--"Ons Dagboek"--
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Ik weet het, de regels zeggen: "niet doen".
Maar toch doe ik het,
omdat medemenselijkheid boven regels gaat.
Lieve Lotte,
ik lees met pijn en medeleven
de dagelijkse strijd
de machteloosheid,
de eenzaamgeid,
het stille verdriet.
"Het gaat alleen nog bergaf", schrijf je,
konden we maar helpen, lieve Lotte,
maar ook wij zijn machteloos.
Helpt het een klein beetje
met vrienden om je heen,
een luisterend oor,
Misschien en even...zo ja,
dan wil ik graag mijn steentje bijdragen.
Jullie zijn in mijn gedachten alle twee,
dag Lotte,
liefs van ria
Maar toch doe ik het,
omdat medemenselijkheid boven regels gaat.
Lieve Lotte,
ik lees met pijn en medeleven
de dagelijkse strijd
de machteloosheid,
de eenzaamgeid,
het stille verdriet.
"Het gaat alleen nog bergaf", schrijf je,
konden we maar helpen, lieve Lotte,
maar ook wij zijn machteloos.
Helpt het een klein beetje
met vrienden om je heen,
een luisterend oor,
Misschien en even...zo ja,
dan wil ik graag mijn steentje bijdragen.
Jullie zijn in mijn gedachten alle twee,
dag Lotte,
liefs van ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
De vleugel in de Bijloke
Reeds meerdere jaren hebben we een abonnement in de Gentse
Bijloke op de concertreeks van het Symfonieorkest Vlaanderen; de
laatste jaren zelfs in gezelschap van een sympathiek sennetlid.
De kwaliteit van het orkest is hoogstaand en verbetert nog steeds,
nu al een paar seizoenen onder leiding de chef-dirigent Etienne Siebens.
Mensen die de Bijloke een beetje kennen weten ook hoe de site steeds
uitbreidde en verfraaide. De concertzaal, een bijna achthonderd jaar oud
gebouw, vroeger een ziekenzaal, met dikke hoge eiken balken en via
moderne aanpassingen boven het podium voorzien van een enige akoes-
tiek, kent haar gelijke niet ... denk ik toch.
Sedert dit seizoen is er een 'Bijloke-Bistro' bijgekomen, bovenop de twee
ruime bars die er al waren. De bistro is iedere werkdag open van 12 tot
15 uur. Op dagen dat er een concert is kan men er terecht gedurende
de twee uren vóór en de twee uren nà de voorstelling.
We hadden nog geen bezoek gebracht aan deze eetgelegenheid omdat we
onze avonden lieten voorafgaan door een etentje in een sympathieke
zaak in de buurt, waar we ons steeds goed thuis voelen.
We waren zelfs nog niet eens de bistro gaan bekijken, 'mooi gelegen,
hoog in de modern-aangepaste site, van waaruit men neerkijkt op de
eeuwenoude muren van de concertzaal' - leerde de e-mail.
Maar enkele weken geleden kreeg ik op de mailbox een bericht; niet
exclusief voor mij, doch voor alle geregistreerden bij de Bijloke.
In de bistro stond vanaf heden een mooie vleugelpiano - bedoeling is
o.a. dat de gasten er voor alle andere muzikaal-genietende smulpapen
iets ten gehore kunnen brengen ...
Een vleugelpiano ...in de Bijloke ... denook droomt weg.
Hij heeft vroeger nog piano gestudeerd en houdt het verworvene wat op
peil, alles op amateur-niveau wel te verstaan.
Zondag 14 maart 2010 wil hij ze in Gent doen luisteren en doen stiller
praten tijdens het eten. Een programma wordt samengesteld met Bach,
Beethoven, Mozart en Schumann; dat moet volstaan om indruk te maken.
En dan maar oefenen. Oh ja, niet vergeten te reserveren in de Bistro voor
drie personen. Stel je voor, alles is volzet en hij staat daar dan maar.
Het concert begint om 15 uur. Ze zijn vroeg ter plaatse en er is tijd om
vooraf de bistro te inspecteren. 14 uur, alle tafels bezet en een drukte
van je welste. En de piano ... Ze staat er niet ideaal, naast de trap waar-
langs men binnenkomt, in het smalste deel aan het uiteinde van de zaal
die zelf lang uitvalt, met in het midden een eiland van waaruit het perso-
neel vlug heen en weer de zaal inschiet.
De zenuwen raken gespannen. De aandacht voor- en het genieten van
het concert zijn niet zoals gewoonlijk.
Straks moet het gebeuren.
Voor alle zekerheid liet hij de boeken voorlopig in de wagen; men weet
maar nooit.
17 uur 15, laatste applaus sterft weg in de zaal. Het trio beklimt de hoge
trap naar de bistro-Bijloke.
"Wij hebben gereserveerd voor drie personen op naam van ..."
