Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

onafscheidelijk

alleen een ons toegankelijke
ontoereikende tovenarij
blijkt voldoende

voor een lege zwarte hemel
met daarachter verblindend
miljoenen gaten licht
van ontelbare sterren

dun de scheidingslijn
en enkel jouw tong
landt in mijn mond
belicht spraak
nu en voor altijd

is de hemel hoe hij is
net als de taal van onze lijven
die later als beelden komen
in contouren van liefde

slechts een innerlijke
en uiterlijke aantrekking
maakt dit onafscheidelijk
**********
sunset 10-05-2016
**********

[sunset]

ik ben de vreemde, de gast

wolkeloos drijft hemel
het water van zeeën naar zich toe
tussen verloren veren van vogels
loop ik onnodige uren na

vleugels scheuren bloemblaadjes
die sneller vallen als verhalen
en ik heb mijn handen vol schaduwen
die naar mij grijpen wanneer hun zwijgen
tussen mijn woorden verstomt

ik ben de vreemde, de gast
geduld ben ik, toch altijd welkom
loop mijn schreden over wegen
die nooit weerkeren, zelfs niet
waar blikken hun rustpunt ankeren

meeuwen scheren over het nat
laten mij kijkend wachten
tot zij uiteindelijk opstijgen;
mij bemerken zij niet
**********
sunset 11-05-2016
**********


vroege ontwakende zomer

de helderheid van je stem
zo diep-wit als kleine wolkjes
die het land vlak maken
als was het een landkaart
van jezelf

sterke snaren strak gespannen
en vastgemaakt aan berkenkronen
laten zich slechts tokkelen
tijdens bijzondere ogenblikken
nooit strelen

maar wat de strijkstok doet
is zo vluchtig als condens
- of zelfs de herinnering eraan -
net als de jou toegewende helft
van mijn lijf dat jou warmt

als zijn wij de vroege
ontwakende zomer
in lente
**********
sunset 12-05-2016
**********


simpel leven

toch zullen wij
al onze nachten
amper vermoede
sterren bewaren

dagen in warmte
waarin wij liggen
ons gelukzalig
namen geven

in avonden stil
liefde eren
teder en zacht
blijvend geraakt
**********
sunset 14-05-2016
**********

[sunset]

Pinksteren 2016

h hoe ik aarde toe behoor
die mij leven schenkt en voedsel
zelfs voordat ik ben geboren

dringt het eeuwig tot mij door
wil haar voelen en haar horen
tot in ‘t laatste mensenoor

en blijf altijd ook haar kind
waar in jaren de seizoenen
in boomstammen kringen kerven

of oneindig angsten stormen
wolken stille droefheid wenen
smart de vrucht is die wij erven

tot in verre weidse hoogte
stralend licht het duister wreekt
blijft voor mij de hemel open
die weer met de aarde spreekt
**********
sunset 15-05-2016
**********

[sunset]

Pinksteren 2016 (2)

het laatste daglicht
laat groene avondkoelte
over aan het lege park

vers gemaaide grasvelden
vermoeden ochtenddauw
reiken er verlangend naar

de bomen wachten wakend
op nachten en het duister
wenst zich ochtendlijke warmte

lange schaduwen
werpen zich voorzichtig
in het licht van een maan
**********
sunset 16-05-2016
**********

[sunset]

steeds langzamer worden de tijden

wij houden zomers in onze handen
slapen in ’t bijengezoem
klavertjesvier maken wegen warmer

wij trekken met velden en leeuweriken
en meten oneindige vertes
jaren zweven door onze lijven

steeds langzamer worden de tijden
**********
sunset 17-05-2016
**********

[sunset]

en ik vertel mezelf

waar zoek ik
het graf van mijn moeder, vader
mijn vroegste angst

ik geloof en verlies
onder asters en rijp
bleekt de as

en ik vertel mezelf
knoop gedichten tot verhalen
laat niets verouderen
wat voorbij is
- droefheid verjongt littekens

naar liefde vraag ik je
moeder, vader
hoe jij je nu voelt; alleen:

wat verdraag jij
wanneer je niets vindt
dan het zwijgen van jouw nachten

lege veerponten
gaan over het water
je nabijheid voel ik niet
**********
sunset 18-05-2016
**********

[sunset]

'



er komen geen berichten meer

niets blijft gespaard
in tijden waar alles
in glans verstart
waar zelfs harten
sneller hun ritme loochenen

waar het ooit begon weet ik niet meer
maar sindsdien sterven dromen
onwerkelijk en geruisloos
volgen zij kinderen en vrouwen
in hun eenzame dood

er komen geen berichten meer
uit verbrande steden
noch uit de koelte van vruchtbare oases
enkel slechts wat woorden
zeldzaam en onherkenbaar
**********
sunset 19-05-2016
**********

