de einder
van je ogen

Ware vriendschap
heeft nog nooit
een ander hart bedrogen

Vriendschap
't mooiste dat er is
op aarde

Vriendschap
geeft 't leven
zoveel waarde

Vriendschap
is de zin
van 't leven

Vriendschap
is krijgen
...maar ook geven

Robbe
(1994)

[ria]

Vriendschap in verzen poëzie

Er is geen honger in het huis
als vriendschap er de tafel dekt

Er is geen kilte in het huis
als vriendschap er waakt bij ’t vuur

Er is geen duisternis in het huis
als vriendschap er de lamp ontsteekt

Er is geen eenzaamheid in het huis
waar vriendschap op bezoek komt

Er is geen oorlog in het huis
waar vriendschap vergeving spreekt

Er is geen hopeloosheid in ons huis
zolang er vriendschap woont.

Mgr. Laridon,
( was hulpbisschop in Brugge van 1976 tot in 1999.
Hij overleed op 20 oktober 1999)

Dit gedicht over vriendschap heeft mij getroffen.
Daarom heb ik het overgenomen en hier geplaatst.
ria

[ria]

Ik wandelde door een dal
en over heuvels en bergen,
in de verte zag ik huizen
die leunden tegen rotsen en muren
en tegen elkaar.

Zo stonden ze al vele jaren,
elkaar te schragen
in blije en in droeve dagen.
Blies de wind wat fel,
dan hadden ze elkaar
om beschutting en steun te geven.

Ze waren samen oud geworden
en hier en daar
vertoonde zich spleten en gaten.
Scheen de zon wat hel,
dan zochten ze koelte bij elkaar
en ze vergaten
de ongemakken en de ouderdom.

Maar op een dag,
ik mag er niet aan denken
sloeg de bliksem in het huis van hout,
dat kramakkelig gesteund stond
te midden van zijn vrienden.
Catastrofe, als een groot laaiend kampvuur
brandde het helemaal uit.

Zijn buren en vrienden,
zagen zwart van ellende
en ze wisten niet, of die smeulende as
nog wel begreep
hoe zij allen met hem meeleefde.

Maar toen ze naar hun eigen
berookte lijven zagen,
merkten ze dat ook zij, hun beste tijd
hadden gehad.

Hoe zouden ze elkaar nog kunnen schragen
en steun geven bij storm en ontij.
Ze schreiden zwarte tranen
die stilaan het vuur hebben gedoofd.

Als ik nu wandel over die heuvels en bergen
en kijk naar dat diepe dal
zie ik huizen, beroet en oud, die uit gewoonte
nijgen naar de lege plaats
van hun houten vriend.

Zolang ze elkaar hebben,
kunnen ze al het verdriet
van hun ellendige bestaan
AAN

28.06.06 - ria