"Kiest u maar een plaats meneer".
Zo druk als het enkele uren voordien was, zo leeg is de zaal nu.
Ze kiezen een plaats dichtbij de vleugelpiano, wat impliceert dat ze er
alleen zitten. De anderen, twee, misschien drie koppels, zitten werderop,
achter het midden-eiland, dicht bij het raam en onzichtbaar voor hen.
Tot driemaal toe komt men zeggen dat een besteld gerecht niet meer
voorhanden is ... "er was deze middag zo veel volk meneer".
De zenuwen van denook ontspannen volledig; er wordt niet gespeeld. Dat
is niet naar de zin van het meegereisde sennetlid dat blijft aandringen.
Martha trekt naar de auto en komt terug met de partituren.
Er wordt gestart met de eerste beweging van een Mozart-Sonate: een
zangerig thema, gevolgd door enkele fijne variaties hierop.
Het gezelschap voelt dat er niemand, noch de vier overige gasten, noch
de vier diensters ook maar in één noot is geïnteresseerd. Alleen de sen-
net fan neemt foto's met haar gsm. En dat was het ...
Het blijft bij Mozart; Bach, Beethoven en Schumann blijven in de tas.
Bij het buitengaan wordt er wel nog gegrapt over het ganse gebeuren.
Ik denk niet dat men bij het overlijdensbericht van denook ooit zal kun-
nen lezen:
' hij gaf een solo concert in de Bijloke'.
Reeds meerdere jaren hebben we een abonnement in de Gentse
Bijloke op de concertreeks van het Symfonieorkest Vlaanderen; de
laatste jaren zelfs in gezelschap van een sympathiek sennetlid.
De kwaliteit van het orkest is hoogstaand en verbetert nog steeds,
nu al een paar seizoenen onder leiding de chef-dirigent Etienne Siebens.
Mensen die de Bijloke een beetje kennen weten ook hoe de site steeds
uitbreidde en verfraaide. De concertzaal, een bijna achthonderd jaar oud
gebouw, vroeger een ziekenzaal, met dikke hoge eiken balken en via
moderne aanpassingen boven het podium voorzien van een enige akoes-
tiek, kent haar gelijke niet ... denk ik toch.
Sedert dit seizoen is er een 'Bijloke-Bistro' bijgekomen, bovenop de twee
ruime bars die er al waren. De bistro is iedere werkdag open van 12 tot
15 uur. Op dagen dat er een concert is kan men er terecht gedurende
de twee uren vóór en de twee uren nà de voorstelling.
We hadden nog geen bezoek gebracht aan deze eetgelegenheid omdat we
onze avonden lieten voorafgaan door een etentje in een sympathieke
zaak in de buurt, waar we ons steeds goed thuis voelen.
We waren zelfs nog niet eens de bistro gaan bekijken, 'mooi gelegen,
hoog in de modern-aangepaste site, van waaruit men neerkijkt op de
eeuwenoude muren van de concertzaal' - leerde de e-mail.
Maar enkele weken geleden kreeg ik op de mailbox een bericht; niet
exclusief voor mij, doch voor alle geregistreerden bij de Bijloke.
In de bistro stond vanaf heden een mooie vleugelpiano - bedoeling is
o.a. dat de gasten er voor alle andere muzikaal-genietende smulpapen
iets ten gehore kunnen brengen ...
Een vleugelpiano ...in de Bijloke ... denook droomt weg.
Hij heeft vroeger nog piano gestudeerd en houdt het verworvene wat op
peil, alles op amateur-niveau wel te verstaan.
Zondag 14 maart 2010 wil hij ze in Gent doen luisteren en doen stiller
praten tijdens het eten. Een programma wordt samengesteld met Bach,
Beethoven, Mozart en Schumann; dat moet volstaan om indruk te maken.
En dan maar oefenen. Oh ja, niet vergeten te reserveren in de Bistro voor
drie personen. Stel je voor, alles is volzet en hij staat daar dan maar.
Het concert begint om 15 uur. Ze zijn vroeg ter plaatse en er is tijd om
vooraf de bistro te inspecteren. 14 uur, alle tafels bezet en een drukte
van je welste. En de piano ... Ze staat er niet ideaal, naast de trap waar-
langs men binnenkomt, in het smalste deel aan het uiteinde van de zaal
die zelf lang uitvalt, met in het midden een eiland van waaruit het perso-
neel vlug heen en weer de zaal inschiet.
De zenuwen raken gespannen. De aandacht voor- en het genieten van
het concert zijn niet zoals gewoonlijk.
Straks moet het gebeuren.
Voor alle zekerheid liet hij de boeken voorlopig in de wagen; men weet
maar nooit.
17 uur 15, laatste applaus sterft weg in de zaal. Het trio beklimt de hoge
trap naar de bistro-Bijloke.