[sunset]

in de stilte van nacht

de taal van een bron
die naar water smacht
als toevallige woorden
van gevangen dromen
getekend door de regen
van een reeds vergeten

moeizaam het lachen
over tijdloze leugens
geketend in hoffelijkheid
een wildspoor in ’t moeras
de bloeiende legende
van het ongesprokene

jouw rode mond beeft
in het weefsel van beloftes
groots in de stilte van nacht
de verzonken stemmen
zwijgend achter het licht
van droefheid en liefde
**********
sunset 20-05-2016
**********

[sunset]

het is erin geslopen

ik vlucht en jaag de tijd
vooruit, een handvol leven in ’t herinneren
treft hard mijn angst lege gezichten;
levensgevaarlijk is de onverschilligheid

plaatsnamen om te dromen en waarvan
ik eerder al gehoord heb:
Baltimore, Gaza, Donezk en Damascus
en nog zovele andere

bij gebrek aan bewijs
bezorg ik mij krantenkoppen en nieuwsflitsen
blijf desondanks het twijfelen genegen;
domheid en fanatisme gaan hand in hand
**********
sunset 21-05-2016
**********

[sunset]

als naakte woorden

in een ochtendschemer
ontwaakt het gedicht
in minimalistische verzen

ik voeg er niets aan toe
het schrijft zichzelf

als naakte woorden
snel gekrast op wit papier
ontstaan de rijmen

mij rest slechts het zwijgen
**********
sunset 22-05-2016
**********


meer hoeft dat niet te zijn

laat ons naar buiten gaan
heel diep zuivere lucht inademen
omhoog kijken naar de hemel
en bewonderend naar het gezang
van vogels in bomen luisteren
de warmte van de avondzon voelen

om dan bij het naar binnengaan
en deuren sluiten niet vergeten
hiervan iets mee in huis te nemen
al is het maar een stukje hemel
**********
sunset 23-05-2016
**********


als ik hier ben en daar

uiteindelijk zal ik
verbranden
nog zwarter
de wereld schrijven
- bij vogels verdicht
het land de lucht

mijn groen glinstert
diep in de einder-
streep smart
als ik hier ben
en daar
niet één enkel spoor blijft
geen enkel geluid
noch enige taal
maar slechts een vinger
op kokende huid
**********
sunset 24-05-2016
**********

[sunset]

en lieven wil ik jou

woud is mij kerk
vogelgezang mij orgelspel
hier vind ik God
die altijd is
wanneer wij in ons durven kijken

jou wil ik op mijn altaar
op ’t zachte geurend mos
als beeld van eerste schepping
die ’t leven mij te lieven geeft

en lieven wil ik jou
vanuit het diepste van mijn hart
met al mijn voel en denken
**********
sunset 25-05-2016
**********

[sunset]

tijd vliegt voorbij / Zeit fliegt vorbei

uit uren stromen
minuten, seconden weg
en jaren verworden
onzichtbaar tot eeuwen

waar ik op jou wacht
dijen verzen zich uit
gaan de stonden te snel
waarin wij samen zijn

telkens en telkens weer
struikel ik over de tijd
die argeloos vergaat

__________________________


aus Stunden fließen
Minuten, Sekunden
Jahre verschwinden
in die Jahrhunderte

wo ich auf dich warte
dehnen sich Versen
gehen Stunden zu schnell vorbei
worin wir zusammen sind

immer und immer wieder
strauchele ich über die Zeit
die ahnungslos vergeht
**********
sunset 26-05-2016
**********

[sunset]

het kind weet van het pijnvolle

in ruimtes tijd danst de twijfel
waarmee je het herinneren opruimt

het is niet het enkele beeld
noch de geverfde deur
de stortvloed van het gisteren
of alle vage gezichten
die het heden bewolken

maar op het einde dat eenzame huis
die drie alleenstaande berken
op mijn netvlies vastgepind
en die langzaam overgaan in het weidse
van heide, zand en vennen

het kind weet van het pijnvolle
leven dat zelfs geen rouw draagt
**********
sunset 27-05-2016
**********

[sunset]

wie gelooft mij (Uit: gisteren)

[wie gelooft mij,
onderscheidt deze nieuwe lach
van mijn oude]

dit gestamel van een bliksemschicht
- toen jij insloeg bij mij –
die mij neer trekt en op

en waar hemel en aarde elkaar vinden in jou
proef ik nog steeds op jouw lippen
de hitte van een verzengend vuur

bloeit in de diepten van jouw ogen
licht en ook donder
die je huid gloeiend beven laat

woordstromen storten zich uit je mond
en ik luister naar dit wonderbaarlijke
dat eindigt in een vreugdevolle liefdessong

plots zijn wij verbonden
met alles wat ons ooit beangstigde;
onbegrijpelijk dit blije huppelen van harten
**********
sunset 28-06-2016
**********

[sunset]

voortplanting

in jouw schoot
leven verwekkend
dij ik uit;
hechtend, groeiend
in jouw landschap

[stoelen, banken
het bed midden in
- ook het bureau -
en het licht aan]

verzadigd met cellen
deel jij mij;
het kloppen van harten
laat me wenen
**********
sunset 30-05-2016
**********