--"Ons Dagboek"--
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
“VRIENDEN VAN DE ZEE” …
zo noemde de celebrerende priester ons op Pinkstermaandag; dit in de speciale misviering ter gelegenheid van de zeewijding in Wenduine.
Wenduine leerde ik vijfenveertig jaar geleden kennen; ik werd er verliefd op, steeds meer en meer … wanneer komt het hoogtepunt? Vorig jaar was er nog het ‘kotteken’; wil er niet meer op terugkomen – werd hier reeds uitvoerig beschreven. Weet je het nog mevrouw, de sympathieke bezoekster ter plaatse?
Tot verleden jaar waren er met de Pinksterdagen altijd verplichtingen. Wenduine werd bezocht op vele verschillende tijdstippen, doch nooit met Pinksteren. Dit jaar kon het dan eindelijk wel.
Het werd een dag om nooit te vergeten, gebald gevuld met zoveel verschillends.
9u30: misviering, met vijf celebrerende priesters, het Wenduins koor, een saxofoontrio, meerdere eregenodigden vooraan, vissers in typische klederdracht, een heel eigen sfeer…
Daarna in processie, door de kerkstraat, voor de gelegenheid volledig autovrij, ook op de anders druk bezette parkingplaatsen, naar de zeedijk toe.
Wie herinnert zich niet de processies van vroeger, met harmonie, zesjarigen met mandjes kleurrijke papiersnippers, mannen met flambouwen, de gedragen ‘hemel’ en daaronder de pastoor met monstrans. Het was er weer allemaal, en dit bij een stralende hemel, langs een haag van mensen, waar men bij de ouderen een nostalgisch gemompel kon horen. En ik kon het weten want ik liep zelf mee met open oren en ogen.
11 uur: aankomst aan de rotonde. Plaats van het volgende gebeuren: het strand langs de ronding van de rotonde; op de rotonde de rijen stoelen voor notabelen en genodigden en verder een massa volk, zowat overal, neerkijkend op de grote ruimte, klaargemaakt voor het gebeuren. En dat gebeuren was een evocatie volledig gebouwd rond de reconstructie van een wondere gebeurtenis van honderden jaren geleden. Blankenbergse vissers vonden op het Wenduinse strand toen een groot kruis – of visten ze het op uit zee? Het werd naar de kerk van Wenduine gedragen, de kerk die bij haar stichting trouwens werd toegewijd aan de H. Kruisverheffing.
Dat alles werd nu weer tot leven gebracht, ook weer door Blankenbergse vissers die het kruis uit de zee optilden, voorlopig vastzetten op het strand om het dan straks weer in stoet naar de kerk te dragen. Tijdens deze ceremonie vond er rond een kunstig in elkaar geregisseerd totaal spektakel plaats, met voordracht, zang, vendelzwaaiers uit Hoogstraten, verschillende groepen in plaatselijke oude klederdracht, de eigenlijke zeewijding met een troepenschouw van boten in alle kleuren en maten en een mensenzee die genoot, meer dan een uur lang …
12u30: Denook krijgt honger, grote honger. Hij kwam per trein naar hier, wou absoluut de speciale misviering meemaken en is dus reeds vroeg uit de veren, Hij is vandaag alleen; een restaurantje op de zeedijk, zonder veel nadenken of vergelijken zal zeker voldoen. Het is er nog niet druk. Hij bestelt het ‘vleesmenu’, met een aperitief en een halve liter water; wijn hoeft nu niet. De dienster komt terug … bruisend of plat water? Hij had toch meteen bruisend water gevraagd. Bij andere tafels komen nootjes bij het aperitief; niet zo bij denook. Andere tafels, met gasten die na hem binnenkwamen, krijgen reeds voorgerecht en hoofdschotel, terwijl hij alleen nog maar zijn water en aperitief kreeg. De klok tikt verder. Denook staat recht, laat tien euro achter en verlaat de zaak.
13u45 Ik had nog meer honger en het werd ondertussen ook meer dan warm. Ik zou vlug in het kotteken mijn jas achterlaten en terugkeren op zoek naar een vlugge hap. Aangekomen aan de strandcabine (- ‘kotteken’ voor ingewijden-) kreeg ik de deur niet open. Altijd loopt het openen en sluiten van de deur als ‘gesmeerd’; nu was er geen beweging in te krijgen. Ik kende het adres van de eigenaar … andere kant van de gemeente; zocht de man op die gelukkig thuis bleek te zijn. Hij zou binnen de kortste tijd daar zijn, wat ook zo was. Proberen en prutsen en geduld waren nodig om uiteindelijk succes te hebben. “Dank je wel Patrick”. Achteraf bleek dat in zes naastgelegen cabines werd binnengebroken, de voorbije nacht .De stevige constructie van deur en slot hebben belet dat er uiteindelijk een lege cabine werd aangetroffen.
15 uur. Op de rotonde wordt versgevangen vis gebakken, geroosterd, … en gratis uitgedeeld aan al wie zich aanbiedt; alles nog in het teken van deze feestelijke Wenduinedag. Voor denook is het echter genoeg geweest. Voor het eerst wil hij weg, zo vlug als mogelijk. Hij neemt de trein van 15u10 in Blanken berge …
En dan is het nog niet gedaan. Vóór het avond is lopen nog drie zaken faliekant mis. Ik wil ze niet meer in detail aanbrengen. Ze zullen de lezer nog minder interesseren dan al het wat hoger is beschreven. Voor mij waren ze de druppel van de emmer die dag.
Toch nog iets …
In de kerk zat ik naast een wijze man. Hij bleek gepensioneerd hoogleraar van de Katholieke Universiteit Leuven te zijn. Zes jaar geleden ging hij met pensioen en verhuisde toen voorgoed van Heverlee naar Wenduine. Hij heeft het zich nog geen minuut beklaagd. Kan ook niet want hij is ondertussen ‘verliefd’ geworden op dit enige badplaatsje. De man heeft volkomen gelijk: binnen de week trek ik weer voor een dag naar zee, naar het kotteken … ik zal er dromen, schrijven, bezig zijn met muziek, de zee aan mijn voeten weten, ze horen zingen samen met het gekwetter van de meeuwen.
De ligging van het kotteken is zo speciaal, weg van de drukte, met de duinen in de rug.
Kom je toevallig langs, blijf dan even voor een babbel, kort als het kan … de natuur wil er niet graag gestoord worden. Hoe me vinden (- als … ik er ben natuurlijk-)? Het nummer van het kotteken is een priemgetal. Zo is het toch gemakkelijk.
Tot in Wenduine,
denook
zo noemde de celebrerende priester ons op Pinkstermaandag; dit in de speciale misviering ter gelegenheid van de zeewijding in Wenduine.