"Wij hebben gereserveerd voor drie personen op naam van ..."
"Kiest u maar een plaats meneer".
Zo druk als het enkele uren voordien was, zo leeg is de zaal nu.
Ze kiezen een plaats dichtbij de vleugelpiano, wat impliceert dat ze er
alleen zitten. De anderen, twee, misschien drie koppels, zitten werderop,
achter het midden-eiland, dicht bij het raam en onzichtbaar voor hen.
Tot driemaal toe komt men zeggen dat een besteld gerecht niet meer
voorhanden is ... "er was deze middag zo veel volk meneer".
De zenuwen van denook ontspannen volledig; er wordt niet gespeeld. Dat
is niet naar de zin van het meegereisde sennetlid dat blijft aandringen.
Martha trekt naar de auto en komt terug met de partituren.
Er wordt gestart met de eerste beweging van een Mozart-Sonate: een
zangerig thema, gevolgd door enkele fijne variaties hierop.
Het gezelschap voelt dat er niemand, noch de vier overige gasten, noch
de vier diensters ook maar in één noot is geïnteresseerd. Alleen de sen-
net fan neemt foto's met haar gsm. En dat was het ...
Het blijft bij Mozart; Bach, Beethoven en Schumann blijven in de tas.
Bij het buitengaan wordt er wel nog gegrapt over het ganse gebeuren.
Ik denk niet dat men bij het overlijdensbericht van denook ooit zal kun-
nen lezen:
' hij gaf een solo concert in de Bijloke'.
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
ik heb je steeds gemist
het regent, wij verkleumen, ik zeg:
ik moet hier weg
en jij wilt blijven
het ga je goed als je verdwijnt
tot het weer warmer wordt en wij ons zweren
dat wij ons altijd lieven
- al laat de trouw zich ook wat schuiven
want mensen blijven zich toch altijd vreemd
in ’t midden van het jaar wordt ’t heet
wij maken ruzie, smijten met de glazen
en niemand heeft het eind nog beet
op de rotondes wordt in rondjes slechts gereden
de stad kleurt al wat mooi is bruin
- wie woont er ondertussen naast ons -
jij niet, het voelt zich zwaar en dan …
gekraakte panden en ook menselijk schuim
weldra regent het weer alsof ik wist
hoe goed het is dat wij ons lieven
zo anders ook al is nog veel gebleven
van de vergane tijd, ik heb je steeds gemist.
**********
sunset 18-03-2010
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Beste denook,
Toevallig las ik je schrijven over de ' bijloke '
Normaal lees ik nooit de perrikkelen in dagboek,
je onderschrift vond ik wel geestig.
Maak je geen zorgen Martha, het sennlid, ik en
al je lezers weten dat je in de ' bijloke ' gespeeld
hebt!
Een hele geruststelling toch?
Hopelijk leef je langer dan je publiek en komt er,
een positieve tekst opstaan, ik gun het je.
Bomi.
-
Beste denook,
Toevallig las ik je schrijven over de ' bijloke '
Normaal lees ik nooit de perrikkelen in dagboek,
je onderschrift vond ik wel geestig.
Maak je geen zorgen Martha, het sennlid, ik en
al je lezers weten dat je in de ' bijloke ' gespeeld
hebt!
Een hele geruststelling toch?
Hopelijk leef je langer dan je publiek en komt er,
een positieve tekst opstaan, ik gun het je.
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
dag lief dagboek,
mag ik je enkele persoonlijke momenten van 'stilstaan bij ...'
toevertrouwen. Je kunt het niet doorvertellen en de weinige mensen
die hier nog komen lezen werd gevraagd om er niets mee te doen.
We schrijven vrijdag 2 april en ook Goede Vrijdag.
Om 15 uur is er een kruisweg-viering in onze St.-Martinuskerk.
Het is enkele jaren geleden dat ik aan dit samenzijn rond ... nog deelnam.
Dat ik vandaag toch ga is een nasleep van gisteravond, denk ik.
Donderdag 1 april, 20 uur, de Bijloke in Gent.
De Bijloke is hier hot: viermaal onderwerp in de laatste vijf fragmenten.
We gaan het niet meer opnieuw hebben over de uitstraling waarmee dit
gebouw elke bezoeker aanspreekt, als ziekenzaal uit de dertiende eeuw,
omgevormd tot een moderne concertzaal, hierbij de oude muren en eiken
balken intact bewarend, doch het geheel voorzien van een enig mooie
akoustiek.
Welnu dagboek, zoals jij wel weet, greep daar op bovenvermeld tijdstip
een uitvoering plaats van de Mattheus-Passie van Bach, zoals alleen een
gedreven Philippe Herreweghe met zijn Collegium Vocale ze kan brengen.
