Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

fanatiek eigen gelijk

hoe groot het verlangen de wereld
zijn eigen voelen, denken te ontnemen
door onze domheid het grote, almachtige
enkel in goed en slecht in te delen
geboren uit simpele kleinzieligheid
en naar onze eigen wenselijkheid

waarheid gloeit in ons als vuur
verbrandt alles en iedereen
struikelaars zowel als oprechte
wanneer wij gewapende handen heffen
vaandeldragers menen te zijn
van de enigste verlichte geesten

Gods wegen waarop wij allen gaan
herkent geen welgevallig woud
van in bidden gevouwen handen
noch neemt hij notie van dagen
waarin wij enkel verlangen
de wereld ons voelen en denken te geven
**********
sunset 30-06-2016
**********

[*Joy*]

Graag komen lezen.

Vriendelijk groetje,
*Joy*

[sunset]

*Joy*
Dank je wel voor je komen lezen en reageren en geniet van een heel vredige vrijdagnamiddag verder.
Warme genegen groet,

[sunset]

Kopenhagen (juni 2016)

een hemel tijd drijft over muren
van geschiedenis zonder enige nuance
enkel wat geweest is en witzwart getekend
lijkt in het zien van het nu gekleurd

schimmig staan tussen arcaden
onbeweeglijk marmeren figuren
kijken met versteende ogen
stom de schuifelende massa aan

pilaren rijzen ten hen hemel
waar dauw zich om hen vormt
tot schemerige ochtendbladeren
begrensd door bronzen aren

een minutenwijzer schuift seconden snel
over in sonore uren, markeert het verleden
in het heden zijn teken van afscheid
**********
sunset 01-07-2016
**********

[sunset]

ik droom zon

waarheen vluchten
wanneer wolken dieper
door een hemel trekken
dan gisteren – half acht!

half acht door wind
gewekt met hoofdpijn
achter ’t voorhoofd
en regenbuien buiten

ik trek het laken wat hoger
- rechts van mij slaapt
zacht glimlachend mijn vrouw -
ik sluit mijn ogen
en droom mij een zon
**********
sunset 02-07-2016
**********



Tallinn ( juni 2016)

vlaggen wapperen in zachte bries
scheepsschroeven trillen zuchtend na
nog schuimt het kielwater
scheren meeuwen langs patrijspoorten

alles in brekend schemer
kort voor de ochtend
verstrooit zich het donker
in opkomend blauw

voor je het weet
mis je de zonsopkomst:
zij legt zich in poortbogen
op torens en in slapende steegjes

golven trekken het water aan land
**********
sunset 03-07-2016
**********

[*Joy*]

Prachtig sunset !!!!

Ik ben ook een dromer.

Zonnig groetje, want hier is ze " ZON"
******
*Joy*

[sunset]

*Joy*
Dromen zijn ook een werkelijkheid. Een werkelijkheid naast het gewone alledaagse. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
Dank je voor je bezoekje hier, je lezen en reageren en nog een heel vredige maandag verder.
Warme groetende genegenheid,

[sunset]

ik heb het niet gezien

blind zijnde heb ik niet gezien
wie er aarde overheen gooit
nu, nu doden reeds en veel te lang
voor onze voeten liggen:
de vele, stilzwijgende, stille

ik heb verzaakt hen te begraven
heb hun zwijgen niet vertrouwd
al weet ik dat het ook ooit onze dromen waren

op stenen lees ik gouden namen
in een nog immer onvervalst glanzen
zoals ankers geworpen vanuit een verte
zich vastklampend aan onze wereld

want hier is toch het eeuwige
van liefde, warmte, genegenheid
en ook is iedereen hier bevrijd
[al klinkt dit eerder klagelijk]

zo veel staat nu gebeiteld in de steen
zo veel en ook veel ander moois
siert nu de ene grafsteen na de andere
- alsof zij ons nog eenmaal groetend manen
**********
sunset 04-06-2016
**********