Wenduine leerde ik vijfenveertig jaar geleden kennen; ik werd er verliefd op, steeds meer en meer … wanneer komt het hoogtepunt? Vorig jaar was er nog het ‘kotteken’; wil er niet meer op terugkomen – werd hier reeds uitvoerig beschreven. Weet je het nog mevrouw, de sympathieke bezoekster ter plaatse?
Tot verleden jaar waren er met de Pinksterdagen altijd verplichtingen. Wenduine werd bezocht op vele verschillende tijdstippen, doch nooit met Pinksteren. Dit jaar kon het dan eindelijk wel.
Het werd een dag om nooit te vergeten, gebald gevuld met zoveel verschillends.
9u30: misviering, met vijf celebrerende priesters, het Wenduins koor, een saxofoontrio, meerdere eregenodigden vooraan, vissers in typische klederdracht, een heel eigen sfeer…
Daarna in processie, door de kerkstraat, voor de gelegenheid volledig autovrij, ook op de anders druk bezette parkingplaatsen, naar de zeedijk toe.
Wie herinnert zich niet de processies van vroeger, met harmonie, zesjarigen met mandjes kleurrijke papiersnippers, mannen met flambouwen, de gedragen ‘hemel’ en daaronder de pastoor met monstrans. Het was er weer allemaal, en dit bij een stralende hemel, langs een haag van mensen, waar men bij de ouderen een nostalgisch gemompel kon horen. En ik kon het weten want ik liep zelf mee met open oren en ogen.
11 uur: aankomst aan de rotonde. Plaats van het volgende gebeuren: het strand langs de ronding van de rotonde; op de rotonde de rijen stoelen voor notabelen en genodigden en verder een massa volk, zowat overal, neerkijkend op de grote ruimte, klaargemaakt voor het gebeuren. En dat gebeuren was een evocatie volledig gebouwd rond de reconstructie van een wondere gebeurtenis van honderden jaren geleden. Blankenbergse vissers vonden op het Wenduinse strand toen een groot kruis – of visten ze het op uit zee? Het werd naar de kerk van Wenduine gedragen, de kerk die bij haar stichting trouwens werd toegewijd aan de H. Kruisverheffing.
Dat alles werd nu weer tot leven gebracht, ook weer door Blankenbergse vissers die het kruis uit de zee optilden, voorlopig vastzetten op het strand om het dan straks weer in stoet naar de kerk te dragen. Tijdens deze ceremonie vond er rond een kunstig in elkaar geregisseerd totaal spektakel plaats, met voordracht, zang, vendelzwaaiers uit Hoogstraten, verschillende groepen in plaatselijke oude klederdracht, de eigenlijke zeewijding met een troepenschouw van boten in alle kleuren en maten en een mensenzee die genoot, meer dan een uur lang …
12u30: Denook krijgt honger, grote honger. Hij kwam per trein naar hier, wou absoluut de speciale misviering meemaken en is dus reeds vroeg uit de veren, Hij is vandaag alleen; een restaurantje op de zeedijk, zonder veel nadenken of vergelijken zal zeker voldoen. Het is er nog niet druk. Hij bestelt het ‘vleesmenu’, met een aperitief en een halve liter water; wijn hoeft nu niet. De dienster komt terug … bruisend of plat water? Hij had toch meteen bruisend water gevraagd. Bij andere tafels komen nootjes bij het aperitief; niet zo bij denook. Andere tafels, met gasten die na hem binnenkwamen, krijgen reeds voorgerecht en hoofdschotel, terwijl hij alleen nog maar zijn water en aperitief kreeg. De klok tikt verder. Denook staat recht, laat tien euro achter en verlaat de zaak.
13u45 Ik had nog meer honger en het werd ondertussen ook meer dan warm. Ik zou vlug in het kotteken mijn jas achterlaten en terugkeren op zoek naar een vlugge hap. Aangekomen aan de strandcabine (- ‘kotteken’ voor ingewijden-) kreeg ik de deur niet open. Altijd loopt het openen en sluiten van de deur als ‘gesmeerd’; nu was er geen beweging in te krijgen. Ik kende het adres van de eigenaar … andere kant van de gemeente; zocht de man op die gelukkig thuis bleek te zijn. Hij zou binnen de kortste tijd daar zijn, wat ook zo was. Proberen en prutsen en geduld waren nodig om uiteindelijk succes te hebben. “Dank je wel Patrick”. Achteraf bleek dat in zes naastgelegen cabines werd binnengebroken, de voorbije nacht .De stevige constructie van deur en slot hebben belet dat er uiteindelijk een lege cabine werd aangetroffen.
15 uur. Op de rotonde wordt versgevangen vis gebakken, geroosterd, … en gratis uitgedeeld aan al wie zich aanbiedt; alles nog in het teken van deze feestelijke Wenduinedag. Voor denook is het echter genoeg geweest. Voor het eerst wil hij weg, zo vlug als mogelijk. Hij neemt de trein van 15u10 in Blanken berge …
En dan is het nog niet gedaan. Vóór het avond is lopen nog drie zaken faliekant mis. Ik wil ze niet meer in detail aanbrengen. Ze zullen de lezer nog minder interesseren dan al het wat hoger is beschreven. Voor mij waren ze de druppel van de emmer die dag.
Toch nog iets …
In de kerk zat ik naast een wijze man. Hij bleek gepensioneerd hoogleraar van de Katholieke Universiteit Leuven te zijn. Zes jaar geleden ging hij met pensioen en verhuisde toen voorgoed van Heverlee naar Wenduine. Hij heeft het zich nog geen minuut beklaagd. Kan ook niet want hij is ondertussen ‘verliefd’ geworden op dit enige badplaatsje. De man heeft volkomen gelijk: binnen de week trek ik weer voor een dag naar zee, naar het kotteken … ik zal er dromen, schrijven, bezig zijn met muziek, de zee aan mijn voeten weten, ze horen zingen samen met het gekwetter van de meeuwen.
De ligging van het kotteken is zo speciaal, weg van de drukte, met de duinen in de rug.
Kom je toevallig langs, blijf dan even voor een babbel, kort als het kan … de natuur wil er niet graag gestoord worden. Hoe me vinden (- als … ik er ben natuurlijk-)? Het nummer van het kotteken is een priemgetal. Zo is het toch gemakkelijk.
Tot in Wenduine,
denook
-
hilde m - Lid geworden op: 19 feb 2007, 07:49
- Locatie: puurs 2870
Hé denook,
fijn dat je ons laat meewandelen in de bijzondere natuur rond Geraardsbergen...
mijn zoon noemt ook "Ken" maar dat sympathieke sennetlid zal waarschijnlijk iemand anders zijn...
genoten van je uitnodigende beschrijving van de prachtige natuur
en het bijzondere doel van deze jaarlijkse wandeling.
Wenduine,
dat speciale plekje aan onze Noordzee,
het bijzondere welkom dat het zijn bezoekers bezorgde
de voorbije pinsterdagen.