En het was Philippe Herreweghe en het was het Collegium Vocale die er
stonden. Ze brachten hun uitvoering driemaal op vier dagen: Bozar
Brussel, De Singel Antwerpen en als sluitstuk de Bijloke Gent.
Alle uitvoeringen waren maanden op voorhand uitverkocht voor dit werk
rond het Passieverhaal waar Bach zijn meestestuk rond bouwde.
We waren er met drie gelijkgestemde ontvankelijke zielen.
Tachtig en negentig minuten muziek, gescheiden door een pauze.
En nu moet je even mee aanvoelen dagboek. Een afgeladen volle zaal,
tachtig minuten luisterend genietend, ononderbroken, muisstil, zonder
één kuchje of ook maar een klein storend element.
Ter vergelijking, bij de uitvoering van een concerto of symfonie, bestaan-
de uit meerdere delen is er steeds tussen de delen wat gehoest of zacht
rumoer.
Hier zijn geen delen; alles loopt over in elkaar: Evangelist die zingend
vertelt, Jezus en anderen die ook zingend reageren, koren die de gevoe-
lens van de massa vertolken en dan ...de recitatieven en aria's.
Iedere aria is een klein meesterwerk. De solisten worden begeleid door
telkens een deel van het orkest, soms maar enkele instrumenten.
Er is zelfs een aria voor solist en één instrument, een cello. Als de cello
dan nog wordt bespeeld op een ingehouden, virtuoze wijze door een jonge
beeldschone muzikante, en alle overige muzikanten en zangers aanhoren
ingetogen de tweespraak zanger-celliste, en de dirigent staat onbeweeg-
lijk het gebeuren in zich op te nemen, want dáár kan hij nu even niets aan
toevoegen, en de ganse zaal raakt erdoor in een toestand die niet is te
beschrijven, dan ... ervaar ik een gevoel dat door niets is te benaderen.
En zo gaat het verder: tachtig minuten en nog eens negentig minuten.
En dan komt de apotheose. De vier solisten, in volgorde bas, tenor, alt
en sopraan zingen ieder één zin, telkens aangevuld door het koor dat
zachtjes 'Mein Jesu, gute Nacht' meegeeft ...dan even muisstil, tot het
orkest inzet voor 'Wir setzen uns mit Tränen nieder'.
Wat een orgelpunt van wat een uitvoering van wat een meesterwerk.
Ik tracht om de twee, drie, maximum vier jaar een live uitvoering van de
Mattheus-Passie mee te maken. Telkens als we bij bovenvermelde laatste
passages komen moet ik stil wenen, met echte tranen.
Ik denk niet dat mijn twee meegenieters gisteravond er iets van gemerkt
hebben. En wat dan nog.
denook
mag ik je enkele persoonlijke momenten van 'stilstaan bij ...'
toevertrouwen. Je kunt het niet doorvertellen en de weinige mensen
die hier nog komen lezen werd gevraagd om er niets mee te doen.
We schrijven vrijdag 2 april en ook Goede Vrijdag.
Om 15 uur is er een kruisweg-viering in onze St.-Martinuskerk.
Het is enkele jaren geleden dat ik aan dit samenzijn rond ... nog deelnam.
Dat ik vandaag toch ga is een nasleep van gisteravond, denk ik.
Donderdag 1 april, 20 uur, de Bijloke in Gent.
De Bijloke is hier hot: viermaal onderwerp in de laatste vijf fragmenten.
We gaan het niet meer opnieuw hebben over de uitstraling waarmee dit
gebouw elke bezoeker aanspreekt, als ziekenzaal uit de dertiende eeuw,
omgevormd tot een moderne concertzaal, hierbij de oude muren en eiken
balken intact bewarend, doch het geheel voorzien van een enig mooie
akoustiek.
Welnu dagboek, zoals jij wel weet, greep daar op bovenvermeld tijdstip
een uitvoering plaats van de Mattheus-Passie van Bach, zoals alleen een
gedreven Philippe Herreweghe met zijn Collegium Vocale ze kan brengen.
En het was Philippe Herreweghe en het was het Collegium Vocale die er
stonden. Ze brachten hun uitvoering driemaal op vier dagen: Bozar
Brussel, De Singel Antwerpen en als sluitstuk de Bijloke Gent.
Alle uitvoeringen waren maanden op voorhand uitverkocht voor dit werk
rond het Passieverhaal waar Bach zijn meestestuk rond bouwde.
We waren er met drie gelijkgestemde ontvankelijke zielen.
Tachtig en negentig minuten muziek, gescheiden door een pauze.
En nu moet je even mee aanvoelen dagboek. Een afgeladen volle zaal,
tachtig minuten luisterend genietend, ononderbroken, muisstil, zonder
één kuchje of ook maar een klein storend element.
Ter vergelijking, bij de uitvoering van een concerto of symfonie, bestaan-
de uit meerdere delen is er steeds tussen de delen wat gehoest of zacht
rumoer.