[sunset]

een ankertouw klotst als vergeten kabel (cruise 2016)

een zandsikkel snijdt onvermoeibaar
schoven uit het schuim, al het andere rust
verdwaalt tussen dijken en het riet
ver blauwe einders over golvende watervelden
en ronde molenstenen aan de oevers

wrakhout door ’t zilte wit uitgebeten
apporteer ik met drie handenvol zand
weldra knaagt vuur het alles zwart
sluipt rook kringelend in ’t blauw;
een ankertouw klotst als vergeten kabel

wanneer in de late namiddag de kim glinstert
in een zilver verdichten; scherende bootjes
verworden tot snel glijdende ski’s
zonnezeilen zich slechts met een bries licht vullen
en jij verwonderd vraagt waar uren zijn gebleven

dan wordt het avond, vult de hemel zich met sterren
**********
sunset 05-07-2016
**********



ochtendwandeling

vroege oplettendheid van reeën
aan rand van bos voorzichtige weidestappen
over zonnedraden van verzameld gras

voel je ’s ochtends hun adem
in nevel de echo van bladeren
in mondverlangen geplant

groene waterhunkerende metaforen
weldra zilverlicht stralend strooiend
in het dauwvermoedend ontdekken

schaduw vluchtend groen wiegend
in het opvliegen van vogels
en in wakende ogen een schuwe spraak
**********
sunset 06-07-2016
**********

[sunset]

het wonder liefde

mijn hand zoekt de jouwe
in doorwoelde lakens
ver achter grenzen
door ons ooit gesteld

treffen zich harten en zinnen
zonder nog ooit enige wensen
omdat zij al jaren weten
dat wonderen niets zijn

niets in vergelijking
met deze liefde
die wij ons steeds schenken
in gemeenschappelijke uren
**********
sunset 08-07-2016
**********

[sunset]

in ’t opkomend ochtendlicht (cruise juni 2016)

deze herinnerde zonsopgang
- tussen witte wolkjes – die plots
opkomt in een alledaagse zomer-
dag (van spreken, zien)

mijn dikwijls aan plaats-volle
geoefende blikken, nu nog voorzichtig
wanneer ik de eerste keer
haar naam noem (en zwaluwen
nakijk tot in de verte)

ik haar ik schuchter verlegen toon
vanuit een verwonderd zwijgen
deze skyline van de stad
waarvan de stilte nog hoorbaar is

in ’t opkomend ochtendlicht
**********
sunset 09-07-2016
**********

[*Joy*]

.
Vind alles zo mooi .
Ik kom hier graag lezen.
En wat me in het bijzonder raakt....

* Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.*

Nog een mooie avond verder sunset.

*Joy*

[sunset]

*Joy*
Dank je wel voor je regelmatige bezoekjes hier (ik weet niet of je mijn eigen website al bezocht hebt; ook daar heb je mogelijkheid om in het gastenboek te schrijven) en je heel mooi-warme neergezette reactie.
Nog een heel vredige zondag en warme groetende genegenheid,

[sunset]

en door emoties, lindegroen

diep in het struikgewas van voelend denken
waar enkel vaal wat maanlicht schijnt
zich dwingend slingert om de ranken
op wat soms wel verlichting blijkt

ligt als een donkere zee omsloten
door de emoties, lindegroen
en door het sterrenlicht begoten
mijn oog, naar binnen steeds gericht

en in mezelf aanschouw ‘k mijn wezen
de anderen door vermoeden slechts bekend
in hun geloof mijn geest te lezen
te weten wat mijn hart verlangt

woont in dit woud van voelen, denken
waar zich het leven, liefde rankt
mijn nemen en heel zeker ook mijn schenken
tot ik op het eind’ mijn ogen sluit
**********
sunset 10-07-2016
**********

[*Joy*]

Met veel plezier zou ik graag eens een kijkje komen nemen op je website, en er een woordje achterlaten in het gastenboek.
Onder de indruk van emoties.
Heel mooi sunset.
Warme groet,

Nog een mooie avond verder,
*Joy*