Mag ik je nog heel veel fijne, zonnige bijzondere dagen toewensen
daar in dat speciale plekje aan zee.
liefs van Hilde
fijn dat je ons laat meewandelen in de bijzondere natuur rond Geraardsbergen...
mijn zoon noemt ook "Ken" maar dat sympathieke sennetlid zal waarschijnlijk iemand anders zijn...
genoten van je uitnodigende beschrijving van de prachtige natuur
en het bijzondere doel van deze jaarlijkse wandeling.
Wenduine,
dat speciale plekje aan onze Noordzee,
het bijzondere welkom dat het zijn bezoekers bezorgde
de voorbije pinsterdagen.
Mag ik je nog heel veel fijne, zonnige bijzondere dagen toewensen
daar in dat speciale plekje aan zee.
liefs van Hilde
zeg niet het glas is halfleeg, zeg het is nog halfvol.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Een vriendelijk briefje, me onlangs toegestuurd, ademde
één grote gedachte uit: we willen onze kleinkinderen die
overstelpt worden door speelgoed allerhande en nog alleen
weelde kennen en voelen, anders aanpakken.
Waarden en opvoeding willen we hun meegeven, zoals we het
ook aan onze kinderen allemaal bijbrachten.
We staan alleen, want de ouders en andere grootouders staan
ver van ons verwijderd als het op principes en opvoeding
aankomt. Loont het de moeite om tegen de stroom in te varen?
Zullen onze oogappels nog graag blijven komen als ze hier een
ogenschijnlijk schril contrast ervaren met overal elders?
Dat schrijven zette me aan het denken. Nog meer dan anders
keek ik rondom mij en stond stil bij mezelf, anderen en de manier
waarop we onze kleinkinderen - achterkleinkinderen misschien -
benaderen. Doe we het goed? Zien we problemen en vooral kunnen
we de problemen aan, laat staan dat wij ze willen oplossen.
De vrucht van dat observeren en nadenken zal hier verder aan dit
dagboek worden toevertrouwd. Wie zich geroepen voelt kan er op
inpikken, aanvullen, weerleggen ... het is toch 'ons' dagboek.
tot over enkele dagen,
denook
één grote gedachte uit: we willen onze kleinkinderen die
overstelpt worden door speelgoed allerhande en nog alleen
weelde kennen en voelen, anders aanpakken.
Waarden en opvoeding willen we hun meegeven, zoals we het
ook aan onze kinderen allemaal bijbrachten.
We staan alleen, want de ouders en andere grootouders staan
ver van ons verwijderd als het op principes en opvoeding
aankomt. Loont het de moeite om tegen de stroom in te varen?
Zullen onze oogappels nog graag blijven komen als ze hier een
ogenschijnlijk schril contrast ervaren met overal elders?
Dat schrijven zette me aan het denken. Nog meer dan anders
keek ik rondom mij en stond stil bij mezelf, anderen en de manier
waarop we onze kleinkinderen - achterkleinkinderen misschien -
benaderen. Doe we het goed? Zien we problemen en vooral kunnen
we de problemen aan, laat staan dat wij ze willen oplossen.
De vrucht van dat observeren en nadenken zal hier verder aan dit
dagboek worden toevertrouwd. Wie zich geroepen voelt kan er op
inpikken, aanvullen, weerleggen ... het is toch 'ons' dagboek.
tot over enkele dagen,
denook
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Ik weet het, ik weet het
de GROTE baas hier,
heeft het voor letters en woorden
om van de cijfers maar te zwijgen.
Waarom geen rozen,
zo'n mooi bloemen,
wat zou ik ze hier graag plaatsen
voor vriendinnen, als Lotte
en anderen, ook voor het Baasje, zelf.
Maar verbod, is verbod en vermits ik
altijd een gehoorzaam meisje ben geweest,
plaats ik hier een linkje, simpel en klein,
ik hoop dat het voor de vrienden
vreugdevol mag zijn.
ria
http://natuurmijnpassie.skynetblogs.be/ ... an-de-roos
de GROTE baas hier,
heeft het voor letters en woorden
om van de cijfers maar te zwijgen.
Waarom geen rozen,
zo'n mooi bloemen,
wat zou ik ze hier graag plaatsen
voor vriendinnen, als Lotte
en anderen, ook voor het Baasje, zelf.
Maar verbod, is verbod en vermits ik
altijd een gehoorzaam meisje ben geweest,
plaats ik hier een linkje, simpel en klein,
ik hoop dat het voor de vrienden
vreugdevol mag zijn.
ria
http://natuurmijnpassie.skynetblogs.be/ ... an-de-roos
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Op 8 juni kwam hier een inleiding op een volgend stukje (-'binnen enkele
dagen', stond er), dat groeiende is. Komt wel.
Op 26 mei, naar aanleiding van de beschrijving van de zeewijding in
Wenduine, liet ik me weer even gaan over ... ons kotteken.
Ik eindigde met een kwinkslag van ...'kom gerust eens langs, het is
gemakkelijk te vinden, zeer gemakkelijk, het nummer is een priemgetal'.
Mijn stelligste overtuiging was dat niemand een poging zou doen en nog
meer overtuigd was ik dat welke zoektocht ook, niets zou opleveren.
Priemgetallen: 2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23, 29, ....
Vandaag waren we in Wenduine voor een uitvaartdienst.
Bij een wandeling achteraf stelden we vast dat geen enkele strandcabine
open was; er was een erge, vervelende wind.
Toch maar even naar het kotteken, kijken of alles in orde is.
GEVONDEN, ONTDEKT, OPGESPOORD, ONTMASKERD, ...
Binnen, een klein briefje, onder de deur geschoven !!!
'Het prielmgetal is ....' + nog wat sympathieke tekst ...
getekend met 'x + y = E + L'
Daar stonden we dan.
De 'x + y' laat vermoeden dat het iemand is die regelmatig op de wis-
kunde-topic komt.
Anderzijds stond de uitleg over het kotteken bij 'Poëzie en Proza'; dus
moet het ook een lezer(es) zijn die hier komt.
De 'E + L' laten dan weer uitschijnen dat het over twee mensen gaat.
Ik, neen wij, stonden voor een raadsel.
Mogelijke uitleg:
- of, de mensen zijn overal bij de priemgetallen (- er zijn 100 nummers-)
gaan vragen of iemand 'denook' is. Iedereen ontkende, mij hebben ze niet
gezien, ik blijf dus over als enige mogelijkheid.
Dit is een idiote redenering. Ze zouden dus iedereen moeten 'thuis' gevon-
den hebben en mij alleen niet.
- of, de mensen hebben vele kleine briefjes geschreven, evenveel als er
priemgetallen zijn en dan onder alle deuren met een priemgetal als
nummer, één briefje achtergelaten.
Dat kon vandaag niet gecontroleerd worden, want alle deuren waren dicht.