Hier zijn geen delen; alles loopt over in elkaar: Evangelist die zingend
vertelt, Jezus en anderen die ook zingend reageren, koren die de gevoe-
lens van de massa vertolken en dan ...de recitatieven en aria's.
Iedere aria is een klein meesterwerk. De solisten worden begeleid door
telkens een deel van het orkest, soms maar enkele instrumenten.
Er is zelfs een aria voor solist en één instrument, een cello. Als de cello
dan nog wordt bespeeld op een ingehouden, virtuoze wijze door een jonge
beeldschone muzikante, en alle overige muzikanten en zangers aanhoren
ingetogen de tweespraak zanger-celliste, en de dirigent staat onbeweeg-
lijk het gebeuren in zich op te nemen, want dáár kan hij nu even niets aan
toevoegen, en de ganse zaal raakt erdoor in een toestand die niet is te
beschrijven, dan ... ervaar ik een gevoel dat door niets is te benaderen.
En zo gaat het verder: tachtig minuten en nog eens negentig minuten.
En dan komt de apotheose. De vier solisten, in volgorde bas, tenor, alt
en sopraan zingen ieder één zin, telkens aangevuld door het koor dat
zachtjes 'Mein Jesu, gute Nacht' meegeeft ...dan even muisstil, tot het
orkest inzet voor 'Wir setzen uns mit Tränen nieder'.
Wat een orgelpunt van wat een uitvoering van wat een meesterwerk.
Ik tracht om de twee, drie, maximum vier jaar een live uitvoering van de
Mattheus-Passie mee te maken. Telkens als we bij bovenvermelde laatste
passages komen moet ik stil wenen, met echte tranen.
Ik denk niet dat mijn twee meegenieters gisteravond er iets van gemerkt
hebben. En wat dan nog.
denook
-
cello - Lid geworden op: 11 dec 2008, 13:11
Aan allen een Zalig Pasen
Mijn gedachten vandaag :
(studiewerk in letters (zeker niet verwijderen aub want de collega's moeten dit nog lezen) en ik ben de enige sukkelaar die op Pasen werkt, begrijpen jullie.
Zelfs rond Pasen overlijden onze dierbaren. Zo las ik net in een topic.
Maar waarom plaatst men dan prentjes van ‘vrolijk Pasen’ in die topic? Is het virtuele dan zo luchtledig dat men zonder te lezen zijn eigen ding doet.
Je kan me niet wijsmaken dat het geen goedhartige mensen zijn die er hun prentjes plaatsen.
Dat zijn ze en toch geeft het me geen goed gevoel.
even nadenken over afscheid nemen :
Ze zeggen dat de dood een afscheid is.
Ze zeggen dat elk afscheid de geboorte van een herinnering inluidt.
Mijn doden wonen in mijn hoofd. Soms houden ze zich rustig, als ideale logees. Soms gebeurt het omgekeerde : dan zetten ze de boel op stelten, en mij ook.
En een dubbele hartenklop doet het gemis toenemen en kan me ontzettend triest en opstandig maken. Maar altijd ben ik, al duurt het soms lang en zijn troost en rechtvaardigheid erg veraf, blij en dankbaar dat ik hen heb mogen kennen.
Herkenbaar voor velen.
Maar kan iemand zich voorstellen dat men je condoleert bij het overlijden van een geliefde met : ‘Een vrolijk Pasen’.
Ik niet ... echt niet...
een Zalig Pasen en innige deelneming geven mij als gelovige toch nog steeds een verschillend gevoel.
cello
Mijn gedachten vandaag :
(studiewerk in letters (zeker niet verwijderen aub want de collega's moeten dit nog lezen) en ik ben de enige sukkelaar die op Pasen werkt, begrijpen jullie.
Zelfs rond Pasen overlijden onze dierbaren. Zo las ik net in een topic.
Maar waarom plaatst men dan prentjes van ‘vrolijk Pasen’ in die topic? Is het virtuele dan zo luchtledig dat men zonder te lezen zijn eigen ding doet.
Je kan me niet wijsmaken dat het geen goedhartige mensen zijn die er hun prentjes plaatsen.
Dat zijn ze en toch geeft het me geen goed gevoel.
even nadenken over afscheid nemen :
Ze zeggen dat de dood een afscheid is.
Ze zeggen dat elk afscheid de geboorte van een herinnering inluidt.
Mijn doden wonen in mijn hoofd. Soms houden ze zich rustig, als ideale logees. Soms gebeurt het omgekeerde : dan zetten ze de boel op stelten, en mij ook.
En een dubbele hartenklop doet het gemis toenemen en kan me ontzettend triest en opstandig maken. Maar altijd ben ik, al duurt het soms lang en zijn troost en rechtvaardigheid erg veraf, blij en dankbaar dat ik hen heb mogen kennen.