Bij mijn eerstvolgende bezoek wil ik enkele'priemgetalleneigenaars' op-
sporen en hun vragen of zij een briefje hebben ontvangen onder de deur.
Mocht dit zo zijn, dan zullen de mensen blij zijn dat ze me zien. Ze kennen
immers de betekenis niet van de boodschap, en mijn uitleg zal hun gerust
stellen. Ik zal ook blij zijn want ik weet dan hoe de vork aan de steel zat,
en vooral ... 'E + L' weten nog niet waar denook zich schuilhoudt aan zee
Als alleen ik een briefje heb gekregen dan wordt het hopeloos.
- Wie zijn 'E + L'?
- Hoe kennen zij het nummer?
Daarom dan deze dringende vraag aan 'E + L':
breng me privé op de hoogte aub !!!
Ik beloof iedereen meer uitleg als het mysterie is opgelost.
denook
dagen', stond er), dat groeiende is. Komt wel.
Op 26 mei, naar aanleiding van de beschrijving van de zeewijding in
Wenduine, liet ik me weer even gaan over ... ons kotteken.
Ik eindigde met een kwinkslag van ...'kom gerust eens langs, het is
gemakkelijk te vinden, zeer gemakkelijk, het nummer is een priemgetal'.
Mijn stelligste overtuiging was dat niemand een poging zou doen en nog
meer overtuigd was ik dat welke zoektocht ook, niets zou opleveren.
Priemgetallen: 2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23, 29, ....
Vandaag waren we in Wenduine voor een uitvaartdienst.
Bij een wandeling achteraf stelden we vast dat geen enkele strandcabine
open was; er was een erge, vervelende wind.
Toch maar even naar het kotteken, kijken of alles in orde is.
GEVONDEN, ONTDEKT, OPGESPOORD, ONTMASKERD, ...
Binnen, een klein briefje, onder de deur geschoven !!!
'Het prielmgetal is ....' + nog wat sympathieke tekst ...
getekend met 'x + y = E + L'
Daar stonden we dan.
De 'x + y' laat vermoeden dat het iemand is die regelmatig op de wis-
kunde-topic komt.
Anderzijds stond de uitleg over het kotteken bij 'Poëzie en Proza'; dus
moet het ook een lezer(es) zijn die hier komt.
De 'E + L' laten dan weer uitschijnen dat het over twee mensen gaat.
Ik, neen wij, stonden voor een raadsel.
Mogelijke uitleg:
- of, de mensen zijn overal bij de priemgetallen (- er zijn 100 nummers-)
gaan vragen of iemand 'denook' is. Iedereen ontkende, mij hebben ze niet
gezien, ik blijf dus over als enige mogelijkheid.
Dit is een idiote redenering. Ze zouden dus iedereen moeten 'thuis' gevon-
den hebben en mij alleen niet.
- of, de mensen hebben vele kleine briefjes geschreven, evenveel als er
priemgetallen zijn en dan onder alle deuren met een priemgetal als
nummer, één briefje achtergelaten.
Dat kon vandaag niet gecontroleerd worden, want alle deuren waren dicht.
Bij mijn eerstvolgende bezoek wil ik enkele'priemgetalleneigenaars' op-
sporen en hun vragen of zij een briefje hebben ontvangen onder de deur.
Mocht dit zo zijn, dan zullen de mensen blij zijn dat ze me zien. Ze kennen
immers de betekenis niet van de boodschap, en mijn uitleg zal hun gerust
stellen. Ik zal ook blij zijn want ik weet dan hoe de vork aan de steel zat,
en vooral ... 'E + L' weten nog niet waar denook zich schuilhoudt aan zee
Als alleen ik een briefje heb gekregen dan wordt het hopeloos.
- Wie zijn 'E + L'?
- Hoe kennen zij het nummer?
Daarom dan deze dringende vraag aan 'E + L':
breng me privé op de hoogte aub !!!
Ik beloof iedereen meer uitleg als het mysterie is opgelost.
denook
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
vervolg dinsdag 8 juni ...
Bij mensen die vergeetachtig worden verdwijnt eerst het korte termijn-
geheugen; "wie heeft er gisteren weer gebeld?". Vraag hen echter iets
van vijftig jaar geleden en de kans is groot dat je een haarscherp ant-
woord krijgt.
Ook bij ons die denken dat het geheugen nog goed stand houdt, staan de
beelden van veel vroeger nog het scherpst voor de geest.
We weten nog hoe alles waaide en draaide toen we kinderen waren; hoe
moeder aan de haard een gezin leidde en begeleidde.
Ik kan nog klaar analyseren hoe bij ons thuis aan opvoeding werd ge-
daan; hoe men een richting voor ogen had waarin men ons graag zag
opgroeien en hoe daar dagelijks werd naar toe gewerkt.
Later kwamen we zelf aan het hoofd van een gezin te staan met nog dik-
wijls de vrouw die niet uit werken ging, doch met het beroep van huismoe-
der de maatschappij trachtte mee hogerop te waarderen. We kenden onze
kinderen goed en gaven ze het beste van onszelf. Het begrip 'tijd' was nog
volop voorhanden en de huiskamer was nog de 'place to be'.
En dan ging alles plots heel vlug.
Waar er vroeger per generatie een uitvinding of verandering in de le-
vensgewoonten bijkwam, zijn we nu nauwelijks bij machte om de evolu-
tie in de maatschappij nog maar te volgen. Wie nu vijf jaren van deze
aarde mocht verdwijnen om dan terug te keren, zou woorden horen en
dingen zien die totaal nieuw klinken en hem helemaal vreemd zijn.
En in deze tijd kijken we neer op onze kleinkinderen - en achterkleinkin-
deren misschien - en onwillekeurig maken we voortdurend vergelijkingen
tussen vroeger en nu. We hebben de neiging om onze kinderen - en nog
liever onze schoonkinderen - te willen bijspringen met goede raad over
hoe zij de opvoeding beter zouden kunnen aanpakken...
En toch, als we durven nadenken en buiten ons wereldje kijken, is er één
gedachte die overal overeind blijft: 'ieder mens is kind van zijn tijd'.
Mijn grootvader had als een der eersten van het dorp een telefoon, num-
mer 150. Als hij iemand moest bereiken, draaide hij vurig aan een hen-
del, hield een grote hoorn aan zijn oor en hoorde aan de andere kant
een technieker vragen wie hij wou horen. Mijn grootvader gaf naam en
(of) nummer. Via een stekker werd in de verdeelkamer een verbinding
gemaakt en het gesprek kon beginnen.
Nu hebben de meeste tien-jarigen hier een eigen gsm op zak, waarmee
ze, zonder tussenpersoon, de ganse wereld kunnen bereiken.
We moeten niet misprijzend neerkijken op kleine jan omdat hij een gsm
heeft; alle leerlingen van zijn klas hebben er een.
wordt vervolgd
Bij mensen die vergeetachtig worden verdwijnt eerst het korte termijn-
geheugen; "wie heeft er gisteren weer gebeld?". Vraag hen echter iets
van vijftig jaar geleden en de kans is groot dat je een haarscherp ant-
woord krijgt.