Herkenbaar voor velen.
Maar kan iemand zich voorstellen dat men je condoleert bij het overlijden van een geliefde met : ‘Een vrolijk Pasen’.
Ik niet ... echt niet...
een Zalig Pasen en innige deelneming geven mij als gelovige toch nog steeds een verschillend gevoel.
cello
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lentegroet aan allen
Als de storm bedaart en het water weer, zonder één rimpel onder
de zon glinstert, weet men dat vrede in ons hart teruggekeerd is...
En dat het lentebriesje van 't morgenrood, alle harde woorden en
gedachten laat wegwaaien, als duizenden bloemblaadjes tot in het
firmament, waar ze dan later in de nacht als lichtgevende sterren
zullen fonkelen om ons te verblijden...
Als de storm bedaart en het water weer, zonder één rimpel onder
de zon glinstert, weet men dat vrede in ons hart teruggekeerd is...
En dat het lentebriesje van 't morgenrood, alle harde woorden en
gedachten laat wegwaaien, als duizenden bloemblaadjes tot in het
firmament, waar ze dan later in de nacht als lichtgevende sterren
zullen fonkelen om ons te verblijden...
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
lotte - Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
- Locatie: Tielt
Dag dagboek
goei nieuws...
Dank je dokter
operaties geven voldoening
kreeg twee nieuwe ogen
zie zelfs de juistheid in
er is na elke nacht
een nieuwe morgen
of was het de zon die me erop wees
niet alles is eentonig zwart wit
wat als het weer donkert
lotte.
goei nieuws...
Dank je dokter
operaties geven voldoening
kreeg twee nieuwe ogen
zie zelfs de juistheid in
er is na elke nacht
een nieuwe morgen
of was het de zon die me erop wees
niet alles is eentonig zwart wit
wat als het weer donkert
lotte.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
lief dagboek
kan jij aan Lotte vertellen
dat ik dit super goed nieuws
vind voor haar,
ogen zijn zo kostbaar, vooral
om het goede en schone te zien,
elke dag,
zelfs wanneer er
een donkere wolk voorbijtrekt,
http://natuurmijnpassie.skynetblogs.be/ ... ngevechten
bedankt dagboek,
wil je haar ook mijn groetjes doen,
ria
kan jij aan Lotte vertellen
dat ik dit super goed nieuws
vind voor haar,
ogen zijn zo kostbaar, vooral
om het goede en schone te zien,
elke dag,
zelfs wanneer er
een donkere wolk voorbijtrekt,
http://natuurmijnpassie.skynetblogs.be/ ... ngevechten
bedankt dagboek,
wil je haar ook mijn groetjes doen,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Maandag 19 april 2010, een stralende lentedag wacht op ons.
Maandag 19 april 2010, Eichem, Idegem, Zandbergen, Pollare, Galmaarden, Atenbeke, Onkerzele, Grimminge, Oudenburg wachten op ons.
De laatste reeks betreft enkele gemeenten, deelgemeenten en gehuchten in willekeurige volgorde, alle rond Geraardsbergen, die samen een parelsnoer vormen van natuurschoon, enig mooi op deze lentedag. Een paradijs voor wandelaars met een variatie aan beelden waar zelfs een geoefend oog niet op uitgekeken raakt. Heerlijk glooiend reliëf, ontelbare varianten van groen, soms minutenlang geen huis, auto of enig ander menselijk ingrijpen te bespeuren.
We vertrekken waar de trein ons goede reis wenst in Eichem. Eerst enkele kilometers langs het jaagpad van de Dender, gevolgd door kronkelende, uitnodigende veldwegen om zo de top van de bosberg te bereiken … jawel die uit de ronde van Vlaanderen.
Daarboven, verscholen, weg van de weg, ligt een camping voor caravans. Weet je uit welke streek de meeste caravaneigenaars komen? Uit West-Vlaanderen! Aan de kust staan duizende tweede verblijven op wielen, maar de mensen van daar zelf zijn vol lof over deze streek hier en zoeken met grote regelmaat de rust en de niet te beschrijven schoonheid ervan op.
Van de top van de bosberg dalen we het Raspaillebos af.
‘Het Raspaillebos is een juweel op de kroon van de Vlaamse Ardennen’ las ik ergens … een eerlijke omschrijving. Een andere beschrijving: ‘bronbeekjes hebben er een mozaïek van scherpe ruggen, valleitjes en verzakkingen geboetseerd.’ Ik kan het zo niet bedenken, wel volmondig beamen. Eenmaal beneden krijgen we het mooiste uitzicht van de wandeling. Kijken we, traag draaiend over een hoek van 360°, dan ontrolt zich een panorama voor een natuurfilm; alleen diergeluiden doorbreken de stilte.