Ook bij ons die denken dat het geheugen nog goed stand houdt, staan de
beelden van veel vroeger nog het scherpst voor de geest.
We weten nog hoe alles waaide en draaide toen we kinderen waren; hoe
moeder aan de haard een gezin leidde en begeleidde.
Ik kan nog klaar analyseren hoe bij ons thuis aan opvoeding werd ge-
daan; hoe men een richting voor ogen had waarin men ons graag zag
opgroeien en hoe daar dagelijks werd naar toe gewerkt.
Later kwamen we zelf aan het hoofd van een gezin te staan met nog dik-
wijls de vrouw die niet uit werken ging, doch met het beroep van huismoe-
der de maatschappij trachtte mee hogerop te waarderen. We kenden onze
kinderen goed en gaven ze het beste van onszelf. Het begrip 'tijd' was nog
volop voorhanden en de huiskamer was nog de 'place to be'.
En dan ging alles plots heel vlug.
Waar er vroeger per generatie een uitvinding of verandering in de le-
vensgewoonten bijkwam, zijn we nu nauwelijks bij machte om de evolu-
tie in de maatschappij nog maar te volgen. Wie nu vijf jaren van deze
aarde mocht verdwijnen om dan terug te keren, zou woorden horen en
dingen zien die totaal nieuw klinken en hem helemaal vreemd zijn.
En in deze tijd kijken we neer op onze kleinkinderen - en achterkleinkin-
deren misschien - en onwillekeurig maken we voortdurend vergelijkingen
tussen vroeger en nu. We hebben de neiging om onze kinderen - en nog
liever onze schoonkinderen - te willen bijspringen met goede raad over
hoe zij de opvoeding beter zouden kunnen aanpakken...
En toch, als we durven nadenken en buiten ons wereldje kijken, is er één
gedachte die overal overeind blijft: 'ieder mens is kind van zijn tijd'.
Mijn grootvader had als een der eersten van het dorp een telefoon, num-
mer 150. Als hij iemand moest bereiken, draaide hij vurig aan een hen-
del, hield een grote hoorn aan zijn oor en hoorde aan de andere kant
een technieker vragen wie hij wou horen. Mijn grootvader gaf naam en
(of) nummer. Via een stekker werd in de verdeelkamer een verbinding
gemaakt en het gesprek kon beginnen.
Nu hebben de meeste tien-jarigen hier een eigen gsm op zak, waarmee
ze, zonder tussenpersoon, de ganse wereld kunnen bereiken.
We moeten niet misprijzend neerkijken op kleine jan omdat hij een gsm
heeft; alle leerlingen van zijn klas hebben er een.
wordt vervolgd
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
geheim ontsluierd - vervolg van zaterdag 19 juni,
de 'kottekenstory' gaat verder.
Vooreerst kreeg ik een privébericht met meer uitleg over het geposte
briefje in de strandcabine te Wenduine.
Het sennetlid, die ondertekende met 'E + L', gebruikte de initialen van de
echte voornamen van haar en haar echtgenoot en niet een nickname of
afkorting ervan.
Verder zou ik ooit het bewuste nummer hebben verklapt. Vraag me niet
waar of wanneer ... ik weet het niet meer en vind het nergens terug. Zij
zelf wist het ook niet meer; alleen herinnerde ze zich de twee tientallen
waartussen het bewuste priemgetal moest liggen. En daar, ter plaatse,
tussen de twee tientallen hoorden de priemgetallen toe aan strandca-
bines die toevallig 'bewoond' waren, op het onze na. Denook was er niet
doch alleen zijn nummer bleef over ... succes ... zo bleek achteraf.
Tot hier deel 1 over de ontsluiering van het geheim.
Er is ook een deel 2, veel straffer, en die van het kotteken stilaan de
beroemdste strandcabine van de Noordzee maken. Dat is voor later.
Toch nog dit.
Voor mogelijk nieuwe speurders: Wenduine - Rotonde - vandaar wande-
len op dijk, richting De Haan. Je wandelt met links van je de duinen en
rechts de zee, met ... een rij strandcabines.
Waar kun je eventueel denook zien genieten?
Bij een strandcabine met een priemgetal als nummer, en niet 2, 3, 5, 7
(-want het ligt tussen twee tientallen, wist T, alias L nog-).
Nog een paar specifieke kenmerken:
- het is geschilderd en de witte kleur komt er in voor,
- de rugzijde is naar de dijk gericht; dus de hoofdingang ligt aan de
strandzijde.
Nu wordt het wel heel gemakkelijk!!
wordt vervolgd - denook
de 'kottekenstory' gaat verder.
Vooreerst kreeg ik een privébericht met meer uitleg over het geposte
briefje in de strandcabine te Wenduine.
Het sennetlid, die ondertekende met 'E + L', gebruikte de initialen van de
echte voornamen van haar en haar echtgenoot en niet een nickname of
afkorting ervan.
Verder zou ik ooit het bewuste nummer hebben verklapt. Vraag me niet
waar of wanneer ... ik weet het niet meer en vind het nergens terug. Zij
zelf wist het ook niet meer; alleen herinnerde ze zich de twee tientallen
waartussen het bewuste priemgetal moest liggen. En daar, ter plaatse,
tussen de twee tientallen hoorden de priemgetallen toe aan strandca-
bines die toevallig 'bewoond' waren, op het onze na. Denook was er niet
doch alleen zijn nummer bleef over ... succes ... zo bleek achteraf.
Tot hier deel 1 over de ontsluiering van het geheim.
Er is ook een deel 2, veel straffer, en die van het kotteken stilaan de
beroemdste strandcabine van de Noordzee maken. Dat is voor later.
Toch nog dit.
Voor mogelijk nieuwe speurders: Wenduine - Rotonde - vandaar wande-
len op dijk, richting De Haan. Je wandelt met links van je de duinen en
rechts de zee, met ... een rij strandcabines.
Waar kun je eventueel denook zien genieten?
Bij een strandcabine met een priemgetal als nummer, en niet 2, 3, 5, 7
(-want het ligt tussen twee tientallen, wist T, alias L nog-).
Nog een paar specifieke kenmerken:
- het is geschilderd en de witte kleur komt er in voor,
- de rugzijde is naar de dijk gericht; dus de hoofdingang ligt aan de
strandzijde.