En dan gaat het weer omhoog, langs smalle, in de kuiten bijtende paadjes, tot boven aan de kapel op de kapelmuur in Geraardsbergen, met van daaruit weer een nieuw, totaal ander vergezicht over de ganse streek. Vooraleer we voorzichtig afdalen hebben we een jaarlijkse drink-stop in het ‘Hemelrijk’, het enige café-taverne-restaurant op de steile helling.
Je las net ‘jaarlijkse’ … Daarover zou eigenlijk dit dagboekstukje moeten gaan: het ‘jaarlijkse’ en het speciale van deze zoveelste editie.
Lees je nog even verder …
… een stralende lentedag wachtte op ons … Wie zijn die ‘ons’?
Frans, Herman, Jaak, Jef en Sabine, vijf gepensioneerde leerkrachten. Vele, vele jaren reeds organiseerden ze voor hun school, op de sportdag van de vijfdejaars, deze wandeling.
Maar vanaf dit schooljaar is het laatste lid van dit vijftal ook gepensioneerd en zou de wandeling verdwijnen van het programma.
Dat kon of mocht niet … alleen … er moet steeds een actieve leerkracht mee zijn.
En zo gebeurde.
Op maandag vertrokken de vijf, samen met een groep 16-17-jarige leerlingen en een jonge leraar, Ken.
Een ganse dag haalden de vijf herinneringen op aan vroeger en nog vroeger (een paar stonden zelfs aan de wieg van de school).
En Ken luisterde en luisterde. Werd hij er wijzer van? Ik weet het niet.
Wat ik wel ontdekte is dat Ken zowaar de zoon is van een sympathiek Sennet-lid bij Poëzie en Proza. De wereld is klein en stuurt soms aangename verrassingen rond.
Bedankt Ken, ook voor de mattetaarten. Vertel jij maar binnen dertig jaar aan je jonge collega’s hoe het er in jouw beginjaren aan toeging. Denk dan misschien ook even met een kwinkslag aan ons. We zullen meeluisteren in ons graf en horen dat het goed was.
denook
Maandag 19 april 2010, Eichem, Idegem, Zandbergen, Pollare, Galmaarden, Atenbeke, Onkerzele, Grimminge, Oudenburg wachten op ons.
De laatste reeks betreft enkele gemeenten, deelgemeenten en gehuchten in willekeurige volgorde, alle rond Geraardsbergen, die samen een parelsnoer vormen van natuurschoon, enig mooi op deze lentedag. Een paradijs voor wandelaars met een variatie aan beelden waar zelfs een geoefend oog niet op uitgekeken raakt. Heerlijk glooiend reliëf, ontelbare varianten van groen, soms minutenlang geen huis, auto of enig ander menselijk ingrijpen te bespeuren.
We vertrekken waar de trein ons goede reis wenst in Eichem. Eerst enkele kilometers langs het jaagpad van de Dender, gevolgd door kronkelende, uitnodigende veldwegen om zo de top van de bosberg te bereiken … jawel die uit de ronde van Vlaanderen.
Daarboven, verscholen, weg van de weg, ligt een camping voor caravans. Weet je uit welke streek de meeste caravaneigenaars komen? Uit West-Vlaanderen! Aan de kust staan duizende tweede verblijven op wielen, maar de mensen van daar zelf zijn vol lof over deze streek hier en zoeken met grote regelmaat de rust en de niet te beschrijven schoonheid ervan op.
Van de top van de bosberg dalen we het Raspaillebos af.
‘Het Raspaillebos is een juweel op de kroon van de Vlaamse Ardennen’ las ik ergens … een eerlijke omschrijving. Een andere beschrijving: ‘bronbeekjes hebben er een mozaïek van scherpe ruggen, valleitjes en verzakkingen geboetseerd.’ Ik kan het zo niet bedenken, wel volmondig beamen. Eenmaal beneden krijgen we het mooiste uitzicht van de wandeling. Kijken we, traag draaiend over een hoek van 360°, dan ontrolt zich een panorama voor een natuurfilm; alleen diergeluiden doorbreken de stilte.
En dan gaat het weer omhoog, langs smalle, in de kuiten bijtende paadjes, tot boven aan de kapel op de kapelmuur in Geraardsbergen, met van daaruit weer een nieuw, totaal ander vergezicht over de ganse streek. Vooraleer we voorzichtig afdalen hebben we een jaarlijkse drink-stop in het ‘Hemelrijk’, het enige café-taverne-restaurant op de steile helling.
Je las net ‘jaarlijkse’ … Daarover zou eigenlijk dit dagboekstukje moeten gaan: het ‘jaarlijkse’ en het speciale van deze zoveelste editie.
Lees je nog even verder …
… een stralende lentedag wachtte op ons … Wie zijn die ‘ons’?
Frans, Herman, Jaak, Jef en Sabine, vijf gepensioneerde leerkrachten. Vele, vele jaren reeds organiseerden ze voor hun school, op de sportdag van de vijfdejaars, deze wandeling.
Maar vanaf dit schooljaar is het laatste lid van dit vijftal ook gepensioneerd en zou de wandeling verdwijnen van het programma.
Dat kon of mocht niet … alleen … er moet steeds een actieve leerkracht mee zijn.
En zo gebeurde.
Op maandag vertrokken de vijf, samen met een groep 16-17-jarige leerlingen en een jonge leraar, Ken.
Een ganse dag haalden de vijf herinneringen op aan vroeger en nog vroeger (een paar stonden zelfs aan de wieg van de school).
En Ken luisterde en luisterde. Werd hij er wijzer van? Ik weet het niet.
Wat ik wel ontdekte is dat Ken zowaar de zoon is van een sympathiek Sennet-lid bij Poëzie en Proza. De wereld is klein en stuurt soms aangename verrassingen rond.
Bedankt Ken, ook voor de mattetaarten. Vertel jij maar binnen dertig jaar aan je jonge collega’s hoe het er in jouw beginjaren aan toeging. Denk dan misschien ook even met een kwinkslag aan ons. We zullen meeluisteren in ons graf en horen dat het goed was.
denook
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste dagboek,
Ik heb langer tv gekeken dan anders...
Diverse programma's, allemaal interessant,
aktueel, maar soms wel storend !
Ik kwam terug naar mijn pc om te zien
of er nog iets geschreven was op Poëzie en
Proza...
Er was zeker geschreven en hoe !
Een balsem voor de ziel na een hoop ellende,
problemen van alle aard...
Gustilpe en haar twijfels en Ria met een ode
aan haar kleindochter...
Mensen wat een verademing... zoveel pure
gevoelens...
Wat ben ik gelukkig en trots om deel uit te
maken van zo'n Forum met zulke mensen !
Nu is het al laat of misschien vroeg ? Maar
morgen, zal ik meer erover schrijven... als
ik de tijd ervoor vind
Rankje
Ik heb langer tv gekeken dan anders...
Diverse programma's, allemaal interessant,
aktueel, maar soms wel storend !
Ik kwam terug naar mijn pc om te zien
of er nog iets geschreven was op Poëzie en
Proza...
Er was zeker geschreven en hoe !
Een balsem voor de ziel na een hoop ellende,
problemen van alle aard...
Gustilpe en haar twijfels en Ria met een ode
aan haar kleindochter...
Mensen wat een verademing... zoveel pure
gevoelens...
Wat ben ik gelukkig en trots om deel uit te
maken van zo'n Forum met zulke mensen !
Nu is het al laat of misschien vroeg ? Maar
morgen, zal ik meer erover schrijven... als
ik de tijd ervoor vind
Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Omaha - Lid geworden op: 12 dec 2005, 20:53
- Locatie: Vlaams-Brabant
Dag dagboek,
Ik wou even wat kwijt :
Ik wil dat het paradijs is uitgerust met een telefoon om je stem weer te horen. Ik denk aan jou vandaag, niets nieuw. Ik dacht aan je gisteren en eergisteren ook. Ik denk aan jou in stilte, ik noem vaak je naam. Alles wat ik heb zijn herinneringen en een foto in een lijstje .... Ik heb je altijd in mijn hart!!!
J.
Ik wou even wat kwijt :
Ik wil dat het paradijs is uitgerust met een telefoon om je stem weer te horen. Ik denk aan jou vandaag, niets nieuw. Ik dacht aan je gisteren en eergisteren ook. Ik denk aan jou in stilte, ik noem vaak je naam. Alles wat ik heb zijn herinneringen en een foto in een lijstje .... Ik heb je altijd in mijn hart!!!
J.
Vriendschap gaat niet over wie je het langst kent... maar over diegene die kwam en nooit meer van je zijde week.
-
lotte - Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
- Locatie: Tielt
Dagboek van een oma
met dit pareltje werd ons Janne
laureate bij de interscholenwedstrijd poëzie
Groot-Bilzen 4de leerjaar
Verliefd
de zon schijnt
de wolken zijn hartjes van geluk
het gras is groener dan groen
mijn lippen blozen
mijn wangen zijn rood
ik ben verliefd.
"Verliefd" werd ook de titel van de gedichtenbundel
uitgegeven door "Cultuurcentrum Bilzen"
tot nog eens...
met dit pareltje werd ons Janne
laureate bij de interscholenwedstrijd poëzie
Groot-Bilzen 4de leerjaar
Verliefd
de zon schijnt
de wolken zijn hartjes van geluk
het gras is groener dan groen
mijn lippen blozen
mijn wangen zijn rood
ik ben verliefd.
"Verliefd" werd ook de titel van de gedichtenbundel
uitgegeven door "Cultuurcentrum Bilzen"
tot nog eens...