Nu wordt het wel heel gemakkelijk!!
wordt vervolgd - denook
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Dag dagboek
Vandaag ben ik een beetje emotioneel. Mijn dochter is 4 dagen met de twee kleinkinderen bij ons "op vakantie" geweest. Ze is hoogzwanger van ons derde kleinkindje en ik heb haar nog eens goed kunnen verwennen. Dat doet zo'n deugd hé. Lang geleden dat ik nog zo hard "gewerkt" heb. Die twee koters eisten oma helemaal op en de dochter, die kon eindelijk eens ongestoord bijslapen. Geen eten maken, niet gaan winkelen, geen pampers verversen, niet voetballen, wel uitslapen en genieten van die twee spelende bengels... Tja, deze tropische t° maken het niet makkelijker voor een hoogzwangere dochter. Als moeder beleef je het zo intens mee.
Ik heb het al velen voor mij horen zeggen, als de kleinkinderen komen ben ik twee keer blij, als ze komen, en als ze vertrekken en nu begrijp ik wat ze daarmee bedoelen. Een mens moet toch alles zelf meemaken voor je het leven echt doorhebt.
De laatste 4 jaar ben ik flink bedeeld toen ze de klappen van het leven uitdeelden. Zorgt die lieve dochter er toch voor dat er weer zovele mooie momenten in mijn leven zijn in net die moeilijke jaren.
Er moet ergens "iets" zijn dat alles in goede banen leidt, want zoveel toeval kan niet.
Lief dagboekje, ik ben gewoon gelukkig en dat wil ik met je delen en misschien nog met velen
Littlestar
Vandaag ben ik een beetje emotioneel. Mijn dochter is 4 dagen met de twee kleinkinderen bij ons "op vakantie" geweest. Ze is hoogzwanger van ons derde kleinkindje en ik heb haar nog eens goed kunnen verwennen. Dat doet zo'n deugd hé. Lang geleden dat ik nog zo hard "gewerkt" heb. Die twee koters eisten oma helemaal op en de dochter, die kon eindelijk eens ongestoord bijslapen. Geen eten maken, niet gaan winkelen, geen pampers verversen, niet voetballen, wel uitslapen en genieten van die twee spelende bengels... Tja, deze tropische t° maken het niet makkelijker voor een hoogzwangere dochter. Als moeder beleef je het zo intens mee.
Ik heb het al velen voor mij horen zeggen, als de kleinkinderen komen ben ik twee keer blij, als ze komen, en als ze vertrekken en nu begrijp ik wat ze daarmee bedoelen. Een mens moet toch alles zelf meemaken voor je het leven echt doorhebt.
De laatste 4 jaar ben ik flink bedeeld toen ze de klappen van het leven uitdeelden. Zorgt die lieve dochter er toch voor dat er weer zovele mooie momenten in mijn leven zijn in net die moeilijke jaren.
Er moet ergens "iets" zijn dat alles in goede banen leidt, want zoveel toeval kan niet.
Lief dagboekje, ik ben gewoon gelukkig en dat wil ik met je delen en misschien nog met velen
Littlestar
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Ik voelde me de laatste dagen een beetje minder en dat is ook
voor een dagboek niet aangenaam. Mijn bladen bleven soms lang
maagdelijk wit in mijn nochthans mooi uitnodigende kaft.
Als er dan toch werd neergepend was het dikwijls in hetzelfde
handschrift. Dat mag wel, doch is zeker niet de bedoeling.
Hoe werd hier niet, lang geleden, over mijn geboorte geschreven
en vooral over het 'ONS'-karakter van mijn bestaan.
De aanhef was veelbelovend, op één valse noot na.
Iemand bedacht zich na een paar bezoekjes, voelde zich niet thuis
tussen de anderen en vroeg zelfs, om de bladen die hij volschreef, te
verwijderen. Ik heb toen gesmeekt om dit niet te doen, waarvoor nu
nog altijd dank aan de (dag)boekhouder.
Meerdere anderen kwamen ook kijken en lieten een spoor na op mijn
binnenste. Dat voelde prettig en bracht leven met zich mee.
De laatste dagen, zoals hoger vermeld, bleef het angstig stil aan mijn
schrijftafeltje; alleen een denook schudde me nu en dan wakker.
Ik ben dan ook ontzettend blij dat littlestar verpozing bij mij zocht en
me liet binnenkijken in de warmte van zijn (of haar) gevoelsleven.
Je moet weten dat we diep in de nacht, als iedereen slaapt, al eens
bij elkaar op bezoek gaan, om met onze dagprestaties te pronken.
Zo mocht ik o.a. bij mijn vriendinnen 'hoekje van troost' en 'vriendschap'
werkjes van littlestar inkijken. Ik was dan jaloers van hun trofeeën
terwijl ik mijn blancobleden ongezien gesloten hield, of altijd maar met
denook moest komen aandraven.
Beste littlestar, ik dank je ontzettend om bij mij langs te komen. Heb je
vrienden en vriendinnen, nodig ze ook maar eens uit. Laat ze de aanhef
van deze topic lezen. Als ze deze goed begrijpen zullen ze wel inzien dat
dit een topic is die zijn plaats zeker verdient bij 'Poëzie en Proza'.
Weet je dat men al plannen had gemaakt om de 'ons' in 'ons dagboek'
te vervangen door 'mijn'.
Dat zou betekenen dat ik alleen nog met denook in mijn buurt zit.
Wil je me helpen dat het nooit zo ver komt?
een dagboek met een dankbaar hart
voor een dagboek niet aangenaam. Mijn bladen bleven soms lang
maagdelijk wit in mijn nochthans mooi uitnodigende kaft.
Als er dan toch werd neergepend was het dikwijls in hetzelfde
handschrift. Dat mag wel, doch is zeker niet de bedoeling.
Hoe werd hier niet, lang geleden, over mijn geboorte geschreven
en vooral over het 'ONS'-karakter van mijn bestaan.
De aanhef was veelbelovend, op één valse noot na.
Iemand bedacht zich na een paar bezoekjes, voelde zich niet thuis
tussen de anderen en vroeg zelfs, om de bladen die hij volschreef, te
verwijderen. Ik heb toen gesmeekt om dit niet te doen, waarvoor nu
nog altijd dank aan de (dag)boekhouder.
Meerdere anderen kwamen ook kijken en lieten een spoor na op mijn
binnenste. Dat voelde prettig en bracht leven met zich mee.
De laatste dagen, zoals hoger vermeld, bleef het angstig stil aan mijn
schrijftafeltje; alleen een denook schudde me nu en dan wakker.
Ik ben dan ook ontzettend blij dat littlestar verpozing bij mij zocht en
me liet binnenkijken in de warmte van zijn (of haar) gevoelsleven.
Je moet weten dat we diep in de nacht, als iedereen slaapt, al eens
bij elkaar op bezoek gaan, om met onze dagprestaties te pronken.
Zo mocht ik o.a. bij mijn vriendinnen 'hoekje van troost' en 'vriendschap'
werkjes van littlestar inkijken. Ik was dan jaloers van hun trofeeën
terwijl ik mijn blancobleden ongezien gesloten hield, of altijd maar met
denook moest komen aandraven.
Beste littlestar, ik dank je ontzettend om bij mij langs te komen. Heb je
vrienden en vriendinnen, nodig ze ook maar eens uit. Laat ze de aanhef
van deze topic lezen. Als ze deze goed begrijpen zullen ze wel inzien dat
dit een topic is die zijn plaats zeker verdient bij 'Poëzie en Proza'.
Weet je dat men al plannen had gemaakt om de 'ons' in 'ons dagboek'
te vervangen door 'mijn'.
Dat zou betekenen dat ik alleen nog met denook in mijn buurt zit.
Wil je me helpen dat het nooit zo ver komt?
een dagboek met een dankbaar hart
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
"Dag boekje"
Heb jij het ook zo warm vandaag? Zelfs mijn wildste gedachten smelten weg bij deze tropische temperaturen. Dan maar enkele versnellingen lager schrijven hé, jij stelt toch geen eisen.
Vanmorgen de hoogst noodzakelijke boodschappen gedaan en verder mijn gedachten op oneindig gezet.
Zalig niet te piekeren om kleine of grote problemen, zalig weg te drijven op die oneindig grote wolk. Niets beweegt, geen geluid te horen, alleen de stilte spreekt ...
Littlestar
thx voor je reactie, voelt goed
Heb jij het ook zo warm vandaag? Zelfs mijn wildste gedachten smelten weg bij deze tropische temperaturen. Dan maar enkele versnellingen lager schrijven hé, jij stelt toch geen eisen.
Vanmorgen de hoogst noodzakelijke boodschappen gedaan en verder mijn gedachten op oneindig gezet.
Zalig niet te piekeren om kleine of grote problemen, zalig weg te drijven op die oneindig grote wolk. Niets beweegt, geen geluid te horen, alleen de stilte spreekt ...
Littlestar
thx voor je reactie, voelt goed
-
lotte - Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
- Locatie: Tielt
Een toevalligheid,
ik weet niet of we op onze leeftijd nog over toevalligheden kunnen spreken.
Is het niet zo dat naarmate we ouder worden en de omstandigheden er zich toe lenen, de jeugdherinneringen weer boven komen, en we op de één of andere manier teruggaan naar de episodes in ons leven die een indruk op ons nalieten.
Zoekende…wat wil je lief dagboek…de leeftijd…naar de naam van een restaurant langs de Korenlei in Gent kwam ik op de site van de Englisch Club terecht.
Nostalgie… broer en ik…
op zondagmorgen heel vroeg, door weer en wind, met de fiets naar de eerste mis in de Paterskerk
daarna
de trein op naar Gent…de Englisch Club... talen bijschaven… onze ouders hadden andere plannen met ons als wat wij zelf wensten. We zijn er niet minder van geworden.
Een iets weet ik zeker, voor zover ik in zekerheden durf te spreken, het waren jaren die ik zal blijven koesteren als mooie jaren.
Lief dagboek…kanker heeft broer bereikt…kanker heeft hem nog niet weggenomen…
ik weet niet of we op onze leeftijd nog over toevalligheden kunnen spreken.
Is het niet zo dat naarmate we ouder worden en de omstandigheden er zich toe lenen, de jeugdherinneringen weer boven komen, en we op de één of andere manier teruggaan naar de episodes in ons leven die een indruk op ons nalieten.
Zoekende…wat wil je lief dagboek…de leeftijd…naar de naam van een restaurant langs de Korenlei in Gent kwam ik op de site van de Englisch Club terecht.
Nostalgie… broer en ik…
op zondagmorgen heel vroeg, door weer en wind, met de fiets naar de eerste mis in de Paterskerk
daarna
de trein op naar Gent…de Englisch Club... talen bijschaven… onze ouders hadden andere plannen met ons als wat wij zelf wensten. We zijn er niet minder van geworden.
Een iets weet ik zeker, voor zover ik in zekerheden durf te spreken, het waren jaren die ik zal blijven koesteren als mooie jaren.
Lief dagboek…kanker heeft broer bereikt…kanker heeft hem nog niet weggenomen…
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Deze morgen zoon naar de trein gebracht, hij zal ondertussen al wel terug in zijn verblijfplaats London aangekomen zijn.
Het is de laatste maanden een begankenis geweest, hier in het ouderlijk huis.
Dochter uit Afrika en drie van de kleinkinderen, papa moest werken, helaas.
Oudste dochter, die herstellende was en even thuis kwam uitblazen, dat deed deugd...voor beide partijen; "o, wat is het hier lekker rustig..." zei ze.
Kan ook moeilijk anders, als je onthaalmoeder bent en zelf met achten bent, papa en mama meegerekend.
Toen kwam zoonlief en vriendin twee weken het Londonse stof uit hun kleren schudden en de goede? lucht opsnuiven.
De laatste week moest vriendin al terug aan het werk, zo bleef grote zoon alleen genieten onder het ouderlijke dak.
Over twee weken komt onze jongste zoon, eveneens uit London, aan.
Zijn kamer is al klaar. Ook hij geniet altijd met volle teugen, vooral van de Belgische (Vlaamse) kost.
Eind augustus verwachten we dan kleinzoon uit Afrika, die zijn studies in België komt verderzetten.
Natuurlijk gaat hij op kot, maar in het begin zal hij ook dikwijls de weekends hier doorbrengen, tot hij wat ingeburgerd is.
Half september is reeds geboekt voor de drie jongste kleinkinderen, terwijl mama en papa er een weekendje op uit trekken.
Ooit heb ik eens geschreven over onze B&B, of eigenlijk is het meer een chambres et table d'hôtes.
Nu hebben we 14 dagen om wat uit te rusten en voor onszelf.
Je zou denken dat we ieder jaar jonger worden, met al die logeerpartijen.
Misschien wel in ons hoofd, maar aan de knoken en andere onderdelen voelen we toch dat we beiden al even de 7 gepasseerd zijn.
Wie zei ook weer: "je bent maar zo jong, als je denkt te zijn..."
Eén ding beste vriend denook, je vergeeft me wel zeker, dat ik hier maar weinig voorbij kom.
Ik ben al blij als ik mijn eigen topics en blog kan aanvullen.
Toch neem ik ook daar nu een pauze, er is méér dan internet onder de zon. Het ga je goed, Herman!
ria
"Het BOERENLEVEN"
Het is de laatste maanden een begankenis geweest, hier in het ouderlijk huis.
Dochter uit Afrika en drie van de kleinkinderen, papa moest werken, helaas.
Oudste dochter, die herstellende was en even thuis kwam uitblazen, dat deed deugd...voor beide partijen; "o, wat is het hier lekker rustig..." zei ze.
Kan ook moeilijk anders, als je onthaalmoeder bent en zelf met achten bent, papa en mama meegerekend.
Toen kwam zoonlief en vriendin twee weken het Londonse stof uit hun kleren schudden en de goede? lucht opsnuiven.
De laatste week moest vriendin al terug aan het werk, zo bleef grote zoon alleen genieten onder het ouderlijke dak.
Over twee weken komt onze jongste zoon, eveneens uit London, aan.
Zijn kamer is al klaar. Ook hij geniet altijd met volle teugen, vooral van de Belgische (Vlaamse) kost.
Eind augustus verwachten we dan kleinzoon uit Afrika, die zijn studies in België komt verderzetten.
Natuurlijk gaat hij op kot, maar in het begin zal hij ook dikwijls de weekends hier doorbrengen, tot hij wat ingeburgerd is.
Half september is reeds geboekt voor de drie jongste kleinkinderen, terwijl mama en papa er een weekendje op uit trekken.
Ooit heb ik eens geschreven over onze B&B, of eigenlijk is het meer een chambres et table d'hôtes.
Nu hebben we 14 dagen om wat uit te rusten en voor onszelf.
Je zou denken dat we ieder jaar jonger worden, met al die logeerpartijen.
Misschien wel in ons hoofd, maar aan de knoken en andere onderdelen voelen we toch dat we beiden al even de 7 gepasseerd zijn.
Wie zei ook weer: "je bent maar zo jong, als je denkt te zijn..."
Eén ding beste vriend denook, je vergeeft me wel zeker, dat ik hier maar weinig voorbij kom.
Ik ben al blij als ik mijn eigen topics en blog kan aanvullen.
Toch neem ik ook daar nu een pauze, er is méér dan internet onder de zon. Het ga je goed, Herman!
ria
"Het BOERENLEVEN"
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
De laatste dagen echt al veel liedjes gehoord uit mijn tienertijd, niet zoveel gedraaide liedjes eigenlijk, maar ze brengen mij gelijk terug naar de allereerste avontuurtjes met het andere geslacht. Ach, in die tijd stelde dat niet zoveel voor. Een vlinder in de buik, verlegen lachje, een kusje en handje vasthouden, een eerste verlangen naar "ik weet niet wat"
Toch weet ik nu dat het verlangen, het onbereikbare, het onmogelijke een heel leven bijblijft. Het is zo puur, zo rein, nooit bezoedeld, het blijft mooi.
En de muziek brengt me terug naar die tijd, het dagdromen van wat had kunnen komen. Met een beetje nostalgie kijk ik nu terug naar een tijd die voor altijd voorbij is. Alhoewel, enkele maanden geleden, geheel onverwacht zijn we uit de bol gegaan met carnaval. Een groepje van 20 à 30 personen die zich allemaal weer kind voelden. Toeters en bellen, maskers en slingers! Dansen, lachen, genieten, gek doen, een beetje alle leeftijden, maar niemand ouder dan 18!
Net zo puur en zuiver als vroeger, zonder denken elkaar aandacht schenken. Dat kan niemand plannen, een avond die zo spontaan de nacht inging.
Dagboekje, terug naar het nu, duim met me mee, gisteren foontje van dochter gehad, ik zit beetje op hete kolen en met dit weertje is dat zweten hé.
Groetjes aan iedereen
Littlestar
Toch weet ik nu dat het verlangen, het onbereikbare, het onmogelijke een heel leven bijblijft. Het is zo puur, zo rein, nooit bezoedeld, het blijft mooi.
En de muziek brengt me terug naar die tijd, het dagdromen van wat had kunnen komen. Met een beetje nostalgie kijk ik nu terug naar een tijd die voor altijd voorbij is. Alhoewel, enkele maanden geleden, geheel onverwacht zijn we uit de bol gegaan met carnaval. Een groepje van 20 à 30 personen die zich allemaal weer kind voelden. Toeters en bellen, maskers en slingers! Dansen, lachen, genieten, gek doen, een beetje alle leeftijden, maar niemand ouder dan 18!
Net zo puur en zuiver als vroeger, zonder denken elkaar aandacht schenken. Dat kan niemand plannen, een avond die zo spontaan de nacht inging.
Dagboekje, terug naar het nu, duim met me mee, gisteren foontje van dochter gehad, ik zit beetje op hete kolen en met dit weertje is dat zweten hé.
Groetjes aan iedereen
Littlestar
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
lief dagboek,
er staat wel degelijk 'lief' en toch moet er een kleine berisping
aan jouw adres volgen.
Eerst een paar zalvende zinnen en dan ...
Nu we weten dat je meeleeft met de mensen die hier schrijven
is dat een groot positief punt. Je bent geen hoop blanco bladen
van doe maar en verder niets.
Neen, jouw eigen artikeltje in je eigen dagboek, naar aanleiding
van de komst van een nieuw schrijverslid was vertederend warm
geschreven. We zullen in 't vervolg rekening houden met jou, die
meeleest en tracht mee te voelen.
Alleen, lief dagboek, als je meeleest moet je dat ook op de juiste
manier doen en aan de buitenwereld niet de indruk geven dat het
maar een kris-kras overlopen van de tekst is. We weten dat het zo
niet is, getuige je fijne reactie, maar toch, let ook op de details ...
Als reactie op een eerste schrijven van littlestar schrijf je letterlijk
' ... littlestar en zijn (of haar) gevoelsleven ...'
Dit terwijl littlestar zelf over zichzelf spreekt als een 'oma ... enz ...'
Littlestar is dus een lieve oma, beste dagboek; dus laat je in 't vervolg
de 'hij' of 'zijn' beter achterwege.
We weten, het is een klein schoonheidsfoutje, maar toch stoort het;
zeker in een tekst die verder opvalt door zijn degelijkheid.
een enthousiaste dagboekfan
er staat wel degelijk 'lief' en toch moet er een kleine berisping
aan jouw adres volgen.
Eerst een paar zalvende zinnen en dan ...
Nu we weten dat je meeleeft met de mensen die hier schrijven
is dat een groot positief punt. Je bent geen hoop blanco bladen
van doe maar en verder niets.
Neen, jouw eigen artikeltje in je eigen dagboek, naar aanleiding
van de komst van een nieuw schrijverslid was vertederend warm
geschreven. We zullen in 't vervolg rekening houden met jou, die
meeleest en tracht mee te voelen.
Alleen, lief dagboek, als je meeleest moet je dat ook op de juiste
manier doen en aan de buitenwereld niet de indruk geven dat het
maar een kris-kras overlopen van de tekst is. We weten dat het zo
niet is, getuige je fijne reactie, maar toch, let ook op de details ...
Als reactie op een eerste schrijven van littlestar schrijf je letterlijk
' ... littlestar en zijn (of haar) gevoelsleven ...'
Dit terwijl littlestar zelf over zichzelf spreekt als een 'oma ... enz ...'
Littlestar is dus een lieve oma, beste dagboek; dus laat je in 't vervolg
de 'hij' of 'zijn' beter achterwege.
We weten, het is een klein schoonheidsfoutje, maar toch stoort het;
zeker in een tekst die verder opvalt door zijn degelijkheid.
een enthousiaste dagboekfan